pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Zimą byliśmy bardzo blisko tego ,tylko cholerny ząb zaczął boleć i Pepek był przypadkiem pod ręką poleciał na prośbę do apteki i wszystko się zaczęło jakby od nowa ,a było dobrze już i spokojniej znacznie > jak go nie było

W tym nie ma żadnej filozofii tylko jest pewien kontekst i konkret,a takie ogólniki nie zadziałają  ,niestety wzór relacji jest i był  przewidywalny w takich relacjach i z tym osobnikiem uzależnionym ewidentnie od alkoholu ,ale próbować zdrowej relacji czy jest po drodze czy nie jest zawsze można na jakimkolwiek poziomie.
,jednak akurat w tej historii ten pewien "mały" szczegół jest istotny i nie  o filozofię tu chodzi .Nie chodzi też o rolę ofiary czy nadludzkie moce osób zaburzonych na pierwszym miejscu to nieco dalszy plan też istotny- statystyka po prostu i obserwacja życia doświadczenie własne i kilkuset innych osób w takich związkach, literatury też jest od groma i ciut ciut na ten temat i nie ma w tym przesady.

Nie jesteśmy zwolennikiem radykalnego cięcia usłyszysz w odpowiedzi bo to nieładne nie ma w tym klasy brzydzimy się przemocą i takimi dziecinnymi metodami kończenia relacji ,ma być romantycznie i miło
i jest mnóstwo powodów żeby nie ciąć raz a dobrze - przerabialiśmy
Piegus to też cwaniak jest i na wszystko ma odpowiedź gotową nie przegadasz

Kłopot polega miedzy innymi na tym że tam się nie za bardzo "coś skończyło ".

Ta metoda w naturze nie istnieje przecież.

Czytając ten wątek od samego początku, dochodzę do innych wniosków. Jednak moje wnioski są bez znaczenia praktycznego.

Tak to

Szczerze to bardzo wątpię, że gdybyście przeprowadzili tą rozmowę, to zniknęłyby te huśtawki i moglibyście być kolegami. Myślę, że byłoby dalej podobnie i byś się męczyła.
Długo jesteś gotowa czekać na tę szczerość? Bo to wygląda jak niezła wymówka do przebywania z nim. Niestety bardzo wiele osób nie jest gotowych do takich rozmów.

Missnix, no właśnie raz i drugi  odważyłam się i zrobiłam lekkie podejście. Rzeczywiście nie ma na co liczyć. myślałam że to zwykła niedomyślność ale nie, to ewidentne unikanie konfrontacji  i brak szacunku. po ostatnich wydarzeniach zobaczyłam to wyraźnie.

Ty naprawdę pojedź na parę dni i złap do tego wszystkiego dystans, to co piszesz jest powtórką z powtórki z 10 razy rozkminialiśmy te sprawy w różnych gronach i wielu różnych  wątkach .
Robisz sobie dylemat jak zjeść ciastko i je dalej mieć.
Druga rzecz ludzie są różni i to że kiedyś było jakieś zawsze albo jakieś nigdy nie jest regułą wszechświatową i już trafisz na wyjątek od tego zawsze i nigdy bo takie jest życie i tacy są ludzie ,mają w nosie nasze święte doświadczenia i przekonania i przywiązanie do jedynie słusznych poglądów .
Trzecia rzecz to po prostu żadną rozmową nie zmienisz Pepe  i też nie jesteś w stanie go zaakceptować w całości z jego wszelkimi wadami co akurat jakoś specjalnie nie dziwi ,nie tylko alkohol jest przeszkodą i ciebie przerasta znajomość z tym facetem,oczekujesz żeby on był jakiś inny niż jest .
Nie poznałaś go dostatecznie poznałaś tylko trochę swoje wyobrażenie o nim stąd teraz dziwi Ciebie jego postawa i irytuje on jako taki .
Pił było źle ,nie pije też źle .Okazuje się że ma wady nie jest tylko złotą usłużną rączką, czasoumilaczem, zapatrzonym w Twój zachwyt nad jego zaletami i zachwytem ,nie słucha drze się jak Ty na niego ,ma humory, strzela fochy ,robi może na złość, lawiruje, unika ,dlatego rozmowa nic nie da bo jeżeli oczekujesz przez tę rozmową cudownej odmiany jego to wiedz że nie zmieni się Pepe na życzenie i rozkaz bo to człek wolny i niedoskonały .Człowiek z krwi i kości żaden ideał jak kiedyś upps alkohol był kiedyś problemem no i drobne kłamstwa ,naciąganie na pożyczki ale odpracował dzielnie i odpokutował wsio .Teraz wierzga i fika bo tak mu się podoba .
Z odcinaniem się to  z 5 razy Tobie pisano,że chodzi o to żeby nie ponawiać reakcji automatycznych na widok Pepe różnych nie jednej i nie ma obowiązku się przed tym odcinaniem grubą kreską obrażać ,
widocznie nie ma innego sposobu na Pepe trafiła kosa na kamień i kicha,nie słucha się Pepe Piegusa a całe forum nie znajdzie złotej zasady, zaklęcia i uroku ,który go odmieni tak jak byśmy chcieli  na nasz wzór i podobieństwo
nie posłuszny z niego ancymon jest i uparty ,następny miesiąc możemy rozpracowywać jego charakter, motywy i intencje i d..a blada z tego wyniknie nic więcej.
Jak chcesz to przecież nikt Ci nic nie jest w stanie czegokolwiek kazać ,możesz sobie siedzieć i rozmyślać o Pepe ile dusza zapragnie ,nie oczekuj jednak pozytywnego rezultatu, jak robisz stale to samo ,czasem się coś zacina i kropka.
Możesz się na przykład nigdy nie dowiedzieć co czuł Pepe do Ciebie i co to było ,ponieważ z jakichś powodów on nie chce tego ujawnić i na nic wszystkie nasze posty analizy itp .Pewniaków nie ma i nie będzie i nie ma wytrycha do głowy Pepe wszystko to są nasze spekulacje i tylko domysły subiektywne przez pryzmaty naszych doświadczeń, mam wrażenie że jednak kompletnie szkodzące Tobie w skutkach bo jak na wstępie chcesz mieć ciastko i je zjeść i musi być jak zawsze bo Ty tak chcesz i to sobie wyobrażasz tak tylko inaczej nie ma prawa być bo nigdy się nie spotkałaś z czymś takim wcześniej otóż zawsze jest widocznie ten pierwszy raz i tyle..
Ważniejsze moim zadaniem jest to co Ty czułaś do niego i do czego w tym byłaś zdolna co byłaś w stanie myśleć zrobić czuć.
Znowu mi elaborat wyszedł ja też już całkiem głupiejję.

Sama widzisz negatywną postawę. Jest to przykre,lecz dobitnie mówi wszystko zarówno o człowieku jak i jego stosunku do Ciebie. Szkoda chyba czasu na wałkowanie tego człowieka, nie uważasz?

W zasadzie co tam jeszcze było oprócz alkoholu i pożyczek, skoro wiele osób mówi, że on nie rokuje?
Chyba, zexto prywatne sprawy? Rozumiem, że był wolny, nie mial żony dzieci domu z ogrodem, a Tobie zawracał głowę, bo to wszystko zataił( ewentualnie jakiś inny większy problem?). Dziwię się, bo pamiętam wpisy, gdy jeszcze z nim byłaś i wyglądało dosyć obiecująco.
Czytałam też gdzieś Twój wpis może u Adeli, coś w stylu, że widać nie dla Ciebie szczęśliwe związki, to będziesz sama sobie żyła. Nawet tak nie myśl. Samotne życie jest dobre na chwile, ale nie na lata. A pracować nad soba( jeśli chcesz) możesz również w związku. Z resztą też nie zwiazesz się z ideałem, ale z żywym człowiekiem, który też będzie miał wady i niedociągnięcia. W parze raźniej żyć, samemu to smutno po latach.

Tak, tak
"Jak się kobieta uprze to diabła przegada."

oferuje również  te nieszczęsne  "chore emocje" dla wszystkich  zaangażowanych - w akcjach i reakcjach w tak zwanych toksycznych relacjach.

Ross, a tak mi  się czasem pomarudzić zachciewa.
Jak mi się uda związkowo to fajnie ale jak nie, to się na pewno nie pochlastam
Ustalone już że związek to relacja niepowtarzalna i niezastępowalna. ale jeśli jestem na przyjęciu i nie ma na nim  mojej ulubionej czekolady, to jest na szczęście fura innych smakołyków.  pomarańcze nigdy nie będzie czekoladą, a czekolada pomarańczą, ale jedno i drugie jest dobre.

Natomiast obawiam się, że nie mam umiejętności potrzebnych do nawiązywania i budowania relacji. Że już nie wyprostuję chorych ( cholernie niefortunne i upokarzające określenie) emocji,  urazów i tak dalej.

Idealnym określeniem może i nie jest i oczywiście masz prawo interpretować je jak chcesz,przyszłość sobie mozna dopowiadać i wyrokować programować się
ja się być może do niego przyzwyczaiłem,do określenia "chore emocje chore myślenie"
dla mnie tam jest w tym określeniu istotny ładunek bólu i jakiegoś cierpienia ,w wymiarze ludzkim ,
dla mnie alkoholizm i to co z nim związane jest jednak chorobą a nie bluzgiem i nie równa się określeniu pijak menel żul etc.
nie upokarza mnie jako istoty ludzkiej ułomnej i niedoskonałej po prostu w oczywisty sposób,prawdopodobnie dlatego nie mam uprzedzenia do tego określenia i nie jest dla mnie też to stygmatyzujące,również odnoście innych zaburzeń
w toku terapii nastawionej humanistycznie ,niezależnie od nurtu psychoterapii  w gruncie rzeczy,
zawsze rozszerza się wyjaśnienie tego określenia i określa dokładnie kontekst ,
wtedy wiadomo już że nie jest to określenie przeciwko komuś i nie jest wartościującym,wiedza to początek jakiejś świadomości,terapia to też rodzaj edukacji
nie trzeba wtedy się buntować pod wpływem najczęściej moim zdaniem -  przewrażliwienia i egocentrycznego nastawienia ,które jest wadą wielu wielu ludzi i istotą mnóstwa ludzkich błędów,urazów i bólu w konsekwencji
z kompleksami i niską samooceną w głębi ,ale to również  kwestia akceptowania swoich cech  wykorzystywania ich albo przeciwko sobie ,albo w zgodzie ze sobą i na swoją korzyść,
jak nie płynie siła ze słabości nie będzie zmiany, wtedy to ciągle postawa pochwały i tkwienie w roli ofiary z namaszczeniem i przywiązaniem do niej z jakiejś być może wygody i dla jakichś pokrętnych korzyści ,mam wrażenie że wielu ludzi dlatego ma ten bunt/konflikt wewnątrz  w sobie i określa go upokarzaniem na wyrost,może to tez jakiś etap .
Akceptacja słabości nie jest jej ani aprobatą ani wartościowaniem ,ale jak kto chce taki będzie mieć stosunek do siebie i tak się będzie czuł ,jak o sobie myśli oceny innych też tak będzie interpretował czasem automatycznie i nawykowo, czasem nie.

Paslawku dokładnie ująles sedno zaburzeń nerwicowych.
Wystarczy  zrobić  mały krok i wyjść z siebie nie traktując się jak Pępek świata, a połowa tematów na tym forum zniknęlaby.
Egocentryzm wymusza specjalne traktowanie czyli żądanie by obcy ludzie troszczyli się o MOJE emocje.
Stoi za tym cierpienie, ale stoi też za tym lenistwo umysłowe. Bo skąd przypuszczenie że inni się bez egocentryzmu urodzili?

Dla jasności to uwaga ogólną, gdyby ktoś znowu wziął to do siebie. 
Osobiście widzę to w wielu wątkach gdzie proste dylematy wyrastają do greckiej  tragedii

no niech mnie...

Rossanko, przyłączam się do świętowania. I do czekania na udzielnego księcia
Ja tak długo jestem tutaj, że chyba mam pełno problemów, nierozwiązanych traum i nieustającej potrzeby terapeutyzowania się
Jak wrócę z pracy, to uczczę ulubionym różowym winem.
P.S. A wspominałam sobie wczoraj usunięty "Błąd w myśleniu".

Zamieściłam na "Błędzie..." trochę wpisów, z ktorych nie jestem dumna. Może dobrze, że już mnie to w oczy nie kłuje. Od tamtej pory co nieco sobie przemyślalam i zrewidowałam.
Co do słabości, to sorry, że znowu o Eli, ale właśnie takie wywołuje we mnie uczucia: "ja nie mam słabości, jestem doskonała i wszystko wiem, jestem od was lepsza, a wy chorzy i macie błędy w myśleniu". A czy jest na świecie ktokolwiek nieomylny i bez skazy?

Zdaję sobie sprawę, wiem to nie od dziś, że pewne odczucia, reakacje mam ponad miarę, nieadekwatne. No, ale czy przez to jestem człowiekiem drugiego sortu?
Nie wszystko o mnie ludzie wiedzą, nie mają pojęcia o moich uwarunkowaniach.

Przykładowo: zadzwonił do mnie kiedyś byly mąż i zaatakował mnie, że syn nie ma kredek do szkoły. Tak ostro się do mnie odezwał, podniesionym głosem, ze aż mnie "roztelepało". Koleżanka, świadek tej rozmowy (a było to w pracy) powiedziała: "Piegus, bo ty ze wszystkiego robisz wielką sprawę. Ja bym po prostu ubrała się i zaniosła do szkoły te kredki".
Nie słyszała, jakim tonem zwrócil się do mnie małżonek i i nie wiedziała, jak w ogóle sam robił wielką sprawę z moich drobnych potknięć i niedopatrzeń. W jej oczach byłam kimś, kto "robi wielką sprawę".

Ross, serdeczne życzenia "urodzinowe"

Ale oceniła mnie, nie znając całości. A nie będę jej przecież tlumaczyć.
Po kilku takich sytuacjach mocno się na nią zamknęłam. Pokazałam jej się taka, jaka jestem, a ona dała mi odczuć, że jestem "jakaś nie tego".
Są ludzie, którzy nawet mnie opierdzielą, inna koleżanka nieraz zwraca się do mnie: "Słuchaj, ty pało durna", ale w tym jest ciepło i przyjazny ton, nie wyczuwam wywyższania się.

Nie jestem aż tak pozbawiona rozumu, by we wszystkim dopatrywać się ataku. Wierzę, że Ela na pyrzykład nie ma złych intencji, ale to nie zmienia faktu, że źle na mnie wpływa.

Koleżankę z pracy uważałam i nadal uważam za mądrą i wartościową kobietę, ale czułam się przy niej źle.
Celowo nie piszę "przez nią", bo znam te prawdy, że to my jesteśmy odpowiedzialni za swoje reakcje. Tylko czy w imię odpowiedzialności mam udawać, że nie czuję przykrości, upokorzenia czy czegokolwiek innego, co ma "niestosowny" wydźwięk?

Kiedyś tłumiłam takie emocje, uważając, że dorosły cżłowiek powinien umieć przyjąć krytykę. Jaki był efekt? Wspomniana koleżanka powiedziała raz: "Ale tobie to przynajmniej można coś powiedzieć". No dobrze, w porządku. Tyle że potem okazało się, że mnie się mówi bez skrupułów, a na innych się uważa. Nie wytrzymałam w końcu i dałam do zrozumienia, że moja odporność psychiczna ma swoje granice.

Z koleżanką relacja jest teraz chłodna i poprawna.

Nigdy nie zabiegałam specjalnie o bycie lubianą. Krytyka bywała czasem słuszna (np. gdy popełniałam błąd w pracy) i wtedy nie protestuję nawet, gdy mi nieprzyjemnie. Ale gdy ktoś zwyczajnie się naśmiewa, daje mi odczuć, że coś ze mną nie tak, podkreśla, że jestem taka czy siaka, że jakiś ze mnie odmieniec, wtedy jest zwyczajnie przykro.

Słowa tejże koleżanki: "Piegus, ty jesteś taka roztrzepana, wiesz jak się ciężko żyje z takimi osobami?". Albo gdy przyprowadziłam do pracy dziecko bez plecaka, a miało z pracy pójść do szkoły: "Piegus, potrafisz rozbawić do łez!".
Okej, to nawet fajne rozbawić kogoś do łez, sama mam niezły ubaw ze swoich wpadek, ale gdy na każdym kroku traktuje mnie jak osobliwość przyrodniczą i podkreśla się to wielokrotnie,  to już znacznie mniej fajne.
Niedoskonały to nie człowiek?

Dobra, koniec biadolenia

Unikam jej. Zawodowa poprawność i tyle.

O, jeszcze jedno charakterystyczne wspomnienie: poszłam z dzieckiem na spacer i spotkałam ją. Chwilę przystanęłam, pogadałam, potem dziecko pociągnęło mnie w inną stronę (ona szła do muzeum, bo było darmowe zwiedzanie), a ja mu tego dnia obiecałam, że będzie szefem spaceru i pójdziemy tam, gdzie sobie życzy ; ot przyjemność chciałam małemu sprawić.
Pożegnałam koleżankę i poszłam za małym.
Na drugi dzień miałam komentarz: "Jesteś bardzo uległa jako matka". Powiedziane to zostało bardzo grzecznym tonem, spokojnie, ale poczułam się najgorszym macierzyńskim nieudacznikiem. A kto jej dał prawo do oceniania? Nawet nie wytłumaczyłam jej, o co w tym wszystkim chodziło, bo zrobiło mi się po prostu nieprzyjemnie.
Jasne, ona była zapewne matką idealną.

I tak dale, i tak dalej.

Dużo tych przykładów, już wystarczy.
Są ludzie, nawet dobrzy, od których jednak lepiej dla własnego komfortu trzymać się z daleka. I od niej się trzymam.

A no widzisz, czyli to żadna koleżanka.

To się często zdarza. Mi też większość znajomości się pokończyła, zwłaszcza po terapii.
Właśnie! Piegowata, nie wiem czy wiesz, ale po terapii przewartosciujesz wiele relacji I potracisz cześć koleżanek ( zyskasz potem inne) jesteś na to gotową?

Brzydko powiedziała, nie jej to oceniać jaką matką jesteś.
Co to za koleżanka, pogoń ją po prostu.

Ja od jakiegoś 15-ego roku życia wciąż mam tę samą koleżankę, która z czasem stała się i do dziś jest moją "prawie siostrą". Od ćwierć wieku jesteśmy sobie bardzo bliskie. To z nią jeździłam ostatnio do weterynarza. Też się zmieniamy, ja poszłam inną drogą, ją życie i choroba mocno uziemiły, ale duchowo bardzo nam po drodze. Czasem ona mnie opieprzy, czasem ja jej nakładę do głowy, ale znamy się jak łyse konie. Jej wolno.
Kocham ją jak siostrę

Tak też może być, przecież nie mowie, ze wszystk8e znajomości się skończą. Chociaż po latach doświadczeń międzyludzkich stwierdzam, nigdy nie mów nigdy. Za niektórych rękę sobie dałaby uciąć i zostałabym teraz bez rąk.

Domknęłas? Koniec z nim?

Jak to przyjął, co usłyszałaś?

Jasne.
Jak Ci to pomogło, to w porządku.

Pamiętam tamtą scenę, zaczytywałam się nimi w liceum, a o później z sentymentu, choć już wrażenia takiego na mnie nie robiły. Ostatnie cześci to nieporozumienie. Albo już jestem za stara.
Ale ta scena moim zdaniem była tak napisana dla pocieszenia i dla nastolatek. I cóż, że szanował go jakiś Maciek, skoro on nie mógł być z Janką, bo Janka wybrała Maćka?
Swoją drogą autorka ma już swoje lata, ciekawe, czy  napisze dalsze części, chociaż mam wrażenie, ze dla dzisiejszych nastolatek seria ta niewiele znaczy, nie wiem, ma ktoś na stanie nastolatkę w rodzinie? Mnie w dalszych tomach mdliła już ta poprawność, ugrzecznienie i kompletnie nieżyciowe historie, ale jak mówię, to seria dla młodzieży

Ale pierwsze tomy z lat 70, 80 czy początku 90tych uważam za bardzo udane i klimatyczne.

Piegowata, widzę, że znasz dobrze serię, czy pasował Ci ten Robrojek do Natalii? Może Filip nie byłby dobrym partnerem (nerwowy neurotyk i może narcyz), ale ten Robert był jak dla mnie taki statusiały. Nie wiem, czemu autorka połączyła te dwie osoby. Moze chciała podkreślioć, że dla uduchowionej i wrażliwej kobiety potrzebny jest ktoś prozaiczny i twardo stąpający po ziemi, ale tam było zero chemii. Mogła to pociągnąć jako wątek przyjacielski (jeżeli to możliwe z mężczyzną i kobietą) a nie robić z nich małżonków.

Przecież był, niezależnie od tego, czy był z Janką czy nie. Ale to też przekaz, że przyjażn to przyjażn a nie relacja związkowa. Fonalnie związała się z innym, chociaż ten inny wkurzał ją i miał swoje wady. To akurat życiowe, choć napisane w ksiązce dla młodzieźy.

Dobrze, że Ci pomogły te słowa. Zastanawiam się jakbym ja takie przyjeła. Chyba niezbyt pozytywnie, to już wole zostawić wszystko tak jak jest, niech się samo rozwieje. Jakoś nie potrzebuje usłyszeć, że razem nie będziemy, ale uważam Cię za wartościową osobę. Ale to tylko oczywiście potwierdza, jak ludzie są rózni i potrzebują czegoś innego.