Co powinien robić, potrafić, umieć każdy prawdziwy mężczyzna? - Netkobiety.pl

Bo jak facet nie był w wojsku to dupa nie facet tam dostanie jakąś szkołe i inaczej myśli i się robi z niego gość.
Teraz to kaleki nie faceci hihi
A wracając do tematu facet musi zrobić to co niby tylko kobieta potrafi bo są takie czasy że i kobiety niektóre przy mamusi całe życie i same nic nie umieją...
Nie tylko ugotować ale i upiec ciasto posprzątać i zająć się domem

To samo powtarzam. Mój M tez

A wracając do tematu. Powiedz mi. Jeśli ja umiem zrobić w domu wszystkie "babskie" czynności  (tak, upiec ciasto tez. Bardzo to lubię) a oprócz tego dokonać podstawowych napraw, zrobić remont, zrobić przy samochodzie na tyle na ile się da nie posiadając kanału, to po co miałabym wybierać wśród facetów niezgule, który np. będzie czekał aż ja przyjdę z pracy, żeby zrobić mu obiad, bo sam nie potrafi i trzeba wokół niego skakać?
Bez żartów. Wokół mnie skakać nie trzeba i tego samego wymagam od faceta.
Cała reszta układa się już sama.

Masz niewątpliwie rację i ja swoją tesciowke wielbie za to niezmiennie. Tyle, że w temacie o facetach opisujesz coś co facetem z dużym prawdopodobieństwem nie będzie nigdy. Będzie za to raczej smutną jeczaca pipa jakich wiele.

Uwierz mój drogi, że są takie kobiety, które nie wymagają posiadania szklanej kuli. Sama do nich należę.

I co więcej - uważam, że męski, pragmatyczny punkt widzenia jest nie do przecenienia. My tak nie umiemy.

bo nie ma ideałów

te które nie wymagają umiejętności czytania w szklanej kuli,

wiedzą że "szklana kula", okłamuje

jaki powinien być i co powinien mieć, to jest przeważnie lista "braków, chciejstw, własnych wad, iluzji własnego szczęścia"

Manipulowanie ludźmi    Dobre.
A co do niemęskości to dawno temu moje kolezanki przerobiły mnie na laskę.  I wiesz co, nawet ładna byłem:)   i miałem branie.
  Ale to chyba w zasadzie nie jest kwestia niemęskości.  Nie wiem, ja to tak jakoś inaczej chyba widzę czy co.  Ale kobiety takie zdecydowane, pewne siebie wcale nie sa przecież chłopskie.    Może łapiesz mi o co chodzi.
Taki niemęski facet to jest tak samo jak cipa   i taką samą cipą może byc kobieta

W moim przypadku to nie musi umieć niczego oprócz okazywania mi miłości.
Jeśli coś się popsuje, przestanie działać to zawsze specjalistę można wezwać.
Lubię kiedy mężczyzna wyręczy mnie w noszeniu ciężkich przedmiotów, ale to chyba zdolności jakiś tam większych nie wymaga

Doceniają, doceniają, ale sama obrotność to za mało, jeśli innych walorów brak.

A czego chcą mężczyźni?

Moim zdaniem doceniają,  zwłaszcza, gdy inna kobieta w rodzinie ma takiego z dwiema lewymi rączkami Tylko wielu mężczyzn właśnie w taki sposób okazuje uczucie do kobiety: naprawi jej samochód, umyje go, zrobi coś w domu, zaorze się w ogrodzie...podczas gdy ona chciałaby tę miłość w innych "wyrazach", bardziej osobistych, otrzymać.  I taką doceni bardziej. Bo co by tu nie debatować,  kiedy  mężczyzna jest dobry w "te klocki" i to na polu uczuciowo- łóżkowym wykazuje największy talent, na wiele jego wad i nieumiejętności chętniej przymykamy oko.

Bzdura! Na etapie wyboru partnera - szuka się tego najlepszego, oczekiwania że gość będzie coś umiał, coś reprezentował sobą są najbardziej normalne, dokładnie to samo robi facet szukając kobiety życia - chce mieć NAJ...najzgrabniejszą, najmilszą, najzaradniejszą (wg tego, co kto lubi).

Ale kiedy dokona się wyboru, to potem trzeba sobie radzić z tym, kogo się wybrało.
Poza tym ludzie się zmieniają - zupełnie inne są relacje po roku, po 5 latach, po 20 latach, pewne rzeczy same się weryfikują, czasem gdy ta "niedoskonałość" za bardzo uwiera to związek się rozpada.

Powiem Wam tak, nie przeczytałam całego wątku, ale jak widzę takie tematy jak ten "co POWINIEN robić PRAWDZIWY mężczyzna", to się we mnie gotuje krew. Nie dość, że kobiety wkurzają się na stereotypy, które dotykają je co dzień, męczą, niszczą życie, to jeszcze potrafią wzmacniać stereotypy męskie.

TO RANI.
Tak Wam powiem. Pomyślcie, o ile dziwniej brzmiałby ten post, gdyby brzmiał "co powinien robić, potrafić, umieć prawdziwy CZŁOWIEK".

O, i nagle jakoś nienaturalnie.

Określanie kogoś prawdziwym mężczyzną jest złe. Budujemy standardy, których nikt nie może spełnić, a potem, gdy próbuje, czuje się nieszczęśliwy. Tworzymy społeczeństwo, które dąży do wymyślonych ideałów, których nikt nie jest w stanie spełnić. Sami wystawiamy się na porażkę, i wszystkich naokoło. A potem dziwimy się, skąd taki ogromny procent ludzi z depresją...

Szczęśliwy ten, kto się temu nie poddaje i jest po prostu SOBĄ.

(I wtedy ma większe szanse na szczęśliwy, zdrowy związek).

To przeczytaj - zacznij od pierwszego, bo dyskusję zaczął facet.

??? czyli co obalamy dawne wyobrażenia - faceta: głowy domu, bojownika, złośliwie powiedziałabym "mężczyzny" jeśli to słowo ma jakieś znaczenia, a w to miejsce wstawiamy troki od kaleson? Sama słyszę od mojego M. że kobiety w dzisiejszych czasach są takie wyzwolone, wszystko potrafią - ale nie jest to komplement, jest to wymówka do leżenia do góry sękiem i nic nie robienia i nie brania żadnej odpowiedzialności!

Możesz czuć się zraniony - niczym średniowieczny rycerz na turnieju ale nie zmienia to faktu, że nawet przy znacznie elastyczniejszych podziałach ról we współczesnej rodzinie - ludzie dzielą się obowiązkami (znam tylko jedną rodzinę, gdzie facet został w domu z dzieckiem, a kobieta wróciła do pracy, bo dużo więcej zarabiała, większość na ogół dzieli się obowiązkami w tradycyjny sposób, bo jest on bardzie dopasowany do ich bieżącej sytuacji). U ciebie słyszę to samo, co u wielu facetów - bądźmy sobą, dążenie do ideałów jest złe, blee i taki tam bełkot... czyli co najlepiej nie dążyć do niczego, czekać co życie przyniesie.
Podział ról w rodzinie nie wynika z loteryjki - kto będzie szczęśliwy, a kto nie, tylko z szeregu obowiązków, z którymi trzeba sobie radzić, by rodzina mogła funkcjonować, by również mogła być szczęśliwa. Gdyby to było takie proste - gdyby tylko podmienić słowo mężczyzna na człowiek, jako człowiek mogłabym teraz siedzieć na stoku jakiejś ładnej górki i podziwiać krajobraz, mogłabym być sobą i czuć się szczęśliwa, ale siedzę w pracy i zarabiam na moją rodzinę.

Odpowiadając na pytanie z tematu - co DLA MNIE musi umiec mezczyzna?
Napisac pismo procesowe, dobrze wygladac w todze i w garniturze, UGOTOWAC OBIAD, wyprasowac sobie ciuchy, posprzatac.
Technicznych rzeczy nie wymagam.
Moze uzywac kremu przeciwzmarszczkowego (jak moj). Zadbanie w cenie.
Moze byc za to nieudolny w naprawianiu rzeczy wszelakich. To slodkie.

Bycie sobą znaczy tylko tyle - bycie sobą. Nie mówię tu o zachowywaniu się tak, czy inaczej, bo jest to przyjemne, tylko zachowuję się tak, bo jest to prawdziwe. Oczywiście, w granicach: nie krzywdzę tym innych ludzi.
O konsekwencjach każdy dorosły człowiek wie, nie mówię o zachowaniach, które mają ranić innych, tylko które mają pozwalać mi być mną. Nawet jeśli ma mi być daleko od ideału. (czyjegoś ideału).

Bycie sobą nie jest "dogadzaniem sobie". To zupełnie inne pojęcia. Mi chodzi o bycie sobą w tym, co robię w życiu, jak się zachowuję, co mi pasuje, co jest dla mnie ważne, a potem działaniem zgodnie z tymi przekonaniami. (Nie krzywdząc innych, oczywiście).

Nie określam siebie przez "jestem osobą która lubi grać na komputerze" i na to poświęcam życie. To płytkie postrzeganie tego, kim jestem. Mam wiele wymiarów, stron, wiele pasji, przekonań, postanowień, przemyśleń, uczuć. One są moje - i jeśli działam zgodnie z nimi to mam większą szansę na bycie szczęśliwym człowiekiem.
Natomiast jeżeli w imię czegoś - nakazu rodziców czy presji społecznej - rezygnuję np. z mojej wiary (chodzę do kościoła bo mi każą, ukrywam moje inne przekonania), nie chodzę na balet bo to niemęskie, nie chodzę na strzelnicę, bo to za mało dziewczęce, lub przeciwnie - robię coś, czego nie chcę, np. wkuwam biologię żeby mieć ten idiotyczny czerwony pasek - to tracę. Tracę okazję do rozwoju, do poznawania siebie i ludzi, którzy myślą podobnie. Tracę czas, tracę znajomych, tracę siły do życia.

W związku to samo. Jeśli mi coś nie odpowiada i nie jestem w stanie z czymś sobie poradzić, to nie siedzę w tym związku i udaję, że wszystko jest okej, bo to fałsz, kreuje nieszczęście. Będąc sobą pozwalam sobie na powiedzenie - to nie unieszczęśliwia, nie pasują mi takie rzeczy, znajdźmy inne rozwiązania. Jeśli nie jestem w tym sobą, tylko "prawdziwym facetem" czy "prawdziwą kobietą" to tracę. Tracę okazję do bycia szczęśliwym. Tracę okazję do stworzenia czegoś wyjątkowego, jeśli pozwalam sobie na przyjęcie maski.

Nie mówię tu o wygodzie, mówię o świadomym, odpowiedzialnym podejmowaniu decyzji, że jestem taka a nie inna i na takie rzeczy pozwalam, a na inne się nie zgadzam - nawet jeśli społeczeństwo będzie na mnie naciskać "bo tak wypada" "bo tak powinno być".

Dodam, że w związku są dwie dorosłe osoby, więc moje działania wpływają na drugą osobę, i odwrotnie. Działania partnera wpływają na mnie. Oczekuję od drugiej osoby tego samego - bycia sobą, a nie dopasowania się do schematów, które nie są nasze, tylko narzucone jakby z rozpędu, bo wszyscy naokoło tak robią.

O co mi chodzi, istnieje tyle zewnętrznie wyznaczonych standardów, które mówią mi i innym naokoło, co POWINNI robić, jak powinni się zachowywać, czego nie robić, jak robić, co wypada, nie wypada. A mało kto się zastanawia naprawdę na ile to ma sens i czy przynosi coś naprawdę dobrego.

O dzieciach:
Zakładasz, że człowiek, który jest nieprzymuszony do dbania o swój rozwój intelektualny i fizyczny, tego nie zrobi. Że jedynym sposobem na zadbanie o przyszłość twojego syna jest twoja koncepcja, to, jak ty to widzisz, i na inny sposób dotarcia do wiedzy o tym, że warto się uczyć i warto zadbać o swoje zdrowie, nie dotrze.
Jest to oczywista droga, droga, którą podąża większość rodziców, bo po prostu nie wiedzą lepiej, nie wiedzą, że można inaczej, i też kieruje nimi zdrowa obawa o przyszłość swoich dzieci. Tylko w tej obawie zapominają, że dzieci powinny też BYĆ SOBĄ. Co to znaczy? Że mają prawo odkrywać te rzeczy po swojemu. Że mają prawo zmienić zdanie w III klasie liceum co chcą zdawać na maturze, jeśli to jest ICH własne przemyślenie. Że mogą nie spać tylko grać na komputerze, a potem iść do szkoły - i zrozumieć na własnej skórze, że to chałowo, być tak umierającym przez to, że zarwało się noc. (A świat się nie skończy). Niech będzie sobą i wybierze balet albo piłkę nożną, a po trzech latach zmieni zdanie. Nie prowadzi to do samozadowolenia, tylko do odkrycia - kim jestem? czego chcę? co jest dla mnie ważne? czy to jest okej czy coś innego jest okej? o czym marzę? co jest dla mnie dobre?
Czy nie wszyscy chcielibyśmy mieć dzieci, które potrafią same odpowiedzieć na te pytania? (prawda jest taka, że my sami często nie umiemy na nie odpowiedzieć).

Oczywiście, że bycie sobą pociąga konsekwencje! Stracę znajomych, którym nie odpowiada mój sposób bycia. Wkurzę babcię, bo przestanę chodzić do kościoła, a ona tak na to liczyła.
Ale wynika to z szacunku do samego siebie, z miłości do samego siebie. Jeśli ja akceptuję siebie i pozwalam sobie na bycie taką osobą, jaką jestem, to mam wtedy szansę na tworzenie szczęśliwego  związku, w którym nie nadwerężę siebie i będę mogła zrozumieć też jak działa druga osoba, która ma inne przekonania.

No i o to mi chodzi. (Bardzo dobrze słyszeć, jakie masz podejście do wychowania. Wcześniejszy post brzmiał inaczej Jakkolwiek nadal wzdragam się przy słowie "wymuszam").

W tym wątku kłócę się z w tym, że w ogóle istnieje coś takiego jak "prawdziwy mężczyzna". A pytanie i doradzanie komuś co powinien umieć, i jak się zachowywać, żeby dorównać takiej idei, tylko wpędza w kompleksy. Zero tu tej prawdziwej prawdziwości, jeśli mogę to tak nazwać. Dlatego wolę powiedzieć takiej osobie - bądź sobą, znajdź swoje pasje, znajdź coś, w czym jesteś dobry, popracuj nad pewnością siebie i autentycznością, wyrażaj otwarcie co myślisz i działaj zgodnie ze swoimi przekonaniami i bądź dla siebie wyrozumiały. Zamiast ścigać stereotypy. To przyciąga wartościowych, ciekawych ludzi, potencjalnych partnerów też, ale i znajomych i przyjaciół.

Monoceros - ja też ci radzę przeczytać cały wątek. Okaże się, że większość kobiet wcale tej stereotypowej, "prawdziwej" męskości nie oczekuje. A jej największym i najbardziej zagorzałym orędownikiem jest facet, który się w taką wizję wpisuje i w związku z tym oczekiwał walidacji i pochwały swojego podejścia.

Ostatnio miałam z moim lubym dyskusję zahaczającą o temat - po tym, jak stwierdził, że "nie jest samcem alfa". Troszkę mnie zatkało, muszę przyznać. I mu wyklarowałam, że dla mnie (a jestem pewna, że nie tylko) "prawdziwy mężczyzna", "samiec alfa" to niej jest buc, który przerzuci trzy tony na siłce i wyrąbie hektar lasu, ale swych męskich dłoni nie zhańbi prasowaniem a swego męskiego mózgu myślą, że kobieta może być mu równorzędną partnerką. Dla mnie facet, który sam sobie jest sterem, żaglem i okrętem, inteligentny, zaradny i opiekuńczy to jest prawdziwy mężczyzna (chyba, że akurat występuje na kartach jakiejś książki ).

Faceci znaczeni częściej i wygodny sposób zrzucają tę część "mitu" męskości.
Nie chodzą na wojny, nie muszą polować na zwierzynę, ani ciężko w pocie czoła pole orać mają wygodne prace, wygodne życie w domu. Kobieca część obowiązków znaczenie słabiej poddaje się temu przełamywaniu schematów, bo jednak - to kobieta rodzi dzieci, a potem bardziej zagłębia się w typowo kobiece obowiązki związane z prowadzeniem domu, wychowywaniem dzieci; kobiety częściej są nastawione na drugiego człowiek - to one zazwyczaj zajmują się starszymi rodzicami; jest też różnica w radzeniu sobie z problemami - kilku moich znajomych, jak dotknął ich jakiś poważny problem np. utrata pracy, to popadali w czarną rozpacz, deprechę i tylko ich problem istniał, kobiety w podobnej sytuacji zaczynają szukać rozwiązania - godzą się na gorszą pracę, by jednak mieć pieniądz, by jakoś funkcjonować, zwłaszcza gdy mają dzieci. Oczywiście to są moje obserwację z życia (moich znajomych), nie jakaś prawda obliczona, zmierzona, przebadana przez psychologów.

Do czego zmierzam - faceci często manipulują w ten sposób robiąc z siebie ofiary dzisiejszych czasów, tak jak napisała Ruda102 często to faceci chcą podtrzymać ten stereotyp, robiąc z niego "wydmuszkę" - oczekiwania kobiet są zbyt wygórowane, chcą by facet robił wszystko i naprawił kran, i poprzytulał, i zarabiał dużo, itd. Poprzez zanegowanie tego, czują się usprawiedliwieni - nie można osiągnąć ideału, więc nie ma co w ogóle się wysilać. Zazwyczaj  nie da się im wytłumaczyć, że kobiety oczekują czegoś innego (dopasowanego do danej sytuacji).
Dałam się kiedyś wrobić w tekst "bo mi to nie przeszkadza" - no dobra, on nie śmieć, a nawet jak jest bałagan, to jemu nie przeszkadza, to ja mam takie przesadzone wyobrażenie jak powinien wyglądać dom... no to sprzątałam i tak z wieloma sprawami, aż w pewnym momencie nasze dziecko miało więcej obowiązków niż M. Jak przestałam robić niektóre rzeczy, to okazało się, że jednak... przeszkadza i gdy "mi przestało przeszkadzać", to M. zajął się niektórymi babskimi obowiązkami jak chociażby pranie.

To co piszesz na początku, to właśnie ta część większego problemu. Zgodzę się z przedstawionym schematem i jeśli chcesz, to myślę, że nawet łatwo można go wyjaśnić.
Skoro od dzieciństwa wmawia się facetom, że facet nie płacze, facet zawsze daję rade, facet musi być opoką rodziny, facet powinien móc utrzymać kobietę i dzieci, facet nie może okazywać słabości - a wmawia się, nawet dziś, ucząc dwójkę dzieciaków, usłyszałam od rodziców, jakie to zachowanie przystoi chłopcom ("i nie rycz jak baba"). Skoro nagle się okazuje, że facet nie może podołać tym zadaniom, którym "musi" podołać, bo związana z tym jest duża presja, to oczywiście, że powstaje dla niego problem. A skoro nie pozwala się mu też na konstruktywne rozwiązywanie problemów (przegadanie, pokazywanie emocji, wypłakanie się, poproszenie o pomoc, szukanie pokojowego rozwiązania poprzez negocjacje i mediacje tak jak się na to pozwala dziewczynom i tego się je uczy), no to zaczynają głupieć, wpadają w marazm i apatie, bezsilność. No bo jakie inne metody im zostają? NIE jest to ich wybór czy ucieczka, tylko wyuczony od dzieciństwa schemat, który nagle przestaje działać, po którym zostaje pustka i bezsilność.
Oczywiście, to co napisałam, to generalizacja, bo znajdą się wyjątki, natomiast obserwacja rzeczywistości pozwala mi stwierdzić, że jednak takie jest generalnie podejście. I stąd takie mamy efekty.
Więc trochę rozumiem. Nie do końca jest to czyjakolwiek wina - może tylko tych, którzy nadal bezmyślnie powielają schematy. Nie nazwałabym żadnego z tych zachowań "manipulacją" ponieważ to słowo zakłada celowość. Ja myślę, że mało kto jest świadom, skąd te zachowania się biorą, czego są skutkiem i jak sobie z nimi poradzić. Jakkolwiek, uważam też, że można nad tym pracować, zamiast tylko nad tym żałować.
Do tego potrzeba jednak dużo samozaparcia i chęci otworzenia oczu, jak wykrzywiają nas wymagania społeczne. Trochę czasu minie, zanim poprzez warstwę tekstów słyszanych przez całe życie dotrze do nich inny, mniej liczny głos "nie musisz być taki, czy owaki".

(I działa to tak samo dla wielu kobiet - czemu zostają w domu opiekować się dziećmi, nawet jeśli obiektywnie patrząc, jest możliwość takiego rozłożenia obowiązków, aby każdemu było w miarę wygodnie? I znów wchodzą w grę społeczne oczekiwania, którym bardzo trudno się oprzeć. Oczywiście, generalizuję znów. Ale jeśli kobieta wynosi z domu przekonanie, że rolą kobiety jest bycie taką super babką, która zajmie się dziećmi, domem, mężem, obiadem, prasowaniem, praniem i do tego nie uroni ani kropli potu - no to jasne jest, że poddaje się temu schematowi. Mężczyzna też wywiera na nią wpływ, bo oczekuje tego samego, jeśli wyniósł to z domu. I ot, skończona bajka.)

"Bo mi to nie przeszkadza" jest trudnym zwrotem. No bo z jednej strony, czemu mam na kogoś naciskać, jeśli tej osobie rzeczywiście to nie przeszkadza? To mój problem. Ale z drugiej strony są moje granice, coś jest dla mnie ważne, więc mam też prawo oczekiwać od drugiej osoby, która dzieli ze mną życie, że uszanuje, że MI to przeszkadza. Wynika to z szacunku do siebie i do drugiej osoby - cudownie jest usłyszeć szczere słowa "jeśli dla ciebie to ważne, to się dołączę".

O tak, też dodam "możesz być taki, czy inny, i to jest SUPER!"

Jakie okulary??