Chce się rozstać, bo mówi że się na mnie zawiódł - ja chce to ratować. - Netkobiety.pl

To nie moje imię, ale bardzo mi się podoba od czasu gdy miała się tak nazywać moja córka.
Nie wiem co zamierzam.
Sytuacja teraz wygląda tak, ze dalej ze sobą nie rozmawiamy. On raz nocowal u swojego kolegi, a raz w naszym mieszkaniu. Ja już nie jestem u Jego rodziców, do końca tygodnia będę nocować u koleżanki. Rodzice zmusili Go do przejazdu do domu rodzinnego i teraz On będzie u nich tydzień, bo chcą Oni poznać Jego punkt widzenia. Później będę rozmawiać z Jego rodzicami o tym gdzie On widzi problem i co zamierza. Ta rozmowa myślę, że rozjaśni mi sytuację i będę wiedziała co On ma mi do zarzucenia i mam nadzieję że chodź trochę będę potrafiła rozmawiać z Nim spokojnie i z argumentami.

To szczera odpowiedź. Uznaję tylko takie. Sama znalazłaś odpowiedź na pkt 2.

Dlaczego tak twierdzę? Bo napisałam na ten temat dwie książki. Jedna to "The Book of Questions and Answers", która do druku akurat nie pójdzie. Druga, została właśnie zakończona. Wahałam się między tytułem "Survival Kit fot the Broken Hearted Girls - step by step" a "Jak znokautować faceta, który Cię zdradził". Na podstawie jej lektury na tym forum Czytelniczki zagłosowały i wybrały ten drugi.

A teraz pkt 1. Zaboli.!

Doświadczyłaś czegoś, co jest akurat poza zasięgiem mojej wyobraźni .

Doświadczyłaś przemocy seksualnej, która niszczy psychikę kobiety.

Niewiele osób zwróciło na to uwagę doradzając Ci w kwestii relacji damsko-męskiej z tym chłopakiem. To są sprawy drugorzędne. On i każdy inny, wcześniejszy czy późniejszy partner to szczegół.

Nie stworzysz żadnej, dobrej i owocnej relacji z mężczyzną, jeśli tego tematu nie przepracujesz. Nie myl z zaprzeczaniem i spychaniem problemu do podświadomości. Przepracuj go.

Na tym się skup a nie na tym chłopakiem.

Przykro mi, na wesoło nie było, choć jestem dr Joy of Life .

Jednakże siostra przełożona tego oddziału, Lilka787 opatrzy teraz ranę po moim chirurgicznym cięciu.

Powodzenia! Z całego serca Ci tego życzę!

Tym razem - bez odbioru, Klaro2808.

Wyłączam subskrypcję Twojego wątku - zgodnie z obietnicą.

Bardzo dziękuję za szczerość:)
Wiem, że wyłączyłaś subskrycje ale może to przeczytasz, albo przeczytaja to inni.
Temat przemocy, już dawno przepracowałam i na indywidualnych wizytach i na terapiach, nawet u psychiatry. Zaleczyłam rany, ale nigdy nie pozbędę się wspomnień a przez to moich 'dziwnych' zachowań, które wychodzą w najmniej odpowiednich momentach. Na co dzień o tym nie rozmyślam, bo nie chce pamiętać, zresztą z czasem pamiętam już coraz mniej i idzie coraz lepiej. Mam świadomość że nigdy nie pozbędę się lęków i w wspomnień z tamtego dnia w całości one są i będą już do końca życia. Muszę z tym żyć i starać się układać relacje z mężczyznami mimo to chociaż jest trudno, bo zrezygnowałam ze świetnego psychologa tylko dlatego że był mężczyzna i świadomość tego że mam 90 min siedzieć z Nim sam na sam mnie przerażała. Walczę z tym, ale to jest czasem jak walka z wiatrakami

Coś ostro kręcisz drogie dziewczę. Pozwy składa się przy sprawach cywilnych, pierwsze słyszę, żeby przy takiej sprawie powód nie mógł zmienić miejsca zamieszkania - oczywiście musi podać sądowi nowy adres do korespondencji. I co ma do sprawy cywilnej dzielnicowy, czyli policja? Chyba że masz sprawę karną...

To jest sprawa cywilna związana równocześnie z inną sprawą cywilną i karną + postępowaniem administracyjnym mojego urzędu miasta. Właściwie dwie osobne sprawy, które wymagają pobytu. Wiem, ze brzmi to jak wymyślone z księżyca, jest to zbyt skomplikowane  dla mnie. Dlatego nie chce wchodzić w szczegóły.

Klaro wiedz, że bardzo ci współczuję, pamiętaj Kochana, że to życie to tylko droga, a po drugiej stronie już nie ma cierpienia ani łez, tam jest szczęśliwość większa niż Twoje męczeństwo. Dlatego Klaro czerp na ile jesteś w stanie z tego życia, troszcz się i dbaj o siebie jak o najcenniejszy skarb. Dużo już przepracowałaś. Nie zrażaj się tym, ze przerwałaś terapię. Na spokojnie zaczynaj na nowo, choćbyś miała tylko słuchać, nie musisz robić nic na siłę, widocznie potrzebujesz więcej czasu, a jak już będziesz gotowa to powiesz. Tak więc trzymaj się psychologa zwłaszcza teraz, bo czeka Cię trudny czas. Stopniowo z biegiem lat będzie coraz lepiej, pewne rzeczy oswoisz i przestaną boleć, choć jak tak mówisz nie da się zapomnieć.

Napisz jakie Ty widzisz rozwiązanie tej sytuacji z chłopakiem. Jak widzisz swoją przyszłość?
Czy chodzisz nadal do pani psycholog?

Jest to bardzo księżycowe, bo nie ma takiej opcji, żeby sąd komuś innemu niż oskarżony mógł zabronić przeprowadzki i jeszcze nakazać policji sprawdzanie czy mieszkasz w danym miejscu. No na jakiej niby podstawie sąd miałby zastosować praktycznie areszt domowy wobec świadka, pokrzywdzonego, biegłego czy powoda? Takie środki zapobiegawcze nawet wobec oskarżonych nie są powszechne. Nawet jeśli podejrzany/oskarżony ma dozór policyjny, to sam chodzi na komisariat, a nie odwiedza go policja. Więc coś ostro kręcisz.

Szczerze mówiąc, nie zwróciłam uwagi na ten szczegół wcześniej, mimo że z zainteresowaniem śledzę wątek, ale fakt, muszę przyznać rację EeeTam. Nawet oskarżonym sąd z reguły nie zabrania zmiany miejsca pobytu (chyba że zastosuje areszt w obawie przed zwianiem delikwenta właśnie ), należy jedynie o tym informować, zresztą w interesie oskarżonego raczej jest informowanie sądu o zmianie adresu. A jak mieszkanie się spali, to co, karę Ci dadzą za to, że tam nie mieszkasz?

Nie krece. Powiem inaczej, może jaśniej. Jedna ze spraw cywilnych związana jest z pobytem w kraju i zamieszkaniem, a karna jest powiązana z tą sprawą i przestępstwem na terenie kraju poza UE, pobytem stałym w Polsce w trakcie nadania obywatelstwa innego kraju. To jest bardzo skomplikowane i nie da się wytłumaczyc w dwóch zdaniach, więc nie zrozumiesz jeśli nie znasz szczegółów wszystkich spraw łącznie

No właśnie nie wiem, czy najlepsi ale wiem ze w klinice zdrowia psychicznego w moim mieście czas czekania 3-4 miesiące na pierwszą wizytę, a później co ok. 2-3 tyg wizyta kolejna. Jestem na wszelki wypadek zapisana na koniec września, jednak psychologa potrzebuje już teraz więc chodzę prywatnie. Staram się nie zmieniać gdy już do kogoś konkretnego trafię, bo wtedy cały problem muszę wyjaśniać od początku.

Chodziłam przede wszystkim dla siebie, zanim Go jeszcze poznałam, a później dla nas. Dzięki za pomysł, nie pomyślałam żeby wytłumaczyć Mu DDA, będę starala wytłumaczyć to przed rozmową.

Moim skromnym zdaniem jest to bardzo dobre podejście do tematu.
Klaro ja nadal widzę w Tobie potencjał, dasz radę z tego wyjść dzięki systematycznej pracy nad sobą, a czas dopełni resztę.
To, że teraz będziesz pracować wytrwale u psychologa i na terapiach, przyniesie owoce w przyszłości w postaci Twojego zdrowia, równowagi, otwartości i szczęśliwej własnej rodziny Klaro. Tego bardzo Ci życzę i w to bardzo wierzę

PS
Pisałaś o córeczce. Nie wiem gdzie teraz jest, ale jest to temat bardzo osobisty, dlatego nie odpowiadaj Klaro, ale pamiętaj że człowiek raz powołany do życia nigdy nie przestaje istnieć.
Jeśli ją straciłaś to wiedz, że spotkasz Ją po tamtej stronie, a jeśli na Nią czekasz to przyjdzie jak będziesz gotowa.

Klara daj spokój, to zrozumiałe, że jak się ma problemy i cierpi to zachowujemy się w taki właśnie sposób.
Naprawdę nie wyrzucaj sobie tego.
Ja też święta nie jestem, naprawdę daleko mi do tego, ale mój mąż mnie kocha taką jaka jestem, z moimi słabościami, a i on ideałem też nie jest.

Dlatego Klaro chciałam żebyś dążyła do rozwiązania jak najszybciej tej sytuacji przez rozmowę, bo Ty teraz niepotrzebnie wszystko analizujesz , a on buja w obłokach i marzy o innej, kombinując tylko jak by wyjść z twarzą i przerzucić na Ciebie winę. Swoim zachowaniem wpędza Cie tylko w zgubne poczucie winy.

Proszę Cię Klaro przestań o nim myśleć i analizować to co było bo to nie ma sensu. Naprawdę nic to nie da, a jak Cię zobaczy taką smutną i przepraszającą za wszystko to Twoje szanse spadną jeszcze bardziej. Dlatego Klaro tu pisz sobie co Cię boli, ale przed nim musisz zachować spokój i rzeczowo przeprowadzić z nim rozmowę.

Dzwoniła do mnie Jego mama. Wiem, że od pół roku 'zbieralo' mi sie i On już tego nie wytrzymał. Ja Go przepraszalam za swoje zachowanie i On mówił, że nic się nie stało. Myślałem że między nami wszystko dobrze, ale On żal dusił w sobie, dziś wytłumaczył to rodzicom "No, ale co ja Jej miałem powiedzieć? Że nie nie wybaczam Tobie?! Mówiłem, ze nic się nie stało, ale dalej miałem żal o sytuację" Tak jak myślałam, moim gwoździem do trumny były moje ostatnie słowa o tym, że Go nienawidzę. Na razie On ma mnie dość i nie chce wracać do domu, bo są tam moje rzeczy które Mu o mnie przypominają. Nie jest w nikim zakochany,  szukał jedynie kogoś kto Mu doradzi i wesprze, tak się stało że to akurat koleżanka z pracy i kolega z pracy. Na razie nie określił tego co do mnie czuje, jedynie że też cierpi i czuje bezsilność. Prawdopodobnie w sobotę/niedzielę będę z Nim rozmawiać.

On mnie nie okłamywał, gdy było pomiędzy nami coś źle to wyjaśnialismy to i było dobrze. Tylko ja nie wiedziałam, że aż do takiego stopnia On jest wrażliwy i będzie o tym długo pamiętal. Nie obwiniam tylko siebie, wiem ze Jego wina też tu jest- chociażby w tym, że za dużo pracował i zamiast rozmawiać o tym jak bardzo Go zraniłam wolał chować tą urazę głęboko i powiedzieć że właściwie to się nic ważnego nie stało.
Wydaje mi się, że On nie przestał mnie kochać tylko się wypalil, nie wytrzymał ze mną, a jakieś uczucie ciągle między nami jest. Tylko nie wiem jak to nazwać.
Powiedział, ze Mu się podoba koleżanka przy mnie powiedział ze nie wie czy coś będzie. Ale nasz wspólny kolega, z którym rozmawiałam mówi ze mój chłopak twierdzi że nic z tego nie będzie. W jakimś stopniu na pewno o Niej myśli, ale nie siedzę w Jego głowie, więc nie mogę się za Niego wypowiadać. Ona może Mu się podobać z charakteru, niekoniecznie z wyglądu - On raczej rzadko ocenia kogoś po wyglądzie. Myślę, że może traktować Ją jak bliską osobę, bo przecież ta dziewczyna razem z kolega Mu doradzali (chyba).
Wiem, że to Jego zachowanie odbiega od tego co chciałbym żeby w tej sytuacji zrobił. Trudno, zachował się jak się zachowal, powiem Mu o tym. O tym jak się z tym czuje też powiem.
Nie mogę przestać sobie zawracac głowy kimś kto jest dla mnie tak ważny. Chce to wyjaśnić wszystko od A do Z.
Nie wiem czy to dobry pomysł, ale chce Mu przypomnieć jak kiedyś chcialam skończyć nasz związek. A On na drugi dzień przejechał i powiedział żebym dała Mu szansę i chociaż byłam pewna, że mam Go już dość i nic z tego nie będzie, dostał tę szansę. Dostał ją i dobrze wykorzystał, wiem że miłość i życie nie polega na ciągłym dawaniu szans ale chce Mu powiedzieć ze to uratuje tak samo jak On to kiedyś uratował i jeśli tylko da mi ostatnią szansę, żeby Mu udowadniac ze potrafię. Chce szansę na próbę, niech będzie ze mną sam na sam te kilka dni i wtedy zdecyduje, czy tak bardzo mnie znienawidzil ze nie możemy być już razem.
Do psychologa idę w tę sobotę.

Dzięki Lilka za słowa otuchy
Mam nadziej,  że się uda. Gdyby coś się zmieniło, albo wynikło coś nowego to dam znać.

Klara, czuję że będzie dobrze i dogadacie się. Jesteś mądrą dziewczyną i wierzę w Ciebie.

Klaro wcale nie zanudzasz, czujesz to co każda dziewczyna czułaby na Twoim miejscu.
To taki etap chęci ratowania i obwiniania siebie. On minie.

Klaro zachowanie Twojego chłopaka jest dla mnie po prostu nieludzkie. Nie rozumiem jak można rozstać się w taki sposób, bez otwartej szczerej rozmowy.
Jak mu coś nie pasowało to mógł Ci mówić, bo skąd miałaś niby wiedzieć co w jego głowie siedzi, to nie fer że tak mówi, myślę że kłamie, a jeśli nie to jego zachowanie jest bardzo nie w porządku bo nie dał Ci szansy (a Ty mu dałaś).

Myślę Klaro, że powinnaś to omówić szczegółowo z psychologiem i trzymać się tego co Ci powie.
Moim zadaniem on kręci i to grubo (słuchaj co mówi że nie wie czy ona chciała by z nim być - a nie że on z nią nie chce być).
Zresztą zobaczysz po tym czy są razem czy to co mówił to prawda. Klaro ja nie chcę Cię smucić, tylko przygotować na cios. Proszę rozważ też opcję, że nie będziecie razem.

Rozstanie zawsze wiąże się z bólem, będziesz musiała przejść wszystkie etapy, ale dasz radę.

I wiesz co myślę, że powinnaś wykorzystać ten czas na samorozwój, na wzmocnienie siebie, potraktować to jako szansę, żeby wyleczyć swoje rany do końca. Po rozstaniu zawsze tak trzeba, opatrzeć rany, odczekać, wzmocnić się, zadbać o swoje potrzeby, wsłuchać się w swoje ja.

A potem zaświeci słońce i będziesz mogła zaśpiewać "co ja w Tobie widziałam".

Tak to wygląda Klaro. Dasz radę, pomożemy Ci przejść ta trudną drogą. Pisz Klaro co Cię boli, bo to pomaga.

Była_Narzeczona a jak ocenisz Jego obecne postępowanie wobec Klary?

Byłam wobec Niego w 100% szczera, jeśli chodzi o ten fragment gdzie pisze że powiedzialam  Mu ze nie zmywa garów to było to w momencie, gdy On miał wolny dzień i chciał gdzieś iść, a ja Mu przypominałam jedynie w kłótni, ze nigdzie nie wychodzimy, nie spędza ze mną czasu, nie robi nic w domu bo jest zmęczony po pracy to oczekuje że chodzisz w wolny dzień mi w czymś pomoże, a nie wyjdzie z domu.
Wybuchałam, gdy już nie miałam z Nim jak porozmawiać, a wiele razy próbowałam. Najczęściej rozmawialiśmy, ale były dni gdzie nie mogliśmy bo On wracał a ja spałam. On nie był zamknięty, rozmawialiśmy o wszystkim ale nie wiedziałam ze te rozmowy nic nie dają. Myślałam, że wszystko wyjaśniliśmy podczas rozmowy, nie zdawałam sobie sprawy, że On po tych rozmowach dalej jest rozgoryczony, chowa żal, nigdy mi nie powiedział że mam się zmienić.
W naszym domu nie było żadnych problemów, było wszystko OK. spędzaliśmy wspólne wieczory, rozmawialiśmy, było normalnie. Problem był w momencie gdy mieliśmy różne spojrzenie na spędzanie wolnego czasu, ale jak jak napisałam wcześniej nie wiedziałam że tak Go to boli.
Nie tłamsiłam Go byłam wesoła, żartowałam ale były dni gdzie musiałam usiąść i się zastanowić co dalej, bo miałam i mam pewne problemy jak każdy. Nie mówię że przez cały czas chodziłam po domu w worku pokutnym, byłam normalna. Moim gwoździem do trumny był dzień gdzie On poszedł na bilarda, a ja przez kilka dni z Nim nie rozmawialam az w końcu napisałam że Go nienawidzę, bo chciałam ten dzień- chociaż do godz. 18 przed bilardem spędzić z Nim.
A jeżeli chodzi o tą koleżankę to zakładam, że chciałby z Nią być tylko ze względu na charakter i tą otwartość na ludzi.

Właśnie przez to, że nie chciał rozmawiać o tym rozstaniu i dlatego że stało się to ta nagle ja chce to ratować, bo mam nadzieję że mogę to zmienić.
Wiem, że Ona Mu się podoba z tego charakteru i zdaje sobie sprawę że chociażby dlatego chciałby z Nią być. Ale prawda jest taka, ze On nie nie wie czy Ona tego chce.
Rozważam opcje, że to wszystko może się nie udać jest to dla mnie bardzo ciężkie, ale tak myślę o tym. Jest to najgorszy scenariusz. Najgorsze w tym wszystkim, że Wy może tego nie widzicie bo nie znacie takich bardzo szczególnych rzeczy, ale w tym rozstaniu jest bardzo dużo mojej winy. Jego jedyna wina jest tylko to, że chowal uraze i nie powiedział mi ze chce żebym się zmieniła.
Lilka, ja nigdy nie powiem "co ja w Tobie widziłam?!", bo ... To trudne do wytłumaczenia, ale tracę przyjaciela który wie o mnie wszytko, który mi pomagał. Uwierz mi proszę, ze nie mam nikogo z kim mogłabym porozmawiać, kto mógłby przejechać do mnie gdy coś się dzieje, do kogo mogę się odezwać. Mam koleżanki, kolegów ale nikogo bliskiego, bo nie potrafie się przed ludzmi otwierać i przez to nie mam przyjaciela od serca. Jeśli kiedyś zdarzyło mi się przed kimś otworzyć to właśnie przed Nim i wtedy czułam takie 'coś' że On mnie słucha, rozumie, nie ocenia. Przed innymi ludzmi kiedyś próbowałam się otworzyć i czułam, że jestem oceniana.

Mam napisać co mnie boli? Boli mnie to że nie potrafię naprawiać swoich błędów, bo wiem że są, wiem że je popełniłam. Oddałabym swoje obie nerki, żeby tylko móc cofnąć czas.. Tylko o 3 tyg. Poszłabym z Nim na bilarda i dobrze bawiła, więcej rozmawiała, wytłumaczyla co się w głębi mnie dzieje, wyszła ze znajomymi. A przede wszystkim NIGDY! nie napisałabym Mu, że Go nienawidzę.
Siedzę i przeglądam nasze rozmowy sprzed rozstania i widzę tyle naszych ciepłych słów, że jedyna wielka ogromna wine widzę w tym, ze swoim zachowaniem pokazałam Mu rogi. Zachowalam się jak księżniczka, a mogłam to wziąć na klatę i żyć dalej, przecież właściwie nic wielkiego się nie stalo a dzień wcześniej spędziliśmy bardzo miły wieczór.

Klara, nie bierz na siebie wszystkiego naraz.
Nie analizuj kim jest dla niego ta kobieta- nie masz na tą relację większego wpływu, ani tego co kto jemu powiedział -to trzeciorzędne- nie wiesz ile z tych rad i jakie on uznał za ważne- to jest trzeciorzędna sprawa.
Jeśli jeszcze tego nie zrobiłaś- podziękuj jego rodzicom, oni świetnie się zachowali, pomogli Ci i wspierają Was, mimo tego że targały nimi cięzkie emocje i tego, że ich pierwsze myśli musiały przecież kierować się ku temu co czuje ich syn.
Nie obwiniaj się więcej niż musisz, bo oboje jesteście odpowiedzialni za ten kryzys, miej swiadomośc swoich błędów, ale miej też w tyle głowy, że Ty chociaż przeżyłaś wiele złego i tyle wycierpiałaś, jesteś od niego twardsza bo nadal walczysz.
A on ucieka i jeśli nie zmierzy się ze swoją porażką, tak jak Ty próbujesz mierzyć się ze swoją przeszłością, to będzie uciekał długo, może do końca życia.

,, On nie wie czy coś mogłoby z tego być bo nie wie czy On się Jej podoba.,,
Jakoś twój charakter mu przed poznaniem tej nowej dziewczyny nie przeszkadzał. Na cos musi zwalić winę, że się odkochał i spodobala mu się nowa. Tylko nie wie czy może puścić ta gałąź zanim nowej nie złapie.

juz Ci wszyscy powiedzieli.
wroc do poczatku i przeczytaj jeszcze raz, tylko tym razem ze zrozumieniem.

Klaro wydajesz mi się naprawdę super dziewczyną dlatego napisze Ci jeszcze raz. zachowanie "Twojego " faceta to wypisz wymaluj mój były. Różnią się szczegóły. Ja też usłyszałam że zostawia mnie bo już ma dość mojego zachowania, bo były sytuacje, które tkwią mu w pamięci a o których nigdy słowem się nie zająknął, i że się wypalił i jego serce zamknelo się dla mnie. I ja naprawdę o to wszystko winilam siebie. I postanowiłam się zmienić. I walczylam baaardzo długo. Ok 5 miesięcy wyjetych z życia. I co się okazało? Ze od początku chodziło o nią. Moja walka z góry była przegrana bo on miał w głowie ją. I choćby skały sra.... To i tak nic bym nie zmieniła. Widzisz po czasie kiedy ja już odpuscilam, powiedziałam że mam dość to on zapragnął żebym do niego wróciła. List mi nawet napisał. Długi, cztery strony A4 i m.in. Pisał tam, że on teraz rozumie czemu czasem się tak zachowywalam, że dziękuję mi że tyle lat z nim wytrzymslam itp itd. I wiesz tak szczerze. Pewnie czasem mogłam zachować się inaczej, ale mam świadomość że często nasze zachowanie zdeterminiwane jest zachowaniem osób nas otaczających i np mężczyzna, który jest teraz moim mężem mówi że lepszej żony nie mógł sobie wymarzyć.
Kochana zaufaj mi i ucz się na moich błędach. Zajmij się sobą i tylko sobą bo jemu w tej chwili nie pomożesz i nie przemowisz do niego. On jeśli faktycznie Cie kocha to kiedy zobaczy że Cię traci to wróci. Tylko kiedy grunt pod nogami zacznie mu się usuwać. Jeśli nie kocha to nie wróci ale Ty i tak wygrasz bo będziesz dla siebie dobra i zrobisz to co najlepsze. W ten sposób wygrasz swoje życie tak czy inaczej.
Przemyśl to bo z nim i tak nic nie zrobisz. Możesz tłumaczyć, prosić, błagać, ciskać się a i tak osiągniesz tylko to że bardziej będzie się odsuwal od Ciebie.
Trzymaj się cieplutko, trzymam za Ciebie kciuki :-*

Pisalysmy w tym samym czasie i obawiam się że mogłaś nie zauważyć, dlatego cytuję ;-)

Dzięki
Czytałam. Chciałabym żeby On zrobił ten krok, gdy już przestanę prości. Wiem, że wszystko w Jego rękach. Różnica jest taka, że Ty teraz masz męża, a ja nikogo nie znajdę po Nim - i nie mów mi że tylko teraz tak myślę. Ja to wiem, bo dlatego nie mam bliskich znajomych i długo nikogo nie miałam, bo ludzie nie chcą wiązać się z osobami z problemami.

Ja po rozstaniu też zostałam prawie sama. Praktycznie wszyscy nasi znajomi byli jego znajomymi i siłą rzeczy odwrocili się ode mnie. A później nawet nie wiem jak odezwała się do mnie daleka koleżanka z dzieciństwa, która była w podobnej sytuacji i teraz jest moja przyjaciółka, zaczęłam poznawać nowe osoby i sama.nie wierzyłam że bez niego może być tak świetnie a mojego męża poznałam na dyskotece, gdzie naprawdę wychodziłem z koleżankami tylko potańczyć we własnym gronie. NIGDY nie tańczyłam z żadnymi facetami ale walnal grom z jasnego.nieba i jest sama do niego podeszlam. Nie dało się inaczej. Nawet nie zdajemy sobie sprawy jak dużo dobrych osób jest dookoła nas do póki nie przychodzi na to odpowiedni moment i się nie otworzymy na nich. Pamiętaj po burzy ZAWSZE wychodzi słońce

Wczoraj z Nim rozmawiałam. Rozmowa przebiegła spokojnie, wszytko wyjaśniliśmy. On powiedział, że nic nie czuje bo się wypalił, wypalał się od marca - miesiąc w którym była nasza najgorsza kłótnia. Wyjaśnilismy ja, ale On po tym wydarzeniu zaczął mieć wątpliwości. Od  kilku tygodni zastanawiał się nad tym czy coś do mnie czuje, próbował wewnętrznie się ratować, starał się uwierzyć że to nie koniec i robić wszystko żeby było dobrze. Szkoda Mu naszych lat związku, bo dla Niego to jest pierwszy poważny związek- dlatego tak długo nie pokazywał mi, że coś jest nie tak, myślał że obudzi w sobie uczucie na nowo. Po moim sms-ie gdy napisałam, ze Go nienawidzę zaczął zwierzac się z naszych problemów koleżance i koledze. Oni Go pocieszali. W noc, w która mi to powiedział nie pomyślał, że to zły moment na takie rzeczy. Był przerażony moją reakcją, bo nigdy mnie takiej nie widział.
Pytałam o tę dziewczynę, powiedział że nigdy mnie nie zdradził, nic między nimi nie było i do tej pory nie ma. Pytałam jak ma na imię, chociażby po to żeby znaleźć ja na facebooku i zobaczyc jak wygląda - nie chciał mi powiedzieć. Wyciągnęłam od Niego dość dużo szczegółów i, i tak ją znalazłam. To nie jest typ urody, który Mu się podoba, więc wierzę że podoba Mu się tylko charakter. Przejrzałam Jej zainteresowania, muzykę, książki, polubienia i... nie mają na moje oko nic wspólnego. Wiem, że teraz wyjdę na narcyza, ale jestem ładniejsza i to na szczęście nie tylko moje zdanie. Nie powiedział, że chciałby z Nią być, ale widziałam to w Jego oczach. Mówił tylko, że ta dziewczyna ma trochę mój charakter, ale nie do końca, przyznał że z wyglądu jest przeciętna. Ciągnie Go do Niej tylko charakter, nie ma pojęcia czy On się Jej podoba, czy Ona chciałby z Nim być.
Zaczęłam układać wszystko w całość i przypomniało mi się, że ta koleżanka byla również na bilardzie,  pojawiła się też na jakimś spotkaniu, później wypad rowerowy, długie rozmowy w pracy. Opowiadał mi o Niej. Doszło do mnie, że to trwa dłużej. Od pewnego czasu zamiast ze mną spędzał czas z kolegami i tą koleżanka. Zapewniał mnie, że nigdy mnie nie zdradził że nic między nimi nie było, ale ja czuje się zdradzona emocjonalnie. Czuje, że przez to się oddalaliśmy, bo mógł się Jej zwierzyć z naszego związku, znalazł zrozumienie w tej sytuacji. Nie mam do Niego żalu, ale mimo że fizycznie mnie nie zdradził czuje się zdradzona emocjonalnie, ze dałoby radę wcześniej to uratować gdyby mi powiedział o swoich wątpliwościach. A nawet jeśli nie to nasze rozstanie przebiegłoby spokojniej i inaczej.
Mieszkać na razie będziemy razem przez to, że ja muszę znaleźć mieszkanie i rozwiązać sprawę w sądzie. Mówił, że dla Niego będzie to trudne, bo nie potrafi nagle przestawic się na tryb "przyjaciółka". Boi się, że ja też nie dam rady i będę zachowywać się jak Jego dziewczyna. Powiedział, że mam się nie zdziwić gdy nie wróci na noc do domu, bo nasze mieszkanie razem jest dla Niego trudne, ale stopniowo będzie się próbował przyzwyczajać i traktować to jak mieszkanie z przyjacielem.
Ustaliliśmy, że będziemy przyjaciółmi bo dobrze nam się ze sobą rozmawia i wiemy o sobie wszystko. Nie chcemy tracić kontaktu, bo się lubimy. Tak jak mówiłam On nie potrafi przestawic się nagle na tryb przyjaciela, więc jest teraz trochę dziwnie, ale
rozmawiamy normalne. A właściwie próbujemy, bo dziwnie Mu z tą myślą - ja już zaczęłam traktować Go jak kumpla, staram się bo pogodziłam się z tym że nie jesteśmy razem a nie chce Go tracić. Tylko, że On uważa ze nadal mam zachowania jakbym była Jego dziewczyna. Niestety to są przyzwyczajenia, których nie potrafię się pozbyć, ale będę z nimi walczyć. Odruchowo już wstaje wcześniej i robię kanapki do pracy, albo zaczynam gotować obiad o godzinie o której powinien wrócić. Chociaż umówiliśmy się, że każde z nas teraz robi to po swojemu.
Pytałam co z naszymi (a właściwie Jego) znajomymi.. niestety odpowiedź była taka jakiej się spodziewałam.. Czyli jeśli będą wypady jakieś proponowane Jemu bez mówienia otwarcie że mam przyjść, to nie będzie mi proponował sam z siebie żebym przyszła, bo dla Niego to dziwne skoro nie jesteśmy już razem.

Niby jestem spokojna i nie jestem zła, ale boli mnie to, że czuje się zdradzona emocjonalnie że On swoje emocje zamiast przekazywać mi, przekazywał tej kobiecie. Ciągle czuje, ze to było do uratowania dużo dużo wcześniej gdyby dał znać.
Boli mnie jeszcze to, że jesteśmy tak świeżo po rozstaniu a On zaczna angażować się w tą dziewczynę. Z jednej strony wygląda to tak, jakby na siłę nie chciał zostać sam.
Nie życzę Mu źle ale mam nadzieję że On się nie podoba tej dziewczynie. A to tylko dlatego, że gdyby teraz się okazało że będą razem to bym nie wytrzymala, ledwo przecież co się rozstalismy.
Czuje pustkę, łapie się na tym ze na siłę chciałbym kogoś mieć tylko po to, żeby wypelnić ten brak bliskiej osoby albo żeby tylko zrobić Mu na złość i udowodnić że spływa to mnie jak po kaczce.
Może jeszcze kiedyś razem będziemy, albo nie - czas pokaże. Może uda nam się to wszytko przemyśleć i zrozumieć, wtedy możemy układać życie na nowo.

Obecnie nie wiem, jak mam sobie wypełnic czas po pracy. Zawsze gotowałam Mu obiad, pisałam - teraz na siłę nie będę do Niego pisać bo nie za bardzo mam o czym, a gotować będziemy sobie osobno. Czuje się dobrze, ale samotnie. Postawiłabym na swój rozwój, ale dalej będę czuć się samotnie. Zaczynam tworzyć tam jakieś plany, ale nie wiem co dalej. Na razie żeby zabić czas do  chodzę świetlicy osiedlowej i pomagam dzieciakom w lekcjach, myślę nad prawo jazdy na motor - marzenie z dzieciństwa no i odkładam kasę na wynajecie mieszkania.
Jakoś to będzie, nie wiem jak ale jakoś. Dziękuje Wam za wszytko co tu napisaliście, bo nie wiedziałam że od obcych ludzi można tyle się dowiedzieć i dostać tak dużo rad

Mam wszystkiego dość, nie potrafię sobie z tym poradzić. Przez kilka dni było dobrze, byłam szczęśliwa rozmawiałam z Nim normalnie. Rozmowy oczywiście z mojej inicjatywy, bo On raczej nie chce rozmawiać, mówi że chce odpoczac. A ja potrzebuje z Nim rozmawiać dopóki to jest świeże, zaczęłam traktować go jak przyjaciela. On natomiast traktuje mnie nijak, mówi ze jak przyjaciela ale to nie to, jest wycofany, najchętniej w ogóle by nie rozmawiał. Nie potrafię przestać się łudzić, że może uda mi się go odsunac od tej dziewczyny. Umówiliśmy się że zostawię go na miesiąc samego w domu, żebyśmy to sobie poukładali.
Dziś znowu jest źle, nie mogę sobie znaleźć miejsca, nie wiem co mam ze sobą zrobić. Ciągle pije melise i o Nim myślę.  Ciągle chce go błagać, żebysmy wrócili do siebie - na szczęście się powstrzymuje. Był też moment, gdy byłam tak wściekła że myślałam że przebije mu wszystkie koła w samochodzie. Dziś usłyszałam, że jeśli dalej będziemy ze sobą mieszkać to prędzej czy później wyladujemy w łóżku, a jeśli On związe się z jakaś dziewczyna to będą problemy i będą kłótnie. Mam dość, mam cholernie dość tylko nie wiem co mogę z tym zrobić.

Nie wytrzymasz tego Klaro na dłuższą metę.
Niestety tak bywa, że facet zauroczy się inną i przestaje czuć cokolwiek do partnerki  i to się zdarza po roku, trzech, dziesięciu, trzydziestu...
Nie mamy na to wpływu i trzeba to zaakceptować jak mówi Cyngli, bo to jedyna metoda, żeby przestać cierpieć.
Oczywiście to nie stanie się na zawołanie, będziesz musiała przejść ten cały proces, który mam miejsce przy rozstaniu.

Jeżeli chcesz jeszcze powalczyć o niego, to masz do tego prawo, ale wiedz, że to trzeba zrobić z głową, że musisz się liczyć z olbrzymimi kosztami psychicznymi i niepewnością sukcesu. I jeszcze jedno: czy będziesz miała satysfakcję z tego, że to Ty zabiegasz o chłopaka?

Klaro żadnego błagania, musisz wytrzymać, jeżeli chcesz mieć cień szansy.
I druga sprawa zacznij żyć swoim życiem, rozglądaj się za mieszkaniem, przeglądaj oferty lepszej pracy, chodź regularnie do psychologa, rozglądnij się porządnie i poszukaj swoich znajomych np. możesz zapisać się choćby na zumbę i już będziesz mieć zumbiary za koleżanki, wspólne pokazy, imprezy, to nie dzieje się od razu, ale kiedyś trzeba zacząć, polecam Ci zumbę bo jest bardzo kobieca, uprawiaj sport choćby bieganie, będziesz się dobrze czuła, wychodź w weekendy choćby do kina. Moja droga żeby Twój chłopak znowu cię zechciał musiałby zobaczyć że jesteś szczęśliwa bez niego, a gdyby zobaczył że wychodzisz z innym chłopakiem to sukces gwarantowany. Tak to działa.

Jeżeli zastosujesz powyższe to osiągniesz następujące cele:
- dobre samopoczucie (brak totalnej załamki)
- nowych znajomych
- wzrost Twoich notowań u chłopaka.

Trzymam za Ciebie Klaro

DZIAŁANIE TO NAJLEPSZE LEKARSTWO. A WIĘC DO DZIEŁA

A co powiedziała pani psycholog na relację z chłopakiem?

Cześć Klaro,
Przeczytaj proszę dwa wątki AiR7, w kolejności ich powstania, aż do ostatniego wpisu, a potem jeszcze dzisiejszy wpis na wątku "Kobiety na Zakręcie" i odpowiedz sobie na pytanie czy chcesz sobie to zrobić, a jeśli tak to dlaczego? Historie tylko z pozoru się nie wiążą.

AiR7 wybacz, że posłużyłam się Twoją historią, wiem, że nadal bardzo cierpisz, ale może dzięki temu co Ty napisałaś Klara zobaczy dziś swoją przyszłość i jednak zawalczy o SIEBIE.

Pozdrawiam Was dziewczyny i życzę siły do walki o swoje szczęście.