Byla kochanka bylego meza kupila dom obok mnie! - Netkobiety.pl

Ja mam pomysł! Wykup osiedle i ją wyeksmituj!
Jak ona śmie mieszkać w okolicy?! Jak ona śmie chodzić po tej samej ziemi, co Ty?! Jak ona śmie oddychać tym samym powietrzem?
A na koniec...jak ona śmiała Twojego męża zaciągnąć za penisa między swoje nogi, zmusić go do zdrady i w ten sposób zniszczyć Wasze cudowne małżeństwo...?

Och, ach...

A teraz poważnie - okaż, że masz godność i żyj swoim życiem, a tę kobietę po prostu ignoruj.
Niech dla Ciebie nie istnieje. Nie ma żadnej potrzeby, byś z nią rozmawiała.

Droga autorko.
Masz dwie drogi wyjścia.
Albo do końca życia będziesz się taplać w swojej nienawiści do eks męża i jego kochanki, albo wreszcie pomyślisz o sobie.
Ile można się karmić niechęcią i hodować, dopieszczać swój żal?
Tracisz na tym Ty, tracą Twoje dzieci.
Jeśli nie potrafisz sama się z tej podłogi podnieść, poszukaj pomocy terapeuty. On pomoże Ci to wszystko przepracować. Nerwica też jest do pokonania, jeśli się tego chce. Wiem, że to nie będzie łatwe, ale nie niemożliwe.

I tak, znam zdradę, sama jej doświadczyłam.
Mój były mąż zostawił mnie dla kochanki. Od rozwodu miną cztery lata niedługo.
Obecnie mój były mąż, jest dla mnie tylko ojcem mojej córki. I tylko sprawy z nią związane nas łączą. Bez nerwów, dawnych emocji. Jego kobieta dla mnie nie istnieje. Tylko w początkowej fazie rozpaczy ( gdy odszedł mąż ) weszałam na kochance wszelkie możliwe psy.
Ale poszłam po rozum do głowy. W końcu to on chciał, on odszedł. I tylko do niego mogłam mieć żal. To on mi przysięgał, a nie dotrzymał. Cóż ona? Przecież tych kochanek mogło być całe stado. Trudno mieć żal do całego świata.
Żyj wreszcie swoim życiem, a nie cudzym.
Mówi Ci to kobieta, która jest szczęśliwa, choć porzucona kiedyś i zdradzona.
Życie toczy się dalej.

Noico pisze, że ma nerwicę. Leczy się. Nie znam się na psychiatrii, ale z tego co się orientuję to nerwica jest chorobą. Nie można osoby chorej traktować jak zdrową.
W pierwszej kolejności należy uporać się z chorobą czego autorce życzę. Reszta problemów prawdopodobnie sama automatycznie zniknie.
Także stosować się do zaleceń lekarza, skupić się na sobie, na swoim zdrowieniu. Pomagać sobie na wszelkie sposoby i pożytkować na to swoją energię z całych sił.
Ty jesteś najważniejsza Noico. Zdrowa, dla siebie, dla dzieci.

Autorko, przeczytałam twój wątek w którym otrzymałaś wiele cennych odpowiedzi od kobiet tak samo skrzywdzonych przez męża jak ty. Doceń to, że ludzie dziela się swoim doświadczeniem z tobą.
Cóż 3 lata to i dużo i mało.... Dla osoby która sama sobie chce pomóc, która chce być szczęśliwa pomimo krzywdy jaka ją spotkała, to bardzo długi czas.
Ktos, kto nie chce żyć przeszłością odcina się od niej, żyjąc TU i TERAZ. Twój wybór czy chcesz być ciągle Ofiarą (sama tak myślisz o sobie) żywiąc się tą krzywdą, nosząc w sobie złość ,urazę, poczucie winy, czy też bierzesz Odpowiedzialność za siebie i swoje życie zaczynając od zmiany sposobu myślenia o sobie i o innych.

Czy nie czujesz się już tym myśleniem o swojej krzywdzie zmęczona?

W twoim wpisie zaznaczyłam część, nad którą może zechcesz zastanowić się, dlaczego czujesz strach przed tą osobą...
- wyobraź sobie że realnie mijasz ją na ulicy, co wtedy myślisz, jak się  z tym czujesz- jakie sa to emocje...
- co możesz , co chcesz z tym zrobić ......

Wyobraź sobie że jesteś szczęśliwa
-co robisz, jak żyjesz, jak się czujesz, gdzie mieszkasz ....

To są twoje myśli, i emocje i to Ty za nie odpowiadasz. Swoimi myslami kreujesz rzeczywistość.
W jakiej rzeczywistości chcesz żyć ?

Chcesz coś zmienić w swoim życiu?- zacznij od siebie, od zmiany sposobu myślenia, świadomym kierowaniu swoimi myślami, świadomym przeżywaniu i kontrolowaniu emocji, na umiejętności doceniania drobiazgów, skupianiu się na pozytywnych stronach życia. Tego wszystkiego można się nauczyć gdy się chce.

Wybór zawsze należy do ciebie....

Ta kobieta- ty jej nie obchodzisz, ona żyje swoim własnym życiem, jest szczęśliwa, ..... a ty?

To wielce mówiące stwierdzenia. Po raz kolejny uznałaś, że jesteś ofiarą, tym razem użytkowników forum. Cóż oni zrobili Tobie? By odpowiedzieć, po raz kolejny przeczytałam posty. Użytkownicy 'przez których' forum opuściłaś napisali, że można przestać żyć przeszłością, że warto z przeszłości wyciągnąć wnioski i żyć TU i TERAZ. W wielu postach jest informacja, że można (albo samemu, albo pod okiem specjalisty) zrobić porządek z przeszłością, że można zmienić swój sposób myślenia, że można zmierzyć się z trudnymi uczuciami. Można to zrobić po to, by przeszłość tak bardzo nie ingerowała w obecne życie. Można, ale obowiązku nie ma. To wybór sposobu życia.

Nikt też nie napisał, że życie po zdradzie jest łatwe. Nikt nie napisał, że nad zdradą przechodzi się automatycznie do porządku dziennego.

Czemu zakwestionowałaś uwagi użytkowników? Bo pokazywały Ci inną drogę, bo pokazywały, że po tak dużej traumie, jaką jest zdrada, można być zadowoloną i szczęśliwą, że zdrada nie jest wyrokiem na całe życie. Takie uwagi użytkowników przyjęłaby (co wielokrotnie na forum miało i ma miejsce) osoba zdecydowana na pracę nad sobą, zdecydowana na to, by ze swoim problemem poradzić sobie. Były i są też na forum osoby oburzone uwagami, były i są to osoby, dla których wsparcie polega na pocieszaniu, użalaniu się i utrzymywaniu, że jest się ofiarą.

Założyłaś nowy wątek, w którym napisałaś, że wedle Ciebie nigdy nie będziesz miała normalnego związku, bo boisz się zaufać. (Pomijam fakt, że w Twych postach często można znaleźć określenia 'normalny', 'nienormalny' - pomyśl, do czego takie etykietowanie jest Ci potrzebne.) Są dwa sposoby radzenia sobie ze strachem: jeden polega na podporządkowaniu swego życia owemu strachowi, drugi - na życiu i podejmowaniu różnych decyzji mimo strachu. Zdecydowałaś się (bo to decyzja), że ofiarą (zdrady swego męża) zostaniesz. Pomyśl nad tym, jakie korzyści masz (bo masz) z decyzji o byciu ofiarą (męża, kochanki, użytkowników forum, itp.).

Napisałam to wszystko, byś pomyślała i zdecydowała o tym, jak będziesz żyła. Czy pozostaniesz w swym mniemaniu ofiarą? Czy dalej wsparcie będzie dla Ciebie jedynie ochroną istniejącego stanu rzeczy (sposobu myślenia)?
Czy zdecydujesz się na konfrontację ze swymi przeżyciami? Czy pozbędziesz się negatywnych (bo przynoszących szkodę) stereotypów myślowych?

Tak, wiem. Walka z samą sobą o siebie kosztuje (nie myślę tu o pieniądzach), ale też wiem, że jej rezultat wart jest trudu.

Życzę odwagi do bycia szczęśliwą.