pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Bo pominęłaś jeden drobiazg. Robrojek musi się podobać   nie warto go wybierać tylko i wyłącznie z tzw. rozsądku

  Przecież Jeśli facet jest dla mnie odpychający to się nie zmuszę. Toż to jakiś koszmarny masochizm byłby

Robiłam tak. Fatalnie się wtedy czułam. A potem usłyszałam, że jestem wybredny, to się znowu zmuszała kolejnym razem.
Boże tyle lat zmarnowałam.

A ja to i to. Samą czułość to mogę mieć dla członków rodziny. Albo kolegów. Z partnerem musi być iskrzenie. Całe życie, tzn do teraz, twierdziłam,że nie, że najważniejsze jest wnętrze, dogadywanie się, wspólne cele a fizyczność nie jest aż taka ważna. No i tym sposobem budowałam relacje, ale koleżeńskie. One też są dobre,całe kolega to nie facet.

Olaboga,  A czy czułość nie może wyrażać się Fizycznie?

może różnie różnie rozumiemg iskry. mnie kojarzą się z czymś bardzo niespokojnym, co szybko wybucha a jeszcze szybciej gaśnie.

A jeśli  iskry to jakiś wzajemny pociąg, porozumienie to moim zdaniem jak najbardziej miały miejsce między Natalią  i Robertem Rojkiem.  Praktycznie od  początku między nimi Zaiskrzyło chociaż nie od razu za tym poszli..

Iskier tam nie widziałam. Iskrzyć to miała z Filipem. Za Roberta wyszła, bo był dobry i opiekunczy-tak wynikało z książki.
Wiesz, że w Córce Robrojka on miał 35 lat, a opisany był jakby był starszawym facetem po 50tce? Niedawno to sobie uświadomiłam.

Znam ich losy. Ludzkie są
Co złego jest w opanowanym i zrównoważonym facecie?  Przecież charaktery są różne.  Natalia też szalona nie była, tylko raczej delikatna.

a Dylematu nie miał, tylko nie chciał się wcinać między Natalię i Filipa.  Nie był też pewien jej uczuć.

Ciekawe, jak różnie postrzegamy tę książkę i tych bohaterów.

Między nimi widocznie pociąg był.  nie ma konieczności pisać o rzeczach oczywistych.

W końcu to książki dla  młodych panienek

Robrojek dobrze po głowie w życiu dostał, a doświadczenia uczą.
I najwyraźniej autorka bardzo te postacie lubi,  więc je uszczęśliwiła

Jak to nie dostał? laski go nie chciały, żona umarła, firma splajtowała,  mieszkanie przepadło i jeszcze wspólnk go  zrobił na szaro.
potem wraca z córką do rodzinnego miasta gdzie odżywają wspomnienia z młodości i Prześladuje go wspomnienie Anieli. Żyje tymi wspomnieniami aż wreszcie Pewnego dnia ją spotyka i z zaskoczeniem stwierdza że ona już go nie obchodzi,  że to były duchy przeszłości I wyobrażenia.
wydaje mi się to wiarygodne psychologicznie.

Żona mu zginęła w wypadku samochodowym,  po kilku latach małżeństwa, gdy córka już miała kilka lat.
W sumie sprytnie autorka rozwiązała tę kwestię.

Ten pierwszy post tematu jest nadal aktualny, przez 8 lat nic się nie zmieniło.  Nie chciałam być sama,wtedy I teraz też nie  Tylko teraz robi się to coraz bardziej przerażające.

Ten pierwszy post tematu jest nadal aktualny, przez 8 lat nic się nie zmieniło.  Nie chciałam być sama,wtedy I teraz też nie  Tylko teraz robi się to coraz bardziej przerażające.

Tak, nie jestem zadowolona z tego stanu, że jestem sama, przez te lata nic się nie zmieniło, prócz tego, że jesli chodzi o sprawy związkowe, jest coraz gorzej, w znaczeniu, że frustracja rośnie.
Nie wiem, jeśli ktoś chce być sam, to bądźcie sobie sami i tyle. A rady naucz się być sam ze  sobą- przecież umiem, od lat jestem sama ze sobą. Poza tym te świetne rady dają kobiety, które są w związkach. Świetna rada naprawdę. A te, które są same A jakimś trafem poznają kogoś-te migiem wchodzą w związek ( haha, a mogłyby pomyśleć, kurcze, fajny facet, ale zostawię go dla innych kobiet, bo mi samotność moja nie przeszkadza,  mogę żyć sama I nie potrzebuje faceta. Ale nie nie, zagorzale fanki "dobrze mi samej" minuty nie są same, gdy tylko pojawi się odpowiedni facet. A na forum-forum to tylko forum, co szkodzi napisać, że dobrze im samym, a w środku chciałyby być z kimś.
Ale jak mówię, jeśli jednak któraś chce być sama, to niech będzie jesli to rzeczywiście jej wybór
Co do mnie to przez lata krąży jakieś fatum. Ostatnio naprawdę dużo poznaje ludzi. Wszyscy dosłownie sensowni faceci mają rodziny. Gdy zdarzył się wolny( I w moim wieku, bo cóż mi po wolnych znajomych 25 łatkach, czy 65 latkach), pokręcił się,  pokręcił, po czym stwierdził, że nie na czasu na związki, a za 2 miesiące był już w związku z inną. Wiem wiem, tak się mówi, aby kogoś splawic , ale zawsze przykro.
Na Tinderze-po miałam parę podejsc- same odrzuty, ewentualnie rozwodnicy ale z dziećmi. Nigdy nie chciałam faceta z dziećmi a przez lata stwierdzam, że zdecydowanie nie chce. Ale tu też jest dziwna sprawa, co rozwodnicy z dziećmi z Tindera szukaja-uwaga uwaga, kobiety najlepiej bez dzieci . To już mnie całkiem rozwaliło, sądziłam, że skoro sami mają dzieci z byłych makzenstw, przychylnie spojrzą na kobietę w takiej samej sytuacji jak oni-po rozwodzie, z dziecmi-ale- nie nie nie, najlepiej jakby nowa kobieta nie miała dzieci, bo oni już swoje mają, cudzych bawić nie chcą, a i dochodzą kontakty z ex mężem, który przecież nie wyparuje nagle z życia dzieci.
Raz się jednak złamałam, myślę spróbuję. Był to mężczyzna w moim prawie wieku, po rozwodzie, dzieci około 7 i 10 lat. Niby fajnie się pisało, ale do spotkania nigdy nie doszło. Te dzieci z matką mieszkały w innym mieście i w zasadzie co weekend gdy moglibyśmy się spotkać on jeździł do dzieci, albo po dzieci. Ogólnie tam były ciągle dzieci i ex żona i tak w kółko. Może komuś to pasuje, ale nie mi. Sorry. Nie będę wchodzić z kimś na sile w relacje, kto nie ma dla mnie czasu.
Reszta Tinderowcow- bezceremonialne propozycje seksu już od pierwszej wiadomości, ale przynajmniej od razu przechodzą do rzeczy i człowiek nie traci czasu. Albo kompletnie desperaci , jakieś nieogary  życiowe ala chłopaki do wzięcia ( czy coś w stylu tych orogramow). Co dziwne jeszcze zaobserwowałam, profile, gdzie facet wygląda normalnie ( nie jak bandzior, ale i nie jak ofiarą losu), to były profile żonatych,  albo wolnych ale proponujących tylko seks spotkania
Multum facetów zaniża wiek. Rozumiem , że 50 latek czy 45 latek nie wygląda na lat 30, ale masa profilów,  facet podaję wiek 46, 48, 50 lat a na zdjęciu star, zniszczony , pomarszczony facet, 65 najmniej bym dala. Po co tak kłamać, widzę chłopa, mój rocznik a na zdjęciu stary dziad ( bez urazy dla starych dziadorlw), i to jeszcze zaniedbany.
Dużo też młodych, przed 30ką szukających starszej pani,xmoze sponsorki, ale tu idzie łatwo założyć blokadę na wiek.
I dużo chamskich wiadomości, agresji w razie braku odpowiedzi, wyzwisk. Ogólnie tinder to szmbo , ale żeby nie było, jakiś promil ludzi się tam poznaje,ćwierć nigdy nie wiadomo. Ja tam próbowałam 3 czy 4 razy( zakładałam za jakiś czas nowe konto, w nadziej, że może tym razem się uda i będzie to ktoś blisko), ale nie wyszło.
I ważna jest odległość. Miałam dużo znajomos i ( już nie tylko z Tindera, ale i z innych portali) ale z ludźmi z drugiego końca kraju, albo i zza granicy. To się nigdy nie udawało. Znajomości klikane, gdzie dwie osoby dzieli setki kilometriw-szczerze, dla mnie strata czasu. To musi być ktoś blisko, a nie wirtualne klikanie. Można,jasne,ale wszystko się z czasem rozmywa.
Takie moje obserwację.
Z tego wszystkiego jesli ktoś uważał, że miałam wysokie wymagania, to teraz mam je naprawdę wielkie. Za długo byłam sama aby teraz wejść w relacje z kimś na zasadzie "nareszcie ktoś mnie chce i jest wolny". Nie umawiam się na siłę, gdy ktoś mi się nie podoba albo gdy kogoś nie lubię, czy po prostu nie chce się z nim zapoznawać bliżej.
Jedynie muszę być bardziej ostrożna na przyszłość, aby pogaduszek i zaczepek nue brać za zainteresowanie, bo potem się wkręcam, jak facet mi się podoba, co jest dosyć męczące, bo później ciężko mi zapomnieć o tej osobie, gdy ta wybiera inną kobietę. Az zła jestem sama na siebie, jak mogłam się w to wkręcić.

Rossanko, ja też mam bardzo wysokie wymagania. Krótko mówiąc - cenię się. Sfrustrowana nie jestem z powodu bycia w pojedynkę, ale czasem po prostu bardzo spokojnie tu u mnie na wsi, wręcz ociera się o jakby nudę. Co do flirtów - ja też muszę uważać, by jak ktoś z klientów mi mówi "dzień dobry, Symbiś" nie brać tego za przejaw większego zainteresowania
Piegowata, przeczytałam wczoraj, co pisałaś o rozmowie z PP i tak mi się skojarzyła piosenka (właściwie fragment "Pana Tadeusza"), której swego czasu non stop słuchałam

Słabo to widzę, jeśli ktoś ma wysokie wymagania. Oczywiście to nie chodzi o to, żeby łapać się pierwszych wolnych "spodni". To są dwie skrajności. A jest coś pomiędzy. Naprawdę warto ocenić w miarę realistycznie swoją "pozycję na rynku". Dobrze jest się cenić, ale brutalnie rzecz ujmując, to jest to trochę tak jak ze sprzedażą czegoś co ma dla nas wysoką wartość emocjonalną. Oczywiście wtedy chcielibyśmy dostać za to wysoką cenę, ale realnie jest to mało prawdopodobne, bo dla kupującego nie ma to kryterium żadnego znaczenia. Ja wiem, że nie jest to całkiem dobre porównanie, ale chodzi o to, że dobrze jest sobie ustawić pewną hierarchię swoich wymagań i na samym topie, tych które są absolutnie bezdyskusyjne nie dawać ich za wiele. Bo często występuje tu sprężenie zwrotne i będąc mocno wymagającym wybieramy też tych mocno wymagających, a wtedy taka całkowita kompatybilność jest bardzo mało prawdopodobna.
Oczywiście ja też mam swoje wymagania. Ale staram się być elastyczny. Wiem jaka jest moja pozycja "na rynku" i na ile sam jestem "wybieralny".

Mnie się wydaje, że owszem, warto mieć jakieś standardy, ale niektóre oczekiwania nas jedynie ograniczają.
Właśnie Ela o tym pisała (jak zwykle nie od razu zrozumiałam sens jej wypowiedzi, ale doprecyzowała poproszona o wyjaśnienie).
Rossanko, czy jeśli spotkasz wartościowego, przystojnego i pociągającego faceta, odrzucisz go jedynie dlatego, że ma dzieci? Nie szkoda?
A może żyj po prostu, zachowaj rozsądek, ale się nie opancerzaj oczekiwaniami.

Hehehe, i kto to mówi?

Symbi, coś w tym jest - mam na myśli ten śpiewany fragment "Pana Tadzia".

Ostatni weekend również to odkrycie mi przyniósł (niby wiedziałam, ale nie czułam):
nasze interpretacje to tylko interpretacje. Nie świadczy zaraz o zainteresowaniu, że ktoś cieplej, a nawet zalotnie zagadnął. Nie świadczy też, ze zostałam zdewaluowana przez kogoś, kto poszedł do innej. Nie zawsze ten pozornie obojętny ma mnie w nosie.

Ani myślę się tym zachłystywać, ale w niedzielny wieczór mój "pan kolega" ( ) dał mi do zrozumienia, że wciąż czuje miętę do mnie. A ja się czułam taka unieważniona! A ja myślałam: po cholerę właściwie przychodzi? O co tu "kaman"? Do głowy by mi nie przyszło... Zgadzałam się, bo chciałam być silna i ponad małostkowe zazdrości (w jego oczach przynajmniej).

Nie zrobię z tym nic, powiedziałam mu, że nie jest mi obojętny, ale nie ma szans, dopóki ma problem z piciem. Uściskaliśmy się na pożegnanie jak starzy przyjaciele i on mnie w policzki pocałował i poszedł do domu.
Wczoraj widziałam go przelotnie, bo miał sprawę do mojego sąsiada. Zamieniliśmy życzliwie kilka słów - i tyle. Zupełnie jak Aniela z Robrojkiem po tych wielu latach.

Ulgę czuję ogromną. Myśmy po prostu zrzucili maski, krępujące pancerze.

I dalszy wniosek, chyba ukłon do Paslawka :
Nie ma sensu domyślać się, co inni... Jeśli mam być doceniana, to po prostu będę. Jeśli mam być kochana to będę. A jeśli nie - to nie. Ale przede wszystkim nie warto wątpić w siebie.

Zachwiało mną mocno, ale czuję się mocniejsza po tym, co mnie spotkało. I ten sobotni grill u kolegi, i ta niedzielna rozmowa przydały mi pewności siebie. I bardzo uspokoiły.

P.S. Pozwolę sobie na post pod postem, by się zanadto nie zlewało.

Ross, może czytałaś, pisałam, że w sanatorium spotkałam człowieka teoretycznie nie dla mnie. Dużo starszeego, z poważnym życiowym bagażem. I ku własnemu zaskoczeniu poczułam, że ten człowiek przykuwa moją uwagę, że ma cechy, które cenię, a w dodatku nie taki z niego znowu dziadek, całkiem przystojny facet
Nic z tego nie wynikło, ale obserwacja ciekawa.
Nie jestem zwolenniczką narzucania sobie zbytnich ograniczeń. Wiadomo, że jakiś rozsądek musi być, ale życie jest pełne niespodzianek.

___________________

Rany Julek, Ross!
Nie wyobrażam sobie konkurowania z dziećmi. Przecież to dwie oddzielne półki - dzieci i partner.
Dla mnie też syn jest i będzie najważniejszy, ale nie kosztem partnera.

Co do spędzania czasu można się zawsze dogadać. Okej, obiecaleś dzieciom być z nimi w Wigilię, (a ja sobie idę do siostry, albo odpalam w domu romantyczną komedę i miło spędzam czas), ale na Sylwestra jesteśmy razem. A na Trzech Króli razem zabieramy gdzieś dzieciaki.
Gdzie tu problem, jeśli ludzie są rozsądni i dorośli?
Powiedziałam kiedyś synowi: liczę się z tobą, jesteś dla mnie ważny, a może najważniejszy, ale nie ty będziesz decydować o moim życiu.
Inna sprawa, że syn miał nosa do Pepka.

Problem jest jeśli usłyszeć, że "przecież wiedziałaś, że mam dzieci, było sobie szukać kogoś bez dzieci, a moje dzieci zawsze będą dla mnie najważniejsze, dlatego w tym roku jednak nie odnowimy kuchni, bo muszę mieć pieniądze na remont ich pokojów i nowe komputery, wiem, że powinienem się w tym miesiącu dołożyć do czynszu,ale zapłać sama, bo moja działka poszła na alimenty i korepetycje - wiedziałaś przecież, że mam dzieci i im nic nie może zabraknąć, a na wakacje pojedziemy razem ale tylko jeśli pojadą z nami moje dzieci, jak nie chcesz to zistan w domu" - może to przerysowane ale coś podobnego usłyszałam kiedyś moja koleżanka.

Z tym starszym facetem co opisalas- tak, bo to tak działa, musi być uczucie. Bez uczucia polubienia  I chęci poznania drugiej osoby i bez tego, że ktoś mi się podoba eizualnie- nie ma sensu nawet zaczynać

A czemu mam być z kimś koło 50ki a nie np z 42 latkiem?
Poza tym czemu ten 55 latek z dziećmi nie miałby się zwiazac z 55 letnią rozwódką z 3dzieci tylko wybrał mnie?
Co do odległości to właśnie stwierdzam, że to musi być ktoś na miejscu. Przez lata miałam tyle "facetow" z neta, z dakeka-to się nigdy nie udawało. Szkoda po prostu mojego czasu.  Ma być ktoś na miejscu.

A poza tym sorki, jak się nie zakocham, nie zauroczenie to takie kalkulacje  są... właśnie stratą czasu. A relacje z rozsadku- to ja miałam całe życie i jak to się skończyło?
Zbyt dobrze mi samej teraz w moim punkcie życiowym, abym sobie wzięła kogoś bez uczucia I chcecie bycia akurat z tą konkretną osobą. Wiesiek ma 53 lata, odchiwane dzieci ichce się żenić bierz go bo za 8 lat będzie za pozno- sorry to tak nie działa. Na codzień mam zbyt fajne życie by spaprać  je jakąś relacją z desperacji.  Co to to nie.

Pisząc koło 50 mam na myśli kogoś zbliżonego do Twojego wieku czyli np 48 latka.
Uważasz że dla Ciebie za stary?
Może być i 42 latek ale wtedy chyba większą szansa na dzieci małe? Nie sądzisz?
No jak szukasz wśród kawalerów i jeszcze młodszych to nie uważam że nie możesz się związać możesz i z 35 latkiem, tylko ilu takich masz w pobliżu?
Co do starego wyglądu to w naszym wieku 40 łatki mogą wyglądać staro i 50 łatki młodo.
Ja bym na ulicy nie obstawiała wieku kobiet i mężczyzn,  ho można się pomylić. 
Oczywiście ludzie powinni do siebie jakoś wizualnie pasować 

No ok Rossanka, ale najpierw to musisz na tym portalu ten wiek wpisac i sie spotkać.
Nie wiem zy na portalach wpisuje się dzieci, pewnie nie, a może powinno.

Sama chyba widzisz że jak wpiszesz bezdzietnych singli lat 42 szukających stałego związku to co wyskoczy w Twoim mieście?.
To jakbyś chciała kupić określone buty, ale uparla się że tylko w sklepie X w galerii ich szukasz. I 100 m dalej absolutnie nie przejdziesz. .
Poza tym co do oceny własnego wyglądu młodego to też mamy tylko lustro, a to może kłamie? 

I nie chodzi o to, że Ty w Twoim mieście mniej zasługujesz na męża stamtąd niż jakaś głupsza, brzydsza, mniej ogarnięta Magda  co ma męża  fajnegoi dzieci.
Zasługujesz!. I co z tego? Życie Ci się tak A nie inaczej poukladalo i tylko Ty masz wpływ na swoje działania  by to zmienić.

Wypraszam sobie tyle, że panowie w moim wieku z większą sympatią patrzą tam, gdzie jeszcze trójka z przodu, w wielorakim znaczeniu
Nie no, żartuję. Na miłość nie ma rady, jak trafi, to się na to nie patrzy. Aczkolwiek mój teść, człowiek mający 69 lat przygruchał sobie panią chyba 12 lat młodszą. On dzieci ma dorosłe, ona jakieś dzieci tam ma ale one na pewno mojego teścia nie interesują. W ogóle tworzenie nowego związku ze wspólnym mieszkaniem itd. go nie interesuje. Lubi się po prostu spotkać na kawę, nie zgłębiałem czy coś więcej
No ale to już przedział prawie 30 lat starszy, ma swoje klimaty.
Mój jeden kolega znalazł żonę mając po 40-tce. Dziecko już ma aczkolwiek coś tam nie bardzo im to wspólne życie wychodziło ale przestałem śledzić.
Mój szwagier jest wolny, ma 44 lat, jest ogarnięty ale jakoś nie widać żeby palił się do żeniaczki, czy też stałego związku. Ma jakieś znajome panny, z którymi się spotyka, niektóre wciąż chyba liczą, że w końcu się zdecyduje i to akurat na którąś z nich
Jemu chyba jest dobrze tak jak jest. Temat dzieci ogarnia siostrzeńcami co ci sobie chwalą
Zapomniałem, że mam też kuzyna stanu wolnego, lekko po 50-tce. Też ogarnięty finansowo ale jakoś nie miał szczęścia do kobiet. Ciągle mu się jakieś lewe trafiały, ożenił się koło 40-tki z panią w zbliżonym wieku, może trochę młodszą. Też ogarniętą finansowo i jakoś nie dali rady mieszkać razem, a wcześniej dłuższy czas byli w związku ale bez mieszkania razem. Tak że znów jest wolny i bez zobowiązań
No i skoro ja znam takich panów "od ręki", to musi ich trochę być.

Nic nie zrozumiałaś. Jeśli ważniejsze dla faceta jest wszystko tylko nie Ty, bo Ty jesteś na samym końcu po jego dzieciach, rodzicach, pracy, pasji, kolegach - to ewakuuj się szybko z takiego układu.

I sorry, ale co mają do tego wiekowi rodzice?

Ross, z rodzicami mieszkają nie tylko maminsynki i nieroby. Myślę, że zamiast oceniać a priori lepiej poznać trochę człowieka i sytuację.
Znam młodego człowieka zresztą, który się ożenił, mieszka z żoną, bez teściów i rodziców, a nie pracuje i przychodzi na żebry do matki., a ostatni jego pomysł to próba wydębienia alimentów na swoje utrzymanie. Jego żoneczka nie lepsza.

Od mamusi można się przecież wyprowadzić, gdy sytuacja tego wymaga.

Mówiłam o maminsyskach z mamusiami, nie o przejściowym mieszkaniu z rodzicami. Wtedy to inna sprawa.

A skąd wiesz od razu, że maminsynek?
Maminsynka kopnij w d...

Wolałabym faceta z bliska, ale jeśli jakiś przypadek zrządzi inaczej i jednak zawróci mi w głowie pan z daleka, to będę myśleć, co z tym fantem zrobić i jak sprawę rozwiązać. Zawsze jakoś można się dogadać.

Od razu nie wiem, ale z czasem szybko wychodzi.

Dokładnie. Ma być blisko. Od 8 lat smsy, gg, pisanie, kamerki - to się wszystko w którymś momencie urywało. Nie widzę sie w wirtualnych relacjach, dla mnie to za mało.

Nie od razu. Ważne dlaczego. Jeśli mieszka z mamą od 20 lat, nigdy nie mieszkał osobno - odpada. (nie chce tu pisać o doświadczeniach, kiedyś też myślałam, no ok, może pomaga mamie, może szkoda mu na wynajem - nie, kasacja, jeśli facet nigdy nie chciał się wyprowadzić i mieszkać osobno).
Co innego sytuacja przejściowa, choroba, wypadek, bamkructwo - człowiek wraca na pewien okres do rodziców - to jest jak najbardziej w porządku, różne nieszczęścia bywają.

No, wiesz, Ross, zawsze można trafić na maminsynka, lenia, pasożyta, ale wtedy jasne, że dziękuję, postoję

Fanatyzm jest paskudny i to nie tylko ten religijny. Mam w gronie znajomych wojującą atesitkę. Jest nie mniej irytująca niż skrajne dewotki.

Nie potrafiłabym wyliczyć cech, które dyskwalifikują kogoś w moich oczach. To szerokie zagadnienie. Muszę po prostu wiedzieć, że mam do czynienia z człowiekiem dobrym, pozytywnym i mądrym. No i oczywiście ma mi się podobać, pociągać, jak to często piszesz.

Ej, Ross nie przesadzaj i nie rób z siebie niekumatej jakiejś
Operujesz dwiema skrajnościami.
Nie należy brać wszystkiego jak leci, ale nie warto (Misinx pisał) z detalami śrubować.

Wzięło was na teoretyzowanie .
Do praktyki w życiu - lepiej nawet nabijając sobie guzy.Tworzenie konstruktów i koncepcji pochłania wiele energii i czasu na rozkminy - nie zawsze jest to medytacja ,kontemplacja itp ,mój kumpel miałna to ostre,dosadne, określenie ,ale go tu nie przytoczę bo mało poprawne i nie za bardzo zgodne z regulaminem
Teoretyzowanie to jest też jeden z mechanizmów obronnych a przynajmniej można to tak wykorzystywać  ,chowania się ze deklaracjami na poziomie" samogadulstwa" intelektualna pseudo strefa niby komfortu psychicznego,
weryfikacja w akcji jest istotniejsza ,tzn czy macie połączenie z BRRRRy podświadomymi przekonaniami i oczekiwaniami i się tam zgadza z tym co się deklaruje w pięknie poukładanych ideach .
Integracja i synergia w działaniu ma większą wartość poznawczą moim zdaniem.

Toteż posze, a tu mi tworzą teorię. Jak się nie zakocham, to z rozsądku nic z tego nie będzie.
I tak możemy teoretyzowac, czy pan będzie z lublina, ile będzie miał dzieci, czy będzie 10 lat młodszy
To zależy od jednostki przecież. Jedynie co Wam napisze, to to, że jak widzę, że to nie rokuje, nie rozwija się, nic nie czuję w miarę upływu czasu - to właśnie szkoda czasu. Vhyba, że komus odpowiada zwiazek z rozsądku, mnie nie.