Kochanka męża - Kobieta która zniszczyła jego i mnie - Netkobiety.pl

Ile emocjii w tym wątku x D niby ludzie dorośli...

Kobiety są różne, tak jak i Faceci. Na pewno nie jest zawsze tak że złemu/złej tylko wiatr w oczy a dobremu/dobrej sielankowo. Znam wiele historii... różnych, też wersje znacznie się różnią. Pytanie czy się dajecie tylko zmanipulowac i przerzucać kompleksami czy wykazać odrobiną inteligencjii.

Polecam wam wybrac sie do osoby trzeciej Ksiedza, Pastora czy Psychologa i sobie wszystko wyjaśnić. Skoro nie umiesz go rzucic bo nie znasz calej prawdy albo musisz ją poznać albo zyc ze swiadomoscia idiotki i kozła ofiarnego. Wiec zadziałaj w tym kierunku...

Radzenie się na forum nic nie da. Bo niektorzy sa nawiedzeni i zaraz swoimi receptorami i skojarzeniami podejda emocjonalnie zeby swoje "madrosci" pokazac. Musisz problem rozwiazac, jesli maz cos dalej ukrywa, nie ma nic na usprawiedliwienie i bylas wpozadku a on nie to powinnas go zostawic.

Nie zapominaj że nawet Biblia wyraznie mowi ze zdrada uniewaznia malzenstwo jesli tylko zechcesz. Swoją drogą wine ponosi Twoj maz i kochanka prawdopodobnie. Unikaj tych ludzi, nie daj sie wciagnac w tarapaty i oszustwa tych osob.

Twoja sytuacja jest nie ciekawa i musisz zadbac w pierwszej kolejnosci o siebie. Szukaj wsparcia osob zyczliwych i dbaj o alternatywne rozwiazania.

No niestety Josz, nie wiemy jak naprawde zachowywala sie Charlene ani jak sie zachowywala pani z mojego
watku. Charlene nie wie dlaczego Grazyna sie wycofala, to jest tylko jej teoria, dopasowana do tego co ona chce sobie wyobrazac, nie ma na to zadnych dowodow, tylko plotki i swoje wlasne domysly. A jak wiemy, wyobraznia kobieca jest niezmierzona. Dlatego napisalam to co napisalam.

Charlene, teraz gdy na spokojnie wyjaśniłaś prawie wszystko, zupełnie inaczej Ciebie teraz odbieram bo więcej rozumiem i przepraszam jeśli poczułaś się urażona moimi poprzednimi postami.
Nadal jednak jestem zdania że powinnaś sobie odpuścić tę Grażynę bo to nie ona rozwaliła Twój związek. Tak samo jak uważam że ona zrobiła słusznie nie mieszając się w sprawy między Wami. Chciała być w porządku wobec Ciebie i była, ona tak naprawdę z Tobą nie miała nic do czynienia, tylko z Twoim jeszcze mężem. Sama wiesz że Wasz związek się rozpadł zanim on ją poznał, owszem ona była dla niego prawdopodobnie czymś w rodzaju odskoczni, podbudowania własnego ego, dlatego nie żal mi Twojego męża ani trochę. Grażyny też mi nie żal zresztą, oboje warci siebie, jeśli ona faktycznie wpływała na stosunki Twojego jm z jego własną córką, to wcale dobrze o niej nie świadczy. 
Teraz skup się na rozwodzie, na swoim szczęściu, on nie jest małym chłopcem i sobie poradzi bez Ciebie. Porzuć te nerwy na Grażynę bo naprawdę, ona Ci nic złego nie zrobiła tak naprawdę (no może poza mąceniem między córką a jaj ojcem, ale to już tez przeszłość).
A z tym otwarciem oczu kilku osobom to ja bym jeszcze poczekała, przynajmniej do rozwodu, żeby nie było że manipulujesz. Ja postąpiłam podobnie, ale czekałam znacznie dłużej z wyprostowaniem wersji wydarzeń, bo dopiero się zdecydowałam na to jakieś dwa lata po rozwodzie, jak mi już wszystko przeszło i pan nie mąż stał mi się zupełnie obojętny. Zdobyłam sobie tym o wiele większą sympatię niż bym miała zaraz po, bo wtedy myśleliby że kłamię żeby się zemścić, a teraz układanka sama się już poukładała :-)
Zemsta to danie które najlepiej smakuje na zimno...

Od tego jest ręka Ja zanim miałem żonę to ejchałem na recznym. Tak żona była pierwsza. Owszem miewałem miłosci ale bardziej dziecięce to jest pocałunki spotkania w kinie. Byłemw tedy gówniarzem. jestem przynajmniej jednego pewien mianowicie czystej kary ponieważ dotąd w swoim żyicu nie skyrzwdziłem przy tym nikogo

Ech trudny temat.. z doświadczenia wiem jedno. Gdy czegoś brakuje to szuka się tego gdzie indzie. Emocjonalne rozejście nie zaczęło się tak nagle tylko trwało. Już wcześniej się rozeszliście i tyle. Jedynym rozwiązaniem nie było nic robić, bo gdy się czegoś nie rozwiązuje to naplecach zaczyna się nosić worek ziemniaków, który zaczyna gnić. Jak śmierdzą zgniłe ziemniaki wiem dobrze, bo ze wsi pochodzę
Trudno jest zdobyć się na szczerą rozmowę i lepiej utrzymywać jakiś pozorowany ład i szczęście, a worek ziemniaków śmierdzi coraz bardziej. Oboje widzicie, że błędy są po obu stronach...
Grażyna, Grażyną - jakby nie grażyna to była by inna i tak dalej i tak dalej. To problem jest w was a nie grazynie, która akurat się napatoczyła, bo inaczej napatoczyła by się inna..

Psycholog czy Pastor dzieci najprawawdopodobniej ma. Ale polecam Ksiedza jako osobe zaufania publicznego dla Katolikow bo to latwo dostepna osoba ktora ma obowiazek zachowac dyskrecje i postapic moralnie, wesprzec.

Wez moze zacznij czytac Biblie

1 List do Tymoteusza 3, Biblia Warszawska

3:1    Prawdziwa to mowa: Kto o biskupstwo się ubiega, pięknej pracy pragnie.
3:2    Biskup zaś ma być nienaganny, mąż jednej żony,trzeźwy, umiarkowany, przyzwoity, gościnny, dobry nauczyciel,
3:3    Nie oddający się pijaństwu, nie zadzierzysty, lecz łagodny, nie swarliwy, nie chciwy na grosz,
3:4Który by własnym domem dobrze zarządzał, dzieci trzymał w posłuszeństwie i wszelkiej uczciwości,
3:5    Bo jeżeli ktoś nie potrafi własnym domem zarządzać, jakże będzie mógł mieć na pieczy Kościół Boży?
3:6    Nie może to być dopiero co nawrócony, gdyż mógłby wzbić się w pychę i popaść w potępienie diabelskie.
3:7    A powinien też cieszyć się dobrym imieniem u tych, którzy do nas nie należą, aby nie narazić się na zarzuty i nie popaść w sidła diabelskie.
3:8    Również diakoni mają być uczciwi, nie dwulicowi, nie nałogowi pijacy, nie chciwi brudnego zysku,
3:9    Zachowujący tajemnicę wiary wraz z czystym sumieniem.
3:10    Niech oni najpierw odbędą próbę, a potem, jeśli się okaże, że są nienaganni, niech przystąpią do pełnienia służby.
3:11    Podobnie kobiety: powinny być poważne, nie przewrotne, trzeźwe, wierne we wszystkim.
3:12Diakoni niech będą mężami jednej żony, mężami, którzy potrafią dobrze kierować dziećmi i domami swoimi
3:13    Bo ci, którzy dobrze służbę pełnili, zyskują sobie wysokie stanowisko i prawo występowania w sprawie wiary, która jest w Chrystusie Jezusie

Pozatym tu jest mowa o sluzbie, a nie o kaplanstwie. Pastor, Starszy, Diakon, Biskup to nie jest kasta kaplanstwa tylko sluzba, bo kaplanstwo ma kazdy Nowo Narodzony mezczyzna. A sluzba moze byc nawet nieoficjalna. np spiew, pomoc, czytanie dzieciom. Powyzsze sa raczej z tych wazniejszych w Zborze, z tych wazniejszych jest jeszcze sluzba diakonis wymieniona w Biblii, kobiety nie mogą nauczac czy prorokowac.

Nie ma czegos takiego jak kaplanstwo w rozumieniu KRK u Protestantow tym bardziej Pastorzy zazwyczaj mają zony, dzieci czy inne zajecie zawodowe. Zreszta Protestantyzm jest bardzo roznorodny i np u takich Luteranow Pastor ma koloratke/specjalny ubior a u Baptystow, Zielonych, Ewangelicznych ubiera się jak na codzien czy po prostu jak uwaza. Nie wchodzac w teologie czy roznice doktrynalne to pewne rzeczy są całkiem innaczej rozumiane.

Raczej ktos pelniacy sluzbe Pastora, Diakona czy Biskupa jesli taka jest powinien byc zonaty i dzieciaty bo takie osoby ludzie wybiora czy chca.

Zresztą jesli chodzi o Ksiezy Katolickich to nie uwazam by Katolik/Katoliczka nie mogli się poradzic tej osoby czy powierzyc jakas sprawe. Bo raczej ta osoba się zaangazuje w jakims stopniu w problem czy moze tez napomniec Grazyne lub męża autorki przez co trochę ztonują się te falszywe wersje o naszej Autorce. Bo niestety ani męża ani Grazynke nic nie usprawiedliwia, mogl sie rozwiesc czy oglosic swoja.konkubibe publicznie, to samo Grazynka mogla oglosic ze ma kochanka. A tu Autorka gra z nimi w rozgrywanki znizajac się do poziomu inyrygi co jest raz ze czasochlonne, dwa toksyczne, trzy.moze byc nieskuteczne.

Nie mowiac juz o tym ze biblijnie rzecz ujmujac zdrada uniewaznia malzenstwo jesli tylko tak zdecyduje Bohaterka x D
Prawnie tez mąż ponosi wine za jego rozpad i w kwestii podzialu majatku sytuacja lepsza.

To tyle tak formalniej. Nie formalnie tez mozna zadziałać : )
Z drugiej strony jesli maz czy jego kochanka pod przymusem zmienia taktyke czy wersje to powinnas ich kopnac w tylek. Bo chodzi o hajsy lub wygode, sproboj narazie pogadac z mezem tak by przedstawil Ci wersje wydarzen Ty przedstaw swoja. Jesli go nie ruszy to działaj i już nie warto tego ratowac. Staram się dostosowac to do Twoich oczekiwan, a nie do tego jak postapilbym na Twoim miejscu, czego zreszta nie wiem. Deklarujesz wyraznie chec ratowania zwiazku czy uczucia do meza, stad daje rozsadne propozycje i dzialania.

Pozdrawiam

Charlene jestem starszym panem który jest z jedną i tylko jedną kobietą 45 lat ( a jak ją poznałem to już pieluch nie nosiłem ) i wcale Tobie nie dowalam.
Przede wszystkim NIE NAWIDZĘ ZDRADY.
Ponadto uważam, że nie wchodzi się w inny związek nie kończąc obecnego.
Taka sytuacja to brak szacunku dla partnera/ki.
Z tego co Ty pisałaś to uciekłaś od męża, wyjechałaś za granicę.
A dlaczego nie podjęłaś próby ratowania Was, bo o tym mi nic nie wiadomo.
Ja Twojego męża nie bronię lecz potępiam.
Dlaczego potępiam?
Potępiam dlatego, że nie był wobec Ciebie uczciwy.
Poszedł na tzw. skróty.
Tak postępują osoby niedojrzałe emocjonalnie, osoby które żyją w innym świecie niż w tym którym się znajdują.

Natomiast nie popełniaj tego błędu i nie odcinaj się od Forum.
Tym bardziej jak nie masz z kim pogadać.
Jednak musisz się pogodzić, że Ci wszyscy wypowiadający się w Twoim wątku robią to przez pryzmat własnych doświadczeń i to jest normalne.
Z tym musisz się pogodzić.
Dlatego ochłoń i podejmij słuszną decyzję.
Ja wierzę, że jeszcze się będziesz odzywać.

Ło matko, chyba jestem na lekcji religii.
Samolub czy ty będziesz na tym wątku prawił słowo Boże?
Człowieku ogarnij się.
To Forum nie jest zarezerwowane tylko dla katolików.
Dlatego szanuj innych czego na chwilę obecną nie czynisz.

Hej Wszystkim. Wyłączyłam się z aktywności na forum, ponieważ tego typu ‘’terapia’’ jest jednak nie dla mnie. Ja potrzebuje rzeczywistego wsparcia, wyciszenia, a pisanie tu i reakcje niektórych osób jeszcze bardziej mnie dołowały. Wszak teraz dostrzegam posty od internautów które były uprzejme i życzliwe. Także dziękuje, za poświęcony czas. Powiem szczerze, że u mnie niewiele się zmieniło na lepsze. Wciąż nie mogę się z tym wszystkim pogodzić.

Ale jest taka rzecz która mnie cieszy. Dowaliłam Grażynie, Wybaczcie ale w tej sytuacji nie zamierzałam ani nikogo słuchać ani sobie odpuścić. Zemsta na zimno a ciekawe jak by to niby miało wyglądać? I kiedy? Ja miałam zbyt dużo temperamentu i niewyładowanych emocji. I zamierzałam to spożytkować a nie siedzieć cicho i pokornie jak ostatnia ciućma. Nawet nie zdajecie sobie sprawy jaką zemsta jest siłą napędową ile daje siły, motywacji. Napisze co było. Otóż wiecie kto , strasznie na Grażynę cięty się zrobił. Tam musiało coś zajść, a druga sprawa, ona też go nie zna z tej strony, że on potrafi być cholernie pamiętliwy i mściwy. A od miłości do nienawiści...jak to się mówi.Jej wiadomość do mnie, że musimy się spotkać, rozumiecie ,,musimy'', ach przyszła koza do woza. Wolałam się spotkać bez obserwatorów i na otwartej przestrzeni, tak jak myślałam ma dla mnie ,,bonus''. Zabrałam jej te materiały bezceremonialnie przy niej zniszczyłam, niech nie liczy na moje wsparcie, wdzięczność i zero satysfakcji, że dowaliła mnie czy jemu dla mnie to zwykłe śmieci. Za to wyrzuciłam w tonie bardzo pretensjonalnym moją całą złość do niej mówiłam co chciałam, powiedzieć, co o niej myślę, chciała konfrontacji to ją miała, na koniec jeszcze jedno, podczas mojej nieobecności zginęła mi kosztowana rzecz. A mam na to świadków, że ona u nas bywała. (Szczerze to wątpię, że wzięła, więc nic z tym nie robię, ale pewności nie mam), ale oczywiście niech wie, że jest w gronie podejrzanych. To taki ,,bonus'' ode mnie. W każdym razie chyba jej miło nie jest, jemu też robiłam wyrzuty i kilka dni przed wyprowadzką cały dom na kolanach przeszukiwał, chciał mi ze swoich oddać dwa razy więcej niż to warte. Ale mowy nie ma. Zresztą ta rzecz bardzo mi się przydaje zaginiona, jeżeli wiecie o czym pisze. Oczywiście znajomi już znają moją wersje zdarzeń. Ameryki tym nie odkryłam większość znajomych jak , się okazało się na niej poznało, bo co sądzić o kimś kto co chwila ma nowego faceta. A co do tego nieszczęsnego faceta, miałam taki plan żeby go też poinformować. Ale jak go poznałam to mi go żal. To taka spokojna chłopina. I on po prostu tego nie kryję, ale dowartościowuje się tym, że taka kobieta jak Grażyna go chciała. I, że wolała jego niż wiece kogo. Ale to ponoć tymczasowy romans. I doszły mnie słuchy, że ona cały czas wzdycha do wiecie kogo. Nawet chciała się spotkać w sprawie tej rzeczy zaginionej i mu wytłumaczyć, ale on jej nie chce znać. Bo mu jest wstyd i chyba przejrzał na oczy, z jaką oszustką i kobietą lekkich obyczajów miał do czynienia i do tego złodziejką. Ale powiem Wam, że po naszym rozstaniu się już pozbierał, urządził się na nowo, awansował. Najbardziej się obawiałam o córkę, jak ona to przeżyje jakie będzie znów jazdy urządzać. Ale on zawsze umiał do niej dotrzeć i powiem szczerze mają świetny kontakt. A Grażyna zostaje z niczym, a chyba najbardziej pali ja świadomość, że on już o nią nie zabiega, do tego w jego oczach jest zwykłą oszustką, a grono adoratorów się kruszy. Przedwczoraj świętowałam podwójnie, raz to wygraliśmy mecz, dwa od jego kolegi wiem, że on mu po meczu jak pili w knajpie powiedział, że był bardzo głupi, że tak sobie życie zmarnował dla takiego byle nikogo, ogólnie uważa, że Grażyna to był błąd jego życia. Szkoda tylko, że tak późno przyszły mu takiej refleksje. Ale dla mnie to spora przyjemność słyszeć takiej rewelacje i satysfakcja nie mniejsza. Ale zresztą teraz to już i tak za późno na wszystko.

No a teraz co u mnie. Hmm no w sumie to praca, praca, praca. Po pracy jakaś siłownia, basen. Chociaż chyba zrezygnuję bo mnie panowie z siłowni chcą na kawę zaprosić odkąd obrączki nie noszę, co rusz słyszę za placami taka elegancka kobieta i sama. Ja w żaden romans nie zamierzam się wdawać, i jest mi niezręcznie słuchać komplementów i odmawiać zaproszeń na spotkania. Wakacje już sobie zaplanowałam samotne. Morze, góry, SPA przede wszystkim mam wypoczywać. Tak ogólnie o pracę, dach nad głową i sprawy materialne martwić się nie muszę, mogę zadbać o siebie. Tylko ta próba samotności chyba będzie ciężka.

P.S: ciotką dobrą radą raczej na forum nie będę ale podzielę się swoim doświadczeniem z innymi zdradzonymi żonami otóż ta konfrontacja z Grażyną dodała mi siły, odkąd jej wygarnęłam, odkąd wiem, że ona ma za swoje,  to mi jakoś lepiej się żyje. W każdym razie z mojej strony tyle, rachunki są wyrównane.

Charlene 38,
dosyć trudno sie czyta Twoje posty, trudno zrozumieć co chiałaś powiedzieć, dużo domysłów - to taka beztrosnna uwaga, komunikacja w związku moze na tym ucierpieć.

Starasz się o rozwód - orzeczenie jego winy raczej wątpliwe, rozstaliście się prawie rok temu, wyjechałaś za granice, Wasz związek ustał zarówno emocjonalnie, intymnie jak i gospodarczo.

Mąż jest starszy o 14 lat - Ty w sile wieku, jego najlepszy czas juz minął,  Ty masz miłe wspomnienia z okresu małżęństwa, uważasz go za wspaniałego ojca, bardzo dobrego męża jedyne co Ci przeszkadza - to fakt istnienia nie rywalki, ale kobiety która zainteresowała faceta z którym się rozstałaś.
Bo przecież trudno uznać ją za rywalkę, skoro nie byłaś zainteresowana małżeństwem z tym chłopiną, jak piszesz.

Tak bardzo nadepnęła Ci na ego, że zbyt emocjonalnie do niej podchodzisz.
Odpuść sobie żółć wobec niej, zemsta w niczym nie pomaga.

Aaaaa... to takie buty...
To wszystko tłumaczy, Twoje "zaangażowanie" żeby mąż rozstał się z kochanką. Bo Ty o dziwo, wciąż nie czujesz się winna.
Romantyczne kolacje, wyjazdy we dwoje, wszystko tak jak sobie wymarzyłaś i nagle bum i "stało się"! Jeżeli wciąż nie rozumiesz tego co i dlaczego się stało, to ja Ci powiem. Gdybyś kochała swojego męża to byś go nie zdradziła. Proste. Kto kocha nie zdradza. To nie Grażyna jest wszystkiemu winna a Ty. Ty byś chciała żeby on po Twojej zdradzie latał za Tobą tak jak Ty teraz za nim latasz, ale to tak nie działa. Poczytaj sobie, jest mnóstwo wątków na ten temat.
To podłe że za to co zrobiłaś, obarczasz winą niewinne osoby.

W sensie usunęłaś ciążę bez wiedzy męża?

Gdyby moja żona usunęła ciążę, to nie mielibyśmy o czym ze sobą już rozmawiać. I mimo, że jestem osobiście przeciwny aborcji to rozumiem aspekt konieczności ustalania razem między sobą decyzji. Tutaj nawet tego nie było. Ogromna trauma dla męża ale i dla dzieci, które będą musiały żyć ze świadomością uśmiercenia ich brata/siostry, nieznanego rodzeństwa. Nie wyobrażam sobie, tego dźwigać, i żeby ktoś to musiał dźwigać. Nie będę oceniał autorki, ale to jest klasyczny przypadek jak zło, skutkuje jeszcze większym złem, dotykającym bliskie osoby. Przede wszystkim znając ogromne problemy psychiczne osób, które w wyniku śmierci utraciły bliską osobę a tu jeszcze nie znaną. Np. czytałem artykuły o syndromie utraty nieznanego bliźniaka. Niektóre osoby leczą się z tego przez całe życie!

Tutaj, po prostu brak słów. Dziwię się mężowi, że jeszcze utrzymuje z autorką kontakt ale pewnie robi to ze względu na dzieci. I jeszcze są żyjące dzieci, które tutaj są najbardziej skrzywdzone i obarczone traumą do końca życia. Głęboko współczuje tej rodzinie, bo zaznaje ona wielkiego bólu i cierpienia.

Ale proszę bez tekstów moralizujących.
Po dzisiejszym dniu nastąpił zwrot akcji. Na tej imprezie byłam chwile, ale o dziwo on był jeszcze wcześniej. Z przykrością pomyślałam, że nie chce mnie widzieć. Ale dokładnie wiedział o której i którędy będę wracać, bo wyszedł mi naprzeciw. Jak ja lubię lato, za te okulary przeciwsłoneczne, które tak dobrze maskują emocje. Szczerze mówiąc najbardziej się bałam, że mnie poinformuje, że złożył pozew. Ale nie dałam poznać, niech się rozmowa sama rozwinie. Ale w sumie to nic nie mówił, chwile milczeliśmy jak całe wieki, a ja mogłam tego znieść wybuchałam takim płaczem, że wypłoszyłam ptaki w z drzew, a on jak dotąd cały czas dawał mi do zrozumienia, że nie będzie reagował na mój płacz, więc honorowo się podniosłam i chciałam odjeść, ale on mnie zatrzymywał, przytulał chociaż na początku się przed tym broniłam. Nie mogłam dłużej udawać, że u mnie ok, że sobie radzę, no i musiałam to powiedzieć czyli: KOCHAM CIĘ, a on, że też mnie kocha najbardziej na świecie, zapytał więc co z nami będzie? Nie mogłam się powstrzymać i powiedziałam, że nic, bo ty najbardziej kochasz Grażynę. Zaskakująca odpowiedz, ,,dopiero Grażyna udowodniła mi jak bardzo kocham Ciebie''. Nie wiem co myśleć i co dalej.  Wiem jedno, że bardzo kocham i jestem w stanie wybaczyć romans, ba już wybaczyłam. Ale mam całe mnóstwo innych wątpliwości i chyba dlatego tu znów jestem, bo oczekuje jakiś porad. Panie której byłyście w takiej sytuacji...

"Ale proszę bez tekstów moralizujących."

Współczuje Twoim żyjącym dzieciom. Ich szkoda jest najbardziej. A  to wszystko jest nie tak. Ty nawet nie masz wyrzutów sumienia. Mężowi też współczuję. On się bowiem stara wybaczyć, chyba od samego początku? A zło, trzeba nazywać złem. Sam nie umiem sobie wyobrazić życie z osobą mającą krew na rękach swojego i mojego dziecka. No ale i tacy ludzie są. Nawet ostatnio był przypadek kobiety, który wyszła za mąż za pedofila-mordercę, przebywającego w więzieniu.

Trauma do końca życia dla wielu osób w wyniku egoizmu jednej osoby.

Ostatnio byłam świadkiem pewnej sytuacji. Znajomy rozstał się z żoną po około 30 latach małżeństwa i zszedł z taką kobietą znacznie młodszą on około 60 a ta kobieta po 40. Zamieszkali razem w jego mieszkaniu, z tego co opowiadali mieli niebo na ziemi, faktycznie wyglądali na zakochanych. Aż tu pewnego razu ,,niespodzianka'' córka tej kobiety która ponoć mieszkała w Niemczech i dobrze jej się wiodło. Zjawiła się u matki z małymi dziećmi i kłopotami bo ona była w związku z jakimś afrykaninem. I od niego uciekła. Więc w ten sposób zamieszkali wszyscy u niego. I jeszcze on rano latał po bułki i dzieci zaprowadzał do przedszkola. Facet miał dość, chciał się rozejść. Ale gdzie te kobiety pójdą z dziećmi? To on musiał się ze swojego domu wyprowadzić i coś wynająć. Dopóki one czegoś nie znajdą. A no tak to jest, jak chłopom odbija i myślą, że nowe kobiety mają coś więcej do zaoferowania niż żony, a prawda jest taka, że takie kobiety w 90% to cwane harpie, które nie szukają  miłości, naiwnych frajerów.

Od tamtej przełomowej rozmowy, widujemy się w sumie regularnie. Ale mój optymizm skutecznie chłodzi jedna sprawa, jak sobie o tym przypominam, boje się nawet myśleć, że znów mogłabym mieć złamane serce. Dlatego nie mogę się przełamać i iść na całość. Ja chce mu po prostu ufać, i czuć się pewnie w związku. Na czym ta pewność by miała polegać, otóż wiem, że on i tamta kobieta mają wspólne zainteresowania jak choćby piłka nożna, mieszkamy w jednym z największych miast w Polsce ale niewątpliwie oni nie raz na siebie wpadną, chociażby w strefie kibica jak ostatnio, że to będą obojętne spotkania, bez żadnych sentymentów, uprzejmości. Ja nie zamierzam tego dopilnowywać, chciałabym po prostu czuć się na tyle pewnie żeby nawet się nad tym nie zastanawiać. Tym bardziej, że wiem o czymś, o czym oni nie wiedzą. Bardzo szybko i łatwo Grażyna dała się zmanipulować, uwierzyła w coś co nie do końca jest prawdą i jej złe zdanie o nim jest nieco zmanipulowane. Przede wszystkim ona w jednej sprawie jest wprowadzona w błąd. Pewne osoby miały proste zadanie zniechęcać ją do niego, wystarczyły podstawowe chwyty z socjotechniki. Czasem nachodzi mnie natrętna myśl jakby to wszystko wyglądało gdyby oni znali cała prawdę o sobie i sytuacji. Skoro w ogóle o tym myślę to znaczy, że nie poradziłam sobie z problemem i jest jeszcze tyle niedopowiedzeń, nieprzerobionych spraw. Jeżeli do siebie tak po prostu wrócimy zostawiając tamte sprawy bez wyjaśnień, to obawiam się, że one za jakiś czas wrócą ze zdwojoną siłą. Uważam, że powinniśmy iść na terapie małżeńską, albo chociaż kilka razy wspólnie do psychologa. Bo chciałabym to przerobić i już nigdy do tego nie wracać. On znów nie jest zwolennikiem terapii.
Trudno mi będzie go namówić. Ale mam pewien pomysł żebyśmy byli szczerzy, swobodni, nieskrępowani powinniśmy iść osobno. Nie wiem czy jest taka możliwość żebyśmy poszli do tej samej terapeutki najpierw indywidualnie, a potem na kilka spotkań podsumowujących razem.

No ale powiedzcie mi, bo nie wiem, skąd taka zmiana, wszystko się diametralnie zmieniło od choćby tego co było w maju. Widzę, że teraz to jemu zaczęło zależeć. No weźcie mi powiedzcie co się takiego stało, od kiedy to on tak zmienił zdanie. Ja już naprawdę odpuściłam, przestałam mieć nadzieję, po wszystkich nieudanych próbach dogadania się, ciągle słyszałam ,,nigdy Ci tego nie wybaczę, że mnie okłamałaś'' a teraz tak nagle mu przeszło? Od kiedy mu tak zaczęło zależeć? I co się takiego stało?
Nie wiem zupełnie co o tym wszystkim myśleć....

Ivy jesteś wobec mnie niesprawiedliwa. Już Ci napisałam, że nie zdradziłam męża, ani nie porzuciłam. Chyba wywnioskowałaś z moich postów, z jakiego powodu mieliśmy kryzys. Myślisz, że mnie było lekko? Miałam depresje. Świat mi się zawalił.
Powiedz mi ile można przepraszać kogoś kto nie chce Ciebie i twoich przeprosin? Gdybym wtedy nie wyjechała to on by się wyprowadził, albo co gorsza sam by wyjechał. I wtedy to już zupełnie nic bym nie mogła zrobić. Byłam świadoma, że się na mnie zawiódł, że jest zły, że go zraniłam w jakiś sposób. Tak między nami dałam mu czas ,,odreagować''. Myślisz, że mnie to nie zabolało, że on poszedł po najniższej linii oporu i po prostu sobie kogoś znalazł? To nie jest Bogu ducha winna dziewczyna, bo wiedziała, że facet ma żonę. Jestem tylko ciekawa czy wiedziała o co nam poszło, czy sama sobie dopowiedziała. Różnica między nami jest zasadnicza. Ja wróciłam pewna swoich uczuć, i tego czego chce. Rozwód był ostateczną, ostatecznością. A ona nie była pewna swoich uczuć, nie wiedziała czego chce, miotała się. Czy to moja wina, że ona jest taką chorągiewką? Nie rozbijałam komuś małżeństwa tylko walczyłam o własne. Zastanawiam się nadal co się zmieniło, dlaczego zaczęło mu zależeć, dochodzę do nieśmiałych wniosków, że może po prostu jestem dobrą żoną. Dobre słowo, piękne gesty, czułe spojrzenie – cała ja. Nie schlebiam sobie, bo jestem świadoma, że niektórym swoim postępowaniem bardzo go zraniłam, że czasem jestem egoistką. Ale chyba mam jakieś dobre strony. Zapewniam że mój mąż nie ma krzywdy. Wiele osób by mogło poświadczyć, że my to wzorowe małżeństwo. Zero publicznych kłótni, scen, zero plotek, nigdy nikomu nic złego na niego nie mówiłam, nie obmawiałam, nigdy nie byłam przeciwko niemu. Zawsze stałam za nim murem, wiem jak go wesprzeć, znam mocne i słabe strony. Jak się rozstaliśmy cały czas zastanawiałam się jak on sobie beze mnie radzi, czy ma gdzie spać, co jeść, jak się urządził, czy nie prowadza się z jakimiś kumplami. Wypytywałam co niego czasem już nawet pod kontekstem jak jest ubrany, czy dobrze wygląda czy alkoholu nie czuć. Nawet jak już nie byliśmy razem, było mi dużo lżej słyszeć, że on sobie dobrze radzi.

Teraz też nie jest łatwo. Bardzo trudno do siebie wrócić, na nowo zbudować relacje, zaufać sobie. Zapomnieć niektóre rzeczy. Ciągle się zastanawiam czy to się uda, mam burzę różnych myśli. Czuje, że nie radzę sobie z własnymi emocjami.

Jakie tajemnice?!

Jest taka jedna sprawa, nikomu o tym nie mówiłam, w sumie to nie ma o czym. Ale to cały czas nie daje mi spokoju. Może chociaż napiszę... skomentujcie, oceńcie, doradźcie.....

Wtedy jak tamta kobieta rozstała się z moim mężem, ale on nie mógł o niej zapomnieć. Moja złość, frustracje, sięgały zenitu. Poszłam do knajpy, z zamiarem żeby porządnie się schlać pierwszy raz w życiu. Przy barze spotkałam znajomego, to bardziej znajomy męża niż mój. Zamówiliśmy jakiś alkohol, mnie się zebrało na żale. On wiedział o wszystkim, bo kilka razy ich wspólnie spotkał. Zaczął tej kobiety bronić, wymieniać jej zalety. Wściekła wykrzyczałam, że pewnie jemu też się podoba, i dlatego tak jej broni. Nie zaprzeczył, tylko potwierdził, że ona mu się od dawna podoba i takie tam. Zapytałam więc, dlaczego się z nią nie umówi. On mi na to, że ona nigdy by na niego nie zwróciła uwagi, że on nie to co mój mąż, generalnie zaczął się nad sobą użalać. Dodał, że obecnie jest spłukany, i nie ma nawet na to żeby porządnie się ubrać, a co dopiero wyjść na miasto i się z kimś umówić. Z tego, do tego, zaproponowałam, że mu pożyczę. Oczywiście on się zarzekał, że to przejściowe problemy i odda co do grosza.
Skłamałabym gdybym napisała, że nie było drugie dna. Przyszła mi wtedy taka myśl, że jeżeli on faktycznie spróbuje się z nią umówić i coś z tego będzie. To mnie umocni w tym, że od początku miałam racje co do tej kobiety. Uważałam, że to też uleczy męża z jego głupoty. Nie miałam wtedy nadziei, że się pogodzimy. Ale po prostu chciałam udowodnić jemu, z kim miał do czynienia. Dla mnie sprawa była jasna, jeżeli ten znajomy ją poderwie i coś z tego będzie - nie powinnam mieć żadnych wyrzutów, miałam racje co do niej. Jeżeli nie, da mu kosza znaczy, że dalej kocha mojego męża, zaboli mnie to, ale pogodzę się z sytuacją.Temu znajomemu oczywiście ani słowa o moich planach. Tylko próbowałam mu dodać wiary w siebie, i wyliczyłam jego zalety (szczerze, nigdy bym się z nim nie umówiła) Ale przecież to nie mnie miał się spodobać. Potem uznałam to za bardzo głupi pomysł, dałam sobie spokój nie dopytywałam co u niego, czy się spotykają. Potem tylko raz mi napisał, że sprawy maja się dobrze. Cokolwiek to znaczy. NAPRAWDĘ NIE KONTAKTOWAŁAM SIĘ WIĘCEJ Z TYM ZNAJOMYM, NIE WIEM JAK SIĘ TA ZNAJOMOŚĆ ROZWIJAŁA. Niedawno minął termin spłaty długu, nie odezwał się, a mnie na to nie stać żeby mu podarować. Spotkałam się z nim w tej sprawie. A on zdziwiony, że jakie pieniądze?! O co Ci chodzi, chciałaś żeby się Grażyna odczepiła od twojego męża? Odczepiła się. To czego chcesz? Zamurowało mnie, czy ten człowiek stracił kontakt z rzeczywistością? NIGDY NIE BYŁO ŻADNEJ UMOWY. WYRAŹNIE SIĘ UMÓWILIŚMY ŻE TO POŻYCZKA NA CZAS OKREŚLONY. Nie chciałam się z nim kłócić, i robić afery. Powiedziałam więc, żeby przemyślał sprawę jak bardzo się poniża, że liczę na to, że zachowa odrobinę honoru i spłaci dług. Na koniec dodał, że jeszcze w tym roku wyprowadza się na stałe za granicę, bo tu go nic nie trzyma. Zasugerował, że jak jeszcze raz upomnę się o kasę to przed wyjazdem powie o naszym rzekomym układzie. Ja nie wiem, czy on jest z nią, czy nie, kiedy właściwie wyjeżdża. Chciałabym odzyskać moje pieniądze, (majątek to nie jest, ale to dla mnie spora kwota) jednak może lepiej dla świętego spokoju odpuścić. Na do widzenia szepnął szyderczo: jak stąd wyjadę, radzę pilnować męża. Oczywista sugestia.
Odtwarzam w pamięci tamten wieczór w knajpie, ostatecznie przecież się nie upiłam wypiłam mało bo było mi niedobrze, byłam wzburzona to też pamiętam. Ale żadnej umowy nie było, to była pożyczka. On mnie zmanipulował. Zresztą to taki cicha woda, mało go znałam ale wydawał się taką poczciwą spokojną chłopiną.
Na co ja liczyłam? Uczciwi ludzie wyginęły dawno jak dinozaury! Niech się nachla tymi pieniędzmi!!!!
Ale to jakoś nie daje mi spokoju, czy ta szuja się nie wygada. Czuje się z tym nieuczciwie, bo to kolega męża, czy ja powinnam się przyznać pierwsza? Ale jak to zabrzmi? Nieprawdopodobnie głupio. Czy może lepiej dać sobie spokój? No co ja mam zrobić? Proszę, doradźcie coś!

No to są chyba jakieś jaja.
Po pierwsze przypomnę Charlene, co napisałaś na pierwszej stronie:

A Ty teraz piszesz że męża nie porzuciłaś i że byłas pewna swoich uczuć, że wróciłaś walczyć o małżeństwo...

A w ogóle to mi tu trroolleem zalatuje.

To może kup sobie pieska, kochają bezwarunkowo. Wracanie do męża bo nie ma nikogo innego na horyzoncie to słaby sposób na samotność.

Cała ta sytuacja nauczyła mnie rozróżniać swojej uczucia. To co naprawdę czuje, a to co jest pobożnym życzeniem czy sugestią innych. Chłodne podejście do sprawy i zaakceptowanie sytuacji jaka by ona nie była, było właśnie takim pobożnym życzeniem.
Prawda jest taka, że on nigdy nie był mi obojętny, tak samo jak to czy się rozwiedziemy czy nie. Ale chciałam sobie wmówić, że jest inaczej. Chciałam mu jakoś dowalić bo byłam zła. Ale to jest tak jak z rodzicem i z dzieckiem. Rodzic może być na dziecko wściekły, rozczarowany, gniewać się. Ale czy przestanie je kochać? Oczywiście, że nie! Zdaje się, że takimi właśnie prawami rządzi się miłość. Wszystko zmieniło się, gdy sama siebie zaczęłam pytać co czuje, czego tak naprawdę chce. Zaryzykuje stwierdzeniem, że bycie szczerym samemu wobec siebie, jest równie trudne jak oszukiwanie samego siebie.