Kiedy wiadomo, że trzeba się rozstać? - Netkobiety.pl

według mnie, liczy się aby "ruszyć"
fajnie wiedzieć gdzie się idzie, a już poczucie że w "dobrym kierunku" to może być równie dobrze np "fatamorgana"
ne którzy zwą to szczęście urojone
nie zmiennie jednak, w dobrym czy złym kierunku, kończy się zawsze tym "WŁAŚCIWYM"
wiele osób się nachodzi, zanim dotrą pod ten "adres" w tym "czasie" co "trzeba"
każda "wędrówka" ubogaca, poszerza perspektywę, czasem zabierze, czasem doda

to teraz rozumiem
uprzedzenie żony do "szamanek" czy jak to się odmienia chodź nie dopytywałem w czym problem, bo może to np o "oliwkę" się rozchodziło

Czesc Lilka. Mam Cie na subskrybcji

Tak, roz-czarowanie boli, to wyrzekniecie sie naszych wlasnych wyobrazenien, niespelnione oczekiwania, zakonczenie czarowania sie czyms, co nie jest realne. To jest jak zaloba, to rozstanie sie z tym wszystkim i wazny etap. Ten smutek nalezy do Ciebie, wszystkie uczucia naleza do nas i nie sa niczym zlym, jezeli nie probujemy ich jako takie definiowac i nie bronimy sie przed nimi.
Ja lubie smutek, bo on niesie mnie w glab mnie samej, a tam czeka cos pieknego do odkrycia.

Co za pozytek z potencjalu, jak zostaje on w zarodku? Cale zycie czekac, ze moze cos sie rozwinie? Stac cale zycie przed zamknietymi drzwiami? Czekac, ze moze....nie potencjal, tylko realne mozliwosci sa wazne.
Dopiero rozstanie z tym, co bylo nierealne, nieprawdziwe, daje szanse na poznanie czegos nowego. Dopiero odwrocenie sie i pojscie tam, gdzie drzwi sa otwarte, daje wolnosc i mozliwosc spelnienia.
Jesli chodzi o potencjal, to przede wszystkim trzeba uwolnic swoj wlasny potencjal zycia pelna para, zamiast uzalezniac uzewnetrznienie go od kogokolwiek na zewnatrz. Zwiazek nie jest jedyna mozliwoscia do tego. Ba, smiem twierdzic, ze zwiazki dosc rzadko daja nam taka mozliwosc.
To tylko nasza mrzonka, ze tak moze byc i pierwsze zauroczenie stwarzaja takie wyobrazenia. Rzeczywistosc wyglada najczesciej inaczej i uczy nas zyc z wiekszymi lub mniejszymi ograniczeniami.
Wczesniej czy pozniej zaczynaja sie te zwykle trudnosci i ograniczenia miedzy dwojgiem roznych ludzi z zazwyczaj troche innymi wyobrazeniami o wlasnym spelnianiu sie. Zwykle wiec jest trudniej zrealizowac wlasne potencjaly w zwiazku, niz samemu.

Idealizowanie bylego partnera, ze to byl tylko ten jedyny, ktory posiadal taki potencjal i innego rownie dobrego juz sie nie spotka, to tylko dosc powszechny etap w przerabianiu rozstania.
Znam to z autopsji. To przechodzi po jakims czasie i zaczyna sie widziec innych. Na swiecie jest tyle ludzi, ze nawet statystycznie byloby nierealne, ze jest tylko ten jeden tak wyjatkowo do nas pasujacy.

Ja z dzisiejszego punktu widzenia moge sie usmiechnac nad ta trudnoscia budowania zycia po 30-tce. To jest wiek, gdzie wszystko, absolutnie wszystko mozna jeszcze zaczynac na nowo. I na swiezo, zwlaszcza gdy przepracuje sie swoja historie.
Ja budowalam nowe zycie kilkakrotnie. I mozna to wlasciwie zrobic chyba w kazdym wieku.
Po 25 roku zycia zostawilam wszystko za soba i zaczelam zycie w innym swiecie, dotad mi nieznanym. No dobrze, wtedy bylam mloda i nie zastanawialam sie tak bardzo nad tym. 6 lat pozniej, po 30-tce, znow zaczynalam na nowo, w tym sensie, ze skonczyl sie moj poprzedni zwiazek. 10 lat pozniej, po 40-tce mialam powtorke z rozrywki, tym razem juz z dziecmi, wtedy jeszcze malymi. Dopiero wtedy wzielam sie za terapie, bo najwyrazniej gdzies robilam jakis podstawowy blad.
Ponownie za maz wyszlam 2 tygodnie po swoich 46 urodzinach.

Nie wiesz, co zycie jeszcze dla Ciebie trzyma w zanadrzu, wiec nie musisz sie zatruwac takimi czarnymi rozwazaniami.  Daj mu szanse (zyciu).

Cześć Marajko .
Jesteś jak taki mój dobry duszek z forum. Bardzo, bardzo lubię Cię czytać. Jeśli znikniesz, to będę tęsknić, bo dużo dają mi Twoje wypowiedzi .
Co do mnie. Za miesiąc minie rok od ostatecznego rozstania. Rok czasu odkąd się nie widzimy, jedna tylko smsowa rozmowa, która do dziś jest dla mnie źródłem nadziei, a jednocześnie niesmaku i rozczarowania. Ale taki typ, borderlinenarcisstic zawsze wie jak przyciągnąć, pomanipulować, odepchnąć. Nieważne.

Nie wiem, kiedy to wszystko mi przejdzie. To już tak długo trwa.
Żyję w dwóch równoległych rzeczywistościach: jedna, codzienna, niczego mi nie brakuje. Typowa pogodna, radosna dziewczyna, która nie narzeka na nudę, ma z kim wyjść, pogadać, spędzić czas, choć momentami jest jej ciężko, bo wszytko na jej barkach: nowe mieszkanie, kredyt, staranie się o lepszą pracę, naprawy auta etc. I ta druga..., z kolcem, cierniem, to widać po mnie. Boli mnie jak idę do znajomych na spotkanie, a tam małżeństwa i dzieci, boli mnie jak kolejni moi znajomi organizują wesela, a ja idę ta sama, boli mnie jak wracam do pustego mieszkania i nikogo tam nie ma. Boli mnie jak organizowane są grille, wyjazdy, a ja sama. Ja wtedy wewnętrznie płaczę, czuję się samotna, wielka pustka. Nikt tego nie rozumie, nikt tego nie czuje, moje życie od ponad roku jest tylko przetrwaniem.

Teraz najwidoczniej mam kolejną falę. Może mnie zaleje i znów sobie pójdzie. Niestety funkcjonuję w takich cyklach.
Spowodowane jest to najpewniej tym, że za namową swoich i znajomych i tym całym gadaniem, obniżyłam swoje standardy i dopuściłam "na próbę" kogoś do życia i skończyło się to klapą. Nie za bardzo się tym przejmuję, bo ja nic nie czuję, mam tylko niesmak, bo czuję, że zdradziłam siebie. Nigdy więcej . Po prostu wiem jakiego chcę mężczyznę i wolę być długo sama, niż uprawiać jakieś dziwactwa, bo tak trzeba, "bo nie można mieć wszystkiego", bo teraz to już jest inaczej, bo miłość na czym innym polega. Bla, bla, bla... .

Co do odzierania się z iluzji. Tak, następuję u mnie kolejny etap. Muszę przyznać, że im dalej od rozstania, tym bardziej widzę, że to całe nasze bycie było płaskie, powierzchowne, rozwijały się tam zalążki prawdziwej, głębokiej miłości, ale raczej bazowało to na idiotycznych zachowaniach zaburzonego, który mylił miłość z pożądaniem, i mnie - dziewczynki - latającej wokół niego i mojej wizji na temat tego "jak szczęśliwi możemy być, jeśli to i tamto zostanie spełnione". On mnie zle traktował, ja to przez długi czas tolerowałam, a potem było już to nie do zniesienia. I dziś sobie myślę, że tak naprawdę płaczę, bo nikt nigdy prawdziwie mnie nie kochał, nie dane mi było być w związku opartym na prawdziwym zaufaniu, ze wsparciem, spokojnym i takiej wzajemnej, ciepłej zależności.

I prawdopodobnie ja ciągle płaczę, bo tęsknota to takiego prawdziwego bycia z kimś daje mi już we znaki.
Przecież nawet jak byłam z nim, to też płakałam.

Ech, co nie zmienia jednak faktu, że mi ciężko. Czuję się samotna, przeciążona, brakuje pewnego porozumienia, które z nim miałam (hahaha, oczywiście mam na myśli to, że jak nikt "czuliśmy" swoje deficyty), żaden mężczyzna mnie nie pociąga, nie wiem czy jeszcze jestem w stanie kogoś tak pokochać, z rodziną nie mam prawie kontaktu. Ech..., napisałam tak wiele, nie wiem czy nawet z sensem .

powiedzieć chciałem że

skoro dostrzegasz, dociera do Ciebie

czym było to na czym się opierałaś, na czym budowałaś, na czym planowałaś do "przodu", w konsekwencji dlaczego takiego typa "pokochałaś"

to przynajmniej u mnie na tym etapie obudziła się ciekawość, pomimo jak to określasz kolejnego wyobrażenia pod nazwą "droga krzyżowa"

wiele lat wyobrażenie miałem że idealną sytuacją było by, siąść na 4 literach,
zdobyć coś, przyglądać się temu, żebym nic nie musiał robić, żebym miał
bo moje być to długi czas było, moim mieć

problem w tym że przez łapanie byle czego, sam byłem byle czym, i winę w tym widzę tylko swoją, bo ja decydowałem, bo ja się na to godziłem, bo ja tego chciałem
no właśnie bo "JA"

a że moje "JA", było oparte na tym co na zewnątrz, to nie świadomie byłem i zmienny w tym "być" i zależny, i nie byłem w konsekwencji sobą
miało to wpływ na poczucie bezpieczeństwa, na odczucie mojej wartości

którego tak naprawdę nie ma hahah w tej formie

odpowiedź już w zasadzie masz, jak czytam twoją odpowiedź do Marajki

sama w sobie jesteś, nie powtarzalną wartością,
nie musisz spełniać społecznej roli, w zasadzie nic nie musisz,
z tą różnicą że możesz!!!

piszesz o miłości, o potrzebie, o sensie

tylko ja tu widzę, w dużej mierze dalej opieranie się o coś, w szczególności o brak tego czegoś

po prostu przedłużasz trwanie w "cyklach", krzyż na własne życzenie

gdzieś z kimś ostatnio rozmawiałem, i taki tekst wyłapałem

dziś mam do dyspozycji "dzisiejszy kawałek prawdy"
z tym dzisiejszym kawałkiem coś mogę zrobić

jutro będzie nowy, może być nowy
więc po co się wciąż babrać w starym!!?? zwłaszcza nie swoim!!

poznawaj siebie, zaufaj, poddaj się tej drodze krzyżowej, temu naturalnemu oporowi przed zmianami
a pokochasz siebie
niestety zanim się zdrowo człowiek pokocha, to wpierw się nieźle na siebie "wkurzy"

iluzje, to przecież zakłamanie, cała za maskarada w której na własne życzenie siedzimy

i wtedy będziesz gotowa, do czegoś więcej niż ze ktoś Cię musi kochać w chory sposób, bo inaczej Cię nie ma, i jest źle

w wieku 35 lat, wywróciłem poniekąd całe swoje życie,
wywracanie nie należy do przyjemnych uczuć, może się wydawać, ze się spada traci

to tylko pozory

mi pomogło, wtedy wyjście do ludzi, do nowych nie znanych osób,
po części to co mnie otaczało też chore było, jednak to już głębszy temat

Konsekwencji w działaniu, bez perfekcjonizmu

Amethis - dziękuję, że chce Ci się pisać w moim wątku .
Trochę jednak jestem gdzie indziej, nie potrzebuję już, żeby mnie ktoś traktował jak dawnej, to nie do tego tęsknię.
Sprawę toksycznego związku mam już zamkniętą. Znam perfekcyjnie nasze "byłe" uwikłanie, kim dla siebie byliśmy, po co się spotkaliśmy.
Znam już mechanizm swojego współuzależnienia, brak kontaktu ze sobą.
Teraz przeżywam coś innego, trwa żałoba, nie ma poprzedniego życia, opłakuję "potencjał", swoje byłe marzenia, niespełnione oczekiwania.
Jest mi jeszcze trudno nie mieć do tego wszystkiego neutralnego stosunku. Wystarczy jakieś zdarzenie, a mnie już fala nostalgii, tęsknoty zalewa.
Teraz przynajmniej wiem, za czym płaczę. Wcześniej tego nie rozumiałam.
Ja jestem smutnym typem, wbrew pozorom. Samotnikiem.
Od lat zmagam się z poczuciem niezrozumienia i wyobcowania. To moje DDA.
"Pokochaj siebie i nie uzależniaj życia od innych", dla mnie to już nic nie znaczy. Ja kocham siebie, nie chcę już tych pustych sloganów.
Znam siebie, po prostu ja lubię i dobrze funkcjonuję, "jak wokół kogoś orbituję". I tak już postanie. To jest dobre dla mnie. To nie jest złe.
Jestem też 30 paro letnią kobietą. Marzę o tym, aby dawać: swoje ciepło, atencję, wić z kimś wspólne gniazdo, aby dzielić się przeżyciami, odczuciami, myślami, aby wtulać się w męskie ramię, aby od czasu do czasu być słabą, nie być taką siłaczką. To są naturalne potrzeby i to jest trudne nie mieć tego zaspokojonego. Żadna myśl w stylu "daj to sobie sama" nie zastąpi tego. I ja nie przesadzam, człowiek potrzebuje drugiego człowieka, tak to jest wszystko skonstruowane. Już raz to gdzieś w swoim wątku pisałam, że przyszedł moment, że ja przestałam się oszukiwać, że ja mogę wszystko sama i jak to jest super i hiper być singielką, że wtedy tyle można i jest się spełnionym. No nie, tak właśnie nie jest.

My spotkaliśmy się po to, aby on zobaczył jakim gn...jem jest, jak używa ludzi, jak odpycha, kiedy powinien kochać, no i też po to, aby w końcu umysł wysłał mu sygnał, że tak dalej być nie może, że ciało już nie może (zaczął chorować, przyczyna nieznana), że trzeba zacząć się leczyć. I tak o to wziął się za siebie i sumiennie uczęszcza na terapię rozłożoną na kilka lat, leczy się farmakologicznie i jest pod stałą opieką lekarzy, w tym psychiatry.

W tej naszej jedynej porozstanowiej "rozmowie" prosił mnie, abym mu wybaczyła i "sorry, że na ciebie padło". To ostatnie mówi mi, że nic się nie zmienił, a ja byłam tylko użyta. Nieważne już teraz.

Ja z kolei spotkałam się w z nim, aby doświadczyć z całą mocą, jak ja wtedy się jeszcze nie kochałam, jaka byłam zależna od "ochłapów", bo przecież matka i ojciec też tak ze mną postępowali. Teraz to już też nieważne. Po tym całym rozstaniu musiałam przeprocesować swój syndrom współuzależnienia, narcyza komplementarnego, odkryć swoje słabości, upaść w wielkiego "dmuchanego" kochania i sama stanąć na nogi. Bez podpór.

Choć jestem wdzięczna, że związek zakończyłam i każdy poszedł w swoją stronę, to dziś jest mi smutno, jak do mnie dociera, że w tym nic głębszego nie było. Tylko szkołą życia. Zbieranie doświadczenia. Może za kilka lat znów na to spojrzę inaczej.

no to chodzi czy nie o nich/ o niego??

Marajka napisała wcześniej, że "dzięki" temu co było, masz nie powtarzalną szansę na zmianę siebie!!
nie rodziców, nie jego
to jest ślepy zaułek

nad czym płaczesz?? nad rozlanym mlekiem, nad tym jaki smak mogło mieć, że ciepłe wtedy było, że płatki się zmarnowały??
tym się już nie najesz!!!

a rozkminiając coś na co nie masz wpływu, oddalasz się od zmiany tego co jest, tu i teraz

jest powiedzenie że "czas leczy rany"
w tym kontekście to nie sądzę aby leczył, może goi rany tak, jednak bez czasu rany się też same w sobie goją

ważne jest w leczeniu ran, aby oczyszczone zostały, bo co z tego że się zagoją, jak każda "zmiana pogody" wpływa na to że się odzywają
rozsądniej raz coś zrobić jak trzeba, niż co chwilę otwierać coś co ma naturalną  tendencję do "samoleczenia"

książki książkami,
bardzo dużo przeczytałem przez 1 rok książek, szukałem tam siebie

a siebie miałem pod nosem, w środku
mega książka do czytania, co dzień nowa strona i nie jest i nie była pusta,

w pewnym sensie czytanie to też była ucieczka od zmian

ważne aby nie utknąć w ślepym zaułku,

za każdym razem po próbie wyzwolenia się od czego kolwiek, odczuwa się brak, normalne
dłuższy czas bez tego czegoś i nie zamknięta zależność
będzie wracało poczuciem samotności, lękiem przed odpowiedzialnością

ktoś kiedyś fajnie określił, "odpowiedzialność to samotność"

słowo samotność, ma wiele znaczeń

i spokojnie przy tej formie "samotności" mogą współistnieć

no tak jesteśmy "zwierzętami stadnymi", masz rację

sęk w tym że widzę w tym co powyżej kilka znaczeń,
współuzależnienie, narczym jaki tam chcesz

i świadome życie w relacji, też

warto pogłębić wgląd w siebie, szkoda czasu w innych
bo to dalej zależność jest

Miłego dnia

Amethis - ja to wiem .
To jest "164" faza mojego zdrowienia i co tam człowiek przechodzi po rozstaniu, w żałobie, w dojrzewaniu, rozwoju.
Kręcę kolejny piruet, może trochę lepiej mi wychodzi, a może wciąż ten sam układ.
To tylko z upływem czasu można powiedzieć.
Lekko pojawia się nowe postrzeganie na "przeszłość", to może na tej mojej drodze krzyżowej, coś idzie do przodu.
Ściskam ciepło.

Dziewczyny, to o czym tu piszecie, trudne przeżycia z dzieciństwa, jest na pewno bliskie wielu czytającym w Waszym wieku, a może i młodszym, niestety...

Deficyty z dzieciństwa lubią się ciągnąć za nami, dlatego takie ważne jest, żeby je przepracować.

Lilka, dla pocieszenia napiszę Ci, że ja w ogóle zaczęłam dorosłe życie, głównie wejście w związek po 30. Ty masz już swoje doświadczenia, bardzo bolesne, ale tak jak piszesz, zobaczysz za parę lat, jak były cenne.

Na pewno nie chodzi o to, żeby odrzucać potrzebę bliskości, miłości, czułości itp., ale o to, żeby w związek wejść jako dorosła osoba, może lepiej napiszę: dojrzała.

Jest fajna książka Kasi Miller "chcę być kochana tak jak chce". Jest tam fajna metafora: książę walczy ze smokiem i mnóstwem przeszkód, ratuje księżniczkę z zamku... a ona okazuje się być małym niemowlakiem i chce być zaopiekowana przez księcia tak jak kiedyś nie zaopiekowali się nią rodzice. A książę chce dorosłej kobiety, nie małego bobo - i ucieka w popłochu.

Wiesz, o co chodzi, prawda? Wchodząc w związek z własnymi deficytami, pragnąc aby partner wynagrodził nam to, czego nie dostaliśmy od rodziców, wypuszczamy na pierwszy plan to biedne smutne, wściekłe dziecko...

Dlatego kiedy piszesz:

to od razu jakoś mam obraz małej, bezbronnej dziewczynki, która bardzo chce, żeby ktoś ją przytulił, kochał bezwarunkowo. Niestety, partner nie jest  w stanie dać nam takiej miłości, jakiej zabrakło nam od rodziców. To jest niestety rana w sercu, która nawet jeśli się zagoi, to pozostawia bliznę, która jest śladem dawnych przeżyć. Dobrze jest zdać sobie z tego sprawę i przeżyć żałobę po tym co mogło być w dzieciństwie, a nie było.

Lilka, moge tylko opisac, jak to moze wygladac w perpektywie, i jakie dary moga z tego wyniknac, czego Ci z calego serca zycze. Warto walczyc o siebie.
Hustawka emocjonalna, proby zrozumienia, ciagle zmiany nastrojow - tak, to wszystko meczy i wyczerpuje.
Ale kiedys w koncu zaczyna sie wszystko stabilizowac, zaczyna nabierac sie dystansu do siebie i swoich emocji i nie sa one juz mna, tylko moimi emocjami, ktore przychodza i odchodza. Znika ta totalna identyfikacja z emocjami, zamiast tego pojawia sie polaczenie z wlasnym bytem, z tym czyms, co nie da sie do konca nazwac, co jest nasza esencja i niewyczerpanym zrodlem w sobie, poczuciem pelni i milosci.
Kiedys zaczyna sie rozumiec i z tym rozumieniem pojawia sie wspolczucie - juz nie tylko dla siebie, tylko dla innych,  gdy widzimy, jak szamocza sie w tej pajeczynie wlasnych przezyc, nie umiejac sie z nich wyzwolic.
Tyle ludzi na swiecie przezywa duzo gorsze rzeczy niz ja, ale dzieki swoim moge to choc w czesci rozumiec.
Takze moi rodzice sa miedzy nimi, oni mieli gorzej niz ja. Juz dawno przyszlo u mnie wybaczenie, zostala tylko milosc i rozumienie, nikt nie chcial zle, tylko nie potrafil inaczej.
Ja dzis, z perspektywy patrzac, nie chcialabym innego zycia, bo ono doprowadzilo mnie tu, gdzie jestem i tego wewnetrznego czucia siebie nie oddalabym za nic w swiecie.