Poczucie zmarnowanego życia - Netkobiety.pl

Milko, a czego właściwie oczekiwałaś pisząc na forum?

Też tak uważam.

milka prawda jest taka że po czterdziestce to są prawie sami faceci po przejściach.Po rozwodach,z dziećmi.
Ty takiego nie chcesz z różnych względów.
Ci którzy nie mają za sobą związku to
-albo się do tego nie nadają
-albo nie chcą się z nikim wiązać
Tak wynika z moich obserwacji.
Wierzę że samotność boli,tylko jak piszesz o dzieciach mówiących wierszyki.
Dzieci nie zawsze mówią wierszyki i są słodkie.Dziecko może się urodzić poważnie ,chore,niepełnosprawne.A taki związek może ładnie wygladać na przyjęciu rodzinnym.W domu mogą latać talerze i różne k...y.
Zresztą ktoś ci już to wcześniej napisał.
Często to co wydaje ci się sielanką może w realu okazać się ciężką orka na ugorze.
To nie znaczy że nie trzeba próbować i być samemu.
Ale dla mnie na dzień dzisiejszy masz za duże wymagania.Piszesz że ich nie obniżysz? Więc jakie wyjście.
Pisałaś  o tym  e z rozwodnikiem  się nie zwiążesz bo ma dzieci i trzeba iść na kompromis,nie będziesz najważniejsza...
Z nierozwiedzionym też trzeba iść na kompromis ,bo będzie wolał spędzać czas przy samochodzie,albo wyjść z kumplami na piwo.
Owszem fajnie wieczorem do kogoś się przytulić,ale nie zawsze jest sielankowo.
I tak można bez końca wymieniać.Dzieci też mogą się okazać się potworami jak dorosną i mieć cię w tyle.

Wierzę że chciałaś się tu wygadać.
Tylko ty widzisz same złe strony tego że jesteś sama i nie masz dziecka.
A gdybyś była samotną matka niepełnosprawnego dziecka to byłabyś szczęśliwsza?
Mam wrażenie że widzisz wokół tylko zdrowe dzieci i szczęśliwe związki.
NIE chcesz widzieć że nie zawsze tak jest.
Poza tym piszesz tak jakbyś była osiemdziesięcioletnią  staruszką i stała nad grobem.
Masz dopiero 40 lat.Na dziecko faktycznie już za późno może być.Ale na spotkanie kogoś na pewno nie.

Ogrom czasu i energii wiele osób tutaj Tobie poświeciło. Bez skutku i sensu. Jesteś więźniem stereotypów. Ciasnej głowy. No open mind. Tak żle, tak niedobrze i inaczej również. Boże jak mi źle, płaczcie ze mną. Stoisz w miejscu i delektujesz się swym "cierpieniem". Wiele jest sposobów na życie. Uczepiłaś się stereotypów o szcześliwym małżenstwie z gromadką zdrowych dzieci jak rzep psiego ogona. Moim zdaniem nigdy nie byłaś w relacji damsko męskiej i snujesz iluzje od zawsze. Skoro masz tyle czasu wieczorami, zajrzyj wgłąb siebie, dowiedz się czego naprawdę chcesz. Role wtłaczane nam do głów, jak małżenstwo dzieci obiadki to najłatwiejsze rozwiązania, żeby utrzymać tą machinę świata, może tobie przeznaczone są inne cele???
I żeby nie było że jestem laikiem (rocznik76') - nie raz byłam "proszona o rękę" (co wspomniałaś jako szczyt swoich marzeń i "symbol docenienia przez faceta buahaha) ale jestem wolna od zawsze i bezdzietna. Szukam szczęścia, nie wypełniania narzucanych społecznie ról.
Przede wszystkim, skończ marudzić jak stare babsko.

Bulka,ale Ty jesteś samotna z wyboru i masz do tego święte prawo. ale zrozum ,ze są osoby,które mają inne zdanie niż Ty ,inne potrzeby. Tak mam sporo czasu zaglądam w głąb siebie i wiem,ze życie samotne to nie dla mnie. Po tonie Twojej wypowiedzi wnioskuje,ze czujesz się kimś lepszym, ponad wszystkimi, bo idziesz pod prąd. ok .twój wybór. ale nie wszyscy muszą myśleć tak ja Ty
Poza tym czytaj uważnie-nigdzie nie pisałam,ze szczytem moich marzeń jest być poproszona o rękę. To nie była moja wypowiedz

Jest późno ale nie za pozno. Dopóki nie ma menopauzy i jest w dobrej kondycji szansa jest. Mała bo mała,  ale zawsze.

Milka, no wiec powiedz nam jakiego faceta chcesz- czy ma byc przystojny, blyskotliwy, zaradny, a moze ma byc cichym domatorem, a moze hobbysta komiksow? Jaki to ma byc mezczyzna, ktorego szukasz?

Rossanka
a ja mam rozwiązanie dla marudy pod tytułem "nie ma ch*ja na Mariolę"   wie najważniesze - zna cel swego życia, dzidziusie i ukochany. Z dzidziusiami takie ryzyko zawsze jak mówi mój tatuś: "nigdy nie wiadomo czy będzie miało nóżki i rączki" no ale jak już MUSI to zamyka oczy i robi je sobie, bo zegar TYKA!!!!!! a potem ma resztę życia, czyli dobre 30 lat na poszukiwanie ukochanego, idealnego, wolnego, bezdzietnego, inteligentnego, bogatego, bez psów, kotów, byłych żon, wycieczek bo nie lubi dużych grup itp shitu, takiego który zapuka do drzwi z rolce roysem i big brylantem i padnie na kolana:)

DUŻO w życiu przeszłam, doświadczyłam. W życiu jest tak, że jeśli naprawdę czegoś pragniesz, dążysz do czegoś, to nie ma przysłowiowego ch na Mariolę i w końcu to dostajesz, chyba że ewidentnie nie jest to dla Ciebie. Jesteś już taka duża, powinnaś mieć więcej życiowej mądrości. Jeśli jej nie posiadasz, nie dorobiłaś się jak tej niesczęsnej rodziny, korzystaj z tego dobra, którym inni się z Tobą dzielą, a nie tylko neguj i stękaj.

Nie, no jeśli nie musi być modelem, to kamień z serca

nie wynajmuje mieszkania to po pierwsze. może twoim celem nie jest rodzina i dzieci.i ja to szanuje. twój wybór, ale szanuj ,ze ktoś może mieć inne zdanie. widać, ze o rodzinie, dzieciach wypowiadasz się z pewna nutka agresji i złośliwości.

Tez zwrocilam na to uwage.

Ona nie lubi ludzi, krytykuje ich ciagle, zawisci im. Nie ma tak naprawde pragnien poza pragnieniem dorownywania kolezance i kuzynce. Chce byc nimi, tak doslownie, choc nie moze, wiec ja uwiera. Niestety wlasne pragnienia i rozwoj leza i kwicza, bo zostaly zlozone na oltazu chcenia tego co inni maja- bo inni lepsi.

Tak sie nie da. Dopoki Milka nie znajdziesz WLASNYCH celow, bedziesz zawsze rozczarowana i trafiajaca kula w plot.

Może powinnaś wziąć pod uwagę, że to nie wiek cię dyskwalifikuje w oczach mężczyzn?

Autorka nie chce dokonać żadnej zmiany, ponieważ ma idealistyczną wizję związku, takiego, którego mają Jej wszyscy zazdrościć, jak w tej chwili ona zazdrości innym. Dlatego musi być kawaler bez przeszłości - ma spotkać na swojej drodze życiowej Autorkę, z miejsca się zakochać i jego świat ma się kręcić wyłącznie wokół niej - stąd brak możliwości, żeby miał jakąś tam byłą kobietę i jakieś tam dzieci, bo Autorka ma być najważniejsza. Tłumaczenie, że chodzi o ślub kościelny uważam za pokrętne...
W tej chwili wizja tej nieskalanej przyszłości zaczęła się Autorce nieco walić, ponieważ oddaliła się możliwość posiadania słodkich różowych bobasów, których również by wszyscy naokoło zazdrościli i które mogłyby mówić wierszyki na imprezach rodzinnych najlepiej z wszystkich dzieci... stąd załamanie...

Mam wrażenie, że Autorka jest po prostu egoistką, nie przyjmuje do wiadomości, że świat może inaczej wyglądać niż Jej się wydaje, nie przepada za innymi ludźmi, bo w jej mniemaniu mają lepiej niż ona i się wywyższają, stąd zapewne również brak powodzenia u mężczyzn... który Ona eufemistycznie nazywa "mam wymagania".

Właśnie dlatego, że Autorka lubi być w centrum uwagi po prostu...

Drogie Panie - fakt ekranu szkoda - może bardziej szkoda prądu, ale to, ze nadrukowaliśmy tyle stron - to nie wina Autorki tylko bardziej hmmmm Nasza wina , nasz problem - bo My jako ludzie mamy wewnętrzna potrzebę pomagania innym, udzielania rad - tylko po to by potwierdzić, że sami słusznie postępujemy (też tak mam). A pochylmy się szczerze nad życiem i tak odpowiedzmy w duchu  - ile razy widząc bezdomnego na ulicy, albo pijanego zadaliśmy sobie trudu by mu pomóc? Raczej staramy się unikać takich sytuacji i jak najszybciej przejść dalej.

Autorka nigdy nie napisała, ze potrzebuje pomocy i chce coś zmienić. To tak jak z takim pijanym - alkoholik by wyjść z nałogu sam musi się starać.

Tak szczerze napisz, jak się wyzalisz to Ci lepiej, czy przeciwnie, to znaczy przez chwilę jest lepiej bo wydaje Ci się,  że Cię ktoś rozumie, że nie jesteś samal z tym swoim problemem, ale za kawałek znowu Ci gorzej.
Czasem można ponarzekać,  jasne, tak dla oczyszczenia, ale taki dłuższy stan wcale nie pomaga, nie czuję się człowiek lepiej, wręcz przeciwnie.

Aha. Ale  to trzeba było w temacie zaznaczyć, ze chcesz się tylko wyżalić, to nie było by nieporozumień.
A tak się ludzie wkurzyli, bo radzą radzą a Ty nic a tu nie o to Ci chodziło.
Tu dużo osób radziło, bo dużo osób mogło też być kiedyś w sytuacji takiej jak Ty i po prostu dzieliły się one swoimi spostrzeżeniami.
Zobacz jaki miałas duży odzew, widać kogoś to obchodzi, cakiem sporą grupę obcych ludzi. Myślisz, ze gdyby Cię nie rozumieli to cokolwiek by tu napisali? Nie sądzę.

Celem człowieka jest rozwój. Narzekanie to cofanie się. Jeśli będziesz kontynuowała tą drogę będzie z Tobą coraz gorzej.
P.S. Rozwój nie znaczy rozmnażanie. Chodzi o zmianę podejścia.

Podobno-Zuzanna -przeanalizowałam wszystkie wpisy dokładnie  i właśnie dlatego napisałam,ze sporo ocen,a nie wszystkie były zbyt pochopne. Mam świadomość,które są prawdziwe.
Bulka- tak celem człowieka jest rozwój. Ale człowiek ma też rożne pragnienia,potrzeby, czuje takie a nie inne powołanie. I jeśli nie może żyć zgodnie ze swoim powołaniem to jest mu zwyczajnie po ludzku ciężko. Owszem żyje,pracuje, ma zainteresowania ,hobby, ale gdzieś w sercu jest zadra ,która co jakiś czas daje o sobie znać...

Każdy tak ma. Albo miał, albo będzie miał. Tylko Twój wybór, czy dasz się temu uczuciu zupełnie ściągnąć w dół. A co będzie w przyszłości? Tego nie wiesz.
Nie na łatwo.

ps Pietruszka --- maila wysłałam.

Milko z tymże, sporo Twoich wypowiedzi przedstawiało Cie w jednym świetle. Nikt tu Cię nie zna, bo nie dałaś się w żaden sposób poznać, a sposób w jaki pisałaś o swoim problemie - daje do zrozumienia taki a nie inny obraz Twojej osoby.  Pisząc na forum nawet w wątku przeznaczonym do "wyżalenia się" musisz mieć świadomość, że możesz spotkać się z krytyką - związaną głównie z zupełnie odmiennym punktem widzenia niż Twój - ale taka na ogół jest idea for.
Poza tym Tobie nie doskwiera "samotność" (raczej jest to czynnik pośredni) a brak dzieci i odpowiedniego partnera. Napisałaś, że każdy ma powołanie do "czegoś" i wychodzi na to, że Twoim powołaniem jest bycie żoną i matką. Nie zgodzę się z taką teorią bo dojdziemy do powołania "bycia alkoholikiem"
Jestem stanowiska, że to my odpowiadamy za swój los, w myśl powiedzenia -jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz.
Zastanawia mnie, co się działo w Twoim życiu na przestrzeni tych ostatnich 20 lat, że znalazłaś się w takim położeniu?

Mrok dlatego ja staram się nie oceniać ludzi po kilku wypowiedziach....
Jesteś pewny,ze w 100 procentach odpowiadamy za swój los? Nie sądzę. Czasami naszym życiem rządzi czysty przypadek,ze spotykamy na swojej drodze taka , a taka osobę która ma wpływ na dalsze nasze życie (negatywny bądź pozytywny). A choroby , wypadki? tylko nie pisz,ze to jakiś margines naszego życia. A możliwości intelektualne,bo przecież chyba wiesz,ze nie wszyscy mamy takie same.
a alkoholizm- zbieg kilku czynników: słaby charakter,wrażliwość, nieodpowiednie towarzystwo,słaba wola, zły przykład w rodzinie,geny...
Gdzieś  wyżej chyba pisałam co się działo w moim życiu ,ale ze szczegółami nie będę tu opisywać. W skrócie -byłam w kilku związkach.
Bulka -myślę,ze cel a powołanie to nie do końca to samo. Bycie zona,matką, ojcem,mężem,kapłanem ,zakonnica,lekarzem,nauczycielem-to są powołania.  A cele to np. zdobycie konkretnego wykształcenia,nauczenie się np. języka obcego lub jakiejś innej umiejętności.

"Jestem stanowiska, że to my odpowiadamy za swój los, w myśl powiedzenia -jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz."
Odniosłam się do tej wypowiedzi Mroka,bo uważam ,ze to nie jest prawda. Owszem na dużo rzeczy mamy wpływ,ale nie na wszystko i powiedzenie,ze to my odpowiadamy za swój los jest grubo przesadzone. Zresztą mam w rodzinie osobę,która dość często mówiła,ze sami o sobie decydujemy, jak sobie pościelesz tak się wyśpisz itp. Gdy dopadły ją problemy ze zdrowie, jakieś zdarzenia na które nie miała wpływu,a odbiły się negatywnie na jej życiu zmieniła zdanie.
Alkoholik powinien się leczyć, to oczywiste. tutaj znowu odniosłam się do wypowiedzi Mruka,który insynuuje,ze wg mnie bycie alkoholikiem to powołanie. Alkoholizm to choroba.
"No oczywiście, że zawsze będą ci bardziej zdolni od Ciebie jak i cała grupa mniej zdolnych od Ciebie- tak jak będą piękniejsi od Ciebie i brzydsi, bogatsi i biedniejsi itd"- przecież to oczywiste,chodziło mi o to,ze są pewne rzeczy na które nie mamy wpływu np poziom inteligencji,a niejako mogą one determinować nasze życie (np.wybór szkoły, zawodu) mimo,ze nie mamy na to wpływu.

ruda102- ale metody brutalne nie zawsze się sprawdzają.bo czasami można człowieka źle ocenić....
Powtórzę- odniosłam się do wypowiedzi Mroka wg którego to my odpowiadamy za swój los. Owszem w pewnej części tak,ale na pewno nie w 100 procentach. a czasami w życiu są takie sytuacje na które nie mamy żadnego wpływu.

Rossanka -po prostu nie lubię stwierdzę typu " na wszystko masz wpływ" bo to bzdura. Oczywiście,ze nikt nie zamartwia się na przyszłość że zachoruje albo coś złego mu się wydarzy. Ale jest sporo sytuacji,które chcę zmienić ,a nie do końca zalezą tylko i wyłącznie ode mnie. I mimo wielu działań nic się nie udaje.

Jeśli od Ciebie nie zależą, to pomimo Twoich działań się nie będą udawać. Jak od Ciebie zależą, to mozesz próbować.,

Od jakiegoś czasu czytam ten wątek, stał się dla mnie pretekstem do refleksji wokół jego tematu.

Czy na wszystko mamy wpływ? Jasne, że nie, począwszy od tego, że nie od nas (proszę wybaczyć to pluralis maiestaticus) zależało to kiedy, gdzie, w jakiej rodzinie się urodziliśmy. Mamy jednak, to prawda że ograniczony, wpływ na nasze wybory. Oczywiście, że i one są zdeterminowane przez warunki. Jest jednak coś na co mamy wpływ, niezaprzeczalny. To sposób widzenia i oceny świata, ludzi nas otaczających i nas samych.
Są osoby, dla których szklanka była, jest i zawsze będzie do połowy pusta. Są też takie, które o tej samej szklance mówią, że jest do połowy pełna. Różne są, ponownie proszę o wybaczenie - tym razem truizmu, losy. Jednak... mając prawdopodobnie przed sobą parę dziesiątek lat do przeżycia twierdzić, że te dotychczasowe są zmarnowane? Hm... . Jeśli tak, to może po odpłakaniu, odzłoszczeniu (wszak 'nie tak' miało być) warto zmienić swe priorytety, obrać nowe cele i je realizować i zrealizować? Zrobić to, by za czas jakiś uznać swe życie za udane mimo niezrealizowania marzeń młodości/wieku średniego? Jest jednak druga droga; to pozostawanie przy dotychczasowej ocenie i dalszym życiu w poczuciu niespełnienia, zniechęcenia, zgorzknienia, z zazdrością wobec tych, którzy te 'nasze' wyśnione cele osiągnęli.

Gdy czasem me kroki kieruję na tę drugą ścieżkę, przypominam sobie, i powtarzam jak mantrę, zdanie:

Przypominam też sobie kobietę, którą poznałam będąc nastolatką. Pani była wówczas dobrze po osiemdziesiątce, chroma od urodzenia i otyła, co uniemożliwiało jej samodzielne poruszanie się poza progiem mieszkania, panna, bez dzieci a jednak tak pogodna, tak pełna i ciekawa życia i tak nim zachwycona, że uwielbiałam z nią (mimo tak znacznej różnicy lat) być i rozmawiać. Można? Można. Szczęście, na szczęście, nie jest obowiązkowe.

Ale wiesz, jak już się uzna, że na niewiele się ma wpływ, to świetna wymówka, aby nic nie robić. (Milka - to nie do Ciebie, mam na myśli jedną znajomą- to jakbys mówiła, że Cię tu chcą oceniać).
No i zawsze można zgonić na los, brak szczęścia, pech czy co tam. O.. to cos takiego jakby nie branie za siebie odpowiedzialności - myślę, że tu jest klucz problemu.

Tylko po co przerabiać introwertyka w ekstrawertyka? Charakteru nie zmienisz, ale już niektóre cechy jesteś sobie w stanie wypracować jeśli oczywiście chcesz.
To czy ktoś podejdzie i zagada - no jak uzna, że to kwestia genów, to nie zagada choćby minęło 10 lat. Ale jak sobie uświadomi swoj problem i zechce się ośmielić, może nie od razu ale zagada za miesiąc czy pół roku. Z nieba nic nie spada. Tak jak trzeba pracować aby zarabiać pieniądze, tak trzeba pracować nad swoimi ograniczeniami i cechami charakteru. Samo się nie zrobi. Tu nie ma tak łatwo.
Tak jak ten alkoholik- jeden powie jestem alkoholikiem bo geny takie, bo słaba wola, bo zbytnia podatność na stresy - i będzie pił dalej. Inny weźmie się za siebie, zerwie z nałogiem - czy na zawsze, tej pewności nie ma, może na zawsze, może złamie się za 5 lat. Ale jak nic z tym nie zrobi, to się całkiem zapije .