Jak pomóc sobie, przy pijącym mężu , ukrywajacym to? Zostałam z tym s - Netkobiety.pl

Z jednym się nie zgodzę: 'samo się' nic nie zrobi. Pójście na terapię i 'przejście' jej do końca żadnych zmian nie spowoduje, jeśli podczas trwania terapii osoba będzie bierna/jej działania będą pozorne.

A ja, czytając to, co do tej pory autorka napisała nie jestem przekonana, że zdecydowała się cokolwiek w swym sposobie myślenia zmienić.

Obym się myliła.

o ile z pierwszą częścią sie zgodze, to druga część jako rada jest totalną porażką.

Właśnie chodzi o to,  że nie było tu walki dzień po dniu, (przynajmniej jeśli chodzi o ostatnie lata ). Czułam się szczesliwa , dogadywalismy się. Nie było awantur.  A  ja nie widziałam problemu w tym , że podczas weekendu nalewał nam po lampce wina,  lub drinka  4% . Tym się nie upijał,  w ciągu tygodnia nie pił. Fakt, że nie zabardzo podobało mi się , że to się powtarza co weekend,  ale nie robiłam z tego problemu . 
Byłam przewrarzliwiona i nadal jestem na punkcie alkoholu,  ponieważ poprzednie lata odcisnęły niestety na mnie swe piętno,  przeszłam swoje.  Jednak to było pare lat temu,  i nie chciałam ciągle żyć przeszłością. Kiedyś się upijał,  kiedyś nie było dnia wolnego żeby się nie napił,  i tak jak opisywałam powyżej,  był to dla mnie koszmar.  Ale przeszliśmy przez to,  teraz było dużo lepiej,  i jeszcze raz powtórzę,  nie było walki dzień po dniu. 
Szok przeżyłam znajdując,  butelkę po wódce,  chciałam sobie pomóc ,  chciałam,  żeby przestał całkowicie pić. 
Na razie od tamtej pory nie pił,  na spotkanie z terapeutą poszedł. Ja już nie mam zamiaru,  na niego naciskać,  niech robi jak uważa. 
Rozstawać,  narazie też się nie będę.
Jeśli to się zacznie powtarzać,  wtedy zobaczę.

Słuchaj słońce - nie wiem ile masz lat ale coś Ci powiem. Ja już ze swoim alkoholikiem jestem 33 lata. Był już na AA - nic nie pomogło. Pije pił i będzie pił. Tak długo myślałam - może to moja wina, może skończy może..... i co nic - cały czas to samo. Teraz dopiero zmądrzałam - prawda że bardzo późno ? Nie mam znajomych - bo ukrywałam problem. Nie mam gdzie iść - bo w tym wieku sama głupio. Siedzę czytam, pracuję ale czy tego mi do szczęścia potrzeba. Pomyśl o sobie nie popełniaj błędu - za długo czekałam. Zacznij rozglądać się za SWOIM szczęściem i wygodą. Tak piszę ale sama przez 33 lata byłam poprostu GŁUPIA. Co teraz zrobię - nie wiem sieć pajęczyny mnie już tak oplotła. Tyle zepsutych lat a ja dalej nie widzę światełka w tunelu.

Jaki temat chcesz "delikatnie" poruszać? Jaki i po co, w jakim celu?

Różnimy się. Gdy czegoś nie chcę, gdy podejmę na jakiś temat decyzję, to nie rozmyślam i nie zastanawiam się nad nim, innych też o zdanie na ten temat nie pytam. Dlaczego? Bo podjęłam decyzję.
Inaczej mam, gdy waham się, gdy stoję przed wyborem. Wtedy zastanawiam się, pytam inne osoby o zdanie.

Skoro jednak mąż zna Twe zdanie na temat alkoholu i jego picia/niepicia, zna Twe obawy, to poruszanie tego tematu po raz kolejny nie ma sensu. Nie ma sensu tym bardziej, że mąż od pięciu miesięcy nie pije alkoholu.

Wigilia,  święta, Sylwester upłynęły spokojnie,  w gronie bliższej i dalszej rodziny.  Był też i alkohol,  mój mąż jednak wogóle się nie napił. Przed Sylwestrem kiedy byliśmy na zakupach,  spytał czy kupić szampana. Powiedziałam,  że nie mam na niego ochoty,  więcej do tematu nie wrócił.  Nie było też z tego powodu żadnych foch.
Wiem, że to była jego decyzja bo gdyby chciał się napić,  nic bym na to nie poradziła. Jednak uważam,  że dobrze zrobiłam,  okazując mu swoje nie zadowolenie kiedy znalazłam ukrytą butelkę po wódce,  że namawiałam go na spotkanie z terapeutą,  że mówiłam mu, że ma problem z piciem.  Gdybym nic się nie odzywała,  on sam pewnie jeszcz długo by nie widział problemu.

? ? ?

Dzieje się to,  że nie pije. Gdyby nie było rozmów na ten temat,  gdyby mi to nie przeszkadzało,  pewnie by się nad tym nawet nie zastanawiał,  że może mieć jakiś problem.  Nie uczestniczy,  był na spotkaniu. W końcu ktoś inny niż ja porozmawiała z nim na ten temat,  na razie jest spokój  i tego się trzymamy.
Co będzie dalej czas pokaże.

Przykro nie przykro ... pora na pozbieranie kawałków i ułożenie puzzli ! On nie chce sie zmienić dla CB dla rodziny a juz wogole jak ma wsparcie w postaci teściów ... zostaw go zacznij żyć ! Zajmij sie dziećmi ! Myślisz zd one podziękują ci ze zostałaś z mężem tak długo jak sie zalewa ? To naprawdę wpływa negatywnie na rozwój maluszków !

Ja zostAwilam mojego partnerA miesiac temu i po 2 tygodniach odczułam taaaaka ulgę na psychice ze polecam każdemu haha dodam ze mam maleńkie dziecko i nie było łatwo ...
Wbrew pozorom kobiety sa silniejsze z dziećmi niz same daja sobie kredyt !

Powodzenia !

Sama niewiem co o tym wszystkim myśleć.  Z jednej strony znajomi,  rodzina,  osoby które znamy w realu,  nikt z nich się ze mną nie zgodzi, że On jest alkoholikiem,  wszyscy i to naprawdę wszyscy którzy poznali nasz problem uważają, że przesadzam.  Że chyba każdy a na pewno większość ludzi,  była kiedyś w życiu pijana,  nie jeden pije piwo nie tylko w weekendy ale dużo częściej, i nie są żadnymi alkoholikami.  Ponoć przez to, że sama raczej nie pije,  to tak na to patrzę. Z drugiej strony,  jesteście Wy,  którzy twierdzicie coś przeciwnego niż oni. A co myślę ja?  Myślę,  że mąż lubi alkohol,  że jest na jakimś etapie który prowadzi do uzależnienia,  ale alkoholikiem nie jest.  Jeszcze nie. Nie przeszkadzała mi ta lampka wina którą wypijalismy w weekend,  panowała cisza, spokój, ale już ukryta butelka po wódce, przeszkadzała mi i to BARDZO. Nie przeszkadzało mi to, że w towarzystwie wypite było pół litra,  ale przeszkadzało mi to kiedy pojawiały się następne i MUSIAŁY być wypite. Nie przeszkadzało mi to kiedy napił się na jakimś weselu,  czy innej podobnej imprezie, ale nie podobało mi się to, że musi naprawdę wiele tych kieliszków wypić,  zanim wstanie i zatańczy. A później po tych kilku kieliszkach, kończyła się jego kontrola nad wypijanym alkoholem. Przy tesciach nie wolno mi się było odezwać,  bo zaraz byłam gaszona. I dalej mu polewano, a przecież robili to jego rodzice a przecież rodzice zawsze chcą jak najlepiej dla swoich dzieci.
Pogubiłam się w tym wszystkim, naprawdę się pogubiłam.
.

Minął już rok od kąd mój mąż wypił po raz ostatni alkohol.
Rok od tego koszmarnego dnia, kiedy to znalazłam pustą butelkę po wódce, schowaną przede mną, przez mojego męża.
Oby tak już pozostało.

Mija już prawie półtora roku,  jak mój mąż pił po raz ostatni alkohol. Przynajmniej ja znam taką wersję.  Jednak czasami jest to męczące. Świadomość, że nie możemy spotkać się ze znajomymi, że nigdzie nie wychodzimy. Zbliża się kolejny sylwester który przesiedzimy sami w domu.  Nie ma alkoholu, nie ma wyjść i zabawy. Teraz w święta byliśmy u teści, którzy jak zobaczyli, że jest trzech kierowców to będzie miał kto wracać do domu, postawili wódkę. Myśleli, że mąż będzie z nimi pił i się rozczarowali, kiedy córka i jej partner powiedzieli, że się napiją i wyszło na to, że mąż będzie prowadził. Córka specjalnie się odezwała, że ona się z nimi napije aby jemu już nie polewali. Wypiła tylko jeden kieliszek, jej partner, przy drugim już podziękował. Więc zaczęły się pytania, dlaczego ona nie może wracać?  Mąż jednym słowem się nie odezwał, nie potrafił podziękować, nie potrafił powiedzieć, że nie będzie pił. Żałuję, że córka się odezwała, miałaby możliwość zobaczenia jak zachowa się mój mąż. Chciałabym , aby to była jego decyzja,  aby teście przestali patrzeć na mnie, jak na kogoś kto krzywdzi ich syna . Za tydzień będą imieniny teścia,  i tak myślę, żeby się na nie wybrać, pojedziemy sami, więc nie będzie miał kierowcy na zmianę. Chcę zobaczyć jak się zachowa. Może to otworzy nam drogę do spotkań z innymi znajomymi, tak bez alkoholu?

Żanetko. Twój mąż jest typowym alkoholikiem i ciężko będzie Ci go wyrwać z nałogu. Zakładając wersję optymistyczną, że zgłosi się na leczenie odwykowe ... pytanie czy to w ogóle pomoże. Ja przeżyłam z alkoholikiem ponad 20 lat łudząc się nadzieją,  że zrozumie, przestanie pić i wszystko wróci do normy. Nic bardziej złudnego. To my krzywdzimy same siebie popadając nieświadomie we współuzależnienie. Ja myślałam że mnie to nie dotyczy ... a jednak. Nauczyłam się żyć przy nim , żyć cicho by tylko był spokój. Jego ciągi alkoholowe trwały po kilka miesięcy i nie było to upijanie się do nieprzytomności ale dwa  piwka. Lekarz na odwyku stwierdził że takie piwko to również ciąg alkoholowy. Zniszczyłam siebie ... swoje życie i zdrowie. To ja stałam się wrakiem człowieka ... emocjonalnym wrakiem potrzebującym terapii bardziej niż on. Wyrwałam się z tego piekła biorąc rozwód. On po kilku terapiach dalej pije ale ja nareszcie zaczynam żyć. Przemyśl to co napisałam. Zastanów się czy warto zatracić siebie dla złudnej nadziei która i tak umrze. Ratuj siebie jak jeszcze możesz bo nie wiem czy dla niego jest jeszcze jakaś szansa.

Meg73 To, że mąż się zgłosi na jakieś leczenie, nie mam nawet co marzyć. Ciesze się tym , że od półtora roku nie pije,  chociaż pewności nie mam. Pare razy wydawało mi się, że jednak jest coś na rzeczy. Nie chciałam jednak w to wnikać,  nie mam na to zdrowia, on i tak wszystkiemu zaprzeczał, więc chciałam w to wierzyć.
Dobrze, że Tobie się udało, że miałaś w sobie tyle siły.
Ja niestety oprócz tego problemu, mam duże problemy ze zdrowiem, często zaczyna brakować mi na wszystko sił. Próbuję się trzymać. Ale jest bardzo ciężko.
Jakoś z każdej strony zaczyna mnie to życie przytłaczać.

Tzn mąż zaczął pić znów? Powiedz coś więcej. Przeczytałam cały wątek i bardzo Ci współczuję, miałam nadzieję na pozytywne zakończenie.

Ech, na przykładzie z mojego otoczenia.
Po odwyku i terapii, bliska mi osoba przestała pić całkowicie. Nie pije już ponad dwa lata, nie tyka w ogóle alkoholu.

Szczerze, to obawiam się, że ten szampan to znowu miłe złego początki.

Czego się obawiasz?
Ze jeśli do końca życia nie będziesz za męża myśleć twórczo zapije? Sięgnie po alkohol

Zrobi to jeśli będzie chciał, paradoksalnie pozbawiając go odpowiedzialności, ulqtwiasz mu to

Daj mu ponieść konsekwencje

Ustalcie pewne sprawy ponownie, nie chodzi o to abyś listę tak i nie zrobiła

Rozmowa o sobie, bez oskarżania, oceniania, krytykowania

Daj mu pole, chodzi o wolność w ramach wspólnych, i konsekwencje wspolna

Ale nie pod biczem.

Więcej nie możesz nic, albo się buduje albo burzy

Spokojnosci

Miałam dość podobną sytuację.... pod względem tego, że mój ( już były ) narzeczony pił w bardzo podobny sposób. Nie pił cugami, nie upijał się codziennie... często nawet miał dłuższe okresy gdy nie sięgał po żadne piwo... w związku z tym również miałam ( czasami nadal mam ) wątpliwości czy aby nie przesadzam. I okazało się właśnie - jak u Ciebie - że tak był wychowywany w domu. W atmosferze, że takie picie jest zupełnie normalne.
Niestety ja nie wytrzymałam i zerwałam, wszyscy jego bliscy i jego otoczenie - on, jego cała rodzina, koledzy  - byli przeciwko mnie i uważali, że on nie ma problemu tylko ja jestem nienormalna.

Mam nadzieję, że to już koniec Twoich problemów i tego Ci życzę. Jeśli masz chwilkę, będzie mi miło jak sprawdzisz mój temat. Przesyłam dużo siły!

bbb29 Przeczytałam Twój post,  uważam, że bardzo dobrze postąpiłaś. Z czasem problem tylko by się pogłębiał, podziwiam Cię za to, że miałaś w sobie tyle siły aby zakończyć związek z osoba która nadużywa alkoholu. Teraz jest Ci ciężko, jednak podjęłaś bardzo mądrą decyzję.
Ja tkwię w tym od ponad dwudziestu lat, nie potrafiłam w porę się wycofać a właściwie to nawet nie widziałam na początku problemu. Przebudziłam się jak byliśmy już po ślubie i przyszły dzieci na świat. Nawet wtedy byłam dziwolągiem, który chce postawić na swoim. Niewiem czy kiedykolwiek będę miała tyle siły co Ty aby zakończyć ten związek.

Dziękuję, jest mi nadal bardzo bardzo ciężko, bo naprawdę go kochałam i jeszcze kocham...ale te nerwy... nie do wytrzymania, zresztą na pewno sama o tym wiesz. To zastanawianie się czy może coś wyczuje w głosie, w oddechu itd. To po prostu wykańczające.
Ja słyszałam to samo, że "przecież pije mniej od kolegów", itd. Jak widać osoby z "problemem" żonglują podobnym zestawem argumentów...

Czytałam w związku ze swoją sytuacją wszystko co znalazłam na temat problemów z alkoholem i wygląda to dokładnie tak jak piszesz - tylko sam zainteresowany może podjąć decyzję, że nie chce już pić... jeśli obiecuje "na odczepne" żeby kobieta nie robiła problemów, sytuacja będzie się powtarzała. U mnie to była taka sinusoida choćby w ciągu ostatniego roku bycia razem - upicie, wielka awantura, brak kontaktu z mojej strony, za kilka dni błaganie i obietnice poprawy, poprawa na pewien czas i powoli znowu powrót do popijania.

Jeśli nie jesteś na siłach odejść to jedyne co mogę Ci poradzić - staraj się tym nie przejmować, olewać to i skupić się na sobie, bo dla siebie TY musisz być najważniejsza.

Mam nadzieję, że chrzciny przeszły w miłej i spokojnej atmosferze:)

Tylko, że do niego nie chce to dotrzeć.
Co do chrzcin było ok. Ponieważ chrzciny były robione bez alkoholu. No poza lampką szampana, po obiedzie. Akurat wtedy wyszliśmy się przejść. Wtedy ojciec dziecka zawołał nas na szampana. Większość osób z tego nie skorzystała. Mój mąż chciał zawrócić, jednak tego nie zrobił, bo ja się nie wróciłam i spytałam czy idzie ze mną. Niewiem czy by się napił czy nie.

Tak,  wiem, że to powinna być jego decyzja , sam ją powinien podjąć. Jednak konsekwencje niestety nie tylko on ponosił ale my wszyscy. Na jego decyzję czekałam ponad 20 lat i się nie doczekałam. Teraz może i pilnuję i mam świadomość, że w każdej chwili może do tego wrócić. Jednak na tą chwilę mam spokój, nie muszę patrzeć jak pije, jak się zachowuje. Mogę psychicznie odetchnąć. Są sytuacje gdzie przychodzi ten moment, gdzie jest pokusa i wtedy napięcie i niepokój we mnie powraca. Chciałabym aby wtedy sam podjął decyzję i czasami tak jest a jeśli nie to jakoś delikatnie próbuje go od tego dowieść. Nie ważne jak to robie ważne, że mam spokój. Oby trwało to jak najdłużej. Chociaż nie powiem, żeby to nie było w takich momentach męczące.

Od mojego ostatniego wpisu minął ponad rok. Od tego czasu bardzo podreperowałam swoje zdrowie. Spełniłam pewne marzenia. Nadal jesteśmy małżeństwem które mieszka razem, ale obok siebie. Co raz więcej nas dzieli niż łączy. Co dalej z piciem mojego męża? To już 3 lata od tego feralnego dnia kiedy dowiedziałam się, że pije w ukryciu przede mną. Byliśmy w tym roku na dużej rodzinnej imprezie , gdzie oczywiście alkoholu nie brakowało. Mąż nie miał ochoty na nią iść. Powodem był alkohol. Usłyszałam, że dopóki będę robiła z tego problem, on nie będzie nigdzie chodził. Ja jednak miałam dosyć siedzenia w domu, ciągłego unkiania ludzi, znajomych. Za dużo przeszłam, ze swiom zdrowiem, żeby ciągle żyć gdzieś z boku. Życie jest za krótkie, aby poświęcać je na siedzienie w domu. Mąż jednak stwierdził, że pójdzie ze mną. Bez jakiś nacisków z mojej strony, chociaż miałam wrażenie, że na nie liczył. No cóż, był alkohol któremu się nie oparł. Opić się nie opił, ale kilka kieliszków wypił. Czy był z tego zadowolony? Raczej nie, za mało wypił. Nie to co inni

Byliśmy też na razem urlopie, gdzie ja wielka abstynentka,zrobiłam coś bardzo głupiego i nie w moim stylu. Nie mogąc znieść tego, że Prawie wcale ze mną nie rozmawia, podczas wyjścia na kolację zamówiłam dla nas po lampce wina. Czy to coś zmieniło? Nie i tak.
Nie, między nimi i tak panowała cisza.
Tak, złamałam swoje zasady.
Dlaczego tak postąpiłam?
Chyba chciałam wyjść poza ramy które sama zbudowałam a może chciałam chociaż raz zachować się jak wszyscy moi znajomi. Którzy nigdy z picia nie robią problemów?  Tak jak ja?

Myślę, że facet właśnie ją przytula i dlatego wstaje, ale zostało jej jeszcze wiele barier do przejścia.
Super odpowiedź, tak w ogóle!

Dokładnie - wie, że ma problem, jej facet wie i ją wspiera w „niepiciu”. Ale nikt nie wie, czy nagle nie zacznie po cichu, gdy jej świat się znowu posypie... W towarzystwie nie pije już wcale i nie ciągnie jej aż tak chyba.

Witaj.
Przeczytałam twój wątek i wiem co przeżywasz bo miałam to samo. Ale bez terapii ani Ty ani on nie dacie rady. Nawet jeśli nie będzie pił to Ty będziesz cały czas żyć jak na bombie z opóźnionym  zapłonem a  on będzie taki niedostępny i zły. Ja mu się nie dziwię - zabrałaś mu coś co pozwalało mu lepiej żyć. (Oczywiście to sarkazm) Nawet jeśli on nie chce chodzic to Ty idź. Mi terapia uratowała życie. A myślałam tak samo jak Ty. Jak mogę obcym ludziom takie rzeczy na męża mówić. Teraz ci obcy ludzie to jak rodzina. Na terapii zrozumiesz lepiej jego zachowania. Czym się kieruje, jakie są etapy wchodzenia w uzależnienie. Ja poszłam,  potem poszedł mój mąż. Jemu się udało wyjść z nałogu.  Nie jesteśmy już razem. Ale nie żałuję. Moje dzieci mają trzezwego ojca i nie będą DDA jak ja ( ten mały na pewno bo miał roczek jak były przestał pić A drugi miał 11 lat to mam nadzieję że za bardzo pietna to na nim nie odcisneli). I to moja wygrana.

Tak mi zależało na tym aby mąż nie pił, tak starałam się unikać sytuacji gdzie był alkohol
On też nie chciał nigdzie ze mną wychodzić twierdząc, że dopóki nie będę zachowywała się normalnie czyli będzie mi przeszkadzało jego picie nie będziemy nigdzie chodzić. Znudziło mi się to pilnowanie jego, nie chcę już żyć jego życiem. Przestałam zwracać uwagę na to co robi. Byliśmy ostatnio na imprezie gdzie nic się nie odzywałam a on pił z innymi, najpierw jeden kieliszek na 3 razy później przestał się ograniczać, może byli bardziej pijani od niego ale on też trzeźwy nie był. Czasami miałam wrażenie, że urywał mu się film. Na kolejnej imprezie też się napił, niby nie dużo ale skończyło się nad sedesem. Tradycyjnie coś mu zaszkodziło, ale oczywiście nie alkohol. Ale  mnie przestało już na tym zależeć, chyba wszystko zaczęło się we mnie wypalać wraz z uczuciami do niego. Jakie to wszystko jest dziwne, najpierw człowiek tyle się stara, walczy, próbuje a później przychodzi obojętność.  Sama siebie nie rozumiem.

Może

Ile to lat już żyjesz z tym nierozwiązanym problemem? Nie szkoda ci życia? Mówisz, że bez męża sobie nie poradzisz, a teraz jak sobie radzisz z nim wiecznie pijanym? Jesteś bardzo wspóluzależniona i dobrze, że rozpoczęłaś terapię. Nie wiesz, czy chcesz ratować to malżeństwo i ja ci się nie dziwię. Ktoś, kto sam ma problem ze sobą, nie jest w stanie pomóc alkoholikowi, co więcej – często nieumyślnie jeszcze ten problem pogłębia. Poczekaj na efekty terapii, jak poczujesz się silniejsza to zadecydujesz co dalej. Tylko nie przerywaj terapii pod żadnym pozorem. Musisz zrozumieć, że sytuacja w jakiej się znalazłaś nie jest patowa, możesz to przerwać i zacząć żyć inaczej, szczęśliwiej, spokojniej. Z mężem czy bez niego.