Nie wiem co o nim myśleć. - Netkobiety.pl

Troszkę podczytuję ten wątek i napiszę coś od siebie. Dla mnie ta znajomość nie rokuje Autorko. Jesli mężczyzna jest zainteresowany to będzie działał tzn. dzwonił, pisał, podtrzymywał kontakt, nawet ten bardzo zapracowany/zajęty. Znałam takich którzy prowadząc auto, bedac w pracy i robiąc 1000 rzeczy pisali i dzwonili bo ta chemia i przyciąganie, które odczuwali sprawiała ze "musieli" wręcz mimo ze teoretycznie nie mieli czasu albo nie byli z tych co lubią intensywny kontakt. Jesli wiec facet po trzech miesiącach znajomosci  zachowuje sie tak jak Twoj ...kolega? i ta znajomość ma temperaturę budyniu odstawionego na pół godziny do lodówki to ja bym to spisała na straty. On jest moim zdaniem niezainteresowany, ewentualnie ciągnie rownolegle kilka takich znajomosci internetowo/ realnych i obecnie jest w fazie testowania która z nich ma potencjał na ciąg dalszy. Szkoda czasu.

Cieszę się, że udało Ci się podjąć jakąś decyzję, że nadal chodzisz na terapię i dbasz o to, by było lepiej. Trzymam za Ciebie mocno kciuki!

P.S. Widzę, że z mężczyznami, których wymieniłyśmy w tym wątku, obie dałyśmy sobie wreszcie spokój

To jeszcze ja muszę Was zupdate'ować
Otóż ten "mój" znowu się odezwał sprowadzając rozmowę do flirtu. Szczerze mu napisałam, że nie będę do dowartościowywać, gdy czuje się samotny lub mu się nudzi i następnym razem niech napisze do kogoś innego. Musiałam być ostra, bo nadal bardzo mi się podoba, jego odzywanie się co kilka tygodni burzy mój spokój, a jednocześnie nic z tego dla mnie nie wynika.

No i brawo, nie ma co służyć komuś za pompkę do ego. Wszystkie sobie znajdziemy wreszcie takich facetów, przy których nie będziemy rozkminiać, bo od początku nam pokażą, że im zależy

A dla niego? Co z nim?

Rozumiem Twoją perspektywę. Jednakże potraktowanie z góry tej znajomości jako pola treningowego może odbić się czkawką dla niego jeśli się zaangażuje, a Ty będziesz na nim testowała siebie, swoje granice i to czego się dowiesz na terapii. Trudno "ugryźć" tę znajomość w tym momencie.

Czyli to samo o czym była mowa w tym wątku: powoli. Ale też nie ma co popadać w skrajności i podchodzić do tej znajomości, jak do manewrów. Ciężko jest wyczuć złoty środek. Stąpasz teraz po cienkim lodzie, ale wraz z czasem i terapią będziesz poruszać się pewniej. Po prostu nie nastawiaj się na razie definitywnie, nie nazywaj waszej znajomości. Pozwól jej się potoczyć i w międzyczasie obserwuj. Dziel się spostrzeżeniami z terapeutką. Z czasem będziesz wiedziała na podstawie nie tylko swojego postanowienia, ale również swojego i jego zachowania, uczuć czy jest to kumpelstwo, czy coś więcej.

Chodzi mi o to jakie info. od niego wyłapałam. Ostatnio koleżanka dała mu pare lekcji tańca wzamian za jakieś kolczyki. Był kiedyś na pizzy w innym mieście bo go koleżanka zaprosiła. Wychodzi z jakąś koleżanką na zakupy po naszym spotkaniu,

ja chyba jednak jestem jedną z wielu koleżanek i przez to nie wiem jak jego gesty odczytywać

Masz rację. Znów zapominam o sobie i budowaniu siebie. Znów chce karmić swoje nadwątłe ego.
Dopiero stawiam pierwsze kroki do tego by być niezależną psychicznie, kochającą siebie kobietą. Buduję to powoli ale skutecznie.

Jednak wchodzą nadal te stare schematy. Ja mam świadomość, że jeśli chce w przyszłości mieć niezaleznego, otwartego na ludzi i życie partnera, sama powinnam dbać o siebie, swoje sprawy i emocje.

Tyle, że przez terapie zaczęła wydobywać się wrażliwa kobieta, dawno temu zraniona przez co przepoczwarzona w kobietę bluszcz.
I teraz jak to odnalazłam, bardzo mis się to uaktywnia. Jednocześnie nie wiem co z tym począć.

Odczuwam do niego wielki szacunek, chcę być dla niego delikatna, nie wchłaniająca jednocześnie boję się, że mnie zrani.

Ze mną jest problem i wiem, że póki co to on popełniłby błąd, tracąc na mnie energię.

Tak, po prostu nie wiem co mam z tym zrobić. Jest to zauroczenie z nowej - przez terapie - perspektywy. Metlik pomieszany z pozadaniem, pragnieniem go.

Nieprzypadkowo pojawia się w Twoim opisie uczucie bycia na haju. Jesteś uzależniona od miłości i na niej opierałaś swoją tożsamość. To się nie zmieniło jeszcze, dlatego relacja z nim teraz, póki nie zbudowałaś solidnych fundamentów własnej wartości i tożsamości, jest igraniem z ogniem. Przedstaw swojej terapeutce to co napisałaś tutaj i przepracuj z nią ten problem.
Wiem, że chcesz go szanować, ale zakładając z góry, że Cię zrani stawiasz go już teraz w roli złoczyńcy, który zasługuje na karę. Sama zaś choć nie zostałaś przez niego odrzucona i skrzywdzona, już się tak czujesz. To nie są fundamenty nie tylko dla jakiejkolwiek relacji, ale również dla szacunku którym tak naprawdę chcesz go obdarzyć.

Proszę
Pamiętaj, że teraz to Ty powinnaś się znaleźć w centrum uwagi. Swojej i terapii. Wszystko inne schodzi na dalszy plan.

Edycja: I dobranoc

W czwartek jesteśmy umówieni. Bardzo szybko leci czas.
Ostatnio mam zjazd w dół przez chorobę i zmiany w życiu (przeprowadzka do pustego mieszkania).
Mam nawet bóle całego ciała. Świadomie wiem, że to przejdzie, może prochy trzeba zmienić, doktorka też mam w czwartek. I terapię.
Pomyślałam, że nie dam rady w takiej "kupie" się z nim spotkać. Boli mnie ciało, chodzę ociężała, lustra zasłaniam.
Napisałam mu pare dni temu, że przepraszam ale nie możemy się spotkać ponieważ źle się czuję i to nienajlepszy czas na spotkanie. Dwa dni pózniej odpisał, że to niedobrze, czy to przez terapię. Napisałam, że to też. Że mam zjazd w dół i jestem troche zombie. Ale, że przejdzie na pewno - nie chciałam, żeby myślał, że biorę go "na biedaka", bo wiem że i tak "łapałam" facetów. Na prawdę nie chciałam, żeby mnie widział w takim stanie bo nie chcę nikogo tym obarczać. Od tego mam terapię i psychiatrę. I tak myślałam, że zakończymy tą rozmowę i odezwę się jak już lepiej się poczuję.
On, o dziwo, nadal chciał się spotkać. Napisał, że możemy poleżeć gdzieś na trawie i spokojnie sobie pobyć, że lepiej żebym była z ludźmi. Trochę się opierałam. Ostatecznie napisałam mu, że mogę być marudna i spowolniona i żeby to puszczał mimo uszu.
Dużo żartował w tych wiadomościach, brał moją "niedyspozycję" lekko. Dobrze mi to zrobiło.
Odpisał, że nie może więcej pisać bo właściwie to usiadł przed komputerem by popracować.
No i tak.

Spotykasz się z tym Facetem, którego zablokowałaś na FB?

Wow.
A jak to się stało, że znowu jesteście w kontakcie?

Generalnie znamy się od marca, jutro będziemy się widzieć szósty raz XD

Na terapii, cóż. Ostatnio miewam ją co dwa tyg. bo terapeutka miała jakieś sprawy. Poza tym im głębiej w las tym więcej "czarnych dziur" odkrywam w sobie. To jest przerażające a jednocześnie kojące - mieć świadomość swoich kiepskich cech, zachowań, myśli.

Ano szósty, bardzo powoli to idzie. Terapeutka uświadamia mi, że to nic złego. Że sama przyzwyczajona jestem do "szybkich" relacji damsko męskich i świruję. Powinnam nastawić się na koleżeństwo z nim i spotykac się jeśli mamy na to ochotę.

A nie możesz być na luzie z odrobiną flirtu?

A co z grupą wsparcia dla kobiet kochających za bardzo?

Będzie to będzie. Ale nie wiem po prostu jak powinnam podchodzić do tych spotkań.

Postaram się uspokoić. Nie uzależniać swojego samopoczucia od "naszego" być lub nie.
I dziś pomyślałam o sobie dobrze; "Tyle przeszłaś - to był koszmar, i widzisz stanęłaś na nogi, jesteś już wolna, stabilna finansowo, wracasz do siebie, do pasji, do przyjaciół. Jesteś silna, choć nieidealna, powinnaś codziennie o tym pamiętać i być z siebie dumna". I zamierzam jutro przed spotkaniem, przypomniec sobie te myśli.

Problem w tym, że ja nadal nie czuję się dość pewna siebie i swojej wartości, by móc podejść do tej czy innych relacji z równego poziomu. Jeszcze wychodzę "z pod buta", na zasadzie - co taki chłopak mógłby chcieć ode mnie?

Krejzolka dziękuję.

Czuje się gorsza, bo nie mam jeszcze takich mocnych, zdrowych mechanizmów i granic jakie czuję, że on ma (sam jest po terapiach). No i jestem pod kilkoma względami mniej atrakcyjna od niego (np. więcej ważę). Choć wiem, że to nie powinno mieć znaczenia.

Sama się zastanawiam, po co my to ciągniemy od marca, spotykając się średnio raz w miesiącu...
Co prawda ostatnio było to delikatne przytulenie, ale już sama nie wiem po co to wszystko, jaka to relacja...?

Zwykle jest tak, że spotkamy się, ja wracam do swojego miasta i jest cisza. Nikt nic nie pisze, ja się pierwsza nie wychylam. Po 10 dniach on coś napisze, albo np. zareaguje na to, że go wyrzuciłam ze znajomych jak ostatnio i pyta kiedy będę w jego mieście, i że możemy się spotkać.

O terapii niewiele mówimy. Wie, że tam chodze, nawet widział moją terapeutkę bo po pierwszym spotkaniu odrowadził mnie pod kamienicę w której jest gabinet. Mówił troszkę o swoich terapiach. Nie wchodzimy na tematy przykre czy bardzo głębokie pod tym zwględem. Myślę, że on szanuje moje wybory i mi kibicuje. Jak mu napisałam ostatnio, że źle się czuję i że chcę odwołać spotkanie, to spytał czy to przez terapię - także wie o co chodzi z tym wszytskim.

Jesli chodzi o diete i sport, jasne to nie problem, z tym że mi glowa jeszcze świruję, a jak lecę w dół to zaczyna się objadanie i rezygnacja z chodzenia na siłownie, karta się marnuje a ja zaszywam się z domu. Nie za bardzo jeszcze nad tym panuję. A żeby ładnie zrzucić i zdrowo nie wolno mieć takich dziwnych odpałów i przerw.

A to On nie może kiedyś przyjechać do Twojego miasta?
Dziwna jest ta Wasza znajomość.
Zero odzewu.
Spotkanie raz na miesiąc. Ile takie spotkanie trwa?
Wy się w ogóle nie znacie.

Ile pisaliście na portalu, zanim doszło do spotkania?
Po ile macie lat?

Poniedziałkowa ile macie lat? Szkoda że on sam nie zaproponuje że przyjedzie tym razem do Twojego miasta tylko ty ciągle jezdzisz...

To nie możecie się raz w tygodniu spotykać, jak będziesz w Jego mieście?

A co do ćwiczeń, to mam propozycję, będziemy sobie razem ćwiczyć i wspierać się. Co Ty na to?
Ja od dwóch dni sobie ćwiczę i fajnie by było, jakbyś się do mnie wirtualnie dołączyła, ale bez ściemy.

Pewnie moglibyśmy, znaczy ja bardzo chętnie, lecz bardziej czekam na jego gest w tej sprawie. Ostatnio doszła mi tez terapia grupowa, więc w sumie sama przestałam miec na to czas. Mialam do wyboru - o czym on nie wie - albo spotkania z nim albo dodatkowa terapia grupowa. Wybralam to drugie.

Krejzolka z tymi wspólnymi ćwiczeniami to nie jest zły pomysł. Planuję najbliżej w niedziele ruszyć na siłownię. W piątek przyjedza dawno nie widziana przyjaciolka i idziemy na miasto. Sobota pewnie bedzie pod kacem. Niedziela bylaby dobra dla mnie na start. Ale to juz na privie sobie popiszemy i ustalimy albo stworzymy osobny wątek.

Także widzisz sama, relacja nasza jest nieco dziwna i niejasna. Swoją drogą, po co mu znajoma dodatkowa jeszcze z innego miasta. Sam już ma sporo koleżanek bo często o nich wspomina.

Słuchaj się Krejzolki !!!!
A ja Wam będę kibicować

A, Ty co, tchórz ?

A mi się ćwiczyć nie chce

Poniedzialkowa - dokładnie, nic Ci ta relacja nie daje. Jeżeli czujesz, że jakoś Ci to pomaga, to sobie to ciągnij, ale się nie angażuj... i porozmawiaj o tym z terapeutką... Ale ja bym na Twoim miejscu odpuściła, dopóki nie zaangażowałaś się za bardzo tak naprawdę w nic...

Doskonale rozumiem o co Wam, drogie Panie chodzi. On po prostu bardzo mi się spodobał, a przez to że nie znam go dobrze i tyle to trwa to sobie go idealizuję, uciekając w fantazje.
Można mimo wszystko spojrzeć na to z nieco innej strony. Może tak też mogą wyglądać pierwsze zaloty. Na spokojnie, żółwim tempem. Ja się trochę zaczęłam czuć jak nastolatka, gdy po takim czasie oczekiwania, podchodów on mi te stopy grzał i było to "przytulenie". Ja sama czułam, że nie chcę do niego niczego zbyt szybko. Jak mnie terapeutka zapytała, co by było jakby mnie złapał za rękę to aż się otrząsnęłam ze strachu i podniecenia jednocześnie.
Widzicie, w moim przypadku, taka znajomość i takie tempo jest czymś zupełnie nowym. Trochę jestem w tym po omacku. Niegdyś było bach bach i albo od razu związek albo po sprawie, dowidzenia.
Zobaczę jak to jutro będzie...

To dokładnie miałam na myśli Ale porozmawiać porozmawiaj, ok?

I ćwicz z Krejzolką !!!! Krejzolka będzie nową Chodakowską !!! Ułatwiamy Jej karierę !!!! Bo jest zdecydowanie ładniejsza (od Chodakowskiej, od Ciebie to nie wiem )!!!!

Nie widziałam Krejzolki, ale od Chodakowskiej nawet mój były mąż jest ładniejszy, więc wiesz...
Ciało ma, nie zaprzeczę. Ale twarzą akurat mojego poczucia estetyki nie wypełnia Może to złośliwie brzmi, ale ja też nie muszę się wszystkim podobać

Poniedzialkowa? To jak z tymi ćwiczeniami?