Kiedy wiadomo, że trzeba się rozstać? - Netkobiety.pl

Trudno cokolwiek napisać.
To już Twoja musi być decyzja.
Jeśli uważasz, że lepiej Wam będzie z kimś innym, to rzeczywiście lepiej to zakończyć.
Aczkolwiek uważam, że ludzie to nie puzzle.

Ja proponuje skrzystac z terapii nawzajem powiecie sobie co Wam w sobie nie odpowiada, co Was wkurza i co powoduje radość. Psycholog pomoze rozwiazac problem. Jeżeli obydwoje naprawdę chcecie razem być mysle ze ze się uda.

Z dotykiem to jest tak, że on uwielbia mój dotyk, zawsze muszę go smyrać, drapać jak psa. Jak mu tego nie robię, to się obraża . W łóżku też śpimy wtuleni w siebie, zawsze musimy się stykać jakąś częścią ciała. No chyba, że jesteśmy na siebie poobrażani, to każdy naciąga swoją kołdrę na siebie i buduje z niej fortecę (szczególnie ja). Tylko ostatnio rzadziej się kochamy..., bo narastający kryzys, bo moje infekcje, migdałki, bo on chory, bo zapomniał sprzętu, no i ostatnio........ Kurcze, trudno mi się tak odsłonić. On ma jakiś problem z erekcją. Nie dochodzi, we mnie w ogóle. Muszę go wiadomo co, co mnie zaczyna irytować, bo długo i zaczynam się czuć dziwnie. Wczoraj zapytałam się czy ogląda porno (bo w necie wszyscy piszą o tym, że to przez to), to odpowiedział zmieszany, że czasami tak. Chciałam z nim o tym wszystkim pogadać, ale on nabrał wody w usta i powiedział, że nie będzie rozmawiał. On właśnie taki jest...... Ja muszę to chyba w końcu zrozumieć i zaakceptować. On nie lubi zwierzeń, ma swoje tajemnice, trudność sprawia mu bezpośrednia, szczera rozmowa o uczuciach (nawet mi kocham nie mówi), bo co zrobię. Im więcej suszę i proszę o rozmowę, tym bardziej go wnerwiam. Jak jest na wyjezdzie to smsy lubi pisać .

A jeśli chodzi o randki, to na takiej typowej dawno nie byliśmy, ale często wyjeżdżamy na weekendy, np. w góry i tam mamy totalną labę i czasami jemy tam wspólną kolację, co można randką nazwać. Teraz jest też chory i nie za bardzo może przebywać w głośnych pomieszczeniach i pić alkohol. Przyjaciół mało mamy (on nie ma szczególnie nikogo, prócz jednej pary, której ja nie trawę), kiedyś dużo organizowałam dla nas wyjść, kolacji, wyjazdów z moimi znajomymi-parami i życie towarzyskie mieliśmy nawet fajne, ale od czasu kiedy oni już na mnie i nas (rozstania i powroty) nie mogą patrzeć, w sensie mi jest głupio, bo raz płaczę, że jest mi źle, potem się z nim rozstaję, potem znów razem i miłość, to ja im wolę teraz na oczy się nie pokazywać.... Ech..

Dziękuję za tak mądre i pocieszające słowa. To już tak długo trwa.. Oboje jesteśmy tym już zmęczeni. Dobrze, że mamy okazję pobyć sami (on wyjeżdża dość regularnie na 2-3 dni do pracy) i na chwilę od siebie odsapnąć. Po tym co piszesz, to zastanawiam się co jest sukcesem, jeśli chodzi o związek - wspólne cele i dążenie do nich, umiejętność pójścia na kompromis i rezygnacja czasami z własnych potrzeb? Trudno mi jest się odnaleźć w tym związku, bo mój partner nie lubi rozmawiać o przyszłości, nie lubi ustaleń, zobowiązań, a ja z kolei jestem mistrzynią planningu, szybkiego działania i konkretnych decyzji. Jestem też dosyć elastyczna, słodkawa, jeśli chodzi o niektóre tematy, on z kolei lubi pokontrolować, ma surowe podejście i dąży do precyzji. Więc sami widzicie jak bardzo się różnimy . Z jednej strony to nas tak w sobie pociąga i bez "tego czegoś" sądzę, że już dawno byśmy ze sobą nie byli, z drugiej jednak strony jesteśmy na tyle zakleszczeni w tych swoich wyuczonych zachowaniach i reakcjach na siebie, że trudno jest wypracować coś naprawdę dobrego dla nas.

Jeśli chodzi o pomóc osób z zewnątrz, to kilak lat temu mieliśmy nieudaną próbę, potem w zeszłym roku się przeszliśmy, ale pani po 2 konsultacjach powiedziała nam, że to nie chodzi o nas, jako o parę, ale zaleca terapię każdemu z nas osobno. Od zeszłego roku więc on chodzi regularnie 2x tydzień na terapię. Czy to "nam" pomaga. Jemu z pewnością tak, czasami inaczej na nas spojrzy, ale stare nawyki w postrzeganiu mnie czy reakcje na problemy w związku pozostały. Ja skończyłam pół roczny coaching z terapeutką, który pozwolił mi stać się osobą bardziej niezależną. W związku, w sytuacjach kryzysowych jednak nadal pozostaję taka sama (może odrobinę tylko częściej się wycofuję, aby nie zaostrzać konfliktu, więcej przemyślę, zanim coś powiem). No w sumie jakby nie patrzeć to postępy są, zarówno z jego jak i mojej strony, ale co z tego, jak wciąż między nami nie ma stabilności emocjonalnej.

Porozmawiam z nim jeszcze raz abyśmy spróbowali poszukać kogoś, kto nam doradzi i pomoże się uporać z trudnościami. Jakiś czas temu chciał to zrobić, ale wtedy ja myślałam już tylko o zakończeniu tego i wyrzuceniu go ze swojego serca. Chcę tez spróbować zamilknąć teraz na pewne tematy, które go strasznie drażnią i wypracować dla siebie jakieś nowe ścieżki życia w tym związku. On już taki jest, zauważyłam, że im niej ja planuję i działam na rzecz tego związku, tym on chętniej od czasu do czasu coś sam z siebie robi. Tylko dla mnie to jest bardzo trudne, bo taki wzorzec wyniosłam z domu (moi rodzice zawsze coś wspólnie "dziubali", z roku na rok jakoś wspólnie coś planują, siadają przy stole, choć i tak nerwowo u nich przez całe życie było i też dużo się kłócili). I teraz jak tu żyć, co mnie czeka jak przestanę "działać"? Co będzie z nami. Ja jestem taka zagubiona, jeszcze z pracy na własne życzenie odeszłam, nie mając nowej... Ech.. Jeszcze tak pogubiona, bezsilna nie byłam. A u niego nie mam takiego wparcia jak bym chciała, bo jest inny, inaczej okazuje wsparcie (ja tego czasami nie rozumiem, to bardziej polega "na byciu", nie rozmawia się na trapiące tematy, problemy trzeba rozwiązywać samemu, ponosić konsekwencje, normalnie jak w wojsku ). Ech...

Lilka, ja bym powiedziala, ze masz za zadanie nauczyc sie szukac oparcia w sobie samej, a nie w zwiazku czy partnerze .
Czyli pozegnac sie z symbiotycznym modelem zwiazku, jaki chyba wynioslas z rodzinnego domu, nauczyc sie miec wiecej zaufania do zycia i losu, mniej planujac i wazac sie na  niespodzianki. Czyli mniej kontroli, wiecej spontanicznosci.
Milosc jest dzieckiem wolnosci i musi miec przestrzen i miejsce, zeby rozpostrzec skrzydla. To nie jest cos, co mozna zlapac i trzymac.

Szukaj w sobie tej emocjonalnej stabilnosci. Zaden partner nie jest w stanie tego Ci dac.

A czy jestescie az tacy rozni? Z tego co piszesz, to oboje lubicie kontrolowac i planowac, tylko kazdy na swoj sposob i w roznych momentach. Problem macie prawdopodobnie w tym momencie, gdy kazde stara sie przeforsowac wlasny styl. Tu musicie znalezc jakis punkt przeciecia zamiast walczyc. Kluczem tutaj jest maksymalna swiadomosc procesow miedzy Wami, jakie sie akurat odbywaja. Gdy sie wie, jaki program akurat leci, to mozna go tez swiadomie przelaczyc.
Wazne, ze oboje chcecie sie o ten zwiazek starac.
Nie chodzi o to, zeby rezygnowac calkiem z siebie na rzecz partnera. Chodzi tylko o to, zeby znalezc wspolny modus na ten czas, kiedy jestescie razem i na ten czas najwyzszym priorytetem powinno byc bycie razem tak, zeby bylo to konstruktywne. W tych momentach powinna ustac walka. A jesli sie akurat nie da, to byc swiadomym tego, co sie akurat odbywa i przypominac sobie o postawionym priorytecie. Mozna sie tez nauczyc zaprzestania walki. I nie chodzi o poddanie sie, chodzi o swiadome zatrzymanie siebie samego w momencie, gdy zlapiemy sie na tym, ze znow chcemy koniecznie, zeby wyszlo na nasze.
A poza tym wspolnym czasem kazde z Was powinno miec wlasne zycie, gdzie mozecie sobie kazdy na wlasna reke zyc wlasnym stylem.
Dwoje niezaleznych ludzi, ktorzy czesc swojego zycia spedzaja wspolnie. To jest dojrzala forma partnerstwa.
Mozna mieszkac razem i tak zyc. Nie trzeba robic wszystkiego razem, zreszta u Was juz i tak czesciowo tak jest z zawodowych wzgledow.

Lilka, z tego co piszesz wynika, ze jestes bardzo swiadoma kobieta.
Widzisz rozne punkty u siebie i u niego, tylko zmiana jest trudna. To tak juz jest, przyzwyczajenia i ukondycjonowania ksztaltuja nasz los. Ale gdy sie je widzi, to jest szansa na zmiane, tylko nie od razu.
Tak, masz racje, ze gdy skupiasz sie przede wszystkim na wizji i jak ma byc, to przegapiasz to, co jest. A zmiana moze zaistniec zawsze tylko teraz, nie jutro.

Ja rozumiem jednak ta Twoja potrzebe jakiejs stabilizacji, nie kazdy moze zyc w spiworze, jak Twoj chlopak. Tu rzeczywiscie rozchodza sie Wasze potrzeby i to moze byc problemem takze i w przyszlosci.
Z drugiej strony, jesli czujemy sie dobrze i ugruntowani w samym sobie, to wtedy znaczenie zewnetrznej stabilizacji jest mniejsze, potrafi sie byc w domu wszedzie. Bo naszym domem jest to, co jest w nas i wtedy i na zewnatrz zaczyna sie to to ujawniac.

Byc moze, ze potrzebujesz teraz gruntownego przemyslenia wlasnej sytuacji. Ustalic bardziej precyzyjnie swoja wizje na swoje zycie.
Ja mysle, ze powinnas zastanowic sie nad wlasnymi potrzebami i jak chcesz zyc swoje zycie, najpierw nie opierajac tego koniecznie na tym wlasnie partnerze.
Zrob to niezaleznie od niego, nie dopasowywujac tej wizji do niego, bo ograniczenia zwiazane z nim ograniczaja Twoja wizje.
Jakie wartosci sa dla Ciebie konieczne i tak wazne, ze z nich w zadnym wypadku nie chcesz zrezygnowac, bo wiesz, ze bez nich nie bedziesz szczesliwa?
Co jest rzeczywista potrzeba, a co tylko przyzwyczajeniem z przeszlosci? Czego nie chcesz w zadnym wypadku?
Moze sie takze okazac, ze to wlasnie ten partner jest tym najwazniejszym punktem w wizji i wtedy wszystko inne bedzie temu podporzadkowane.
Ale zeby stwierdzic, co jest naprawde wazne, musisz najpierw wyrzucic z glowy wszystkie wyobrazenia i zaczac od pustki.

Wez pod uwage, ze na razie potrafisz sobie tylko to wyobrazic, co znasz z wlasnego zycia. To jest czesto naszym ograniczeniem, nie pozwalamy sobie na wiekszy rozmach. A wiec marzenia w tej pracy nad wizja sa dozwolone, bo moze przy tej okazji odkryje sie nowe drogi.
Pytasz, jak zyc inaczej, jakie sa inne modele na dom, rodzine... a ja zapytam bardziej generalnie -  jakie sa inne modele na zycie? Jest ich mnostwo! Sztuka jest tylko znalezc ten dla siebie wlasciwy. Czasem jest on rzeczywiscie inny niz ten, o ktorym nam sie wydawalo, ze to ten dla nas.
Zeby jednak dopuscic nowe mozliwosc, ktore sie nam jeszcze nie mieszcza w glowie, trzeba popuscic troche kontroli i nie trzymac sie kurczowo wlasnych wyobrazen, zrobic miejsce na cos nowego. Ustalic tylko te glowne, najwazniejsze punkty, ale nie zajmowac sie kazdym szczegolem naszej wizji.
Zycie juz to wykorzysta i podsunie okazje, trzeba tylko miec oczy otwarte i odwazyc sie czasem choc na male, ale nowe kroczki.

Z pewnoscia nie jest przypadkiem, ze masz akurat tego partnera. Cos w Twoim modelu musialoby sie zmienic, jesli chcesz zyc z nim. Albo dojdziesz do wniosku, ze jednak na dluzsza mete nie chcesz poswiecac dla niego swoich wyobrazen na swoje zycie.
W kazdym wypadku wyglada na to, ze gdzies musisz cos skreslic, bo obecna sytuacja nie jest zadowalajaca i z pewnoscia powinna sie zmienic, czy to w Twojej glowie, czy jego, czy na zewnatrz.... nie rob niczego na sile, daj sobie i Wam czas i przestrzen, zeby cos samo sie pokazalo, w ktorym kierunku to idzie.

Lillka, przeczytalam Twoj ostatni post i pare rzeczy mi sie tu nasunelo. Moze pomoze Ci to w porzadkowaniu i dokopywaniu sie do samej siebie?
Zaczne od konca, od tego, co piszesz o noszeniu swojego partnera w sercu. Tak, to wlasnie jest milosc, to zywo czute polaczenie. Milosc niweluje granice i czujemy tego drugiego czlowieka, niezaleznie od odleglosci.
Piszesz, ze stad bierze sie Twoja potrzeba bycia z nim blisko i tu zaczyna sie mieszanie roznych rzeczy. Jak sama stwierdzasz, jest to porzeba . To z kolei nie jest miloscia, tylko wlasnie emocjonalna potrzeba. W tym momencie nie chodzi o milosc, tylko o zaspokojenie wlasnej potrzeby przez ta druga osobe.
Wiekszosc ludzi mowi "kocham", ale na mysli ma "potrzebuje". Potrzebuje bliskosci, zapewnien, ze jest sie kochanym, adorowanym, chcianym...potrzebuje obecnosci, zeby moc czuc milosc....to wszystko jednak nie jest miloscia.
Milosc mozna rozpoznac po ty, ze sie nic nie potrzebuje od tego drugiego, tylko ma sie w sercu to cieple odczucie. Mozna miec w sercu milosc wogole bez objektu, na ktora sie ja skierowuje, tylko my jestesmy tak ukondycjonowani, ze myslimy, ze potrzebny jest do tego jakis objekt. Mozna tez kogos kochac i mimo to z nim nie byc, bo istnieja jakies przeszkody. I jesli jest to milosc bez pomieszania z potrzebami, to nie ma w tym zadnego cierpienia.
Jesli piszesz "wieeeeelka milosc", to to "wieeelkie" raczej nie brzmi to jak milosc, tylko jak to pomieszanie fascynacji z zauroczeniem druga osoba, co zawsze przemija po jakims czasie, a przynajmniej slabnie. Czasem nic z tego nie zostaje, a czasem zostaje wlasnie milosc. Milosc nie jest wieeeeelka. Milosc po prostu jest, zawsze taka sama, czesto przeoczana, ale gdy skieruje sie uwage na wlasne serce, to zaczyna sie ja czuc. Milosc to jest stan, a nie emocja.

Nie ma nic zlego w potrzebach i w tym, ze chcemy czegos od drugiego czlowieka. Ale wedlug mnie warto po prostu miec tego swiadomosc i rozrozniac te dwie rzeczy. To zapobiega wielu nieporozumieniom.
Mozesz zaczac zwracac na to uwage, to jest pomocne dla rozpoznania pobudek wlasnych zachowan. Gdy zaczynaja sie sprzeczki, to mozna z bardzo duzym prawdopodobienstwem przyjac, ze w tym momencie nie chodzi o milosc, tylko o nasze niezaspokojone przez partnera potrzeby, o to, ze nie spelnia on naszych oczekiwan, ktore uwazamy za nasze prawa. To spycha czesto partnera na obronne pozycje, bo wiekszosc ludzi nie lubi byc uzywana do spelniania zachcianek drugiego, tu chodzi o obrone granic.
Gdy sie to zauwazy, ma sie wtedy szanse przelaczenia na inny rodzaj komunikacji. Zamiast stawiania wymagan i domagania sie naszych rzekomych praw mozna po prostu powiedziec o swoich potrzebach, nie kierujac jednak oczekiwan co do ich spelnienia w strone partnera.

Co do twojego zagubienia - brzmi to jakbys stala w jakims punkcie, gdzie jakas czesc w Tobie zrozumiala, ze to co robilas dotad, okazalo sie nieskuteczna metoda na uzyskanie tego, co chcialas i ze wiecej tego samego moze sytuacje tylko pogorszyc.
To wbrew pozorom dobry punkt, cos zatrzymalo dotychczasowe przyzwyczajenia, wiec jest szansa na zmiane. Nie wiesz tylko co dalej, bo na razie nic innego nie znasz. Zrozumialas, ze nie masz kontroli nad zwiazkiem i nie wiesz, co robic, bo nie masz jeszcze w repertuarze innych mozliwosci dzialania.
Byc moze myslisz, ze zawsze trzeba cos robic, bo to daje zludzenie, ze ma sie jakas kontrole nad wlasnym zyciem. Wiekszosc z nas ludzi jest o tym przekonana. Dzialanie chroni nas przed uczuciem niemocy, przynajmniej tak dlugo, jak dlugo nie rozpoznajemy, ze nasze dzialanie nie daje nam kontroli nad sytuacja. Zdaje sie, ze Ty to wlasnie rozpoznalas.

Glowa tu niewiele zdzialasz, bo w niej nie masz na razie rozwiazan. Poczytalas roznej literatury, mechaniczne stosowanie porad nie prowadzi zwykle do zadowalajacych na dluzej rozwiazan, ale mimo to nie jest to stracony czas. Teraz musisz zaczac sluchac glebszych impulsow i wtedy moze czasem cos z tego, czego sie w tych poradnikach dowiedzialas, nagle zacznie miec sens i zastosowanie w jakiejs konkretnej sytuacji.
Ta chec ucieczki na bezludna wyspe to jest taka wskazowka z tych glebszych impulsow. Potrzeba spokoju dla znalezienia nowej orientacji, chec zwrocenia sie do srodka i znalezienia przewodnika w sobie samej, a nie na zewnatrz.
Ja bym Ci doradzila na teraz  troche odpuscic zajmowanie sie zwiazkiem i partnerem, zamiast tego skieruj swoja uwage na siebie sama i probuj nauczyc sie rozpoznawac i odrozniac swoje stany. To jest dokopywanie sie do siebie. To da tez Twojemu partnerowi wiecej miejsca, moze on czuje sie przez Ciebie za bardzo oblegany i dlatego unika deklaracji.
Po prostu odpusc teraz, przestan kontrolowac zwiazek i zdaj sie na to, ze sytuacja rozwinie sie tak, jak ma sie rozwinac, nawet jesli mialoby to byc rozstanie. Ale poki co nie musisz Ty o tym decydowac. To nie jest sytuacja, gdzie sie "powinno" to zrobic, bo nie ma tu zadnych naprawde zlych sytuacji. To sie samo rozstrzygnie, albo parner to rozstrzygnie. A ty masz teraz mozliwosc nauczenia sie zostawiania zycia wlasnemu biegowi i zaufania, ze bedzie tak, jak dla Ciebie najlepiej. Co nie znaczy, ze zawsze bedzie Ci sie to podobalo....
Czasem ludzie koncza w takich sytuacjach zwiazek, bo nie wytrzymuja mysli, ze moze beda opuszczeni, wiec zeby tego uniknac, sami odchodza. Wtedy wydaje im sie, ze zachowali kontrole.
Ale to czyste zludzenie....

Myszeczka, ja przeciez wcale nie napisalam, ze w milosci traci sie kontrole nad soba samym i nad tym zwiazkiem,..To Twoja interpretacja.
Nie wiem, co rozumiesz pod slowem "kontrola" w tym kontekscie, a co pod slowem "milosc". Ludzie maja czesto bardzo rozbiezne definicje.

Jesli chodzi o milosc - jesli ona jest, nie traci sie niczego, tylko wszystko zyskuje. Milosc i kontrola wykluczaja sie, w tym stanie nie ma zadnej potrzeby kontroli, wiec nie ma w niej co tracic. To jest stan, w ktorym jest sie z partnerem/swiatem jednoscia, stan, w ktorym jest sie szczesliwym i nic innego nie potrzebuje.

To jest opis tego, jak ja widze i znam z roznych chwil swojego zycia. Nie znaczy to, ze glowa jest calkiem wylaczona, ale nie ma zadnej wewnetrznej walki, zadnych wymagan czy obaw. Milosc jest przeciwienstwem strachu. Gdy nie ma strachu, nie ma zadnej obawa przed utrata czegokolwiek, to nie ma tez zadnej potrzeby kontroli czegokolwiek, przyjmuje sie zycie tak, jak jest, bez potrzeby zmieniania czegokolwiek. Nie wyklucza to jednak zupelnie mozliwosci swiadomego dzialania, jesli sytuacja tego akurat wymaga.

Kontrola zaczyna sie w momencie, gdy przechodzimy w sfere emocjonalna i zaczyna sie ogradzanie wlasnego terytorium celem jak najlepszego zaspokojenia swoich potrzeb, rzekomych czy rzeczywistych. To nie jest milosc, to jest koegzystencja mniej czy bardziej pokojowa, gdzie negocjuje sie te wszystkie kompromisy, zeby jakos na codzien funkcjonowac i zaspokajac swoje emocjonalne i inne potrzeby.
Nie musi to co prawda prowadzic automatycznie do zlego zwiazku, partnerzy moga sie tu dobrze dogadywac. Ale tu wlasnie zaczyna wchodzic w gre potrzeba kontroli - czy on/ona mnie wystarczajaco kocha/czy jest "wlasciwie" wywazone "dawanie/branie", dlaczego on/ona jest taki czy owaki, powinien robic to czy owo, nie moge przeciez podporzadkowywac sie zawsze jej/jego zachciankom czy wyobrazeniom, jak mamy zyc, lepiej ja go/ja opuszcze, zanim on/ona to zrobi...etc....

Oba te stany naleza do zwyklego zycia, malo kto potrafi wytrwac caly czas w stanie milosci, to przychodzi i odplywa, a pomiedzy jest cos innego, albo jest wszystkiego po trochu, to normalne, to jest zycie, ktorego sie uczymy. W naszych czasach jest to chyba trudniejsze niz kiedys, nikt nie daje nam niezachwianych wytycznych czy przepisow, jak ma byc. Swiat sie zrobil maly i nawet to, co przyswoilismy jako dzieci i czym sie kierowalismy, cheieje sie w momencie przejscia do doroslego zycia i napotkaniu tylu roznych innych mozliwosci i wskazowek. I co ma w tym wszystkim pasowac do nas?
Nic dziwnego, ze probujemy to jakos ogarnac, probujac uzyskac mniej czy wiecej kontroli, to nie jest tylko negatywnie rozumiane, tylko jest mechanizmem przezycia.

Jednak jesli bardziej koncentruje sie na tym, ze chce sie stany milosci przezywac czesciej i zrobic temu miejsce w zyciu codziennym, to warto swiadomie odpuszczac czesciowo kontrole, czyli zabezpieczanie swoich pozycji i zdawac sie na to, ze ta sila niezalezna od naszej woli bedzie dzialac na nasza korzysc. I o dziwo rzeczywiscie tak jest, ze zycie toczy sie takze dalej, gdy przestajemy cokolwiek kontrolowac. I niekoniecznie gorzej niz przedtem...no wiec jak jest to z ta kontrola? mamy ja czy nie mamy?

Do tego jednak potrzeba troche wprawy i pewnej dozy swiadomosci o procesach, w ktorych sie znajdujemy.
I nie jest to oczywiscie do zalecania na przyklad w patologicznych czy toksycznych zwiazkach. Tam nie bedzie zwykle lepiej, jesli odda sie cala kontrole, tylko raczej gorzej.
Ale ja pisze to tutaj na watku Lillki, ktora idzie droga swiadomego rozwoju.

Być może udało mi się pójść, AD maj 2016, o krok dalej i nie poruszać tematu wystroju, ale nie na zasadzie, że chowam to gdzieś po zakamarkach swoich półeczek z potrzebami, i miną dwa dni i wybuchnę. Po prostu zaczynam rozumieć, że on taki jest (a w szczególności, kiedy ja na coś napieram), że tak mieszkamy na chwilę obecną, i że mogę ten stan zaakceptować. Moje potrzeby nie znikły, dalej jestem estetką w pełnej krasie i gdyby mi ktoś położył worek złota pod drzwiami, to zaraz urządziłabym sobie swój mały zameczek. Ale jak zaczęłam rozumieć, że on taki jest, a ja taka, i że on ma swoją historię, a stąd wypływające postawy i pragnienia, tak samo jak ja, ja potrafię, rozumiem to, to jakoś te moje pragnienia blakną i tracą na ważności. Nie znaczy, że ich nie ma, ale nie chce mi się o nie już tak walczyć! . Po prostu jakby priorytetem robi się to, że wolę mieć zdrową relację z nim, że inne rzeczy pozałatwiać, a ten dom tak czy siak się jakoś urządzi, może nie teraz, ale z miesiąca na miesiąc. Może nie będzie tak idealnie jak bym chciała, ale coś tam wymajstruję, żeby mi było dobrze. Poza tym, spojrzałam tak na ten dom wczoraj i myślę sobie: albo go pokochasz takim jakim jest, albo wciąż będziesz niezadowolona. No i jakoś tak od wczoraj zaczęłam się kokoszyć w tej przestrzeni, traktując ją, jakby był to mój "dom". Pomyślałam, że to wszystkim lepiej zrobi. I rzeczywiście, obiektywnie patrząc, to ten dom jest piękny, duży, z tarasem i ogródkiem. Niektórzy nigdy czegoś takiego nie będą mogli mieć (np. mnie stać tylko na wynajęte mieszkania z betonowymi tarasami). I chyba mogłoby być tutaj fajnie. Ale nie chcę zapeszać, bo ja dopiero takie oświecenie w myśleniu mam od kilku dni. Wiem jak trudno jest dorosłemu człowiekowi przejść jakąś transformację, zmienić nawyki, wyrobić inne postawy. No może w końcu się mi uda .

Widzę, że Ty już chyba podjęłaś decyzję . Czy mnie ciekawią inni? Hm...? Wchodząc w ten związek byłam gotowa na coś poważnego. Miałam za sobą okres szaleństw, ciekawości męskim światem, brałam co chciałam i było świetnie. Potem zapragnęłam być tylko z jednym mężczyzną w parze. Jak się rozstaliśmy na te trzy miesiące (myślałam o tym jako o radykalnym rozstaniu), to próbowałam przetestować inne opcje, myślałam, że może poszukam kogoś lepszego, bardziej dopasowanego i w końcu znajdę bratnią duszę . Ale im dalej w las, tym ciemniej się robiło. Wszystko okazywało się takie samo: fajny, ale tego brakowało, jak już coś było ok, to tamto mi nie pasowało. Zaczynałam porównywać ich do ex . I najlepszy był moment, kiedy coś miało być na rzeczy z jednym z nich i ja wtedy z taką wielką mocą odczułam, jak ja kocham tamtego i szybko zakończyłam swoje nowo-miłosne przygody . Ale zdarzyła mi się też niezła przygoda. W dniu moich urodzin, po prostu sama, jako niezależna, bez zobowiązań kobieta, poderwałam sobie faceta do zabawy. Moje urodziny, raz się żyje. Towarzysz do drinków, umilania czasu i tańców. Skończyło się oczywiście wiadomo jak . No i grzeczniutko się rano miło pożegnaliśmy, buzi buzi, fajnie było. Tak zwany one night stad . Ale on się zaczął po tym odzywać, planował kolejne spotkanie, za dwa tygodnie miał kolejny u mnie w mieście pobyt służbowy. No dobra myślę sobie, i tak nie mam nic innego do roboty. No i mnie strzeliło! Jaka chemia, normalnie głowę szło stracić. W łóżku szał i lepiej, w obyciu, w rozmowie, zrozumieniu lepiej niż ex. Maślane oczy zaczęły mi się robić. Chuć jak nic. I jeszcze być może spakowałabym walizki i wyjechała do niego . Ale ja kochałam ex, wiedziałam już, że tego uczucia nie zabiję, ex co kilka tygodni przypominał o sobie. Wiedziałam, że to kwestia tygodni, aż się znów zejdziemy. Jak się zeszliśmy, to od razu powiedziałam temu od zakochania. Aby nikogo nie krzywdzić, bo chłopak czysty, pewnie chciałby sobie ułożyć życie z gotową i z pozamykaną przeszłością dziewczyną. Potem raz już tylko spotkaliśmy się na obiedzie i spacerze, ale już jako koledzy. Ja nie ukrywam, że jestem w związku, a on jest na tyle dojrzały, że nie pakuje się w nic, co przyszłości nie ma. Pożądanie mam większe do niego, lepiej mi się z nim gada, jest z typu mężczyzn, których preferuję do konwersacji, tak samo jak ja jest estetą, ale ja kocham swojego, zmiana na tego nowego byłaby pozorna. Po jakimś czasie pewnie motylki by opadły, zaczęłyby uwierać nowe rzeczy, wady wyszłyby ma jaw, i tu coś by mi nie pasowało. Dla mnie historia nie warta zachodu, jakoś rozumiem ten mechanizm doboru i fazy, które z nim są związane. Ale ja to ja . Jak byłam młodsza, to testowałam wszystko . Teraz nie mam takiej potrzeby .

Chciałam, bardzo, ale chyba w pojedynkę się nie da....

Sytuacje z wczoraj i dziś. Wczoraj, pomalowałam meble ogrodowe, które dzień wcześniej wyszlifowałam. Zależało mi, żeby skończyć tę robotę. On mi mówi: sprawdź pogodę, bo może padać. Sprawdzam i mówię: jeszcze kilka godzi słonecznie, a potem ewentualnie coś zakombinujemy, powinny do tego czasu wyschnąć (salon wychodzący na balkon jest duży, zawsze można tam meble schować). Pomalowałam, pod wieczór zaczęło kropić, on już wkurzony, mówi: "nooo. tak jak mówiłem". Wnosimy do do środka, on brudzi sobie spodnie od lakiero-farby i zaczyna się jatka. Proszę go, żeby się uspokoił, bo nie stało się nic złego, ale on mówi, że jestem popieprzona i że zawsze nie biorę odpowiedzialności za to co robię. Dalej musiałam się od niego odseparować, bo widziałam, że idzie na wojnę, więc po co mi to. Dziś rano, po śniadaniu rzucamy sobie frisbee w ogrodzie. Oczywiście rzucam za mocno i talerz wylatuje przez ogrodzenie, w jakieś krzaczory z tyłu. Kolejny niesmak w moją stronę. Każe mi po to iść. Mówię (bo kawałek jest), że jak będziemy wyjeżdżać na wycieczkę, to to zabiorę. Krzywo już na mnie patrzy. Potem chcę go rozśmieszyć i pokazuję mu jakąś tam parodię piosenki Adele ze śmiesznym facetem. Jest tam lekki podtekst erotyczny. Ganiam go później po domu, odwzorowując sytuację z klipu, takie końskie wygłupy i seksualne zaczepki. W międzyczasie szuka okularów. Jestem na górze i każe mi sprawdzić, czy są w sypialni. Są, biorę je i chciałam jeszcze pokontynuować zabawę ale okulary wypadają mi z ręki i lądują na podłodze. Wścieka się. Potem mi już jest kompletnie smutno i czuję się totalnie zgnojona. Wychodzi coś zrobić w aucie i po powrocie przeprasza. Ja już jestem smutna, zgaszona i zdołowana, przyjmuje przeprosiny, mówię ok, rozumiem cię, ale posłuchaj: smutno mi, że z niczego nie jesteś zadowolony. To tylko frisbee, a okularów nie rzuciłam ci specjalnie na podłogę, po prostu mi z ręki wypadły, że ja już tak nie mogę, że czuję się jak zero, że potrzebuję jego wsparcia, bo przy braku tej pracy słabo sobie radzę. On żebym się już uspokoiła, bo zaraz jedziemy na wycieczkę. A mi jest coraz gorzej, czuję jakiś lęk i strach. Prosi mnie, czy mogę iść po to frisbee. Idę, ale są tam takie chaszcze, a ja w japonkach, że boję się, że mnie jakaś żmija ugryzie. Wracam i mam ochotę zakopać się w koc i zapaść się pod ziemię. Potem już tylko dostaję komentarz, że ja w ogóle nie ponoszę odpowiedzialności za swoje postępowanie, że on już tego ścierpieć nie może. Wiem już wtedy, że nie zmuszę nikogo do akceptacji siebie. Wiem też, że nic złego również nie zrobiłam. Spakowałam swoje wszystkie rzeczy i powiedziałam mu, że jest już wolny. On: że nie tego chciał. Pojechałam do siebie. Kolejny raz. Tym razem już chyba na dobre. Planuję przeprowadzkę do innego miasta.

Nie czuję się uprawniony do udzielania rad, przeczytałem jednak twój wątek i jedno ci mogę powiedzieć. Daj sobie spokój, nie pchaj tego wózka dalej, nie warto. Miłość i związek nie na tym polega żeby ze sobą wiecznie i o wszystko walczyć. Tu chodzi o to by czuć się przy drugiej osobie szczęśliwym. Ale tak naprawdę. Ja tego u siebie nie widzę. Nie widzę też tego u ciebie. Życzę Ci żebyś nigdy nie trafiła do miejsca w którym jestem ja. A do tego właśnie zmierzasz kontynuując tą relację.

To brzmi nagle zupelnie inaczej, niz jak to opisywalas tu na poczatku
Do tej pory przypisywalas sobie samej wieksza czesc odpowiedzialnosci za te konflikty, a jego przedstawialas dobrze, przynajmniej ja to tak odebralam.
No to teraz juz wiesz, dlaczego musialas przy nim wytrwac tyle czasu - do tego punktu musialas dojsc, zeby zaczac ufac swoim pierwotnym uczuciom, zanim ktos z zewnatrz je zakwestionuje i Ty w to uwierzysz. Wyglada na to, ze to byl dobry krok w strone wolnosci, a to przedtem bylo potrzebne, zeby do tego dojsc.
On byl Twoim nauczycielem, ktory Ci pokazal to, co nie jest dla Ciebie dobre. To tez jest wazne.
Wygalda na to, ze walczylas z nim o siebie.  A teraz odkrylas, ze nie zawsze trzeba w takich sytuacjach walczyc, czasem wystarczy odwrocic sie, zostawic to pole bitwa za soba i pojsc gdzie indziej, gdzie bedziesz chetnie przyjeta.
Zycie Ci mnostwo szczescia.  Traktuj sie dobrze i nie pozwol juz wiecej, zeby ktos zabijal Twoja radosc zycia i zywotnosc, tylko zyj to, co jest w Tobie i chce na zewnatrz. Masz na tyle samokrytycyzmu, ze nie ma raczej obaw, ze przegniesz w druga strone i staniesz sie kompletna egocentryczka.

Ach Lilka, nie zawracja sobie glowy jego motywami, bo teraz to wyglada on raczej na toksycznego czlowieka.
W tym wypadku, jesli taki rzeczywiscie jest, to potrzebowal kogos, po kim moglby jezdzic i kogo moglby pograzac, zeby samemu moc sie lepiej czuc. Tacy ludzie tak maja.
A wiesz, dlaczego jego malzenstwo sie rozpadlo? Znasz ta historie ( z pewnoscia tylko jego wersje)? Moze o swojej ex mowil to samo, co teraz Tobie zarzucal....jesli tak, no to juz powinnas wiedziec, dlaczego robil tak a nie inaczej.

To rozczarowanie bedzie jeszcze jakis czas bolec. Boli, gdy odkrywamy, ze zylismy we wlasnej fantazji, a tak naprawde nie bylismy kochani. To jest gorzkie lekarstwo, ale powinno byc skuteczne.
Teraz znasz objawy, ktore nie pasuja do bajki, w ktora chcemy wierzyc i wtedy powinno sie wlaczyc dzwonki alarmowe. To dobra ochrona na przyszlosc.

I nie obwiniaj sie juz tak. Zrobilas, jak musialas, zeby byc tu, gdzie jestes teraz. Duzo sie nauczylas i mysle, ze to byly dla Ciebie wazne rzeczy.
To dobra cecha, patrzec u siebie i zmieniac u siebie rzeczy, ktore zycie utrudniaja. Tylko tu mozna cos zmienic, innych nie zmienimy. A czasem na skutek tego dokladniejszego patrzenia okazuje sie jak u Ciebie, ze bledem bylo nie wierzyc sobie samej. To jest bardzo cenne odkrycie.

To dobrze, ze sie nie martwisz, martwienie sie i tak by nie pomoglo.
Wiesz ile lat mi zajelo dojscie do tego punktu? 10 lat! W porownaniu do mnie jestes jak rakieta
U mnie byl to inny konteks, nie zwiazek, ale schemat ten sam, pranie mozgu, az w koncu doszlam do granicy, gdzie sie przebudzilam i to bardzo skutecznie. Ten dlugi okres byl mi potrzebny, zebym sobie to doswiadczenie dobrze zapamietala. A tych lat nie stracilam, bo nauczylam sie wtedy wielu innych pozytecznych rzeczy, ktore w polaczeniu z tym obudzeniem dobrze mi sluza.

Z tym uczuciem do niego to uwazaj. Niech sobie bedzie, ale Ty wlacz tu rozum i nie dzialaj wedlug tego uczucia, tylko zachowaj dystans. Nie identyfikuj sie z tym. I przypominaj sobie w slabych chwilach tez te inne uczucia, takie jak opisalas powyzej, jak on zabijal Twoja radosc zycia, to od razu kolana wyprostuja sie i beda mialy impuls ucieczki.
Polaczenie rozumu z uczuciem daje zazwyczaj najlepsze efekty. A jesli mowia one calkiem rozne rzeczy, to w takim przypadku jak Twoj lepiej zdac sie na doswiadczenie, na ktorym opiera sie rozum.
Czasem oczywiscie lepiej jest zrobic odwrotnie, ale tu akurat nie.

A dzieci, rodzina... jak chcesz i tak ma byc, to bedziesz je miec.
Mam kolezanke, ktora bardzo chciala, ale jej nie wychodzilo w zwiazkach i juz sobie wszystko odpuscila, bardzo pozno natrafila na tego wlasciwego. Z robieniem dzieci nie wychodzilo przez kilka pierwszych lat i dali sobie w koncu spokoj i zorganizowali zycie inaczej, a potem nagle ona zaszla w ciaze. W wieku 46 lat. Co mieli robic? I zeby bylo jeszcze weselej, to nie zdazyli ochlonac z jednego, a tu trafilo sie wbrew wszelkim prognozom lekarskim drugie. Bylam na jej 50-tych urodzinach, ona z niemowlakiem przy piersi. Babka brala to z humorem i byla bardzo szczesliwa, choc w tym wieku roznie mozna bylo to przyjac.
Zycie potrafi robic niespodzianki.

Lilka, zazwyczaj za takim uporczywym schematem dzialania stoi jakis wczesny zwiazek czy schemat emocjonalny, cos z dziecinstwa. Byl ktos, do kogo usilowalas dotrzec, o kim myslalas, ze Cie kocha i mimo tego, ze widywalas cos innego, to wierzylas w to, w co chcialas, musialas wierzyc, bo dzieci inaczej nie moga.
To, co my pozniej jako swoja historie zycia widzimy, moze byc czasem bardzo rozne od tej emocjonalnej historii, czyli tego, co sie naprawde w nas rozegralo.
Zwlaszcza te subtylniejsze procesy sa zaslaniane poprzez rzekomo calkiem normalne zycie rodzinne, gdy nie bylo zadnych widocznych patologii.
Z tym czasem jest trudniej sie uporac, niz z widocznymi anomaliami, bo zwiazane z sytuacjami emocje nie pasowaly do tego, co otoczenie nam sugerowalo.

Niekoniecznie musisz tu kopac, mozna sie z takimi odczuciami uporac  i bez poznawania wlasnej emocjonalnej historii,  ale moze jednak znajdzies cos w tym stylu w swoim zyciu, co mogloby sprawe ulatwic, bo jesli znajdziesz tego poczatek, to automatycznie czesc z tym obecnych uczuc projektowanych na Twojego (juz ex) partnera przekieruje sie na to wlasciwe zrodlo.
Tak dziala psychika.
Takie emocjonalne scenariusze sa mocno zakorzenione w naszej psychice, to wzorce naszych pozniejszych emocjonalnych zachowan. Tu nawet nie do konca pomoze zrozumienie, dlaczego, bo to lezy glebiej, ponizej swiadomego rozumienia.
Ale nie jest to sytuacja bez wyjscia. Po to mamy te nasze wszystkie parszywe zwiazki, zeby te wzorce w koncu zauwazyc, zeby te wczesnodziecinne uczucia opuszczenia, zaniedbania, strachu, gniewu, nie bycia kochanym i co tam jeszcze mialy szanse wyjsc z ukrycia.
Gdy w koncu skieruje sie na nie uwage i zacznie je czuc, to maja one szanse w koncu zakonczyc swoja egzystencje.
Po prostu czuj to wszystko, co teraz wychodzi i nie probuj nic z tym zrobic, tylko zaakceptuj to, co jest. To sa "tylko" i "az" emocje, cos przemijajacego, jak nasze mysli. Po jakims czasie beda coraz slabsze az w koncu kiedys przejda.
Nie mam pojecia dlaczego tak jest i nauka tez tego rzeczowo nie potrafi wyjasnic, o ile wiem, ale wszelkie psychoterapie, ktore maja szanse powodzenia, sa wlasnie na tej zasadzie oparte.

Tak, pewne rzeczy sa tez u Ciebie jak u Energy, to zaprzeczanie samej sobie i tlumienie wlasnych impulsow, zeby dostosowac sie do otoczenia.
Wspolne jest tez to, ze Ty tez w sumie widzisz, ze cos jest nie tak, tylko odsuwasz to na bok i szukasz winy w sobie.
Ale czesc jest tez inna.
Czy bylas rozbrykanym dzieckiem, ktore bylo karcone za swoja zywiolowosc? Slyszalas czesto, ze cos zle robisz i masz robic lepiej, masz uwazac, masz robic to czy tamto? Wyroslas w uporzadkowanym domu, ktory nie tolerowal indywidualnosci?
Te historie z ex, jak Cie ciagle karcil za drobne "przewinienia", jak te opisane historie, czy nie pozwalanie Ci na danie ujscia swoim impulsom do urzadzania domu troche jakby na to wskazuja. Masz pewnie jakies artystyczne i estetyczne sklonnosci i lubisz cos robic w tym kierunku, tacy ludzie bywaja troche "rozstrzepani" i zdarza sie im zbic jakas szklanke, jak roztaczaja swoj wizje i przy tym duzo gestykuluja... .
Temu trzeba dac miejsce.
Tak sobie gdybam, zebys miala przyklad, na co zwracac uwage. Popatrz czy cos z tego do Ciebie pasuje, czy moze chodzi o jeszcze inne cechy u Ciebie.
Popatrz na sytuacje z ex i moze przypomna Ci sie inne sytuacje z zycia, gdzie czulas sie podobnie.

Droga Lilko, jestem absolutnym talentem , jesli chodzi o wnikliwe patrzenie i rozpoznawanie siebie i sytuacji. Super!

Co zrobic z tymi informacjami? Nic specjalnego, daj im najpierw dzialac w tobie, dopuszczaj wszystkie emocje, jakie one wywoluja.
To jest praca na emocjonalnej plaszczyznie, gdzie da sie to tylko obserwowac. Nie dzialaj pod wplywem tych emocji, tylko je obserwuj i dopuszczaj do siebie.
Rozum Ci powie, ze czekanie na spelnienie Twojego zyczenia, zeby Cie przytulili i kochali taka, jaka jestes, u nich obu nie ma szans na spelnienie,  ze tam zawsze zostanie to pogonia za marchewka. To jest rzeczywistosc i musisz ja zaakceptowac, nawet jesli cos w Tobie tego nie chce dopuscic.
Dopusc to pragnienie, bol jego niespelnienia, smutek, rozczarowanie i gniew z tego powodu. A rozum masz po to, zeby zrozumiec, ze nie sa to niespelnialne zyczenia, tylko trzeba z nimi isc do kogos innego, kto jest inny niz tych dwoch mezczyzn.
Sa ludzie, ktorzy chca i potrafia kochac i przytulic. Jak juz ta mala dziewczynka w Tobie zrozumie i pogodzi sie z tym, ze u taty nic nie dostanie, to wtedy mozesz skierowac swoje zyczenie w strone takich ludzi, nawet jesli jeszcze nie wiesz o ich istnieniu.
Odklej to zyczenie od tych dwoch, ktorzy nigdy Ci tego nie dadza, niech bedzie to dalej zyczeniem, ale niezaleznym od tych dwoch niespelniaczy, wtedy moga zaczac dzialac inne prawa i inne sily, ktore Cie juz doprowadza tam, gdzie chcesz byc.
Na to wszystko daj sobie czasu. Ale Ty jestes szybka, wiec to nie bedzie trwac latami

Edit: no i musze jeszcze dopisac najwazniejsze - obejmij sie sama i powiedz sobie to, co chcesz uslyszec od nich. Ale tak, zebys sama w to uwierzyla. Samoakceptacja jest najlepszym lekarstwem.

Ale się porobiło w wątku @energy . Lepiej tam nie wchodzę, bo aż iskry lecą. Dołączył tam teraz @Gaweł, który chyba najlepiej z Marajką rozumie Autora. Ale mnie zaczęło po tym skrobać... Czy ten mój też tak miał jak Wy...? Chemia była, mówił mi, że jestem jego wymarzoną partnerką pod tym względem (to się czuło), więź też, tylko mnie tak samo odrzucał, uciekał jak dążyłam do zacieśnienia relacji i pójścia dalej. Może od samego początku dla niego to nie było "to", i nie ze mną chciał mieć dzieci i rodzinę, tylko ten seks go trzymał...? Może chciał sobie udowodnić po rozwodzie, że z kolejną mu wyjdzie, więc próbował przez te lata, tylko, że z marnym skutkiem... Tylko jak odchodził, to po co wracał? Za każdym razem! A w kolejnej fazie, w ostatnich dwóch latach, kiedy ja próbowałam odejść (na siłę, za rozumem, bo ogromnie go kochałam) kiedy totalnie wycofywałam się z jego życia i mógł robić to, co chciał, był wolny, to dlaczego za każdym razem orbitował wokół mnie i ściągał do siebie.

No panowie, ukazaliście mi człowiecze rozterki, z zupełnie innego punktu widzenia i przez to zaczęło mnie dziś skrobać... Pewnie nigdy się już nie dowiem jak to było u mnie, tej prawdy. W każdym razie coś za tym stało, bo ta jego chwiejność, zmienność i emocjonalna huśtawka musiała mieć jakieś przyczyny. Ech, dzisiaj jestem zła.

Masz rację, bo co to da. Tylko karmię tym tą małą dziewczynkę, która wciąż chce próbować, rozumieć, bo myśli że znajdzie drogę do serca tatusia. Trochę chyba mi jeszcze zajmie odpuszczenie tego mechanizmu, trudno będzie jednak tak z dnia na dzień się z tym pogodzić, bo tyle lat żłobiłam sobie w głowie, że mi się z tym uda. A nie uda tylko trzeba się z tym pogodzić i iść dalej, tam gdzie mnie lubią, są otwarci i mnie chcą.

I to mnie przez tak długi czas drive'owało aby utrzymywać ten związek. A straty ponosiłam w nim niemiłosierne. Poza tym, niech nie zabrzmi to jak wybielanie się, ale ja była ostro manipulowana. Ten człowiek ma taką naturę, nie koniecznie zdając sobie do końca z tego sprawę. Plus jeszcze ta moja naiwność i ufność (płynne granice).... On jedno mówił, a drugie robił. Później jego tłumaczenia, chwilowe starania się, w tle jego leczenia, które sugerują, że wszystko z nim nie ok (a przecież ja nie opuszczę w chorobie i z powodu jakiś tam zaburzeń neuroprzekaźników), potem znów jazdy, a potem byłam najpiękniejsza, najwspanialsza, ta jedyna bez której nie można żyć. Do czasu . A ja nie wiedziałam o co chodzi, nie było takich sprzeczności w moim oglądzie świata. Byłam cały czas skołowana. I do ostatniego, kiedy to każdy mój ruch, moja obecność w przestrzeni działała na niego jak płachta na byka. Dobrze, że już wtedy odbudowywałam swoją godność, akceptację siebie, aby móc w końcu widzieć rzeczy takimi jakimi są.

Muszę się przyzwyczaić do swojej decyzji i traktować ją jako ostateczną. Muszę pamiętać o pragnieniach tej małej dziewczynki, bo to one głównie żłobią mi mój los. No i ta cierpliwość, taka cecha, której mało w moim charakterze . Taka moja historia. Nie ja jedna, nie ostatnia. Może w końcu zaakceptuję, że to nie taki dramat i spokojnie pójdę do przodu? .

Wiedzialam, ze jestes naturalnym talentem, jesli chodzi o rozumienie przyczynowych powiazan i wzglad w siebie.
Dasz sobie rade, w sumie naprawde niewiele pomocy potrzebujesz, wystarczy, ze znajdziesz kogos, kto potwierdzi tylko to, co juz i tak sama wiesz.
Teraz trzeba tylko usunac po kolei te zlogi zlych nawykow, ktore nagromadzily sie przez lat patrzenia w krzywe zwierciadla, jakimi byli ludzie naokolo Ciebie.
Szukaj innych ludzi, nowych znajomosci, takich, w ktorych mozesz zobaczyc siebie taka, jaka jestes, u ktorych czujesz akceptacje.
Ta przeprowadzka to pewnie calkiem dobry krok w ta strone. Nowe zycie z innymi zalozeniami.

Chceuciekacstad, fajny masz nick, byc moze powinnas to wdrozyc w zycie
Skad czerpie swoja wiedze? Dobrze, napisze tez cos o sobie.
Przede wszystkim z wlasnego doswiadczenia. Zaczelo sie to po roznych bolesnych przezyciach, o jakis tu pelno na forum, a potem poznawanie i dazenie do mozliwie swiadomego zycia  siebie stalo sie nieodlacznym elementem mojego zycia.
Trudno mi polecac nawet jakas literature, ja przerzucilam tony i w kazdym okresie zycia i na tamtejszym poziomie wiedzy i swiadomosci bylo to tym, co potrzebowalam. A potem nie bylo juz wazne. To jak nauka w szkole, zaczyna sie od prostych dzialan, opanowanie tabliczki mnozenia, a potem te podstawy sa tylko narzedzien w poznawaniu dalszych tajnikow.
Wiele lat bralam udzial w przeroznych warszatach samodoswiadczeniowych, gdzie przezywalam na wlasnym ciele rozne stany a takze mozliwosci radzenia sobie z nimi oraz  obserwowalam innych, jak to robia i co z tego wychodzi, co sie pokazuje. Wyprobowywalam tam rozne techniki terapeutyczne, raz jako klientka, innym razem jako “terapeutka”, wszystko pod terapeutycznym okiem i z superwizja dla oceny i zrozumienia zaistnialych interakcji i sytuacji.

Pozniej prawdziwym objawieniem byl dla mnie buddyzm i wiedza o naturze naszej swiadomosci tam zawarta oraz techniki jej badania. W sumie tylko to tez by juz wystarczylo, ale wczesniejsze eksperymenty tez byly ciekawe.
Zajmuje sie literature duchowa, tu moge polecic na przyklad Eckarta Tolle, o daje bardzo proste i skuteczne rady na rozwiklanie zyciowych dylematow.
Mam tez do czynienia z umierajacymi, to sa skrajne sytuacje, gdzie moga pokazywac sie zupelnie inne strony ludzi.
Podkreslam, ze nie jestem zadna profesjonalistka, do tego brakuje mi jeszcze pare rzeczy. Rozumienie psychicznych i duchowych procesow to tylko moja pasja i hobby.
Zrozumienie zaczyna sie zawsze u siebie samego, wtedy mozna to zrozumiec tez u innych.
No a poza tym moj maz jest psychoterapeuta. To przypadek, poznalismy sie wlasnie na jednym z takich psycho-warsztatow, gdzie on byl tez uczestnikiem i wtedy w trakcie swojego wyksztalcenia w kierunku psychoterapii.
Wspolnie potem przerabialismy swoje tematy w zwiazku, bo i u nas nie zawsze szlo tylko gladko, psychoterapeuci to tez tylko ludzie, no a ja sama oczywiscie tez mam swoje tematy. Oboje mamy swoj bagaz zyciowy.
Ale w takim zwiazku jest to oczywiscie nieporownywalnie latwiejsze, kazde z nas potrafi zazwyczaj rozpoznac, w czym wlasnie ten drugi tkwi i konflikty nie utykaja w martwym punkcie. Zwiazek jest dla nas polem doswiadczalnym i ciagle na nowo nauka, czym jest naprawde milosc.

Tak jak myślałam, po raz kolejny zrobi wszystko, aby nie puścić mnie wolno. Ponad dwa tygodnie temu, ustaliłam spotkanie, które dotyczy mojego wyjścia ze spraw biznesowych, które nas jeszcze łączyły. W międzyczasie odeszłam z pracy, zobaczyłam wtedy na co mogę liczyć i w jakim wykonaniu (brak wsparcia, gołosłowność, pastwienie się nade mną), spakowałam zatem swoje rzeczy, odeszłam i zostałam bez grosza do życia. Jutro miały się odbyć sprawy prawne, po których byłabym totalnie WOLNA. Ale nie...., za pomocą "wysłannika" zostały mi przekazane informacje, że jego nie będzie (co formalnie może pokrzyżować moje plany) i że oferta jest taka, aby zmieniła zdanie, pozostała, bo tym sposobem będę mieć środki na życie. O łaskawco! Prawdopodobnie robi to tylko dlatego, aby w swoich i innych oczach nie poczuć się jak ten ostatni, który w trudnych chwilach zostawił mnie z niczym. Strasznie mnie to rozzłościło. Choćbym miała iść do jakiejkolwiek pracy, poniżej mojego wykształcenia i doświadczenia, a która zapewni mi środki do życia, to zrobię to! Nie chcę być od niego w jakikolwiek sposób zależna. Nic mnie już nie zatrzyma. Chcę już tylko być WOLNA, tak długo czekałam na podpisanie tych papierów i zamknięcie tam drzwi. Teraz chyba rozumiem, jak czują się niektórzy, jeśli można to tak przyrównać, kiedy biorą rozwód i podpisują odpowiednie papiery. Normalnie odliczam godziny do tego momentu! . Potem już nic nie będzie mnie z nim łączyło .

Lilka, rozstalas sie z nim, zeby ratowac siebie. Zdecydowalas sie zmienic sposob zycia i dotychczasowe wzorce dzialan, ktore towarzyszyly ci juz od zawsze.
Ta obecna pustka to nie tylko brak jego obecnosci. To w duzej czesci wynik tego, ze skoczylas w przepasc, w jedna wielka niewiadoma o tym , jak zyc swoje dalsze zycie, czym sie teraz w nim kierowac, gdy stare przyzwyczajenia juz przestaly nim kierowac. Teraz umysl szuka jeszcze jako wypelniacza choc tych wspomnien, zeby sie czegos trzymac.Tak funkcjonujemy- w duzej czesci na zasadzie nawykow i przyzwyczajen, ktore maja za zadanie dawac nam pocucie bezpieczenstwa i oparcia w codziennym funkcjonowaniu.
Prze ten czas, zanim znajda sie nowe struktury, nowa orientacja wewnatrz ciebie, mozesz sobie pomoc, organizujac sobie calkiem swiadomie jakas strukture na kazdy dzien, ktorej mozesz sie trzymac, jako tymczasowego wypelniacza w tych momentach, gdy trudno ci jest poradzic sobie z ta pustka.

Dlaczego on nie mogl inaczej? Nie ma na to odpowiedzi, po prostu nie byl to jeszcze czas dla niego, moze tez potrzebuje takiej dawki cierpienia, zeby przeskoczyc przez wlasne niedomogi, rozwinac na tyle swiadomosci, zeby byl w stanie to zrobic. A moze nigdy do tego nie dojrzeje.
Trzymaj sie, ja wiem, ze sobie poradzisz. Ty bylas gotowa na to, zeby pojsc dalej, on nie. W takich wypadkach drogi zazwyczaj sie rozchodza.

Ściskam Cię moja droga i przesyłam ciepło - wiem że Ci trudno. Ale wierzę w Twoją siłę !
Wszystko co teraz odczuwasz to efekt odstawienia - tak jak u narkomana gdy chce przestać brać.

Nasze zmysły przyzwyczajają się do tego czego doświadczamy, uzależniają się od tego. Teraz chcą tego co znają - tego narkotyku.
cyt.
"Zaczyna się nierówna walka zdrowego rozsądku z chorymi emocjami.
Czujesz, jakbyś miała dwie głowy, mówiące różnymi językami i przekrzykujące się nawzajem, a Ty nie wiesz, której z nich masz usłuchać."

Poszukaj informacji o wychodzeniu z toksycznych związków, zaopiekuj się sobą .. ja czytam, i lubię "mojedwiegłowy".. myślę, że odnajdziesz tam treści które pomogą Ci zrozumieć ten stan i.. ukoją.
Myślę, że świadomość tego co przeżywasz i cel jaki w tym masz, jest bardzo ważnym elementem .
Mnie ogólnie pomaga czytanie... żadne zajęcie nie zajmuje mnie tak i nie odpręża jak odnajdywanie własnych przeżyć, emocji i odpowiedzi "dlaczego tak "..
Polecam spis literatury na tym blogu
.

No to pięknie, dziewczyny...Jestem uzależniona. Jak ja to dopiero teraz zrozumiałam... To pisanie jest tutaj dla mnie bezcenne, kiedy coś mi się wydaje, przeczuwam, to wy mi to nazywacie, jak jest. Przyznam się szczerze, że przez ostatnie lata byłam pochłonięta tak gonieniem za tym związkiem, próbowaniem zrozumienia o co chodzi - mi i jemu, czytaniem literatury, skakaniem po terapeutach, że zaniedbałam aspekt alkoholizmu ojca. Nie wgłębiałam się w temat DDA, nikt tego też nie podniósł. Raczej wynajdywałam zaburzenia partnera . Ja i uzależnienie, przecież jestem taka super i raczej bez skazy. O kurde. To chyba będą miesiące, jak się przestawię na inne tory, prawda? Intuicyjnie coś czułam, nawet miałam przebłyski, że to może być to, ale wolałam zwalać winę na partnera, że to on mnie tak emocjonalnie rozchwiewa i gdyby był stabilny i opanowany, to żylibyśmy sielance. No chyba jednak nie.

Chceuciekacstad - byłam kiedyś na tym blogu, coś tam mi świtało, ale, że to my, toksyczni? Tak, mieliśmy śmierdzący, toksyczny związek.

Może jak przyszłam tu się wypisać, to etap był inny, próbowałam to jeszcze ratować (choć już wiedziałam, że nie cofnę się przed ratowaniem siebie, zrozumiałam wtedy czym jest akceptacja i miłość i w przebłysku chciałam tym polecieć z nim), ale same widzicie jak się potoczyło. To musiało tak być.

Czy ja będę musiała być na wewnętrznym cenzurowanym już do końca życia?

Z innej strony. Kolejną rzeczą, która jest też dla mnie na plus, jest szybkie wyłapywanie tych toksycznych osób. Od razu wyczuwam. Wiecie jak? . Od samego początku coś nie gra, jest kombinowanie, jakieś dziwne tajemnice lub natężenie emocji. Nie ma swobodnego przepływu energii.

O kurde. Co teraz? Czy ja powinnam sobie wyznaczyć jakiś termin tej odwykówki, ZERO KONTAKTU z nim? Na pewno postanowiłam zapuścić włosy, to może rok? . I cieszę się też, że rzuciłam wszystko w cholerę, to było jak wyrywanie się poranionego zwierza z sideł, nawet jeśli przyszło mi zostać przez to na totalnym lodzie. Ale tym razem start może być prawdziwy, bo nic mnie z nim (oprócz emocji) nie łączy.

Dziś przyszedł taki stres, że moje ciało choruje. Normalnie czuję kluchę w gardle i nie mogę swobodnie oddychać. Wiem, że to oznacza, że są to nieuwolnione emocje. Duszę się. Staram się wykonywać jakieś ćwiczenia oddechowe, ale to nie pomaga. Pojechałam w odwiedziny do rodziców i czuję u nich jakieś kłopoty. Martwię się, że obciążam ich swoją sytuacją, że jestem dla nich ciężarem. Muszę jak najszybciej stanąć na nogi. Myślę, że przejmuję jakoś ten stan, który tutaj jest. Szkoda, że ewidentnie zamiast się wspierać, walczą ze sobą, choć mi okazują wparcie i cierpliwość. No ale ich problemów nie jestem w stanie rozwiązać.

Jeśli chodzi o terapię, to 3-4 lata temu zaczęłam szukać dla siebie pomocy. Związek stał się chaotyczny, wyzwolił we mnie niepokój i lęk. Nie rozumiałam tego. Myślę, że wtedy lądowałam na kozetce bez kompletnego zastanowienia się, z dość dziwną motywacją "ratowania związku" i rozwikłania zagadki "co mu jest". Nie rozumiałam się z terapeutami, a oni ze mną. Zmieniłam ich może z 3-4 razy, także żadna dłuższa, regularna terapia z tego nie była. W zeszłym roku były półroczne spotkania, ta pani mnie zrozumiała, wiedziała z czym przychodzę, pomagała mi wyjść z uzależnienia od niego, stanięcia na nogi, budowania swojej suwerenności. Po pół roku przerwałam, bo pomyślałam, że już czas na działanie, a nie ocieranie łez w gabinecie. Udało mi się osiągnąć wiele rzeczy. W styczniu pierwszy raz postanowiłam odejść. Potem w lipcu i we wrześniu wynajęłam swoje mieszkanie. Z perspektywy czasu widzę, że wtedy na terapię nie byłam dojrzała, byłam świadoma pół na pół, potem uznałam, że osiągnęłam cel (bo się odbudowałam, stawałam się coraz bardziej niezależna) i jestem już ok. Dopiero dzisiaj, w maju 2016 widzę w jakiej czarnej d... siedzę. Na szczęście na tyle już jestem zaprawiona w bojach i na tyle dojrzała, że staram się nie robić z tego dramatu tylko z tym być, nastawiłam się na pokonanie tego.

Być może poszukam jakiejś grupy DDA, bo tak - nigdy na tych terapeutycznych spotkaniach nie był pogłębiany ten temat. A dziś już wiem, że od tej zranionej dziewczynki, od chaosu, który wprowadza alkohol w domu, trzeba było zacząć. Terapeuci, hm... masz rację, na tyle na ile zdążyłam poznać to środowisko, jest duża liczba osób, która praktykuje coś, bo im się wydaje, że mogą pomóc. Ja na przykład mam wątpliwości, co do terapii mojego ex (a jest intensywna, w nurcie analitycznym, 2x w tygodniu), bo on się stał przez te sesje jeszcze większym egoistą, traktował mnie coraz gorzej, komunikacyjnie jeszcze bardziej się zamknął, coraz więcej wymagał, kąsał. Ale mogę się mylić, może taki jest ten proces i on też świadomie zaczął walczyć o swoje życie i ozdrowienie. Możliwie, że ja byłam właśnie kimś toksycznym dla niego, dlatego tak mnie w tej ostatniej fazie nie mógł znieść. No nie ważne. To już nie moja sprawa.

Co mi jeszcze pomaga? Oglądanie filmików na YT (w temacie uleczania ran z przeszłości), pisanie tutaj i pisanie maili do niego, które oczywiście nie wysyłam. Zajrzałam też na stronę, którą poleciła chceuciekacstad, i trochę jestem przerażona. Bo i tak właśnie, jak tam jest opisane, było, ale z drugiej strony mam też świadomość, że on tych wszystkich rzeczy nie robił mi intencjonalnie, po prostu tak samo jak ja cierpiał, chciał żeby nam wyszło, ale za dużo miał w sobie toksyn, złych nawyków, aby z tego cokolwiek dobrego mogło powstać. Zatem moje dni mijają na emocjach: gniew, nienawiść, spokój, siła, rozumienie, żal, tęsknota, zawiedzione nadzieje, ból, także fizyczny (plecy, gardło), znowu spokój, nadzieja, irytacja, napięcie i tak w kółko . Wiem, że muszę to po prostu przetrwać.

Hej Lillka, odpisałam na e mail

Hej, dziękuję u mnie dobrze , nawet bardzo. Od kiedy skupiam się na sobie i dbam o siebie, jestem bardziej świadoma siebie ... jest lepiej.
Moje koty mają w tym swoja dużą rolę - uczę się mało zrozumiałego kiedyś dla mnie podejścia , a mianowicie akceptacji sytuacji która Ci nie pasuje- ja wiecznie coś chciałam ulepszać, naprawiać ..rozumieć ..wyjaśniać.... teraz częściej udaje mi się zachować spokój i nie drążyć , nie układać wszystkiego po swojemu...... nie wiem czy mnie rozumiesz.
Czasami o M myślę jak o takim zwierzu koty maja czasami absurdalne potrzeby o 4 w nocy .. M wścieka się ..a ja spokojnie wypuszczam je np...bo to tylko zwierzę ..działa instynktownie :)inaczej nie potrafi

Hej dziewczyny, serce mi rosnie, gdy Was tak czytam.
Wiem, znam to tez z mojego doswiadczenia. Przychodzi moment, ze po prostu nie da sie zyc i dzialac tak, jak do tej pory i wtedy co?
Ja snilam wtedy, ze stoje nad przepascia, albo siedze na waziutkim gzymsie, a pode mna kilka pieter w dol. A poniewaz nie udawalo mi sie utrzymac dlugo na tej krawedzi, to w koncu spadalam... i jakos to przezywalam, ladowalam na jakiejs haldzie albo cos w tym rodzaju.
Tak, pomalutku, po troszku uczymy sie ufac zyciu i odpuszczac, nie muszac juz wszystkiego kontrolowac. To wielka ulga.
Lillka, piszesz, ze czujesz sie w jakis sposob szczesliwa. To bedzie przybierac na sile. Nie bedziesz juz w jakis sposob szczesliwa, tylko po prostu szczesliwa. Bez powodu, tylko po prostu zadowolona z zycia, nie muszac z nim walczyc, tylko plynac z jego pradem.

Cheuciekacstad, to z kotami jest naprawde dobre. Zwierzeta zyja tu i teraz i ta ich energia przenosi sie na nas, to swietna pomoc. Ja mam psa, skutek ten sam. Sprowadza mnie natychmiast na ziemie.

Czuję się zagubiona. Znów weszłam na etap, gdzie jestem zawieszona. Mogłabym to nazwać fazą oczekiwania, na to, kiedy on znów się do mnie odezwie. Trochę nie wiem jak mam myśleć o tym wszystkim. Czy ja go po prostu wciąż kocham, czy raczej wciąż mam ochotę walnąć sobie setkę z tak zwanej "miłości do niego". Na pewno im dalej od rozstania, tym więcej rozumiem dlaczego się z nim związałam, dlaczego tak długo znosiłam coś, co było dla mnie niedobre. Wiem, że kiedyś łatwo było mnie kupić (dosłownie, on w romantyczny sposób mnie kupował: wyjazdy, prezenciki, tanio się sprzedawałam, ale jak był problem, to temat zamiatał pod dywan, uciekał i nie brał odpowiedzialności), że on był mężczyzną trudnym, niedostępnym jak mój ojciec. Ten schemat rozpoznałam. Tę moją głęboką potrzebę miłości i bliskości, która tutaj nie mogła się zrealizować. I jak w tej chwili patrzę na jego całokształt, to widzę, że jestem bardzo daleko, bo niewiele ma mi już taki mężczyzna do zaoferowania/zaimponowania. Świadomie bym na partnera kogoś takiego nie wybrała.

Ale jest to ale, ta tęsknota za utraconym dawnym życiem, za nim (bo pomimo, że tyle bólu mi zadał, to ja wiem, że on też cierpi, że w głębi duszy jest dobrym człowiekiem, że zmagał się z tymi własnymi słabościami i wiem jak mu przykro, bo marzył o jednym, a wyszło drugie), za tym co razem robiliśmy, jak spędzaliśmy czas (a było tego mnóstwo, podobne poglądy, sporty, lubiliśmy to, ta namiętność, poczucie humoru). Ja go rozumiem to, że jest słaby, że teraz choruje i jak bardzo dużo mus wkładać siły w to, aby pokonywać swoje słabości (jest na terapii, lekach, leczy się z narcyzmu też). Więc nie wiem, z jednej strony nie wróciłabym już w ogóle do tego, co było, a z drugiej strony wciąż żywię nadzieję, że będziemy znów razem i nam się ułoży. Nie chciałabym jednak toczyć takiej walki ze sobą, żyć jakimiś starymi obrazami, skazywać się na to, że zablokuję się na innych mężczyzn. Więc być może mam problem, sama doszłam do pewnej świadomości tego, co mną kieruje, natomiast dalej chyba ktoś musiałby mnie poprowadzić. Z jednej strony wypycham się na zewnątrz, po to, aby odmienić swoje życie, wybierać inaczej, bardziej świadomie, z drugiej strony za cholerę nie chcę go sobie odpuścić. I tak się zastanawiam, czy to jest miłość, czy to jest uzależnienie (nasz związek był toksyczny, ja szukająca bliskości, kochająca za bardzo, a on unikający tej bliskości, narcyz może i border)? Chciałabym aby ktoś (może specjalista) pomógłby mi to określić. Dla swojego dobra, nie mogę żyć w takim rozkroku, jak teraz.

Miłego dnia wszystkim .

Nie no, jest źle. Ciągnie się to już od piątku, kiedy odwiedziłam swoje stare śmiecie, jak już pisałam.
Potem była sobota i ślub koleżanki, na który byliśmy zaproszeni oboje. Byłam sama. Potrafiłam się cieszyć z jej szczęścia, ale brakowało mi go bardzo u mojego boku. Mocne przeżycie to było.
Start nowej pracy opóźnia się o kolejny dzień, dlatego dziś niepotrzebnie dużo myślę. Wiem, że ona będzie moim wybawieniem.
Rozumiem o czym piszesz, o tym oporze przed zmianą, o odrzucaniu niewygodnych stanów jak: ból, smutek, rozpacz.
Ale nie wiedziałam, że będzie tak trudno. Ja jednak, jakie to życie nasze by nie było, kochałam je (tu myślę o całej tej sieci społeczno-sytuacyjnej, która wytwarza się, kiedy ludzie są ze sobą latami: miejsca, znajomi, konteksty, rodzina, sposób spędzania wolnego czasu i świąt).
Brakuje mi tego, tęsknię za tym i to jest też część mojej tożsamości, która nawet ja go nie ma, pozostaje bez zmian.
Ale najbardziej lubiłam te wszystkie rzeczy robić z nim. Właśnie z nim.
Z tym wiąże się również wszystkie jego gesty, sposób bycia, uśmiechy, zapachy, skóra, barwa głosu, sposoby jedzenia, mówienia.
Tego nie da się zapomnieć.
Wiem, może dziś tak mówię i za parę lat będę się z tego śmiać, ale nie pamiętam, żebym kiedyś tak bardzo była smutna.
Dziś opłakuję stratę mojego poprzedniego życia.
Staram się też wytwarzać nowe rytuały, schematy dnia codziennego, ale nie są one na tyle jeszcze silne i atrakcyjne, abym mogła powiedzieć: nooo, to jest teraz moje nowe życie, fajnie jest. Choć z drugiej strony przecież jest ok . Wiem, jakieś to takie zaprzeczające sobie.
Niestety, ale chyba dopada mnie jakaś żałoba po stracie tamtego życia, tak jak piszesz, jest to naturalny stan.
Jedyne o co się martwię, to o tę nadzieję, którą noszę w sobie, ale być może i to jest rzeczą naturalną, trzeba tylko czasowi dać upłynąć, a ona sama się ulotni.
Więc chyba nic nowego nie odkryłam, jestem jedną z wielu, która teraz opłakuje rozstanie.
Oczywiście dla każdego jest to wielki i osobisty dramat, mam tego świadomość .
Nie mam niestety innego wyjścia, jak tylko to PRZEŻYĆ.
Na razie jestem osłabiona, nie jestem w stanie sobie nic nowego wyobrazić, po prostu muszę to PRZETRWAĆ i żyć nadzieją, że na końcu tego cierpienia jest nagroda w postaci lepszego życia i bogatszej mnie.
Ale tęsknię za nim, za naszym życiem, trudno jest mi się z tym pogodzić.

Bardzo dziękuję Marajko, że jesteś.

Tak btw.  wiecej ludzi lubi deszcz czy burze niz bezchmurna pogode.

Tobie się wydaje, bo Ty lubisz. W sumie wasze cale zycie to iluzja wlasnego ja, wasz umysl jest zasciankowy i oporny.

Kochana .. pisałam Ci o zwierzęciu... o ich energii... nie masz warunków na opiekę pełną ..ale może schronisko ? wolontariat ? praca w nim i opieka nad zwierzakiem? lub inne formy pomagania innym .. dzieciom ... zwierzakom? To powinno wypełnić Twoja potrzebę dawania ..