Bajka się skończyła. JAK DALEJ żyć ? Jak się na nowo odnaleźć ? - Netkobiety.pl

Witam

.. teraz to się poryczałam dziewczyny..

Oczywiście doceniam co piszecie, Tarantella - dziękuje.

Jak to wygląda z mojej perspektywy teraz:
teraz wiem ( również czytając Wasze historie ), że od października za bardzo skupiałam się na nim, na niej, na tym jak to było, na szczegółach. Ale TO WSZYSTKO zawdzięczam mojemu niewiernemu, wiem i zdaję sobie sprawę z tego że gdyby wtedy w listopadzie powiedział mi CAŁĄ PRAWDĘ to tak przeżyłabym to bardzo ale byłby to JEDEN CIOS ..JEDEN ! A tak on chroniąc swoją dupę ( czy też jak teraz twierdzi nas, bo przecież bał się że jak się dowiem to będzie koniec ) dawkował mi tą prawdę a ja co kilka miesięcy musiałam przyswajać coś nowego.
Kur** to mnie boli !!! ( sorry za obcesowość )

Tylko Endaluzja, Przyszłość, Betsy, Baronówna, Elle, Tarantella i wszyscy mnie czytający:
Co w przypadku kiedy w lutym dałam szansę, on starał się i wierzcie mi wielokrotnie podkreślał że czuje się jak śmieć z tym co zrobił, że nie może patrzeć w lustro, że jak mnie straci to nie da sobie rady ( ok, biedolenie )
I tak: romantyczne akcje, sporo wyjazdów ( akurat córa była na zielonej szkole, dziś wraca )
A w poniedziałek wydało się to że jednak nie urwał tego wtedy kiedy mi mówił w listopadzie tylko na początku stycznia - ze strachu że się wygada sucz etc etc
Znowu huśtawka, tu chwile które są miłe i znowu jakby mi ktoś w twarz przywalił...

I tak podnoszę się..upadam...i tak na okrągło..

Od lutego widzę w mojej córce większy spokój, cieszy się że jesteśmy razem, przeżyła te nasze emocje, mimo że odsuwałam ją od tego jak najbardziej potrafiłam, ale widziała..moje zapuchnięte oczy....zadawała pytania kiedy wyrzuciłam męża...
Teraz wróci i naprawdę myślicie że mogę jej to znowu dawkować ?
Napiszecie To nie ja ! to on ! Tak ! Racja ! Ale to też moje dziecko i moje wybory..
PAtrzę na niego widzę że płacze, że wygląda jak cień, że cierpi ...czuję litość ...czuję taką mieszankę że na tą chwile tego nie opiszę..
A co ze mną ..? Nie wiem...

Przepraszam nieskładnie dziś piszę..posypałam się trochę..

Gia. Rozumiem.
Powiem ci co ja bym zrobiła, rozumiejąc twoje podejście ze chcesz próbować ratować ten związek mimo tego ze nie znałaś całej prawdy.
Powiedz mu ze ma ci powiedzieć wszystko, czego jeszcze nie wiesz. Zapytaj kiedy naprawde sie to skończyło. I tak dalej. Jeśli teraz przyłapie cie na kłamstwie-tak mu powiedz- to koniec. Jeśli teraz nie powiesz mi czegos a ja sie potem dowiem. To koniec.
A potem każ mu sie wynieść. Bo musisz to przemyśleć. Ma ci zniknąć z oczu. Definitywnie. Jakoś sobie poradzisz. Tak mu powiedz. Powiedz ze potrzebujesz miesiąca. I nie chcesz nic od niego ani o nim słyszeć. A wtedy mu powiedz co postanowiłaś.
Zobaczysz co zrobi przez ten miesiąc. Zobaczysz jak sie czujesz myśląc tylko o sobie nie analizując jego uczuć i zachowań. Wytłumacz mądrej córce ze potrzebujesz tego czasu bo tata cie zranił i musisz sie teraz zając soba.

Mussuka - masz prawo nie mieć do mnie sympatii, oczywiście.
Masz racje, jestem słaba,  choć nigdy tak o sobie nie myślałam.
Sama dałam się tak poniżać ..W imię czego ? tamtych lat, kurczowo trzymania się przeszłości ? człowieka którego już dla mnie nie ma ? Nie wiem.
Nie masz racji - mojej córce poświęcałam czas, rozmawiałam i tak - nie udał się czasem żeby nie zobaczyła mojego smutku, ale ani ja ani ten mój beznadziejny mąż nie dał jej odczuć jakie burze przechodzą między nami.
Tak, widziałam że jest jej źle, że nie ma taty obok, kiedy wywaliłam go w lutym, byłam z nią, rozmawiałam, i po miesiącu zdecydowałam się dać mu szansę na określonych zasadach - powiedzenia prawdy.
Masz rację  - zasad tych nie uszanował. Nie zasługuje na to żeby ze mną być.

Ja jednak szczerze wątpię by osoba, która ciągnie romans i zaciera jego ślady (!!) tyle czasu, czuje jakąkolwiek skruchę..

U mnie tez tak było, a po czasie dowiedziałam się, że on nie uważał żeby zrobił coś niewłaściwego, "skoro brakowało urozmaiceń" (cokolwiek to znaczy).

Dlatego ja nie uwierzę, nie jestem w stanie uwierzyć (z autopsji i doświadczeń z najbliższej rodziny, znajomych i historii tutaj) by można było być na tyle 'trzeźwym' by planować zdrady - w końcu żeby wypaliło trzeba grać na 2 fronty, to wymaga jakichś zdolności zarządczych - a potem nagle z tego planowania co? ..że niby nagle jakaś skrucha? Dajcież spokój, mózg ludzki tak nie działa.

Gija, nigdy-przenigdy nie zasłaniaj się dzieckiem. Po pierwsze dajesz jej, jako kobiecie, przykład, że w przyszłości jej partner będzie miał prawo robić to samo. Nie sądzę byś jako matka chciała patrzeć, jak Twoje dziecko cierpi tak, jak Ty w tej chwili. Dzieci nie są ani głuche ani ślepe. Zbierają 110% informacji krążącej w powietrzu. Udawanie, że nic się nie stało jest nawet jeszcze gorsze, bo uczy się, że emocje można (trzeba!) stłamsić.

Po drugie. Mój syn jest już dziś pełnoletnim chłopakiem. Kiedy przechodziłam to samo co Ty teraz, był właściwie dzieckiem. Dla niego, jak i dla mnie, to spore logistyczne i emocjonalne saldo sprzed lat to nie było wąchanie kwiatków. Ale dziś jest ze mnie dumny chyba bardziej niż ja sama z siebie. Wie też, że w pewnych zasadniczych kwestiach matka nie da sobie w kaszę dmuchać. Pewnie, że, jak to nastolatek, ćwiczy mnie na różne sposoby, ale ma też świadomość, że jest określona granica, dalej której nie ma bata, żebym puściła. Pomyśl - jeśli dziś pokarzesz córce, że nie można Ci bezkarnie narobić na głowę, to możesz na przyszłość zgromadzić spory kapitał wychowawczy.

No i poza wszystkim, sorry, jakim wzorcem dla dorastającej dziewczynki jest facet, który upokarza swoją żonę i naraża ją na cierpienie, a swoją kochankę, z którą łączyło go jednak coś więcej niż szybki seks po pijaku w portowej tawernie, określa takimi epitetami, jak nam to cytowałaś. Masz świadomość, jaką Twój mąż dał kochance satysfakcję biegnąc do niej ze spodniami spuszczonymi do kolan zaraz po waszej rocznicy? Dał jej w ten sposób jasny sygnał ? byłem tam z żoną na tym wyjeździe ale cały czas myślałem o tobie i oto jestem migusiem. Ktoś, kto tak poniża jedną kobietę względem drugiej musi się sporo jeszcze o kobietach nauczyć, żeby móc się nazywać ojcem jednej z nich.

Wiesz, to wynika ze strachu i wstydu przed konfrontacja z myślą, że "nie jestem taka fajna skoro jednak wybrał inną", więc żeby ta myśl tak nie rąbała niczym siekiera, człowiek idzie w wyparcie i zaprzeczenia - u mnie było to samo.

To był czas gdy byłam w największej d... jeśli chodzi o poczucie wartości, wystarczyło lekkie pacnięcie bym upadła na przysłowiowe kolana, a on mi zasadził z pięści w tył głowy odrazu

Dzisiaj wiem, że to było moje wielkie otrzeźwienie i przebudzenie, bo dzięki tej sytuacji mogłam zobaczyć jak daleko odeszłam od siebie, że zdradziłam siebie wtedy: 1) nie wierząc w siebie i godząc się na takie traktowanie 2) przyjmując go potem w zasadzie na podstawienie tak infantylnych przesłanek jak u GIA (no, może nie było balonów w serduszka )

Uzależniałam całkowicie poczucie swojej wartości od tego czy uda mi się "wygrać" w tej chorej walce z wyimaginowanymi rywalkami, czyli kochanką (jedną lub kilkoma, nigdy się pewnie nie dowiem i nie chcę wiedzieć ) Zapomniałam o tym, że nie ma takiej opcji by ktokolwiek był lepszy ode mnie, bo nie na tym to wszystko polega.
Dopiero jak się poddałam, odpuściłam potrzebę rywalizacji, wtedy zaczynałam powoli 'wygrywać'. Dopiero kiedy mogłam spokojnie powiedzieć: "A bierzcie go sobie, kto chce. Ja już go nie potrzebuję."

Dopóki go 'potrzebujesz', a raczej - dopóki wydaje Ci się, że go potrzebujesz by być szczęśliwa, dopóty będziesz codziennie umierała ze strachu by ktoś Ci go nie odebrał..a raczej by on nie wybrał innej. Tak się nie da żyć.
On już wybrał i nie byłaś to Ty. Takie są fakty, musisz się tylko na nie przebudzić.

Tak, strach i rozpacz przed tym, że nie jest się kochanym.

A bierze się on tylko z jednego źródła zawsze - gdy nie kochamy siebie bezwarunkowo. Wtedy uzależniamy porcję miłości i akceptacji, jaką dla siebie mamy od tego jaki stosunek mają do nas osoby, na których nam zależy.

Si. A zobacz z jakim spokojem możemy teraz obserwować 'zmagania' osób, które przez to przechodzą. I wiemy, skąd to wynika i gdzie szukać rozwiązania i ulgi, a oni i tak muszą sami to poczuć, zrozumieć, przetrawić. Z drugiej strony możemy być o nich zupełnie spokojni i nawet sobie z tego trochę pożartować, bo dobrze wiemy, że tak naprawdę nic im nie grozi, są w 100% kochani i bezpieczni, problem w tym, że nie są w stanie tego teraz dostrzec, stąd całe cierpienie - iluzja

A potrzeba adoracji i bycia w centrum uwagi człowieka, który do tej pory był tego źródłem -pewnie jedynym, to jak potrzeba wzięcia kolejnej 'działki' żeby życie było w miarę znośne.

GIA, widzisz my tutaj jesteśmy żywym (mimo' że anonimowym) dowodem na to, że jest inny świat po drugiej stronie lustra
Pozbądź się na jakiś czas małża ze swojego życia i zajmij się sobą. W sobie szukaj rozwiązań swoich problemów, nie w nim.

Gdyby on myślał o Waszym małżeństwie tak samo , nie przyszłoby mu do głowy szukać dupy na boku.
Nie kochasz siebie i nie szanujesz, nie w tej chwili. Bo patrzysz na jego ekscesy, pozwalasz na dawkowanie prawdy niczym trucizny ze spowolnionym działaniem, żeby cierpienie było większe.
Sytuacja z Waszą rocznicą i hotelami dla Ciebie i kochanki potem definiuje go w zupełności. To już wiemy.
Mam przykre przeczucie, że sprawa się rozmyje.. i będziecie udawać.. do następnego razu.

Boisz się innego życia niż życia z człowiekiem, jakim okazał się i w tej chwili jest Twój mąż?
Przecież on teraz po raz kolejny Cię oszukał. Noszsz k... , po raz który? Bał się, że nie zrozumiesz czy że wyjdzie, jakim złamasem jest?
Niech se wsadzi te balony w swoją puszczalską dupę.

Dzięki i podziękuj tez sobie. Ja widzę, że Ty dobrze rozumiesz o czym ja pisze, więc mogę śmiało założyć, że mamy w głowie poukładane podobnie

Było dobrze, ale Twój mąż ewidentnie należy do tych, którzy uważają, że jeśli jest dobrze to może być lepiej w sensie - inaczej. I ma do takiego myślenia i potrzeb jak najbardziej prawo, tyle że.. to się inaczej załatwia będąc dorosłym facetem.

Gość jest typem, który potrzebuje adrenalinki i ciągle musi doświadczać czegoś co tą adrenalinkę do żył uwolni: czy to nowa dupka czy przejazd na kolejce w wesołym miasteczku dla niego , jak widać, bez różnicy.

To nie Twoja wina, że nie jesteś 100 różnymi laskami, kolejką wysokogórską, spływem kajakowym, papryką jalapeno i co tam jeszcze w 1 osobie, żeby te potrzeby małżonka obłaskawić.
To on ma zrozumieć, skąd u niego te potrzeby sprawdzania się na zewnątrz. Tyle, że on nie doszedł do etapu powątpiewania czy to w ogóle jest tędy droga.. i dlatego możesz się wywrócić na lewa stronę i zrobić mu pokaz slajdów z waszych cudownych 11 lat, a on podrapie się po łbie i pomyśli: "No, fajnie było..to teraz what`s next, bo nuda wieje.."

GIA_79
Czy Ty zauważyłaś, że wszystkie mądre rady, uwagi, opinie pochodza od dziewczyn, które przeżyły to co Ty teraz przeżywasz, a co najważniejsze, że znalazły dla siebie szczęśliwe wyjścia z trudnych sytuacji? I każde to "wyjście" było inne niż to co sama sobie fundujesz.

Nie widzisz, że problem tkwi w Twoim wciążmężu i nie ma znaczenia, czy jesteś piękna czy brzydka, mądra czy głupia, bo on za jakiś czas zrobi Ci powtórkę z rozrywki na 100%. Ten typ tak ma, możesz oczywiście próbować zrozumieć skąd się to u niego bierze, ale po co? Ile razy Cię zdradzał sama nie wiesz, nawet jeżeli przez kolejne kilka lat będzie najpoprawniejszym małzonkiem w Polsce, to znów przyjdzą problemy w pracy, zdrowotne, kryzys wieku średniego i znów będzie potrzebował pocieszycielki, kogoś kto zrozumie go lepiej niż żona. Nawet jak mu będziesz mówiła kłamiąc (a będziesz) "oj ty mój najwspanialszy, najmądrzejszy", to on przestanie Ci wierzyć i poszuka kogoś komu uwierzy.

To co robisz teraz ze swoim życiem doprowadzi do tego, że za kilka lat Ty będziesz coraz słabsza psychicznie, będziesz baaardzo ciężko pracowała, żeby udowodnić mężowi, że jesteś go warta, a każdy Twój błąd zostanie wytknięty. Mąż wyssie z Ciebie całą pozytywną energię i siłę.

A jeżeli kiedyś w przyszłości wasze małżeństwo się skończy, od córki usłyszysz pretensję, że nie zrobiłaś tego wcześniej. Będziesz wtedy o ileś tam lat starsza, może zgorzkniała, na 100% nieszczęśliwa i dużo trudniej będzie odbijć się od dna.

Mając tyle mądrych porad zacznij dziewczyno myśleć, zobacz ile masz możliwości wyboru:
- możesz wegetować tak jak teraz
- możesz zmusić męża do terapii, a i Tobie wizyty u psychologa mogą pomóc
- możesz wyrwać chwasta ze swojego życia

Tak Tarantella każde słowo musi poczekać na odpowiedni czas, tak jak ja sama muszę dojść do tego czego tak naprawdę teraz chcę.
Co do terapii - mój w lutym sam zaproponował terapie. Tylko terapeuta jak zaczął mi gadać o tym, że wszystko się bierze z wzorców z dziada pradziada, jak chciał pytać o naszych przodków, jak mi zaczął wmawiać że niepotrzebnie rozmawiam o takich sprawach ze swoją najbliższą przyjaciółką ( bo powinnam tylko z nim ) to wymiękłam...Po 3 spotkaniach miałam dosyć.

Z czym ma problem mój mąż ? Z niedowartościowaniem. Z niedowartościowaniem ze mną, przy mnie - jakkolwiek.
Czy jestem w stanie to zmienić ? Nie
Czy chcę się zmienić ? Nie.

Wnioski nasuwają się same.
Dochodzę do tego dziewczyny - dzięki. I naprawdę czytam Wasze teksty i biorę je do siebie.

GIA_79
Trochę namieszam?
Wiem, chyba wiem, na jakim jestes etapie...Mam to samo, mimo że nie opisuje swojej historii, tylko czytam wszyskie inne ...
Dla mnie, przy podobnym - i jakże powtarzalnym scenariuszu jak u Ciebie, nie do wiary wydaje się, że te wszystkie wszechwiedzące tutaj "wiedźmy" :-) maja rację.
Bo mnie nasuwa sie tutaj - na tym forum - jedna religia- opuść go, zostaw, zpomnij, nie ma innej drogi.
Jeśli będziesz chciała znaleźć inną drogę - nie ma, zapomnij, tylko KONIEC, i koniec. Ide teraz na skróty- potem razem z nami będziesz spędzałą całe dnie na tym forum i to samo będziesz radziła innym ....
Nie ma tak, że te same scenariusze są tak samo zagrane,bo aktorzy są jednak inni.
GIA, masz intuicję> tym sie kieruj, jesli Twoje życie było cos warte, to walcz, bo zadasz sobie pytanie- mimo jego wad, co zrobiłaś, by zawalczyć o tyen związek?Nie co on zrobił, Ty zawalcz, a gdy to nie wyjdzie, wtedy pomyśl...
Tutaj masz rady- idź na terapę, zostaw go, itede, ale był też związek, a ktoś musi być mądrzejszy...Jeśli warto ratować, ratuj, odejść - zawsze można...I wcale nie stracisz szcunku do siebie, przeciwnie, zrób co w Twojej mocy..Odejść zawsze zdążysz, tylko tutaj niektóre "wiedźmy" chciałyby jhak najprędzej powitać Ci- samotnych, ale jakże :szczęśliwych" :-)

Betsy
a skąd wiesz, jakim on jest człowiekiem, na codzień, to co tutaj wiemy to tylko gorące historie, ale oni - GIA i jej mąż żyją codziennie, dziecko mają, codzienność, upodlić się każdy może, nie oceniajmy tak zaraz, znamy zawsze tylko jedną wersję , ale wrócę do pierwszej myśli- najgorsza rada- zostaw chujka....

Hej, GIA_79 , nie czytałam wszystkich wpisów dotyczących Twojego wątku na pewno są mądre i są też pewnie takie , które bronią suczy i każą skupić się na winie męża.
Wina męża swoją drogą a sucz to sucz.

A ja napiszę swoje.

Ja też tego nie rozumiem i chyba nigdy nie zrozumiem jak można być tak perfidną zimną suczą ( jak ją ładnie nazwałaś, mi do "mojej" psują zupełnie inne słowa).
Nie pojmuję jak można ,wiedząc że ktoś ma rodzinę dalej być tą trzecią, nie wiem, może im to pasuje, może sprawia przyjemność. Może im się wydaje,że są tymi ważniejszymi a nie są . Są - Były tylko odskocznią od codzienności.
Można sobie tylko wyobrazić jakimi słowami były karmione.
W moim przypadku zdzira na początku była przekonana,że mnie nie ma w jego życiu - wyparł się mnie , a później - bardzo szybko to nastąpiło, bo moja intuicja również mnie nie zwiodła, już wiedziała a dalej to ciągnęła , nie mogła sie oprzeć , nie mogła odejść bo wierzyła,że to ja mam pierdolca , jestem byłą i się uczepiłam , tak była przekonywana.
A dla niego wystarczyła tylko chwila zapomnienia ,żeby popłynąć.
Te wszystkie ich wspólne gadki przez telefon i na żywo. To musiało być coś co było w stanie przekreślić ileś tam lat wspólnego życia.
A ja byłam pewna,że nie ma takiej siły , pomyliłam się.

Ona zostaje już (chyba) na zawsze, jest w mojej głowie, jest po prostu wszędzie. Mimo wszystko, mimo wszystkich wypowiedzianych przez niego słów do mnie , ona nadal jest.
Bo skoro można było słowami karmić sucz to i mnie można, takie już w tym momencie mam podejście,bez zaufanie , bez euforii, bez miłości, bez wspólnych planów.

  Sucz obecna jest do tej pory w jego życiu, niby jej nie ma ale ja wiem,że jest. Niby się już z siebie na wzajem wyleczyli ale ja wiem,że tak nie jest.

A prawda jest taka,że nas , takich jak byliśmy trzy lata temu już nie ma i wiem ,że już nie będzie.

Prościej mi było "wyleczyć" się z niego niż zapomnieć o niej. Bo była w stanie wejść w moje życie i je poprzestawiać, miała tyle siły,,żeby jego odciągnąć ode mnie , od córki od życia jakie mieliśmy. I tego jej ani zapomnieć ani wybaczyć nie umiem.

I dodam jeszcze : Ty sie tak nie przejmuj tymi jego wzmiankami o samobójstwie , nic sobie nie zrobi za bardzo kocha siebie samego , płacze ,żeby ruszyć Twoim miękkim sercem, pewnie przeżywa to co zrobił ,nie można powiedzieć,że nie ale nic sobie nie zrobi.

[post poniżej poziomu forum - usunięte przez moderatora]

[post poniżej poziomu forum - usunięte przez moderatora]

[post poniżej poziomu forum - usunięte przez moderatora]

A wiesz skarbonko że 3 gości z sąsiedztwa piętro niżej obśmiewało przy mnie kobiety jak to dzielnie walczą o niego a on w oczy im się śmiał. Żartował sobie że jak dojdzie kolejna to chyba pozabijają się.

Elle, za ostro, no takie  jestesmy.
Podskornie ciągle bronimy tych naszych facetów.
Popatrz nawet na forum :
facet, który nie zostawił żony dla kochanki , to dla kochanki - rycerz w kajdanach ubezwłasnowolniony przez nieobliczalna jędzę,
facet, który zdradzał to - rycerz, który poległ, choc walczył dzielnie, ale tamta to wyrachowana i bezlitosna,
facet, który nie ma czasu odezwać się od tygodnia - to rycerz pracujący,  walczący o naszą przyszłość, zajęty czyms wielkim,
facet, który chleje codziennie - to rycerz przemęczony, zestresowany walką i musi jakoś odreagować.....
Może po prostu chcemy wierzyć, że czekamy, kochamy, wybaczamy .... komuś, kto  w gruncie rzeczy jest wielki i wartościowy.
Pomimo tych emocji, słów, ze to palant to jednak pod świadomie ustawiamy go w pozycji dzielnie walczącej ofiary okoliczności lub złych ludzi - taki rycerz, któremu przytrafiło się przegrać.
Musi minąc duzo czasu, aby zobaczyć, że król jest nagi.

Dziewczyny..
Dla kobiety ujmujące jest odganianie łopatą tych zdzir od swojego królewicza...
Bo przecież na około pełno hien, tylko czekających aż wyjdzie za próg rodzinnego domu.
Jaka to jest logika?
Kobiety bez zasad zawsze były i będą. A decyzja, czy skorzystać z takiej łatwizny zawsze, ale to zawsze należy do naszych mężów.
Ich decyzja..ich wybór ..i tu jest problem.
Po co zajmować się tym, w co poszli. To jest nic i tyle samo znaczy.
Przyczepiacie jej metkę " pani ważna".

Chryste, co za jatka...
Elle, na litość, co do meritum - pełna zgoda, ale nie znalazłaś innej formy?

Skarbonko, kochanki są tylko papierkiem lakmusowym. Tylko tym i aż tym.

Dziewczyny, ta... wymiana zdań niezbicie dowodzi, że wirtual coś złego robi z komunikacją. W realu z pewnością byście się tak nie zachowywały. Właśnie sobie przypomniałam, dlaczego podjęłam decyzję o stronieniu od takich miejsc.

Mogłabym prosić o kilka praktycznych wskazówek, jak walka i ratowanie ma wyglądać? Bo, jak rozumiem, dotychczasowych naście lat życia Gii w małżeństwie (wspólne przeżycia, dziecko, jej lojalność i codzienna uczciwość) oraz szanse, które już mężowi dawała, nie uznajesz za wystarczający jej wkład w ten związek. Konkretne pytanie: co jeszcze mogłaby zrobić? Poproszę o równie konkretną odpowiedź. Bez ogólników, tak na przykładzie sukcesów własnych lub osób Ci znajomych, które sukces w tym zakresie osiągnęły.

Prawda jest taka, że my możemy radzić jak zminimalizować straty po zdradzie, a każda z nas jest inna i musi swoja drogę wybrać. Prawie każda myśli ?ja jestem lepsza, mnie się uda?. Żadna nie chce uwierzyć, że życie po zdradzie jest nowym życiem z nowym partnerem, nawet jeśli to wciąż będzie nasz np mąż, albo że można żyć lepiej.
To trochę jak z wychowaniem dzieci: chcemy, żeby uniknęły błędów jakie my sami popełniliśmy i...kicha. One muszą same wyciągnąć wnioski z własnych błędów.

Większość z nas szuka winnego, najczęściej na końcu tej listy jest zdradzacz. Dlaczego? No bo skoro okazało by się, że partner jest patafianem, to kim my jesteśmy, że z takim zerem żyłyśmy przez ileś tam lat? To by znaczyło, że my jesteśmy beznadziejne żyjąc z patafianem, bo przecież on zawsze taki był. Trudno jest przyznać się, że sielanka w naszych wspomnień sielanką nie była. Prawda boli.

Ja wiem o czym piszę, bo:
- po 10 latach była zdrada, ale jakoś z tego wyszliśmy na następne 15 lat, pani wiedziała, że rozwód w toku, jedno dziecko, prawda była taka, że młodsza córka właśnie się urodziła
- po 25 latach była zdrada, pani znała sytuację rodzinną i to jej nie przeszkadzało, mnie natomiast przeszkadzał trójkąt i bardzo szybko małżeństwo się zakończyło; jak już się rozstaliśmy pani przeszkadzały kontakty ex z córkami, bardzo skutecznie je utrudniała i o to mam do niej pretensję.
- znalazłam listy z pierwszych lat małżeństwa do kilku pań i to też były zdrady, choć chyba tylko emocjonalne
a na dokładkę:
- już jako wolna niewiasta byłam podrywana przez panów wolnego stanu, ale to oni tak się przedstawiali, a w rzeczywistości nieświadome żony w domu na nich czekały.

Mój ex jest bardzo podobny do męża autorki?niestety. Ja zrozumiałam jakim naprawdę jest człowiekiem długo po rozstaniu, bo będąc z nim miałam jak większość klapki na oczach.  Jej życzę, żeby jak najszybciej zrozumiała i siebie sama i męża.

Horses, prawda jest taka, iż zimną, wyrachowaną suką stajesz się po pierwszym zbliżeniu do faceta (wcale nie musi to być sex). Jak przekroczy się pewną granicę i odsłoni się ze swoimi uczuciami, to przestaje się dbać o to, iż zachowanie jest dla kogoś (stałej partnerki) krzywdzące. Wtedy dba się już tylko o to, żeby samemu nie zostać odtrąconym. To zaciąga o rywalizację z tamtą kobietą. Stała partnerka staje się tylko tłem, gdy facet jest przy boku. a gdy faceta nie ma przy boku jest rywalką i zagrożeniem, które zaczyna się nienawidzieć. To wówczas jawi się ona jako zimna suka. Rozumiesz, nie ja byłam zimną suką chociaż sypiałam z żonatym tylko ona. Taki paradoks. Jak to pojęłam to jakby mnie ktoś zdzielił, ale np. Anasracjaa dzlej uważa, iż wyzwoliła księcia (wieloletniego i wielokrotnego zdradzacza ) od złej czarownicy ( zła i na pewno też zdradzała )
Horses. Przeczytaj sobie pierwsze wpisy z wątków kochanek, nawet mojego. Jest tam tylko lęk przed odrzuceniem. A przecież kochanki to samo robią stałym partnerkom swoich facetów.

Ja boję się, iż za to moje wówczas wyrachowanie przyjdzie mi zspłacić wysoką cenę i np. Choroba dziecka jak pisała Elle88 albo coś równie strasznego

Zgadzam się z Tobą. Miałam kiedyś tego namiastkę, kiedy nieswiadomie zauroczyłam się w zajętym chłopaku. Nie miałam zadnych sygnalów, ze jest ktoś inny, a pozniej, kiedy się wydało to byłam tak zauroczona, ze wolałam mysleć, że tamta jest zła.
Tylko, ze u mnie to trwało chwilę, może z 3 dni- takie myslenie o tamtej dziewczynie. Jak grom z jasnego nieba doszło do mnie, że zakochałam się w zdrajcy, że to on jest winny, a ja tylko jego i siebie w ten sposób usprawiedliwiam. Poczułam takie obrzydzenie do tego faceta, że nie chciałam miec z nim nic wspólnego. A jej było mi bardzo żal

"Kare " juz dostałas- niepewność. Choć znam ludzi, którzy się nie dobrali i stworzyli nowe związki... to jednak, kiedy facet zdradza
tak mechanicznie to to zawsze będzie robił, ale tacy zazwyczaj trzymają się zon i naprawdę  chyba tylko, to ze zona ich pogoni
moze sprawić, ze odejdą do którejś z kochanek.
A nastepny hit - to była tylko zdrada fizjologiczna, tylko ciebie zawsze kochałem

Horses, nie obawiam się, iż mój mąż zdradzi. On nie zdradzał mechanicznie jak ten facio Anastacjii. Ale boję się karmy

A co do ciebie i twoich odczuć przy zauroczeniu, to tak sobie myślę, iż się ma empatię jak ty albo nie ma (miało ) jak wtedy ja, anastacjaa, krotka i inne sucze

Dziękuję za te słowa, Aleksandro.
Są dla mnie wyjątkowo ważne.

Nie wiem, co to jest karma i mało mnie to interesuje, bo w ogóle niewiele mnie obchodzą modne, wyświechtane do ciągłego używania słówka - klucze, którymi próbuje się zastąpić coś, co w naszej europejskiej kulturze ma swoją precyzyjną, przez wszystkich doskonale znaną nazwę. Ale po to, aby być trendy i nie wywołać szoku w korporacyjnej sadzawce, w której się brodzi, pewnych słów nie wypada używać, nie chcąc być wyśmianym lub wygwizdanym. Jest wiele sposobów, aby to zło, które się popełniło w życiu  odpokutować. Zamiast oczekiwać na wyrok i drżeć w obawie o karmiczne prawo, można działać: naprawiać, zmieniać, oczyszczać, napełniać dobrem, modyfikować własne myślenie i działanie, a również uwierzyć, że drugi człowiek też jest do tego zdolny... Życzę Ci takiej wiary, Aleksandro. 

Rozpad rodziny dla dziecka, którego rodzic dopuścił się zdrady bywa wielką tragedią. Zdradzony rodzic po rozwodzie układa sobie (lub nie) życie w nowym satysfakcjonującym związku. Dziecko zostaje z wielką raną do końca życia, którą usiłuje goić różnymi metodami, mniej lub bardziej skutecznymi. Jest niewinną ofiarą, która z  czasem, może uświadamiać sobie kolejne coraz głębsze pokłady zranienia albo powielać, jak jedna z tu piszących model takiej dysfunkcyjnej rodziny.

Kochanka chronicznie nie znosi zdradzonej żony. Będzie się też bała, jak diabeł święconej wody, prawdy, którą może usłyszeć o sobie od dziecka, któremu zabrała ojca. W akcie obrony zwymyśla je od sfrustrowanych chamów ;-))) i najchętniej wyśle je na terapię, aby w ten sposób pozbyć się kłopotu i wyrzutów sumienia, twierdząc, że musi ono to przepracować...

Od siebie dodam, że wszystko zaczyna się dużo wcześniej...  Zaczyna się od spojrzenia... ;-)))

Czasem zastanawiam się, jaki poziom desperacji trzeba osiągnąć, by będąc młodą kobietą zapolować na gościa dekadę od siebie starszego - męża i ojca dzieciom, który na dodatek jest facetem o "dużym seksualnym przebiegu z przygodnymi panienkami". Do jakiego dna trzeba zejść, jak strasznie być wygłodniałym uczuć, pokiereszowanym emocjonalnie, żądnym dóbr cielesnych, zawodowych, finansowych, jak bardzo nieszczęśliwym człowiekiem, nieuporządkowanym moralnie, aby wyciągnąć łapę po czyjegoś  męża, bez względu na to, czy jego małżeństwo jest udane czy nie...

Relacje z Żoną mojego Ojca, dla której opuścił moją Mamę są bardzo poprawne. Niewiele osób troszczyło się o mnie w życiu tak, jak Ona usiłując zrekompensować wyrządzone zło. Mogłabym śmiało powiedzieć, że mam 3 rodziców ;-)
A jednak... żal mi Jej, gdy na mnie patrzy, gdy w moim życiu dzieje się coś złego, gdy dziś, będąc starszym człowiekiem nadal musi zmywać z siebie to bagno, w które kiedyś, przed laty wpadła...

A mój Ojciec? Szkoda mi Go jeszcze bardziej...

Trzy razy w życiu zdarzyło mi się takie "odmówienie" żonatym mężczyznom, moim rówieśnikom. Dwa z tych małżeństw nadal istnieją i wcale nie potwierdza się fakt, że "zdradzacz" zawsze poszuka sobie innej chętnej...
To, że nie godzisz się zostać kochanką czyjegoś męża, może mieć znaczenie dla jego "opamiętania się". Cuda się zdarzają ;-)))

OT on
To jest także moja odpowiedź na Twój post w wątku Mocarki, Elle. Wszystko zależy od osobistego doświadczenia.
Moje, jest inne niż Twoje...
Uściski, Norwegio! :-) OT off

GIA, mnie wcale nie dziwi reakcja panny. Myślisz, że oni lecą do szanujących się, refleksyjnych, subtelnych kobiet?
W zatrważającej większości przypadków są to mało interesujące, zakompleksione i bezwzględne osoby.
Ich zadaniem jest łechtanie ego swojej cennej zdobyczy i to im się udaje.
Co chciałaś, żeby Cię przeprosiła? Zobacz, jaki kit Ci wciskała, po farmazonach, jakimi Cię nakarmiła od razu widać, że to jest myślenie piętnastolatki.
Powiem Ci, co mój mąż powiedział na temat " naszej" pannicy. A też laska 32 lata, młodsza 2 o ode mnie. Że jemu nie chodziło o nią i w ogóle rozmowa o niej mija się z celem, ani była ładna ani mądra. Za to była skutecznie nachalna, powtarzała mu, że on jest zajebisty, zaradny, imponuje jej że sobie tak fantastycznie radzi..
Pytam go, czym jej tam imponował, przecież prawie się nie znali. Na co mój mąż odpowiedział - nie wiem właściwie.
Dodam, że w tym czasie sytuacja byłą podobna, firma mu nie przędła za dobrze, ambicja przerosła, nikogo nie słuchał, o kłopotach mnie nie informował aby " mi oszczędzić". Sam miał o sobie mniemanie straszne, wystarczył byle kto, byle obcy, żeby połechtać jego męskie ego.
I uwierz mi, jak zobaczyłam jej zdjęcie na pewnym komunikatorze to usiadłam ze zdziwienia. Ale mój mąż powtarzał, że nie chodziło o nią, chodziło o niego. I to tak działa.
Bo widzisz GIA, czasy się zmieniły, kobiety sobie radzą, działają, mężczyźni bardzo często odstają od swoich partnerek pod kątem zaradności życiowej. Kiedyś było inaczej - za włosy i do jaskini. Wtedy czuli się 100% macho.