Poczucie zmarnowanego życia - Netkobiety.pl

Trawa po drugiej stronie ogrodzenia jest zawsze bardziej zielona. Ci co są sami żałują, że nie mają kogoś. A Ci w złych związkach żałują, że zmarnowali sobie życie z jakimś despotą.

Pułapka tego myślenia polega na tym, że porównuje się z ideałem. Który wcale nie musiałby się zadziać. Żałujesz, że nie masz dzieci ? A jaka pewność, że urodziłyby się zdrowe ? Mogły jeszcze w dzieciństwie zginąć w wypadku czy na ciężką chorobę. To byłyby gorsze wspomnienia niż pustka. Podobnie związek. Pewnie wyobrażasz sobie kogoś normalnego, ale mogłaś też trafić na despotę który by Cię bił i życie stałoby sie męczarnią. Mogłaś miec za sobą aborcję której bys sobie nie wybaczyła.

Wartość zero na osi liczbowej nie jest na dole skali. Jest pośrodku między plusami a minusami. Nie masz plusów życia z kims, ale nie masz też ich minusów.

Czy samotnosc minela Ci tylko na pustce ? A nie bylo czasem duzo milych chwil ktorych bys nie przezyla bedac z kims ?

Znam mlode matki ktore tez mysla, ze zmarnowaly sobie zycie wczesną wpadką.

Masz zmarnowane życie ? Obejrzyj sobie filmiki z facetem bez rąk i nóg Nickiem Vucinicem który jezdzi na mowy motywacyjne. Już bardziej zmarnowane życie mogłąby mieć pewna trenerka fitness na którą w Wawie okolo 3 lat temu spadł samobójca i przykuł ją do wózka; a ma dopiero 25 lat i miała ten wypadek u progu szczęścia; a nawet ona się nie załamała. Ludzie wpadają pod pociąg i tracą nogi a nawet oni się nie załamują. Ludzie na wózkach znajdują Miłość życia.

To co dopiero Ty ? Wyjedź na cały dzien w jakies ulubione miejsce to Ci wywieje pesymizm. Wykrzycz się gdzies w środku lasu, wbiegnij na Kasprowy Wierch to zapewniam, że po powrocie będzie Ci sie chcialo góry przenosić.

Każdy, niezaleznie od wieku czy od sytuacji jakos tam mysli, że zmarnował życie.

Jeszcze masz duzo życia przed sobą. I w pełni sprawności.

Nie byłem nigdy w związku, ale uznaje, że tak czy tak będzie dobrze. Albo w rodzinie albo ciesząc się wolnością.

Hm, czy to znaczy, że koło 1 XI najłatwiej poderwać dziewczynę ?

Moj nastrój nie jest w żaden sposób związany ze zbliżającym się 1 listopada. Od jakiegoś czasu tak mam:-( Z jakiejkolwiek strony nie spojrzę na swoje życie to widzę,ze je zmarnowałam. Nie ułożyłam sobie życia osobistego, na gruncie zawodowym tez lipa. Pewnie taki osób jest więcej,ale mnie to nie pociesza.
Prawda jest taka,ze jak do 40stki człowiek nie spotkał swojej połówki, to szanse są bliskie zeru. Jeszcze jakiś czas temu to chociaż od czasu do czasu spotkałam się z kimś z portalu randkowego ( co prawda nic z tego nie wynikało,ale przynajmniej człowiek miał nadzieję), a teraz cisza, dla facetów nie istnieje (no chyba,ze dla tych którzy szukają tylko przelotnych znajomości i przygód).
Nie potrafię się cieszyć życiem żyjąc w samotności. kiedyś potrafiłam, teraz już nie. coś się we mnie wypaliło:-(

Milka,mogę Ci powiedzieć - witaj w klubie,ja także mam poczucie zmarnowanego życia.Mam 49 lat.Studiowałam kiedyś na 2
kierunkach,oba przerwalam ze względów zdrowotnych.Wprawdzie 26 lat temu wyszłam za mąż,ale co to za model rodziny
2+0.Nie mamy dzieci,poroniłam w 1991 roku,a tak marzyliśmy o dwójce dzieci.Potem już nie zaszłam w ciążę.
Nie mam pracy ani "papierka" że coś skończyłam.Matura to za mało...Studiowałam pedagogikę,na 4 roku odeszłam ze studiów
ze średnią 4,8.Studiowalam też w college'u jęz.francuskiego,na 2 roku skreślono mnie z listy studentów za nieobecności.Pani
od historii Francji trochę się na mnie zawzięła.Ale język znam dobrze,pracowalam z Francuzami.Krótko,1.5 roku.
Nie mam więc dzieci ani pracy,nie jestem niezależna.Do tego od 7 lat leczę się z powodu depresji.Mam poczucie winy wobec męża,bo i on nie jest w pełni szczęśliwym małżonkiem...ja też nie jestem szczęsliwą ,ale nie dlatego że jestem z nim.Mąż nie jest zbyt czuły,nie lubi rozmawiać.Moi znajomi gdzieś się "zapodziali",mam tylko koleżanki bliższe i dalsze na telefon plus "internetowe".Milka,naprawdę Cię rozumiem.Samotność jest b.przykra,ta w małżeństwie również,uwierz mi.Mój mąż pracuje od rana do wieczora,potem tylko tv,internet i spanie.I tak w kółko.Chcialabym Ci coś poradzić,ale jedyne co mi się nasuwa,to
nie trać wiary w zmianę sytuacji.Nadzieja rozkwita każdego dnia i umiera ostatnia.Niektórzy piszą że nadzieja nie przemija.I takiej nadziei, nieprzemijającej Ci życzę.Wyjdz z dołka...napisalabym do Ciebie,ale nie wiem czy byś chciała  i czy byś odpisala.
Pozdrawiam.

Co musiałabyś zrobić, żebyś z czystym sumieniem mogła stwierdzić: "Osiągnęłam coś w życiu!"? Jest wiele sposobów na to, by nadać życiu wartość, zależnie od tego, co cenisz sobie najbardziej. Ważne tylko byś nie porównywała swojego życia do tej idealnej wersji, jak to opisał Facet79.
Osoba wyżej zasugerowała adopcję. Może na początek jakiś wolontariat? Żeby podnieść sobie samoocenę i mieć świadomość, że komuś pomagasz.

Wiesz,w tym wieku w jakim jestes naprawde malymi krokami jeszcze mozna sie mentalnie,fizycznie I organizacyjnie pozbierac I poukladac w sensowna calosc swoje zycie.
Mysle,ze kontakt z pozytywnie nastawionymi osobami na zywo wiele by w tym pomogl.Mozesz np popytac w najblizszym oddziale PTTK o jakas fajna wycieczke-dzieki nim mozesz taniej I w wiekszym gronie odwiedzac ciekawe miejsca I poznawac nowe osoby.

Jeżeli nie masz dla kogo żyć to żyj dla Boga. Dlaczego uważasz że żeby cieszyć się życiem to trzeba coś osiągnąć w nim ? Facet79 dobrze napisał. Jest tyle możliwości w tym życiu że żadna nie musi być właściwa. A jeżeli tak bardzo ciąży ci samotność to zapraszam do mnie

Sunflower?

No no biadolenie.Jak ja dawno tego nie słyszałam;) Nie dla każdego szczytem.marzeń jest założenie rodziny .Każdy z nas jest różny ,może Ty postawiłas w życiu na coś innego.Jeśli chodzi o pasje ,to jest komiczne, że Sama sobie ,to wypominasz przecież, to zależy od Ciebie od tego co lubisz robić .Może malować ?Może śpiewać albo tańczyć?A co kochałas robić jak byłaś mloda może ,to na nowo odkryj.....Jeśli jesteś sama bez przyjaciół ,to zawdzieczasz wyłącznie swojej postawie ,aby coś otrzymac trzeba najpierw dać .Więc Ty olewałaś relacje koleżeńskie, przyjacielskie i dlatego jesteś sama.Otwórz się na ludzi pouśmiechaj ,pożartuj .a taka Twoja postawa jaką tu prezentujesz jest żałosna.Idź do przodu nie stój w miejscu rozwijaj się.

Znam Twój wpis ,który jest żałosny i pisze to kobieta dojrzała .Nikt by się od Ciebie nie odsunął gdyby Cię lubiał. Co za brednie ,że straciłaś znajomych bo rodziny mają.Ja też posiadam dužo osób wokół siebie i spotykamy się bawimy a przecież oni żonaci mężaci:)żaden człowiek rozwijający się poszukujący nie ma takiego podejscia do życia.....To zrób dobro dla Swiata i przytul dziecinę jakąś sierotę .One potrzebuja też milosci i Ty jej potrzebujesz .Przestan skamleć i weź się za siebie.A skąd wiem.że się nie uśmiechasz?Bo nikt kto ma często uśmiech na twarzy nie pisze takich tekstów.

Dziewczyno - mi dziś 'stuknęła'. Rodzina - no mam dzieci (zajęte swoimi sprawami), znajomi - ta... kilku na FB - nie gadam z nimi, wstaję o 6 , kawa, potem do pracy i wracam do pustego mieszkania koło 20-21, kolacja i kładę się spać obok swojej ulubionej gitary

Zmarnowane życie to możesz powiedzieć jak będziesz ćpała ,piła i podobne ....
Jakie jest / będzie Twoje życie - zależy wyłącznie od Ciebie - chcesz znajomych - to rusz 4 litery - idź do parku, na jakiś nie wiem basen, fitnes, na piwo z ludźmi z pracy, skocz na bungee, kup sobie rower, albo rolki, idzie zima - to mogą być łyżwy - wywiniesz ze 3 orły - to może jakiś Pan się pojawi z pomocną dłonią

Życie jest zajebis.... i nie ma znaczenia czy masz własną rodzine, znajomych, czy tylko kota, psa lub rybki.
Wystarczy tyko wstać i przestać płakać nad sobą - coś o tym wiem - nie jesteś jedyną osobą, która śpi sama - to wcale nie jest takie złe - przynajmniej można się wygodnie wyspać i nikt nie chrapie obok hehe

A ta 40-stka - to Ci powiem - przereklamowany wiek - miała to być nową 20-stką ,a wstałem dziś rano, patrzę w lusterko - a tu dalej siwe włosy i gdzie tu zgłosić reklamacje na wiek hyhy 

Zaakceptuj to co masz, siebie - szukaj pozytywów i

... żyj

Radze sobie , i nie uzalam sie .
Wiesz mam działke która zajmuje mi czesc czasu .
Zapisałam sie do Kola Gospodyn , tez chciałam byc wsrod ludzi , no ale niestety tak jak przewidziałam
znajac ludzi tutaj , ze nie przetrwa i juz nie istnieje .
ale tez gdy pracuje jestem wsrod ludzi rozmawiam . zartuje z nimi .
I tez szukam tak jak tu na forum nowych znajomosci aby tez moc chociaz przez internet popisac meile

Milka, czy ty nie jesteś przypadkiem Sunflower? - ten sam sposób podejścia do życia /zajrzyj na jej wątek - powinnyście sie dobrze zrozumieć/.

Masz psa albo kota? - bardzo pomagają w takiej sytuacji.  I nie martw się za bardzo, bo jest sporo kobiet które rodzinę założyły po 40-tce i nawet dzieci mają...

Co robisz jak masz bałagan w pokoju i ci to przeszkadza? Sprzątasz?   Zrób to samo ze swoim życiem. Możesz, stać cię na to i dasz radę - są sposoby /patrz posty wyżej/

Cześć Ela

nie jestem Sunflower. Czy Ty myślisz,ze na świecie jest tylko jedna 40latka,która ma momenty słabości i musi się gdzieś wyżalić????
Myślę,ze zbyt surowo mnie oceniacie ,a nawet nie widziałyście mnie ,nie znacie mnie....
Chodzę do pracy, rozmawiam z ludźmi,od czasu do czasu spotykamy się gdzieś po pracy, ćwiczę, od czasu do czasu zajmuję się siostrzenicą, sporo czytam, chodzę na spacery, uczę się języków.
Jeśli chodzi o bliższe znajomości to niestety też mieszkam podobnie jak Ty Ela w malej miejscowości i trudno tu o fajne znajomości.
Ale nie zmienia to faktu,ze czuje wewnętrzną pustkę, bo nie mam swojej własnej rodziny.
Jestem na pewnym portalu randkowym(jestem w sumie na kilku,ale akurat na tym jestem bardziej aktywna) i ostatnio 2 panów dało mi wyraźnie do zrozumienia,ze dla nich jestem za stara , bo oni chcą mieć dzieci ...
A samotność tak boli....co z tego,ze dzień mam zapełniony jak przychodzi wieczór i człowiek nie ma do kogo ust otworzyć, do kogo się przytulic....

Ela w tygodniu nie mam czasu na odpisywanie na meile. w pracy 8 h siedzę przy kompie wiec jak wrócę do domu to ledwo na oczy widzę. Poza tym takie klikanie raczej nie rozwiąże mojego problemu:-( mi brakuje drugiej osoby,ale takiej realnej , z którą można porozmawiać po przyjściu z pracy, przytulic się itp.itd. W pracy w biurze mam dobre relacje,żartujemy sobie,śmiejemy się (na tyle na ile nam czas pozwala,bo mamy dużo obowiązków).
Ela może przyjdzie taki czas,a może nie, widząc czego mężczyźni w moim wieku  szukają trudno mieć nadzieję....

Milko na siłe nie szukaj partnera do przytulania bo zle trafisz .
wiesz życie w zwiazkach tez nie zawsze jest tak piekne i kolorowe .
Jest sporo osob ktore w zwiazkach sa tez samotne i nieszczesliwe  .
.
i to nie zawsze jest tak piekne jak nam sie wydaje  , że życie w rodzinie(pełnej)
daje poczucie własnie tego czego szukamy .

Ela ale są tez szczęśliwe i udane związki, ja takie znam .
życie w pojedynkę tez jest ciężkie,nie mówiąc już o samotnej starości.

Ela dzieci zaczynają żyć własnym życiem,bo dzieci wychowuje się tak naprawdę dla świata, a nie dla siebie. ale na pewno przeżyłaś i nadal przezywasz wiele radosnych chwil związanych z macierzyństwem. Chociaż tych trudnych pewnie nie brakuje,ale właśnie takie jest życie. W przyszłości pewnie doczekasz się wnuków. znam wiele samotnych starszych kobiet w swoim otoczeniu, które jak były młodsze korzystały z wolności,wycieczki,kariera zawodowa, spotkania ze znajomymi,a teraz na starość są samotne jak palec, ich znajome,które założyły rodziny otaczają się wnukami.  Perspektywa takiego życia przeraza mnie....

Ela to prawda co piszesz, nikt nie wie jak potoczy się jego życie, ważne jest zdrowie,ale ważne jest tez aby mieć drugą osobę u swojego boku. samotna starość jest okrutna. Mając dzieci też można być samotnym na starość,ale zawsze jest nadzieja,ze dzieci się od nas nie odwrócą.
Poza tym wiesz jak to jest w małych środowiskach gdzie panuje kult małżeństwa, rodzicielstwa. Taka osoba jak ja traktowana jest jak ktoś gorszy,nieudacznik życiowy, jest obgadywany przez rodzinę, sąsiadów. W dużych miastach samotna kobieta to singielka, a w małych mieścinach i wsiach 'stara panna".

akurat w moim środowisku samotna kobieta jest gorzej postrzegana niż rozwódka. sama bo nikt jej nie chciał, rozwiedziona -biedna, mąż ja porzucił, została sama z dziećmi.. taki tok rozumowania.
to nie jest tak,ze ja się jakoś celowo zamartwiam. po prostu ta pustka tkwi we mnie czy tego chcę czy nie. Doświadczam tego mimo woli. i cokolwiek bym nie robiła to uczucie pustki,osamotnienia nie opuszcza mnie. Mogę się w pracy śmiać, żartować, pójść ze znajomymi na kawę i dobrze się bawić w ich towarzystwie, ale wracam do domu  i łzy napływają do oczu....

Do Autorki- po przeczytaniu Twojego pierwszego posta miałam ochotę napisać do Ciebie @, teraz gdy Ciebie czytam mogę przypuszczać, że nawet byś nie odpowiedziała. Bulwersujesz się, że osoby czytające forum oceniają Cię tak a nie inaczej- oceniamy Cię na podstawie tego co o sobie piszesz..Zastanów się bez oburzania i bez emocji- skoro jedna, druga, kolejna osoba ma podobne zdanie na Twój temat, to coś może być na rzeczy.
Zakładając, że jesteś czy próbujesz być osobą otwartą, poznajesz ludzi, nie zamykasz się w czterech ścianach, masz swoje zainteresowania i mimo tego czujesz się nieszczęśliwa i samotna i myśl o posiadaniu (braku) rodziny towarzyszy Ci na każdym kroku- polecam terapię. SZCZERZE.

Ale tu nie chodzi o to, żeby kogoś "oceniać". Osobiście nie mam takiej intencji, szczególnie jeżeli chodzi o ocenianie w tym tradycyjnym pojęciu. Autorka wątku tak bardzo zafiksowała się na swoim "nieszczęściu", że nawet nie dostrzega iż cała nim emanuje. To nie jest krytyka, to jest tylko stwierdzenie faktu. Rozumiem, że czytanie lub słuchanie takich opinii może być mało przyjemne szczególnie dla osoby z niskim poczuciem własnej wartości, ale warto powtarzające się opinie innych osób, wziąć jednak pod rozwagę... dla własnego dobra Ponadto samo spotykanie się z innymi ludźmi nic nie da,  kiedy podczas takich spotkań skupimy się jedynie na swoim nieszczęściu i ono dominuje w naszych wypowiedziach. Mniej lub bardziej wprost. Na innych trzeba się otworzyć, być autentycznie ich "ciekawym", wtedy coś fajnego z takich relacji może wyjść... w innym przypadku owe relacje zawsze pozostaną powierzchownymi.

Równie dobrze w odpowiedzi na informacje o ciąży, możesz usłyszeć od ojca dziecka pytanie : A z kim ? Wewnętrzna potrzeba zrealizowania się w roli matki i żony, to jedno... a gloryfikowanie tych ról przez Ciebie, to drugie. Zapewne nie przyjmiesz tego do wiadomości, ale wiele mężatek ma  podobne marzenia do Twoich. Fakt, że z powodu niedoświadczenia aktu oświadczyn można się czuć gorszym, nawet nie skomentuje. Mnie to autentycznie śmieszy... ale skoro chcesz się czuć gorszą, to każdy powód będzie dobry.

Glorofikowanie ,to jedno, a zmierzenie się z rzeczywistością to drugie.Pamiętam jak rok temu na którymś z forum wyczytałam historię kobiety ,która walczyła ze wszystkich sił,aby zajść w ciąże. Po wielu latach jak opisywała udało się.Była szczęśliwa ,jednak po 3 misiącach po urodzeniu kobieta była załamana .Runął jej różowy glorofikowany obraz mamusi z niemowlaczkiem.słodkim bobaskiem wiecznie uśmiechnìętym i wyciągającym potulnie łapki do Swoich rodziców.Ta kobieta była sfrustrowana że od 3 miesięcy nie śpi,że dziecko choruję.Że lekarze są mało empatyczni ,że mąż nie taki ...że  ona wygląda teraz jak każda(?) kobieta na ulicy...itp ..idd..przelewała ten żar goryczy ...Tak samo Tutaj co niektórzy skupiają się na rzeczach których nie mają myśląc że wszystko to bajka.Lepiej skupić się na rzeczywistości na kontaktach z bliskimi na pomocy innym .Priorytety w życiu są ważne dla każdego jest ,to coś innego ,ale rodzina ,to nie tylko miód i mleko ...niestety to obowiązki,które wycofują nas z życia towarzyskiego, to rezygnacja z siebie na rzecz członków .Tak kochamy ich strasznie mocno !!Życie oddamy !!!Ale Ci co lamentują nie nie myślą że to takie proste....Bo jak ta kobieta wyżej opisana jak co do czego przyszło to nie podołała...

P.S.
My jasno stwierdzamy fakty ,a oceniamy sytuacje, które są opisywane jak one wyglądaja okiem postronnym.W taki sposób, to robimy na jaki każdy z nas ma doświadczenia życiowe i swój własny inwidualny pogląd.

Dziewczyny - Milka i Samadama - a może spróbowałybyście skorzystać z usług biura matrymonialnego? Profesjonalnie i z większą szansą na spotkanie mężczyzny, który zdąża w tym kierunku co wy /no bo te portale randkowe.../

Może warto poddać się profesjonalnej swatce ?

Jak w życiu. Nie poddawaj się za szybko, są na świecie samotni mężczyźni, wdowcy, rozwodnicy którzy też marzą o miłości, o swojej kobiecie... trzeba ich tylko /ha!/ odnaleźć. Szukać w różnych miejscach, oczywiście bez nadmiernego parcia. Może za granicą?...
A póki co żyć i starać sie dobrze bawić.

Co z tym psem /kotem/? Wiesz jak jest fajnie jak wracasz do domu i on ZAWSZE się cieszy na twój widok? /no chyba, że jest akurat obrażony - o kocie mówię/

wiesz ja mam psa i nieraz w domu sam był ponad pól dnia i nic sie nie działo .
ale jak sie wraca co za radosc

Trudno w tym przypadku nie przyznać Tobie racji Z drugiej strony dla psa z adopcji, to i tak lepsze życie niż to w schronisku...  Warto jednak pamiętać, że utrzymanie pasa również kosztuje, a w przypadku chorób zwierzęcia, koszt opieki weterynaryjnej potrafi być spory. Nie jestem przekonana, czy dla osoby samotnej i o niewysokich dochodach zwierzak w domu, to dobra opcja...

milka76 - dokładnie, ktoś kto tego nie zna, ten nie ma pojęcia dlatego wkurza mnie pseudo kołczing typu "zacznij zmianę od siebie blablabla"  albo rady typu piesek/kotek bo pies to ani mąż ani dziecko, chociaż ja akurat psa posiadam. Problemem nie jest poznanie kogoś bo chętnych facetów jest mnóstwo, ale poznanie właściwej osoby. Też przerabiałam znajomośc z dzieciatym rozwodnkiem i nigdy więcej, głownie dlatego, że mial córki z cyklu "tata kup" - może to zabrzmi strasznie ale po pewnym czasie stwierdziłam, że nie mój cyrk, nie moje małpy, chociaż sam facet niczego sobie ale czułam, że...on już ma rodzinę, do której ja bym była tylko dodatkiem (chociaż deklarował chęć posiadania kolejnego dziecka, ba nawet szukał działki pod budowę domu - taki zakochany)

Znaleźć wolnego faceta w wieku 40lat, bez przeszłości, z zupełnie czystą kartą- powodzenia życzę

Jej nie chodzi o prawiczka tylko o mężczyznę który nie ma dzieci czy żonę lub jest rozwodnikiem. Więc takich to jest masę, teraz ogólnie dużo osób nie chcę brać ślub i mieć dzieci więc jest duża szansa że można na taką osobę trafić. Może lepiej jak na początek kogoś poznasz ale czysto w relacji koleżeńskiej czy przyjacielskiej ? Swoją drogą skąd jesteś ? Pełno jest tu samotnych osób może akurat ktoś z okolicy się znajdzie.