Nie wiem co o nim myśleć. - Netkobiety.pl

Fajnie, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Zobacz teraz Poniedziałkowa, jak daleką drogę przeszłaś od początku tego wątku.
Co do niego, to na razie trudno wyczuć. Rok od rozstania po kilkunastoletnim związku... Różnie z tym może być, dlatego lepiej poobserwować i nie angażować się zbyt szybko.
Co do zaproszenia, to pewnie, że możesz to zrobić. Być może z powodu kilku friendzonów próbuje Cię wyczuć i sam pomimo, że mówi co innego, to nie angażuje się tak bardzo od początku. Gdyby za "kochaniami" itp szły czyny już na samym początku, to radziłabym wiać, ale skoro są "kochania" ale to co robi mówi co innego, to jest to raczej jego nie najlepsza technika podrywu i przyczyna friendzonów
Trudno teraz powiedzieć. Zaproś, zobacz jak zareaguje i jak to się będzie toczyło.
Tak czy siak powodzenia

Wiesz może sprawa jest trochę dziwna,ale odpowiedz sobie na jedno ważne pytanie.. Ile będziesz prosić się o jedno spotkanie. No okej ja rozumiem zaproponujesz spoko nie ma w tym nic złego ale jeśli on odmawia bo coś, po jakimś czasie wznawiasz propozycje i on znowu się miga to może jednak nie warto. Wiem że trudno ale może odczekaj dłuzszy czas i sama zobaczysz czy jemu zalezy i się odezwie czy kompletnie nic. Trochę szkoda tracić czas na kogoś kto nie jest tego wart

Wiesz z tego co tu pisałaś to okazałaś mu jakieś zainteresowanie że Ci zależy, daj mu też trochę czasu żeby sobie mógł przewartościować różne sprawy. Na to że on czegoś się domyśli mocno nie ma co liczyć bo ogólnie facet to mało domyślna istota ( dobrze o tym wiemy ) ale nie ma sensu żebyc wręcz ,, błagała " o spotkanie. Spróbować sie z dystansować i może wtedy uda Ci się zauważyc coś czego nie widzisz teraz

To chyba najlepsze co teraz zostało to właśnie co napisała Klio poczekaj zobacz jak się ułoży. Może potrzeba więcej czasu

Wiesz Poniedzialkowa czasami same sobie trochę robimy burze i sie nakręcamy i chociaż chciałoby się ogarnąc to trudno.

Trzymam kciuki a myslę że nie tylko ja

Jak zwykle para z dupy mi leci XD
Napisał ^^ teraz rozumiem czemu nie padło zaproszenie na weekend. Jedzie do innego miasta na próbę swojego zespołu (200 km). Zaproponował, że możemy spędzić cały przyszły weekend u mnie Rozmowy coraz śmielsze. Pojawiają się marzenia o wspólnym obejrzeniu filmu pod kocykiem XDDD I przytulaniu. Żeby nie było - nie chodzi nam o seks. XD Oboje jesteśmy spragnieni czułości i tulasów.
Codziennie piszemy, on przejmuje się i pyta o moje zdrowie - wie o mojej chorobie i o tym, że biorę leki. On też choruje i bierze antydepresanty, jest w terapii - no ideał faceta dla mnie XDDD śmiechłam. Wspieramy się w wzajemnie. On teraz bardzo dobrze się czuje, ja mam spadek, byłam dziś u doktora. piszemy o tym, że nie lubimy friendzonów. Pisał, że związek to ciężka praca ale warta wysiłku. <3
Ech, trzymajcie kciuki

Tak sobie dziś posiedziałam, pogrzebałam w necie i znalazłam jego i jej nagrania (byłej z którą był kilkanaście lat) - grali w jednym zespole.
Ona jest inna ode mnie w takim sensie, że ja nie lubię się "pokazywać". Ona ma pełno wystylizowanych zdjęć, jest widzę takim typem narcystycznym (a może nie?) jak to wokalistki. Ma swój fanpage, gdzie można lajkować jej wielkie galerie zdjęć. Ja nie wiem... on muzyka ja plastyka. Inne światy. Ona stylizacja, a ja naturalność. Ona przepych, ja minimalizm. Mówił co prawda, że to był zły pomysł, że razem pracowali... no ale ich światy są podobne.

faceci...

No i tak trzymaj. Staraj się odróżniać to co wynika z niego, jego stosunku do Ciebie, a co wynika z Ciebie i Twoich stanów. Oczywiście on ma wpływ na to jak się czujesz, ale tylko do pewnego stopnia. Gdy przekraczasz granicę i wchodzisz na terytorium dopowiedzeń i nadinterpretacji mogą się pojawić problemy.
A co do niej to jest była... Nie wracaj do tego, o ile nie zauważysz, że on to robi. Zazdrość o przeszłość to najgorszy rodzaj zazdrości. W dodatku zależy też w jaki sposób się do niej porównujesz. Jeżeli są to zwykłe obserwacje, to ok. Jeżeli zaś wychodzisz założenia, że to co ona sobą reprezentowała to coś lepszego, jakiś ideał, a to w czym odstajesz jest czymś gorszym to wpędzisz się w kompleksy i pojawi się zazdrość o przeszłość. Takie materiały do przemyśleń...
A różnicami zawodowymi się tak nie przejmuj, chyba, że tylko plastyka szukasz

Ano troszkę, bo to raczej test był, a nie poważna deklaracja. A tak poza tym to dopiero się poznaliście i troszkę się zagalopowałaś. Może będzie dobrze. Zobaczysz.

W każdym razie on chce mnie poznać, dobrze mu się ze mną rozmawia. Mówi, że bardzo wolno się angażuje ale głęboko. Że nie chce mnie krzywdzić i naduzywać mojej zyczliwości. Nie chciał mi sprawić przykrości. Napisałam mu, że przykro mi że tak wyskoczyłam na niego. Napisał mi, że miałam prawo tak to odebrać. Żebym się nie przejmowała i że porozmawiamy jutro.

Żenada, wyszłam na zazdrosną desperatkę.

Może nawet lepiej, że o tym pogadaliśmy. Sytuacja jest jaśniejsza a i przy okazji poznaliśmy siebie lepiej i jak to widzimy.
Po prostu dystans, tak jak mówi Klio. On chce przyjechać do mnie w weekend. Zaznaczył też, że mimo iż tak powiedział, nie spotkał się z nikim innym odkąd my się widzieliśmy.

Chętnie go spotkam tylko muszę się wyzbyć wyrzutów do siebie. Tak mi ciężko się zrobiło i smutno, że stary schemat mi się włączył i w odpowiedniej chwili nad nim nie zapanowałam. W tedy nie okazałabym tej desperacji. Może nie jestem jeszcze gotowa na dojrzałą relację, jakąkolwiek. A może za bardzo siebie je*ie.

Dzięki Klio za wsparcie. Bardzo sobie cenię Twój punkt widzenia. Tak jak mówisz - potrzebuję wypośrodkować. Nie mogę o sobie, po tym co się stało, myśleć źle. Cały czas się uczę jak powinna wyglądać zdrowa relacja. Chodzę jeszcze na ślepo. Napisałam mu że mam gorszy czas - o czym on wie - i że nepotrzebnie tak zareagowałam. Zrozumiał. Przestraszył się trochę, że robi mi krzywdę.
Postaram się wrócić "do siebie", obserwować i czekam na działanie prawidłowe leków, bo mam zjazd ostatnio i śpię głownie po pracy i źle to na mnie wpływa. Nie robię tych aktywności które bym chciała i samoocena mi spada. Tak jest przy mojej chorobie, że tracę witalność, energię a co za tym idzie, chęci. I gdzieś tam przez to potrzebuję bardziej bliskosci, przywiązania, obecności. No i wyszło tak jak wyszło.
Będzie dobrze, tak czy siak. Muszę tylko o siebie zadbać.

Ja ten spadek mam już od kilku tygodni. Myślałam, że to przejściowe. Nie przechodziło więc w piątek byłam u lekarza.
Mi się wydaje, że to narwanie wzięło się z tej mojej słabości i zjazdu. [Potrzebuję wtedy bliskości okropnie. Mózg potrzebuje serotoniny. Normalnie podchodziłabym do tej realcji z większym dystanesem. Może powinnam mu o tym powiedzieć. On sam mówił, że gdy ma gorsze chwile również potrzebuje przytulenia. A może lepiej już nie wracać do tego, nie tłumaczyć...?
Czuję się dziś już lepiej. Dostałam mocne lek, które zadziałają szybko. Mam już większy dystans do tej realcji, oczywiście pomogła mi w tym wczorajsza z nim rozmowa. I Wasze wsparcie.

To dobrze, że się spotkacie. Ty się trochę zdystansuj i on nie będzie musiał brać nóg za pas Zbyt wielkie wymagania i zbyt szybko potrafią wystraszyć i budują wyobrażenie czekającej uwięzi oraz ogromnej odpowiedzialności za kogoś. Przystopuj i będzie dobrze. Sama też nie możesz mieć jeszcze pewności co do niego, więc po co wprowadzać presję w stosunku do siebie i jego? Bez presji, na spokojnie i pozytywnie. Tego życzę

Dokładnie. Samobiczowanie jest Ci niepotrzebne i niczego dobrego nie wniesie do sytuacji.
Dobrze, że leki działają i wracasz do życia Z czasem może dodasz jakieś ćwiczenia i dodatkową porcję serotoniny będziesz miała za free
Powodzenia

Od kiedy? Ostatnia wiadomość od niego, czy od Ciebie? Czego mniej więcej dotyczyła?

No to chyba się wystraszył. Jeżeli dojdzie do spotkania, to może powoli coś będzie można posunąć. Jeżeli nie, to masz jasność. Sama nie pisz teraz.

Odezwał się.
Zapytałam co z weekendem, napisał, że nie może. Zapytałam czy to dlatego, że się przestraszył, odpisał, że tak.
Wystraszył się, że na tym etapie oczekuję jakiś deklaracji. Zostaniemy na stopie koleżeńskiej tylko rzadziej będziemy pisać bym ja się nie przywiązywała.

Zepsułam. To mądry facet, a ja za bardzo się zafiksowałam.
Ciężko mi. Nie wiem czy CHAD pozwoli mi kiedykolwiek zawiązać zdrową relację. Zdrowy związek.

Zastanawiam się tylko czy utrzymywanie relacji koleżeńskiej będzie dla mnie dobre- a nóż coś się urodzi, Lub odwrotnie, przywiąże się do niego a on znajdzie sobie kogoś i będę cierpiała...

Jeśli uda mi się zdystansować myślę, że będę mogła pociągnąć to koleżeństwo. Jest mi bardzo przykro, że on pomyślał, że potrzebuję na tym etapie deklaracji. Poczułam się głupio, źle, jak desperatka, jak gorsza osoba. I dlatego nie chciał dać szansy tej znajomości, nie chciał przyjechać.

Kurcze, szkoda że nie mogę cofnąć czasu...
Nauka... wciąż się uczę i nauczyć nie umiem. Nie wiem czy to realne, gdy czasami rządzi mną CHAD i przestaję panować nad reakcjami.

Postaram się. Wciąż tylko upadam i wstaje. Sama sobie kopie dołki, bardziej lub mniej świadomie. Boję się, że któregoś razu już nie wstanę. Albo wstanę jako totalny wrak cżłowieka, w środku wydmuszka. Ale nic już nie zrobię. Muszę dalej żyć.

Chciałabym trochę ciepła, przytulenia.

Chciałam by ten pasował. Nie zasługuję na takiego... tylko na takich co miałam; podłych, agresywnych, okropnych.
Postaram się wrócić do siebie...

Klio dziękuję.
Tak, teraz robię niepotrzebny dramat i histerię.
Nowe leki biorę od pięciu dni. Przepisała mi jakieś mocniejsze antydepresanty. Do tego standardowo biorę leki tzrymające CHAD za mordę.
Tylko coś te natydepresanty nie działają, choć doktorka powiedziała, że to są mocne i dość szybkie. Powiedziała, że w razie bym do niej dzwoniła. Nie chcę panikować, ale jestem tak słaba, że ta sytuacja mnie na tyle dobiła, że mam czarne myśli. No i nadal ciągle śpię po pracy.
Ale już postaram się to jakoś sama zminmalizować, opanować siebie.
Masz trzeźwy i obiektywny pogląd na sytuację Klio. Za to Ci dziękuję bo mi pomaga. Ale już nie wchodzę Ci z tym na głowę, bo sama muszę w końcu to ogarnąć bo zaczynam zachowywać się jak dziecko. Niestety w dole, właśnie to niedokochane dziecko wyrywa się z objęć wewnętrznego dorosłego, i chwyta się mężczyzn, po to by się nim zaopiekowało. Niestety on i ja trafiliśmy na zły czas i wymknęło mi się to spod kontroli.

Ufff... Klio jesteś niezastąpiona. Gdybym mogła to bym Ci wysłała jakie kwiaty pocztą i butelkę dobrego wina.

Spróbuję się nie pogrążać. Choć przyznam szczerze, że łatwiej jest w takim stanie wejść sobie głębiej w czarne myśli. O tym jak można by było się ukarać, lub zrobić by zniknąć. Rozpłynąć się w rozpaczy. Bo gdy bierzesz się za gardę i podnosisz, ten ciężar na plecach jest okropny i musisz go nieść przez jakiś czas, nie zważając na to że cię ciśnie do ziemi. To jest trudniejsze. I jak sobie pomyślę, że czeka mnie to przez kolejne dni...
Ale później przychodzi w końcu ulga. Bardzo ciężko do niej dojść ale będzie. Jeśli rozpłynę się w depresji zrobię więcej głupot, a i ulga nie przyjdzie szybko. Nie wiem czy tylko ja ponoszę takie koszty swoich porażek, czy wszyscy muszą nieść takie kamienie by dojść do ładu?

Masz rację. To nie jest jakaś hardcorowa sytuacja. Przykra ale nie powinna mnie tak przygniatać do parteru. Powinnam wyciągnąć wnioski. Nim go dobrze poznałam, już wieszałam firanki we wspólnym domu - tak się mówi. Nie powinno mnie dziwić to, co z tego wynikło. Infantylizm należy zostawić za sobą jeśli chce się mieć dojrzałe relacje. A w styczniu 30stka. Dorosłość polega także na akceptacji samotności i tego, że nie zawsze mamy to czego pragniemy.

Ufff... będzie dobrze.

Piegowata, dziękuję

No dziś już dużo lepiej się czuję psychicznie. Dobrze spałam. Tylko choroba jeszcze trochę mnie trzyma za mordę, senna chodzę. Mniej sił do prac domowych itp.
Pomogło mi to odwrócenie postrzegania wychodzenia z dołka i zrzucanie kamienia.
U mnie tym kamieniem była złość do siebie. Niepotrzebne mi to.

Ustaliliśmy, że z koleżeństwa nie będziemy rezygnować. Rozmawiamy normalnie i ciepło jak zawsze.

Czesc. Trochę mnie nie było.
Leki zaczęły działać i czuję się lepiej. Jestem aktywna i nie przesypiam dni.
Nadal poszukuję znajomości drogą internetową, nadal z marnym skutkiem.
Co więcej jestem tym już bardzo zmęczona. Mam wrażenie, że ludzie traktują innych przez internet jak śmietniki do zapychania troskami, frustracjami czy potrzebami. W realu nie ma na to takiego przyzwolenia więc zachowujemy się poprawniej, bez wyzygiwania tego wszystkiego. Myślę, że pora już przestać. Widzę, że wpływa to na mój nastrój.

Witajcie. Trochę mnie tu nie było.
Jakiś czas temu poznałam kogoś. Jest to facet wrażliwy, czuły, zaangażowany w naszą relację. Podoba mi się i wszytsko byłoby ok, gdyby nie pewien problem.
Mężczyzna ma 33 lata i dług w postaci kilku tys. do spłacenia. Obecnie pracuje. Wyliczył, że dług ten uda mu się spłacić w przeciągu dwóch lat ale chciałby szybciej. Dlatego rozważa wyjazd za granicę na kilka miesięcy.
Kolejny problem jest taki, że on nie bardzo wie co chciałby robić w przyszłości a i tego wyjazdu za granicę trochę się boi.
Te długi próbuje już spłacić od kilku lat. Zdziwiłam się, że skoro to tylko kilka tys. to, że jeszcze tego nie spłacił. Tłumaczy się, że nie miał długo pracy.
Jest po jakimś zwykłym studium graficznym, ale twierdzi, że nie odnalazł się w tym fachu bo jest mało kreatywny. Jest w tym wszystkim jakaś bezradność, brak pomysłu na siebie, brak ambicji...

facet jest na prawdę fajny, jest inteligentny no ale te wszystkie rzeczy...

Wiesz co, Poniedzialkowa, kilka tysięcy to nie jest jakiś wielki dług, ludzie za tyle kupują telewizory... Ale z reguły spłacają to normalnie, w ratach... Jakieś dziwne mi się wydaje, że te kilka tysięcy facet nie może od kilku lat spłacić i musi za granicę wyjechać... ale faktycznie, ok, może naprawdę akurat nie miał pracy czy inne okoliczności, zdarza się...

To jest bardziej niepokojące niż te kilka tysięcy.

Cześć chłopaki i dziewczyny. U mnie lepiej. W końcu wychodzę z depresji. Trwało to długo bo za słabe antydepresanty mi zapisała nowa lekarka, bała się, że od silniejszych wskoczę w hipomanię.
Po drodze były jakieś randki. Albo ja się nie podobałam (pewnie głównie przez nadprogramowe kg - 44/46 rozmiar) albo oni mi się nie podobali - mała samoświadomość, dzieciaczki w ciele mężczyzn.
Na razie odłożyłam szukanie na bok. Chcę się nacieszyć lepszym stanem i tym, że mam siłę zadbać o siebie - znów mogę czytać ciekawsze książki bo mogę się skupić i rozumiem to co czytam, ale też siłownia, basen - może uda mi się zrzucić parę kilo.
Zauważyłam, że jak mam depresję to mam większy nacisk na szukanie faceta, jakbym chciała doznać ukojenia poprzez przebywanie z nim, kontakt cielesny. Gdy wracam do równowagi zupełnie fajnie, dobrze i satysfakcjonująco samej mi się żyje.