Rezygnuję z poszukiwań drugiej połówki. - Netkobiety.pl

Tak, tak, tak. Byloby idealnie, gdyby mozna bylo tak zrobic.

Zadaje sobie pytanie, jak mam komus kiedys zaufac. Jak mam kiedys komus uwierzyc, gdy ktos mowi "zalezy mi na tobie, chce z toba byc, jestes dla mnie wazna" ja uwierze a ten ktos nastepnego dnia powie mi "nara, ja spadam"?

U mnie wlasciwie tez nie tylko chodzi o facetow. Zawiodlo mnie juz mnostwo osob.
Nie moge sluchac jak ktos mi mowi, ze jestem taka dobra i to jest problem. To jaka mam byc?! Jestem soba, uwazam, ze to normalne byc prawdziwym, dobrym, cieplym, bez gierek, klamstw i oszukiwania. I ze to z tym swiatem cos jest nie tak.
Czasem mam wrazenie, ze urodzilam sie w zlej epoce bo nijak nie moge sie tu odnalezc. Moje wartosci i przekonania sa nic chyba nie warte.

Ja zawsze bylam ostrozna, nieufna po poprzednich porazkach. Tylko, ze tym razem pierwszy raz od dawna poczulam, ze to moze sie udac. Dalam z siebie sto procent, oddalam mu cale serducho, bo czulam, ze jest tego wart, a okazuje sie, ze wart nie byl wcale, wrecz byl jednym z najbardziej podlych facetow, jacy pojawili sie w moim zyciu. Co za paradoks...
On jest najwiekszym rozczarowaniem jakie mnie w zyciu spotkalo i on chyba nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Zyje sobie w zwiazku z tamta. Swietne zycie. Od jednej przeskoczyl sobie do drugiej jak gdyby nigdy nic.

Nawet sobie nie umiem wyobrazic, jak to jest zakonczyc malzenstwo...
Poryw serca? Przezylam to wlasnie. Ale jaka jest cena za to teraz? On mi wiecznie mowil, zebym wyciagnela z tego to, co dobre i byla za to wdzieczna. I co, to go tlumaczy? On chyba tak na to patrzy. Dalem jej szczescie, to reszta, ze ja zranilem, zostawilem, juz nie ma znaczenia, bo koniec koncow ona byla szczesliwa.

Podobno... ja pamietam, ze jak zaczelam z nim byc pomyslalam sobie z czasem, ze jesli nie tak wyglada milosc, prosto z serca, to jak inaczej lepiej jeszcze moze wygladac? To wszystko mi sie jakos kupy nie trzyma... dalej mam wrazenie, ze to nie jest skonczone, ze jest urwane, przez co ciagle do tego wracam. Ze nie bylo kropki, ze jest przecinek.

Ja juz nic wiecej nie moge zrobic... ja swoje juz powiedzialam i nie dostalam zadnej odpowiedzi

I nie zasluzylam nawet na slowo wyjasnienia, a podobno tyle jeszcze chcial mi powiedziec.
Siedze na balkonie z kawa i widze, ze mlodsi ode mnie ludzie, ktorych pamietam z dziecinstwa z piaskownicy, maja juz swoje rodziny. A dla mnie to tak nierealne jak wycieczka w kosmos

To jest taka mysl "cos poszlo nie tak" ale czasem mysle, ze jesli tak dlugo czekam na szczescie, to znaczy, ze jest duze i idzie do mnie powoli
Ale znowu-nie chce myslec, ze to szczescie to znaczy facet. Z mojego doswiadczenia poki co wynika, ze facet to nieszczescie hah

Ale to całkowicie naturalne myślenie, szczególnie w takiej sytuacji. Poza tym, ja uważam, że owszem, różne rzeczy są w życiu ważne, ale jednak najbardziej określają i definiują nas inni ludzie. Więc im lepsze mamy relacje, tym jesteśmy szczęśliwsi... i niestety odwrotnie...

Zamknięcie jest ważne. I wybaczenie jest ważne. Ale mnie osobiście najtrudniej jest (bo nadal się z tym nie uporałam) wybaczyć samej sobie: to, że w ogóle znalazłam się w takim związku, w takim małżeństwie, z takim człowiekiem, że brnęłam mimo że chyba podświadomie wiedziałam, że to źle, w końcu, że dałam się aż tak upokorzyć... Myślę, że to sobie najtrudniej wybaczyć...

Ja cały czas zachodzę w głowę jak go skłonić do powiedzenia prawdy. Dzisiaj wpadłam na pomysł taki. On przyjeżdża za tydzień, na pewno spotka się z dziećmi, na pewno ze mną będzie chciał porozmawiać co u nich itd., tak zawsze robi, bo rozmawiamy już jak cywilizowani ludzie. No to powiem: Słuchaj, ja wiem że to co teraz robisz i z kim mieszkasz to nie jest moja sprawa, ale chcę cię zapytać o coś co mnie jednak dotyczy. Czy z tą kobietą z którą teraz jesteś, spotkałeś się w mieście XX w marcu tego-i-tego roku (rok przed rozwodem) a potem jeździłeś do niej na wakacje tego samego roku i w listopadzie, a potem spędziłeś u niej Sylwestra zanim jeszcze złożyłeś wniosek o rozwód?
Myślę że to jest wystarczająco osobiste żeby nie mógł użyć argumentów że mnie to nie dotyczy. Ja nie wiem jak inaczej zapytać, szczerze mówiąc nigdy go o to nie pytałam, bo prawda dopiero niedawno wylazła na wierzch, ale za każdym razem jak pytałam czy ma kogoś to mnie zbywał, mówiąc że to nie jest mój biznes i żebym się zajęła sobą.
Nie wiem, wydaje mi się że my po prostu nie wiemy jak pytać. I nie tyle chodzi o poznanie prawdy (bo tę już znamy) tylko o jej uznanie i potwierdzenie.

Zapytać zawsze można, tym bardziej, jeśli bardzo potrzebujesz tej odpowiedzi.
Inna sprawa, czy wasz kontakt pozwoli na zadanie takiego pytania? I czy na pewno chcesz nadal jeszcze się grzebać w tym związku, którego już przecież dawno nie ma?
Może lepiej odpuścić i iść naprzód?

Pytanie, czy i dla niego ma to jeszcze jakieś znaczenie?
No i czy ma ochotę jeszcze grzebać się w przeszłości, skoro juz nowe życie prowadzi?
Ivy, a jakie to ma znaczenie dla ciebie? Trochę się martwię, że może zbyt mocno utknęłaś w tych sprawach z przeszłości, a przez to cierpisz i źle ci się żyje?

Nie wiem, jak było u Ciebie dokładnie. Można sobie zarzucać różne rzeczy. Ja miałam chwile zwątpienia i moment gdy sobie zarzucałam, że nie dałam się upokarzać dłużej i wyszłam z tego. Że niby powinnam być ze stali i to moja wina, że mnie ruszało. Także wiesz... niektórym zarzucanie sobie przychodzi zbyt łatwo, a nie którym zbyt trudno
Popatrzyłam na związki i małżeństwa ludzi obok mnie i stwierdziłam, że większość wcale nie wyglądała lepiej od mojego, więc może trzeba było w tym tkwić, bo tak wygląda życie i tak powinno być? Wybrałam inaczej, nie mam rodziny, nie mam dzieci. Nie chciałam ich pakować od razu od samego startu w coś, co być może by się ułożyło, a być może nie... Nie ma co sobie robić wyrzutów. Jak widać takie myśli mogą się pojawić niezależnie od podjętej decyzji.

podwójny post

Dobrze, że nie wszyscy mają takie rozkminki bo tylko usiąść rozłożyć ręce i zacząć beczeć.

Ja zamknęłam na tyle, na ile mogłam. I cóż, w dalszym ciągu nad sobą pracuję...

Wszystko zależy od tego, co chcesz osiągnąć?
A może nie warto wyzbywać się nadziei i lepiej czekać na miłość?
A może warto jeszcze aktywnie poszukać?
Czasem z czyjejś perspektywy coś inaczej wygląda. Autorka tu pisze, że rozwodnicy mają na pęczki - a moje doświadczenia (a ja w końcu rozwiedziona) są wręcz odwrotne
Z całą pewnością nie zmieniaj siebie na siłę>

W cudzej skórze nie czułabyś się dobrze
Więc może jedynie potrzebujesz pewnych zmian w sobie, żeby lepiej ci się żyło?

Wiesz, każdy z nas ma swoją historię. Gdyby pojedynczego człowieka porządnie wysłuchać, to miałby bardzo wiele do powiedzenia.. Oczywiście, warto byc świadomym przyczyn. Ale czasem warto też odkreślić to, co było, gruba kreską, zbuntować się przeciw temu i iść do nowego. Efektów może nie być, ale cóż cię może spotkać? Najwyżej wrócisz do status quo! Jeśli czujesz potrzebę przepracowania gruntownego siebie, swoich spraw czy problemów, może weź pod uwagę terapię? Czasem warto zacząć od podstaw

Oczywiście, że wszystko ma związek. Coś nas w końcu kształtuje, z jakiegoś powodu tacy, a nie inni się stajemy.
Zycie jest jednak bardzo krótkie, więc warto podjąć decyzję i działać. Spróbować nie zaszkodzi. Moim celem jest teraz, by czynić swoje życie po prostu łatwiejszym i w miarę możliwości przyjemniejszym... Ale ciężko jest jak cholera! Czasami mam takie momenty, że myślę sobie: jakby ktoś powiedział, że jutro umrę, to chyba bym poczuła kolosalną ulgę... Nadal jednak jeszcze brnę...

Swoje lata mam, więc mam tę nadzieję, że z wiekiem mądrzeję

Oby szło

Przyznaję, że kiepskie miałam tydzień
Uważam, że powinna być następująca równowaga w przyrodzie - a co za tym idzie każdym pojedynczym życiu - jak w jednym obszarze ci nie idzie, to w innym dostajesz! Ale gdzie tam! Nieszczęścia parami i takie tam. Dziwić się, że tyle doła i smutku i frustracji wokół!!!

Czemu nie lubisz soboty?

Czasem warto dać myślom i emocjom popłynąć... Trzeba sięgnąć dna, co by móc się od niego odbić
Ja w ogóle mam często problem z zagospodarowaniem tzw. wolnych dni... Świat wokół skarży się na brak czasu, a ja wręcz odwrotnie...

Jedno stwierdzam po tych wszystkich ciosach, jakie mnie spotkały. Każdy miał swój sens, choć nieraz porządnie bolał.
Mój ojciec, bardzo mi bliski i ważny dla mnie, nie żyje już kilkanaście lat, a ja wciąż czuję jego obecność. Nie opuścił mnie.

Dziewczyny, lubicie poezję? Ja bardzo. Ten wiersz dedykuję Wam i sobie. Jest mi bliski od lat:

JAN TWARDOWSKI - ODA DO ROZPACZY

Biedna rozpaczy
uczciwy potworze
strasznie ci tu dokuczają
moraliści podstawiają ci nogę
asceci kopią
święci uciekają jak od jasnej cholery
lekarze przepisują proszki żebyś sobie poszła
nazywają cię grzechem
a przecież bez ciebie
byłbym stale uśmiechnięty jak prosię w deszcz
wpadałbym w cielęcy zachwyt
nieludzki
okropny jak sztuka bez człowieka
niedorosły przed śmiercią
sam obok siebie

Girl, co do tego zamknięcia, którego tak potrzebujesz, to musisz odpuścić. Ja dopiero niedawno to zrozumiałam, a mam już 36 wiosen Jeśli facet się nie odzywa, to powinno to właśnie być tą kropką. Od faceta prawdy się nie dowiesz, oni nie lubią konfrontacji i generalnie unikają mówienia przykrych rzeczy. Także nie proś go o wyjaśnienie czegokolwiek, nawet jeśli się odezwie, to odpowie najpewniej jakimiś banałami.

A ja nie znoszę niedzieli. Rodzinny dzień, a my z moją córką same

Rampampam, to prawda, że jak się wali, to lawinowo schodzi na każdą sferę życia. W moim przypadku zawodowo zawsze było dobrze, to dawało mi tę równowagę. Teraz niestety mam bardzo niepewny okres w pracy, ale myślę sobie, że to jednak niemożliwe, żebym została samotną mamą bez pracy...

Edit:
Jestem fanką Piegowatej Organicznie pragnę choć zbliżyć się do takiego stanu samoakceptacji i zadowolenia, radości z tego, co dla wielu jest nic nie znaczącym drobiazgiem.

Co do przekonania, że każda trudna sytuacja ma jakiś sens, nic nie dzieje się bez powodu itd., to też w to wierzę. Ale czasami okazuje się to dopiero po dłuższym czasie od przykrego zdarzenia.

Edit nr 2:
Jeśli chodzi o temat wątku, to ja właśnie się szykuję do poszukiwań, czy drugiej połówki, to nie wiem. 1,5 roku jestem sama. W tym czasie pierwszy raz w życiu było mi dobrze samej (emocjonalnie, bo logistycznie czasami faceta brakuje ) Ale teraz może ta wiosna, może unikanie zgorzknienia, może pokazanie dziecku, że mama jest szczęśliwa, w każdym razie niedługo zaczynam Od 2 mcy jest ktoś, kto na jakimś poziomie rekompensuje mi brak partnera, ale ta znajomość mi nie służy. Dlatego wracam do gry!!!

Logistycznie? Myślę, że logistycznie zawsze się jakiś facet znajdzie. Sąsiad przykręci żarówkę, pan ze spółdzielni kran naprawi. Nawet na seks się znajdzie, jeśli przyjdzie taka ochota i potrzeba. Emocjonalnie już nie takie to proste.
Ja nie szukam, bo swego czasu próbowałam i to mnie tylko umęczyło. Rozczarowania były przykre. Pracuję nad akceptacją obecnego stanu rzeczy oraz nad wspominaną samoakceptacją. Po cichutku mam nadzieję, że może to się kiedyś komuś spodoba nie tylko na chwilę. Mialam sygnały od paru podrywaczy, że jestem niczego sobie, ale takie przygody nie dla mnie.
Mam teraz pewnego prawie przyjaciela. Łączą nas tylko rozmowy telefoniczne, ale dużo mi to daje, bo już gdzieś pisalam, że najczęściej mi brak po prostu towarzystwa. Jeśli mam z kim i jak spędzać czas, wymieniać i wypełniać myśli, to brak faceta staje się znacznie mniej istotny. W sumie zupełnie do zaakceptowania.

Piegowata trzymam kciuki za Ciebie! No i znowu to powtorze, podziwiam. Masz racje, to od nas zalezy, czy spedzimy zycie placzac, czy wyciagniemy z niego jak najwiecej. Ja to wiem, mowie to sobie, ale jak przychodzi co do czego, to klapa... nie umiem stanac i powiedziec "tak, od teraz jestem szczesliwa" to chyba jednak wymaga duzej pracy nad soba. No chyba, ze to to tylko ja nie potrafie tego dokonac.
Aga ale czemu faceci to tacy tchorze. Nawet nie potrafia byc szczerzy. U mnie sytuacja jest taka, ze on sie mocno dobijal do mnie po rozstaniu ale go olewalam. Bo postanowilam sobie, ze nie bede na kazde jego pstrykniecie leciec. Jak chce, to potrafie byc silna.