Chce się rozstać, bo mówi że się na mnie zawiódł - ja chce to ratować. - Netkobiety.pl

Nie, przepraszam ale nie napisałam szczegółów. Pasuje na dwa etaty od lutego tego roku, a w weekendy robił szkole medyczna policealna.  Medycynę (studia) zacznie od października tego roku.

Ale czego Mu się nie dziwisz? Nie dziwisz się, że chce się rozstać? Dlaczego?
Ja myślę (i tak też myślą osoby z którymi rozmawiałam), że On widzi tylko jedna stronę medalu.

Chyba nie zrozumiałas sytuacji ON TEŻ NIE ZDAŁ MATURY, oboje nie zdalismy z tego samego przedmiotu. Pisząc nie zdalismy mam na myśli dodatkowe przedmioty, nie matematykę, polski, angielski. On poprawił ją po roku, ja nie mogłam ze względu na to, że miałam chore nerki i leżała ciągle w szpitalu, nie byłam na siłach żeby przystępować do egzaminu. Gdy On zdał maturę to się poddał i nie chciał iść na studia, bo miał za mało punktów z biologii - to ja wyciągnęłam Go na kursy doszkalające, żeby uwierzył że może biologię poprawić za rok. W końcu po 3 latach poszedł na studia. Poprawił w tym roku, ja tak jak pisałam będę robić ją za rok i też mam ambicje, bo również planuje medycynę - to też nasz łączy.
Jeżeli chodzi o tę wigilię to tak jak pisałam mam problemy z nerkami, miałam wtedy pracę bez ruchu i nie miałam nawet kiedy wyjść do toalety przez 10 godz - co odbiło się na nerkach, po pracy razem jechaliśmy na SOR żebym dostala coś przeciwbólowego, On zrozumiał tę sytuację, ale nie inni.
Potrafię liczyć i nadal przez ten cały czas mieliśmy o czym rozmawiać, chociażby wspólna medyczna pasja i wiedza nas łączy. Więc pisząc, że mam sobie znaleźć kogoś po zawodówce to obraziłeś osoby które skończyły ten typ szkoły i wypowiedziałaś się nie na temat. Tematów do rozmowy mamy miliony, problem w tym ze przez to że tyle pracował nie mieliśmy kiedy rozmawiać czasami podczas naszych przerw w pracy udało nam się porozmawiać przez telefon.

Skąd Twój wniosek, że szukam problemów i jestem leniwa?

To nie chodzi o naczynia, podałam taki głupi przykład w naszej kłótni, bo już nie wiedziałam co mam mówić- I oczywiście rozumiem to że był zmęczony. W weekendy był 7 godz w szkole i wtedy mogliśmy mieć czas dla siebie, ale On bral jeszcze nadgodziny (chociaż nie musiał) i wtedy nie mieliśmy już w ogóle czasu. Z majówka tak jak pisałam, boję się nocować poza domen z obcymi ludźmi On o tym wie, tłumaczyłam ze nie przepadam za towarzystwem i to nie będzie dla mnie przyjemność tam być.
Jeśli chodzi o kłótnie o dzieci to nawet nie wiem, jak mam Ci ją wytłumaczyc bo ja jestem po strasznych przeżyciach i ciągle coś mnie blokuje i chciałam po prostu być pewna czy On byłby w stanie zrozumieć to że ja np. Mogę nie mieć dzieci albo po prostu nie chce mieć ich biologicznie - tylko ta nasza rozmowa wtedy zeszła na inny tor i jakoś tak wyszło. Starałam się być delikatna w naszym związku nie raz mówiłam, że chce mieć dzieci ale nie własne, bo się tego boję ale bardzo bym chciała mieć z Nim szczęśliwa rodzine. Po tej rozmowie o dzieciach próbowałam z Nim rozmawiać że powiedziałam to w emocjach, ale nie wiem czy zrozumiał, nasze rozmowy przez to że dużo pracowaliśmy były bardzo krótkie i często w momentach które nie nadawały się do rozmowy.
Jeśli chodzi o brat to chodzi o mojego brata to ja musiałam jechać w nocy, rozmawiałam z Nim, że gdyby mnie mnie zawiózł to pojechałabym taksówką - powiedział ze nie miał innego wyjścia, bo mnie kocha i rozumie że mam taka a nie inna sytuację w rodzinie.
Między nami są niewyjaśnione sytuację, bo zabrakło rozmowy i teraz On chce się rozstać niż rozmawiać, a ja wierze że rozmowa mogłaby nam pomóc tylko nie wiem jak to zorganizowac, jak mamy sobie pomóc, kiedy teraz będzie na to najlepszy czas.

Ten argument o szansie też jest dla mnie dziwny, ale sama psycholog go zasugerowała, jeśli coś czuje to się zgodzi żeby to ratować- nie wiem ile w tym sensu. Zdaje sobie sprawę, że teraz jest w emocjach i nic nie czuje. Chce Mu dać czas, wiem że w emocjach nie warto rozmawiać.
Tylko boję się jeszcze o jedną rzecz po tym jak powiedział, że musimy to skończy ja starałam się nie ponieść i rozmawiać, ale to nic nie dało i wyszedł między nami dziwny dialog...
Zapytałam Go, czy kogoś ma, odpowiedział że nie. Pytałam, czy przestałam Mu się podobać i czy spodobała Mu się inna dziewczyna. Powiedział, że przecież On nie patrzy na wygląd (co jest prawdą), ale powiedział ze tak- ktoś Mu się podoba. Zapytałam kto, to powiedział że koleżanka z pracy. Pytałam, czy z Nią będzie to odpowiedział "nie wiem" i wtedy widziałam coś dziwnego o Jego oczach, zrobił inną minę. Odniosłam wrażenie, ze chyba chciałby z Nią być, ale to tylko może być moje wrażenie.
Co mam o Tym myśleć? Jak to zinterpretować? On nie patrzy na wygląd człowieka, ale na charakter i teraz pytanie jak to rozumieć? Chciałby z Nią chociaż nie zna Jej charakteru? Wiem moje pytanie jest nielogiczne, ale mam tyle znaków zapytania, nie wiem jak ugryźć ten temat
I jeszcze drugie pytanie, co myślisz o tym gdy facet chce skończyć związek ale sam płacze? Jest tu jakieś sprzeczne uczucie? Może tym 'zerwaniem' chciał mi jedynie pokazać, że nie wytrzymuje?

Dziękuję za bardzo przydatną opinie

Majka, wydaje mi się że to jednak nie jest inna kobieta. Przez cały czas między nami było dobrze, było "to coś bliskiego", wszystko zmieniło się o 360 stopni gdy On postanowił się rozstać, tak bez powodu właściwie, nic nie tłumacząc, nie rozmawiając. Zresztą w pracy z tą kobietą nie ma jak zamienić słowa, może jedynie na nią spojrzeć - taki typ pracy, że nie może rozmawiać z współpracownikami bo w pewnym sensie 'jest nad nimi' i musi ich pilnować.
Dalej szukam odpowiedzi, bo myślę że może przez ten czas złapała nas jakąś rutyna dlatego On podświadomie chce znaleźć nowa osobę?

Dziękuję.
Psycholog też powiedziała, że branie tyle pracy na głowę nie jest zdrowe dla związku - popieram to, ale nie wiedziałam że może to nam zaszkodzić do takiego stopnia. Wiem, że ta rozmowa jest potrzebna, przede wszystkim.
Dziękuje za pomoc

Kwestie zdrowotne nazywasz kaprysem?

Poza tym dziewczyna jest po traumatycznych przeżyciach. Ja się nie dziwię, ze nie chce kilku dni spędzić w towarzystwie obcych mężczyzn.

Poza tym, może ten pan też się powinien empatią wykazać i nie proponować jej wyjazdu z innymi mężczyznami, wiedząc co przeszła. Pan ma kupę zajęć, ale pierwsze co robi, jak ma wolne, to chce się spotykać z kumplami, a nie ze swoją partnerką.

Ja Go nie chce brać na litość, ale tylko przed Nim się tak naprawdę otworzyłam i tylko On mnie wspierał. Tutaj czuje się anonimowa, więc mogę spokojnie napisać co przeszłam, ale byłam po gwałcie w dwóch związkach, jeden 1,5 roku, drugi pół roku- i nie czułam się bezpiecznie, kochałam ich bardzo, ale nie potrafiłam się otworzyć. Chłopakowi, z którym byłam 1,5 roku powiedziałam o wydarzeniach które mnie spotkały, bo myślałam że będzie mi lżej na sercu, a On zrozumie niektóre moje dziwne zachowania - On to przyjął do wiadomości, mówi że rozumie, było dobrze do czasu aż nie chciał ode mnie czegoś więcej. Im dłużej o tym rozmawialiśmy tym bardziej ja się zamykałam, nie chciałam rozmawiać, aż w końcu zaczęłam się Go bać. Z moim obecnym chłopakiem nie było takiej sytuacji, On rozumiał każde moje zachowanie, na nic mnie nie namawiał, czułam sama od siebie chęć rozmowy z Nim i otworzenia się. On to zrozumiał, dalej było dobrze, rozumieliśmy się, czuje się przed Nim bezpiecznie jak przy Nikim innym, zaczęłam normalnie żyć, przy Nim pokonałam większość moich lęków i po prostu nie wyobrażam sobie, że kiedykolwiek spotkam jeszcze kogoś takiego. Dlatego chce o Niego walczyć, jak tylko mogę, każdym sposobem. Wiem, że dla Was najłatwiejsze byłoby gdybym dała Mu święty spokój i wyciągnęła wnioski na przyszłość, ale nie potrafię. Nie chce też Go brać na litość, ale coraz częściej jak myślę o tym to tak to wygląda. On mi powiedział, że może być moim przyjacielem ale nikim więcej i może kiedys spróbujemy jeszcze raz, ale może tylko teraz mówi tak w emocjach? Może On chce żebym Mu'pokazała że ja też potrafię starać się o Niego tak jak On o mnie? Nie wiem już co mam myśleć, mam problem żeby zrozumieć te całą sytuację.

Aha, nie doczytałam o tych nerkach.

W takim razie ja naprawdę widzę tylko jedno rozwiązanie: inna kobieta.

Nawet nie wiesz jak często tutaj są takie wątki i ktoś zapewnia "nie, na pewno nie chodzi o trzecią osobę!", a za parę dni/tygodni wpis "jednak mieliście rację...".

Dziękuję Wam wszystkim za rady i wsparcie, bo tylko tutaj mogę to z siebie wyrzucić. Jeśli chodzi o Jego rodziców to On nie ma tego za źle, że ich w to mieszam bo Jego rodzice też przeżywają to rozstanie, dla Jego matki jestem prawie córka której nigdy nie miała, a Ona dla mnie prawdziwa matka której gdzieś w życiu mi brakowało.

Pytałam Go wprost, czy w kimś się zakochał czy chce z kimś być. Odpowiedział, że w nikim się nie zakochał i nie odchodzi do nikogo innego- to prawda bo jest On wyjątkowo szczerym człowiekiem i nie boi się mówić prawdy. Ja się tylko przejmuje tym, że On na moje pytanie czy ktoś Mu się podoba odpowiedział  "tak", bo wiem że od takiego początkowego podobania rodzi się miłość- tak było z nami. Nadgodziny to też długa i skomplikowana historia, bo te nadgodziny spędza w drugiej pracy, w której nie ma tej dziewczyny, Ona jest w pierwszej pracy. Bardzo możliwe, że ta koleżanka była na bilardzie, to też mnie martwi.. Obecnie nie mam jak sprawdzić ani Jego SMS-ów ani innych wiadomości, bo On nocuje u kolegów, a ja u Jego rodziców. Idąc za rada psychologa po tym jak powiedziałam, że On chce się rozstać, bo mówi że się zawiódł- poświęcał się a nie dostał nic w zamian. Psycholog do czasu kiedy się z Nim spotkam kazała zrobić listę poświęceń, które ja zrobiłam dla Niego, listę tego za co Go doceniam i listę tego co On poświęcił i zrobił dla mnie. Będę starała Mu się to przedstawić, bo teraz sytuacja wygląda tak że Jemu się zdaje ze ja nic nie dałam Mu w zamian, potrzebujemy rozmowy w której o tym porozmawiamy o tym. Dużo osób z naszego otoczenia twierdzi, że On teraz mówi że to koniec, ale nie wie tego co będzie za tydzień, dwa, miesiąc, może po prostu potrzebujemy chwili oddechu, przemyśleń, czasu- a tego się najbardziej boję, chociaż wiem ze czas jest nam potrzebny. Boję się tej przerwy, bo czuje że przez to bardziej się od siebie oddalamy, On o mnie zapomina. Odpowiadając na pytanie, czy mam kogoś do pomocy.. Nie, nie mam. Mam tylko Jego i Jego rodzinę, tylko z tymi osobami czuje się związana, Oni też cierpią przez te sytuację. Może my po prostu potrzebujemy rozstania, żeby później do siebie wrócić? Wiem, że zakładając najgorsze czyli rozstanie nadal będziemy bliskimi przyjaciółmi, bo On mnie nie zostawi samej z tym wszystkim, może później znowu to odbudujemy? Tylko boję się tego czasu bez Niego, bo wiem że kręci się koło Niego dużo kobiet, którym nie zależy na związku z Nim a tym wszystkim materialnym co On posiada- boję się, żeby On nie cierpiał

Jeszcze chciałam tylko wspomnieć, ze nasze rozstanie jest na rękę Jego przyjacielowi, który do mnie wydzwaniał, pisal ostatnio i powiedział " masz o Nim zapomnieć!, bo ja Mu się nie dziwię że chce się rozstać. Od roku Wam się nie układa" - te słowa tak mnie przebiły, że nie dałam rady iść do pracy.. Nie wiem, czemu ten przyjaciel aż tak bardzo mnie nienawidzi, że nie pomaga nam o siebie walczyć, a Jemu mówi ze rozstanie ze mną jest konieczne. Gdy z Nim rozmawiałam, czułam ze jest wampirem emocjonalnym i często wmawia swoje zdanie innym - co najgorsze, robi to skutecznie.

Nie wiem czemu się wtraca. Sama zadaje sobie to pytanie, Jemu nasze rozstanie jest na ręke - chociaż tez nie wiem czemu. Moze dlatego, że mnie nie lubi, bo zawsze mój chłopak najpierw myślał o mnie, później długo długo nic i gdzieś na końcu ten przyjaciel. Może ten przyjaciel jest zazdrosny o mnie, że odkąd mój chłopak jest ze mną On zszedł na drugi plan.
Ten przyjaciel, to typowy przykład faceta który zmienia dziewczyny jak rękawiczki. Nie był nigdy w związku dłuższym niż 4 miesiace, teraz jest z dziewczyna rok albo półtorej i zachowuje się jakby zjadł zęby na długich związkach. Od pewnego czasu próbuje wszystkim doradzac i opowiada w jakim On żyje super udanym związku i oczywiście to wszystko dzięki Niemu. Szok - inaczej nie potrafię tego nazwać.

Tak, wiem że wiecznie tak trwać nie mogę. Wiem, że usuwa się z pola widzenia, bo zdaje sobie sprawę, że On teraz ciągle mówi, że podjął już ostateczną decyzję. On nocuje u kolegi, bo na początku myślał że ja jestem w domu, a chciał wszystko przemyśleć i odpocząć. Ostatecznie On chyba już śpi w  naszym mieszkaniu (tam gdzie mieszkaliśmy), bo dowiedział się że ja śpię u Jego rodziców - nie mogłam sama zostać w domu, bo byłoby źle ze mną, dlatego jestem u Jego rodziców.
Mój plan awaryjny... No właśnie.. Nie mam gdzie iść, bo nikogo nie mam bliskiego. Wiem, że u Jego rodziców też zostać nie mogę wiecznie. Myślałam nad wynajęciem mieszkania, ale nie dam rady z jednej pensji, zostaje mi albo jakiś akademik, albo pokój w mieszkaniu studenckim. Nie wiem, nie wiem też jak On zamierzałby mnie spłacić, bo dużo pieniędzy włożyłam w to mieszkanie, a przecież nie odda mi za jedynym zamachem całej swojej pensji. Mam metalik w głównie.

Pytasz o to, jak długo zamierzam być u Jego rodziców?
Czy
Jak długo zamierzam o Niego walczyć?

Odpowiadając na pytania, chce jak najszybciej coś znaleźć ale mam bardzo słabe możliwości, bo czuje że nie dam rady mieszkać w mieszkaniu z obcymi ludźmi, a do akademika jeżeli nie jestem studentką to raczej mnie nie przyjmą.

Nie wiem, czy to co się u nas dzieje można na chwilę obecną nazwać walką. Nie dzwonię do Niego, nie piszę, nie mieszkam z Nim, nie mamy teraz kontaktu, On sam powiedział że chce trochę poczekać zanim porozmawiamy. Dopiero po rozmowie (a nie wiem kiedy ona nastąpi i czego się na niej dowiem) będę myśleć co dalej. Może potrzebuje przerwy i wszystko nam się ułoży, a może się rozstaniemy. Jedno wiem - On będzie moim przyjacielem zawsze,  może wtedy na spokojnie będziemy naprawiać to co spieprzylismy, bo wiem że jest to tak samo moja jak i Jego wina. Dziś nic nie wiem i mogę jedynie gdybać, czas pokaże co będzie. Dziś mija dopiero 6 dzień od tych wydarzeń, zaczynam myśleć już na chłodno o tej sytuacji i widzę błędy i inne rzeczy

Lilka, napisałaś bardzo mądre słowa.  Wiem, że z Twojej perspektywy to może tak wyglądać, ale Jego z tą dziewczyną nic nie może łączyć, bo nie mają w pracy jak porozmawiać. Musi tych ludzi pilnować i jest zakaz rozmów. On zawsze kończył pracę o 2 w nocy i po pracy do domu spać, więc nawet nie mieli jak słowa zamienić.  Zresztą był wiecznie zmęczony. Ona po prostu Mu się podoba i nic więcej, zresztą musiałam to z Niego wyciągnąć. W nerwach tamtego dnia powiedziałam, żeby powiedział mi, że kogoś ma to łatwiej to zniosę i powiedział że nikogo nie ma. Ale nie zaprzeczam, że dziewczyna może być ładna i fizycznie może Go pociągać.

Ludzie w związku poświęcają się dla drugiej osoby z radości, owszem ale gdy patrzę na to na chłodno to On robił dla mnie rzeczy za które na prawdę należy Mu się moja duża wdzięczność i nie chodzi o te sytuację, które wymieniłam wyżej - było tego dużo więcej.  I widzę, że swoim zachowaniem nie pokazałam Mu że doceniam Jego gesty.

Gdy będę z Nim rozmawiać to porusze temat tego, czy się zakochał.

Do rodziców nie mógł iść, bo ja u Nich jestem. W kolegę wierzę, chociaż.. Dociera do mnie, że może ta dziewczyna Go tam odwiedza, bo przecież gdy wracał do mnie do domu to nie miał jak, w pracy tak samo.

O słowa Jego przyjaciela/kolegi nie mam jak zapytać, usłyszę od Niego, ze przecież On samodzielnie podjął decyzję o rozstaniu - tak powiedział, gdy Mu to zarzuciłam.
Gdy dostałam wiadomość od Jego przyjaciela, wyżaliłam się Jego rodzicom i ja nie miałam odwagi żeby do Niego dzwonić i opowiadać o tej sytuacji, więc zadzwoniła Jego mama i powiedziała Mu, że jeśli jest dorosły i odpowiedzialny to powinien bardziej rozważnie docierać znajomych, bo Jego przyjaciel nie zachował się jak przyjaciel, a jak zwykła gnida.

Wiem, że muszę być silna i o siebie zadbać, ale nie wiem jak. Ludziom i tak nie ufam, najbardziej boję się o to gdzie będę mieszkać, bo to jest problem ogromny

Klaro przygotuj się na to, że pojawią się u Ciebie różne emocje, takie które pojawiają się u wszystkich osób, których dotknęła utrata kochanej osoby.
Musisz pozwolić, aby te emocje przepłynęły przez Ciebie i odeszły, daj sobie prawo do nich bo ich powstawanie to proces naturalny, ale uwaga nie zatrzymuj ich w sobie. Psycholog pomoże Ci przez to wszystko przejść. Osoby które tego doświadczyły mówią, że potrwa to około roku. Będzie huśtawka nastrojów.

Klaro moim zdaniem nie powinnaś tracić energii na ratowanie tego związku, ponieważ nie masz już wpływu na swojego chłopaka.
Zrobiłaś wszystko co trzeba w takiej sytuacji, ale on nie dał i nie daje Ci szansy, nawet porozmawiać nie chce, powiedzieć prawdy przez wzgląd na szacunek i na to jak cierpisz. Mówisz, że to przyjaciel, ale czy przyjaciel tak postępuje. Czy zostawia się przyjaciela w potrzebie?
Jeśli by nie chodziło o inną dziewczynę to nie zostawiłby Ciebie samej w mieszkaniu, wiedząc że to dla ciebie takie trudne, nie nocowałby poza domem. Gdyby chodziło o błędy to dał by Ci szansę ich naprawienia, dałby Ci czas. Gdyby miał serce poczekałby, aż znajdziesz sobie mieszkanie i lepszą pracę, będąc po prostu przy Tobie jak przyjaciel.
Niestety Klaro on zapomniał o Tobie, a to dlatego że ma inną już w głowie i to zachowanie właśnie o tym świadczy.
Nie przyzna się otwarcie do tego, naprawdę rzadko który chłopak/mąż to robi, nawet ci którzy wcześniej szaleńczo kochali i nie oszukiwali partnerek.
Uczucie do innej kobiety odbiera im rozum, nagle zaczynają wymyślać powody do rozstania, to co wcześniej im nie przeszkadzało nagle zaczyna. Próbują zrzucić winę na partnerkę, aby się wybielić przed nią i przed otoczeniem. Unikają partnerki, bo jest ona dla nich ustawicznym wyrzutem sumienia.

Dlatego Klaro jedyne co warto w takiej sytuacji zrobić to zadbać o siebie. Swoją energię skup na podejmowaniu kroków ku samodzielności, szukaj stopniowo jak najlepszego lokum dla siebie, coraz to lepszej pracy, dbaj szczególnie teraz o zdrowie, bo ten mega stres bardzo może Ci zaszkodzić. Żeby choć trochę poczuć się lepiej rób dla siebie drobne przyjemności, choćby oglądaj komedie, idź na spacer.

Nie trać już swych sił witalnych na tego chłopaka, bo nie zmusisz go do miłości. Takie jest niestety życie, bolesne. Ale wiedz Klaro, że każdy cios można przekuć w naszą siłę. Myślę, że Ciebie życie nie rozpieszczało. Ale masz wpływ na swój los. Jesteś kowalem swojego losu. Jeśli będziesz wytrwale pracować nad sobą, choćby maleńkimi kroczkami to osiągniesz swoje cele, będziesz miała dobre życie, będziesz miała swoją kochającą rodzinę.
Jesteś bardzo poranioną osobą Klaro, ale widzę w Tobie siłę i potencjał, widzę w Tobie dobroć i wrażliwość i dlatego wierzę, że mimo tych wszystkich przeciwności które Cię spotykają jesteś w stanie zadbać o siebie i mieć dobre życie.

Potraktuj ten związek jako doświadczenie życiowe. Myślę, że był to dobry związek, po tym co pisałaś czułaś się w nim dobrze, nie musiałaś udawać, robić na siłę rzeczy na które nie byłaś gotowa. Bo na prawdę nie warto nigdy robić niczego wbrew sobie i Ty to stosowałaś, byłaś szczera w tym związku wspierałaś swojego chłopaka i motywowałaś, a on Ciebie. Teraz jednak wasze drogi się rozchodzą i trzeba się pogodzić z rzeczami, na które nie mamy wpływu, bo to pogodzenie daje ulgę, jest zarazem proste i trudne, ale to przyjdzie samo, poczujesz to. Przeżyliście razem piękne chwile i warto to właśnie zachować w pamięci.
Teraz on wybrał inaczej i dobrze robisz, że na siłę nie zmuszasz go do siebie, nic by to nie dało, nie miałabyś satysfakcji z takiego związku.

Nie pozwól też na taką sytuację, że będziesz czekać na niego, bo będzie dawał Ci nadzieję, że w razie jak mu z tamtą nie wyjdzie to wróci do Ciebie.
Nie pozwól traktować siebie jak wyjście awaryjne.

Najzdrowiej to zakończyć związek raz na zawsze, nie wiem też jak Ty widziałbyś dalszą przyjaźń z nim. Przecież on będzie z inną, ożeni się pewnie, założy rodzinę, myślisz że tamta zgodzi się wasze kontakty. A i Ty podtrzymując kontakty będziesz tylko cierpieć i będzie Ci trudno otworzyć się na nowe relacje.

Klaro jesteś bardzo młoda, przed Tobą jeszcze wiele wyborów, nowe związki, musisz teraz popracować nad sobą żeby umieć dobrze wybierać, żeby otworzyć się nieco na ludzi. Wiadomo, że nikt za nas życia nie przeżyje, nikt nie zwolni z obowiązków i odpowiedzialności, że tak naprawdę to sami musimy o siebie dbać, ale warto mieć znajomych, przyjaciół (chociaż o tych trudno). Warto też być ostrożnym w wyborze. Ludzie potrzebują siebie nawzajem.
Nauczysz się tego Klaro, Tobie jest trudniej i nie ma się co temu dziwić.

Klaro poobserwuj trochę swojego chłopaka, nie byłoby dobrze gdyby Cię okłamywał i wzbudzał w Tobie poczucie winy, podczas gdy sam rozgląda się za inną.

Był taki wątek "Porzucona po 13 latach" Słonko 5. Chciałam Ci go tu wkleić, ale okazuje się że jest usunięty. To była historia podobna nieco do Twojej.

On chciał się rozstać, bo ona nie była taka jak chciał. Ona postanowiła ratować, zapisała się do psychologa, zmieniła się tak jak on sobie życzył. Chwilę było dobrze, a potem on mówi że jednak jej nie chce i zaczęło się nocowanie u kolegi. Ona znów chce ratować, zmieniać, ale dobrze, że napisała na forum. Dzięki forumowiczom zaczęła go sprawdzać, choć dobrze się krył, aż kiedyś pożyczył samochód od jej ojca by zabrać swoją kochankę na weekend.
Dopiero wtedy dziewczyna przejrzała na oczy, jakby sama nie zobaczyła dowodów, to by do dziś obwiniała się za wszystko i zmieniała w ideał.
Oni byli małżeństwem więc dziewczyna przez jakiś czas udawała że nic nie wie i zbierała wszystkie dowody, tak żeby nie została na lodzie, bo chciał ją usunąć z mieszkania. Dużo ją to kosztowało gdy patrzyła jak jej ukochany wychodzi na nocki i weekendy do kochanki a jej mówi że do kolegi. Też nie mogła w to uwierzyć, ale to standard. Cierpiała bardzo, bo człowiek nie potrafi tak po prostu przestać kochać partnera, mimo że doznaje od niego krzywdy.
Ty też się Klaro na to przygotuj, jakiś rok będziesz to przeżywać.

Pisz tutaj Klaro, to przyniesie Ci ulgę i chodź regularnie do psychologa.

jaMajkaa

Klara już tak dużo wycierpiała i nie ma nikogo bliskiego.
Chciałam zaoszczędzić Jej choć odrobinkę bólu, przygotować Ją jakoś na to co będzie.
Tyle możemy przynajmniej zrobić dla Niej: zrozumieć, wspierać i pokazać pułapki, których można uniknąć zaoszczędzając w ten sposób bólu.

Klara a co to znaczy że mu się ktoś podoba, no co? Niech powie. Musi się wybielać, żeby nie wyjść na świnię. Mydli Ci oczy jak każdy  facet.
Odwala Ci taki numer, nie chce rozmawiać, nie daje szansy, zostawia samą, a Tobie nie wolno się martwić tym co mówi? Co Ty masz myśleć, po czymś takim?

Trzymaj się Klara. Chciałabym się mylić, ale niestety schemat jest zawsze ten sam.

Szkoda, że ludzie nie mówią prawdy po prostu.

Powiedz mu na rozmowie, że zaoszczędzi ci dużo cierpienia jeśli poznasz prawdę, po prostu szybciej się z tym pogodzisz i uporasz.
Ruszysz do przodu, a nie będziesz wciąż czekać aż on się namyśli niszcząc stopniowo siebie i obwiniając się o wszystko. Powiedz mu to jasno i zobaczysz co ci odpowie.

Klara bardzo chciałabym się mylić, ale jeśli cię kocha to w czym ma problem?

Nie uczyniłaś nic takiego za co mógłby cię przestać kochać, nie zdradziłaś, nie oszukałaś.

A zresztą czy miłość stawia warunki? Albo się kocha albo nie.

Klaro dla mnie utopia, piękne ale niemożliwe. Przyjaźń damsko-męska i to jeszcze z eksem (nie przesądzajmy jeszcze) nie jest możliwa.
Ale może Ty będziesz właśnie wyjątkiem potwierdzającym regułę.

Istnieje tu zagrożenie, że będziesz tylko bardziej cierpieć, wciąż na coś z jego strony czekać, że nie będziesz potrafiła pokochać innego mężczyzny, bo ten będzie wciąż w Twojej głowie. Tak się często zdarza, że ludzie nie potrafiąc przerwać tego uczucia, bo podtrzymują kontakt i po prostu marnują sobie życie.

Moim zdaniem poprawne relacje, zachowanie dobrych wspomnień, to oczywiście tak, jak najbardziej, ale zażyłe kontakty nie, bo ciągle będzie w Twojej głowie i nie będziesz w stanie się uwolnić.

Lepiej po prostu zaakceptować fakt, że związek się zakończył, że on wybrał inną i nie ma się na to wpływu, bo nikogo nie można trzymać na siłę.
Po prostu tak miało być, bo ktoś inny jest dla Ciebie przeznaczony, że tak jest lepiej.

Oczywiście zaczekasz do rozmowy, przygotuj się do niej Klaro.
Bądź spokojna, nie proś go o litość, po prostu dobrze by było żebyście byli ze sobą szczerzy, (ale miej na uwadze, że gdy w grę wchodzi inna kobieta facet zawsze kłamie, zresztą gdy zapytałaś czy z nią będzie , powiedział nie wiem , a to znaczy że bierze taką możliwość po uwagę, czyli że nie jest mu obojętna, rozważa bycie z nią). Może napisz mu krótkie info, że bardzo go prosisz żeby był z Tobą szczery na tej rozmowie, że potrzebujesz prawdy i przez wzgląd na Waszą przyjaźń i miłość właśnie niech Cię w ten sposób uszanuje. Może jak to sobie na spokojnie przemyśli, to się odważy powiedzieć Ci prawdę.

Nie wiem Klaro co będzie, ale bardzo chciałabym żebyś była szczęśliwa z nim, bo go kochasz.
Ale też, jeśli teraz się rozstaniecie, możesz znowu pokochać i być szczęśliwa z kimś innym.

Trzymam za Ciebie kciuki. Dbaj o siebie
Dobrze, że masz dobry kontakt z jego rodzicami, zachowaj go jakkolwiek się między Wami ułoży.

Może ktoś Ci tu jeszcze napisze o tej przyjaźni, ale to ogólnie biorąc śliski temat.

Klaro ja Ciebie rozumiem i wiem, że to czego pragniesz tzn. przynajmniej przyjaźni to jest dobre i piękne, ale boję się że właśnie niemożliwe.
Chociaż jest cień nadziei, jakoś tak czuję to w tym co piszesz, że może Ty właśnie potrafiłabyś tego dokonać, ale z drugiej strony za jaką cenę?

Czas pokaże jak będzie, teraz tylko obserwuj, przyjmuj wszystkie emocje i daj im upust.

Chciałabym, żeby on był z Tobą szczery, ale to naprawdę rzadko się zdarza.
Przygotuj się Klaro do tej rozmowy. Weź pod uwagę obydwa warianty, że da ci szansę lub powie że to koniec.

Niestety nie ma co liczyć na to, że dziewczyna odpuści. Zresztą co to zmienia.
Nie wiemy jak było, czy to on jej zapragnął, czy ona na niego zapolowała.
Poza tym pozostaje jeszcze wpływ tego pseudoprzyjaciela, mógł namącić mu w głowie, powiedzieć, że powinien spróbować jak to jest z innymi dziewczynami, nagadać na Ciebie. Ale ostatecznie to Twój chłopak podejmuje decyzje.

Klaro moim zdaniem powinnaś na tej rozmowie dążyć do jednego, żeby się jasno określił i powiedział Ci dlaczego chce zakończyć Wasz związek (jeśli ten wariant wybierze).
Nie możesz zostać z niedomówieniami i z nadziejami których on nie zamierza nigdy spełnić.

Powiedz mu o wycieczce, że chcesz z nim pojechać, namów go, że fajnie by było tak po przyjacielsku zakończyć związek.
A może jak będziecie tylko we dwoje, to mu się rozjaśni czego tak naprawdę chce?

Klaro, nie jestem psychologiem, ale na forum spędziłam dużo czasu, przeczytałam wiele historii oraz blogów i stron nt. zaburzeń osobowości, ich źródeł w dzieciństwie oraz metod leczenia.
Wnioskuję, że ludzie działają według schematów. Znając pewne akcje i reakcje na nie, można rozegrać daną sytuację na swoją korzyść, można minimalizować straty, a w końcu można idąc za radą psychologa i ludzi, którzy przeszli daną drogę podnieść się z kolan po otrzymanym ciosie.

Po prostu warto wiedzieć więcej i korzystać z doświadczenia innych osób, ale też uwaga istnieje pewne ryzyko, nie wszyscy ludzie piszący do autorów wątków mają szczere intencje i nie wszyscy dobrze doradzają. Ja nie wiem czy dobrze doradzam, czasem się boję, że zaszkodzę komuś, ale na pewno chcę szczerze pomóc pokazując szerszą perspektywę.

Wybór zawsze należy do autora wątku, w tym przypadku do Ciebie. Klaro musisz połączyć rozum, serce i intuicję w jedną całość.

Cokolwiek się stanie bądź sobą Klaro, bo jesteś wyjątkowa. Jeśli ktoś nie kocha Cię taką jaka jesteś to i nie pokocha gdy zmieniając się na siłę nie będziesz sobą.

Wierzę Klaro, że dzięki wytrwałej pracy z terapeutą będziesz w stanie otworzyć się na ludzi (oczywiście mądrze, bo wiadomo że są tacy co krzywdzą innych), będziesz w stanie nauczyć się czerpać przyjemność z życia. Masz do tego potencjał. To widać. Jesteś silna, co wcale nie znaczy że nie masz prawa do przeżywania chwil słabości. Ja bardzo ci kibicuję

Lilka, wiem że każdy sam podejmuje decyzję, ale jednak dobrze czasami posłuchać dobrych rad. Pokazałaś mi bardzo szeroką perspektywę i za to Ci dziękuję, bo inaczej myślałabym tylko w swoich wąskich horyzontach i nie wiedziała innej drogi.
Dziś wyjeżdżam z Jego rodzicami na weekend za miasto, żeby trochę odetchnac. Jest ze mną raz lepiej, raz gorzej.. Trzymam się, ale boję się tej niedzieli, boję się tego czego się dowiem.

Zabpth,
Dokładnie masz rację, ta Jego praca...  On może nie utracił kontaktu z rzeczywistością, ale zauważyłam że przewartosciowal pewne sprawy przez pracę. Chyba wyszedł z założenia, że skoro po pracy widzimy się godzinę przed snem to Mu to wystarcza i woli wolny dzień spędzić z kolegami.
BARDZO MI ZALEŻY! Bardzo, bardzo! A to, ze się boję to druga sprawa, boję się i zmian które zajda po rozstaniu oraz tych zanim które będą gdy wrócimy do siebie - bo wiem że w razie naszego powrotu to też nasza relacja będzie inna.

Dzisiaj chyba nici ze spotkania z nim i rozmowy. Miał wczoraj dzwonić do rodziców, żeby się umówić na godz. kiedy przyjdzie... I nie zadzwonił. Myślę, ze mógł zapomnieć przez pracę, teraz dostał awans i Go przenoszą, więc ma dużo na głowie. Nie próbneje Go usprawiedliwiać, ale niestety to jest bolesna prawda. Praca Go niszczy.
Dowiedziałam się, że rozmawiał kilka dni temu z moja koleżanka, Ona przekazała mi to co mówił i dowiedziałam się ze jest wkurzony i czuje się bezsilny. Źle przechodzi to zerwanie i nie wie nic, nie wie czy chciałaby do mnie wrócić gdy zauważył moja poprawę.
Jego rodzice dziś proponowali, żebyśmy tydzień (ja i On)  spędzili razem. Akurat tak się składa, że Jego rodzice jadą na wakacje i dom zostaje pusty, bylibyśmy u nich w domu przez ten czas, bo tam jest taka 'rodzinna i przyjemna' atmosfera do rozmów -  nie wiem jaki w tym sens.
Widzę, jak Jego rodzice cierpią, prawie tak jak ja. Też chcieliby to ratować, ale są uczciwi i wiedza że nikogo do niczego nie można zmusić. 
Mam nadzieję, że On jednak dziś zadzwoni i powie ze przyjdzie na tę rozmowę- bardzo mi zależy

Te zachowanie też mi się nie podoba, myślę że zapomniał. Jestem tego prawie pewna, bo to zawsze ja Mu o takich rzeczach przypominalam. Wczoraj skończył prace bardzo późno, teraz jest dopiero 11, więc On lepsze pewnie odsypia. Nie wiem, czy dziś pracuje mam nadzieję ze jeszcze zadzwoni żeby się umówić. Nie mogę być na 100% pewna co do tej dziewczyny, która niby Mu się podoba, Ale wszyscy mówią ze On z nikim nie jest bo cierpi.

Swoją droga, On nie lubi gdy ja nie przechodzę na spotkanie i odwołuje spotkania w ostatnich momentach. Za to też nie chciał ze mną być, bo już nie wytrzymywal. Teraz widzę że mamy ten sam charakter i On dziś zachowuje się podobnie.

Ze mną nie rozmawia, bo 'odpoczywamy' od siebie, jeśli można tak nazywać. Jego rodzice myślą, że to dobry pomysł żebyśmy się na razie nie kontaktowali, bo może gdy od siebie odpoczniemy to zrozumiemy wzajemnie o co nam chodzi.

Cierpi, bo podobno próbował mnie zmienić (tu zadaje sobie pytanie JAK? KIEDY? GDZIE? I czemu ja o Tym nie wiedziałam?). Cierpi, bo chce się rozstać, ale jest Mu szkoda.

Na tydzień w domu rodziców nic nie powie, bo wie że Jego rodzice się nade mną zlitowali, bo nie miałam gdzie pójść, a w domu sama bym nie wytrzymała.
O wakacjach wie, ale nie wiem co o nich myśli - niebawem się dowiem.

Wiadomość z ostatniej chwili:
Pamiętał o dzisiejszym spotkaniu, ale zadzwonił o 16 i pytał gdzie jesteśmy, bo stoi pod drzwiami. My niestety byliśmy w korku, On miał na 18 do pracy, więc się nie zobaczymy. Zanim dojedziemy to będzie po 18, więc nie damy rady bo On będzie w pracy.
Jedno wiem, nie śpi już u żadnego kolegi tylko w domu, jestem już tego pewna.

Staram się myśleć logicznie i oceniać na trzeźwo, szczególnie że przez ten weekend miałam dużo czasu na odpoczynek i przemyślenia. Gorzej, że teraz nie mam pojęcia kiedy wypadnie nam okazja do spotkania...

Dowiedziałam się dziś pewnych rzeczy, byłam spokojna ale dzisiaj jestem znowu w rozsypce.
Mój kolega widział się z moim chłopakiem.
Wiem, że:
- Jest dziewczyna, która Go pociesza (koleżanka z pracy). Nic ich nie łączy, ale Ona chyba Mu się podoba, ale mój chłopak twierdzi że chyba nic z tego nie będzie
- On się cieszy, że weekend spędziłam z Jego mama bo teraz jestem spokojniejsza i nic mi 'nie odbije' czyli nic sobie nie zrobię
- O rozstaniu myślał od dawna, ale dusil to w sobie. Decyzję podjął po tym jak poszedl na bilard, a ja na drugi dzień napisałem Mu że Go nienawidzę,
- O problemach też nie chciał rozmawiać, bo nie miał siły po pracy i tez wolał to dusic
- Na dzisiejszy dzień nie widzi ratunku dla naszego związku
- Stara się nie mówic nikomu o naszym rozstaniu, bo czeka az się wyprowadze
- Teraz nocuje już normalnie w domu, ale nocowal u kolegi bo wszystko w domu Mu mnie przypominama i to dla Niego nowa sytuacja
- Jest strasznie wkurzony na te sytuację (Ale nie wiem dokładnie dlaczego), nie wiem co czuje dokładnie.

Z tego co mówił, nasz wspólny kolega to zrozumiałam że mój chłopak chce żebym się wprowadziła. Teraz przypomniała mi się jedna rzecz, że nie mogę się szybko wyprowadzić, bo złożyłam pewien pozew do sądu i muszę mieszkać tam do zakończenia sprawy (będzie to sprawdzal dzielnicowy niezapowiedzianie), a taka sprawa się przecież może ciągnąć i ciągnąć. Mój chłopak wie o sprawie, ale chyba nie wie że złożyłam już pozew, bo długo zastanawiałam się jaki podac adres i 100 razy Go pytałam czy na pewno mogę podać Jego, długo nad tym myślałam, aż w końcu to zrobiłam.

Co ja mam o tym myśleć? Co robić?
Najbardziej załamałam się tą koleżanka, która Go wspiera. Niby nic między nimi nie ma, ale martwię się że jeśli nie zacznę działać to może coś być. Tak samo było pomiędzy nami, On tez mnie pocieszal aż w końcu zostaliśmy razem.
Jak o Niej myślę to tracę siłę na ratowanie czegokolwiek i mam ochotę się rzucić z mostu. Brak mi siły już.

Jestem już przewrażliwiona, bo wydaje mi się ze Jego mama niby cierpi przez nasze rozstanie, ale z drugiej strony porusza ze mną temat tego gdzie chce wynajac mieszkanie, pokój. Podświadomie czuje, że trzyma Jego stronę i ma dość, że już drugi tydzień leci a ja dalej mieszkam w domu u Niej.

A teraz tak, podsumowalam sobie to wszystko i mam kilka pomysłów jak to rozwiązać, ale chciałabym żebyś Ty mi najpierw napisała co o tym myślisz.
Zastanawiałam się, czy nie spakować się i wrócić do naszego wspólnego mieszkania i zacząć spać na kanapie w pokoju. Zastanawiam się wtedy nad Jego reakcja, nad swoją również. Myślisz, że poszedł by do kolegi i ze mną nie rozmawiał? Może gdybym wróciła do domu to byłyby 'ciche dni' i w końcu zaczęliśmy ze sobą normalnie rozmawiać?

tu się zgadzam pomyśl o sobie, wygląda na to że szuka wymówek.

Jego zachowanie może i dziecinne, ale tryb życia który obrał ze względu na swoją pracę, niejako powoduje takie zachowania, naprawdę wiem jak to działa, i jak wiele rzeczy upraszcza się do absolutnego minimum. Przykład wyżej gdzie jakieś tam spotkanie i jakby wynika z jego strony taka obojętność. Takie absolutne minimum żeby nikt się doczepił do niego a wiadomo jak by chciało mu się to pewnie by dograł sprawy tak żeby pykło, w końcu dwie prace znaczy się że jak chce to potrafi.

I tak i nie, faktycznie często tak bywa, niestety, chociaż tutaj wydaje mi się że niekoniecznie się zaangażował, za to ta dziewczyna może być silnym kontrastem w stosunku do ciebie.
Niestety odnoszę wrażenie że on czuje się; głupio zabrzmi, ale jakby lepszy od ciebie. Stąd wytykanie że nie zrobiłaś tego czy tamtego, jakby nie oddajesz mu należnego honoru, przy czym oddawanie mu tych honorów  powoduje jak by wzrost pewności, że jest lepszy od ciebie.
Unikanie z tobą kontaktu to unikanie porostu problemu, zaufaj że spotykanie się z tobą  nie jest mu miłe, bo widzi Cie skrzywdzoną załamaną, i wie że odpowiada za to, poza tym dodatkowo utwierdza w nim przekonanie że nie jesteś w jakiś sposób warta kogoś takiego jak on.
Może faktycznie spróbuj mu pokazać że jak nie to nie. Nic na siłę. Pokaż mu że oprócz niego masz swoje życie i że bez niego też dasz rade. Twoja ocena w jego oczach może wzrośnie, i wyrówna dystans w jego postrzeganiu was obojga.

No cóż, oczywiście że nic na siłę, czasami nie warto inwestować w przerost formy nad treścią.
Osobiście jestem zdania że o uczucia nie warto żebrać, ale wiem że powoduje mną męska duma i ego, nie wiem jak to się ma w odniesieniu do kobiet
Ja bym radził żeby j***a to w p***u, i właśnie z korzyścią na przyszłość dla Autorki wątku, ale nie chce być taki że zawsze skrajne cięcia.
Tu klaruje się jakby akcent na to że Autorka jest uzależniona od swojego partnera, i właśnie jej wartość określa jej partner. Stąd dysonans w wewnętrznej ocenie jej partnera, na dłuższą metę to się nie sprawdza, kiedy jeden partner zaczyna odczuwać że wartość drugiego opiera się na nas samych i czuje niejako uzależnienie, często powoduje to chęć ucieczki, mimowolnie, zresztą całkiem to naturalne i jak dla mnie zrozumiałe, nie może być tak że jedna osoba staje się dla nas całym światem, takie odczucie psychozy, jakieś takie to nie zdrowe.
Dla tego jej chłopak nie koniecznie musi być zaangażowany uczuciowo w relacja z ta swoją koleżanką, wystarczy że jest silną przeciwwaga do tego co mierzi go w osobie autorki. Autorka stłamszona, wyraźnie określająca swoją wartość poprzez osoba jej chłopaka. Jeżeli on idzie do przodu i się jakoś rozwija, jakkolwiek, to taka osoba zaczyna ciążyć.
Uważam że lepiej jakby odeszła i sama stanowiła o sobie, zbudowała jakaś wartość co podniesie jej ocenę w jej własnych oczach. Tu ewidentnie widać że bierze winę na siebie, bardzo kocha i tak dalej, nie chce mi się tłumaczyć oczywistych oczywistości (cytat starego kawalera Kaczyńskiego, paradoksalnie jakże często pasujący do opisu w relacjach damsko-męskich:])
Pozdrawiam

Też zakładam, że ta dziewczyna jest moją zupełną odwrotnością.
Wątpię, żeby On czuł się ode mnie lepszy. Gdy się poznaliśmy miał straszne kompleksy z powodu wagi, nie wierzył w siebie, to ja w Jego oczach byłam 'ta lepsza' - lepiej się uczyłam, lepiej wyglądalam. Trochę czasu minęło zanim uwierzył w siebie, że ludzie nie zawsze patrzą na wygląd. To On zawsze uważal, że nie jest mnie warty. Niczego mi nie wytyka, On po prostu uważa że dla mnie dużo robił a nie dostawał nic w zamian. Wiem, ze to wygląda jakbym Go broniła, ale wątpię żeby tak uważał. Zresztą zapytam Go o to przy rozmowie.

Nie jestem od Niego uzależniona, ja po prostu wiem że gdy Go stracę to nie mam już nikogo. Nie mam gdzie iść, nie mam do kogo, nie mam znajomych z którymi mogłabym porozmawiać, czy gdzieś wyjść. Będę sama, boję się że wtedy będzie ze mną koniec bo zamkne się w swoim kokonie tak jak kiedyś, bywały dni że w ogóle nie wstawałam z łóżka. Zależy mi żeby utrzymywać z Nim kontakt, jak z przyjacielem albo naprawić tę relację. Ja też się rozwijam, pracuje, uczę się a przynajmniej się staram iść do przodu,  bo teraz spadają na mnie wszystkie problemy i nie daje już rady tego ciągnąc. Biorę większą część winy na siebie, bo to jest moja wina. To ja w kłótni mówiłam, że mam dość że nic mi nie wychodzi i źle się czuje, to ja miałam wiecznie zły humor bo miałam problemy w rodzinie i wszystkim się zamartwiałam, a to wszystko też odbijało się na Nim, oskarżalam Go że nie chce ze mną spędzać czasu -  myślę że to sprawiło, ze przez to że nie mogliśmy tego wszystkie wyjaśnić On chce to skończyć. A ja zrozumiałam teraz swój błąd i chce to uratowac.

Tak, ale tego problemu już dawno nie ma.
Wiem, że to rzuca się w oczy, ale po czym poznałeś?

Przez min. pół roku i tak muszę z Nim mieszkać, do czasu aż nie unormuje spraw prawnych związanych z mieszkaniem i innych rzeczy. Prawdopodobnie będziemy spać w osobnych pokojach. Czy myślicie, że przez ten czas mogę się naprawić i pokazać Mu że jestem nadal tą osobą, w której się zakochał? Zacznę wychodzić z Nim do Jego znajomych.  Niedługo On rezygnuje z jednej pracy i będzie miał więcej czasu, chciałam zaproponować Mu wspólny kurs językowy żeby było na początek "to coś" o czym moglibyśmy porozmawiać, chodzić gdzieś razem. Do tego dochodzą wakacje, z których nie możemy zrezygnować, więc też spędzimy je razem. Naszego psa też przecież nie przekroimy na pół, więc będziemy musieli dzielić się obowiązkami.
Wiem, że to wszystko wygląda kuriozalnie ale są rzeczy, które sprawiają że ja mam nadzieję.