Toksyczna(?) miłość(?) na odległość - Netkobiety.pl

Nie pozwolę, ostatnio nawet jak pozornie było dobrze, to ja i tak źle się w tym wszystkim czułam. Nie chcę tak znowu i nie dopuszczę do tego, a z resztą rzeczy sobie poradzę.

edzia3_b napisał/a:

Nie pozwolę, ostatnio nawet jak pozornie było dobrze, to ja i tak źle się w tym wszystkim czułam. Nie chcę tak znowu i nie dopuszczę do tego, a z resztą rzeczy sobie poradzę.

Żebyś tylko dotrwała w swoim postanowieniu!!!

Często tak jest, że zaklinamy się, że nie zrobimy czegoś, ale pod wpływem emocji, chwili, szlag trafia nasze postanowienie.
Pełno takich postów jest tutaj na forum.
Dlatego musisz kontrolować swoje emocje, żebyś czegoś głupiego nie zrobiła.
Wystarczy chwila, uwierz!

Chciałam cholera edytować, nie cytować samą siebie, więc jeszcze raz edit z dopisanym słowem

Hahaha mój też robił screeny! Nie tylko moim wpisom czy rozmowom ze mną na FB, ale też innych, zakładał każdemu foldery i w nich zbierał "żenujące" lub przydatne informacje Najobrzydliwsza rzecz pod tym względem do jakiej się posunął, to gdy uprawialiśmy cyberseks na Skype, jak był przez parę miesięcy poza Polską. Debil sam mi to pokazał - nagrał komórką ekran monitora. Chora głowa, nic nie poradzisz.

Hahaha mój też robił screeny! Nie tylko moim wpisom czy rozmowom ze mną na FB, ale też innych, zakładał każdemu foldery i w nich zbierał "żenujące" lub przydatne informacje Najobrzydliwsza rzecz pod tym względem do jakiej się posunął, to gdy uprawialiśmy cyberseks na Skype, jak był przez parę miesięcy poza Polską. Debil sam mi to pokazał - nagrał komórką ekran monitora. Chora głowa, nic nie poradzisz.

W całości popieram to, co dziewczyny napisały. On Cię karmi iluzjami, Twoimi pragnieniami, to tylko słowa. To bezustanne granie na Twoich emocjach, poczuciu winy za jego trudne dzieciństwo (standardowy chwyt), ono pozbawi Cię siły, wypierze ze wszystkiego co masz, odwiruje, już się gubisz. Te silne emocje na początku to stąd, że dobraliście się świetnie na zasadzie wzajemnych braków, które sobie uzupełniacie. Masz ogromne szczęście w nieszczęściu, on jest za granicą, ja w nieco podobnej sytuacji sama musiałam za granicę zbiec.
Jeśli mogę coś doradzić, to jeśli chcesz to zakończyć, a powinnaś to zrobić, musisz to zrobić stanowczym i krótkim cięciem. Żadnych maili, wyznań, rozpisywania się. Bez zostawiania mu furtki na polemizowanie z Twoimi argumentami. Krótko oznajmić, że zdecydowałaś, że kończysz ten "związek", zmienić nr tel, najlepiej pozbyć się fejsbuków itp, zablokowanie na mailu(kierunek spam), lub jego zmiana. I o jakim związku teraz mowa??? związku z telefonem? Poza godnością możesz jeszcze stracić zdrowie jak Ci się mózgownica zlasuje od tych rozmów bez końca. Rozwijaj się i olej frustrata.
Musisz to przepracować w sobie, piszesz że jesteś związana z rodziną, że nie chcesz wyjeżdzać za granice. Tam żyłabyś tylko jego życiem, jak wspomniano w klatce, odcięta od wszystkich i wszystkiego z pranym mózgiem na 95C. Chyba nie sądzisz, że będzie Cię wspierał w rozwoju??? On chce Cię zdegradować w człowieczeństwie, jak ten pająk wyssać całą energię, a potem przeżuci się na inną ofiarę. Ponadto ta kontrola mówi wiele, już Ci grozi że znajdzie się inna, on na pewno ma takie "w zapleczu". Tak naprawdę on jest bardzo słaby, bombarduje Cię uczuciem, tymi telefonami, żebyś śnięta jak ryba nie miała czasu na zastanowienie się, co on sobą reprezentuje, a tym bardziej na stworzenie jakiegoś planu na siebie.

Wierzę że dawałaś z siebie ogrom ciepła i czułości! Dlatego się do Ciebie przyssał, bo było co wyssać, a on tego nie ma. Za dużo dajesz na kredyt na dzień dobry, za bardzo podajesz serce na dłoni- tylko takie dobre, kochane kobitki ich "robią"
Ale takim postaciom jest zawsze mało! Masz się jeszcze "oralnie" dołożyć, piać peany. No ale to też będzie mało, bo to dziura bez dna. Trzeba będzie uzupełniać z innych źródeł.

_v_ rzeczywiście nasi byli mają niepokojąco dużą ilość cech wspólnych. A brata bliźniaka jak sądzę żaden z nich nie ma.

Początkowo był wcieleniem wszystkich porządanych przez kobiety cech u mężczyzny, naprawdę ciężko się oprzeć. Tym bardziej jak on sam mi mówi, że jego lubią wszystkie koleżanki, sąsiadki, ciotki, mamy koleżanek, mamy kolegów. W ogóle wielbiony jest chyba przez wszystkie kobiety świata..

bo jest taki wierny i lojalny

Byla_Narzeczona, my to się musimy kiedyś chyba na kawkę wybrać

Pierwszy kryzys? Chciałam się wziąć za usuwanie zdjęć i filmów, rozmów. Oczywiście dla większej pewności przed tym przypomniałam sobie wszystko co najgorsze, przeczytałam raz jeszcze Wasze posty. I zaznaczałam te wszystkie zdjęcia z uporem, ale w międzyczasie kątem oka widziałam je przecież i te wspomnienia wróciły..jak się do mnie uśmiechał, przytulał, całował, jak po prostu był. Już miałam dwa takie podejścia. Po prostu robi mi się szkoda jak myślę, że miałabym je utracić, tam jestem cholernie szczęśliwa. Tak w tej ułudzie mimo wszystko byłam...

Krejzolka82 napisał/a:

edzia3_b napisał/a:

Pierwszy kryzys? Chciałam się wziąć za usuwanie zdjęć i filmów, rozmów. Oczywiście dla większej pewności przed tym przypomniałam sobie wszystko co najgorsze, przeczytałam raz jeszcze Wasze posty. I zaznaczałam te wszystkie zdjęcia z uporem, ale w międzyczasie kątem oka widziałam je przecież i te wspomnienia wróciły..jak się do mnie uśmiechał, przytulał, całował, jak po prostu był. Już miałam dwa takie podejścia. Po prostu robi mi się szkoda jak myślę, że miałabym je utracić, tam jestem cholernie szczęśliwa. Tak w tej ułudzie mimo wszystko byłam...

Ale czemu chcesz usunąć zdjęcia?
Zostaw to.
Po prostu nie patrz na nie i tyle.
Schowaj je gdzieś w folderze i nie patrz na nie.

Nie wiem, jakoś wydawało mi się, że powinnam.

edzia3_b napisał/a:

Poczekam, czas upłynie, może nabiorę pewności, a może wtedy będzie już wszystko jedno. Tak,, dam sobie czas, bez emocji, tylko głowa.

Edziu ja bym te zdjecia i wszelkie pamiatki spakowala w jakies pudlo i schowala gdzies gleboko zeby Cie nie korcilo do nich zagladac wspominac itp. Gdy uplynie wlasciwy czas i wyleczysz sie z tesknoty  za nim to zobaczysz sama ze znajdziesz te zdjecia i wyrzucisz ot tak poprostu bez zalu , bez triumfu ...z czysta obojetnoscia. Daj sobie czas, nie rob nic na sile by samej sobie cos udowadniac.

Radzę sobie, naprawdę tylko dzisiaj to do mnie wróciło. Nie da się nie myśleć, ale raczej byłam z siebie zadowolona. Trochę się to nasiliło, bo jutro miałam lecieć do niego. Wczoraj na naszym kochanym fb dodał post ze zdjęciem z koleżanką jak bardzo jej dziękuje za wspaniałą niespodziankę urodzinową, że BEZ NIEJ ten dzień byłby tylko zwykłym dniem....urodziny miał 20 dni temu i nagle mu się na podziękowania zebrało. Ode mnie dostał prezent jedyny w swoim rodzaju, nigdy takiego dla nikogo nie zrobiłam i był zachwycony...wtedy. Mam wyłączone obserwowanie jego osoby, ale dzisiaj zostałam sama na mieszkaniu, myślałam o tym wylocie i tak jakoś weszłam odruchowo na jego profil. Zrobił to na złość? Wiedział, że sprawi mi przykrość? Od mojej tamtej ostatniej wiadomości w ogóle się nie kontaktował ze mną. Ktoś tylko raz pisał z jakiegoś fikcyjnego konta, ale od razu zablokowałam i nawet nie wiem czy to mógłby być on.

edzia3_b napisał/a:

Radzę sobie, naprawdę tylko dzisiaj to do mnie wróciło. Nie da się nie myśleć, ale raczej byłam z siebie zadowolona. Trochę się to nasiliło, bo jutro miałam lecieć do niego. Wczoraj na naszym kochanym fb dodał post ze zdjęciem z koleżanką jak bardzo jej dziękuje za wspaniałą niespodziankę urodzinową, że BEZ NIEJ ten dzień byłby tylko zwykłym dniem....urodziny miał 20 dni temu i nagle mu się na podziękowania zebrało. Ode mnie dostał prezent jedyny w swoim rodzaju, nigdy takiego dla nikogo nie zrobiłam i był zachwycony...wtedy. Mam wyłączone obserwowanie jego osoby, ale dzisiaj zostałam sama na mieszkaniu, myślałam o tym wylocie i tak jakoś weszłam odruchowo na jego profil. Zrobił to na złość? Wiedział, że sprawi mi przykrość? Od mojej tamtej ostatniej wiadomości w ogóle się nie kontaktował ze mną. Ktoś tylko raz pisał z jakiegoś fikcyjnego konta, ale od razu zablokowałam i nawet nie wiem czy to mógłby być on.

Dobrze, że sobie radzisz
Ten stan jeszcze trochę potrwa, ale do czasu.
Wiadomo, że specjalnie dał zdjęcie na Facebook'u, żeby Ci pokazać, jaki On niby jest szczęśliwy i takie pierdoły, nie przejmuj się.
Oczywiście, że zrobił to na złość.
Wiedział, że zrobi Ci przykrość.

Czyli nie odpisał nic na Twojego e-mail'a?
A mniej więcej co było w tej wiadomości?

A nie możesz wywalić Jego fejsa?

Krejzolka82 napisał/a:

edzia3_b napisał/a:

Radzę sobie, naprawdę tylko dzisiaj to do mnie wróciło. Nie da się nie myśleć, ale raczej byłam z siebie zadowolona. Trochę się to nasiliło, bo jutro miałam lecieć do niego. Wczoraj na naszym kochanym fb dodał post ze zdjęciem z koleżanką jak bardzo jej dziękuje za wspaniałą niespodziankę urodzinową, że BEZ NIEJ ten dzień byłby tylko zwykłym dniem....urodziny miał 20 dni temu i nagle mu się na podziękowania zebrało. Ode mnie dostał prezent jedyny w swoim rodzaju, nigdy takiego dla nikogo nie zrobiłam i był zachwycony...wtedy. Mam wyłączone obserwowanie jego osoby, ale dzisiaj zostałam sama na mieszkaniu, myślałam o tym wylocie i tak jakoś weszłam odruchowo na jego profil. Zrobił to na złość? Wiedział, że sprawi mi przykrość? Od mojej tamtej ostatniej wiadomości w ogóle się nie kontaktował ze mną. Ktoś tylko raz pisał z jakiegoś fikcyjnego konta, ale od razu zablokowałam i nawet nie wiem czy to mógłby być on.

Dobrze, że sobie radzisz
Ten stan jeszcze trochę potrwa, ale do czasu.
Wiadomo, że specjalnie dał zdjęcie na Facebook'u, żeby Ci pokazać, jaki On niby jest szczęśliwy i takie pierdoły, nie przejmuj się.
Oczywiście, że zrobił to na złość.
Wiedział, że zrobi Ci przykrość.

Czyli nie odpisał nic na Twojego e-mail'a?
A mniej więcej co było w tej wiadomości?

A nie możesz wywalić Jego fejsa?

W wiadomości było mniej więcej o tym, że skoro on się tak usilnie zastanawia nad naszym związkiem to i ja zaczęłam. Przy jakiejś wcześniejszej rozmowie mówił, że będzie obserwował mnie i ewentualnie podejmie jakieś kroki. To powiedziałam, że ja czegoś takiego nie chcę skoro mam być ze wszystkiego rozliczana. Że od dłuższego czasu towarzyszą nam tylko negatywne emocje, oboje się denerwujemy, stresujemy i w ogóle. Powiedziałam, że po prostu czuję się z tym wszystkim źle, że to wcale nie jest prawdziwy, partnerski związek i że taki związek wcale nie polega na całkowitym poświęcaniu się drugiej osobie. Że wszystkie "piękne" słowa wcale nie świadczyły o jego wielkiej miłości, skoro przy pierwszej lepsze kłótni odwoływał wszystko i mówił jeszcze gorsze słowa w moim kierunku. Że mam dość tych radykalnych skoków emocji, popadania ze skrajności w skrajność. Że uzależniłam swoją przyszłość od niego, że wmówił mi iż sama sobie nie poradzę, ale żeby wiedział, że właśnie będzie odwrotnie. Że świetnie sobie poradzę, bo to tylko i wyłącznie zależy ode mnie. Że nawet w najmniejszym stopniu nie spełniam jego oczekiwań i nigdy nie będę, bo nie zamierzam się na wszystko zgadzać bez słowa i we wszystkim przyznawać mu rację tym bardziej wtedy kiedy uważam, że jej nie ma. I na koniec jeszcze głupia rzeczywiście pożyczyłam mu szczęścia, żeby walczył o swoje marzenia i cele niezależnie od wszystkiego (faktycznie zrobiłam to szczerze....) ale też, że skoro mówił mi, że jeżeli tego ciepła ode mnie nie otrzyma, to może od kogoś innego, to tego mu właśnie życzę. Powiedziałam, żeby się ze mną w żaden sposób nie kontaktował i tyle.

Oczywiście, że jego profil mogę usunąć, ale nie chcę pokazać w ten sposób, że coś mnie rusza, to co on robi lub udostępnia.

Aha, nie pamiętam dokładnie, bo to było jedno zdanie na kształt flirtu (bo profil niby jakiegoś mężczyzny). Wcześniej to samo konto zaprosiło mnie do znajomych, to było jakiś czas temu.

feniks35 napisał/a:

Edziu rozumiem Twoj ból. Zauważ tylko ze jego źrodłem nie jest to ze straciłaś fajnego wartościowego gościa.. Wiesz ze nie Cierpisz bo cieżko Ci zaakceptować ze zainwestowałas swój czas i uczucia w takiego nic nie wartego gnoja. Ta świadomość boli ale spokojnie poradzisz sobie :*
Co do treści Twego maila to już rozumiem jego "ripostę". Pokazałaś mu sie w nim jako dzielna, pewna siebie i swej wartości kobieta ktora nie da sobą pomiatać a nie biedna mała niunia ktora odchodzi z bólem serca bo misio był bee. Wiesz jak go to ubodło ? Stad ta dziecinada z opóźnionym zaplonem w sensie podziekowań po czasie koleżance

Wiem, teraz im częściej wracam do tych słów, któe napisałam tym bardziej jestem dumna z siebie Dokładnie, właśnie tego straconego czasu żałuję, ale i tak szczęście w nieszczęściu, że to tylko pół roku. Do takich dziecinnych zagrań też zdążył mnie przyzwyczaić, naprawdę miał przeróżne pomysły, tylko myślałam, że po prostu sobie mnie odpuścił już skoro cisza trwa

edzia3_b napisał/a:

feniks35 napisał/a:

Edziu rozumiem Twoj ból. Zauważ tylko ze jego źrodłem nie jest to ze straciłaś fajnego wartościowego gościa.. Wiesz ze nie :) Cierpisz bo cieżko Ci zaakceptować ze zainwestowałas swój czas i uczucia w takiego nic nie wartego gnoja. Ta świadomość boli ale spokojnie poradzisz sobie :*
Co do treści Twego maila to już rozumiem jego "ripostę". Pokazałaś mu sie w nim jako dzielna, pewna siebie i swej wartości kobieta ktora nie da sobą pomiatać a nie biedna mała niunia ktora odchodzi z bólem serca bo misio był bee. Wiesz jak go to ubodło :D ? Stad ta dziecinada z opóźnionym zaplonem w sensie podziekowań po czasie koleżance ;)

Wiem, teraz im częściej wracam do tych słów, któe napisałam tym bardziej jestem dumna z siebie :) Dokładnie, właśnie tego straconego czasu żałuję, ale i tak szczęście w nieszczęściu, że to tylko pół roku. Do takich dziecinnych zagrań też zdążył mnie przyzwyczaić, naprawdę miał przeróżne pomysły, tylko myślałam, że po prostu sobie mnie odpuścił już skoro cisza trwa ;)

Nie odpuścił i jeszcze długo nie odpuści... Niestety :/ Pisałam Ci już ze z takimi ludźmi to nie działa tak szybko.

feniks35 napisał/a:

edzia3_b napisał/a:

Wiem, teraz im częściej wracam do tych słów, któe napisałam tym bardziej jestem dumna z siebie Dokładnie, właśnie tego straconego czasu żałuję, ale i tak szczęście w nieszczęściu, że to tylko pół roku. Do takich dziecinnych zagrań też zdążył mnie przyzwyczaić, naprawdę miał przeróżne pomysły, tylko myślałam, że po prostu sobie mnie odpuścił już skoro cisza trwa

Nie odpuścił i jeszcze długo nie odpuści... Niestety Pisałam Ci już ze z takimi ludźmi to nie działa tak szybko.

Kto wie, czy to nie taka "cisza przed burzą". Mnie to może boleć co będzie robił, naprawdę przetrwam wszystko, ale na pewno nie pokażę jemu, że nawet w najmniejszy sposób mnie to rusza.

To wszystko w dużej mierze dzięki Wam jestem ogromnie wdzięczna za to wszystko co mi mówicie. Gdyby działo się coś nieoczekiwanego, to pewnie jeszcze o sobie przypomnę...
Uściski dla Was!

dziewczyny,edzia szczególnie...

zasada zero kontaktu to ZERO KONTAKTU

to nie o to chodzi, że pokażesz czy coś Cię rusza czy nie rusza.

wywal.go z fb dla swojego zdrowia psychicznego - zaufaj starszej koleżance.

ja też mialam.go na fb, pisałam maile,no bo przecież MUSZĘ wyjaśnić,wytłumaczyć itp itd.

no.bo jak to? on sobie pomysli, ze to ja ta zla? no nie! muszę mu powiedzieć o co chodziło

a guzik!!
nic nie muszę

i teraz już wiem, że nie powinnam. bo po pierwszym rozstaniu,pisaniu maili, wyjasnianiu... nastąpił powrót mój do niego

a potem on wykorzystywal wszystko, co pisałam i mam wrazenie, ze dałam mu jeszcze większą broń do ręki i niemal instrukcję obsługi siebie.

bo napisałam jak chcę zeby wygladal mój zwiazek, a on mnie pozniej tym mamil.

tak więc....ZERO KONTAKTU,dobrze Ci radzę,chyba ze chcesz sie z nim bujać do końca zycia.

i powiem brutalnie: zaczniesz sobie dobrze radzić, jsk usuniesz go całkiem ze swojego zycia i nie bedziesz juz nic do niego pisac.

feniks, dzięki

po prosto mnie to czasem wkurza, grrr

mój też sie odezwał po kilku tygodniach smsem, czy chcę się z nim.umówić na, cytuje: czułe i gorące bzykanko"

nie ważne, że nie oddał mi moich rzeczy i  kasy - on chce sie bzykac!! 

powiem Wam, że wpłynęło to tak na mnie, że się rozchorowalam powaznie.
chorobsko ma jednak ten plus, ze dzieki temu leżałam z gorączką zamiast rozmyslac czy sie zgodzic czy nie :\

sorki dziewczyny, że tak ostro.czasem.jadę, ale jak sobie pomyśle ile razy dawalam. sie nabierac i jak inne dziewczyny sie daja nabietac, to.mną telepie.

Dziewczyny, mówiłyście, że mogę pisać w gorszych chwilach, prawda? Jest mi cholernie głupio, że po prostu nie mogę tego zostawić za sobą i wchodzę tu i się zastanawiam i czytam i jest mi wstyd, że nadal do Was piszę. Bo jest mi od paru dni, od momentu kiedy zobaczyłam ten jego wpis tak okropnie źle. Kompletnie w niczym nie potrafię się onaleźć, nic mi się nie chce, najchętniej to bym się z łóżka nie podnosiła. Cały czas tylko myślę o tym, nie mogę spać, bo noc w noc śni mi się tylko on, w przeróżnych sytuacjach. Rano budzę się z uciskiem w klatce piersiowej, od razu tak negatywnie nastawiona jak nigdy. Ciężko mi się oddycha, a po przebudzeniu nie jestem w stanie myśleć o niczym innym, tylko o tym czy ja jednak tego błędu nie popełniłam. Przedstawiłam Wam tą całą sytuację wtedy kiedy byłam tak bardzo rozgoryczona, rozbita, pewnie wściekła. Bardzo pragnęłam by nam się udało, nigdy tak nie kochałam i naprawdę z wielu rzeczy byłabym w stanie zrezygnować, by on był spokojny i nie martwił się o mnie. _v_ wspomina swoje doświadczenia i tak porównuję czasem, że mój chyba tak nie robił. Był dla mnie dobry, nigdy mnie nie uderzył, rzucał czasem nieprzyjemnymi słowami w moim kierunku, ale może tylko mi się to wydawało niedopuszczalne w związku? Może w kłótniach ludzie czasem tak się do siebie odnoszą. Robił dla mnie właśnie takie drobne gesty o których nie da się zapomnieć, przygotowywał mi posiłki, przytulał, w nocy gdy się budził okrywał mnie kołdrą, bo się ze mnie zsuneła. Przy pierwszym stosunku był tak delikatny, że niczego nie musiałam się obawiać. Było mnóstwo tak drobnych rzeczy. Może ja faktycznie za mało go doceniałam? Może to ja jestem taka nieustępliwa i uparta, że czasem po prostu nie potrafię z czegoś zrezygnować, a nie widzę tego. Że za mało z siebie daję drugiemu człowiekowi, że zaczęłam się buntować, bo obawiałam się, że mnie całkowicie zdominuje i czasem wałczyłam z nim tak bez sensu, bez potrzeby. Że faktycznie przecież na samym początku obiecałam mu, że przyjadę i on wszystko przygotowywał pod ten mój przyjazd i przeprowadzkę tam, a ja go zwyczajnie rozczarowałam, więc miał prawo być zły. Planował naszą wspólną przyszłość, a nagle zaczął się bać, że zostaje sam, że nie chcę tam przyjeżdzać. Że to może  prawda i myślę tylko o sobie, a przecież w moich decyzjach powinnam uwzględniać i jego. Że ja sobie nie zdaję z tego sprawy, ale jestem zwyczajnie zimna, a przecież nikt nie chciałyby być w związku z taką osobą. Przeczytałam tę książkę i niby faktycznie w wielu momentach stopowałam i myślałam "kurczę, faktycznie u mnie też tak było", a co jeśli to tylko moje urojenia jakieś? Może ja tylko stworzyłam sobie taki jego zły obraz. A on nawet w żaden sposób nie zareagował, tak jakby ta decyzja o rozstaniu w ogóle nic nie znaczyła, ale w końcu to ja odeszłam, więc jakieś "pretensje" czy żal są tu w ogóle nie na miejscu Tak to czytam teraz i te słowa, które napisałam są tak puste, pozbawione wszystkich emocji, które teraz odczuwam, kompletnie nie potrafię sobie z tym poradzić. I może to było tylko pół roku, ale tak intesywne, że wystarczyło mi na tak mocne zaangażowanie.

Ja byłam niewdzięczna, a zrzuciłam wszystko na niego..

edzia3_b napisał/a:

Dziewczyny, mówiłyście, że mogę pisać w gorszych chwilach, prawda? Jest mi cholernie głupio, że po prostu nie mogę tego zostawić za sobą i wchodzę tu i się zastanawiam i czytam i jest mi wstyd, że nadal do Was piszę. Bo jest mi od paru dni, od momentu kiedy zobaczyłam ten jego wpis tak okropnie źle. Kompletnie w niczym nie potrafię się onaleźć, nic mi się nie chce, najchętniej to bym się z łóżka nie podnosiła. Cały czas tylko myślę o tym, nie mogę spać, bo noc w noc śni mi się tylko on, w przeróżnych sytuacjach. Rano budzę się z uciskiem w klatce piersiowej, od razu tak negatywnie nastawiona jak nigdy. Ciężko mi się oddycha, a po przebudzeniu nie jestem w stanie myśleć o niczym innym, tylko o tym czy ja jednak tego błędu nie popełniłam. Przedstawiłam Wam tą całą sytuację wtedy kiedy byłam tak bardzo rozgoryczona, rozbita, pewnie wściekła. Bardzo pragnęłam by nam się udało, nigdy tak nie kochałam i naprawdę z wielu rzeczy byłabym w stanie zrezygnować, by on był spokojny i nie martwił się o mnie. _v_ wspomina swoje doświadczenia i tak porównuję czasem, że mój chyba tak nie robił. Był dla mnie dobry, nigdy mnie nie uderzył, rzucał czasem nieprzyjemnymi słowami w moim kierunku, ale może tylko mi się to wydawało niedopuszczalne w związku? Może w kłótniach ludzie czasem tak się do siebie odnoszą. Robił dla mnie właśnie takie drobne gesty o których nie da się zapomnieć, przygotowywał mi posiłki, przytulał, w nocy gdy się budził okrywał mnie kołdrą, bo się ze mnie zsuneła. Przy pierwszym stosunku był tak delikatny, że niczego nie musiałam się obawiać. Było mnóstwo tak drobnych rzeczy. Może ja faktycznie za mało go doceniałam? Może to ja jestem taka nieustępliwa i uparta, że czasem po prostu nie potrafię z czegoś zrezygnować, a nie widzę tego. Że za mało z siebie daję drugiemu człowiekowi, że zaczęłam się buntować, bo obawiałam się, że mnie całkowicie zdominuje i czasem wałczyłam z nim tak bez sensu, bez potrzeby. Że faktycznie przecież na samym początku obiecałam mu, że przyjadę i on wszystko przygotowywał pod ten mój przyjazd i przeprowadzkę tam, a ja go zwyczajnie rozczarowałam, więc miał prawo być zły. Planował naszą wspólną przyszłość, a nagle zaczął się bać, że zostaje sam, że nie chcę tam przyjeżdzać. Że to może  prawda i myślę tylko o sobie, a przecież w moich decyzjach powinnam uwzględniać i jego. Że ja sobie nie zdaję z tego sprawy, ale jestem zwyczajnie zimna, a przecież nikt nie chciałyby być w związku z taką osobą. Przeczytałam tę książkę i niby faktycznie w wielu momentach stopowałam i myślałam "kurczę, faktycznie u mnie też tak było", a co jeśli to tylko moje urojenia jakieś? Może ja tylko stworzyłam sobie taki jego zły obraz. A on nawet w żaden sposób nie zareagował, tak jakby ta decyzja o rozstaniu w ogóle nic nie znaczyła, ale w końcu to ja odeszłam, więc jakieś "pretensje" czy żal są tu w ogóle nie na miejscu Tak to czytam teraz i te słowa, które napisałam są tak puste, pozbawione wszystkich emocji, które teraz odczuwam, kompletnie nie potrafię sobie z tym poradzić. I może to było tylko pół roku, ale tak intesywne, że wystarczyło mi na tak mocne zaangażowanie.

Ja byłam niewdzięczna, a zrzuciłam wszystko na niego..

Edzia po pierwsze nie miej wyrzutow ze tu piszesz. Od tego jest to forum by czerpac pomoc i sluzyc pomocą.
Po drugie bardzo dobrze, ze napisalas co Ci chodzi po glowie. Mam nadzieje ze uda mi sie szybko wybic Ci z glowy takie patrzenie na sprawe. A jak nie mi to _v_ na bank. Zapytaj Ja ...na 100% przerabiala ten schemat. Najpierw jest trzezwe myslenie i decyzja a potem panika i strach ..a co jesli zrobilam zle? A co jesli on byl jednak w sumie dobry tylko ja sie czepialam i wyolbrzymialam? To jest taka faza wybielania i idealizowania,  ktora kusi by wziac na siebie wine za rozpad zwiazku i" z czystym sumieniem" wracac na kolanach do psychofaga proszac o wybaczenie. No i jeszcze ta swiadomosc ze on juz kreci z inna. Czyli co ma w sobie jednak cos co kobiety doceniaja, co je przyciaga, moze ja poprostu nie umialam tego docenic? No i nie prosil o wybaczenie. Czyli nie czul sie winny...bo moze to ja bylam winna. Na pewno.... bylam zbyt klotliwa, wymagajaca i przez to stracilam takiego skarba. No i wisienka na torcie...przeciez mnie nie uderzyl, nie popchnal.. jeszcze. Wez pod uwage ze to polroczna znajomosc i poki co on nie jest debilem by sie pastwic nad Toba. _V_ byla w duzo dluzszym zwiazku wiec psychol zdarzyl objawic swe prawdziwe oblicze. Jak myslisz gdybys pojechala za nim tam gdzie on planuje wasza przyszlosc i zostawila za soba swoja obecna stabilizacje na rzecz tej ustalonej przez niego to mialby skrupuly by tego nie wykorzystac? Zapewniam Cie ze wtedy dopiero zobaczylabys na co go stac. A potem poszlaby juz lawina. Wstyd ze jednak jest taki a nie inny a Ty mu zaufalas, jak teraz przyznac sie do bledu, powiedziec rodzinie i znajomym,  wrocic do domu i zaczynac od poczatku. Ten wstyd i nadzieja ze moze bedzie lepiej , moze on sie zmieni albo przynajmniej nie bedzie gorszy niz jest trzymalaby Cie przy nim az wyssalby z Ciebie resztke zycia i sil psychicznych. Nie chciej sprawdzac czy ten scenariusz jest pewny...prosze.
P.S. Przeczytaj sobie jeszcze raz swojego pierwszego.posta.Potem zastanow sie na spokojnie co tam opisalas. Milosc, troske? Czy systematyczna i coraz wieksza tresure z jednoczesnym podkopywaniem Twojej wartosci. Bo ja w tym opisie widze to drugie.