pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

.

Co masz na myśli pisząc "coś innego"?

kwestia farta.... jak ze wszystkim i wszedzie...   syty nie zrozumie głodnego i tyle...
tez chodzę na terapię, 3 terapeuta i tez nijak nie potrafię zaakceptować pewnych rzeczy... na ktore nie mam za bardzo wpływu, bo to kwestia jak cos sie nie podoba to to zmien, a jak nie to zmien perspektywe jakos albo ...idz na terapię, docen co masz, inni mają gorzej jakby to miało jakoś pomoc.. itp itd..... łatwo się mówi.... możemy sobie pogadac.......

Super Ross, tylko ja nigdzie nie napisałam, że to coś złego szukać kogoś. Nie napisałam też że nie jesteś samodzielna, nie napisałam, że jesteś bluszczem, nie napisałam, że jesteś bezradną sierotką, która czeka aż facet jej zorganizuje czas.
Więc pytanie, która z nas napisała farmazony.

Napisałam, że posiadanie partnera nie rozwiązuje magicznie wszystkich życioeych problemów i że nawet jak człowiek jest w związku, to dalej będą rzeczy dobijające. I że zamiast skupiać się na rzeczach dobijających, warto skupić się na pozytywach.
Ja Ci serio gorąco życzę faceta, Ross, co nie zmienia jednak tego, że bez faceta można żyć normalnie na maxa. Wiadomo, że jest ten brak. No jest. Ale to, że ten brak Cię dobija wynika z Twojej decyzji.

Edit. Jakis_czlowiek, wiesz, to, ze mam męża teraz nie oznacza, że nigdy nie byłam w sytuacji długotrwałego braku faceta. Byłam. Więc nie identyfikuję się z zarzutem, że nie wiem jak to jest, bo wiem. I mam porównanie tego, że jak się ma problemy, to one w związku nie zniknś, tylko wybuchną z całej siły.
Poza tym ja miałam plan na życie jakby facet się nie pojawił. I przepracowałam w sobie ten brak. Opłakałam. Dopiero później poznałam mojego męża.

Loka, jeśli to zabrzmiało jak zarzut, to przepraszam.

Nie znam historii ludzi na tym forum na pamięć, więc nie wiem co kto przeżył w życiu. Jedynie Lody Miętowe coś wspominała, to pamiętałem.

Chodziło mi tylko o podkreślenie, że ludzie na tym forum starają się pomóc, chociaż niekoniecznie są w tej samej sytuacji, więc mogą mieć inne spojrzenie.

Pomijając oczywiście obecną sytuację za naszą wschodnią granicą, to moim zdaniem naprawde można znaleźć milion różnych rzeczy, które stają się obiektywnie ważniejsze niż posiadanie partnera. Zdrowie(tu akurat Mickiewcz miał rację ), godziwa praca, szacunek wśród ludzi z otoczenia, coś, co ogolnie w życiu czlowieka cieszy..Może się mylę, ale im bardziej osoby, które tak usilnie próbują znaleźć sobie kogoś, to podkreślają, to wydaje się, jakby ich praktycznie nic innego nie cieszyło w życiu. Być może to fałszywe spostrzeżenie, ale to akurat moja subiektywna ocena.
Jeśli ktoś naprawde nie potrafi sobie w życiu poradzić czy może bardziej żyje z dnia na dzień bez perspektyw, bo nie ma partnera, to problemu powinien doszukiwać w sobie a nie w otoczeniu. Tak, jak Loka podkreśla drugi człowiek to nie jest panaceum na wszelkie problemy czy sposób na ułożenie sobie życia. Co więcej, bałbym się mieć obok siebie kogoś, dla którego jestem "całym światem"...

Radzę sobie w życiu, nie żyje bez perspektyw,  cieszy mnie milion innych rzeczy,  a mimo tego nie chciałabym kolejnych 20 lat przeżyć sama. Mało tego, jak już pisałam,  plyerapeuci, psychiatra mówili zupełnie coś innego. Pisywałam wtedy na forum a na terapii mówiłam, ze jestem w takim miejscu i ludzie radza mi cieszyć się z tego co nam i nie szukać szczęścia w innych. Psychiatra i terapeuta tylko oczy otwierali ze zdumienia, mówili pani Rossanko, ale te rady pani nie dotyczą, bo pani imię sobie zorganizować życie, rozwiazywC problemy, cieszą panią różne rzeczy i robi oni ciekawe rzeczy w życiu. A to czego pani by chciała, to normalne potrzeby człowieka i nie co z tym walczyć.

Ej dziewczyny, ta dyskusja zmierza w złą stronę. Proponuję wziąć oddech i się pogodzić

Ross, jeśli o mnie chodzi, to ja Cię bardzo dobrze rozumiem, bo podobny problem mam. A jeśli chodzi o rady Loki, to może nie zgadzam się z nimi, ale też nie uważam je za całkowicie złe. Ciężko jest wejść w 100% w skórę danej osoby, by wiedzieć, co tak dokładnie czuje. Sam mam tak, że często chcę dobrze, a niekoniecznie tak potem wychodzi.

I nie widzę sensu w atakowaniu siebie nawzajem teraz.

Sądzę rossanko, że niezależnie od tego, jak bardzo pragniesz w swoim życiu obecności drugiego człowieka, jak bardzo pragniesz dzielić swoje życie z kimś we dwoje, a nie iść przez to życie samotnie, tak nie masz wpływu na to, czy spotkasz w tym życiu człowieka, co czuje jak Ty (parafrazuję słowa piosenki Edyty Geppert).
Dlatego dotąd dopóki nie ma w Twoim życiu człowieka, którego tak bardzo pragniesz, żyjesz samotnie, a kiedy w końcu ten człowiek się pojawia i czujecie że jest wam po drodze, idziesz dalej przez życie z tym człowiekiem, no chyba że podejmujesz świadomą, racjonalną i przemyślaną decyzję o tym, że mając wybór wybierasz samotność

A ja dobrze Rossankę rozumiem, o co jej chodzi. Ona nigdzie nie napisała, że panaceum na jej samotność i wszystkie inne problemy byłby mężczyzna w jej życiu. Ona po prostu odczuwa brak czegoś, kogoś i się z tym dzieli. I ma rację, że ktoś kto posiada rodzinę, dzieci czy choćby partnera nie jest w stanie obiektywnie dać wsparcie. Wydaje mi się, że chodzi tu też o to, że coś ją w życiu ominęło bądź omija i stąd ten żal.
Ja tylko dodam od siebie w ramach pocieszenia, że czasem sama robię taki bilans i też nie za fajnie on wyglada. Tylko, że u  mnie wygląda to tak, że ileś związków już było, nawet małżeństwo, a i tak zawsze ląduję w tym samym punkcie.
Wydaje mi się, że ja po prostu jeszcze nie zaakceptowałam możliwości, że mogę nigdy już nie trafić na odpowiedniego mężczyznę ani nie przeżyć fajnej relacji, dlatego ładuję się w relacje bez przyszłości i to samo przyciągam.
Mówi się, że relacja z samym sobą jest najważniejsza, zgadzam się, ale niestety człowiek nie jest stworzony do życia w pojedynkę.

Popieram Rossankę
Ktoś, kto nie ma zmysłu obserwacji, nie zrozumie tego. Wszyscy myślą, że osoby, które piszą, że chciałyby znaleźć drugą połówkę to są desperaci albo nudne osoby, co nie potrafią sobie zorganizować wolnego czasu. A to nieprawda. Przecież są single, którzy mają znajomych, pasje, podróżują i lubią to.
Ale człowiek potrzebuje bliskości! Ciężko psychicznie wyrobić będąc całkiem samemu. Czasy szkolne, potem studenckie pół biedy, ale potem się ludzie statkują, zakładają rodziny, które są na 1 planie, a znajomi odchodzą w dal. Nie wiem, czemu ludzie tak usilnie temu zaprzeczają. Nawet terapeuci przyznają, że nawet największy introwertyk potrzebuje kompana, więc co w tym dziwnego? A ludzie, co się nie znają tej tezie zaprzeczają...
Gdyby człowiek był stworzony do samotności to by się rozmnażał partenogenetycznie (dzieworództwo), a że się tak nie rozmnaża, to znaczy, że potrzebuje drugiego człowieka.
Sama jestem introwertyczką i uwielbiam przebywać sama. Długotrwałe przebywanie wśród innych mnie męczy. Jednak czasem mam ochotę się po prostu do kogoś przytulić.
Dlatego ja się nie dziwię, że psychoterapeuta tak powiedział, bo mam dokładnie takie samo zdanie. Potrzeba bliskości to potrzeba jak każda inna. I jak mamy piramidę potrzeb człowieka to potrzeba przynależności też się tam znajduje

Lena Błędem jest z pewnością pogląd, żę osoba będąca singlem jest na tyle wyobcowana czy samotna, że nie wychodzi do ludzi ani nie spotyka się ze znajomymi.
Oczywiśćie brak partnera może doskwierać, ale jeśli ktoś stroni od ludzi i czuje się samotny, to niestety obecność drugiej osoby może niespecjalnie zmienić sytuację. Inaczej mówiąc, póki się samemu nie cieszy z życia, ciężko wtedy być dla kogoś partnerem. Nie twierdzę oczywiście, że tak jest w wypadku Rossanki

W moim przypadku akurat jest tak, że kontkaty społęczne i towarzyskie z tymi ludźmi, jakich mam w zupełności wsyatrczają mi do zaspokojenia tych potrzeb, które tak często się przywołuje. Chodzi właśnie o możliwość bycia z kimś, kiedy ma się kogoś bliskiego czy znajomego u boku. Fajnie jest być częścią ekipy, ale na dłuższą metę męczy mnie obecność kogoś blisko, takie uczucie niepokoju, pobudzenia w negatywnym znaczeniu tego słowa. Nawet, jak z jakimś kumplem dawno się nie widziałem a potem nagle miałem czas, powiedzmy 2-3 dni, bo akurat byłem na weekend w mieście, to mi wsyaterczył jeden wieczór na spotkanie a nie całe 3 dni z jednym gościem. Wiem, że to tylko kumpel, ale chodzi mi o analogię.

Natomiast jak sobie robię takie bilanse, to zawsze myślę o tym, co może mnie jeszcze w życiu spotkać a nie o tym, czego nie przeżyłem.
Podróżowanie w pojedynkę? Czemu nie? O ile jest tylko bezpiecznie..

Patrząc na moje kontakty towarzyskie, to z dwa/trzy razy w tygodniu gram w piłkę ze znajomymi. Raz na miesiąc spotykam się z ludźmi z poprzedniej pracy (kręgle, grill, itp.). W sumie niewiele, ale mi to w miarę wystarcza. Ale jak bardzo bym chciał, to zwykli znajomi nigdy nie zastąpią kogoś bliskiego. Nie pogadam z nimi o jakichś prywatnych rzeczach/problemach. Nie pomogą na to, że budzę się rano i nie mam się do kogo przytulić. Że nie mam z kim pośmiać się podczas filmu. Nawet kurna nie mam się z kim pokłócić xD

Spotkania ze znajomymi, czy różne hobby, nie zmienią tego, że jak idę sobie do sklepu to widzę masę różnych ludzi z drugą połówką i zastanawiam się, co poszło nie tak^^ Ostatnio miałem trening i zaprosiliśmy kilku juniorów, dzieciaki z 16-17 lat może. Praktycznie każdy z dziewczyną przyszedł. Czasem takie coś potrafi dać w kość

Zastanów się chwilę, kto jak to, jeśli nie osoba właśnie w długoletnim związku, może powiedzieć więcej o tym czego można a czego nie można się po związku spodziewać, w tym tego, że partner nie jest lekiem na całe zło? To jest przecież ta osoba, która wie to doskonale z własnego doświadczenia.

Tak, potrzeba bliskości to rzecz normalna. Problem polega na tym, że osoby samotne długie lata i spragnione bliskości drugiego człowieka, bądź nie będące nigdy w długoletnim związku (lub jakimkolwiek związku) mają tendencję do gloryfikowania związku jako takiego, i nie biorą pod uwagę, że związek jest zjawiskiem dynamicznym.

Takie osoby wpadają w pułapkę własnych oczekiwań. Gloryfikują to co jest aktualnie poza ich zasięgiem.

Natomiast nikt nikomu nie odpowie na pytanie, dlaczego jest tak, że przez połowę naszego życia nie spotkaliśmy tej osoby, z którą moglibyśmy układać sobie wspólnie życie.

Wielu rzeczy, których pragniemy w życiu nie mamy szansy nigdy doświadczyć.

Mówię o własnych potrzebach a nie o wartościowaniu własnego życia przez pryzmat tego, co mają lub znają inni ludzie.

Nie wiem, nigdy nie przeglądałam się w obliczy innych ludzi

Do tego wszystkiego związki mi nie wychodzą, więc jeden pies, nie rozdzieram szat Pomogłam?

Głowa do góry, wąsy na boki. Więcej wiary w siebie

Fajne spostrzeżenie, wiele razy o tym myślałam, że to co piszemy komuś drugiemu, piszemy tak naprawdę do siebie. Wiele razy miałam tak, że potrzebowałam się wygadać, znaleść ulgę w jakiejś sytuacji i okazywało się, że wygadując się komuś wygadywałam się sobie samej, po czym sama czułam jak rodzi się we mnie, dla mnie odpowiedź. Ale faktycznie obecność tej konkretnej osoby w tym pomagała.
Rossanko co to dla ciebie znaczy osoba kompletna ?

Temat "ciągnie się" od prawie 10 lat. Czy ktoś w końcu pozbawił cię złudzeń?

To chyba nie ma co się oszukiwać.

W takim razie w jakim innym celu pragniemy związku z drugim człowiekiem, jeśli nie po to, aby być z nim szczęśliwym w tym związku, i mieć to wszystko z czym się związek wiąże to jest i bliskość drugiego człowieka, i jego wsparcie w problemach, po to bo życie z drugim człowiekiem wygląda inaczej (ani gorzej ani lepiej, po prostu inaczej) niż życie w pojedynkę, by mieć życie zorganizowane wspólnie a nie osobno? Związek to jest balans wzajemnego dawania i brania. Ale związek to także czasem zwiedzione nadzieje, rozczarowanie.

Nie bardzo rozumiem dlaczego pisanie przez osoby w związkach jaka jest prawdziwa natura związku ma być odbierane jako fakt, że te związki są nieudane.

Wypowiadałam się w tym wątku juz kilka razy ale co tam spróbuję jeszcze raz
Jestem osobą  w związku, długotrwałym związku,  także pod tym katem moze nie jestem reprezentatywną jednostką do komentowania. Niemniej jednak i mi życie odebralo możliwość doświadczenia czegos co dla większości ludzi jest normą. Nie mam dzieci i raczej na 99% mieć ich nie będę. Mimo to nie wyobrażam sobie życia w którym miałabym się katować tą kwestią. Owszem było parę lat starań smutku, żalu i złości ale wkoncu puściło i dzięki Bogu. Jasne że czasem mam myśl ze mogłabym być już matka dorosłego dziecka, że nie dowiem się jak to jest być w ciąży, itp. Ale to są przebłyski. Pogodziłam się z tym że jest tak jak jest. Nie ma sensu się tym zadręczać bo co to da?? Nie rozumiem idei robienia bilansów na 30 40 czy 50 urodziny i porównywania się ze Zuzia to ma już 2 dzieci a Zdzisia 3. Każdy z nas ma swoje życie i nie powinniśmy się brać pod wspólny mianownik jakiś wymogów na określony wiek. Jeden zaznaje miłości w wieku 20 lat a w wieku 40 jest już po rozwodzie. Inny może do 50 tki nie doczekać się tego jedynego i spotkać go dopiero u progu lat mocno dojrzałych. Co dają Ci Rossanko te bilanse ? Bo dla mnie to tylko sypanie sobą piachem w oczy. Czy te bilanse coś zmieniają realnie? Bo moim zdaniem nic kompletnie. To takie skupianie się na czymś co powoduje że ciezar tego problemu staje się coraz większy. Jak ze szklanką z wodą. Gdy trzymasz ja chwilę to nie czujesz ciężaru ale jeśli zafiksujesz się zeby ją trzymać kilka godzin czy dobę to ręka będzie Ci wkoncu usychać z wysiłku. To samo jest z myśleniem o czymś. Ja wiem ze nie robisz tego codziennie i całodobowo ale to cały czas w Tobie gdzieś w tle siedzi. Ta wyciągnięta ręka z pustym kubkiem związkowym.  Moim zdaniem naprawdę warto już opuścić tą rękę. Bo jeśli masz być kiedyś w związku to i bez myślenia o tym ten związek się zadzieje. A jeśli pisane Ci jest bycie samotną to nawet rozprawka na 1000 stron i podsumowanie każdych 10 lat życia tego nie zmieni. A są niestety osoby którym bycie w związku nie jest pisane. Nie uważam że jest to kwestia pecha tylko różnych rzeczy. Czasem to jakoś defekt w urodzie nie do przejścia dla innych, czasem defekt charakteru który sprawia że są odpychający dla potencjalnych kandydatów, czasem wymagania które nie idą w parze z własnymi możliwościami a czasem jeszcze coś innego. No taka jest brutalna prawda. Prawdopodobnie wielu z nas przynajmniej w jednej dziedzinie życia (jesli nie w kilku) nie zazna czegos co dla innych jest normą.  Zostaje to przyjac do wiadomości i zyc bo co innego?? I chociaz to moze brzmi banalnie i wkurzająco to warto się skupić wtedy na tym co jest, co daje radość. Bo co ma powiedzieć ktoś kto choruje mega ciężko i w młodym wieku jest przykuty do łóżka na zawsze? Jakie bilanse w zestawieniu z innymi ludźmi wyjdą mu na plus? Trzeba na te okoliczności  i możliwości które są i które się ma zastanowić się co więcej mogę dla siebie zrobić żeby byc szczesliwszym, co w tej danej sytuacji daje mi mimo wszystko radość. Inaczej zostaje serio albo zwariowac albo zacząć mieć głupie myśli.

Feniks  jeszcze raz przeczytałam, tylko, że to nie działa. Te inne czynności dają mi radość w sferze np zainteresowań, hobby, pracy, znajomych, nauki, zdrowia fizycznego, zadowolenia z różnych codziennych rzeczy, ale nie wpływają na sferę związków. Jakbyś chciała pic, a ktoś mówi picia nie dostaniesz ale możesz iść spać.
Poza tym jak już tu podkreślałam, żaden ślę to żaden terapeuta czy psychiatra, nie dawal takich porad. Raczej mówili, żeby sobie kogoś znaleźć, być otwartym , chyba, że ktoś chce być sam. Psychiatra mówiła na dodatek, że partner bywa, że pomaga w nerwicy. Że odpowiedni człowiek nie idrzuci ale pomoże tylko swoją obecnością, co obserwowała u swoich pacjentów. Terapeuci sami byli w związkach i w życiu nie sugerowali, by pogodzić się z samotności tylko odwrotnie.

Zawsze mnie irytowało, jeśli ktoś mi mówił, że inni naokoło mają to czy tamto. Nie porównywałem się i nie zamierzam porównywać do nikogo.

Bo?
Nie umiem odpowiedzieć na pytanie, dlaczego ktoś przez całe swoje dotychczasowe życie nie spotkał "tej" osoby, ale przecież nie ma chyba jakiegoś limitu czasowego, do kiedy może to nastąpić.

Rossanko  gdzie ja napisalam ze masz się porównywać do przykutego do łóżka i tym pocieszać?? W życiu nie przyszłoby mi to do głowy  zeby się cieszyć z nieszczęścia innych dla poprawy własnego nastroju. Miałam na myśli to ze mając określone mozliwosci każdy z nas powinien skupić się na tym co ma i to doceniac zamiast przykładać linijkę po równości do całej reszty społeczeństwa. Bez sensu zeby przykuty do łóżka robił rozliczenia zyciowe ze nie ma zony dziecka i nie jezdzi na egzotyczne wakacje. Ale może skupić się na swoich pozytywach tj.
tym ze ma np kochających rodziców którzy dbają o niego i jego leczenie, że ma oddanych przyjaciół, że jego rodzinę stać na jego leczenie, że nie podejmie może nigdy pracy ale za to ma czas zeby czytać książki i poszerzać swoją wiedzę itp. Gdyby mial patrzeć na swoje osiągnięcia względem reszty społeczeństwa to popadłby prędko w depresje ktora i tak nie zmieniłaby absolutnie nic w jego sytuacji.  Tak samo nie ma sensu żebyś Ty przykładała miarkę do siebie i innych koleżanek i oczekiwała zbliżonych osiągnięć. Bo może one mają męża i dzieci ale np zmagają się z ciężka  chorobą swoją lub kogoś bliskiego. Może wychowywały się bez rodzica i zawsze będzie im towarzyszył ten brak matki lub ojca. A może nie mają takiego talentu czy możliwości finansowych  jak Ty zeby rozwijać się zawodowo, chodzić na kursy i pielęgnować hobby. Tak samo ja. Ok mam męża ale mam też bardzo upierdliwa chorobę neurologiczna oraz podobnie jak Ty nerwicę. Nie mogę mieć dzieci. Moje relacje  z ojcem były od dzieciństwa trudne i naznaczone jego nalogiem.Co mi da porównywanie się do tych koleżanek które mają męża dzieci,  do lekarza chodzą tylko po witaminy i nigdy nie musiały się zastanawiać jak to jest mieć problemy z równowagą a ich tata był dla nich zawsze oparciem i wzorem tego jaki ma być mężczyzna. Nastroju m to nie poprawi,mojej sytuacji nie zmieni a tylko przysłoni to co w moim życiu jest dobre i wartościowe.  Ja Ci nie mówię ze masz zarzucić szukanie swojej połówki tak jak ja nie wykluczam że istnieje procent szans że jednak przytrafi mi się ciąża. Ale żyje na dzień dzisiejszy tak jakby miało się to nie zadziac, w sensie osiągnęłam spokój na mysl że bezdzietność może okazać się moim przeznaczeniem. Nie wypieram tego tematu,  nie udaje że nigdy tego nie chciałam ale oswoiłam to na tyle ze nie zabiera mi to sensu życia. Tak jak nie zabiera mi go świadomość ze nie zostanę multimilionerką mimo ze milo by było

Dokładnie to robię. Doceniam to, co mam o ciesze sie z tego. Co jednoczesnie nie sprawia, że ciesze się z tego, że jestem sama tyle lat i nie sprawia, że nie chciałabym zmienić tego stanu.

Może. A może to ja zmagałam się z ciężką chorobą osobą kogoś bliskiego, na dodatek bez partnera i dzieci "u boku " jak to się mówi, jak zawsze sama. A wiesz jak ciężko wyjść z dołów bez wsparcia tylko samemu? Dobrze, że teraz istnieją psychologowie i antydepresanty.

To nie talent, ale ciężka praca, podczas gdy koleżanki korzystały z rodzinami z last minute, odwiedzając coraz to Grecję czy Chorwację, ja 7 lat nie byłam na urlopie.
To sobie odłożyłam. To i mam na hobby. Coś za coś. A po drodze i szkołę sobie trzeba było jeszcze opłacić. Możliwości finansowe z nieba mi nie spadły. A i tak specjalnych kokosów nie zarabiam. Jak mi się noga powinie, odpukać, to leżę jak długa, nie mam w nikim wsparcia finansowego. Także tego.
Tylko nie myślcie, ze szukam faceta, aby zapewnił mi zaplecze materialne co to to nie. Chociaż to bezpieczniej, w razie czego jest pensja drugiej osoby.

Coś podobnego jak ja, tylko ja męża nie mam.
To by dopiero było dostać atak lękowy przy facecie, jakąś derealizację, albo coś w tym stylu - z drugiej strony spaliłabym się wtedy ze wstydu.

Też nie sądzę, abym została kiedyś milionerką, miło by mi też było. Z brakiem dzieci - też się oswajam, być może nadejdzie jeszcze dzień, w którym oswoję się całkowicie.
To jeszcze mam się pogodzić z tym, ze jestem sama od dekady i będę sama nadal? Trochę za dużo tego

No to w takim razie nie wiem, może po prostu nie sprzyjają Ci gwiazdy w tym temacie?

Albo wróżka zębuszka rzuciła na Ciebie klątwę?

Wskazałaś na jeden dość istotny czynnik bardzo mocno oddziaływujący na psychikę i nastawienie człowieka a mianowicie czy w ogóle ma znaczenie dla niego fakt, jak jest postrzegany przez osoby postronne, przez otoczenie oraz jak to na niego wpływa.
Aktualnie od dłuższego czasu jestem osobą samotną z wyboru, która raczej unika bliskości, zobowiązań na miarę tzw. poważnych związków i ani przez chwilę nie przyszłoby mi do głowy brać pod uwagę to jak mogę być postrzegana z uwagi na styl życia. To jest kompletnie poza mną. W takim momencie, wobec takich argumentów nie tyle zapala mi się czerwona lampka a wręcz wyją wszystkie syreny alarmowe, że coś musi być mocno nie tak z pewnością siebie i samoakceptacją danej osoby jeśli miernikiem jej wartości jako człowieka ma być ocena otoczenia.
Możliwe jest także, że niektóre osoby przykładają z jakiś powodów zbyt wielką wagę do tego jak są postrzegane a samo przekonanie o tym, że w jakiś sposób w ogóle są postrzegane jest z gruntu fałszywe, i stanowi jedynie o pewnego rodzaju przewrażliwieniu.
Sytuacja postrzegania osób samotnych jako osób wybrakowanych, czy wręcz niepełnosprawnych kojarzy mi się tylko i wyłącznie ze spotkaniem rodzinnym w gronie nietaktownych ciotek zadających słynne pytanie: "A kiedy w końcu wyjdziesz za mąż?".

Mi to się wydaje na podstawie własnych doświadczeń, że przechodzi się pewne etapy, w których liczy się opinia innych.
Najpierw jak jest się baaardzo baaardzo młodym, to bardzo duże znaczenie ma, co myślą o mnie koleżanki i inni. Potem w wieku późno nastoletnim następuje udawanie, że mnie to nie obchodzi, co objawia się postawą, że nie będę się przejmować tym, co myślą sobie o mnie inni, robię swoje. Po prostu zagłusza się jakieś tam obawy z tym związane. A potem przychodzi refleksja, że niby po co ludzie mają o mnie myśleć w ogóle, jak mają swoje sprawy. Ludzie w istocie myślą o innych znacznie rzadziej niż sądzimy. A to co myślą zazwyczaj zaraz zapominają pochłonięci codziennością i swoimi sprawami.

Ale fakt, że są ludzie, którzy bezlitośnie wykorzystują osoby, przejmujące się co inni o nich myślą, bo albo nagrodzą i powiedzą coś dobrego albo ukarzą. Najgorzej, że właśnie najczęściej są osoby bardzo bliskie.
Sama od 17 r.ż. byłam w związkach, ale jak się rozpadł mój drugi związek, to poczułam się, jakbym coś robiła nie tak i postanowiłam sobie zrobić roczną przerwę od związków i facetów, żeby zastanowić się, kim ja jestem i czego właściwie chcę. Do końca i tak się to nie udawało, bo jacyś faceci, to zawsze się kręcili ;-). Natomiast bardzo dobrze pamiętam, jak podczas rodzinnej uroczystości, na której byłam bez partnera, moja ciotka puściła do mojego taty uwagę w stylu, źe Magda niby ładna, mądra, a sama :-D Jakbym miała jakiś feler. Za to po odpowiedzi mojego taty został on już na zawsze moim bohaterem :-D

W babskiej zazdrości, zawiści?

Mnie nigdy nie zależało na tym, aby być w związku (raczej kierowałam się bardziej w stronę utrzymywania własnej niezależności), a już tym bardziej, aby być w związku, bo co powie otoczenie, bo jak będę postrzegana, bo koleżanki kogoś mają, bo wychodzą za mąż itp. Nie oznacza to, że nie pragnęłam i nie pragnę bycia z drugim człowiekiem, jednak nigdy nie robiłam z tego życiowego celu, priorytetu samego w sobie. Nie wiem, może dlatego, że jakimś tam zainteresowaniem mężczyzn cieszyłam się, raz z wzajemnością innym razem bez wzajemności.

Aktualnie jestem bardzo zrażona do poważniejszych relacji z mężczyznami, wynika to z dotychczasowych doświadczeń, możliwość zaufania została mocno ograniczona. Paradoksalnie, właśnie teraz, kiedy nie chcę, kiedy częściowo boję się i nie chcę narażać świadomie na kolejne rozczarowania, doceniam (i w głębi duszy chciałabym) wartościowego związku. Ale nadal nie jest to moim priorytetem, w tym sensie, że brak związku, nie jest dla mnie czymś, co doskwiera mi w życiu przez sam fakt, że tego w moim życiu nie ma.
Inaczej nie umiem tego wytłumaczyć.