Nie wiem co o nim myśleć. - Netkobiety.pl

A może mam się zamknąć na wieży i udawać niedostępną bez uczuć, bo to takie terapeutyczne i stawia mnie w roli super mocnego psychicznie czlowieka?

Niestety może mieć to związek z moją chorobą dwubiegunową.
Jak wchodzę w dołek to patrzę na niego jak na kogoś kto robi mi krzywdę. A jak ma górkę to mam chęć go zdominować.
Gdy jestem pośrodku, akceptuję sytuację taka jaka jest. Choć przyznam, że już mnie męczy ta zażyłość i jaką ona ma formę.

Teraz już wóz albo przewóz. W obu przypadkach odetchnę.
Niestety czekam już drugą dobę na jakąś odpowiedź.

A on odczytał wiadomość?

Staram się cały czas. Postaram się przyjąć jego odpowiedź na spokojnie.
Potykam się przy tej chorobie. Nie mam jeszcze nad nią pełnej kontroli.

Jeszcze nie odczytał wiadomości.
No właśnie, emocje po prostu są, pojawiają się. Nie jestem robotem. On mogą prowadzić do pewnych zachowań. Mnie w koncu pchnęły do tego, bo już mnie męczy to żółwie tempo.

I po każdym spotkaniu zostaję z tymi emocjami sama. Jego nie ma.

No już mam odpowiedź.

On nie czuje żeby to miało rozwinąć się w coś więcej, choć dobrze nam się rozmawia.

Przykro mi

Z klasą to napisałaś. Super.

A szczerze, po co się chcesz z Nim spotykać?
Przecież, Ty już się zauroczyłaś.
Masz już sny z Nim.

Zajmij się terapią, a nie spotkaniami z Nim.

Niestety, ale zgadzam się z Twoją Przyjaciółką.

Pocierpisz, pocierpisz i przejdzie Ci.
Najważniejsze, że wyjaśniła się sytuacja.

Nie jestem terapeutą, ale nie rozumiem Twojej Terapeutki.
Zapytaj się Jej czemu Ci proponowała koleżeństwo, bo sama jestem ciekawa i daj proszę znać.

Skup się na sobie i na terapii, to jest teraz Twój priorytet.

A dokładnie co Ci jest, że potrzebujesz terapii, jeżeli o tym nie chcesz pisać to spoko.

Jestem wybrakowana po prostu. Nie taka jak trzeba. Moze za gruba, moze...

Bylam w paru, i zawsze sie konczylo. Bo musial wyjechac do innej pracy w innym miescie, drugi bo nie czul sie rozumiany, inny bo to i tamto.
A po mnie zwykle znajdowali sobie juz na stale, pochajtali sie i sa szczesliwi. Chyba taka zabawka bylam.

No stram sie jak moge. Grupa chyba srednio mi pomaga.
Dzis polacze. Wylewaja sie ze mnie wszystkie smieci. Stare myslowe schematy o sobie.
Choc jak one wracaja, w takich chwilach odrzucenia, ciezko w nie nieuwiezyc.

bylam w takim zwiazku poznalam na portalu randkowym i powiem Wam SZOK

A coś więcej możesz napisać, proszę.

Co za tragiczny dzien. Rano oczywiscie musialam sie wyryczec.
Pozniej robota. Rano stracilam 3 klientow bo miala problemy ze sprzetem.
I tak najlepsze stalo sie pozniej. Siadalam przy pewnej pani do biurka, krzeslo w koncu nie wytrzymalo i rozlalam sie po calej podlodze. Nogi od fotela nie wytrzymały.

W dodatku to najgorszy dzien jesli chodzi o zarobek, jest juz 12.00 i juz raczej sie to dzis nie zmieni. A do zaplacenia zaraz ZUS i inne, 20-ego za lokal dwa kafle.

Czlowiek sie stara jak moze a i tak nie ma z kim pogadac, do kogo sie przytulic.

Dzis przyjdzie kurierem sukienka, ktora kupilam z mysla o nastepnym moim spotkaniu z nim. Nawet jej nie wypakuje.

Dobrze ze zalozylam sobie tv. Codziennie ogladam "Otyle zycie" - dokumenty o ludziach ktorzy maja po 300 kg, i sie pocieszam ze moje zycie nie jest takie calkiem do bani.

Dziękuję Krejzolka za słowa otuchy.
Oj wypad z krzesłem to były jaja. Jakoś tak nie widzę tej swojej wagi jako bardzo dużej, ale trochę się okłamuję XD a to krzesła lecą, wanna jakas przyciasna.

Musiałam poczekać z ćwiczeniami, musiałam odłożyć na siłownię. Tylko tam jestem w stanie się zmusić do aktywności fizycznej i całkiem to lubię.
Myślę, że jutro już na nią pójdę. Dziś nie dałam rady bo jeszcze przezywam szok.

Będzie dobrze, w sumie nic się nie stało, tylko upadły moje fantazje i wyobrażenia, które dodawały mi skrzydeł i umilały życie. Ale jednocześnie męczyły, bo tak na prawdę nie było go. Jest nadzieja, że po prostu przestanę się męczyć.
A sukienkę założę sobie w przyszłym tyg. na terapię

Teraz już zaczęłam płakać, bo jest mi żal tego dziecka. Nie płaczę już z jego powodu, tylko z tego co we mnie siedzi.

Szczęśliwe dziecko bawiące się same...
Mocne. Dla mnie.

To jest jakiś koszmar z tym niedokochaniem za małolata, z tym strachem przez znęcanie fizyczne i psychiczne. Gdy miałam 6 lat widziałam jak wujas zabił 2 psy ze strzelby. Z którymi zdążyłam się zakolegować. I zostałam z tym sama. Nikt mi nie wyjasnił co się stało. Teraz mam swojego i dbam jak o dziecko.

Pisałam z nim przez chwilę. Chyba mu głupio, bo niby żartem napisał czy chcę się spotkać z nim w przyszłym tyg. Odpisałam, że teraz to zdecydowanie rzadziej. Że może za 3 miesiące się spotkamy. Śmiał się, że to będzie dopiero 23 października. Napisałam żeby się trzymał cieplutko, buziaki, pa. On: "do napisania ".
No i znów sobie trochę poryczałam, ale źle nie jest.
Nie czuję się jakoś parszywie odrzucona.

Tak sie ta rozmowa ciagnela od wczoraj, po dwie linijki. On jest po terapiach, wrazliwy tez czlowiek. Madry. Nic dziwnego, ze zaczelo mi na nim zalezec. Chyba nigdy jeszcze takiego nie spotkalam. Ja tez staram sie jakos trzymac. Zreszta, nigdy nie napisalabym czy zrobila mu cokolwiek przykrego. Ale bedzie miala szczescie jego przyszla wybranka

Przez terapie to sie wszystko otworzylo. Moja terapeutka wie. Ale na tym to polega, zeby zagladac do swoich "czarnych dziur". Wydaje mi sie ze wczoraj stanelam z tym oko w oko. To na pewno umowie na kolejnej terapii. Mysle, ze ona bedzie zadowolona ze tak sie stalo i ze sobie z tym poradzilam. Nie zrobilam niczego glupiego, np. nie odegralam sie na Nim. A mogloby mi tak odbic, kiedys tak robilam.

No też pomyślałam, że za bardzo go idealizuję. Robię to pewnie dlatego, że każdy kto ma takie deficyty jak ja, chciałby spotkać kogoś niesamowitego, kto by odwrócił naszą uwagę od własnych niedostatków.
Wciąż problem w tym, że czuję się niedosztukowana, wybrakowana. Choć już powoli łapie takie pozytywne, fajne dni kiedy tak nie myślę.
One właśnie pojawiają się wtedy, kiedy bardziej o siebie dbam. O swój komfort i gdy jestem w stanie sobie powiedzieć - zobacz tyle przeszłaś i dałaś rade. I całkiem fajna jesteś.

Krejzolka, dziękuję że byłaś ze mną przez te ostatnie dni.

Tak, wracam do siebie. Bo banka w postaci "wyidealizowanego niego", może pomagała mi w pustce ale odsuwała od siebie. Nawet tego nie zauważyłam.
I z jednej strony mi smutno, a z drugiej ulżyło, że w końcu wrócę do siebie.

Oj pomogłaś bardzo.
Też jesteś bardzo fajna! <3

Do napisania niebawem!

Cześć.
Miałam pytać właśnie co u Ciebie... .

Jak to się stało, że się spotkaliście?
Kto to zainicjował?

Aha.
I jak było na tym spotkaniu, rozmawialiście o Was?

Szczerze, po co Ty się z Nim spotkałaś?
Wiesz, że Ci kibicuję, ale jak dla mnie zrobiłaś głupotę, że się z Nim spotkałaś.

Masz swoje własne demony z przeszłości, po co Ci nowe problemy?

Doskonale wiesz, że już źle psychicznie znosisz tą znajomość, a jak się zakochasz to myślisz, że będzie lepiej, nie, będzie zdecydowanie gorzej.

Dziewczyno pomyśl o sobie.
Ty musisz najpierw siebie polubić, żeby ktoś Ciebie pokochał.

1. Nie wierzę w przyjaźń damsko-meską  i nikt mnie nie przekona do zmiany tego myślenia.
2. Przecież Ty się z Nim nie przyjaźnisz, więc co Ty chcesz zachować?
3. Nie można "zagłuszać" swojego "chciejstwa", bo prędzej czy później "wybuchnie" i nawet nie będziesz wiedziała kiedy.

Czas zrobi swoje, jak przestaniesz się z Nim kontaktować.

Niestety, ale obawiam się, że jednak będziesz inicjować spotkania.
Przeczytaj sobie swoje posty po tym, co On Ci napisał, jak widzi Waszą znajomość, też byłaś pewna, że nie spotkasz się z Nim, a wiemy, jak Twoja pewność była pewna.

Może, jak będziesz chciała do Niego napisać to napisz do nas, a nie do Niego?

U Ciebie jest tak: euforia a zaraz smutek i tak to krąży.
Nie jest to dobre.

Hej
Melduję co u mnie.
Ostatnio mam więcej spokoju w sobie. Jest dobrze. Nic mi nie wisi nad głową, nie ciśnie, nie wywołuje lęku.
Nie piszę do niego - to już chyba 3 tyg. On do mnie też nie. I tak jest dobrze. Wszystko opadło i minęło.
Nie potrzebuję już spotkań z nim bo się uwolniłam od tego emocjonalnie. Gdyby poprosił, może... ale nic by to nie zmieniło.
Jest mi dobrze tu gdzie jestem.

Klio, dziękuję.
Zaczęłam używać narzędzi, które wypracowałam na terapii. Panuję już nad swoimi impulsami i emocjami - choć miewam wpadki jak każdy. Jestem dla siebie wyrozumiała, bo wiem, że ta praca nigdy się nie skończy. I to mnie satysfakcjonuje, bo dla mnie na tą chwilę, nie ma ważniejszej i ciekawszej rzeczy, niż odkrywanie samej siebie. No zakochałam się w sobie, no
Odkładam spotkania ze znajomymi czy rodziną jeśli mi coś nie pasuje lub nie mam ochoty. Podziękowałam ostatnio jednemu znajomemu, bo włączył mu się wysysacz energii w postaci ciągłego marudzenia i użalania się nad własnym losem. Liczy się mój komfort psychiczny. Prowadzę szczegółowy dziennik, który pozwala mi popatrzeć na wszelkie moje reakcje i wyciągać wnioski.
Było wiele przełomów w mojej terapii w ostatnim czasie, a także w życiu.
I wiecie co, muszę się pochwalić. Kończę terapię indywidualną (grupową już zakończyłam, trwała 3 mies.). Tak zdecydowałam. Terapeutka też uważa, że jestem gotowa. Czuję się szczęśliwa, choć mi smutno. Chodzę i pochlipuję. Jeszcze dwie sesje. Mam już naszykowany prezent. Ten obraz malowałam podczas naszej terapii.

Poniedzialkowa, co tam u Ciebie?

Dzień dobry moi mili
Mija około miesiąc od zakończenia mojej terapii. Jest dobrze. Pracuję, biegam codziennie rano, od czasu do czasu jakieś wino ze znajomymi.
Do jego miasta już nie jeżdżę bo skończyłam terapię. Siedzę już w swoim i skupiam się na dniu dzisiejszym.
W ogóle o nim nie myślę. Czasami coś do siebie napiszemy; co słychać, jak się masz? Nie tęsknię za nim. Traktuję jako fajną znajomość, która powodowała u mnie dużo ciepłych emocji, choć i tych trudnych. Czas zrobił swoje.
3 tyg. temu ktoś pojawił się na horyzoncie. Poznaliśmy się w necie. Często piszemy, no zalewa mnie sam smsami. Też ma psa, pracuje w tej samej branży co ja, jest temperamentny wyczuwam, jak ja. Gdy patrzę na zdjęcia, podoba mi się. W sobotę ma wpaść ze swoim pieskiem. Spędzimy we czwórkę cały dzień. Zobaczymy jak to będzie. Choć powiem szczerze, że już nie mam takiego ciśnienia na związek. Spodobało mi się to dbanie o siebie, spełnianie małych celów czy marzeń. No nie potrzebne są do tego inne osoby. I te wieczory samotne mi nie doskwierają. Mam super wygodne łóżko, ciepło, inwestuję w miłą, ładną pościel, miękkie poduszeczki, i tak mi dobrze samej w tym łóżku.

Z perspektywy czasu, czytając to co tu pisałam - no widzę, że to są takie nieuzależnione od miłości schematy i histerie. Jest mi smutno jak to czytam. Współczuję sobie, że tak miałam. Jak nie będę nad sobą pracować to do tego wrócę. Choć teraz jest fajnie.

Co ciekawe, odkąd intensywniej piszę z tym owym ktosiem, i wiem, że niedługo się spotkamy, mam straszne koszmary. Budzę się po nocach po 4 razy. Śnią mi się ex partnerzy, że jesteśmy znów razem, wracają do mnie. I że odczuwam taką ulgę i radość. Za chwilę znów odchodzą, a ja czekam bo jestem pewna, że wrócili na prawdę.
I tak 1,5 tyg. się już męczę.

Fajnie, że się odezwałaś.

Poniedzialkowa, a jesteś pewna, że jesteś gotowa na nową znajomość?
Czy przegoniłaś już swoje demony z głowy?

Poniedziałkowa tak naprawdę tylko Ty jesteś w stanie stwierdzić czy to już, czy za wcześnie. Obserwuj siebie, a znajdziesz odpowiedzi.
Koszmary mogą być znakiem, że nie do końca zostawiłaś za sobą złe doświadczenia. Spotkasz się z ktosiem i zobaczysz czy wpisuje się w Twoje komary, czy nie Tak czy siak, nie przenoś koszmarów do rzeczywistości, tzn. nie "karaj" nowego ktosia, za ktosiów z koszmarów.

A przed snem zrelaksuj się, posłuchaj dobrej muzyki, weź gorącą kąpiel, zaświeć sobie świeczkę itp. cokolwiek co pomaga Ci się uspokoić, a potem przed zaśnięciem myśl o pozytywnych rzeczach. Miłych snów