Poczucie zmarnowanego życia - Netkobiety.pl

Od pierwszego wejrzenia to może być co najwyżej zakochanie/zauroczenie...ale nie miłość.

Milka, Ty masz być młoda duchem...Jesteś?
Mamy tyle lat na ile się czujemy i tą energią promieniujemy.

Może źle się wyraziłem z ta miłością od pierwszego wejrzenia . Chodziło mi właśnie o to ze mi z wiekiem coraz trudniej się zauroczyc tak żebym miała ochotę kogoś bardziej poznać.
Z randek internetowych raczej kiepskie wspomnienia.Cóż panowie w pewnym wieku jakoś tak przestają dbać o siebie a znalezienie faceta ok.40 stki z ładnym uśmiechem  (zwracam na to uwage ) i zadbanym zebami graniczy z cudem. Wnioski z pobytu na portalach randkowych:
-panowie szukający modelek księżniczek i pewnie długo będą ich szukać bo sami nie wiedzą czego chcą
-panowie totalnie niedbajacy o siebie ,w ubraniach z poprzedniej epoki .dodam że ja jakoś specjalnie za modą nie podazam ale facet w sweterki po dziadku u mnie nie przejdzie; -)
-panowie szukający przygód erotycznego
-podobno zdarzają się też chorzy psychicznie chociaż ja na szczęście nie trafiłam na takiego
-no i jest grupa panów całkiem ogarniętych  i fajnych wizualnie ale szukających młodszych kobiet bo chcą mieć dzieci..

Ty masz być szczęśliwa zawsze..i nie uzależniać tego"stanu"od posiadania mężczyzny u boku czy też nie.

Milka powiem ci, że twoja postawa i patrzenie na świat nie jest do końca uzależnione od wieku. Mam koleżankę, ktora ma 32 lata i mówi dokładnie to samo co ty. Jest sfrustrowana, uważa że nic jej w życiu nie spotka, no dramat.
To nie twój wiek jest problemem ale to, że nie kochasz siebie. A jednoczesnie nie patrzysz na facetów z "otwartym sercem".
Co z tego, że facet nosi stary sweterek, to nawet fajne, móc "ubrać" faceta. Patrzeć jak z zaniedbanego zmienia się w przystojniaka.
Ja rozumiem że ciężko jest kogoś poznać, ale bez pozytywnego nastawienia, inni będą widzieć w tobie sfrustrowaną jędzę.
To banał ale niestety dokladnie tak jest.

Sweterek jej przeszkadza, śmieszne. Nie wiem co się dzieje z ludźmi. 40 latka na poziomie umysłowym 5 łatki, której u faceta przeszkadza sweter. Ciekawe jak sama wygladasz i co sobą prezentujesz.

Dopiero zaczęłam czytać odpowiedzi w tym wątku, na forum też jestem nowa, ale jestem podbudowana wyważonym, mądrym, i otwartym myśleniem niektórych osób tutaj... A zdziwiona tym, że na forum, dla kobiet tak fajnie piszą mężczyźni!
Też jestem osobą samotną, w "pewnym" wieku, po nieudanych związkach, nie posiadającą życiowych sukcesów. Swoją przyszłość widzę niezbyt różowo, ale poczułam się zmotywowana, żeby próbować jeszcze coś zmienić, a jednocześnie zająć się tym, co mogę tu i teraz.

Ojej ojej ojej... Poczekaj jeszcze chwilę z tym lamentem.... dziś dopiero 23 grudnia...
Z tego co pamiętam masz rodziców i rodzeństwo, więc z tą "straszną"  samotnością w święta zdecydowanie przeginasz...no, ale to nic nowego u Ciebie. Jako, że należysz do tych, co zawsze mają szklankę  do połowy pustą, może czas najwyższy przelać wodę do mniejsze szklanki... i będzie wreszcie pełna.

No to czas podjąć jakieś decyzje. Tak po prostu. Nie wierzę, że tak ciężko znaleźć faceta w tym wieku. Jest ich zwyczajnie zbyt dużo. Sam mam kolegę, który ma 38 lat. Dobrze zbudowany, wysportowany, wykształcenie wyższe, ale pracuje w policji. Bardzo fajna z niego osoba. Panny za nim ganiają, bo mundurowy, wiadomo. On z kolei twierdzi, że ma czas i nigdy w życiu nie podejmie żadnych desperackich kroków. Szuka dojrzałej mentalnie kobiety, która wie czego chce. Jak nie znajdzie, to też dobrze, bo zwyczajnie jest zadowolony z tego co ma i dobrze mu samemu ze sobą. Może to Ty zacznij zapraszać facetów na kawę po prostu. Wydaje mi się, że troszeczkę się pogubiłaś.

Panowie po 40 tak bardzo pragną dzieci?

Wiem, że faceci przeważnie szukają młodszych o około 10 lat kobiet. Tacy do mnie piszą, jeśli już. Czy zainteresowania Tobą nie wykazują już 50 latkowie aby?

Ja rozumiem, że nie można się z czymś pogodzić. Ale czasem trzeba uznać, że już <już przechlapalo się > swój czas i tyle. Też mam do siebie żal, że nie zabrałam się swego czasu za zakładanie rodziny. Ale widać tak bywa, że nie wszystko jest nam w życiu pisane i trzeba jakoś z tym istnieć.

Temat dotyczy poczucia niespełnienia w życiu wiec o tym piszę. Poza tym staram się normalnie  żyć, ale ciągle mam w sercu pustkę i poczucie niespełnienia, a taki okres świąteczny jeszcze to potęguje. To są święta bardzo rodzinne a skoro człowiekowi nie udało się tej rodziany stworzyć to co w tym dziwnego że czuje się źle.

Missnowegojorku nie założyłam swojej rodziny. Każdy ma jakąś rodzinę pochodzenia. Ale to nie to samo. Po Wigilii każdy idzie w swoją stronę.

Missnowegojorku oczywiście ze nic i nikt nie daje człowiekowi gwarancji szczęśliwego związku. Ale nie ma też co demonizowac ze większość związków jest beznadziejna. Bo znam naprawdę dużo fajnych związków w swoim otoczeniu. A i jak wchodzi się w relację i widzi się ze jest coś bardzo nie tak to nie ma sensu w to brnac i tkwić w tym latami.

No dobrze, ale ty nie masz fajnego związku. I co dalej? Co mam zrobić ja i inne tabuny samotnych, nieszczęśliwych kobiet?

Milko,
podczytuję Twój temat. Nie wypowiadałam się, bo nie wiem, co Ci poradzić, a w takich chwilach lepiej milczeć.
Chcę Ci tylko życzyć, abyś jak najprędzej odnalazła swoje szczęście. Nie wiem, gdzie ani jak, ale żeby Twoje życie odmieniło się na lepsze i żebyś była po prostu szczęśliwa.

Hej Milka, jeszcze sobie kogoś znajdziesz, a póki co, to żyj dla siebie, rozwijaj się i rób sobie dużo przyjemności - to nigdy nie zaszkodzi.
Powodzenia w 2019

Manzanita, Rossanka dziękuję Wam bardzo za słowa otuchy i życzenia ☺
Również dla Was wszystkiego dobrego w tym nadchodzącym Nowym roku ☺

Burzowy za młody jesteś żeby pewne sprawy rozumieć ☺no i jesteś facetem. Wy na wszystko macie czas do 70tki; -)Kobiety nie mają tak dobrze.

milka, To co zamierzasz zrobić z tym poczuciem zmarnowanego życia, skoro - jak wynika z Twoich wypowiedzi - już go nie możesz odzyskać ani nie jesteś już w stanie zrealizować tego, co do tej pory Cię ominęło? Zamierzasz przeżyć kolejne 40 lat na umartwianiu się?
Sama wyznaczyłaś sobie granicę 40 lat na osiągnięcie pełni szczęścia w życiu. Nie osiągnęłaś. I co dalej?

I zaczynamy temat od początku

@milka76  A na terapię chodziłaś?

Ale po co spoglądać w głąb siebie ? Żeby musieć się zweryfikować z nieprzyjemną prawdą o sobie ? To zbyt niekomfortowe... w dodatku uniemożliwia zrzucenie odpowiedzialności za własne życie na niesprawiedliwy los...

Uczestniczyłam wczoraj w ostatnim pożegnaniu mojego szkolnego kolegi.
Nie założył rodziny, był kawalerem. Kiedyś, gdy cierpiałam po rozstaniu z mężem, powiedział mi, że samotność to jak za ciasne buty -- można się przyzwyczaić i  nieźle żyć.
Miał wielką pasję, jaką były podróże rowerowe. Pisał o tym na Facebooku, zamieszczał piękne zdjęcia. Pisał z polotem, dowcipem, bardzo lubiłam go czytać i teraz, gdy on już nie żyje, myślę sobie, że choć niczego wielkiego w życiu nie dokonał,  nie miał nawet porządnej pracy, nie miał rodziny, dzieci, to jednak coś wniósł w nasze życie, nie odszedł bez sensu.
Nie warto marnować życia na rozpamiętywanie braków. Trzeba wziąć z niego co się da  i tyleż dać z siebie.

Nie z nikim o tym nie rozmawiam.

A ty milka zdajesz sobie sprawe z tego, ze majac kogos zylabys jak na szpilkach bojac sie jego utraty?wiadomo, ze kazdy chcialby byc w fajnym zwiazku, ale jak cos nie przychodzi to albo trzeba powiedziec sobie basta albo zmienic sposob dzialania. To tak jakbym dzien w dzien zalila ci sie ze nie mam willi z basenem...a pracowala jako sprzataczka. jakie dalabys mi rady?

ananasowa ty stawiasz na równi willę z basenem i posiadanie rodziny, bliskich?

Ja chyba popadłem obecnie w taki marazm. Może nie do końca zmarnowanego życia, co po prostu pustego i bezdusznego. Czasami wyłączenie pewnych głosów w głowie dałoby dużą ulgę...
Wiecie co jest przekichane - kiedy z roku na rok coraz mniej cenisz życie samo w sobie.

Ale tak to na poczatku zabrzmialo. Nie zalozyles rodziny, nie splodziles syna-twoje zycie jest malo warte. Dopiero potem zaczelas cos o sporcie itp.  Zadna smierc nie ma sensu gdy sie jest mlodym czlowiekiem!

ananasowa nie znasz mnie przecież wiec skąd wiesz w jaki sposób dazylam czy dążę do tego żeby nie być sama?  Czy nie robiłam tego na różne sposoby?
Poza tym nadal uważam ze porównanie do willi z basenem jest mało trafne. W moim otoczeniu nikt nie ma willi z basenem a rodzinę mają wszyscy. Czy ty uważasz ze chęć posiadania bliskiej osoby to jakieś wielkie marzenie które spełnia się tylko  tym którzy jakoś szczególnie o to zabiegają, walczą itp.patrząc wokoło inaczej to wygląda.
Poza tym o dobra materialne możesz starać się bez ograniczeń wiekowych. Możesz mieć te swoją wille w wieku 50 lat. A nawet później. O dziecku w tym wieku możesz zapomnieć. Jak dla mnie kolosalna różnica.

To może czas to zmienić.  Porozmawiaj z profesjonalistą. Może wypracujesz sobie jakiś sposób,  aby nie postrzegać swojego życia jako zmarnowanego. Myślę,  że to już by było dużo.
Przepisu zaś na to, jak kogoś poznać Ci nie dam, uważam,  że tai nie istnieje.
Nie zapewnie Cię też,  że na pewno kogoś poznasz, ale też nie powiem, że już zawsze będziesz sama.
Masz 40 lat,  możesz jeszcze kigos mieć,  nie jest to niemożliwe.

Milka, nie masz dziecka i mieć nie będziesz. I albo nauczysz się z tym żyć albo bedziesz nadal tracić energię, czas, swoje życie na roztrząsanie tego faktu. Ty wybrałaś to drugie, ale czy CZUJESZ się LEPIEJ z tym podejściem ??
Coś Ci to musi dawać.