Jak pomóc sobie, przy pijącym mężu , ukrywajacym to? Zostałam z tym s - Netkobiety.pl

Twoj maz jest alkoholikiem. Jego droga do kariery alkoholika jest typowa.
Postaw mu ultimatum: albo sie leczy, albo ty idziesz precz.
Ale nie rzucaj slow na wiatr. Masz gdzie isc?

Ja znam wiele kobiet, ktore wyznaja zasade: pil, bil, ale...byl.
przepraszam, ale powiem tak:
To taka typowa polska formacja rodzinna. Sory....a jak juz slysze, ze Krysia...Marysia....Basia bedzie (znowu) miala dziecko z mezem-alkoholikiem, to opadaja mi rece.....
Ja bym z alkoholikiem, ktory odmawia leczenia nie byla nawet 5 minut. Wolalabym jesc suchy chleb. ULTIMATUM!!!!!!!i na terapie idziesz tez.
brzydze sie zapijaczonej geby, smrodku i tego metnego spojrzenia.
Malzenstwo to dla mnie wsparcie, pachnacy maz, z ktorym mam chec na przytulanki i sest.
Takiego zapijaczonego gada bym sie brzydzila.

Troche jakos mi trudno ogarnac sens ostatniego wpisu.
Ja uwazam, ze z alkoholikiem nie da sie zyc. Mysle, ze jestes wspoluzalezniona (poczytaj o tym). Terapie powinniscie odbyc razem.
Jesli maz nie zgodzi sie na terapie, to grubo musisz sie zastanowic, czy chcesz z nim zyc. Ja bym nie umiala, nie chciala i nie mogla. Ale w Polsce wiele kobiet tak musi zyc, bo nie ma zaplecza dla rozwiedzionych kobiet alkoholikow. Dlatego pytalam, czy masz gdzie pojsc.
Alkoholizm to choroba, ale choroba z wyboru.
Ty masz tez wybor.

No to jestes w sytuacji wielu polskich kobiet, ktore beda do konca swych dni dzielic 4 sciany z alkoholikiem. Bo jak pisalam, kiepskie "zaplecze socjalne" dla takich jak ty.
Co tu mozna poradzic?
Chyba prawie nic. Czy psycholog da ci sensowna rade? moze tak, moze umie czarowac i wyczaruje ci nowe zycie.

W kraju gdzie mieszkam, nie ma takich sytuacji, bo kobieta-jesli chce-ucieka od alkoholika.
Nie wiem, co ci napisac. Zycze sily, madrosci  i wytrwalosci. I swiadomosci, ze maz jest chory na paskudna chorobe alkoholowa. Oraz to, ze jesli bedzie chcial przestac pic, to on musi miec ta wole sam. Na terapie go nie zaciagniesz, to musi byc dobrowolne.

Idę dziś na spotkanie z psycholog, liczę na to , że mi coś podpowie.  Sama niewiem w tej chwili jak zacząć z nim rozmowę, może udzieli mi jakiś wskazówek.
Gosia, czy Ty uważasz, że on jest już alkoholikiem? Rozmawiałam o tym tylko z jedną znajomą, która ma męża alkoholika,  Ona twierdzi, że u niej to wyglądało zupełnie inaczej,  jej mąż wpadał w korki,  przez alkohol stracił pracę, ponieważ pracował jako zawodowy kierowca,  a po pijanemu prowadził samochód,  Ona twierdzi, że mój tak nie pije, a abstynent z niego nie zrobię, ponieważ każdy facet lubi się napić.  Doradziła mi żebym się z nim umówiła, że on wypija piwo tylko w weekendy,  a mnie to przeraża,  znów znalazłabym się w punkcie wyjścia.  Większość naszych znajomych,  lubi pić, i piją prawie codziennie ,  często się upijają,  gdybym komuś z nich powiedziała, że  mam taki problem, to by powiedzieli, że przesadzam.
Sama się już zastanawiam czy nie przesadzam,  ale mnie to niestety przeszkadza.

Psycholog doradziła mi aby z nim spokojnie porozmawiała, dała mi namiary na ośrodki które zajmują się takimi problemami.  Kazał dać je mężowi,  żeby sam tam zadzwonił i umówił się na spotkanie.  Dać mu jakiś czas na to,  tylko ma to zrobić sam.  Jednak kiedy już tam pójdzie,  a powie, że  przyszedł bo żona mu kazała,  to każą mu wyjść.  To on sam ma tego chcieć.
Rozmawiałam z nim dałam nr. telefonu  miał zadzwonić,  jednak dziś spytał po co?  Jak będzie miał problem to zadzwoni,  narazie nie ma takiej potrzeby,  skoro ma nie pić,  to po prostu nie będzie,  powiedział, że jeśli jeszcze raz coś takiego zrobi to wtedy pójdzie. Próbowałam go przekonać, że przecież nikt mu tam głowy nie urwie,  niech idzie opowie wszystko szczerze,  niech tylko to sprawdzi,  może rzeczywiście nie ma problemu,  może to  tylko ja jestem przewrarzliwiona na tym punkcie. Chciał żebym  ja przedzwonła  i poszła tam z nim ale niewiem czy tak można. Psycholog tego odradzała.  Co o tym myślicie,  spróbować iść z nim,  czy czekać, może się więcej nie napije?

Zanetka, jego ewentualne leczenie zostaw jemu. To on ma tego chcieć i to ma być jego decyzja. Ty zajmij sie swoim leczeniem. Poszukaj terapi dla wspoluzaleznionych.

Załóżmy, że Twój mąż podejmie terapię. Jaka krzywda w jej trakcie może go spotkać? Co mu stanie się, gdy w jej efekcie potwierdzi, że nie jest alkoholikiem? Co mu się stanie złego, gdy uświadomi sobie, że alkoholikiem jednak jest?

Też tak sobie, tłumaczę, że jeżeli nie ma problemu to, przynajmniej to sprawdzi, jednak niewiem czy będzie szczery na tym spotkaniu.  Źle się z tym czuję, że tak osobiste problemy wywlekłam na światło dzienne.   Co innego tu na forum,  a co innego tak w realu.

Nie jesteś odpowiedzialną za decyzje i zachowanie drugiego człowieka, nawet jeśli jest nim Twój mąż.
To, czy będzie szczery, czy nieszczery zależy tylko od niego samego. Najwyższa pora, byś sobie to uświadomiła.

Wywlekasz osobiste problemy na światło dzienne? Świetnie! Wreszcie przestałaś ukrywać picie męża i dzięki temu utracił on w tym piciu bezpieczny kąt, stąd jego złość. Poza tym, istnieje coś takiego jak zobowiązanie do przestrzegania tajemnicy podczas terapii (oraz jej zakończeniu). Nikt (z terapeutami włącznie) z grupy, której będziesz częścią, nie będzie latał po mieście i obwieszczał wszem i wobec o tym, co dzieje się u Ciebie czy kogokolwiek innego.

Uczestnicząc w terapii zyskasz przytomne spojrzenie i na siebie, i na męża, i na jego picie. Łatwiej Ci będzie wtedy zareagować na to, gdy dalej będzie pił.

Na razie jest ok.  Nawet weekend,  minął bez alkoholu,  pierwszy od. . .   nie pamietam Teraz zbliża się urlop,  i tego się obawiam, wczasy bez piwa. . . ? Czy to się uda?  Jeszcze kilka dni spędzonych z jego rodzicami .
Jak by to było fajnie,  gdybym tak nie musiała się tego obawiać.
Tak mi tłumaczył, w zeszłym tygodniu,  że jak nie chcę,  żeby pił, to nie będzie i koniec tematu. ( to było takie przekonywanie mnie, abym nie namawiała, go na to spotkanie z terapeutą ) .  Ale kiedy spytałam,  czy już nigdy?  To niestety,  odpowiedział,  a dlaczego nigdy?

:d

jego spożywanie zależy od Ciebie według niego ( dobre ), to już kontrolę stracił
więc równie dobrze można tak spreparować sytuację, żeby wyszło że specjalnie coś robisz, ale nie tylko Ty, może to być co kolwiek, w zasadzie nie wiadomo co, więc nawet sensu nie ma wdawanie się w walkę z wiatrakami
wszystko po to żeby się np zdenerwował, miał powód, w domyśle napił a konsekwencje przerzucił na kogoś, coś

to jest zmyłka/gra

NIE MASZ na to wpływu/ a jeśli to odmawiać zaproszeń do niej
daj Bóg żeby to był początek jego trzeźwości

bo jeszcze są różne koła ratunkowe, następne jeśli będzie, to będzie zwieszona mina, i pójście do terapeuty, jak myślisz jak co nastąpi

według mnie, a jestem z tej drugiej strony bandy
pozostaje Ci się przyglądać temu, jego postanowieniu, temu złożeniu w Twoje ręce, jego abstynencji

zauważysz drażliwość, wycofaj się, będziesz miała możliwość zobaczyć, jak pokrętna i przebiegła to "choroba"

zajmij się sobą w tym czasie, szkoda czas marnować, zapewne masz wiele spraw które są godne uwagi oraz realizacji

masakra z alkoholikami, wpierw się uzależniają, sieją zniszczenie, potem nie chcą przestać, czasem na tym świecie przestają
jak przestają to lepiej żeby wrócili do starego

z przymrużeniem "oka" piszę

life is brutal and full of zasadzkas

Miłego Wieczoru Życzę

Zapisałam się na spotkanie dla osób współuzależnionych,  jego chciałam zapisać na terapię,  jednak nie mogłam tego zrobić,  powiedzieli, że musi zapisać się sam.  Ponieważ siedził obok mnie kiedy tam dzwoniłam, więc podałam mu telefon,  i w ten sposób został zapisany. Wcale nie był z tego zadowolony,  więc niewiem czy na to spotkanie.
Mam jednak problem,  zastanawiam się czy ja jednak nie przesadzam,  czy on naprawde jest uzależniony,  czy nie lub jeszcze nie. Mam taki mętlik w głowie.
Może napiszę jak to wyglądało kiedyś a jak teraz. Kiedy się spotykaliśmy, była taka sytuacja,  że przyjechał do mnie na noc,  przywiózł wino , którego ja nie miałam ochoty pić, więc On już leżąc w łóżku pił je prosto z butelki,  byłam zszokowana jego zachowaniem.  Później po ślubie,  co tydzień jeździliśmy do jego rodziców,  gdzie oni zawsze stawiali wódkę,  nie powiem,  żebym wtedy z nimi się nie napiła,  bo bym składała,  często jak już wódka się skończyła, teściowa przynosiła wino własnej roboty, jakoś dziwnie mocne,  często od rana było piwo na kaca a po południu my wracaliśmy do domu  (samochodem).  Jak spotykaliśmy się ze znajomymi musieliśmy zabierać butelkę,  0, 75 , jak mówiłam żebyśmy wzięli mniejszą, mąż twierdził, że przecież nie trzeba wypijać całej, ale skoro kolega też kupi dużą więc jak on będzie wyglądał. Oczywiście,  zawsze wszystko było wypijane do końca.  Jak chciałam żebyśmy już jechali i dzwoniłam po taksówkę,  to zanim przyjechała szybko polewali, aż nic nie było. On często wielu rzeczy nie pamiętał.  Kiedyś między świętami a Nowym Rokiem nie trzeźwiał, akurat byliśmy u teści i było u nich sporo gości, teściowa polewała, a ja się odezwałam, żeby jemu po pół kieliszka lała, to powiedziała, a co on gorszy jakiś, odpowiedziałam, że od tygodnia nie trzezwieje,  a ona na to, że jak chodzi do pracy to nie pije, pieniądze przynosi.
Innym razem zawoziliśmy teści na i.ieniny do jej siostry, jak zjechalismy, teście powiedzieli, żeby on pił a tesciu spowrotem będzie prowadził,  na mnie nikt nie zwrócił uwagi,  płakać mi się chciało,  oni wiedzieli, że mi to przeszkadza, ale mieli to gdzieś.  Jak byliśmy na Sylwestrze na sali,  on tak się upił, że ledwo na nogach się trzymał, później wyzwał mnie od k.. . Ponieważ zatanczyłam z jakimś  wujkiem mojej koleżanki, a on w tym czasie tańczył z jego żoną.  Oczywiście,  na drugi dzień niczego nie pamiętał,  a ja byłam dla teściowej, tą złom,  powiedziała, że jak zwykle jestem nobombana, 
Jak byłam w ciąży i byliśmy u nich też nie zwracał na mnie uwagi jak nie chciałam, żeby pił,  to był kolejny Sylwester,  później wszyscy szli na rynek, ja nie chciałam iść, chciałam się położyć. Teściowa tylko spytała,  to co sama zostaniesz? Jak powiedziałam, że z mężem, to była zdziwiona, że on nie pójdzie z nimi.  Jak poszli to oczywiście z wódką.  Ja w tym czasie, chciałam, żeby on się położył,  był już pijany,  ale bardzo się ociagał,  widział, że za chwilę wszyscy wrócą i dalej będą pić, nie chciał się położyć, w końcu się położył ale ze złości najpierw wylał mi prosto w twarz literatkę wody, którą miał na przepitkę.
Wiele było takich różnych sytuacji. W każdy weekend pił piwo, nawet jeśli wracaliśmy od kogoś bardzo późno i tak po drodze kupował piwo i w domu je wypijał.  Ale. . . tak było kiedyś.
Teraz po wielu walkach z mojej strony,  jest tak:
Nie chodzimy do żadnych znajomych,  teści odwiedzamy w mało kiedy i raczej nie zostajemy tam na noc, jedziemy samochodem, więc On nie pije,
Prawie każdy weekend,  on kupował drinka którego wypijalismy na pół, lub on wypijał,  lub lampkę wina.  Często nie chciałam, żeby to kupował, mówiłam, że źle się czuje, że nie mam ochoty.  Jednak zawsze miał to gdzieś, nie było ważne, że ja tego nie chcę, nalewał mi chociaż ja tego nie piłam on swoją lampkę zawsze. I jeszcze moją  bo po co ma się zmarnować.  Tłumaczyłam sobie, że przecież on nie pije,  a taki drink a właściwie połowa drinka, raz w tygodniu, to nic złego, chociaż coraz mniej mi się to podobało, bo stało się to obowiazkowe w każdy weekend,  aż tu niespodzianka, dwa tygodnie temu, znalazłam w łazience,  ukrytą butelkę po wódce.  Jak już pisałam wcześniej,  przyznał że to nie po raz pierwszy. Ale żebym nie przesadzała, bo nie zdarzało się za każdym razem.

Żanetko, nie przesadzasz. Nawet jeśli on z terapii nie skorzysta, to Ty i tak chodź na te spotkania dla osób współuzależnionych. To pomoże Ci zobaczyć swoją sytuację z zupełnie innej perspektywy
Trzymam za Ciebie kciuki

No być może. Patrzę ze swojej perspektywy bo ja się taplałam w gównie 7 mcy i w sumie nic dobrego z tego nigdy nie wyszło.  Ale może potem byłoby juz dobrze tylko ja o tym nie wiem.

Czytam,  wszystkie Wasze wypowiedzi, oraz to co sama napisałam,  i wiem już, że problem jest napewno.  Jednak czy można go nazwać alkoholikiem? Czy po prostu jest na dobrej drodze aby nim zostać?
I jeszcze jedno,  co to za terapia na którą moglibyśmy,  chodzić razem?  Ponieważ te na które się zapisalismy, musimy odbywać osobno. 
Dlaczego zależy mi abyśmy chodzi razem?  Ponieważ chciałabym powiedzieć,  do specjalisty,  jak ja to widzę,  i co ja czuję. Chciałabym,  aby ktoś z  zewnątrz otworzył mu oczy.  Może jeśli usłyszy to od kogoś innego poza mną,  zastanowi się  jak to naprawdę wygląda,  zrozumie ,  że wyrządza krzywdę,  dzieciom,  nie tylko mi. A wśród znajomych, każdy poprze jego,  bo tak jak i on lubią sobie wypić.

A jaka to różnica? Opisane przez Ciebie fakty, łącznie z ukrywaniem po kątach pustych butelek, to mało?
Przeczytaj uważnie, przytomnie.

Nie. Nie ma. Każdy z was ma inny problem, mimo że problemy jego i Twoje są związane z alkoholem.

Nie chodzi mi absolutnie o żadne rozgrzeszenia,  a jedyne co mnie w tym związku uwiera to jego picie,  nie popieram rozwodów,  i rozwód, jest ostatnią rzeczą, jaką miałabym zrobić.  Jeśli zrozumiałaś, że szukam powodów do rozstania,  a potwierdzenie, że on jest alkoholikiem ,  pomoże mi w podjęciu decyzji o rozstaniu, to jesteś w błędzie.
Po prostu przeszkadza mi to,  on pije, nie lubię tego jak wtedy wygląda,  jak bełkocze,  jak jest nie naturalnie wesoły,  itp.  Nikt z naszych znajomych,  czy też rodziny,  nie widzi w tym problemu,  ponieważ każdy pije dużo więcej,  i każdy z nich by mnie wyśmiał, gdybym komuś z nich zasugerowała, że jest alkoholikiem.  Dlatego moje wątpliwości, co do tego czy nie przesadzam.

Wielokropku,  masz rację,  po prostu ciężko mi to przyjąć do wiadomości,  muszę oswoić się z tą myślą, że mój mąż jest ...
I tak jak w tytule,  najpierw muszę pomóc sobie

Cóż... . Możesz cieszyć się tym wyjazdem.

Doskonale opisałaś problem osoby współuzależnionej, która nie wie, jak się zachowywać, gdy alkoholik przestanie pić.

To, że siedzę i marnuje czas,  to absolutnie nie przez jego zachowanie,  fakt nie jestem zachwycona jego fochami,  ale nie przeszkadza mi to w miłym spedzaniu czasu.  To, że zrezygnowałam z wyjścia z nimi na plażę, to przez swoje dolegliwości. Ciężko się czymś cieszyć,  jeśli zdrowie nie dopisuje.

A co gwarantuje CI święty spokój, jest cos takiego,nie sądzę zawsze jest coś

Swietego spokoju nie kupisz, możesz wypracować w sobie, jeśli juz tak mowimy

Dostałaś troche sprzecznych informacji z tymi które posiadałaś, w pewnym sensie otworzono Ci oczy

I to jest dobro dla Ciebie,

Na terapię dla współuzależnionych,  już się zapisałam.  Wizytę mam za dwa tygodnie,  i  napewno na nią pójdę.  Od paru lat,  chodzę też do psychologa, tabletki na serce,  też już biorę od paru lat.  To od nich zaczynam dzień,  inaczej chyba nie dałabym rady funkcjonować.  Nerwicę,  też niestety mam,  pisałam o niej w innym swoim temacie.  Mam też inną chorobę,  która daje te same objawy co nerwica.
Zwróciłaś,  mi tu uwagę na coś bardzo istotnego,  a mianowicie na moje dziecko.  Wiem , że  Ona też wszystko przeżywa . Jednak jest nieświadoma,  tego, co ostatnio odkryłam.  Zaczęłam się teraz zastanawiać,  czy powinnam z nią na ten temat porozmawiać,  czy lepiej,  żeby żyła w  nieświadomości,  po co jej to?  A może też powinnam zapisać ją do psychologa?  Ona napewno,  nie zdaje sobie sprawy, że w domu jest problem z alkoholem.
A czy Ty chodziłaś na taką terapię,  czy Twój mąż się zmienił? Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam,  miałaś podobny problem do mojego?

Skąd wiesz, że mąż mówi prawdę?
Pierwsze słyszę, żeby komuś odradzono terapii w taki sposób.

Może w ramach przeprosin mu flaszkę kup?
Kobieto, zapisz się na terapią dla współuzależnionych, zanim to zajdzie za daleko.

Co to karta alkoholika? Pierwsze słyszę.

Przed wejściem na spotkanie miał w rejestracji zakladaną kartę,  innacze podobno nie mógłby na takie spotkanie iść.

Potoczna nazwa, to karta pacjenta jak przy każdej innej chorobie. Podobnie nie ma karty kaszlowej, karty innej choroby, która w społeczny sposób dyskryminuje. Istnieje niebieska karta, zupełnie inna para kaloszy, istnieje też przymusowe leczenie.
Rozmowa była z psychologiem czy psychiatrą?

Często niepijący alkoholicy zostają terapeutami w przychodniach leczenia uzależnień. Zostają terapeutami po ukończeniu odpowiednich kursów. I jeden mały kruczek, żaden terapeuta czy psycholog nie stawia diagnozy. Stwierdzić alkoholizm może tylko psychiatra, tak działa to w Polsce. Domyślam się nie byłaś z mężem podczas rozmowy. Alkoholik-terapeuta zajmuje się przede wszystkim pierwszym okresem, tj przerwaniem picia, zachowaniem trzeźwości i tzw nawrotami. Na pracę nad sobą dla abstynenta to dużo za mało. Tego typu problemy są rozpatrywane na dalszym etapie, grupa nawrotów, grupa komunikacji, grupa terapii pogłębionej jeśli chodzi o typowe terapie. Dobre może być AA i praca ze sponsorem przy dwunastu krokach. I wszystko zupełnie bez sensu dopóki mąż nie przejdzie przez typową terapię podstawową, grupową. On ma usłyszeć od innych jemu podobnych " co ty pierdolisz" . Nie od ciebie prośby, nie wykład od terapeuty zza biurka. Pierwszy krok- przyznanie się do alkoholizmu. Broni się jak może i udowadnia na dupościsku, że nie jest. Jeszcze długa droga.

to są normalne mechanizmy zrzucające odpowiedzialność na druga osobę, mające wywołać u Ciebie pożądany efekt, manipulacyjka tak zwana

olej to z góry na dół
do jakiego lekarza byś nie poszła, system lecznictwa u nas jest taki, że zakłada się kartotekę pacjenta, skąd potem te historię choroby się bierze??

optymistycznie odbieram, że upoważnił Ciebie, do wglądu tj, wskazaniu imiennym zgody na  informowanie o stanie zdrowia i leczenia, standardowa procedura

dopisując do tego co już poprzedniczki napisały

ja 7 miesięcy bujałem terapeutę , może inaczej żeby wyraźniej było, ja 7 miesięcy "bujałem siebie"
jednak zawsze to coś ruszało we mnie, jakby kogo kolwiek terepeuta napadł na pierwszym spotkaniu, i nagadał, chodź może się to wydawać rozsądne, wiele osób by się pojawiło pierwszy i ostatni raz u tego terapeuty
tu musi być zgoda ze samym sobą, wtedy efekty są niewyobrażalne

nie stwarzaj mu warunków do wymówki, żeby powodu nie miał, na następne spotkanie, bo nie sądzę żeby doświadczony psychoterapeuta zwłaszcza były alkoholik, odpuścił po 1 razie
chyba że czeka na większą motywację, do współpracy ze strony Twojego męża, po co z kimś i czymś walczyć, jak można współpracować

ja bym nalegał żeby tam chodził, zachęcał go, trzeba czasem popchnąć człowieka do działania, zwłaszcza jak sensu nie widzi

Cyngli, to ten "zły glina" , pozytywnie oczywiście

zawsze możesz skorzystać z rady w stylu

chodź jest to dla mnie jedna wielka ściema, niespełnionych tak naprawdę zależności, generalnie szanse na "szczęście", ani mniejsze ani większe,
kwestia jak kto pojmuje szczęście, przez pryzmat czego

po programie, to raczej terapeuta być odpada

chodź ludzie robili co chcą, kiedy chcą, i jak chcą, i jedyny pewnik taki, że nie zapowiada się na szybką zmianę tego

no jak ktoś uważa że życie, to nie walka, rozwiązywanie problemów dnia codziennego, że można przepłynąć przez życie w poczuciu "szczęścia" , to tez gratuluje mu sensu życia
poza tym, nie wrzucaj do worka, wszystkich alkoholików tego świata, robisz sobie kuku, poprzez pryzmat własnych doświadczeń, siedząc w nich

równie dobrze można z wszystkim walczyć, z alkoholikiem nie pijącym, z wredną teściową, może ze stanem zdrowia, itd itp
byle się za swoje życie nie wziąść