pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Nie no, oczywiście, że taka zdolność się przydaje, nawet bardzo Niestety jest chyba dość rzadko spotykana..Odporność na niepowodzenia randkowe, branie wszystkiego do siebie i szukanie w sobie winy musi częściowo wynikać z faktu, że niektóre osoby świadomie oczekują na każdym kroku adoracji i uwagi. Dlatego, jka im nie wyjdzie kontakt z kilkoma osobami to już wpadają w rozpacz..

Jest tu pewna logika. To bunt przeciw chorobie. To wyraz niepogodzenia się z byciem chorą, zaprzeczanie. Branie leków przypomina o tym, że jest się chorym. Nie biorąc leków można udawać, że nie jest to nic poważnego (bo skoro potrzebne są aż leki, to znaczy, że to musi być coś poważnego). Nie wiem skąd się bierze brak chęci pomocy samemu sobie.

Dobrze powiedziane.
Zresztą z długoletnią depresją jest chyba podobnie.

Ja z kolei miewam tego rodzaju problem, że po prostu nie potrafię sobie wyobrazić tego, że mogę być inny, że mogę inaczej myśleć, że mogę być inaczej postrzegany, niż mi się wydaje itd. Tak jakby mi się wyobraźnia zawieszała na pewnym poziomie.

Wiem z własnego doświadczenia, że coś jednak można zmienić. Ale może zawsze miałam w sobie to, co wydaje mi się efektem zmiany? Może tylko potrzebowałam to odnaleźć? Wrócić do źródeł, do siebie, do własnego serca? Wciąż jestem w drodze.

To o zmianie myślenia.
Co do opisanego wyżej pijaństwa - niepojęte dla mnie. Jakby ludzie pierwszy raz w życiu bawili się, a nawet i pili. Po prostu niepojęte i wcale nie o moralność mi chodzi.

Tak się zastanawiam nad jedną rzeczą: skoro Ci ludzie tak silnie odreagowywują cały tydzień w pracy, upijając się w sztok i doprowadzają się do takiego stanu, nie muszą byc chyba zbyt szczęśliwi w swoim życiu. Taki upust przeżywa z reguły osoba, która na codzień jest niezadowolona i rozczarowana życiem.

Misinx Nie wiem, ale ciężko jest jakoś w to uwierzyć. Może ci ludzie nie tyle nienawidzą swojej pracy, bo zapewne przynosi im ona jakieś efekty Natomiast rozumiem, że oni prawie ŚWIADOMIE się upijają, tzn chcą i wiedzą, że prawdopodobnie znajdą się w takim stanie. Tym bardziej, jeśli się to powtarza..

Człowiek nie był święty i kilka razy zaliczył ostrego zgona, ale chyba nigdy nie zrobiłęm tego tak, że CHCIAŁEM się doprowadzić do takiego stanu.  Najgorsze sytuacje, jakie miałem to właśnie takie, gdzie na drugidzień miałem ważną sprawę do załatwienia czy też chciałem się gdzieś wybrać..Bynajmniej nie miało się skończyć tak, jak się skończyło..

Mnie też się parę razy w życiu "urwał film" i nie jestem fanem tego stanu. Ostatni raz zdarzyło mi się to chyba w okresie studenckim. Ale trzeba przyjąć do wiadomości, że są ludzie, którzy sobie po prostu stawiają za cel picie do oporu i dla nich to jest świetna zabawa. I to nie oznacza, że są nieszczęśliwi. Oczywiście mają pewnie problemy, mniejsze lub większe, jak każdy, ale piją tak, bo po prostu to lubią, bo towarzystwo w którym się obracają preferuje taką formę rozrywki itd.

Wiesz co, niezupełnie Mnie się zdarzały sytuacje, że "urywał mi się film", ale to nie znaczyło, że zaliczyłem "zgon". Funkcjonowałem normalnie, ale po prostu rano nic nie pamiętałem. Nigdy się nie opiłem do nieprzytomności. Z reguły "na autopilocie" zawsze docierałem do miejsca spoczynku i grzecznie kładłem się spać. Raz mi się zdarzyło w wojsku, że w Sylwestra wziąłem służbę, żeby właśnie nie pić z innymi, a sam się opiłem piwem

Mi sie zdarzało zaliczyć niestety pare zgonów, ale nigdy chyba nie było przypadku, aby był on zamierzony Przynajmniej z jakiehgoś powodu. Twierdziłem, że zawsze dzień nastęny jest po to, aby go jakoś inaczej wykorzystać, niż leżenie w łóżku do południa   Gdyby było inaczej, to pewnie za 2 czy 3 razem stwierdziłbym, że coś ze mną jest nie tak

Taki wniosek mi się nasunął, bo można przypuszczać, że taka forma rozrywki jest jedyną, na jaką sobie pozwalają ci ludzie. Choć mi osobiście ciężko w to uwierzyć, ale ok, skoro tak mają...

Najgorzej chyba miałem, jak przyszedł zgon po piwie i biernemu wdychaniu dymu papierosowego w kanjpie, swoją drogą położonej w jakże uroczym centrum KMK

A w Wawie też mi się zdarzyło, ale na szczęście w mieszkaniu, więc nie było siary.. Potem jechałem z tego Ursynowa na Centralny dość długo...

Mnie ostatnio zaszokowała Ulubiona Sąsiadka. Odwiedziłam ją po wyjściu ich gości. Z tymi gośćmi sobie łyknęła, dzień był upalny, w głowę poszło, że hej. Była "rozkoszna", rozgadana, zupełnie nieskupiona na temacie rozmowy (a to było wtedy, gdy wpadliśmy do nich z Pepkiem w sprawie planowanego przez nich wyjazdu, o który się kłócili).
W ciężkim szoku byłam, ale wiecie, dlaczego? Bo zupełnie na drugi dzień nie pamiętała, co się działo tego wieczoru i co wygadywała. Nie widać było, że aż tak wstawiona.
Mnie się nie zdarzył urwany film i dobrze. Ale ze dwa czy trzy razy w życiu plątał mi się język, nie panowałam nad ruchami i zdecydowanie był to nieprzyjemny stan - unikam.
Lekki rausz nawet lubię (nie nadużywam), ale dalej - wcale nie jest fajnie.

O, dawno Cię nie było

No i dobrze

Samotność jest paskudna i boli - no, dobra, zgodzę się.
Ale jeśli człowiek jest pogodzony ze sobą i światem, to samotny nie jest nawet jako singiel.
Pewnie nie jestem idealnie pogodzona, ale nie czuję się już samotna.
Owszem jest ze mną jeszcze syn, ale nie boję się, że kiedyś wyfrunie mi z gniazda. Świat nawet na własnych dzieciach się nie kończy.
Samotność jest w naszych głowach, to nasz wybór, jak ją przeżywamy i jak sobie z nią radzimy.

W dawnych latach bywałam samotna, a teraz się zdarza, że mam kilka propozycji towarzyskich na jeden wieczór. Trzeba trochę się odważyć i wystawić nos do ludzi.

A jak zostaję sama, to mam czas dla siebie i domu.

A co do tego:

Sorry, ale uważam to za przepis na życie pełne frustracji.
______________________

No i jeszcze to "zamierzam - nie zamierzam". Nie wiem, jak w tej kwestii cokolwiek można zamierzyć. Przecież nie wszystko zależy od naszych zamierzeń. Tak jak samotność często nie bywa zamierzona, tak i bycia w związku zamierzenie nie zagwarantuje.
Ja nie zamierzam zamykać się na związek, zamierzam też dowiedzieć się, jak to się robi
Zamierzam również mieć radochę z życia bez względu na związkowy status. Już mam

To zupełnie zrozumiałe, że mamy swoje marzenia i potrzeby. Tyle że dla mnie to brzmi tak jakby: pstryk! zamierzam nie być sama i już nie jestem. A to przecież nie tak.
Gdyby tak to funkcjonowało, single byliby wielką rzadkością.

Nikt nie musi wiedzieć wszystkiego. Można się dowiedzieć jak jest potrzebne. W dzisiejszych czasach pozyskanie takiej wiedzy to nie jest problem.

Samowystarczalność to jakaś bzdura, w którą nie wierzę i której nie popieram. Niezależność a samowystarczalność to dwie różne sprawy. Dowodem sily i zaradności bywa właśnie umiejętność sięgnięcia po pomoc, odwaga poproszenia o nią i jej przyjęcia.
Samotność nie jest równoznaczna z brakiem życiowego partnera.
Moje życie nie jest samotne, wokół jest tylu ludzi, którym można zajrzeć w duszę.
Wczoraj moja sąsiadka wymieniała meble i zaprosiła mnie, bym "pooglądała jej bałagan". W domu był jej syn, popijał wódeczkę (no, niestety), mnie też zapropnowal, ale ja wódki nie lubię. Pobajerował, pożartował, a na koniec podarował mi szczepkę doniczkowej rośliny zwanej koroną cierniową No, przecież to fajne.
Może to powierzchowne, ale poczytajcie Stasiuka albo Stachurę, Hugo-Badera... Ile tam ciepłych i ważnych spotkań z drugim człowiekiem. Nauczyłam się z takich spotkań czerpać. Związek mam jeden, kilka lub wcale, a ludzi wokoło - oho, ho. Nawet jakoś masowo z tego nie korzystam, ale wiem, że mogę.
Nie, nie każę nikomu myśleć podobnie, ale fiksowanie się na związku to samoudręczenie.

Nie, no kręcimy się w kółko i bijemy pianę. Nie twierdzę, że moje przekonania są jedynie słuszne, zresztą nie brakuje mi błędów w myśleniu.
Akurat jednak w kwestii związków posługuję się tym, co mi pomaga.
To błąd opierać się na kimkolwiek, ale prośba o pomoc albo chęć spędzenia wspólnie czasu to jeszcze nie jest opieranie się. A że ludzie mają swoje życie... ja też mam swoje, też czasami odmawiam spotkania, bo np. źle się czuję, albo mam jakąś ważną sprawę do załatwienia.
To wyzwanie, by sobie z tym poradzić.

Mam wrażenie, że Rossanka wróciła na forum w bojowym nastroju

Oj nie, nie w bojowym. Powiedzmy, że przejawiam już obraz trzezwego myślenia. Niepotrzebnie zdarzało się, że sabotowalam przez kąta sama siebie, a i forum okazuje się, że wcale mi nie pomagali, choć pozornie wyglądało na pomocne ( doceniam jednak parę nicków i niektóre wpisy, nie uważam ich za stratę czasu,  ale ogólnie dużo tu ludzi, którzy pozornie chcą pomóc a tylko ciągną w dol. Nie wszyscy,aby nie było, bo zaraz będzie krzyk).
Jestem miła i pomocna a także uważna i mogę dużo zaoferować. Wady też mam, jakże bym mogła bez nich być. Kwestia odpowiedniego doboru i wyzbycia się strachu. Nie ma się czego bać.

Piszecie dziewczyny trochę o dwóch różnych rzeczach i dwóch rodzajach relacji
Ross opisuje potrzebę bycia w związku ,A Piegus bardziej ogólnie o wszelkich relacjach.
Pytanie czy związki z rodzina i sąsiadami,koleżankami zaspokoją potrzebę bycia w związku na poziomie bliższym,bardziej intymnym,zażyłymi poufałym .
Uważam podobnie jak Ross - nie zastąpią bo to co innego,nie muszą niczego zastępować.
Stosunek i postawa do naturalnej potrzeby bycia w intymnej relacji jest istotny,właściwie to jest najważniejszy w tym wszystkim,tłumienie potrzeb jest tak samo niezdrowe jak wywoływanie presji na sobie w desperacji.
fajnie że wreszcie Ross podkreśliłaś ,potrzebę dawania czegoś od siebie ,a nie tylko oczekiwania zaspokajania potrzeb przez kogoś ,bo na forum znacznie więcej jest o wymaganiach ,preferencjach itp.
Na jakimś etapie bycia samemu i zadbania o siebie bycia w miarę niezależnymi, samodzielnym,po prostu potrzeba dawania jest nieunikniona moim zdaniem ponieważ jest też czymś bardzo naturalnym i może być konsekwencją zwykłego rozwoju, dojrzewania .Dojrzewanie to bardzo jednak indywidualna sprawa okazuje się w życiu ,choć różne tego wzorce egzystują od wieków.
Według mnie na da się poprzestać tylko na miłości do siebie ,i tylko kochaniu siebie ,nie uważam też tego za coś nawiedzonego i egzaltowanie górnolotnego ,to zwykła codzienna duchowość - równowaga we wzajemności z bezinteresownością i bezwarunkowością.

Paslawek - w samo sedno, napisze to samo
Relacje sąsiadką, koleżanka, ciocia -sa w porządku, ale nie zastąpią relacji kobieta- mężczyzna . Podobnie jak mają partnera nie zastąpi Ci on koleżanek, sąsiadek i cioć, bo to są inne relacje, na innym poziomie, czy jak to nazwać. Nie ważne jak zwał to zwał.
Piegowata- co do presji związków, myślę, że dookoła wiele par, nslzenstw może być nieudanych bo właśnie weszli w relacje pod presją, a nie , że chcieli być akurat z tą określoną osoba. Coś na zasadzie, nie jest taki zły, gdzie znajdę lepszego- co jest błędem i stratą czadu dla obu stron. To już lepiej zamiast tego nauczyć się nowego języka albo wspinaczki.

Zazdroszczę osobom, które jakoś tak naturalnie i swobodnie nawiązują bliskie relacje. Po prostu żyją i przyciągają, jak im się podoba, biorą, a jak nie to nie.
Ja się kiedyś bardzo - baaardzo! - przejechałam na związku dla związku. Z Pepkiem też w pewnym stopniu powtórzyłam scenariusz, choć już była to lepsza jakość (kurde, do trzech razy sztuka )
Z wyżej wymienionych powodów bardziej niż na związkach zależy mi na dobrym samopoczuciu niezależnie od związkowej sytuacji.

Nie no spokojnie Piegusie piszesz o pewnych rodzajach wchodzenia w związki z tak zwanego rozsądku i pewnej desperacji.
Desperacja to mocno obciążone słowo i to przesadnie negatywnie zwłaszcza w mowie potocznej ,a to nic takiego znowu strasznego ,jeżeli się zmieni w tym wektor myślenia i przekonań i znajdzie "symetrie" czyli równowagę.Zredukuje ciśnienie na rzecz naturalności .
Uciekanie w samotność bywa tak samo szkodliwe dla psychiki jak tłumienie naturalnej potrzeby bliskości życiem towarzyskim,czy uciekaniem w pracę .
W tym wszystkim właśnie znajdywanie równowagi i nadawanie znaczeń jest najtrudniejszą sztuką.
Ross ma chęć dzielić się życiem i sobą z kimś innym ,widocznie życie samodzielne i niezależne na pewnych poziomach ma w jakiś sposób wypełnione ,samo zaspokajanie przez kogoś jej potrzeb to nie wszystko co ją interesuje ,tak wczorajsze i dzisiejsze wpisy jej zrozumiałem.
Zmuszanie się do związku ma jakby za sobą ,zabranianie ich sobie najwidoczniej również .
Teraz jak zauważył Misinx jest w bojowym nastroju i po prostu wie czego tu i teraz chce ,chce być w związku,bycie samą z sobą już zna,desperackie uwarunkowane,zdeterminowane życie jej już tak nie interesuje .
Jeżeli tak jest z Tobą Ross to świetnie ,nawet desperacja i porównywanie się z innymi mogą być nietrwałe jak większość zjawisk .

Wisia skromnisia Chciała by duszyczka od razu do raju ,ni ma letko.Ciemne strony są do rozświetlenia.
a zdolności maja to do siebie że chowanie ich "pod korcem" i nie rozwijanie, nie wychodzi na zdrowie.
Ni ma odwrotu Piegusie .Maszerujesz albo odpadasz już teraz.
Po drodze się obciera pięty,czasem zaliczy wywrotkę i nabije guza - życie.

Paslawek- nie bojowa, raczej spokojna.
Ale coś w ten deseń.
Piegowata- jak mówisz, że to zamknięte, to zamknięte. Ty wiesz sama najlepiej jak było, a i tak pewnie nie piszesz wszystkiego.

No, już mi się nie chce wszystkiego pisać, to fakt.
Mam dziką chęć powiedzieć mu otwarcie, co mnie uwiera w tym kontynuowaniu znajomości, bo uwiera, choć wydawało mi się że nie. Ale nie mam odwagi, po prostu mi wstyd, choć może to glupie.

Paslawek, no to może pójdę na ten basen. Sama

Z tą energią i spokojem, z ich wzajemnym powiązaniem to bardzo ciekawa sprawa. Mam dzisiaj coś o tym do powiedzenia. Lecę do magla u Adeli

Ja sobie chwalę. Czasem kończę spotkanie "rozwalona", ale to konstruktywne rozwalenie. Przygotowałam się na to.
Energia spokoju fajna jest. Czasami ją odczuwam i chciałabym jej więcej w swoim życiu.

Nie zamierzasz, bo się nie nadajesz a jednak jesteś sama i to właściwie przez całe życie, i jednak jakoś dajesz radę. To chyba nie tutaj jest problem. Poza tym, jak już wspomniała Koleżanka Piegowata, to życie pisze nam scenariusz, niezależnie od tego czego zamierzamy a czego nie. Związku w życiu nie da się tak po prostu zrealizować.

Jestem w stanie zinterpretować to "nie zamierzam " inaczej. Rozumiem Rossankę w ten sposób, że nie zamierza rezygnować z pragnień, poszukiwań, nie zamierza zamknąć się na miłość. I w takim rozumieniu ja również nie zamierzam. Ale jeśli chodzi o zamiar taki dosłowny, to uważam że nie do końca jest to możliwe.