pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Wow, dodałeś te lata, w których raczkowales, chodziłeś w pampersie , uczyłeś się mówić i tak dalej.
Nie przelyszlomi do głowy, że dziecięce lata można wliczać do lat nie bycia w związku.

Ja skończyłama jesli chodzi o stan ducha? W wielu momentach chyba naprawdę ciężko ci było, ale momentami miałam wrażenie, że nie do końca się poddałaś. Ja tez juz nie oczekuję, że coś się u mnie zmieni, a mam 37 lat. chociaż akurat mi sie wydaje, że teraz jestem w dobrym momencie swojego życia, jesli chodzi o emocje i szacunek wobec samej siebie.

Od 18ki.
16 latek nie może być kawalerem, bo nie może zawrzeć ślubu. Jest nieletni. Wychodzi Ci 10 lat, ale jeśli dobrze pamiętam, to byłeś w jakimś związku całkiem niedawno, chyba mnie pamięć nie myli, coś sam pisałeś.

Od 18stki to można zawierać ślub, ale my nie rozmawiamy o formalnej i prawnej opcji zmiany stanu cywilnego, lecz po prostu o zwykłym związku niewymagającego formalności.

Tak więc od 16stki
Mało tego, jak pamiętam to w naszym kraju dziewczyna może wyjść za mąż w wieku 16 lat pod warunkiem, że jest w ciąży

W związku z tym podtrzymuje swoją wersję, że 28 - 16 = 12 lat kawalerstwa.

Tego nie można było nazwać związkiem, parę ładnych lat temu jedna dziewczyna przyjeżdżała do mnie w pewnych celach, nie był to związek ani koleżeństwo de facto.
A może był? Raczej nie, sprawa do zastanowienia się, aczkolwiek dzięki, że to poruszyłaś bo na pewno sobie przeanalizuję co to dokładnie było

To pierwsze pytanie było o twój stan ducha, nie wiem co mi tam wskoczyło heh. Ja też od kilku lat ciągle trafiam kulą w płot tzn. coś się dzieje, ale zawsze kończy tak samo, moim zrezygnowaniem.

Stan ducha ma się dobrze, dziękuję.
Kończy się tak samo, czyli mam rozumieć, że za każdym razem u Ciebie nie wychodzi? Tak?
Ja jakiś czas temu, prawdę mówiąc większy kawałek czasu, poznałam kogoś, co z tego, jak nie podzielał moich uczuć. I to by było na tyle.
Przez ostatni rok poznała od groma chłopa, tylko wszyscy mieli jedną "wadę"- żony i dzieci odpada id razu.
Wolnych poznałam kilku, tak mniej więcej 15 - 20 lat młodszych:D Albo emerytów, to tak dla równowagi.
Znam kilku wolnych w moim wieku, ale nigdy nie myślałam o nich jak o facetach tylko jak o kolegach, co jest normalne. Facetom też nie wszystkie kobiety się podobają i to jest norma.

Rossanko, wyobrażasz sobie teraz tak ogromną zmianę w swoim życiu? Wcześniej pisałaś o tym, że obecnie czujesz się bezpiecznie,więc może za dużo jest w Tobie lęku przed zmianami, które nastąpiłyby, gdyby ktoś pojawił się na poważnie w Twoim życiu? Z jednej strony nie jest tak źle, bo jacyś faceci się pojawiają, rozmawiacie, ale z drugiej - wszyscy zajęci lub dużo młodsi. A rozwodnicy się nie pojawiają? Może jednak warto byłoby wrócić na portal randkowy, jeśli jest to naprawdę ważny aspekt Twojego życia? Szkoda, że tracisz wiarę w to, że Ci się uda.

Tak samo to znaczy, że zapowiada się bardzo fajnie, tylko, że szybko kończy. To znaczy nie ma tragedii, nie trzeba uciekać, ale panowie od razu pakuja mi się w kapcie i do mojego życie, oczywiście w zamian oczekując mojej wdzięczności i opieki Wiem, że pewnie i ja jestem temu winna, ale wydaje mi sie, że w dzisiejszym świecie trudno zbudowac normalną, naturalną relację. Zresztą nie chcę być złośliwa, ale w swoim otoczeniu widzę dużo zadbanych, ogarniętych życiowo, samotnych babek w moim wieku, natomiast panowie w tym przedziale wiekowym naprawdę pozostawiają wiele do życzenia...

Portale randkowe mnie też odrzucają, ale nie wykluczam, że może jeszcze kiedyś... Niestety kto nie próbuje ten szampana nie pije, albo w Rawiczu nie siedzi choć naprawdę szczerze rozumiem zdegustowanie tymi portalami

Nie każda potwora znajdzie swojego amatora. 5 przyczyn samotności kobiet

W przypadku długotrwałego braku męskiego ramienia, zaczynamy utyskiwać na facetów. Siebie pod lupę bierzemy niechętnie. Jeśli już to robimy, dostrzegamy nieistotne szczegóły. Tymczasem związki nie zaczynają się dzięki nieskazitelnej cerze, podobnie jak nie kończą się przez cellulit.

ie każda heteroseksualna kobieta potrzebuje do szczęścia stadła czy choćby monogamicznego związku i wspólnego gniazdka. Nie ma się jednak co oszukiwać, że większość z nas tak właśnie wyobraża sobie satysfakcjonujące życie osobiste.

Męskie ramię, niekoniecznie silne, ale w miarę możliwości opiekuńcze. W skład pakietu "szczęśliwy związek standard" wchodzą też: bukiety, kolacje na mieście i seks przedmałżeński co drugi dzień. Nie udaje się tego osiągnąć? Być może do wykupienia takiego abonamentu brakuje ci któregoś z poniższych punktów:

Nie szukasz miłości, tylko męża

Carrie Bradshaw to postać zasiedlająca zbiorową wyobraźnię współczesnych kobiet, tak jak sto lat wcześniej zasiedlała ją Elisabeth Bennet. Bohaterka "Seksu w wielkim mieście" w jednym z odcinków wygłosiła zdanie, które długo jeszcze będzie cytowane przez blogerki lifestyle'owe i kobiece magazyny.

"Jestem kobietą, która szuka miłości. Prawdziwej, niewygodnej, absurdalnej, spalającej, takiej, bez której nie można żyć. Nie sądzę, że znajdę ją tu, z tobą, w tym luksusowym apartamencie" – mówi Carrie, przekreślając związek z facetem, którego zazdroszczą jej wszystkie koleżanki

Choć są to słowa rzucane na odchodne, pokazują podejście, którego próżno szukać u lwiej części samotnych kobiet. Jeśli chce się poznać kogoś na stanowisko "ojca dla swoich dzieci" albo "męża, którego polubi mama", nie ma co liczyć, że znajdzie się ktoś, kto chętnie je obsadzi.

Zakładanie rodziny ma raczej pozytywne konotacje. Nie zmienia to faktu, że dziewczyna rozglądająca się za "ojcem dla swoich dzieci" nie różni się zasadniczo od faceta szukającego "panienki na jedną noc". Pomijając, że facet przy postawionych w ten sposób założeniach ma większe szanse na powodzenie.

Helena Łygas
03-07-2018 09:19
Nie każda potwora znajdzie swojego amatora. 5 przyczyn samotności kobiet

W przypadku długotrwałego braku męskiego ramienia, zaczynamy utyskiwać na facetów. Siebie pod lupę bierzemy niechętnie. Jeśli już to robimy, dostrzegamy nieistotne szczegóły. Tymczasem związki nie zaczynają się dzięki nieskazitelnej cerze, podobnie jak nie kończą się przez cellulit.
Nie każda potwora znajdzie swojego amatora. 5 przyczyn samotności kobiet
Źródło: kadr z serialu
Trzaski, piski i szumy uszne
Nie pozwalają Ci prawidłowo funkcjonować? Znamy na to
rewelacyjny sposób

Nie każda heteroseksualna kobieta potrzebuje do szczęścia stadła czy choćby monogamicznego związku i wspólnego gniazdka. Nie ma się jednak co oszukiwać, że większość z nas tak właśnie wyobraża sobie satysfakcjonujące życie osobiste.

Męskie ramię, niekoniecznie silne, ale w miarę możliwości opiekuńcze. W skład pakietu "szczęśliwy związek standard" wchodzą też: bukiety, kolacje na mieście i seks przedmałżeński co drugi dzień. Nie udaje się tego osiągnąć? Być może do wykupienia takiego abonamentu brakuje ci któregoś z poniższych punktów:
Nie szukasz miłości, tylko męża

Carrie Bradshaw to postać zasiedlająca zbiorową wyobraźnię współczesnych kobiet, tak jak sto lat wcześniej zasiedlała ją Elisabeth Bennet. Bohaterka "Seksu w wielkim mieście" w jednym z odcinków wygłosiła zdanie, które długo jeszcze będzie cytowane przez blogerki lifestyle'owe i kobiece magazyny.

"Jestem kobietą, która szuka miłości. Prawdziwej, niewygodnej, absurdalnej, spalającej, takiej, bez której nie można żyć. Nie sądzę, że znajdę ją tu, z tobą, w tym luksusowym apartamencie" – mówi Carrie, przekreślając związek z facetem, którego zazdroszczą jej wszystkie koleżanki.
Nowy kryzys wieku średniego: 40 lat, Opener i Runmageddon

Choć są to słowa rzucane na odchodne, pokazują podejście, którego próżno szukać u lwiej części samotnych kobiet. Jeśli chce się poznać kogoś na stanowisko "ojca dla swoich dzieci" albo "męża, którego polubi mama", nie ma co liczyć, że znajdzie się ktoś, kto chętnie je obsadzi.

Zakładanie rodziny ma raczej pozytywne konotacje. Nie zmienia to faktu, że dziewczyna rozglądająca się za "ojcem dla swoich dzieci" nie różni się zasadniczo od faceta szukającego "panienki na jedną noc". Pomijając, że facet przy postawionych w ten sposób założeniach ma większe szanse na powodzenie.

Zajeżdżasz desperacją na kilometr

Jeśli na pierwszą randkę facet, którego nie znasz, przychodzi uzbrojony w bukiet czerwonych róż i pod krawatem, pierwsze co myślisz, to: "Matko Boska". I nie jest to okrzyk dziękczynny skierowany w stronę Najświętszej Panienki, ale wyraz przerażenia. Nie trzeba być młodym Sherlockiem, żeby wydedukować, że koleś jest naprawdę zdesperowany.

Kobiety kwiatów swoim randkom co prawda nie przynoszą, ale mają cały wachlarz zachowań wyrażających desperację w równie oczywisty sposób. Nie przestają przepraszać, względnie pytać, czy "wszystko okej". Słuchają z neofickim zainteresowaniem każdej głupoty, śmieją się usłużnie w strategicznych momentach. Gestykulację ograniczają do potakiwania. Nie mogą się nachwalić przymiotów osoby, której – no cóż – nie znają. Żegnając się, zapewniają, jak to świetnie się nie bawiły. No i zawsze piszą potem pierwsze.

Podsumowując: desperacja to nieadekwatność wysiłku do stopnia zażyłości. Wszystkie zachowania, które mają być w odczuciu desperatki "miłe", pokazują tylko, że zależy jej nie na tym, żeby poznać drugą osobę, ale raczej, żeby ją do siebie przekonać. Za wszelką cenę. Facet, który spotyka się z desperatką, ma wrażenie, że w zasadzie mógłby za niego na tę randkę przyjść kolega, a desperatka zachowałaby się dokładnie tak samo. (Zakochiwanie się w kimś to zaś poczucie, że jest się wyjątkowym i że taka jest druga osoba). Drugiej randki nie będzie. No chyba, że desperatka trafi na narcyza. Ale to już inna historia

Helena Łygas
03-07-2018 09:19
Nie każda potwora znajdzie swojego amatora. 5 przyczyn samotności kobiet

W przypadku długotrwałego braku męskiego ramienia, zaczynamy utyskiwać na facetów. Siebie pod lupę bierzemy niechętnie. Jeśli już to robimy, dostrzegamy nieistotne szczegóły. Tymczasem związki nie zaczynają się dzięki nieskazitelnej cerze, podobnie jak nie kończą się przez cellulit.
Nie każda potwora znajdzie swojego amatora. 5 przyczyn samotności kobiet
Źródło: kadr z serialu
Trzaski, piski i szumy uszne
Nie pozwalają Ci prawidłowo funkcjonować? Znamy na to
rewelacyjny sposób

Nie każda heteroseksualna kobieta potrzebuje do szczęścia stadła czy choćby monogamicznego związku i wspólnego gniazdka. Nie ma się jednak co oszukiwać, że większość z nas tak właśnie wyobraża sobie satysfakcjonujące życie osobiste.

Męskie ramię, niekoniecznie silne, ale w miarę możliwości opiekuńcze. W skład pakietu "szczęśliwy związek standard" wchodzą też: bukiety, kolacje na mieście i seks przedmałżeński co drugi dzień. Nie udaje się tego osiągnąć? Być może do wykupienia takiego abonamentu brakuje ci któregoś z poniższych punktów:
Nie szukasz miłości, tylko męża

Carrie Bradshaw to postać zasiedlająca zbiorową wyobraźnię współczesnych kobiet, tak jak sto lat wcześniej zasiedlała ją Elisabeth Bennet. Bohaterka "Seksu w wielkim mieście" w jednym z odcinków wygłosiła zdanie, które długo jeszcze będzie cytowane przez blogerki lifestyle'owe i kobiece magazyny.

"Jestem kobietą, która szuka miłości. Prawdziwej, niewygodnej, absurdalnej, spalającej, takiej, bez której nie można żyć. Nie sądzę, że znajdę ją tu, z tobą, w tym luksusowym apartamencie" – mówi Carrie, przekreślając związek z facetem, którego zazdroszczą jej wszystkie koleżanki.
Nowy kryzys wieku średniego: 40 lat, Opener i Runmageddon

Choć są to słowa rzucane na odchodne, pokazują podejście, którego próżno szukać u lwiej części samotnych kobiet. Jeśli chce się poznać kogoś na stanowisko "ojca dla swoich dzieci" albo "męża, którego polubi mama", nie ma co liczyć, że znajdzie się ktoś, kto chętnie je obsadzi.

Zakładanie rodziny ma raczej pozytywne konotacje. Nie zmienia to faktu, że dziewczyna rozglądająca się za "ojcem dla swoich dzieci" nie różni się zasadniczo od faceta szukającego "panienki na jedną noc". Pomijając, że facet przy postawionych w ten sposób założeniach ma większe szanse na powodzenie.

Jesteś ładna, zgrabna i… no właśnie

Dokładnie wiesz, jakiego partnera ci trzeba. Chciałabyś być z facetem superinteligentnym, najlepiej należącym do Mensy. Takim, który ma ambicje i prawdziwe pasje. Nie obraziłabyś się na tytuł szlachecki. Do tego podróżującym do Afryki subsaharyjskiej udawać polowanie na lwy (bo jest męski, ale etyczny). Nie wspominając o tym, że powinien mnóstwo czytać, umieć zrobić stolik z palet, znać Bergmana i Allena na pamięć.

Skierujmy reflektory na ciebie.

Jeśli chodzi o podróże - ostatnio byłaś z koleżankami na wczasach w Egipcie (all inclusive). Czytać potrafisz. Prenumerujesz "Elle" i "Avanti", gdyż pasjonujesz się modą (wszystkim powtarzasz, że to dziedzina sztuki). Allena uwielbiasz, widziałaś wszystkie jego filmy ze Scarlett Johanson, bo dziewczyny powiedziały, że jesteś do niej podobna. Masz średnio wymagającą, ale nieźle płatną pracę, w czasie której szukasz inspiracji modowych na Pintereście oraz sprawdzasz przeceny na Zalando. Odkładasz na operację nosa lub/i na Mini Coopera. Dodajmy, że skończyłaś studia i znasz angielski (komunikatywnie). Wszyscy mówią, że jesteś bardzo atrakcyjna, ćwiczysz z Chodakowską, jesz z Lewandowską.

Czy nasz ambitny matrymonialnie Kopciuszek ma szanse na małżeństwo z subsaharyjskim pogromcą lwów herbu Leliwa?

Tu nie chodzi o porównanie CV i IQ, ale raczej o to, że współcześni książęta nie umawiają się z dziewczynami ze względu na ich dobre serce i zgrabne stopy. Kopciuszek 2.0. musi być równie interesujący, co książę. Zanim zaczniesz stawiać wymagania, zastanów się, co sama masz do zaoferowania.

Hmm, można się zastanawiać co oznacza "odpowiedni"..?

Pomijając butę, desperację czy wszelkiego rodzaju oszustwa, ukrywanie faktów, zdrady itp. bywa, że ludzie po prostu różnią się w podejściu do życia. Ile razy czyta się różne historie czy widzi ludzi naokoło, to zwyczajnie jedni nie potrafią się dogadywać ani jakoś pójść na kompromis. Wiele(myślę, że większość) zachowań jest raczej uniwersalnych dla ludzi, niezależnie od płci. Może być tak, że np. kobieta ocenia faceta, jako nieodpowiedniego, bo ten nie spełnia jej oczekiwań w tym zakresie, że nie chce się całkowicie/częściowo zmienić, tzn porzucić stare zwyczaje i niejako przejść błyskawiczną przemianę o 180 stopni. NIe podziela jej opinii dotyczących, idealnego według niej, pomysłu na życie, karierę i ogólny samorozwój. Nie akceptuje go z wadami i niedoskonałościami, wszystko chvce poprawiać. Widzi często wyidealizowany obraz, wychowana na romansach czy bajkach, gdzie wszytko jest idealne.

To, co miałbym wskazać, jako główny "grzech" kobiet(zapewne nie wszystkich) to chęć "naprawy" i wychowywania faceta, co wiąże się z oczekiwaniami i tego, co możę zaoferowac jedna strona drugiej.
W kwestii oczekiwań mowimy tu oczywiście o skali/ilości, zasobów, czasu, energii itp.. To, co w pełni satysfakcjonuje jedną stronę( nie mówimy tu o skrajnościach), dla jednego bywa niewystarczające.
Akurat skupiłbym się tutaj na ambicjach czy celach życiowych, gdzie wśród moich znajomych(płci obojga), którzy są zadowoleni ze swojego życia, wzbudziłoby to niesmak czy nawet niechęć u niektórych użytkowników tego forum Przynajmniej w kwestii zarobków ci pierwsi zostaliby nazwani przez drugich nieudacznikami albo dziwakami

Natomiast mnie osobiście przeszkadzałoby w długotrwałym związku z pewnością oczekiwanie, że będę musiał całkowicie i absolutnie spowiadać się ze wszystkiego, łącznie z naprawdę nieistotnymi drobnostkami.
Niezręcznie mi się robi, jak np. ktoś mnie teraz wypytuje o wspólnych znajomych a ja nie chcę powtarzać plotek, domysłów czy innych niesprawdzonych informacji. Kobiety lubią dużo mówić a ja nie jestem gadatliwy

Otóż właśnie!   Kontrola, wychowanie, zmiana - święta trójca

Nigdy nie przepadałem za kłótliwym rozwiązywaniem problemów a to, co mnie irytuje najbardziej w romowie między dwojgiem ludzi, to nadmierne stosowanie ironii i sarkazmu. Kłucie i wbijanie słownych szpilek, które poza nadmiernym ładunkiem emocjonalnym niczego nie wnoszą. Tak samo, jak budowanie napięcia i podnoszenie emocjonalności w którąkolwiek stronę, dwuznaczność wypowiedzi i droczenie się - ja przekazuje komunikaty wprost i oczekuje tego samego, ale nie daltego, żę nie potrafię odczytywać sygnałów, tylko zwyczajnie mnie one irytują, bo jeśli coś można załatwić prosto, to dlaczego z tego nie skorzystać?

nadmierne stosowanie ironii i sarkazmu myślałam, że tylko ja to zauważam. Momentami mam wrażenie, ze ludzie na siłę  próbują błysnąć humorem, ale zamiast dowcipu mamy celowanie w słabości drugiego człowieka. Gorzej jak sie okazuje, że ta niby ironia i sarkazm to celowe działanie socjopaty bo tego też nie brakuje
Ja tam nigdy nie potrafiłam byc ironiczna bo wydawało mi się, że jestem po prostu złośliwa i nie mam lepszych argumentów heh

Kontrola, wychowanie, zmiana - święta trójca no wiadomo teraz biję się w pierś, ale wcześniej myślałąm, że to normalne, taki tez miałam wzorzec.

Mnie trudno jest sobie wyobrazić, że miałabym z kimś zamieszkać. Kiedyś byłam na to gotowa, ale teraz za bardzo przywykłam do obecnego sposobu życia. mam tak samo, chciałabym być z kimś, stworzyć stabilną relację, ale niekoniecznie chciałabym wspólnego mieszkania. A po za tym ja nie wyobrażam sobie życia bez zwierząt, a miałam już spięcia na tej płaszczyźnie.

Poziom portali jest rzeczywiście niski, ale w sumie gdzie teraz kogoś poznać, w bibliotece, kawiarni, pubie, klubie? Nie sądzę i nie jest to takie łatwe.

O właśnie, ja mam tak, że jak ktoś nie lubi zwierząt to jest mi bardzo podejrzany heh. Ja szczerze nie pamietam takiego momentu w życiu, że nie miałam psa, w zasadzie zawsze jakiegoś miałam. I częstoi ich obecność, bezwarunkowa miłość i  to, że muszę o nie zadbać w każdym aspekcie ich życia ratowały mnie z ogromnych dołów psychicznych i najcięższych zakrętów. Ale ma to swoją cenę, pożegnanie przyjaciela jest bardzo bolesne, szczególnie kiedy mu się towarzyszy.

No dla mnie też jest nawet ciężko o tym mówić, najgorsze było patrzeć w gasnące oczy i czuć pod ręką jak wiotczeje ciało. Ja po tym wydarzeniu nie chciałam więcej zwierząt, ale wolontariat w schronisku zakończył się wyjściem z psem

A tak w temacie samotności, mając zwierzaka przy sobie nie można mówić o jakiejkolwiek samotności nawet medytować nie mogę sama hehe

Skąd te grafomanskie bzdury, z jakiejś Elle czy Cosmopolitan?

To prawda, choć czasem potrzebny jest kontakt rzekłbym ludzko-ludzki. Wolontariuszy schroniskowych darzę wielkim szacunkiem. Bez nich świat tych biednych psiaków byłby znacznie mniej kolorowy. Swego czasu wykupiłem roczny pobyt pewnej rottweilerki w schronisku w Korabiewicach. Nie znoszę się chwalić, chciałem tylko nadmienić jakim jestem dłużnikiem tej konkretnej psiej rasy. Trudnej, wymagającej, często odsądzanej od czci i wiary, lecz jakże opiekuńczej, delikatnej w swej sile i kochanej
Przepraszam z całego serca za off-topic.

Czyli jak masz 34 lata, to tego nie masz, a jak masz 35 lat to już przekraczasz jakąś granicę? Nie słyszałam o czymś takim.
Ale ja jestem otwarta, rozmowna i wychodzę do ludzi ale do tych, którzy mi są obojętni. Jeśli zaś trafi się mężczyzna , który po czasie okazuje się, że podoba mi się i wewnętrznie i zewnętrznie, chciałabym z nim spróbować, to w stosunku do niego jestem powściągliwa, niedostępna i chłodna i nie okazuje mu, że mi się podoba.. Nie mogę przecież wychodzić na desperatkę czy zaduszac kogoś swoimi uczuciami.

Może neutralna.  Miałam na myśli to, że nie świergocze wesoło, nie robię seksualnulych aluzje, nie łapie go za szyję czy nie siadam na kolanach. Po prostu spokojnie rozmawiam, pozartuje, ale nie wulgarnie. I nie zapraszam na randkę pierwsza ( raz mi się zdarzyło, pomyślałam, że zmienię schemat i zaproponowałam wspólne wyjście. Facet aż się usmiechnąl).

Czy wybierze mlodszą- nie powiedziałabym, wybierze taką, z którą będziesz chciał być. Nie spotkałam się jeszcze z tym, aby facet np 35 letni powiedział hmm kocham Ankę ale ona ma 37 lat i może już mi dziecka nie urodzić. Jest 27 letnia Baśka, ona mi dziecko da, co prawda średnio ją lubię, ale jest młodsza i płodna. To tak nie działa. Inaczej mężczyźni nie odchodzili by od kobiet z którymi mają dzieci. Mało to historii, w domu żona dwójka dzieci a on znalazł sobie nową kobietę i nie zatrzymają go nawet płacze tych dzieci.
Do fajnych się uśmiecham. Ostatnio tak się uśmiechałam, że dostałam wprost propozycje seksu. Nie zupełnie o to mi chodziło.

Rossanko, przynajmniej propozycje seksu dostajesz, a to znaczy, że wizualnie się niektórym podobasz, więc jest szansa. Co to była za sytuacja? W jakim miejscu?

Są sytuacje, w których faceci kalkulują i wybierają młodsze. Nijak się to ma do tego, czy będą później wierni tej, z którą mają dzieci. Tak też to nie działa. Facet jest trochę inaczej zaprogramowany. Biologia twierdzi, że dla mężczyzny ważne są te dzieci, które może mieć. Te, które ma, to już ma. U kobiet jest podobno odwrotnie.

Jeśli chcą mieć dzieci to mnie tacy mężczyźni nie interesują.  Niech sobie idą
Propozycje seksu od ledwo co znanych facetów mnie nie interesują. To można mieć na wyciągnięcie ręki.
Ale już zaproszenie na kawę,  rozmowy, telefony, wspólne spędzenie czasu to jest niemal niemożliwe. Albo sam seks albo nic poza tym.

Pojawia się tutaj kwestia seksu, który ma inne znaczenie dla obydwu stron. Facet może się zakochać po seksie, ale niekoniecznie. Naotmiast, jak widać chociażby po tym forum, wiele historii się kończy zbyt szybko dla kobiet, bo one już po pierwszym razie bywają zaangażowane. Nawet, jeśli oboje pójda do łóżka nie na pierwszej, ale na tej 2, 3 czy kolejnej, gdzie raczej aż tak bardzo dużo czasu nie mija.

Co do wychodzenia z inicjatywą, to wiadomo, że jak wszędzie ważny jest umiar. Jeśli czuć, że ktoś się narzuca, to od kogoś takiego się będzie trzymać z daleka, ale zaproszenie na spotkanie przez kobietę nie potraktowałbym w ten sposób i chętnie przyjął. Rozmowa między dwojgiem ludzi to jest to, co jest najprzyjemniejsze

Tak, są wolni.

Właśnie co jak co ale się nie narzucałam   a jak widziałam, że zamiast mną interesowali się innymi to zaraz odpuszczałam.

Na randce z kimś kto mi się podobał byłam raz w życiu I to był mój ex partner. Inna "randki"byly albo aranżowane przez koleżanki, albo szkam na nue będąc wdzięczna, że jakikolwiek facet mnie zaprosił. Tak było kiedyś, oczywiście teraz już tak nie robie.

Zapomniałem o jednej istotnej rzeczy, czyli tzw. matkowaniu czy po prostu nadmiernym nadskakiwaniu komuś.
Kiedyś gdzieś nawet w jakimś artykuliku było napisane na ten temat, że takie kobiety sa jednymi z tych, które najbardziej zniechęcają facetów. Może dotyczy to etapu tworzenia związku, no ale mi jest zwyczajnie niezręcznie, delikatnie mówiąc, kiedy ktoś wkoło mnie skacze. Miałbym problem na początku, żeby zakceptować to, żę ktoś coś w ogóle dla mnie robi. I tu od razu zwracam uwagę na rzeczy prozaiczne, któe z tego miejsca nie mają dla mnie znaczenia albo takie, przy których sobie radzę, bo zwyczajnie mam pare zdrowych rąk, którymi się mogę posłużyć.

Sprzątanie, mycie, pranie, gotowanie, zrobienie kawy, obsłużenie się na jakejkolwiek płaszczyźnie - póki sam to mogę zrobić nie chcę, żeby ktoś to robił za mnie..

Na pewno w konkretnym momencie dana osoba może się poczuć nieswojo..Może każdy ma inaczej, ale ja zwyczajnie mam opory, żeby ktoś coś dla mnie robił, jeśli ja dam sobie z tym radę..Za dużo mi w dzieciństwie usługiwali i chyba dlatego tak mi zostało Jak ktoś nie ma czasu, to sprawa jest oczywista. Ja nie widzę niczego złego w tym, jak okazjonalnie kogoś znajomego w czymś wyręczę albo ktoś mnie, ale jak tylko pomyślę o regularnym działaniu, to mi skóra cierpnie..I to zdecydowanie bardziej skierowane w moją stronę

Nie wyobrażam sobie, aby facet przyszedł do mnie a ja nie zrobiłabym mu herbaty. Albo czymś nie poczęstowała.
Co do reszty tematu, tzw związków, relacji, to nie wiem jak się ludzie przełamują do fizyczności i seksu. Nie zdołałam tego zrobić ani razu, chociaż się starałam. To ponad moje siły mieć jakikolwiek kontakt fizyczny ( nie mówiąc już o seksie), z osobą, która nie pociąga
Ale nie mogę odmówić, bo zaraz będzie, że lecę tylko na wygląd, czy nue daje szansę tym miłym I porządnym. Coś okropnego, nigdy więcej, to już wolę być sama. Nie potrafię na siłę.

Ja nie jestem w stanie przełamać się nawet jeśli chodzi o osobę, która mnie pociaga fizycznie, ale widzę ją dopiero pierwszy czy drugi raz. Nie wiem, tak to jest, że kobiety bardziej emocjonalnie podchodzą do tematu seksu, dla panów to po prostu natura Nie ma się co obrażać panowie mają inną gospodarkę hormonalną niż kobiety, taka biologia

Pewnie zależy od osoby.
Co będzie dalej nie wiadomo, wyjdzie albo nie wyjdzie, ale będzie co wspominać.

Czemu skasowane? Co napisałeś?