Bolesna zdrada emocjonalna - Netkobiety.pl

Zosia1975 ;-[. Ja nie wypominam nic, przynajmniej teraz, na tą chwilę. Myślę, że nie będę i potem, jeśli nam się uda oczywiście, ale nie mogę dać, ani jemu, ani sobie takiej gwarancji. Dlatego chcę zobaczyć co będzie i czy uda mi się to pokonać, czy będę umiała żyć z nim mając w głowie świadomość tego co mnie spotkało z jego strony, bez ciągłego wracania do tej sprawy. Widzisz, ja kocham swojego męża teraz tak samo jak wcześniej. Wydaje mi się, że to co się stało nie ma wpływu na moje uczucie, ale może się mylę. Nie wiem. Natomiast on powiedział mi, że po tym wszystkim kocha mnie tak bardzo jak nigdy wcześniej...Nie wiem jak to rozumieć. A mój mąż też nie potrafi mi tego wyjaśnić.
Na pewno nie będziemy razem tylko dla dzieci. Wiem, że nic dobrego dla nich z takiego układu by nie wyniknęło. Chronimy je jak możemy. Mam nadzieję, że skutecznie. Spędzamy razem bardzo dużo czasu i może ciężko w to niektórym uwierzyć nie zatruwamy sobie życia. Rozmawiamy wieczorami, w wolnej chwili (gdy dzieci nie ma). Napięcia między nami nie wyczuwają, bo jego też o dziwo nie ma. Ja już nie płaczę z tego powodu (a zdarzało mi się). Łapię się tylko na tym, że czasami się zawieszam, wyłączam myśląc o tym wszystkim. Ale i to chyba zdarza się już rzadziej.

Talerz, wiem, że czujesz się skrzywdzona, doskonale pamiętam ból zdrady, żal, złość i wstręt do zdradzającego. Spróbuj jednak zastanowić się, co kryje się pod "powierzchnią" Twojej urażonej dumy. Wytęż swój cały intelekt i zdolności duchowe, aby wejść głębiej i dostrzec na jakich podwalinach zbudowałaś swoją dumę. Czy jest to duma dojrzałej kobiety, która nie potrzebuje potwierdzenia swojej wartości z zewnątrz, czy raczej krucha fasada, którą łatwo może zdmuchnąć byle romansik, jaki zafundował sobie Twój mąż, łaknąc łatwych emocji.

Ad rem:
Gdybyś naprawdę pogoniła męża, to byś go teraz nie musiała w domu oglądać. To, że on wciąż jest obok Ciebie, nie wynika z jego uporu, ale z Twojego oporu przed rozstaniem. To Twój lęk podstawowy - strach przed porzuceniem, samotnością.

Czuję wyraźnie w Twoich postach "małą dziewczynkę", dla której małżeństwo było remedium na wewnętrzną pustkę, a w mężu poszukującej ukojenia i ratunku w postaci bezwarunkowej miłości.
Gotowa byłaś nawet na wiele poświęceń żeby "zasłużyć" na tę bezgraniczną miłość i aby udowodnić sobie i światu, że jesteś jej WARTA. To Twój kolejny lęk - źe nikt nigdy Ciebie nie zrozumie i nie pokocha za to jaka jesteś i za to, że po prostu jesteś.

Kolejna sprawa to braki w komunikacji w Twoim małżeństwie, na co zwróciła wcześniej uwagę Monoceros. Trzeba mówić i słuchać. Wbrew pozorom nie jest to sprawa łatwa. Wcześniej Ty nie mówiłaś mężowi o swoich prawdziwych uczuciach i pragnieniach, a teraz on nie mówi Tobie. W Waszej relacji brakuje pogłębionego dialogu, czyli rozmowy o przeżyciach wewnętrznych. Nie mówicie sobie, co czujecie w głębi serca. Piszesz, że jesteś gotowa na zrozumienie jego intencji, ale pomyśł, co Ciebie samą wcześniej powstrzymywało przed otwartym mówieniem swojemu mężowi o Twoich uczuciach. Zastanów się dlaczego w Waszym związku brakowało otwartości. Otwartość polega na ujawnianiu własnych odczuć, a otwartość jednej strony zwiększa otwartość drugiej, chociaż wymaga ona pewnego ryzyka, gdyż może zostać wykorzystana na szkodę osoby otwierającej się. To, że Twój mąż teraz, po tym, jak dał plamę po całości, ma obawy przed byciem w pełni otwartym i szczerym, to mnie do końca nie dziwi, ale dlaczego Ty nie mówiłaś mu otwarcie o swoich uczuciach już wcześniej - nie rozumiem, bo otwartość opiera się na zaufaniu. Skąd ten brak zaufania do męża był u Ciebie zanim on jeszcze zdradził. Czy uważasz, że jakbyś się przed nim odsłoniła, to Twoja duma ucierpiałaby za bardzo? Czy, źe Twój mąż nie byłby w stanie zrozumieć Ciebie? A może poczułabyś się odrzucona, gdyby nie przejął się wystarczająco Twoimi uczuciami? Myślę, że między Wami przez lata niedopowiedzeń wyrosła olbrzymia góra śmieci.

Talerz, masz sporo do nadrobienia. Wierz mi, przeszłam tę samą drogę. Nie marnuj czasu na roztrząsanie swojej krzywdy, bo tkwiąc w roli ofiary zbyt długo pozbawiasz się podstawowego ludzkiego prawa do wzięcia na siebie odpowiedzialności za własne życie.

O'kruszynko Cieszę się, że jestes

Zosia, wiesz już dlaczego tak długo nie pozwoliłaś zabliźnić się ranie po zdradzie? Rozumiesz już w jakim celu przepytywałaś o nią męża i wypominałaś mu ją? Wiesz, jaka mi się nasuwa odpowiedź jako pierwsza? Wydaje mi się, że taka strategia jest łatwiejsza niż zastanawianie się o to, kim Ty i Twój mąż TERAZ naprawdę dla siebie jesteście, co Was TERAZ łączy i co dalej z Wami będzie. Łatwiej jest roztrząsać to, co się wydarzyło niż realnie spojrzeć na związek. Łatwiej jest także tkwić w roli ofiary i kata niż zacząć rozmowę o teraźniejszości i przyszłości, ustawiając RÓWNOŚĆ między Wami.

Josz Pewnie masz rację. Moja ocena sytuacji może wydawać się krytyczna. Ale jest szczera i wynikająca z moich doświadczeń i oglądu sytuacji w wielu przypadkach zdrady. Czy ktoś skorzysta z moich spostrzeżeń i doświadczeń, to juź jego wybór. Nikogo nie obrażam. Nie brakuje mi empatii dla autorki, ale uważam, że jedną z wad tutejszego forum jest niebezpieczne obsadzanie osób zdradzonych w jednej z dwóch ról: skrzywdzonej, bezwolnej ofiary, wymagającej głaskania albo kata, który pała fanatyczną potrzebą zemsty i niekończącego się przymusu wyrównania rachunków. Bywam na forum już rzadko, jeśli zatem dla autorki na mój post jest za wcześnie, to moźe wróci do ńiego za rok lub dwa. Albo już na początku drogi zobaczy, że można mieć jeszcze inną perspektywę.

Krejzolka Chyba nie mam ochoty na dodawanie czegokolwiek. Pamiętam, że zaczęłyśmy naszą znajomość w kafejce Starra od Twoich wypytwanek i chyba nic się nie zmieniło.

Pozdrawiam Wszystkich i pędzę na rower zanim ścieżki rowerowe zapełnią się po brzegi

Dlatego siedzę na damskim forum
Mniej tępego slangu, mniej pompowania e-penisa celem udowodnienia innemu na siłę swoich racji, mniej wszechobecnego chamstwa. Internetowy raj forumowy

Ludzie to w większości egoiści, niezależnie od płci

Szkoda, że mieszasz ten wątek z tamtym...jakie to dojrzałe... .
Moje jak to napisałaś wypytywanki były skierowane do Starr'a... i o ile mi wiadomo, to po czasie Ktoś się do nich odniósł... .
No chyba, że chodzi Ci o Twoją datę urodzin...to już w ogóle nie da się skomentować... .

No tak, ja wolę wypytać, żeby mieć jako taki obraz sytuacji, a Ty od razu wolisz oceniać po pozorach, kolejny dowód na Twoją dojrzałość... .

P.S. Bardzo Was przepraszam za ten post.

I taka mała prośba, jak Komuś z tamtej kafejki nie podobają się moje posty, to ignorujcie, albo przynajmniej nie nawiązujcie do kafejki.
Nie chce mi się z Wami na ten temat dyskutować i rozwalać Innym wątki.

Sama zobacz jakie to wszystko zakłamane. Jak można mówić o miłości, uprawiając taki hazard. Przecież wchodząc w związek, z niektórych przyjemności po prostu trzeba zrezygnować. Dostaje się oczywiście w zamian inne. Raczej zdecyduj czego Ty chcesz. Może i ze strachu zmieni zachowanie, ale to zawsze nadszarpnięte zaufanie, które nie zniknie.

Przyszłość jestem zaszokowana Twoimi słowami skierowanymi do Autorki, zwłaszcza że jeszcze nie tak dawno zupełnie co innego pisałaś o swoim małżeństwie po zdradzie.
Zadajesz potężny cios Autorce. Pytanie dlaczego?
Prawisz Jej morały w czasie gdy jest w rozsypce. Ciekawe czy byłaś tak samo mądra gdy u ciebie wybiła godzina zero.
Wydajesz wyrok na Autorkę jak niesprawiedliwy sędzia, a co Ty Bogiem jesteś że tak wiesz wszystko doskonale.
Nie znasz Autorki, nie wiesz co dla Niej będzie dobre, a już wydajesz wyrok, że źle robi bo nie tak samo jak Ty.

I dobrze, że nie tak jak Ty, bo dzięki temu nie stanie się taka jak Ty, okrutna i bezwzględna.

Bo może właśnie tak jest, że te osoby, które zostają wbrew sobie takie się stają.

I może to właśnie te które nie sprzedają siebie pozostając ze zdrajcą, może te osoby właśnie te są szczęśliwe.

Przypatrz się I_see_beyond.
Tak- Ona rozważyła swoje winy, tak - dała szansę, ale kiedy widziała, że to wszystko na nic nie brnęła w to dalej.

I dziś jest zwycięzcą a Jej optymizm udziela się innym, bo jest szczęśliwa będąc znów sobą. Nie pozwoliła się zniszczyć.

Pozwól więc Przyszłość że autorka postąpi według swoich zasad, według swoich pragnień i ocen, a nie Twoich.

Bo być może jeszcze tak, że wytrzymasz jeszcze te kilka lat, a potem Twój świat zawali się, bo może jednak się mylisz.
I co wtedy powiesz autorce, bo przepraszam nie wystarczy.

Droga Autorko bardzo Ci współczuję tego co Cię spotkało.
Czytałam wiele historii i wiem jedno, jaka by nie była osoba zdradzona nie ma znaczenia, bo problem tkwi w tym który zdradził, to on nie umiał inaczej, to on okazał się za słaby.
Twój mąż nie tylko Cię zdradził, ale z premedytacją oszukiwał (hasła, kody), śmiał się z Ciebie i pozwolił na to tamtej.
I wiedz jeszcze o tym, że zdradzający nigdy nie przyznają się do tego czego nie jest się im w stanie udowodnić, dlatego nie możesz być pewna że nie zdradził Cię również fizycznie, mógł to zrobić już na tym szkoleniu gdzie się poznali. Chodzi o to że lepiej było by wiedzieć o wszystkim, bo cierpiałabyś przynajmniej raz, a tak potykając się o kolejne fakty, będziesz cierpieć bardziej. Niestety zdradzacze idą w zaparte i zaprzeczają wszystkiemu, żeby zminimalizować SWOJE straty, nie myślą że w ten sposób bardziej ranią i ze na kłamstwie nie można budować związku.

Nie wiem czy Twój maż teraz szczerze żałuje, Ty też tego nie wiesz, ba nawet on sam może nie być tego w pełni świadomy.

Może być tak, że żałuje, ale tylko tego że się wydało, bo mógł chcieć mieć ciepły domek, kochającą żonę i ekscytującą kochankę.
A może naprawdę żałuje, bo Cię nie chce stracić.

Właśnie trzeba czasu, dużo czasu, abyś Ty wszystko przemyślała, poczuła, aby też on zdecydował na spokojnie czego naprawdę chce.

A Ty Przyszłość co chcesz zabrać autorce ten czas, bo co, bo Ty wiesz lepiej?

Autorko widzę jak na dłoni, że Ty masz bardzo trzeźwy osąd sytuacji (co jest bardzo trudne będąc w takim szoku) i dlatego słuchaj siebie.

Postąpiłaś w najlepszy z możliwych sposobów, nie prosiłaś o Jego miłość, nie prosiłaś by został z tobą, nie wybaczyłaś ot tak sobie.
Gdybyś tak zrobiła to dopiero wtedy byś straciła wiele. Straciłabyś wiele w swoich i w jego oczach.
Żeby wybaczyć musi być najpierw zrozumienie zdradzającego co zrobił, jak bardzo skrzywdził, SZCZERY ŻAL  i staranie o to by złagodzić ból, bycie poza wszelkim podejrzeniem że to się powtórzy. Bo niestety nieraz się powtarza, a wtedy zdradzony po raz drugi cierpi O WIELE WIELE BARDZIEJ.
Bo znów zaufał, wybaczył, przecierpiał, zaparł się samego siebie, a zdradzający jeszcze raz to wszystko zdeptał i zaśmiał się w twarz.

Autorko zaufaj więc sobie, swojej intuicji i swoim obserwacjom, poczekaj, poprzyglądaj się, pozwól sobie na wszystkie uczucia które Toba targają, bądź dobra dla siebie, dbaj o siebie. A dopiero potem podejmij decyzję.

W jaki sposób niby miałabyś marnować jego czas? Może tym że nie przeznaczy go na bzykanie kochanki. Dobre sobie - to marnowanie czasu na bycie z żoną i dziećmi w trudnych chwilach, które sam im zafundował. Może lepiej żeby kochankę pocieszał w tym czasie?

Talerz cieszę się, że zrozumiałaś moje intencje. Masz rację zagłębiłam się w temat. Poczytałam, postudiowałam, ale w myśl zasady "nie doświadczysz - nie zrozumiesz" sam tekst to tylko słowo pisane. Poznałam na tym forum wiele osób, które przeżyły zdradę. Spróbuj skupić się na radach tych, którzy mają realne doświadczenie i nie kipią jadem a wyjdziesz z obecnej sytuacji z nową MOCĄ, czy to z mężem, czy bez męża.

Talerz, pamiętaj, że sami nadajemy barwę swoim emocjom.
Jeśli na codzień koncentrujesz się na utrzymywaniu pewnego swojego wizerunku i dużo energii wkładasz w to, aby nikt nie dostrzegł kim jesteś w środku. Jeśli dbasz o to, aby nikt - nawet Ty sama - nie zobaczył, że wewnątrz jest "małą dziewczynką", która najbardziej na świecie pragnie, aby ktoś ją bezwarunkowo i bezgranicznie kochał, to gdy w Twoim życiu wydarzy się coś, co stoi w sprzeczności z tą kreacją, to cierpi stworzony obraz, to cierpi Twój wizerunek, to cierpi Twoje EGO, to cierpi Twoja duma.
Jeś spojrzysz realnie na sytuację, to zobaczysz, źe zdrada Twojego męża, nie mówi NIC o Tobie. Za to mówi dużo o Twoim mężu. Bo to on okazał się nie wart Twojej miłości, Twoich "poświęceń" (pewnie nawet przez niego nieoczekiwanych). To nie Twoja wartość się obniżyła. To jego notowania spadły, bo okazało się, że uczciwość, lojalność to nie są jego wartości, a miały one znaczenie dla Ciebie i Twojego jego postrzegania.
O Tobie mówią nie czyny Twojego męża, ale Twoje emocje, Twoje myśli, Twoje zachowanie po zdradzie. Jeśli skupiasz się na swojej dumie, swojej wartości, swoim wizerunku to oznacza, że to są Twoje wartości, które chcesz najbardziej chronić.

Zdrada nie scaliła mojego małżeństwa, wprost przeciwnie, zdrada ostatecznie przypieczętowała rozpad mojego małżeństwa, bo to nie przyczyna kryzysu, ale jego skutek. Zdrada to skutek góry śmieci, która między mną i moim mężem oraz Tobą i Twoim mężem wyrosła. To góra stworzona z niedopowiedzeń, niewyjawionych potrzeb, niewypowiedzianych oczekiwań, zawiedzionych małych nadziei, drobnych żali. Zza tej góry jedno nie widziało drugiego.
Od obojga, zdradzonego i zdrajcy zależy, czy zechcą wspólnie posprzątać "śmieci" usypane między sobą, czy może jednak każde okopie się na swoim stanowisku, jedno nie rozumiejące czego drugiemu brakowało w małżeństwie, drugie nie rozumiejące, czego mu samemu brakowało w małżeństwie.

Wierzę, że Twój mąż JESZCZE nie wie, co go pchnęło do zdrady. Mój mąż też mówił o tym jak czuł się "zajebisty", gdy zdradzał i udawało mu się mnie oszukiwać. On też nigdy wcześniej nie wszedł głębiej w swoje emocje i nie zadał sobie pytania o to, co się kryje pod powierzchownym uczuciem "zajebistości". To tak podobnie jak Ty nie do końca wiesz na czym zbudowana jest Twoja duma . Twrój mąż dobił Waszą relację - wybierając zdradę jako sposób na poradzenie sobie ze swoją frustracją. Głupie, proste i łatwe, krzywdzące dla Ciebie rozwiązanie, ale widocznie na lepsze, bardziej dojrzałe nie było go stać. Okazał się słabym CZŁOWIEKIEM. Warto zobaczyć w zdrajcy człowieka, nie kata, pragnącego Twojego cierpienia. Do tego zachęcam.Twój mąż po prostu Ciebie nie widział, nie dostrzegał Ciebie zza góry śmieci między Wami, zapomniał, że JESTEŚ za tą górą. Widział już tylko siebie i swoje potrzeby.
Ty i Twój mąż macie teraz szansę wejść głębiej w swoje emocje, włączając w ten PROSES swój intelekt i intuicję. Macie szansę dotrzeć do źródeł Waszych przekonań i życiowych narracji żeby nauczyć się rozpoznawać, nazywać i w konsekwencji przeżywać emocje. Po świecie chodzą rzesze ludzi, którzy jadą na autopilocie, nieświadomi tego, że są tylko "maszynami" na usługach swojej podświadomości, a Ty, Wy macie szansę stać się świadomymi ludźmi, dokonującymi świadomych wyborów.

Życzę Tobie z całego serca powodzenia w odnajdywaniu swojej drogi

Aniołku Pozdrawiam

talerz123 Przyszłość i End_aluzja (ktoś polecił Ci jej wątek i wypowiedzi), jak mi się wydaje, są psychologami (przynajmniej jedna z nich).
Przyszłość słusznie zauważyła, że Twoja wartość, jako człowieka, nie zależy od nikogo, mimo zdrady, jesteś tą samą osobą z tymi samymi zasadami.
Trudno jednak nie zauważyć, że większość zdradzonych osób pisze tutaj "moje poczucie wartości spadło do zera". Nie twierdzę, że Twoje spadło do zera, ale jednak spadło, o czym sama piszesz. Bo tak to niestety działa; rzeczywistość, to jedno, a odczucia - drugie.
Żeby spojrzeć na problem zdrady racjonalnie, na chłodno (zwłaszcza tuż po wydaniu się jej), potrzeba chyba wyższych stanów świadomości, a szczególnie po to by odczuwać empatię do zdrajcy.
Definicja empatii podaje (w ogólnym zarysie), że jest to "zdolność odczuwania stanów psychicznych innych osób, umiejętność przyjęcia ich sposobu myślenia, spojrzenia z ich perspektywy na rzeczywistość." ale także "jednoczesnego współodczuwania stanów emocjonalnych owej innej osoby".
Ja nie twierdzę, że brakuje Ci empatii wobec męża, Ty rozumiesz dlaczego to zrobił; chciał się dowartościować nie myśląc o Tobie.
Jednak druga część definicji jest chyba trudniejsza do zaakceptowania, bo czy powinnaś wczuwać się w jego stany emocjonalne, gdy dogadzał sobie z kochanką, czy może aktualnie, gdy ponosi konsekwencje wydania się zdrady?
No i co zrobić z tą wiedzą? Zrozumieć i iść dalej, współczuć mu może?
Nie ułatwia Ci też zadania brak szczerości męża, który w dziecinny sposób odpowiada,"nie wiem dlaczego to zrobiłem", a jednocześnie zapewnia, że miał w domu wszystko.
Sytuacja trochę patowa.
Co do szczegółów jego zdrady, ja także nie dziwię się, że on nie chce się do końca otworzyć, bo prawdopodobnie nie chce pogrążyć się wyjawiając Ci całą prawdę o ich relacji (moim zdaniem, ta cała prawda nie jest Ci potrzebna), ale blokując się na wyznanie prawdy w związku z ewentualnym brakiem "tego czegoś" w Waszym małżeństwie, w praktyce uniemożliwia Wam pracę nad poprawą tego co było złe.
Skoro wszystko było i jest ok i niczego mu nie brakowało, więc dlaczego zdradzał; ..bo tak,.. on nie wie??????
Zdecydowanie jemu brakuje empatii wobec Ciebie, a taką postawą robi z siebie po prostu głupka na którym trudno polegać teraz i w przyszłości, bo skoro robi coś i nie wie dlaczego tzn, że jest nieodpowiedzialny i wszystkiego można się po nim spodziewać, przede wszystkim nie jest szczery.
Odniosę się jeszcze do Twojego stanowczego stwierdzenie, że nigdy nie wybaczysz. Z pewnością nie zapomnisz, nie da się, ale jak wyobrażasz sobie Waszą wspólną przyszłość, bez Twojego wybaczenia?

Myślę, że dobrze zaczęłaś, ale powoli rozmieniasz się na drobne. Życzę ci siły.
Przytoczę tu parę słów o honorze i miłości z męskiego bloga:
W pewnym momencie popełniliście błąd polegający na tym, iż uznaliście, że można honor schować gdzieś głęboko, przehandlować poczucie własnej wartości, bo miłość, czyli to, czego tak bardzo pragniecie ma większą wartość niż honor i duma. Nikt Wam nie powiedział to, co ja powiem za chwilę. Że kochać potrafią tylko ludzie honoru, a miłość trwała jest tylko dzięki temu, że ludzie, którzy się kochają, mają honor i sobie na pewne rzeczy nigdy nie pozwolą – i na oszukiwanie partnera i na niedotrzymywanie słowa. Na deklaracje bez pokrycia i na wybaczanie, kiedy okazują, iż kochana osoba nie jest dla nich wartością. Jak tracisz honor, dumę – stracisz wszystko, w tym miłość. Miłość potrzebuje honoru – bo bez niego karłowacieje, z czasem pojawia się poniżanie, walka o dominację a niesłowność zabija resztę.

Talerz123 - chciałaś by ktoś spojrzał na Twoją sytuację trzeźwym okiem. Zapewniam więc, że nie piłem, chociaż być może uznasz, że to, co napiszę trzeźwe nie jest. Spoglądam nie tylko na Twoje życie. Nie tylko na Ciebie. Spoglądam na cierpienie tylu kobiet i mężczyzn, którzy nazywają się zdradzonymi. To wszystko jest takie smutne. Tak bardzo zostaliśmy wkręceni w kulturowe schematy, że powoduje to cierpienie. Cierpienie niepotrzebne i wynikające tylko z wychowania, jakiemu zostaliśmy poddani, z powodu pryśnięcia bańki mydlanej, skończenia baśni.

Miłość uznają ludzie za wartość najwyższą. Deklarują bezgraniczność, całkowite oddanie, deklarują, że szczęście partnera jest ich szczęściem. Najogólniej rzecz ujmując miłość to rzeczywiście szczęście odczuwane w związku z drugą osobą i pragnienie jej dobra. Sprawa się komplikuje, gdy w miłości chce się zabezpieczać własne dobro. W tym momencie fałszem jest twierdzenie, że miłość wyklucza egoizm. Niewiele osób chce się nad tym zastanawiać. Skupiamy się na szlachetności miłości, zaufania i tracimy z oczu fakt, że za tym wszystkim sprytnie ukrywa się ego.
Bezgraniczne oddanie uważa się za zaletę, chociaż można to porównać do oparcia się na partnerze i przesunięciu środka ciężkości poza własną możliwość kontroli. Jesli zachwieje się podpora, wali się cały świat. Dlaczego czymś pięknym ma być takie pozbycie się własnego oparcia na własnych nogach?

Zaufanie. Ufałem jej... ufałam jemu, a okazało się, że nie byli tego warci. Co jednak otrzymali w tym niezwykłym darze zaufania? Ufam ci, czyli wierzę, że zrobisz to, co chcę, byś robił(a) i że nie zrobisz tego, czego wystąpienia nie chcę. Jaka w tym jest "korzyść" dla osoby "obdarzonej" zaufaniem? Chyba tylko splendor zakrywający na pierwszy rzut oka ograniczenia i nakazy.

Zdrada. Podstawowe pojęcie w tych wszystkich tragediach. Czy to nie dziwne, że mimo, iż miłość definiuje się jako coś wzniosłego, duchowego, różnego od "zwykłego pożądania seksualnego", za największy cios uważa się właśnie sprawy związane z zauważaniem seksualnej atrakcyjności poza związkiem właściwym. Byłoby to zupełnie zrozumiałe, gdyby związek dwojga ludzi był na zasadzie wtyczka-gniazdko. Połączenie genitaliami. Jak można umieszczać własną miłość w chmurach, twierdzić, że jest to coś wzniosłego, jeśli ta miłość rozpada się z powodu tak błahego w porównaniu z miłością pożądania seksualnego? Jak można mówić, że pragnie się szczęścia kochanej osoby, jeśli zaznanie przez nią przyjemności, której z nami nie dzieli, uważamy za zdradę? Powtórzę - za zdradę uznaje się przyjemność (szczęście) partnera, jeśli zaznaje jej bez nas. A jak możemy za zdradę nie uznawać nienawiści, kłótni, wrogości, choćby krótkotrwałej?
Zastanawiało mnie, dlaczego to jest takie ważne. Czy powodem jest to, że ukochana osoba może od nas odejść? Że skok w bok jest pierwszym krokiem odejścia? To nie jest takie proste. Bo o wiele bardziej, bez szansy powrotu, można odejść poprzez śmierć. Gdyby ryzyko opuszczenia było motywem uznawania za główne zagrożenie, kobiety nie powinny poślubiać żołnierzy, strażaków, policjantów, himalaistów, itd... A jednak nie widzi się problemu w ryzykownych zawodach. Bo lepiej jest gdy ukochana osoba zginie, niż miałaby odejść do innego partnera, niż miałaby z innym partnerem szukać szczęścia.
Dlaczego tej bezgranicznej miłości nie stać na to, by życzyć ukochanej osobie szczęścia, nie stawiając warunków? Dlaczego postawa "cieszę się, gdy jesteś szczęśliwa (szczęśliwy), nawet jeśli to nie ja ci to szczęście daję" - jest uznawana za absurd lub dziwactwo?

Dlaczego większości osób nie dziwią konstatacje w stylu: "był dla mnie dobry, dbał o dzieci i dom, ale zdradził i tego mu nie wybaczę... była dobrą żoną, matką, dobrym człowiekiem, ale okazała się dziwką i to koniec"?

Dlaczego niewiele osób zgodzi się, że zdradą w miłości jest nienawiść i rzeczywista pogarda, rzeczywista wrogość, a nie domniemana i naciągana interpretacyjnie "pogarda" rzekomo wynikająca z zainteresowania obcym ciałem, czy nawet obca duszą?

Autorko tej opowieści, jeśli nie możesz sobie spojrzeć w twarz, to wyłącznie z powodu blokady, jaką sama sobie nakładasz. Bo absolutnie nie masz do tego powodu. Rzeczywiście wartości własnej nie należy opierać na wartości, jaką stanowimy dla kogoś.
Mam nadzieję, ze mojego wywodu nie uznasz za atak. Moją intencją była pomoc. Czy się przebiję przez ból i emocje. Nie wiem. W każdym razie życzę Ci szybkiego wyjścia z cierpienia w sposób, jaki uznasz za najbardziej dla Ciebie odpowiedni.

Mimo wszystko szkoda, że nie jest to typowy męski punkt widzenia. Gdyby był, mężczyźni przynajmniej nie zarzucaliby kobietom zdrady.

Co w moich słowach było nieuczciwe?

No moim zdaniem to brzmi jak jakaś piękna ideologia, równie piękna, jak ta którą krytykujesz dżdżownick.

Jakoś jak kocham, nie mam problemu, aby nie zdradzać. Jak nie kocham również. To jest silniejsze ode mnie. Może każdy ma swój zbiór zasad moralnych i trzeba się wedle niego dobierać? Wyjaśnić sobie, czym jest miłość dla obojga.
Jak to mam się cieszyć szczęściem partnera z inną kobietą? No mogę się wznieść na wyżyny idealizmu, ale po rozstaniu. A nie żyjąc w układzie.

No ale zaciągnąć parę razy to się na pewno musiałeś dżdżownick

Powiedz proszę czy czujesz się szczęśliwy gdy Twoja kobieta zaznaje przyjemności z innymi mężczyznami?

Ale co to za argument.
W takich przypadkach TEŻ powinni się rozstać. I też brakuje im odwagi albo możliwości.

Otóż to POWINNI a jednak się nie rozstają.
Ale nie kupuję wyjaśnienia pt. brak odwagi albo możliwości.
Dla chcącego nic trudnego. Nie rozstają się, bo NIE CHCĄ. z wygody albo zaniedbania.

A najczęściej z braku świadomości, że MOŻE BYĆ INACZEJ.

Droga Talerz123,  ze względu na późną porę i dość intensywny dzień, przyznam uczciwie, nieco pobieżnie niektóre nowe posty przeczytałam. Przy poście Dżdżownicka zaś zawładnęła mną nieznana mi dotąd przemożna chęć zapalenia zioła... Niestety, decyzja o rozwodzie podjęta, a jedyny znany mi hodowca maryśki, siostrzeniec mojego męża, ze względu na "niezręczną "sytuację, towaru cioci raczej nie dostarczy...

Więc dziękuję Ci, Xymeno, za wyciągnięcie esencji z postu Dżdżownicka Now I see Interesujący punkt widzenia Doprawdy

Ja tak ładnie, z głębią, z nutą filozofii, z profesjonalnym żargonem psychologicznym jak moi "przedmówcy" pisać nie umiem, ale ... wtrącę się jeszcze ze swoimi skromnymi uwagami na Twój wątek, Talerzu123

Na dwoje babka wróżyła, jak się Twoja historia potoczy, to zaledwie tydzień odkąd sprawa ujrzała światło dzienne.

Dziś mam siłę na jedną refleksję.

Cały czas podobnie jak Ty, zadaję sobie pytanie, dlaczego Twój mąż, który:

skacze w bok.

Dlaczego Twój mąż, którego pytasz wprost - CZEGO Ci brakowało, odpowiada:

Nie stronię od "głębokich" książek, czasem też chętnie chwycę jakąś psychologiczną pozycję, uwielbiam czytać niektóre posty na tym forum ze względu na ich naprawdę dobrą jakość, też na początku z zapartym tchem pochłaniałam strony o wsłuchiwaniu się w niezaspokojone potrzeby tego drugiego człowieka, próbowałam też o tych potrzebach rozmawiać, ale... odpowiedź WaltonaSimonsa z 1 strony wątku najlepiej chyba podsumowuje sedno problemu:

Tyle postów po (oczywiście każdy, nawet jedno słowo czy emotikonka rzuca światło na problem), ale ... WaltonSimons jest chyba najbliższy prawdy! Znudzenie, zwykłe najzwyklejsze znudzenie, też może być powodem zdrady!

Wiesz, że mój mąż mówił to samo? " Mieliśmy wszystko" . No i szukał ... czegoś więcej, aż znalazł.

Podobnie rzecz ujmuje Araquelle.

I choćbyś na rzęsach stanęła, niewiele zrobisz, bo znudzenie jest... w nim.

Jak to po latach człowiek mądrzeje, że przydaje się w życiu zdrowy egoizm... Niby się o tym słyszy, ale póki nas coś takiego nie dotknie, nie zrozumiemy, co się pod pojęciem tym kryje.

Rozumiem też takie ... naturalne "rozgoryczenie" (czy to właściwe słowo?) w niektórych Twoich postach, że Ty dałaś z siebie wszystko w tym związku, a on ... coś takiego zrobił w podziękowaniu. Wtedy czułam podobnie.

Będę zaglądać na Twój wątek. Pamiętaj, nie jesteś sama! Temat jest jeszcze mi dość bliski, a i poziom dyskusji, Autorko wątku, narzuciłaś wysoki

Krejzolka82 ja z uwagą czytam Twoje posty. Ja się cieszę, że tu się wypowiadasz

Ten szczegół (post 85) ze scenariusza nr 2 - u mnie miał zasadnicze znaczenie

Dobrej nocy wszystkim.

EDIT (rano):
WaltonSimons, nie mogłam się powstrzymać:

Super tekst

Lilka787, podzielam Twoje zdanie w sprawie zielarstwa :

Czyli trafił nam się cichy propagator poliamorii ?... Nie sądzisz, że Dżdżownickowi, jak to mężczyźnie, najzwyczajniej w świecie w tych oparach marzy się ... harem?...

Być może tak brzmi, chociaż nie o piękno tu chodzi. Chodzi o zwalczenie cierpienia.
Poruszyłaś też inną istotną kwestię, cb. Kobiety bardzo często twierdzą, że seks jest dla nich tylko uzupełnieniem miłości. Że bez uczucia nie potrafią. I tę Waszą naturalną postawę chcecie też wyegzekwować od mężczyzn, mimo, iż większość mężczyzn oddziela lub potrafi oddzielać seks od uczuć, odczuwa pociąg seksualny nawet bez zakochania. Dawniej, gdy mężczyźni traktowali Was jak swoją własność, czego wymownym symbolem był pas cnoty, mężczyzna nieoficjalnie mógł uprawiać seks poza związkiem, istotne było to, by seksu takiego nie uprawiała żona. Mąż mający kochanki to ogier, kobieta mająca kochanków to dziwka. To się zresztą utrzymuje w opinii ludzi do dzisiaj. Po wywalczeniu równouprawnienia Wy, kobiety, nie skupiłyście się na obronie własnych potrzeb. Równouprawnienie w tym aspekcie oznacza, że teraz i Wy możecie zakładać mężom pas cnoty. Przyzwyczajono Was do bycia własnością. A przyzwyczajenie drugą naturą człowieka. Teraz również Wy chcecie posiąść własność.
Jednak, by nie odbiegać od wątku... podnoszony przez kobiety dość często argument w rodzaju "ja nie mam problemu, by dochować wierności" wygląda jak przekonywanie osoby lubiącej słodycze, że łatwo jest słodycze odstawić przez kogoś, kto słodyczy nie lubi. "Jakoś ja nie jem słodyczy i żyję."
Traktujecie widocznie pociąg seksualny jako fanaberię mężczyzny. Wymyślił sobie, że chce spróbować z inną. Gdyby tego nie wymyślił, to nic by go do tego nie skłaniało. Natura jednak trochę miesza nam szyki. I preferuje zmienność , różnorodność. Tylko że w Waszym przypadku chyba bardziej zajmuje się organizmem, niż świadomością. Pamiętam jakiś news tytułowany przez dziennikarzy skłonnością kobiet do zdrady. Otóż podobno organizm kobiety mając do wyboru plemniki, które zdążył już poznać i plemniki "nieznane" preferuje te drugie. Czyli plemnik przypadkowego kochanka ma większe szanse na wniknięcie do komórki jajowej. 

Zupełnie niepotrzebna i uniemożliwiająca chyba zastanowienie nad całkiem sensowną myślą.

Nie mam żadnej wiedzy o tym, czy moja żona zaznaje przyjemności z innymi mężczyznami. Gdyby to jednak robiła to... tak. Świadomość tego, że po pierwsze odczuwała przyjemność, może szczęście, którego nie znajdowała we mnie i po drugie, że nie jestem przeszkodą, byłaby dla mnie dobra. Znaczyłoby to też, że mimo, iż ma potrzeby szukania szczęścia, którego jej nie daję, chce być ze mną i tworzyć nasze "ognisko domowe", nasz dom, chociaż jest indywidualną osobą, duchowo niezależną. Jest to po stokroć lepsze, niż stopniowe, coraz większe popadanie w smutek i cierpienia choćby z powodu losowych zdarzeń, których nie szczędzi życie.

Co skłoniło jednak Ciebie do wniosku, że się "zaciągnąłem kilka razy"? Dziwaczność tego, ze nie przeszkadza mi ewentualna przyjemność żony z kimś innym? Porównajmy więc to z inna postawą. ODDAŁABYM ZA NIEGO ŻYCIE. Co jest większym poświęceniem? Rezygnacja z "prawa własności" czy z życia? Czy może gotowość do oddania życia to tylko taka... poezja? Podobnie jak BEZGRANICZNA miłość, która cierpi po przekroczeniu pewnych granic, po uświadomieniu sobie, że poza domem też istnieje świat.
Jeśli jesteśmy gotowi oddać życie za kochaną osobę, dlaczego mielibyśmy ją skreślać z jakiegokolwiek powodu? Czy gotowość oddania życia za kogoś nie oznacza totalnej akceptacji tego człowieka?

Xymeno, a co z zasadami? Czy to, że ślubowali sobie wierność na dobre i na złe nagle traci ważność? Powinni się rozstać czy może prościej by było przeanalizować swoje zachowania i zrezygnować z wrogości? Tu otwarte niech będzie pytanie, co nalezy uznać za wierność. Wstrzemięźliwość seksualną czy trwanie u boku partnerki/partnera, wspieranie go, tworzenie wspólnego dobra.
Jak wiernego partnera byś chciała? 1. Tego, który seks uprawia tylko z Tobą i tylko Tobie mówi komplementy. 2. Jest z Tobą na dobre i na złe, opiekuje się Tobą i nie przeszkadzają mu w tym nawet potrzeby, które nie są związane z Tobą?

Summerko88 - piszesz o braku zdrady bo może facet grubas, ona zaniedbana i nikt ich nie chce, ale trwają w związku nienawidząc siebie. Wg mnie jest tam zdrada. Jest nią nienawiść.

Elle88, czyż właśnie nie komentujemy sytuacji, w której Autorka WIE o zdradzie? Nie doceniasz "życzliwych" skłonnych do poinformowania? Nie doceniasz włamywania się na konta fb, na pocztę elektroniczną? Są sposoby, by się dowiedzieć.

O tym, czym jest zaufanie wspomniałem już. Skąd się bierze cierpienie wspomniałem również. Tak nas kształtuje kultura. Wydaje mi się naturalne, że jeśli się kocha bezgranicznie to akceptuje się kochaną osobę przynajmniej na tyle, ze jest ona ważniejsza od pragnienia bycia dla niej całym światem. cierpienie o którym mówisz to urażona duma.

W tym tkwi sedno. Zadawanie cierpienia. Czy zadawaniem cierpienia jest czyn niezwiązany z osobą, która uważa się za pokrzywdzoną tym czynem? Czy może presja na to, jaki ma być i co może a czego nie może robić drugi człowiek? Na czym polega krzywda osoby "zdradzonej" wg Waszej terminologii? Utrata złudzeń? Utrata zaufania? Czy więc podobnie będzie, jeśli kobieta wyobrażała sobie, że jej partner jest zaradny a on nie potrafi jednak załatwić spraw i w związku z tym, może ona  mieć wątpliwości, czy będzie zdolny do zapewnienia bezpieczeństwa, uzna to za zdradę, bo nie może mu ufać? Jesli partner zostanie pobity przez innego mężczyznę, to jest to powód do utraty wiary w bezpieczeństwo i również będzie to zdradą (bo zawiódł zaufanie)?
Czy może jednak krzywda polega na urażonej dumie? 

To nie ten przypadek. Związek otwarty jest jedną z możliwości. Moja żona powiedziała, że jeśli "zdradzę", nie chce o tym wiedzieć. Mimo to nie mam haremu, nie sypiam z innymi kobietami. Ale wg kryteriów Talerz123 też jestem zdrajcą z powodu rozmów z innymi kobietami, rozmów, które na pewno zostałyby uznane za zbyt sympatyczne, głębokie, zbyt zaangażowane lub zbyt frywolne.
W kontekście "napalenia się zioła" podsunę Wam pewien tekst. Nie jest to dokładnie moja wizja, ale to, co piszę, łatwo da się pogodzić z tym, co napisał inny człowiek:
David Herbert Lawrence napisał w liście do Cynthii Asquith m.in.:
"Uważa Pani, że wojna nie hamuje biegu prywatnego życia, że poszczególni ludzie mogą kochać się i w pełni korzystać z życia. To nieprawda. Zasadniczą cechą miłości jest to, że uniwersalizuje ona jednostkę. Jeżeli kocham, interesują mnie wszyscy ludzie, a przede wszystkim mój naród. Moje uczucie rozciąga się koncentrycznymi kręgami na wszystkich ludzi. Na tym polega istota miłości. Kiedy kocham ja, jednostka, moje uczucie automatycznie promieniuje ze mnie najpierw na mojego sąsiada, potem coraz dalej, aż wreszcie gubi się gdzieś w przestrzeni. Na tym polega miłość, która bez tego nie może istnieć. Jeżeli więc kocham, moja miłość udziela się sąsiadom, którzy też zaczynają żyć w duchu miłości, przekazując ją jeden drugiemu dalej i dalej. A jak może się to dziać w czasie wojny, kiedy ludzkie uczucia są zaprzeczeniem miłości?
Duch wojny sprawia, że zamykam się sam w sobie, staję się jednostką pozbawioną wewnętrznej więzi z resztą ludzi. Efekt tego ujawnia się na zewnątrz, wszystko sprowadza się do do problemu biologicznego życia, a nie bytu wewnętrznego. W czasie wojny staję się jednostką odseparowaną w swoim bycie, każdy mój czyn coraz bardziej oddala mnie od pozostałych ludzi.
Jeżeli zatem kocham - jestem przeciwny samej idei wojny. Kiedy jest wojna, nie mogę kochać. Gdy miłość zwycięża, nie może być wojny. Wojna jest potężnym i z konieczności jesiennym procesem rozkładu. Odwrotnie miłość, która jest wspaniałym procesem twórczym, zespalającym, niczym wiosna, wiele rozproszonych czynników w jednolitą, zwartą całość. Mamy już dość tego procesu rozkładu. Jeżeli potrwa dłużej, tak doszczętnie zniszczymy jednoczące nas więzi, iż każdy z nas stanie się tak dalece oderwaną od reszty jednostką, że w całości przedstawiać będziemy anonimową masę, bezkształtną jak góra piasku. Staniemy się wyjałowieni, bez żadnej przyszłości i bezużyteczni, jak martwe drzewa. Oto prawda, która zawiera w sobie tak wielkie niebezpieczeństwo, że człowiek staje się bliski obłędu, kiedy spojrzy jej w oczy."

W roli ścisłości ;-). My tu nikogo nie sądzimy. Nie taka nasza rola i rola tego forum. Przynajmniej tak mi się wydaje

Przeczytałam Twój post i z tego co piszesz to jednak historia nasza i Wasza nie jest taka sama. Dla mnie raczej niewiele się zgadza. Ale do tego dojdę małymi krokami.

Szczerze przyznaj sam przed sobą, czy robiłeś to dlatego by żona nie czuła się zazdrosna, czy może był inny powód tego, że kasowałeś?
Ten Twój bunt do mnie nie przemawia w ogóle.
Pytanie czysto retoryczne oczywiście z mojej strony.

Mój mąż przyznał, że kiedy go zaczepiała a on jeszcze nie chciał tego ciągnąć kasował bym nie czuła się źle przez to, że ona go zaczepia (nie będę tego komentować...).  Natomiast kiedy sprawy wymknęły się z pod kontroli i "popłynął", kasowali by się nie wydało. Wiedzieli co robią. Proste jak drut.

Nie o rozmowy chodzi a o ich przedmiot. Nie fakt, że rozmawiali mnie zranił a ton tych rozmów, ich treść. Mój mąż rozmawia z wieloma kobietami o wielu rzeczach. NIE MAM MU TEGO ZA ZŁE! Ja też rozmawiam z facetami. To jest normalne. Normalne jest też to, że inni ludzie wydają nam się atrakcyjni. To nie zbrodnia. Ale widzisz są pewne granice, których się nie powinno przekraczać będąc w związku. Ze względu na szacunek do drugiej osoby, którą się kocha.

Komplementy od innych ludzi to też nie zbrodnia. Ale trzeba umieć je przyjąć, a gdy wydają nam się nie na miejscu umieć wyjaśnić drugiej osobie, że powinna spasować. I odwrotnie. Jeśli Twoja żona czuła się jednak nimi urażona i powiedziała Ci o tym (zachowała się moim zdaniem normalnie. Bolała ją ta sytuacja i cię poinformowała o tym) to Twoja rola chyba polegała na tym by Tym kobietom to wyjaśnić (jeśli nawet Ty nie widziałeś w tym nic złego to ze względu na żonę).

Nasze telefony i komunikatory też przez cały czas (do TEGO czasu) były ogólnodostępne.

Mój mąż ukrywał kontakt z nią (widzisz tą różnicę?)

Nie oceniam bo nie rozumiem tego kompletnie. Bunt niczym u nastolatka. Zamiast się buntować nie łatwiej było żonie jednak wytłumaczyć? Spróbować chociaż?.

Zatarłeś chyba dowody, którymi mogłeś te oskarżenia odeprzeć. Tyle z tego Twojego buntu wyniknęło...

Ja byłam oszukiwana, czy widzisz i tą różnicę?. Mój mąż umówił się z nią wciskając mi kłamstwo. Bo wiedział, że ich relacja nie jest niewinna. Mi nie dano prawdy na tacy - odkryłam ją przypadkiem.

Uważam, że jeśli miałeś jakieś "ale" do swojej żony to tylko i wyłącznie żona powinna je usłyszeć...
Jeśli było coś co miałeś jej do zarzucenia to wystarczyło  to zrobić. Miałaby szansę się obronić, może udowodnić ci, że się mylisz. Wolałeś jednak przegadać to z inną osobą. Nie dałeś żonie szansy. Nie fair.

Tu widzę kolejną różnię między moimi i Twoimi doświadczeniami.

Mój mąż zrozumiał co zrobił. Mimo że on też nie czuł się winny. Nie widział zdrady w tym co zrobił (no bo jej przecież nie bzyknął - tak po chłopsku, prawda? nawiązując trochę do zakończenia Twojego postu). Uważał, że okłamał mnie tylko raz mówiąc mi, że musi wyjść wcześniej do pracy a spotkał się z nią. Nie tłumaczyłam mu niczego. Wysłuchałam jego argumentów i zapytałam, czy mógłby postawić się teraz w mojej sytuacji. I to wystarczyło by zrozumiał jak się poczułam i co zrobił. Zadziałała jego empatia.

Wtedy dopiero mogliśmy rozmawiać o tym wszystkim. Wcześniej to nie miało sensu. Jak udowodnić "winy" komuś kto się do nich nie poczuwa?

Dziś mój mąż wie, że mnie zdradził. Próbuje to naprawić.

I to jest jednak Wasz problem, nie jej. Powinniście razem go rozwiązać.

Tyle w temacie ode mnie. Nasze historie są całkiem różne. Przeczytaj mój pierwszy post i kilka na początku a zrozumiesz. Jeśli jednak dalej widzisz analogie to chyba nie napisałeś całej prawdy.
I zdrada to nie tylko seks.

Talerz... nie ufaj. Nie wierz w to co widzisz i w to co słyszysz. Czuj. (starałam się nie okłamywać zony kochanka kiedy do mnie napisała, on tez nie, polegało to raczej na niedomówieniach, straszne to wszystko... piszę zebys wiedziała jak to wyglada z drugiej strony... nie ufaj im)
Czy to zaufanie do niego jest Ci potrzebne? Nie możesz z nim zyć i kochać go bez tego?
Nie uważasz, że to nasze zaufanie do innych do siebie samych to tylko iluzja? Możemy sobie wmówić różne rzeczy, uwierzyć w nie... to często nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Całe to zaufanie... dlaczego tak bardzo potrzebujemy liczyć na drugiego człowieka? Mieć pewność?
Nigdy nie będziesz miała pewności, że nie zdarzy się nic złego, żadna z nas nie powinna jej mieć bez względu na to czy zdradził czy nie.
Załóż najgorsze i żyj. Kochaj go takiego, bo taki jest. Słaby, niemoralny. Wszyscy tacy jestesmy. Dzielimy się tylko na tych, którzy wiedzą o sobie smutna prawde i na nieswiadomych.

Jaka jest prawda wiedzą tylko oni. A może i oni nie. Może prawda to coś jak yeti.

Szczerze, to już sam nie wiem. Kasowałem z rozpędu nawet wiadomości od kolegów, którzy ponoć mieli na mnie zły wpływ

A ja myślę, że chodzi tylko o fakt, że były to rozmowy z inną kobietą. Że dałoby się ścierpieć gdybym o tym samym rozmawiał z którymś z kolegów. No ale jak z kobietą, to nagle rozmowa musi mieć jakiś podtekst...

Ale ja te komplementy miałem i mam w nosie. Wzbudzają we mnie raczej zimną pogardę, bo jeśli nie zasługiwałem na uwagę kiedy wyglądałem kobiecym okiem gorzej, to mam w nosie zainteresowanie kiedy wyglądam lepiej Jeśli już, to miałem z tego cyniczną zabawę i powód do rozmyślań jak jednak płytkie potrafią być kobiety.

Ja też w pewnym momencie ukrywałem, bo już nie wiedziałem co wzbudzi złość żony.

Nie było łatwiej, bo tłumaczyłem, a po jakimś czasie problem wracał.

To co było tzw. dowodem, to było jej znane. Problem w tym, że nawet teraz kiedy widzi mnie i ją na komunikatorze, to pyta: co gadacie sobie? I dlatego teraz nie czyszczę żeby sobie mogła sprawdzić czy gadamy albo jeśli już, to o czym.

A widzisz, mnie zaś ktoś życzliwy podpierniczył. Przynajmniej tak twierdzi moja żona. Przyjmuję, że mnie nie okłamuję więc był i jest to dla mnie argument, że jeszcze komuś taka sytuacja się nie spodobała. Jak pisałem, nie czuję winy ale muszę przyjąć do wiadomości, że ktoś może inaczej odbierać daną sytuację. Zresztą moja żona miała podobną sytuację. Miała przyjaciela z którym często rozmawiała przez telefon, radziła się w wielu sprawach, nawet jeśli wcześniej poradę uzyskała ode mnie Wychodziła na wspólne spotkania z nim i innymi znajomymi. Potrafili zabalować do świtu w knajpie na przykład. Nie usłyszała ode mnie złego słowa (z wyjątkiem ustalenia pewnych zasad), bo ja miałem do niej pełne zaufanie. Przyjaźń się skończyła, bo nie kto inny jak żona tego przyjaciela wprost zwróciła się do mojej żony, że nie życzy sobie tej przyjaźni. Tak, moja żona przestała się kontaktować z przyjacielem, bo chciała uszanować zdanie jego żony. 

Ha, ha usłyszała wielokrotnie ale te kobiece uszy...

A ogólnie, to chyba jednak sprawdza się stara zasada, że jak facet chce się wygadać, to jednak trzeba do tego kumpla i odpowiedniej ilości trunków. Tak jest bezpieczniej

Może chodzi o podtekst, ale inaczej postrzegany.
Może jest tak, że w takich sytuacjach wychodzi "niskie poczucie wartości" i "strach przed porzuceniem i samotnością".? Może chodzi o to, że partner miał być cały dla mnie i tylko dla mnie, miał koncentrować całą swoją uwagę wokół mnie. Miał widzieć mnie i tylko mnie, bo tego POTRZEBUJĘ. Bo tego CHCĘ. a gdy pojawia się ktoś, kto może być dla mojego partnera interesujący i atrakcyjny i JA tracę całą jego uwagę i JA mogę okazać się mniej atrakcyjna(y) pożądana(y) niż ktoś, to mam wrażenie, że stanę się NIKIM? Może wtedy okazuje się, że swoją wartość w znacznym stopniu, mierzy się tym, że nie dla siebie jest się kimś wyjątkowym, ale dla kogoś innego.

To nieprawdopodobne, jak typowe i podobne jest nasze/ich zachowanie i przebieg zdrady. Mój kochanek dokładnie to samo powiedział żonie. Czytam Twoje posty i przeraża mnie podobieństwo sytuacji. Ten brak indywidualności. To, że tak naparwdę ludzie wcale sie od siebie nie różnią. Różnia nas tylko etapy i sytuacje w których się obecnie znajdujemy.

Talerz, nie chodzi o życie bez zaufania. Może bardziej o uświadomienie sobie, że ono nie istnieje. Że to ułuda. Oszukiwanie siebie. moge jechac samochodem i wierzyć, że wszyscy inni uzytkownicy ruchu, sa dobrymi i odpowiedzialnymi kierowcami, Ze są trzeźwi. i że jestem bezpieczna. Ale jak to sie ma do rzeczywistości? Nie chodzi o to, żeby zyc w leku i nie wyjeżdżać na ulicę. Chodzi o to żeby jeździć mając ograniczone zaufanie i  świadomość ryzyka.
Po prostu pozbądź się lęku. Wiem, że trudno nie mysleć o nim i o niej, myśl, ale się ich nie bój. Ryzyko zachorowania na raka jest dość spore, ale czy mysli o nim powinny determinować nasze zycie?
ps. przepraszam, że pisze troche bez składu i ładu, ale to dosc emocjonujące... od awantury zwiazanej z moim romansem minał juz miesiąc, a mimo to nadal serce wali mi jak młotem kiedy o tym myslę.

może to cisnienie na rozumienie wszytskiego jest zupełnie niepotrzebne
akceptacja daje poczucie szczęścia, a rozumienie?

Beyond
Dzięki za te słowa.
Bo zrobiło mi się niedobrze po przeczytaniu wyjaśnień męża.
Jestem prawie tą trzecią z tej historii, kilka lat temu zobaczyłam faceta, który się we mnie zakochał i okazując mi to na różny bardzo subtelny sposób sprawił, że ja też. Ale o tym nie wie, może jedynie się domyśla. Na wiele sposobów dawałam mu do zrozumienia, że nic na boku nie wchodzi w grę. I myślę, że na nic więcej się nie odważy. Wiem, że nie jest szczęśliwy z żoną, bo wiem co mówią inni i co on mówi, nie mnie bynajmniej. Usłyszałam nawet przypadkiem jego słowa do kolegi, że najlepiej by było, jak to ona by sobie kogoś znalazła. Nigdy go nie prowokowałam. Oprócz jego pocałunku z zaskoczenia niczego nie było. Wiem czego mogła oczekiwać ta trzecia. Że będzie miał odwagę podjąć decyzję w normalnych okolicznościach. Na tak lub na nie.
Jego tłumaczenia są typowe, ale dla mnie obrzydliwe.

To nie jest piękne to jest głupie. Napisałam już kilka razy, że moim błędem było, że oddałam się tej miłości bezgranicznie. Rozumiem go teraz. Zaniedbałam siebie. I świadomość tego dodała tylko goryczy do tej czary.

To jest tak jak napisała I_see_beyond: " po latach człowiek mądrzeje, że przydaje się w życiu zdrowy egoizm... Niby się o tym słyszy, ale póki nas coś takiego nie dotknie, nie zrozumiemy, co się pod pojęciem tym kryje.".

Tu mi się nasuwa tylko jedno, brzydkie stwierdzenie, za które przepraszam : dupa jasiu. Ufam ci nie znaczy, że robisz to co ja chcę.
Ufam Ci znaczy, że wiem, że TY nie zrobisz nigdy niczego złego, co wymierzone byłoby we mnie, co sprawiłoby mi ból. Ufam czyli nie mam żadnych wątpliwości, że jesteś osobą za którą się podajesz. Ufam, czyli nie daję ci żadnych nakazów, zakazów i ograniczeń, bo zwyczajnie nie widzę takiej potrzeby.

Dziękuję. Tyle w temacie zaufania z mojej strony.

Co do tematu zdrady, to chyba też mamy całkiem odmienne zdania.

Zacznę od końca i dojdę do sedna.

Wolę by mój mąż odszedł ode mnie niż zginął (co to w ogóle za porównanie jest??? Dodam, że wykonuje jeden z zawodów wysokiego ryzyka). Mało tego. Wolę by mój mąż odszedł ode mnie do innej kobiety jeśli ta daje mu szczęście, niż tkwił w związku ze mną nieszczęśliwy i okłamywał mnie i siebie. To okłamywanie to jest właśnie ZDRADA. Zdradą jest to, że On wmawia mi, że jest ze mną szczęśliwy a tak naprawdę szuka tego szczęścia gdzie indziej.

Widzisz w miłości nikt nikogo nie trzyma na siłę. Ludzie są razem, bo tego chcą i to bycie daje im szczęście. Nie doszukuj się w tym głębszego sensu, bo tu go zwyczajnie nie ma. To jest AŻ takie proste.

Kocham mojego męża i chcę by był szczęśliwy. Dlatego pozwalam mu odejść. Nie trzymam go na siłę przy sobie skoro nie daję mu szczęścia. Absurdem i dziwactwem jest raczej to, że on decyduje się okłamywać mnie, że jest szczęśliwy gdy w rzeczywistości nie jest.

Te stwierdzenia wykraczają poza moje możliwości intelektualne jeśli chodzi o ich zrozumienie.

To już sobie wyjaśniłam pisząc z Przyszłością. Ja to wiem. Naprawdę rozumiem to co próbujecie mi pokazać. Ale niestety powiem to jeszcze raz. Zdrada mojego męża ugodziła w moją godność. Mało tego: przez to, że zostałam zdradzona moja samoocena się obniżyła. I nie - nie buduję jej i nie budowałam w korelacji z opiniami innych ludzi na mój temat. To się stało pomimo to.

Dziękuję. Twojego postu nie uznałam za atak. Zrozumienie Twojego toku myślenia było dla mnie trudne, przez Twój sposób pisania. Ale wydaje mi się, że mi się udało.

PS. Wydaje mi się, ze robisz zasadniczy błąd.  Oddzielasz od siebie zdradę i miłość i zaufanie. Popatrz na to jak na całość.
Jeśli jest miłość to jest i zaufanie a nie powinno być zdrady.

Nowe wcielenie Toorank_zla??

Lilka787 Witam.

Odnośnie Twojego postu.
Właśnie świadomość tych rzeczy, o których nie wiem mnie dobija. Wiele z osób z forum pisze, że ta wiedza nie jest mi potrzebna. Ja niestety czuje inaczej. Wolałabym wiedzieć wszystko. Nawet najgorszą prawdę, byleby prawdę. Niestety muszę sobie radzić bez tego. I niestety grzęznę w tym...

Też nie wiem, czy intencje mojego męża są szczere. Bardzo chciałabym wierzyć, że są, ale niestety po tym co mi zafundował nie jest to możliwe.
Ale pozwalam mu działać. Może się uda. Próbujemy. Mamy chyba o co walczyć i dla kogo. Czas pokaże, czy warto było iść na tą wojnę.

Pozdrawiam Cię i dziękuję za Twój głos.

Przyszłości, na razie moje odczucia są jakie są. Pogubiłam się. Może uda mi się wskoczyć na dobry tor. Może jest trochę tak, że mając poczucie, że zaangażowałam się zbyt mocno w to małżeństwo, że oddałam całą siebie mężowi teraz próbuję podświadomie ratować wartości, które zostały zdeptane i niedocenione, bo bardzo cenię je w sobie. I niby wiem, że to nie powinno mieć znaczenia, bo zdeptał je mój mąż, nie ja - a jednak...

Doskonale rozumiem natomiast skąd wzięła się zdrada. Próbuję pozbierać te śmieci, tylko mam wrażenie, że mój mąż szybko je teraz zamiata. A samej jest mi trudno dotrzeć do wszystkiego. W końcu produkowaliśmy je razem ;-). Ale nie poddaję się, bo wiem do czego to doprowadzi jeśli się z tym nie uporamy.

Podczas wczorajszej rozmowy mój mąż powiedział to co Ty napisałaś o nim: "jestem bardzo słabym człowiekiem". I staram się też teraz z całych sił pomóc mu odnaleźć powody tej słabości, znaleźć jej przyczynę. Potrzebujemy tego by budować coś dalej.  Czekam więc, choć sama nie wiem jeszcze czy warto. Nie wiem, czy pokonam swoje lęki a on będzie umiał się otworzyć przede mną. Długa droga przede mną i przed nim. Pozdrawiam również.

Josz odszukam End_aluzje. Dziękuję.

Ja wiem, że to co mówi Przyszłość ma sens. Widzę go. Ale nie zmienia to tego, że paradoksalnie czuję co czuję. Wiedza wiedzą jak widać. Tu pomoże chyba tylko czas.

To jest sedno sprawy. Mam wrażenie, że gdyby nie jego postawa byłabym/bylibyśmy już krok dalej w tym wszystkim.

Wczoraj przyznał, że kierowała nim ciekawość...Że zastanawiał się jak to jest z inną kobietą. Nadarzyła się okazja i spróbował. Stwierdził, że nie było warto i teraz wie co miał i stracił.
Dla mnie to ponownie abstrakcja jakaś. Ale staram się i to zrozumieć. Czasami w tym wszystkim mam właśnie wrażenie, że mój mąż jest po prostu głupim człowiekiem i tyle, ale z drugiej strony przez 15 lat nie widziałam w nim tego głupca...Może nie chciałam widzieć. Ponownie nie wiem, nie wiem, nie wiem.

Nie wyobrażam sobie właśnie. Może na opak rozumiem co znaczy wybaczyć. Może powinnam najpierw nakreślić sobie własną definicję wybaczenia. Wtedy deklarować. Na pewno nie zapomnę - to też wiem. Chcę nauczyć się z tym żyć. Zresztą ja muszę nauczyć się z tym żyć.

Pozdrawiam.

Xymena, mam poczucia, że jest mi lepiej, ale gryzie mnie też świadomość, że jednak popełniam błąd. Znowu paradoks w moim życiu.

Słowa, które przytoczyłaś są niczym moje sprzed tygodnia, sprzed zdrady. Dlatego stanowczo stwierdziłam: nie wybaczę bo nie pozwoli mi na to moja duma. Tylko widzisz człowiek, który był dla mnie całym światem zranił mnie - pozwolił poczuć mi się wyjątkową a potem mi to odebrał. Ukrywał to przede mną - zachował się niehonorowo. Kłamał, oszukiwał. Tylko przez to wszystko nie stracił mojej miłości...Przez to jest mi tak ciężko ogarnąć ten temat. Może masz rację, że się gubię.

Dżdzownick

Mam nadzieję, że nakreśliłam ci mój punkt widzenia odpowiadając na Twój post. Jeśli nie możesz wrócić (jeśli chcesz mnie zrozumieć) do postu Snake i mojej odpowiedzi na niego. Nie rozmowy są zdradą. Nie fakt, że mój mąż rozmawiał z tą kobietą, bo rozmawiał i rozmawia z wieloma kobietami. I nikt nigdy mu tego nie broni, bronił i nie będzie bronił, bo to byłoby chore i znaczyłoby, że mam poważny problem sama ze sobą, ale TREŚĆ tych rozmów. Ich intymny charakter. To że mnie kłamał, oszukiwał, spotkał się z nią za moimi plecami (czytaj: gdyby mój mąż przyszedł i powiedział: słuchaj wychodzę wcześniej, bo jadę na kawę do koleżanki nie robiłabym z tego problemu. Natomiast z jakiś powodów nie zrobił tego. Powiedział, że jedzie do pracy trochę wcześniej, bo prosił go kolego by go wcześniej zmienił a pojechał by spotkać się z nią. Potem wyznawali sobie online różne rzeczy, które nie powinny nigdy paść z jego ust względem koleżanki. Nigdy.).

Mam wrażenie, że wypowiedziałeś się w temacie, z którym zapoznałeś się bardzo pobieżnie.

Gdyby mój mąż powiedział koledze, że jest dla niego pociągający, że działa na niego jak narkotyk i że się od niego uzależnia to uznałabym tylko jedno: MÓJ MĄŻ JEST HOMOSEKSUALISTĄ.

Następnie poszukałabym w Internecie tego forum i założyłabym wątek w temacie zdrada o tym samym tytule a w opisie swojej historii zmieniłabym tylko Ona na On.

Dziękuję tyle w temacie.

To ja myślałam, że my dyskutujemy na poważnie, a Ty sobie robisz jaja.
Nawet nie będę wchodzić w dalszą polemikę jeśli nie widzisz podstawowej różnicy w sposobie wejścia w posiadanie takich informacji.

Ps. Zgadzam się z ostatnim wpisem Xymeny - mąż Autorki jest teraz taki 'cichy i pokorny', "taki słaby ze mnie człowiek " (sam mówi o sobie ), bo główka pracuje i musi wykminić, które info należy przefiltrować, a co można powiedzieć co by się lekko uwiarygodnić.

Myślę, że dobrze by było gdyby jednak Twoja żona wiedziała o tym, bo może ma ukryte w sobie takie pragnienia i czuje się nieszczęśliwa przez to 

Warto poinformować żonę o swoim podejściu do tak ważnej sprawy jaką jest seks pozamałżeński.

Dlaczego o tym nie porozmawialiście do tej pory (z Twoich słów tak wynika)?

Nie zgadzam się z tym zabieganiem że ma byc jednostronne i wychodzic od niego. Nic z tego nie będzie. Siedzą w tym oboje. Oboje podejmują próbe zbudowania wszytskiego na nowo. oboje musza sie starać.
Nie zgadzam się tez z tym, że lepiej zeby Talerzyk wiedziała co zaszło, po co jej te szczegóły, które zostana na wieki gdzieś w podświadomości? Moim zdaniem powinna założyc najgorszą wersję, zaakceptować i iśc dalej.  Istnieje niewielkie prawdopodobienstwo, że dowie sie jak było czasami trudno to nawet zwerbalizować, czasami wszystko dzieje się gdzieś między słowami... wiem, bo zona mojego kochanka też domagała sie prawdy ode mnie i od niego, nie wie nawet połowy choć rozmowy trwały trzy dni.. nie wierzcie w to, że męzowie i kochanki powiedza prawdę, bo o ile sami maja świadomośc co zaszło będa starali się ukryc co się da, ze wstydu, ze strachu z tysiąca powodów i dobrze, bo to i tak nieistotne, to inny świat
trzeba po prostu starać sie zapomnieć...