pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Mam trochę podobny problem. Może po prostu trzeba przerobić wszystkie emocje i dać sobie czas i unikać wzmacniaczy, wyzwalaczy.
ja doszłam do wniosku że nie przeszkadza mi sama obecność pępka tylko różne niedomówienia między nami, moje niewypowiedziane emocje.
nie wiem czy jest jakakolwiek szansa na to i sens,ale chciałabym od niego usłyszeć że nie byłam Byle kim,  że choć potoczyło się inaczej, uważa mnie za wartościową osobę,  ceni za to czy za tamto.
Obawiam się że to głupie co napisałam.

rossanka napisał/a:

Misinx napisał/a:

Znaleźć sobie inny obiekt "zauroczenia".

Tośmy wrócili do 2013 roku i początku tematu, jak znaleźć faceta
Poważnie pytam.

A jak znaleźć kobietę ? Jak uważasz, że ktoś mógłby Ciebie "znaleźć" ? I może działaj analogicznie.

rossanka napisał/a:

Misinx napisał/a:

A jak znaleźć kobietę ? Jak uważasz, że ktoś mógłby Ciebie "znaleźć" ? I może działaj analogicznie.

Działam, tzn dużo bywam. Poznałam w przeciągu paru miesięcy od groma chłopa. Może nie od groma, ale sporo. Nawet wczoraj wieczorem, nowy facet , fajnie się gadało, rozmowa się kleiła.
Oczywiście oni żonaci, żony też poznałam, dzieci też:D
Ten wczorajszy też żonaty, pogadać można, jasne, ale kontynuacji romantycznej nie będzie:D

No, ale ważne jest, że jest ruch w interesie, że działasz. To tylko kwestia czasu i w końcu coś się trafi

Piegowata'76 napisał/a:

Mam trochę podobny problem. Może po prostu trzeba przerobić wszystkie emocje i dać sobie czas i unikać wzmacniaczy, wyzwalaczy.
ja doszłam do wniosku że nie przeszkadza mi sama obecność pępka tylko różne niedomówienia między nami, moje niewypowiedziane emocje.
nie wiem czy jest jakakolwiek szansa na to i sens,ale chciałabym od niego usłyszeć że nie byłam Byle kim,  że choć potoczyło się inaczej, uważa mnie za wartościową osobę,  ceni za to czy za tamto.
Obawiam się że to głupie co napisałam.

W takich relacjach przeszkadza obecność i nieobecność.
Obecność uruchamia automatyczne "mimowolne" interpretowanie" ,słów ,gestów i chęć dalszego,dialogu,kontynuację,chęć na odtwarzanie i powtarzanie emocji z tą osobą - głównie tych przyjemnych
wywołuje oczekiwania w formach roszczenia lub nawet żądania - domyślania się na przykład i ujawnienia intencji,motywów ,myśli i uczyć.
Obecność i spotkania więc przeszkadzają w konsekwencji ,a nieobecność nie pomaga jeżeli się myśli bardzo wiele i często żyje życiem drugiej osoby ponad miarę ,a ta miara to znaczenie jakie tej osobie się nadaje.
Odcięcie jednak to pierwszy krok ,a nie cudowny środek na "zapomnienie"."obojętność" - można niby się odciąć i być 1000km od kogoś a dalej go obserwować ,śledzić i rozmyślać ,obmyślać strategię ,analizować ,zabezpieczać się kontrolować - wszystko to dzieje się w głowie.
Do tego dochodzą marzenia i wspomnienia sentymenty,skojarzenia.
Jednak metoda zero kontaktu - okazuje się nieco "szybsza" ponieważ,nie odnawia i nie ponawia reakcji nie dostarcza nowego materiału do przetwarzania i analiz ,umysł trochę odpoczywa od myślenia o nowych zdarzeniach niby nowych myślach i uczuciach ,wtedy stopniowo nieco zmienia się percepcja tej osoby ,mniej subiektywna ,uwikłana w jej sprawy i uczucia do nas.

Na takim etapie to Ross po prostu obserwuj uczucia starając się ich nie oceniać ,ponieważ ocenianie uczuć to nadawanie znaczenia tej osobie oraz najczęściej jakieś pretensje do siebie .
To co robisz czyli wzmożenie aktywności jest dobre ,pamiętaj tylko że może być czasami uciekaniem od skojarzeń ,jakiejś tęsknoty,marzenia 
Naprawdę to obserwowanie siebie i uczuć bez osądzania jest uzdrawiające a przynajmniej takie może być ,ponieważ odbiera nadane znaczenia osobie i emocjom z nim związanych,aktywność dostarcza innych nowszych bodźców ,ale myślenie jest kluczowe i sposób .
To oczywiście żeby zadziałało wymaga ćwiczeń ,myślenie to jest taka bestia czasem co wcale się nie chce słuchać ,potrzebny jest dystans i
momenty wytchnienia ,bo natrętne myślenie o kimś męczy to znaczy mimowolne przymuszanie siebie i lgnięcie do marzeń, pragnień uruchamia oczekiwanie i rozczarowanie ,jeżeli z tę osobą nie możemy być w związku,a bardzo chcemy lub chcielibyśmy.

Czyli albo sąsiad ,albo kolega z pracy ( nie odpowiadaj jak nie chcesz )
To Twoja sytuacja wymaga innego "rozbrajania",bez szczegółowego poznania trybu dnia i Twoich zwyczajów to trudno coś powiedzieć.
Na pewno popędzanie siebie i niecierpliwy nacisk na siebie jest przeszkodą ,wzmacnia i wywołuje podtrzymuje opór.
Wiele widocznie z tego co do siebie mówisz w duchu to wyrzuty i żal ,całe podświadome podłoże jest też istotne jak o sobie samej myślisz i do czego to potrzebne jakie masz konsekwencje myślenia o sobie na jak o kimś kto nie zasługuje.
To skomplikowane sprawy ,metoda klina z premedytacją nie odniesie skutku ,jeżeli wykonasz jakąś "przemoc",przymus na sobie bez głębszej zgody.

rossanka napisał/a:

paslawek napisał/a:

Czyli albo sąsiad ,albo kolega z pracy ( nie odpowiadaj jak nie chcesz )
To Twoja sytuacja wymaga innego "rozbrajania",bez szczegółowego poznania trybu dnia i Twoich zwyczajów to trudno coś powiedzieć.
Na pewno popędzanie siebie i niecierpliwy nacisk na siebie jest przeszkodą ,wzmacnia i wywołuje podtrzymuje opór.
Wiele widocznie z tego co do siebie mówisz w duchu to wyrzuty i żal ,całe podświadome podłoże jest też istotne jak o sobie samej myślisz i do czego to potrzebne jakie masz konsekwencje myślenia o sobie na jak o kimś kto nie zasługuje.
To skomplikowane sprawy ,metoda klina z premedytacją nie odniesie skutku ,jeżeli wykonasz jakąś "przemoc",przymus na sobie bez głębszej zgody.

Właściwie to ostatnio rzadko myślę, że nie zasługuje. Raczej zła jestem na siebie, że źle odbierałam sygnały. Wzięłam je za zainteresowanie, podczas gdy to nie było zainteresowanie i w odpowiednim momencie nie umiałam tego odciąć. Myślałam, że tuż tuż już już jeszcze vhwila i valosc ruszy do przodu.
Gdy od początku widzę, że ktoś mnie olewa, czy jest obojetny-jeszcze nie zdarzyło mi się zauroczyć w takim przypadku.
Co teraz robić?
Nie mam pomysłu. To jest straszne, jak ktoś może wejść do głowy. Sam książę Karol by mnie teraz nie oczarowal:(

Czasem ,niektórym osobom w podobnej sytuacji wiem że pomogło zrobić postęp - podróż dłuższa ,ale raczej porróżowanie a nie urlop w jednym miejscu .

Ja bym tego mojego koleżkę wykopała już na księżyc, bo coraz bardziej mnie irytuje, ale musiałam to zrobić bardzo radykalnie, bo po dobroci się nie da.  jechaliśmy dzisiaj razem z moją przyjaciółką do weterynarza w Przemyślu. Z nią rozmawiał normalnie a mnie traktował jak żołdak swego koleżkę.  w pewnym momencie poczułam się naprawdę nieprzyjemnie i dałam temu wyraz.
moja terapeutka powiedziała: " Jak się pani poczuję gotowa to pójdzie pani jak burza".
Może.
Dzisiaj widzę bardzo wyraźną korelacje między samopoczuciem a kontaktem z tym osobnikiem.

Kurde...
Dzisiaj znowu powtórka z wycieczki. Koleżanka wpakowała się w niezłe wydatki za tego swojego psa, który wczoraj przeszedł poważną operację, a dziś ma zaleconą kontrolę.
Chciałam się wykręcić od tego wyjazdu, niechby sami to załatwili, ale bardzo jej zależało na moim towarzystwie. Znowu trzeba będzie znosić hałaśliwego PP.
Wciąż dokucza mi ten niedosłuch, co irytuje zarówno mnie, jak otoczenie, a Pepek wcale się subtelności nie bawi, tylko mnie opierdziela - wczoraj napisałam - jak żołdak swego ciurę. Nie wytrzymałam już wczoraj i odwzajemniłam się pięknym za nadobne. Koleżankę rozumiem (przeważnie), bo mówi wyraźnie, a ten wyrzuca z siebie słowa jak karabin maszynowy.
No i znowu "tryskam optymizmem". Jestem zmęczona na samą myśl o tym wyjeździe.

To ciekawe, Paslawku, co piszesz o czekaniu na wybuch. Kiedyś o tym czytałam i pomyślałam wtedy, że to trochę o mnie.

Uważam, że skoro spotykasz wciąż tę osobę, to po prostu na odkochanie potrzeba więcej czasu.
Może nie mam racji, ale dążę do tego, żeby mieć w nosie Pepka, choćby mi na nim siedział. Chodzi mi po głowie rozmowa, wysłanie wiadomości z prośbą o ograniczenie kontaktu, ale on to zapewne oleje, a ja się przyznam, że taki Pepek, którym sama "wzgardziłam", jednak ma na mnie wpływ. Czuję się tym upokorzona.
Gdybym zaczęła rozmowę, na bank, rozbeczałabym się. O nie, niedoczekanie jego.

Nie, nie dam szansy. Po co mi oczekiwanie, kiedy się znowu nachla i "popłynie"?
Kiedyś może wreszcie mi się nazbiera i ryknę wielkie WYPIER...J!!!
Mam wrażenie, że coraz mi do tego bliżej.
Wydawało mi się, że to nie taka wielka sprawa, niech se będzie, ale rozpierdziela mnie to już psychicznie.
To nawet nie jest zauroczenie, To poczucie bycia odrzuconym śmieciem, gdy słucham, jak układa sobie życie, jak się "ogarnia", jak jest radosny jak skowronek i figę go obchodzi, jak ja się z tym wszystkim czuję.

Nie, nie dam szansy. Po co mi oczekiwanie, kiedy się znowu nachla i "popłynie"?
Kiedyś może wreszcie mi się nazbiera i ryknę wielkie WYPIER...J!!!
Mam wrażenie, że coraz mi do tego bliżej.
Wydawało mi się, że to nie taka wielka sprawa, niech se będzie, ale rozpierdziela mnie to już psychicznie.
To nawet nie jest zauroczenie, To poczucie bycia odrzuconym śmieciem, gdy słucham, jak układa sobie życie, jak się "ogarnia", jak jest radosny jak skowronek i figę go obchodzi, jak ja się z tym wszystkim czuję. To jest pytanie bez odpowiedzi: "kim ja, do cholery, byłam?".
Boję się konfrontacji, on ją oleje.
Wczoraj powiedziałam, że jeśli ma zamiar traktować mnie jak ciurę, niech się ze mną nie zadaje. Odpowiedział mi jakimś takim żartem, że nie byłam w stanie kontynuować tematu. Próby rozmów po prostu odnoszą zerowy skutek.

Bogatego damsko-męskiego doświadczenia nie mam, ale do tej pory jeśli znajomość się kończyła, to kończyła naturalnie, kontakt ustawał sam z siebie i nikt o niego nie zabiegał, ale też nie udawał, że nie zna człowieka, przy jakimś przypadkowym spotkaniu.
Wydawało mi się to takie fajne, dojrzałe, że ludzie nie stroją fochów po rozstaniu, potrafią zachowywać się wobec siebie poprawnie, nawet życzliwie. Uważałam to za przejaw klasy.
Nie znałam takiego problemu, że ktoś nachodzi i nie chce się odczepić.

No, cóż... mam udzielić takiej odpowiedzi, jakiej się ode mnie oczekuje?
Mam wątpliwości, ale mam też wielką chęć zrobić coś dla mojej przyjaciółki, spędzić z nią trochę więcej czasu.
Nie wierzycie?
Gdyby jej nie zależało, pewnie bym dzisiaj nie pojechała z nimi.
Niedawno mu odmówiłam wspólnego wyjazdu z jakimś nieznanym mi kolegą.

Nie zależy mi na radykalnym odcięciu się, ale może to rzeczywiście byłoby najlepsze.
Na pewno chciałabym otwartej rozmowy, bardzo ostrożnie próbowałam, ale on się wymiguje. Skoro się miga, skoro brakuje szczerości i uczciwego postawienia sprawy, pełno jest niedomówień, to może naprawdę nie ma to sensu?
Kurna, gubię się w tym wszystkim.

Ross, żarty, zmienianie tematu, rozśmieszanie mnie i rozbrajanie, bagatelizowanie, gdy zaczynam. Fakt, nie mam odwagi, zacząć zdecydowanie, bo zwyczajnie jest to krępujące, więc dukam po słówku. Jak już wypowiem się wyraźnie, to chyba na mocnym, za przeproszeniem wk...wie. Wtedy energii i śmiałości nie brakuje. ale awantura, to raczej nie jest godna polecenia metoda.
Zresztą, jak kiedyś pieprznęłam kubkiem z fusami po kawie, to wziął i posprzątał, i nic sobie z moich nerwów nie robił.

Dokładnie, Ross. Nic tu dodać, nic ująć.
Muszę się zawziąć, na wszystko jedno. Niech mnie wyśmieje, niech uzna za idiotkę, a ja powinnam ze trzy kielichy łyknąć (ŻART) na odwagę i po prostu się uzewnętrznić.

No, właśnie. Niech to stare wreszcie będzie zamknięte. Potem mogę nawet czasem (nie za często) nad wodę wyskoczyć jego samochodem. Mam wrażenie, że jak nie wypowiem otwarcie pewnych rzeczy, to będę męczyć się w nieskończoność z poczuciem niedokończenia i zawieszenia.

Normalnym
Ma samochód i czasami gdzieś mnie zabiera. Byłam dzięki temu nad wodą (super było!) tydzień temu w większej grupie znajomych, a wczoraj u weterynarza.
Nie, ja nie kieruję

Związku nie chcę. Skazałabym się na permanentną emocjonalną huśtawkę.

Związku nie chcę. Skazałabym się na permanentną emocjonalną huśtawkę.

Rany koguta, nawet jak zdecyduję się to uciąć do końca, to nie wiem, jak to zrobić. Toż musiałabym jakieś działa wytoczyć. Psy? Policja? Wojna totalna?
Przecież będzie przychodził i się przymilał, już to przerabiałam.

Piegowata'76 napisał/a:

Rany koguta, nawet jak zdecyduję się to uciąć do końca, to nie wiem, jak to zrobić. Toż musiałabym jakieś działa wytoczyć. Psy? Policja? Wojna totalna?
Przecież będzie przychodził i się przymilał, już to przerabiałam.
Jak żyję nie widziałam kogoś i czegoś takiego.

Normalnie powinno wystarczyć powiedzenie, że spotykanie się z nim źle na Ciebie działa i nie chcesz słuchać o jego nowym życiu. No bo był związek, myślałaś, że będziesz się czuła ok utrzymując przyjacielską relację, ale nie czujesz się z tym dobrze. To nie jest nic dziwnego.
Jak nie będzie chciał uszanować, to.. być bardziej stanowczą i konsekwentną, a przestać być miłą(?)

PP nie pości Nowej teraz za chiny ludowe jest mu potrzebna i wygodna za bardzo w dodatku nie mieszka tam gdzie nasi bohaterowie ,a zaczyna popijać ,
podobno wcześniej już terapeuta mu powiedział że nie potrzebuje terapii zaszczepił się już też na grillu.

Nie PP to cwaniak jest umi się urządzić.
W J ma Piegusa dla wspólnych rozrywek , a w innej miejscowość Nową ,żyć nie umierać ,jeszcze Nowa mu pomogła w kupnie tego samochodu czy jakoś tak.

Albo z nim spróbować. Z tego co pamiętam Piegowata coś wspomniała, że przy tej nowej PP zaczał się ogarniać i przestał pić (chyba, że pokręciłam wątki, jeśli tak to sorry). Ciężko kogoś znaleźć, a każdy ma jakieś wady (wiem alkoholizm to nie jakaś wada, ale ponoć w nowym związku facet wziął się za siebie, z tego co Piegowata pisała). A ich wyraźnie ciagnie jedno do drugiego.

rossanka napisał/a:

Piegowata'76 napisał/a:

Mojej przyjaciółce zależy, żebym jej towarzyszyła, więc chcę to zrobić dla niej. Pojadę.

To jedź.
Powracając do pytania, jak się "oduroczyc" od mężczyzny?
1. Całkowite urwanie kontaktu - niewykonalne poko co
2. Zajęcie się innymi rzeczami - to robię
3. Spędzanie czasu poza domem wśród ludzi - w miarę możliwości robię
4. Pozbywanie nowych osób- to robię.
To wszystko nie działa, aby zadziałało, musi być spełniony pkt 1, który jest obecnie niewykonalny.
Ktoś ma jeszcze jakiś pomysł?

A co Ci daje ciągłe "uroczenie" się w tym facecie ? Masz ciągłe poczucie nadziei, że jednak coś z tego wyjdzie ? W ogóle to tak naprawdę nie jesteś "zauroczona" w nim, tylko w fantazji o nim i waszym wspólnym życiu. Tak to realnie wygląda. Nie wiem. On jest jakimś Twoim fetyszem ? Albo pobudza tą masochistyczną chęć "wiercenia" w swoich emocjach ? Kobieto przecież jesteś dorosła, no ileż można ? Robi do Ciebie "oczka kota Shreka" ? Pachnie jakimiś feromonami ? Noż k... Po prostu trzeba sobie powiedzieć pass, a nie wzdychać jak do "chłopca z plakatu". To nawet nie jest tęsknota za czymś co było, bo niczego nie było.

rossanka napisał/a:

Misinx napisał/a:

A co Ci daje ciągłe "uroczenie" się w tym facecie ? Masz ciągłe poczucie nadziei, że jednak coś z tego wyjdzie ? W ogóle to tak naprawdę nie jesteś "zauroczona" w nim, tylko w fantazji o nim i waszym wspólnym życiu. Tak to realnie wygląda. Nie wiem. On jest jakimś Twoim fetyszem ? Albo pobudza tą masochistyczną chęć "wiercenia" w swoich emocjach ? Kobieto przecież jesteś dorosła, no ileż można ? Robi do Ciebie "oczka kota Shreka" ? Pachnie jakimiś feromonami ? Noż k... Po prostu trzeba sobie powiedzieć pass, a nie wzdychać jak do "chłopca z plakatu". To nawet nie jest tęsknota za czymś co było, bo niczego nie było.

Tyle to sama wiem i sobie sama mówię, ale nie przechodzi. Ratunku, ostatnio coś takiego miałam 15 lat temu. Na szczęście facet wyjechał do innego miasta i po roku jakoś mi przeszło:(.

No nie przechodzi, bo z jakiś powodów się tego ciągle trzymasz. Sama sobie musisz odpowiedzieć z jakich i czy warto.