Bolesna zdrada emocjonalna - Netkobiety.pl

GIA_79 odnośnie Twojego wstępu - ktoś tam właśnie na początku zarzucił mi, że się umartwiam, bo rozdrapuję a powinnam zaakceptować i iść do przodu. Ale ja nie umiem. Mam nieodpowiedni to tego charakter ;-).

After doszłam do tego samego smutnego wniosku. Nawet "cymbał" się zgadza bo przez moment pomyślałam, że z takim rozmawiam. Ale nakreśliłam raz jeszcze widmo naszej przyszłości gdyby jednak on zapomniał. Dziś zostawiłam mu jeszcze wiadomość, żeby miał na piśmie, na wypadek gdyby znowu chciał zasłonić się niewiedzą w przyszłości. I czekam na jego ruch.

Snake to nie chodzi o kajanie. Ja nie chcę powtórki z rozrywki. Dlatego mój mąż musi zrozumieć. Od tego zależymy "my". Jak nie zrozumie to ciekawość może pojawiać się przy każdej następnej okazji i napalonej koleżance.

Toorank może masz rację może On potrzebuje czasu. Będzie go miał pod dostatkiem.

To mu powiedziałam, a dziś dałam na piśmie, żeby nie było potem "nie wiedziałem". Tylko, że ja wcześniej też mu to mówiłam - niby zrozumiał a jednak. Zaznaczyłam też, że gdy po tym jak podejmę decyzję, że próbujemy na nowo ujrzą światło dzienne jakieś ukryte teraz fakty, to będzie znaczyło definitywny koniec, niezależnie od tego ile uda nam się zbudować. To też przyjął.

Susan Forward jest mi znana. "Toksycznych rodziców" nawet chyba mam, muszę tylko poszukać.

Przyszłość. Ja nie muszę sobie wyobrażać. Ja wiem.

W domu zawsze byłam druga. Za siostrą. Mniej zdolna, mniej pilna i mniej ambitna. Jak dostałam się na wymarzone studia to musiałam pokazać listę przyjętych, bo nikt nie mógł w to uwierzyć (siostra na swoje się nie dostała, pewno dlatego szok wywołało, że ja egzaminy zdałam).
Tylko ja mam tego świadomość i wydawało mi się, że mam to już za sobą.

Obiecuję odrobić tą lekcję.

PS. O samoocenie i samoakceptacji pisałam pracę magisterską, może temat też wybrałam podświadomie.

Pozdrawiam i dziękuję.

Panna Joanna dziękuję też za Twój punkt widzenia. Nad terapią się zastanawiam ciągle. Pozdrawiam.

Krótko dwa tygodnie, trwało ,to On nie jest silnie zaangażowany tym bardziej , że bez sexu .Tylko kwestia tego ,że się dał w, to wciągnąć .Myślę, że o jego uczucia do Ciebie nie masz się co bać .Jest za Tobą.Szybko zareagował.Konkretnie.Kwestia teraz tego jak, to sobie wszystko poukładać,aby związek nie ucierpiał.Bo tkwić w czymś co może jedynie prowadzić do ujemnych emocji i.to ..., nie polecam.....Gdy się jest  zranionym szuka się odwetu ....A ta postawa może nie przynieść pozytywnych efektów ,a wręcz przeciwnie no i  wtedy tworzą się podwójne schody często trudne do przejścia  .....Czasem doszukujemy drugiego dna, a człowiek jest tylko człowiekiem i poprostu czasem błądzi ...

Zazdrosna, że ktoś się przypindala do jej własności :-) i zła, że ona mogłaby wyjść na głupią, z której ktoś się śmieje za plecami. Taki mniej więcej schemat.
After, co do kopa, to niestety nie ten wiek :-) Jakieś może 7-8 lat temu perspeektywa kopa robiła na mnie wrażenie ale nie teraz. Zresztą o ile pamiętam, to jakoś właśnie wtedy ze dwa razy sam ją wystawiłem z walizkami za drzwi. Nie w przenośni... Dwa miesiące temu powiedziałem żeby w końcu przestała mówić właśnie o tym kopie tylko zachowała się jak człowiek z charakterem i zrobiła co obiecuje. Jest oprócz domu mieszkanie, ma gdzie pójść, nad opieką i finansowaniem dzieci się dogadamy jak ludzie. Tylko niech sama podejmie decyzję jak dorosły. Ja nie będę za nią wiecznie decydował. Tylko niech mi nie brzeczy nad uchem...

Tzn. jaką :-) Moja jest wredna ale i ja jestem wredny i nieużyty. Cichych, słodkich mimoz nie trawię, bo wiem że zylbym w wiecznym poczuciu winy. Wystarczy mi, że jedna taka kiedyś przeze mnie płakała. Jakbym dziecko krzywdził brrrr... A tak jest po sapersku, jest ryzyko, jest zabawa :-)

Aniaa34 on mi powiedział właśnie to, że chciał zobaczyć jak jest z inną.

Ale powiem Ci, że już mnie to nie obchodzi . Dziś zrozumiałam tak wiele, że po prostu JUŻ czuję się wolna. Jestem szczęśliwa - piszę to z pełną świadomością tego co to znaczy. I informuję wszem i wobec, że jestem jeszcze trzeźwa. Dopiero zamierzam sięgnąć po szkło . Nie wiem, czy to co teraz czuję jest chwilowe, ale mam głupie wrażenie, że jestem JUŻ ponad tym. Mój mąż zrozumiał, zaczął szukać przyczyny. Jest więc i krok na przód z jego strony.

Marajka czy to już wyższy poziom??? ;-)

Chyba dziś przeżywam swoje katharsis.

Ja wyzbyłam się swoich lęków. Zrozumiałam co mną targało. Większość z tych pierwszych emocji wydaje mi się teraz tak nieprawdopodobna...No ale pojawiły się przecież po coś.

Summertime ty pozwoliłeś (??? - łaś?) uwolnić mi się od tych irracjonalnych podejrzeń. Twój punkt widzenia pozwolił mi naprawdę wiele zrozumieć. I choć wiem, że wiele osób mówiło mi to wcześniej to jednak Ty do mnie dotarłeś najlepiej. Może być tak, że dopiero byłam gotowa by to zrozumieć. Nie wiem. W każdym razie dziękuję.

Oczywiście dalej mam obawy, a zdrada będzie moim piętnem do końca życia (a może kiedyś i to się uda pokonać?). Ale dziś zaczęłam traktować ją jako pewnego rodzaju szansę (chore trochę co nie?) dla mnie, męża, dla nas. Czuję się silniejsza, pewniejsza siebie. Zdałam sobie sprawę, że byłam niewolnikiem samej siebie, tego związku.
Od teraz bez obaw patrzę na to co będzie.

I uprzedzam pochopne wnioski co niektórych: ZDRADA DALEJ TKWI WE MNIE, POZBAWIŁA MNIE W KOŃCU ZŁUDZEŃ. UWAŻAM, ŻE DOSTAŁAM KOPA W DUPĘ OD ŻYCIA I CHCĘ TO WYKORZYSTAĆ. A czy mi się uda? Nie wiem. Dziś czuję, że jestem na dobrej drodze.

Nie wiem skąd też ta nagła euforia, ale jest i jest mi z nią bardzo, bardzo dobrze. Chwilo trwaj!

Długa droga przed nami wiem to, ale to uczucie wolności jest takie budujące.

Zrozumiałam, że to co było już nie wróci i nie ma znaczenia tak naprawdę. Żyję chwilą. Liczy się teraźniejszość. Przyszłość jaka będzie tego nie wiem, ale JUŻ SIĘ JEJ NIE BOJĘ.

PS. Ciekawe co będzie jutro ??? ;-)

Będą huśtawki nastroju, ale już jestem o Ciebie spokojna, bo wiem że dasz radę

Pozwól Dżdżownkicku, że odniosę się do Twoich słów.

Nie rozumiem dlaczego podkreślanie swojej atrakcyjności postrzegasz w aspekcie seksualnym.

Ja patrząc na piękną kobietę czy mężczyznę widzę jedynie ich piękno, a piękno jest dobre nie złe.
Przychodzę do pracy i widzę moje koleżanki, elegancki, zadbane, uśmiechnięte - piękne po prostu.
I cieszę się, że otacza mnie piękno a nie brzydota.
Patrzę dajmy na to na artystyczny akt kobiety i myślę, że ciało kobiety to dzieło sztuki. Zachwycam się.
Profanacją tego piękna było by użycie tego zdjęcia np. w seksualnym celu.

Czym innym jest dla mnie natomiast pornografia, wyuzdane zdjęcia kobiet, robienie z siebie pustej, plastikowej lali na użytek mężczyzny.
To jest dla mnie ohydne, uwłaczające godności kobiety, godności człowieka.
Człowiek nie jest przedmiotem i nigdy nie powinien pozwolić traktować się w ten sposób.

A kiedy widzę przystojnego i zadbanego mężczyznę, to myślę tylko "o jak z gustem ten gostek się ubrał, do twarzy mu w tej fryzurze" i tyle, bo żeby mężczyzna stał się seksualnie pociągający to musi mieć w sobie coś więcej niż tylko dobry wygląd. Musi mieć swoją historię, siłę, ideały, musi mieć głębię w spojrzeniu.

Tak więc to co się widzi moim zdaniem zależy od tego kto patrzy.

PS. Wybacz Talerzyku, że nie na temat

GIA_79, nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, ale właśnie ... napisałaś najkrótszy na świecie i najlepszy poradnik - "Jak otrząsnąć się ze zdrady ". Konkret za konkretem, jak lubię!

Do tego etapu jednak trzeba dojrzeć po prostu, u mnie też trwało to około rok. Tak więc pani terapeutka, którą odwiedziłam tylko raz i chyba tylko po to, aby uzyskać odpowiedź na to własnie pytanie "Jak długo to trwa?" - nie okłamała mnie .

I dziękuję Ci, za przypomnienie cichodajki hi hi Ja wprawdzie już o niej nie myślę, ale czasem jakaś zatroskana kumpela zapyta jeszcze o ten trójkąt. Mój repertuar słownictwa swego czasu był dość szeroki i ... nie bójmy się tego słowa, soczysty, ale ta perełka gdzieś mi się zapodziała

Może wydamy wspólnie jakiś bestseller? Najlepiej się czyta ... prawdziwe historie. Temat na czasie, wszędzie zdrady - w TV specjalne programy o tym nawet idą. Nawet są wersje narodowe, jakieś tam zdrady po włosku czy cóś u babci widziałam na ekranie?...

Twój stan umysłu z w/w postu jest mi bardzo bliski

DrogaTalerz123, moim celem na tym wątku było towarzyszenie Ci w pewnym trudnym momencie Twojego życia - nic Ci nie podpowiadałam, co najwyżej dostarczałam przykładów "z życia wziętych", bo Ty jesteś ulepiona z tej samej gliny co ja - sama muszę wyciągnąć wnioski, bo wiem, co dla mnie najlepsze. Czułam to po Twoim pierwszym poście skierowanym do mnie

Ja też na trzeźwo , ale chyba ... mam wizję, jak to się u Ciebie potoczy

Ha, ha ale odkrycie. Przecież mówi mi to bezustannie od prawie 20 lat... ale ja jej odpowiadam, że ma co chciała, bo na szczęście, to ona za mną latała

Snake
Najwyraźniej ci to nie przeszkadza.
Trudno mi to zrozumieć, ale widocznie to możliwe.

.. ech czasem chciałabym być facetem.. żeby mi nie krzyczeli i nie cudowali..(faceci znaczy) którzy często jak baby ..jakieś mecyje .. sztuczne problemy i wieczne pretensje

Raczej receptę na udane pożycie Znaczy nie krzyczeć, nie piszczeć (wysokie tony, to już dramat). Ja na przykłada mógłbym przeprowadzić całkiem udaną kłótnię nie wychodząc poza szept.

Uznaję tylko jeden konkretny gatunek węży Bez podtekstów

Marajka to jest to czego potrzebowałam. Jeszcze wczoraj do południa miałam poczucie, że stanęłam w miejscu, teraz czuję, że mogę iść na przód. Bez strachu. Dalej jestem pełna pozytywnego myślenia. Negatywne emocje wiadomo są, ale trzymam je na wodzy. Wiem, też że będą wracać. Ale to co. Dam im radę.

Krejzolka tak wiem, że będą mi towarzyszyć już do końca, ale w końcu wiem, że nad nimi zapanowałam i nie boję się ich.

Lilka teraz też czuję, że dam radę. Na pewno dam

After po sugerowanym przez Ciebie porządnym przeoraniu emocjonalnym, mój mąż zaczął grzebać w sobie. Znalazł coś co ma sens, co trzyma się kupy. W końcu więc i ja zaczynam widzieć dla nas światło. Ta historia w końcu zaczyna wyglądać dla mnie logicznie. Cieszę się, że ją drążyłam, bo właśnie zaczynam ją rozumieć.

Przyszłość już wiem na czym polegała ta "zajebistość" mojego męża. Wyjaśnił mi to. Mój mąż to faktycznie bardzo słaby człowiek, ale rozumiem skąd ta słabość się wzięła. Ważne, że on teraz też to wie i już się jej nie boimy.

Aluna tak chyba jest. Wszystko można obrócić na swoją korzyść i nic nie dzieje się przypadkiem.

I_see_beyond nasza wizja skoro powstała na trzeźwo musi się ziścić (nie wiem czemu, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jest to ta sama wizja). Trzymaj się również.

Dziś nadal mam to poczucie szczęścia. Panuję na swoim strachem i emocjami. Dobrze mi z tym. Liczy się tylko tu i teraz. I wiem, że moje życie będzie wyglądało teraz całkiem inaczej - lepiej, o wiele lepiej. Straciłam to co miałam kiedyś, ale zyskałam lepszą jakość życia teraz.
Wiem jedno nie chcę żyć w ciągłym strachu o jutro z widmem kolejnej zdrady, w atmosferze nienawiści, złości i niedomówień. Nie chcę patrzeć na mojego męża przez pryzmat jego zdrady. Szkoda życia.

Dziękuję wszystkim osobą wypowiadającym się w moim temacie. Dżdżownick pamiętam o Twoim pytaniu. Wiem że "wiszę" Ci odpowiedź.
Dziękuje za wsparcie, za konstruktywną krytykę, za kubeł zimnej wody, za towarzyszenie mi w mojej drodze do zrozumienia. Tego mi właśnie było trzeba.

Więc jesteś wspaniałą laseczką . Dziękuję, bo Twój punkt widzenia otworzył mi oczy. DZIĘKUJĘ.

Gratuluję
I niech to trwa

Talerzyku trzymaj się i wyrzuc z siebie te emocje, żeby nie blokowały równowagi. Dbaj o siebie...

To początek twojej nowej drogi.  Powodzenia

ależ ja wiem, że Ty nie czekasz ;-).  Powiem Ci tylko, że odpisałam Ci zaraz jak to pytanie zadałeś, ale wywaliło mnie ze strony i odpowiedź przepadła. Dlatego tak zwlekam teraz. Ale powiem Ci, że TAK. Chodzi o fałsz właśnie, nielojalność. Ale wydaje mi się, że rozumiem Twój tok myślenia i wiem co teraz sobie myślisz (że każde inne kłamstwo mojego męża powinnam brać za zdradę). Nie chce mi się już argumentować więc po prostu podsumuję: jedne kłamstwa rujnują życie, inne są nie.

Pozdrawiam.

Eeee no Snake, Ty nas naprawdę lubisz Zrzuciłeś skórę i idziesz na parkiet, powiadasz?

Na imprezie jesteś z żoną , a Ty... o nas myślisz ! I ...ukradkiem wysyłasz do nas wiadomości!

Żeby po tej imprezie żona się tu nie zameldowała ze względu na temat - z odpowiedzią, czy to jest już ta granica bolesnej zdrady emocjonalnej, o której tu intensywnie "rozkminialiśmy" z Autorką!

Już widzę  intrygujący Ssssspór

Anyway, bawcie się dobrze

Daj nam znać czy tańczyłeś tango?... Oczyma wyobraźni widzę ten wspaniały duet

No to weź wypuść DJa albo kapelę, żeby zagrali tango dla Was

Nie zapomnij też zadedykować utworu..."Żono moja, serce moje! Nie ma takich, jak my dwoje" - już bez względu na charakter imprezy i rodzaj muzy.

Może w ramach przeprosin za Twoje naganne zachowanie żona zgodzi się wysłuchać Twojej wersji.

Najlepiej... karaoke

No i po kilku szczęśliwych dniach wracam praktycznie do punktu wyjścia.... Okazało się, że nowe zaczęliśmy budować na kłamstwie. Okazało się wczoraj, że mój mąż zataił przede mną kilka faktów. Nie chodzi już o nie, ale o sam fakt kłamstwa w momencie gdy zdecydowaliśmy się budować nowe w oparciu o szczerość i prawdę. Kłamstwo ma jednak krótkie nogi.  Moja intuicja ciągle podpowiadała mi jednak dobrze.

Wczoraj byłam szaleńczo zakochana dziś wydaje mi się, że nie czuję już do tego człowieka absolutnie nic...

Lilka787 tak bardzo wierzyłam, że w moim przypadku będzie inaczej. Tak bardzo...

Czuję się zawiedziona. Po prostu. Gdybym wiedziała to wszystko co wiem teraz na początku to i tak dałabym szansę mężowi. Ale w obliczu jego ówczesnych zapewnień, że wiem wszystko i nie ma już nic co wiedzieć powinnam, to, co teraz wiem jest gwoździem do naszej trumny. Zamiast prawdy, szczerości dostałam kolejne kłamstwa i obłudę. I mam poczucie, że to dopiero początek...początek końca.

Talerz...
To juz przeszlosc. To bylo. To poza Wami. Jakie to ma znaczenie?
Postanowilas wybaczyc i budowac od nowa, bez wzgledu ma przeszlosc. Nowe Wy licz od momentu wybaczenia i nie ogladaj sie za siebie.
On nie byl w stanie powiedziec wszystkiego od razu. Byl sparalizowany strachem, rozumiesz. Moze chcial, ale nie byl w stanie.
przeciez postanowilas isc do przodu. Oni juz nie istnieja, to co ich laczylo nie ma znaczenia.

Talerz. Już od jakiegoś czasu śledzę Twój wątek, byłaś jednak na tak wczesnym etapie, że nie chciałam podpowiadać Ci decyzji, które sama podejmowałam. W moim przypadku mija prawie rok od czasu, kiedy mleko się wylało. Historia wręcz bliźniacza do Twojej i nie ma sensu opisywać jej detali. Powiem Ci tylko jedno: stwórz swój mały świat: idz do fryzjera, kosmetyczki, kup nowy ciuch. Zapisz się na siłownie, basen, wychodź do koleżanek. Teraz jest bardzo ważne, żebyś była wśród ludzi. Po prostu pokochaj siebie. Płacz, ale nigdy tak, żeby mąż był świadkiem. Słuchaj jak o Tobie mówią inni i zestawiaj z tym, co mówi o Tobie twój mąż. Zobaczysz, że zaczęłaś patrzeć na siebie jego oczami, przypisywać sobie wartość jaką on teraz Ci nadaje. Nie tłumacz go, nie analizuj co zrobiłaś źle, bo w ten sposób dajesz mu sygnał, że jego decyzje są skutkiem Twoich błedów. Tak nie jest, wierz mi.
W przeciwieństwie do Ciebie znam tę kobietę. Była jedną z moich najlepszych koleżanek. Jak widzisz zabolało podwójnie. Moim błędem było to, że otwarcie porównywałam się z nią. Nie rób tego, bo w jego głowie tworzysz obraz ofiary: brzydszej, głupszej, mniej wartościowej. A od ofiary się ucieka. I najważniejsze: noś obrączkę bo ona jest symbolem Twojej miłości, nie jego-Twojej wierności, nie jego. Do momentu, kiedy przedstawia to dla Ciebie wartość, noś ją. Pisz, pytaj chętnie odpowiem :-)

Nie After, nie chodzi o seks. Chociaż coraz bardziej zaczynam wierzyć w to, że i to miało miejsce.

Chodzi o to, że mój mąż zapewniał, że mieli tylko kontakt na facebooku. Pytałam, czy telefoniczny utrzymywali również. Zaprzeczył. A okazało się, że utrzymywali regularny od pewnego czasu. Telefony, długie rozmowy (wychodzące niestety). Nie wiem, czy pamiętasz jak pisałam wcześniej, że jak się wydało próbował do niej dzwonić, żeby (jak twierdził) powiedzieć, że to koniec. Nie odebrała telefonu, wiec napisał jej sms. Okazało się, że smsów napisał 24 a nie 1. Na przemian pisał sobie z nią i ze mną. O czym nie pamięta oczywiście. Rozmów oczywiście też nie pamięta - dlatego tak zapewniał, że kontaktu telefonicznego nie było, bo po prostu jak twierdzi on o nim NIE PAMIĘTAŁ, zapomniał chłop po prostu. Bywa.

Aha wisienka na torcie: porozmawiać w realu spotkali się trzy razy a nie raz. Ale to też mu umknęło.

Pamięć ludzka jest bardzo zawodna.

No nie da się After, nie da. Ja też to wiem. Dlatego wyłożyłam mu "kawę na ławę" i naiwnie liczyłam na to samo.

Tak wiem. Mówiłam już o tym mężowi. Nas już nie ma. Niestety.

Ale żeby nie było (nawiązując też do wyższych Twoich stwierdzeń) - zażądałam odzyskania historii pamięci telefonu i facebooka. Potrzebna mi jest w dwóch celach. Zobaczymy czy na to go chociaż stać.

To samo powiedziałam wczoraj mężowi. Dokładnie to samo. On myślał, że szansa będzie polegała na tym, że zapomnę z dnia na dzień. Że wszystko co niewygodne zamieciemy pod dywan i po prostu nie będziemy tam zaglądać. Otóż nie da się tak.

Ale to już nieistotne. Nieważne.

Źle mnie zrozumiałaś

Zdradzacz to slabeusz. Zawsze bedzie klamal, bo to dla niego jest jak oddychanie. Nigdy nie przestanie. Z duzym prawdopodobienstwem bedzie tez zdradzal w przyszlosci. Wiklal sie w tego typu relacje fizycznie lub/
i emocjonalnie. Dlatego pisalam, ze mozna to jedynie zaakceptowac. Nie da sie zmienic. Nalezy zdecydowac czy potrafi sie zyc z ta swiadomoscia  czy nie. Zdradzacz sam nie jest w stanie zapanowac nad swoimi emocjami. Jak moze to zmienic ktos inny???
Nie ma bata.
To nie tak, ze jestem tolerancyjna, bo sama zdradzam. Ja nigdy nie wybaczylabym. Nie chcialabym zyc ze zdradzaczem. Dlatego nie wierzylam, ze mozemy stworzyc z kochankiem normalny/prawdziwy zwiazek... dom... zycie... to nie ja. Dlatego ze jestem taka sama nie chce. Nie chce slabeusza.
Ale wiem, ze wiele kobiet akceptuje i zyje, bo tak bardzo kocha.
Bo sa dzieci.
Ja wiem, ze to brzmi okropnie, ale takie jst gowniane zycie.

Talerz, pisalam Ci nigdy nie dowiesz sie prawdy, bo ona nie istnieje w takiej formie jakiej pragniesz. Kiedy czytam to co on Ci mowil... dokladnie to samo uslyszala zona mojego kochanka.

Jesteśmy bardziej osobno niż razem, choć nadal mieszkamy pod jednym dachem. Widzisz u nas dawno umarła już miłość, zaczyna czasem brakować zwykłej ludzkiej życzliwości. Mąż nigdy do końca nie uciął znajomości, stopniowo w czasie wychodziły kolejne kłamstwa. Coraz mniej mogłam je uwidaczniać, bo i sposoby krycia obierał coraz lepsze. Widzisz on się nigdy nie czuł winny w tej sprawie. Moje wszelkie próby wyjaśnienia, dociekania prawdy traktował jako atak na swoją osobę. Jako próbę zabrania mu wolności. Również zasłaniał się niepamięcią, przyznawał się kiedy został "złapany za rękę". Walka, którą toczyłam o nasze małżeństwo była od samego początku jednostronna. Bardziej bolało go, że się wydało, niż odebranie mi poczucie godności. Od fazy: "kocham Cię i nie pozwolę odejść", do fazy "jeśli chcesz to się pakuj i daj mi spokój"- to ostatnie to akurat świeże, z wczoraj. Co nas jeszcze łączy? Wspólne "interesy"- dziecko, kredyt, "a co powie rodzina", "a co sąsiedzi powiedzą". I moja żałosna miłość niestety.

Talerzyk,  ten jego strach mogl byc rowniez o Ciebie. On widzial, ze cierpisz. Moze nie tyle bal sie ze go pogonisz ile tego, ze zrani Cie jeszcze bardziej (o ile to oczywiscie mozliwe w tej sytuacji)

Talerz - czy Ty go kochasz?
Czy jesteś w stanie rozumieć jego motywacje, które spowodowały to, że ukrył przed Tobą te fakty?