Rezygnuję z poszukiwań drugiej połówki. - Netkobiety.pl

Pomyłka, powtórzony post.

Bo tak nam mówią, że jest potrzebne, najfajniej jest się samemu przekonać, co nam jest potrzebne Bez reklam, madrych "babskich" pisemek i wszystkiego, co napędza ten świat na konsumpcję... Ja przez lata nie uprawiałam sportu w sumie nigdy Bo zawsze byłam fajtłapą i szarym końcem... Spróbowałam biegać, z koleżankami, ale nie nadążałam, nie rozumiałam, ciężko mi było.... Aż w końcu któregoś wieczoru, bardzo smutna, poszłam na rodzimy, ciemny o tej porze stadion i zaczęłam biec. I ciężko mi było, że tylko ja sama, a na fejsie tyle radosnych fotek. A potem znowu pobiegłam i w trakcie tego biegania, wszystkie rzeczy, które sprawiają mi przykrość przychodzily mi do głowy. I zostawały tam, w tym bieganiu, nie myślałam już o nich kładąc się spać. Kilka dni temu pomyślałam, a może by tak sprintem? Nie, nie dam rady, koleżanka mówiła, że to nie dla mnie. Bez sensu. A potem, no dobra, to chociaż pół okrążenia, jak nie dasz rady to nie, odważ się, po prostu odważ. I pobiegłam, nogi same poniosły. I byłam tak oniemiała z zaskoczenia, że mogę się zdobyć na takie coś... Tak zadziwiona... Fajnie jest czasem obserwować siebie, tak z daleka i patrzeć, co Ci przeszkadza. Ja już nie podejrzewam rzeczy. Ja patrzę, widzę i jestem pewna. Boję się, z takiego czy innego powodu. I strach po strachu staram się pokonywać.  I czasem jest wstyd, nawet się przed sobą przyznać do pewnych rzeczy. Ale jak nie jest wstyd, jak nie boli, to po co coś zmieniać? Musi przyjść bodziec do zmiany Łoj, się rozpisałam xD

Girl, jesli masz na myśli serial o Wiewiórce i Łosiu, to tak, jedenasty rok mija i ta jedna rzecz się nie zmienia, kocham miłością bezwarunkową Witaj w klubie!

Tak. Dwie bardzo ważne kwestie: wsparcie i bodziec do zmiany. Tak!!! Tego należy się trzymać i tego poszukiwać !

To bardzo dobrze. Z doświadczenia wiem, że czasami najmniejszy nawet drobiazg jest inspiracją.
Zanim znalazłam to forum, poczułam, że znowu zaczynam odpuszczać, że brakuje mi motywacji coraz bardziej, wszystko robi się coraz mniej kolorowe i coraz mniej mi się chce... Zapanowało lenistwo, miałam poczucie, że znowu tracę kupę czasu na dobę, a to mnie strasznie dołuje...
Nadal wprawdzie walczę z tym rozleniwieniem, ale coś we mnie znowu drgnęło!!!
I oby trwało!!!
Zastanawiałam się nawet przez chwilę, czy nie wrócić z powrotem na jakiś randkowy portal - niechby działo się cokolwiek... ale do tego też jakoś nie potrafiłam się zmusić. Teraz czuję, że chyba ponownie ruszam

O, tak. Inspirujmy się nawzajem.
Gdy się żyje samotnie, bardzo łatwo osunąć się w bylejakość, marazm. Bronię się przed tym z różnym skutkiem, ale motywuje mnie to, że mam wtedy lepszy nastrój. Staram się przykładać do posiłków i do jakiego-takiego porządku w domu, choć nikt tego ode mnie nie oczekuje. Ale czemu nie mam zjeść dobrego obiadu i mieszkać przyjemnie?
... A teraz właśnie mam lenia. Zjadłam kawał pizzy - ciasto ciut się "przyjarało", ale nie jest najgorzej, a farsz mi smakuje bardzo. Rozleniwiłam się po posiłku i z ulgą przyjęłąm wiadomość, że bratowa jest zmęczona i nie marzy o świętym spokoju, bo miałam dylemat, czy ją odwiedzić, czy sobie odpuścić. Gdyby  nie jej odmowa, żal byłoby mi niedzieli. Ona oczywiście wprost mi nie odmówiła, ale wyczytałam to między wierszami.
Zostaję w domu bez wyrzutów sumienia. Wieczorem książka (zaniedbałam to ukochane zajęcie na rzecz internetu - o zgrozo!) i rundka na skakance.
Zastanowię się też nad małym spacerkiem, bo kusi wiosenna zieleń i świeże powietrze, pomimo że deszcz i wiatr.

Girl, a co fotografujesz?
Uważam, że ta bylejakość jest niebezpieczeństwem... W prosty sposób może prowadzić do przygnębienia, więc należy z  nią walczyć wszelkimi sposobami.
Nie chodzi oczywiście o to, by się zmuszać, bo wtedy frustracja może paradoksalnie rosnąć, zamiast maleć.. ale delikatne popychanie samej siebie we właściwym kierunku - jestem za!

A ze tak odejde od tematu, zawiodlam sie ostatnio na osobie, ktora uwazalam za przyjaciolke. Ja chyba mam serio jakis problem, czy pecha, nie wiem jak to juz nazywac wszystko. Nie mam szczescia do ludzi.
I drazni mnie kolega. Nie mam potrzeby z nim gadac a on sie do mnie dobija. A dodam, ze jest troche prostacki i prymitywny, zrazil mnie do siebie tym. I ja mu nie odpisuje a on dalej pisze i tylko moja irytacja narasta

Ratunku, czemu on mnie tak musi irytowac
Co fotografuje? Uwielbiam portrety najbardziej ale dzis zrobilam cos zupelnie z innej beczki i sie zachwycilam. Wrzuce tylko jak? Mozna linkiem zapodac czy nie bardzo?

A wiesz Girl, może szkoda czasu na znajomości, które nic do naszego życia nie wnoszą?
Niedawno miałam niemily zgrzyt z koleżanką, "rozjechałyśmy się" charakterologicznie i światopoglądowo, poczułam się bardzo dyskredytowana i lekceważona. Postanowiłyśmy przerwać spotkania przynajmnie na jakiś czas.
Szczerze mówiąc, nie tęsknię, choć miło było regularnie się spotykać w mieście. Ale co mi po takiej powierzchownej relacji? Nie wystarczy mi "pitolenie o Szopenie" przy piwie, potrzebuję pogadać szczerze i od serca.

NIestety, nie jestem biegła w przesyłaniu zdjęć. Może forumowe koleżanki coś podpowiedzą?

thnkfrthmmrs.deviantart.com tam mozecie podejrzec moje pstryki
Te z dzisiaj to z tymi kropelkami

Tak, tylko, ze ona sie obrazila bez powodu wlasciwie. I nawet jesli ja uwazam, ze mnie zawiodla, to ona z pewnoscia sadzi, ze to ja zawiodlam ja... i tak w kolko

Też lubię pożartować, zabawić się, ale przecież nie tylko. Co do ostracyzmu, to kiedyś wspomniana koleżanka tak mnie ubodła, że wypaliłam na Facebooku, nie wytykając oczywiście palcami i nie wymieniając imion: "Jestem, jaka jestem. Zdaję sobie sprawę, że nietypowa - to moje przekleństwo i moje bogactwo. I albo mnie bierzcie, jaką jestem, albo droga wolna, nikogo przy sobie nie trzymam."
Sporo osób kliknęło "lubię to" pod spodem.

Na pewno opinia ważnych dla mnie osób nie jest mi obojętna. Ale stwierdziłam, że nie po to żyję, żeby przepraszać za ten fakt i kanałami chodzić. I że wiele osób myśli o mnie zaskakująco dobrze, a nie każdy przecież musi mnie kochać czy popierać.

A ja dochodze do wniosku, ze za nikim latac nie bede. Wiekszosc zycia poswiecam najpierw dla innych a potem dla siebie i mam dosyc juz, bo ludzie po mnie i tak deptaja.

Jak mam splawic tego kolege?!

Tak, chyba właśnie to jest dla mnie szczęściem. Taka zgoda ze sobą i światem. Staram się o to, do tego dążę i cieszę się, gdy się udaje. Bo przecież nie zawsze się udaje, ale to chyba ludzkie.

Bywa prostacki, wprost mi pisze o moim tylku na przyklad. To jest kultura? Nie sadze...
Boze, ja chce osiagnac ten stan kiedy bede szczesliwa po pierwsze, bo nie kocham ex a po drugie, bo kocham siebie i zycie.
Widzialyscie moje zdjecie? Chetnie dowiem sie, czy to, co robie ma choc odrobine sensu

W pewnym sensie mowie mu do widzenia, skoro nie odpisuje ale to jak grochem o sciane, on dalej swoje, pisze, dobija sie i malo tego, potem juz zaczyna pytac co mi jest ze sie nie odzywam i czy sie obrazilam moze?

Nie jestem pewna. Chyba jest tez wyposzczony biedaczek ale co mi do tego? Mam to gdzies, naprawde. Poza tym zrazil mnie do siebie niestety tym prostactwem. Moze na jakies to dziala, na pewno nie na mnie. Po drugie jest nie w moim typie, po trzecie on podbija do mnie od dawna, a po czwarte i najwazniejsze... jestem sama i sama bede.

Jestes kochana i vice versa!
Od pewnego czasu czuje sie dziwnie, jakby milosc czaila sie za rogiem. Nie wiem, o co chodzi

A może nie należy rezygnować z poszukiwań drugiej połówki?
Jeśli przyjąć teorię o istnieniu drugich połówek za prawdziwą...???
Wtedy, moje drogie, macie szanse kolosalne, prawda?

Zgadzam się. Tak właśnie uważam.

Rampampam, kilka dni na forum i taka zmiana! O randki mi chodzi. Ja w następny weekend ogarnę jakiś portal.
Jeśli chodzi o rozczarowanie ludźmi, to mnie chyba najbardziej zawiodła moja długoletnia bliska koleżanka w momencie, gdy odeszłam od ex. Bardzo potrzebowałam wtedy wsparcia i towarzystwa, zwłaszcza w weekendy, bo w tygodniu czas jest wypełniony głównie pracą. Nie sposób się jednak było z nią spotkać przez rok w żaden weekend. Usłyszałam, że w weekendy, to oni z rodziną mają już zwykle plany. Dodam, że mamy dzieci w tym samym wieku. A gdy kupiłam moje pierwsze auto, to skomentowała z niedowierzaniem: Zobacz jak sobie radzisz w takiej sytuacji. Od tamtej pory ucięłam radykalnie kontakt. Nie tracę teraz czasu na powierzchowne relacje i trochę pusto wokół mnie...

Edit: byłyśmy dziś z koleżanką z naszymi dziećmi na spacerze - popularny deptak. Od kilku dni czułam się ze sobą fatalnie, głównie z powodu mojego "kolegi ". A tu miłe zaskoczenie z powodu zainteresowania napotkanych mężczyzn. Muszę częściej wychodzić z domu

Wiesz, myślę, że jednak słowa koleżanki mogły naprawdę wyrażać uznanie.
Miałam to szczęście, że wspierali mnie bliscy. Zdarzało mi się wprost prosić o wsparcie bratową i nigdy mi nie odmówiła. Dopiero potem brat mi wyznał, że jednak trochę ją to męczyło. Tym bardziej chwała jej za to!
Muszę jednak przyznać, że tak też bywa: znajomi nie mają czasu. Nawet moja siostra teraz jest tak zajęta, że często odmawia mi swojego towarzystwa. Nie mam jej tego za złe, wiem, że jest zapracowana i ma swoją rodzinę. Tak po prostu bywa. To nie znaczy, że ma mnie w nosie, dała mi wiele dowodów, że tak nie jest.

Nie wiem czy ma sens, ale przynosi pewnego rodzaju spokój Piękno tkwi w szczegółach ! Bardzo nastrojowe fotografie... Nie sądzę, żebym nawet posiadając extra sprzęt umiała takie zrobić...

Nie za ma co Ja nie widziałam, ale obaj bracia W na tak, i ojciec braci W. I CASS i King Of Hell. No więc... Ale tak na serio SPN nauczył mnie dopiero, że miłość nie wygląda jak w komediach romantycznych, i w ogóle jak wygląda miłość, lojalność, poświęcenie. że jest trudna mozolna i człowiek częściej się gubi niż wie, gdzie idzie. Nigdy bym nie pomyślała, że taki serial może tyle dać.

Jest jeszcze kilka innych, które cenię za wkład w moje życie. Jednak ten jest najważniejszy.

Co do innych rzeczy, ja nigdy nie pisałam na forum, zaczęłam w sumie dzisiaj. Czasem szczęśliwe zrządzenia losu sprawiają, że jesteśmy we właściwym miejscu, czasie i znajdujemy siłę

Oj tak, przeszłam przez cos takiego. Bolało. Może ludzie się boją, że się nieszczęściem zarażą????

Ja w tych zdjęciach widzę sporo optymizmu. Kiedyś widziałam gdzieś podobne, gdzie taką kroplę wody mrówka pod górę pchała, metaforycznie piękne. Artystka z ciebie, Girl Tak trzymaj

Ale bzdury wygadujesz mi tutaj o braku atrakcyjnosci, no prosze Cie!
Idz no najblizszej sciany i uderz glowa kilka razy, to przestaniesz gadac glupoty

I bardzo dziekuje za komplement, az mam kopa zeby robic coraz wiecej zdjec

Gadaj sobie, ja Ci i tak nie wierze!

Zdjecia bede robic, na pewno!

Czytanie jest cudowne. Jak mozna nie lubic czytac ksiazek? Znam takich ludzi i po prostu nie umiem tego pojac. Przeciez to jest dobre na wszystko. Na wyobraznie, na rozwoj intelektualny. Kiedys pisalam duzo. Takie glupawe opowiadania glownie o milosci tez ale naprawde dobrze mi szlo. Myslalam i dalej mysle o napisaniu ksiazki. Tylko musialabym usiasc i konkretnie pomyslec o tym, co chcialabym napisac.

Ja też nigdy nie miałam tzw. powodzenia. Jestem zbyt konkretna i bezpośrednia, nie umiem kokietowac i udawać niedostępnej.

A w ogóle to przytulcie mnie dzisiaj i pogłaskajcie, bo mi smutno.
Nic się nie stało, ale pogoda fatalnie działa na mój niepełnosprawny organizm. Strasznie jestem zmęczona i smutki mnie jakieś dopadają.
Rozmawiałam dzisiaj z moim znajomym z Badoo, człowiekiem w paskudnej sytuacji życiowej. Tak bardzo mu współczuję, a nie mogę pomóc. Instynkt samozachowawczy każe mi zachować pewien dystans, ale porusza mnie jego sytuacja. Zwyczajnie, po ludzku szkoda mi gościa.