Poczucie zmarnowanego życia - Netkobiety.pl

Rossanka ale to taki specyficzny portal dla chrzescijan. Nie jakas sympatia.
I po prostu ci panowie nie piszą nie zagaduja do kobiet 40 plus. Wiec nawet nie mogą stwierdzić czy dana kobieta im się podoba czy nie bo trzymają się swojej zasady i nie nawiązują relacji z kobietami 40 plus. A nawet są tacy co blokują profile.wielu w profilach pisze ze chcą mieć szansę na dziecko wiec zrozumiałe jest to że szukają kobiety w odpowiednim wieku. Niektorym się udaje. Ci którym się nie udaje około 50tki odpuszczaja i nagle interesują się  40latkami tyle ze one średnio się interesują panami 50 ,50 plus.

Rossanka trochę boję tego eksperymentu bo miewałam w swoim życiu okresy kiedy samotność jakoś nieszczególnie mi przeszkadzała i po tych okresach niestety zawsze przychodziły takie okresy ze mogłabym   nic nie robić tylko ryczec w poduszkę.

Rossanka w realu nie mam szansy nikogo poznać. Powód brak wolnych sensownych facetów. Jedynie tacy jak z "chłopaków do wzięcia ". Nie każdy mieszka w dużym mieście czy pracuje w miejscu gdzie przewija sie duzo ludzi .i z tym  wiekiem to nie tylko na portalach. W poprzedniej pracy miałam kolege wolnego ,który też tym kryterium się kierował.

Dlatego pisz,e, żebyś poszukała na forum ale nie randkowym. Może nawet tu pisze ktoś,  kto cię interesuje?
Albo daj się ponieść życiu,  rozwijaj się,  po prostu zyjej a jak masz kogoś poznać,  to pomału,  spotkasz go na swojej drodze.  Tylko ta druga opcja (aby zluzowac i odpuścić jest trudniejsza).

Rossanka owszem każdy ma w życiu lepsze i gorsze okresy. Ale jeśli miesiąc było mi w miarę dobrze a później 2 miesiące mega dół to wolę już zyc tak jak teraz.

I to nie jest tak ze szukam rozpaczliwie na portalach. Mam konto na dwóch i tyle. Nie spotykam się z każdym kto do mnie napisze bo czasami juz od razu coś mi nie pasuje i odpuszczam.
Oczywiście ze wolałabym poznać kogoś w realu wtedy np nie byłoby problemu z odległością.  Ale wiem ze szanse bliskie 0. Po prostu żyje w małej społeczności,wolni faceci to głównie ci  spod budki z piwem, w pracy prawie same kobiety, a faceci zonaci.

Pozostaję młoda duchem

Do tego trzeba wyzbyć się presji narzuconych sobie granic.
Żeby skorzystać z tych rad, które są właściwie kluczem, milka musiałaby zrzucić z siebie "ciężar" bycia już czterdziestolatką, którą wszystko, co dla niej cenne w życiu, już ominęło, bo przekroczyła tę magiczną linię, którą wyznaczyła sama sobie.
I dlatego właśnie zapytałam ją, co ma jej dać pisanie tutaj o swojej puste niespełnienia. Lecz ona konsekwentnie na to pytanie nie odpowiada.

Tak wiem, pisałaś, że nie zdecydujesz się już na dziecko, nie zdecydujesz się w ogóle ze względów medycznych ani tym bardziej na samotne macierzyństwo. A więc jeden rozdział swojego życia już zamknęłaś. Nie będziesz miała już własnych dzieci. I czy na tym dla Ciebie teraz kończy się cały świat?

I w dalszym ciągu nie odpowiadasz na zasadnicze pytanie - do czego było Ci potrzebne wygadanie się? Czego się po tym spodziewałaś?
Rozumiemy, że nie masz komu, ale pytam - po co?

Ja spędzam sylwestra z dwoma samotnym znajomymi. O facetach w ogóle nie gadamy. Każda przyznała, że fajnego chciałaby mieć. Ale takich nie ma skąd wziąć. I tyle. Jedna opuścił mąż, a druga ma łuszczyce i nikt raczej się nią nie zainteresuje.

Nieważne

Nie wiedziałam,  że łuszczyca przeszkadza by być w związku.

Nie przeszkadza. Ale może paskudnie wyglądać i na pewno nie zachęca. Mam uczennicę chorą w szkole - trudne to jest. Nie oszukujmy się: wygląd się bardzo liczy.

I ten jeden który dostrzeże jej prawdziwą wartość będzie więcej wart niż 100000 płyciutkch adoratorów
zniecierpliwiona telefonem pozwalam sobie nie korygować pisowni

Chyba nie zdajesz sobie sprawy jak wygląda cialo przy ostrej łuszczycy. Nie wiem co byłby za cudowny mężczyzna, który nie zwracałby uwagi na prawie całe cialo pokryte luska.i jest to niezwykle pogodna osoba.

Taka jest brutalna prawda.

Dla mnie to jest niezrozumiałe, by odbierać sobie samej szansę na dziecko i następnie rozpaczać z tego powodu. Moja babcia urodziła moją ciocię mając już 45 lat, ciocia zdrowa jak ryba. A dziś medycyna jest nieporównywalnie bardziej rozwinięta, jest in vitro, jest diagnostyka preimplantacyjna. Oczywiście to nie jest opcja dla mocno religijnych (ale jeśli ktoś jest religijny, to nie powinien czuć, że ma zmarnowane życie nie zakładając rodziny, bo jest mnóstwo przykładów bezdzietnych świętych i ogólnie perspektywa wieczności przekreślająca wszelkie doczesne detale).

I to jest niezwykle energiczna i wesoła osoba, a jakoś nikt się nie kusi. Jest z wykształcenia architektem, dobrze zarabia i ma własne mieszkanie. Lubi gotować i jest towarzyska.

Aha.

Bo każdy by chciał. To normalne.

To kwestia chyba pewnych proporcji w hierarchii. Dla mnie kiedyś to było bardzo ważne - miłość. Teraz, po tylu latach i tyłu doświadczeniach inaczej patrzę. Oszukiwać się nie będę, że wszystko jest super pomimo braków. Ale dążę do spokoju. To jest dla mnie ważne. Jednak muszę przyznać, że pogodzenie się z faktami bolało jak cholera. I ciągle jeszcze pobolewa.

Ram mnie też nieraz bolało i jeszcze do niedawna wracało Może wróci znów. to normalne ludzkie i akceptuję to.  Ale widzę drugą stronę medalu i  i różne opcje szczęśliwego życia.

No i bardzo się buntuje kiedy ludzie utożsamiają miłość tylko z jednym jej wymiarem.
nie jestem w związku ale miłości w życiu mi nie brakuje bo to jest pojęcie niezmiernie szerokie

Widocznie tobie to wystarcza, a innym nie. Ludzie są różni. Ja np dopiero po porodzie i po roku macierzyństwa poczułam się "w pełni kobietą", poczułam, że przeżyłam wszystkie aspekty kobiecości. Nie mam tu na celu krytyki bezdzietności, a jedynie swoje odczucia - a dzieci nie planowałam. I tak podchodzę do miłości: człowiek nie kochany (mam na myśli związek) nie czuje się spełniony: tzn ja się nie czuję. Nic innego mi tego nie da: to wszystko środki zastępcze.

Ale w drugim jeszcze masz szansę.

Zmykam bo faktycznie to pisanie jest tu bez sensu. Każdy jest inny i ma inne spojrzenie na świat.
Ja czuje smutek bo nie spełniam się jako żona i matka. I dodatkowo wiem, że nigdy nie spełnię tej jednej z najważniejszych dla kobiety roli matki.

Rossanka tak niby mam ,ale właśnie przez to ze materiałem na matkę jestem kiepskim to moje szanse na bycie żoną tez maleją. Przekonałam się o tym nie raz.

Ram ,tak trzeba jakoś żyć. I właśnie jakoś żyję. A chciałabym doświadczyć pełni kobiecości.

Piegowata i właśnie  tym się różnimy ze ja tak ważnych rzeczy w swoim życiu nie przyrownuje do bułek czy chleba. Bo jeśli o takie przyziemne sprawy chodzi to ja mało wymagająca jestem.

Milka, proszę nie udawaj głupiej.

No ale jak nie można nikogo poznać to nie można. Pewnych rzeczy się nie przeskoczy.

Po prostu irytują mnie te ciągle porównania Piegowatej.
Owszem chleb zastąpi bułkę, kasza ziemniaki. Jednym i drugim się najesz.
Miłości rodzicielskiej, miłości między kobietą a mężczyzną nie zastąpi uśmiech napotkanej sąsiadki. Tego głodu niczym się nie da zaspokoić.
Ale jak mówiłam ile ludzi tyle potrzeb.
Ja jestem głodna miłości.

Piegowata ale kaszą i ziemniakami najesz się do syta. Uczucia głodu nie doznasz.
Ja czuję głód miłości partnerskiej i rodzicielskiej. I tego głodu żadnym zamiennikiem nie nasyce. Z tym głodem jakoś można żyć. I tyle w temacie bo z niektórymi naprawdę zupełnie się różnimy.

Ale Milko rozpamiętując wciąż braki, będziesz wciąż nieszczęśliwa. Lubisz?
Każdy czasem odczuwa braki, ale jak już pisano  najwyraźniej nie szukasz na forum wyjścia z sytuacji.  a przecież każdy z Piszących jakoś chce zareagować.
No to co mamy pisać? Tak, biedna Milka  przewalone życie ma.  Przecież to już sama wiesz

Właśnie dostałaś wiele cennych rad jak możesz postępować,  aby się choć trochę poczuć lepiej.
Myślisz,  że tu piszą jacys ludzie w szczęśliwych zwiazkach z gromadkami zdrowych i grzecznych dzieci?
Piszą tu osoby,  które miały,  mają jak Ty teraz i próbują sobie z tym radzić a przynajmniej nie poddawać się,
Jakbyś miala 80 lat i tak pisała,  to przyznała bym Ci rację (tzn z tym, że już możesz zawszebyc sama), ale 40?