Rezygnuję z poszukiwań drugiej połówki. - Netkobiety.pl

Wczoraj dostałam rozwód, o który walczyłam od roku. Nareszcie! Po rozwodzie spotkałam się z miłym znajomym, którego poznałam zimą przez koleżankę (a koleżankę na festynie, gdzie obie byłyśmy same). Kolega jest przewodnikiem turystycznym, wiedząc, że będę w jego mieście, zaproponował mi spotkanie. Fajna była wycieczka. I wiecie, wcale się nie zastanawiam, czy coś z tej znajomości będzie, a i tak mnie cieszy. Jeśli ma się fajnych ludzi dookoła siebie, to - chyba się powtarzam - brak życiowej połówki staje się zupełnie do zaakceptowania. Przynajmniej dla mnie. Jakoś też fajniej mi się układają relacje z facetami, od kiedy wyzbyłam się presji, żeby sobie kogoś znaleźć. Nie czuję stresu, żeby "dobrze wypaść", cieszę się tym, co jest. Fajny stan, bardzo go sobie chwalę i to poczucie motywuje mnie do pielęgnowania tej postawy.

Wow, ogromne gratulacje!!! Ulga??? I oby już było tylko lepiej i lepiej!!!

...I zaraz kładę się spać

Wow, Piegowata, to jest powod do swietowania
I wlasnie... Nic nam w zyciu nie wyjdzie, jesli nie zaakceptujemy i nie pokochamy najpierw siebie.
I uwazam, ze nie mozna sie nastawiac w nowej znajomosci od razu na cos i kalkulowac, czy cos wiecej bedzie, czy nie, bo nic nie wyjdzie tez.
Kiedys taka bylam, prawie kazdego nowo poznanego kolesia traktowalam jako byc moze potencjalnego kandydata na faceta. Blad. Dopiero pozniej mi przeszlo, bo to naprawde bezsensu.

Piegowata, gratuluję!!!

Pierwszy raz od dawna, kiedy córka jest u taty, przerwałam schemat powrotów z pracy. Zwykle pakowałam się do łóżka z pilotem, jadłam coś na kolanie. Dzisiaj, pod wpływem tego forum, ogarnęłam z grubsza mieszkanie i zrobiłam sobie normalne jedzenie. Sałatko pasta z tuńczyka z suszonymi pomidorami i oliwkami, do tego bagietka i kieliszek czerwonego wina. I normalnie zjadłam przy stole To jest dziwne, że taki drobiazg daje poczucie jakiegoś dziwnego wpływu na swoje życie... Dziękuję Wam, bo to efekt tych rozmów tutaj.

Aga, jestem dwa lata po rozwodzie, spotkań miałem mnóstwo, wiele randek...a koszy...mógłbym nimi zaopatrywać miejskie parki . Faktem jest że kobiety lepiej znoszą samotność i szybciej się poddają. Faceci kiedy nie idzie im w miłości, najczęściej staczają się w jakieś niebezpieczne rzeczy typu alkoholizm, podejrzane towarzystwo czy hazard. Kobiety zaś żyją normalnie. Tylko że ja ani nie jestem nałogowcem, ani nie poddaję się do tej pory i wciąż wierzę że uda mi się stworzyć szczęśliwy związek który potrwa do końca moich dni

Aga, a ja Ci gratuluję tego małego sukcesu. Wypróbowałam na własnej skórze, że takie banalne rzeczy mają wpływ na nasze samopoczucie. Człowiek czuje się taki "ogarnięty", wart tych własnych starań i jest mu przyjemniej z samym sobą.
Ja jestem łasuchem, lubię próbować nowych smaków, zjeść coś dobrego. Mogę teraz puszczać wodze fantazji, bo gotuję tylko dla siebie. Tegoroczny Dzień Kobiet uczciłam kupując sobie ślimaki winniczki, które parę dni wcześniej wypatrzyłam w Lildlu za bardzo rozsądną cenę. No, jak było nie spróbować?

Hmmm... Dziewczyny, pod wpływem takiego właśnie myślenia wyszłam za mąż. Czułam się niedowartościowana, miałam wrażenie, że nikt mnie nie zechce. Spotkałam człowieka z podobnymi problemami. Myśleliśmy, że się rozumiemy, że to nas zbliża. Jednocześnie szybko poczułam wewnętrzny sprzeciw, niezadowolenie z tego związku. Wreszcie odważyłam się to wyartykułować. Mój późniejszy, a od przedwczoraj były mąż szalał z rozpaczy, posunął się do szantażu emocjonalnego, wykorzystał moją niepewność, bo zawahałam się - przecież tyle lat byłam sama... Myślałam: "A może przesadzam? Może rację mają ci, którzy mówią, że szukam dziury w całym". Zostałam. Potem było prawie 10 lat życia na emocjonalnej huśtawce: od pragnienia miłości (niestety, to nie to samo, co miłość) do nienawiści, że mnie "przymusił" do tego związku. Było coraz gorzej, aż w końcu odeszłam i wreszcie się rozwiodłam.
Dziś wiem, podpisuję się czterema kończynami pod słowami psychologów, że aby zbudować dobry związek, trzeba najpierw pokochać siebie.
Sporo na ten temat czytałam, mogę powiedzieć, że przeprowadziłąm coś w rodzaju autoterapii. Dowiedziałam się np. że od miłości, jak od wszystkiego, można się uzależnić i bywa to zgubne w skutkach. Jesteśmy miłości głodni, szukamy jej rozpaczliwie, a powinniśmy ją mieć w sobie i nią się dzielić. Żeby mieć w sobie, należy pokochać siebie. Warto wystukać w Google frazy: "pokochać siebie", "uzależnienie od miłości", "samoocena", "poczucie własnej wartości". Mnie te lektury ogromnie, ogromnie pomogły - oczywiście nie wystarczy czytać, ale zastosować w praktyce.
Polecam też cały blog Joanny Godeckiej i jej artykuły na Sympatii. Mądrze pisze, choć nie od razu zrozumiałam sens niektórych jej słów.

Jutro robię pierogi. Dość wykręcania się, że dla jednej osoby nie warto. Całe wieki nie jadłam takich domowych. A że się je robi hurtem, to część zamrożę i będą jak znalazł na te dni, gdy się nie chce gotować.

Na pewno nie sposób ocenić z pewnością. Ale... ja osobiście uważam, że nie jest dobre ponowne próbowanie, kotletów odgrzewanie i heraklitowe do wody tej samej wchodzenie... Więc w moim odczuciu raczej nie uczucie...

Ale rzeczywiście, skoro wraca w ten sam układ, przez który cierpiała, to popełnia wielki błąd.

Bardzo prawdopodobne, że coś toksycznego się tam w tę relację wkradło...

Moja kumpela ma 40 lat i od długiego już czasu z ogromnej toksyczności próbuję ją wyciągnąć... ale wciąż bez rezultatu...

A do tego, co mi sprawia przykrosc, ona zapomina o mnie, bo jest taka zachlysnieta tym szczesciem. I jeszcze potrafi tylko powiedziec mi, ze bedzie dobrze i to tyle. Wiem, ze ja sie powtarzam ale ciagle jeszcze przetrawic probuje to wszystko, co mnie spotkalo i musze sie wygadac, a ona sie wydaje taka znudzona tym... przyjaciolka.

Akurat, gdy ja mam faceta, nie zapominam o przyjaciolkach. Klapek na oczach nie mam, no coz.

To baw sie jutro dobrze! Tez by mi sie przydala chyba impreza ale musialabym sie straaasznie zmusic.

Oj, az mi smaka narobilas na maka

Temat do dyskusji: czym wg was objawia sie toksycznosc w zwiazku/relacji?

Ja nigdy nie paliła, więc nie wiem jak to jest, ale z innych nałogów to mam słabość do słodyczy i beznadziejnych facetów

Pierogi nie robiłam nigdy w życiu i mnie nie ciągnie.

Idę na tą imprezę, ale humor coś dziś marny

Szczerze mówiac, nic mądrego nie umiem tu powiedzieć. Przykre, gdy się jest tak ignorowaną.

Nie probowalam ruskich z mieta, dobre to?

Hm a wiecie, co mi powiedziala ta przyjaciolka? Ze jest szczesliwa (miala na mysli rzecz jasna to, ze odkad ma kogos). Nigdy nie uslyszalam od niej wczesniej takiego zdania a znamy sie juz chwile i tak siedze i dumam... Czy to normalne, czy to smutne, ze szczesliwa kobieta to tylko taka, ktora ma faceta.

Są różne rodzaje szczęścia, różne jego odmiany.

Wiem, ze sa rozne odmiany szczescia ale w jej oczach mysle, ze pewnie jestem/bede kims gorszym i smutnym, bo przeciez nie mam faceta. Ona zawsze miala cel, zeby w koncu z kims byc. Takie parcie. Golym okiem bylo widac. A ja w koncu zaczynam rozumiec, ze zaden facet nie bedzie wyznacznikiem tego, czy jestem szczesliwa, czy nie. To jest moj wybor, moje zycie. Ja wybiore, czy jestem szczesliwa. A nie facet.

A co się przejmujesz, kim jesteś w cudzych oczach?

Czytałam kiedyś Łopatkową, to taka znana  niegdyś pani pedagog pracująca z trudną młodzieżą. W jednym z opowiadań pisała o dziewczynie rozpaczliwie goniącej za miłością, wplątującą się w fatalne znajomości i skazanej na ciągłe rozczarowania.
Dawno to czytałam, ale pamiętam, jak pisała, że może warto żyć tak jak by tej poszukiwanej przez bohaterkę miłości nie było. Nie uganiać się za chłopakami, ale za to pielęgnować miłość do świata, do ludzi w ogóle. Coś w tym jest. Równolegle z tą spragnioną miłości dziewczyną ukazana była inna: do której miłość po prostu przyszła.

Piegowata, Twoja postawa to wyższy stopień wtajemniczenia

A tam, zaraz głupota... Może po prostu wrażliwość.
Ja na tym forum jestem taka "mądra", a przecież też doświadczam chwil zwątpienia.
Niedawno znowu spotkałam się z facetem. Tak jakoś wyszło: zaczepka przez internet, zaskoczenie, że niegłupi człowiek. I dałam się zaprosić na spacer. Było bardzo miło, rozmawiało się super, ale zachowałam się nie jak dojrzała kobieta, a smarkata nastolatka. Facet brał mnie za rękę, obejmował, a ja zamiast stanowczo i uprzejmie poinformować, że to mi nie odpowiada, dałam się trzymać za rękę i czekałam tylko na pretekst, żeby ją zabrać. Taka jestem "wyżej wtajemniczona" i asertywna - pole do pracy nad sobą
Na koniec X. spytał, czy się jeszcze spotkamy, więc odparłam, że nie mam nic przeciwko temu (bo nie miałam, był naprawdę fajny). Postanowiłam sobie, że następnym razem będę asertywna i po prostu się z nim rozmówię, wyjaśnię to drobne w sumie nieporozumienie. Tyle, że on się już nie odezwał. Czyżby liczył na coś więcej niż trzymanie za rączkę?
Właśnie to mnie dzisiaj ciut-ciut gryzło z rana, ale już wróciłam na właściwe tory.

Tego wam właśnie wszystkim zwyczajnie zazdroszczę: że macie możliwość wychodzenia z domu i umawiania się...

Jak sobie wyobrazam, ze ktos mialby mnie dotknac, zlapac za reke, tzn jakis facet, to az mam dreszcze. Nie chce za wczesnie dla mnie na takie ekscesy...
A u mnie pogoda nadal cudo. Gebe do slonka wystawiam

Wystawiaj zatem, a ja już, jak Bozię kocham, idę do kuchni

Bardzo szkoda
Ale jest jak jest. Choć to chyba jeden z powodów dla których zarzuciłam swego czasu poszukiwania i podjęłam działania mające na celu akceptację samotności. Bo i po co prowadzić takie poszukiwania na pół gwizdka? Ciągle było tak, że nawet jak z kimś dobrze mi się rozmawiało, przeszliśmy do etapu rozmowy tel (to już jakiś poziom zaufania, nie?), to faceci i tak od razu tracili zainteresowanie, gdy okazywało się, że nie mogę tak na zawołania zaraz jutro się spotkać... W końcu poczułam, że mam tego serdecznie dość

Rampampam, rodzinę masz bardzo daleko? Może dałoby się chociaż na jeden weekend w mcu syna do rodziny wywieźć? Moja kolezanka tak robi. A w tygodniu czasem zostawia Małego z opiekunka, jakąś stawkę godzinowa ustaliły.

Fajnie byłoby "poderwać" w sąsiedztwie jakąś mamę z dzieckiem w podobnym wieku. Ale to nie zawsze pewnie możliwe.