pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Co do przypadków, myślę, że to tylko kwestia, jak kto to sobie ponazywa, a wychodzi na jedno. Ze wszystkiego, co nam się przydarza, można wydobyć sens, cel i lekcję. Wierzę mocno, że cokolwiek mnie spotyka, czemuś sluży.

Ross, wiem, że nie wszystko mogę wiedzieć czy zauważać. Wydaje mi się, że nie pije, ale skąd mogę mieć pewność? I to jeszcze jeden argument, by się w to nie pchać. Nawet jeśli nie pije, skąd mogę wiedzieć, czy kiedyś do tego nie wróci? Nie chcę w takiej niepewności i ryzykanctwie żyć.
Zazdrosna jestem nieco, że to z nią podjął się pracy nad sobą, ale wiem, że choćbym była majętna, nie wyłożyłabym pieniędzy na terapię człowieka, o którego istnieniu jeszcze pół roku wcześniej nie wiedziałam. Tak ratować to mogę wieloletniego męża, który wpadł w tarapaty. Zresztą rację ma Paslawek, że gdyby chciał, to i za darmo znalazłby terapeutów. Brzydko mówiąc, ona go sobie kupiła.
Choć trochę zazdroszczę i podziwiam determinację Nowej, jednak pachnie mi to desperacją. Ale może to jednak uczucie?
To ja chyba nie potrafię tak kochać. I wcale nie jestem pewna czy chciałabym, ale czasami mam myśli że jakaś zimna jestem i że z takim podejściem miłość mi nie "grozi".

No, widzisz, jakie sprzeczności?
Wiem, co wiem, a głupie serducho swoje czasem bredzi.
Ale i swoje wiem. I dzięki bogu.

No, dokładnie, Ross. Nie ma co gdybać, to tylko (i aż ) te sławetne emocje.
Pewnie że szkoda, ale po co mi problemy?

To jest, Rossanko, chyba brak zaufania do samej siebie. Też mi się zdarzało nie stanąć za sobą w obawie, żę może nie mam racji, może przesadzam, może powinnam inaczej, a może jakaś nienormalna jestem.
Zdarza mi się też popadać w drugą skrajność i budować mur z zasiekami i drutem kolczastym. Jak się nie nabyło jakoś naturalnie tej równowagi między dbaniem o swoje granice, a otwartością na innych, to niełatwo się tego nauczyć. Ale ponoć można.

PP był pierwszym w moim dosyć już dlugim życiu człowiekiem, którego wpuścilam w swój świat na tyle, ile chciałam i tak jak chciałam. Wcześniej albo uciekałam, albo gryzłam (metaforycznie), albo chcąc wreszcie zmienić negatywny scenariusz, szłam na ustępstwa, co źle się kończyło.
Z nim po prostu odważyłam się otwarcie i zgodnie z prawdą mówić o swoich potrzebach. Na przykład powiedziałam, że bardzo chciałabym, by mnie ktoś przytulił, ale nie tak od razu, bo potrzebuję się oswoić.
Oswajanie nie trwało miesiącami, ale miałam na nie przyzwolenie i było to dla mnie ogromnie ważne, bardzo komfortowe.
Wcześniej bałam się braku akceptacji, zostania uznania za dziwaczkę, wyśmiania i skompromitowania. Nie rozmawiałam, bo się wstydziłam - uciekałam, reagowałam złością lub żalem. Sądziłam też - i nadal trochę tak uważam - że dla dobrze wychowanego człowieka moje oczekiwania to elementarny savoir-vivre i kto go nie zna, ten jest skończonym burakiem.

Ross, u mnie też nie dochodziło do relacji. co najwyżej poszłam na lekkie ustępstwa na pierwszej randce (typu - dałam się wziąć za rękę, choć nie miałam na to ochoty, albo tolerowalam seksualne aluzje), bo to przecież "drobiazgi", o które nie ma co kruszyć kopii. Gdy byłam tolerancyjna, panowie odczytywali to jako przyzwolenie na więcej i mialam pytania, czy dostaną buziaka albo teksty w stylu "chciałbym się z tobą kochać", na co mnie już definitywnie szlag trafiał. Gdy stawiałam granice od razu, cofałam rękę, uchylałam się przed pocałunkami, to panowie dawali nogę.
A jednak widzę w tych sytuacjach swój wybór. Wybór jest zawsze.

Mogłam się potulnie godzić na ich warunki - wybrałam inaczej.

Rossanko, widzę to jednak inaczej. Zawsze, ale to zawsze, w każdej sekundzie życia dokonujemy wyborów. W sprawach wielkich i w tych najmniejszych.

Ale chyba domyślam się już, co masz na myśli: sytuację, gdy coś więcej ma szansę zaistnieć. I wtedy ma się ten luksus, że odrzucam coś, co jednak mogłam mieć. Coś jakby bogacz dumnie odmówił jakiegoś dobra, bo ma go pod dostatkiem i na pewno mu  nie zabraknie,
Dobrze rozumiem?

Musze pomyśleć nad odpowiedzią.
W zarodku jest o wiele łatwiej kogoś odrzucić niż gdy się człowiek już trochę przywiąże. Zwłaszcza gdy ma sporo korzyści i satysfakcji z relacji.

Jest gdzieś na Sympatii artykuł Joanny Godeckiej o tym, jak odróżnić apetyt, ochotę na miłość od jej głodu i jak ten głód zaspokoić w zdrowy sposób. Właśnie po to, by nie podchodzić do relacji z pozycji głodnego i zdesperowanego.

Rossanko, znalazłam twój wątek. Pisałaś  na innym o poczuciu wartości. Wiem,że poczucie wartości zależy od doświadczeń,jednak z domu wynosimy je na ogół. Jeśli zaś chodzi o poznawanie innych i prezentację własnej osoby jest tyle różnych szkół.
Jedno jest pewne, że musisz się jawić innym jako osoba atrakcyjna i także z charakterem.Niezależnie od tego, co akurat czujesz  lepiej jesteś odbierana jako osoba silna, która nie pozwoli sobie na lekceważenie z drugiej strony i ma zawsze swoje zdanie, a także potrafi je obronić.

Moim zdaniem kobiety mają bardzo źle pod kątem możliwości znalezienia mężczyzny.

Największe szanse są gdy kobieta jest młoda. W praktyce gdy kobieta ma 30 lat+ szansa na poznanie faceta 30 lat+, który będzie normalny jest znikoma.
Może 20% mężczyzn to są faceci warci zainteresowania przez kobiety. Taki facet szybko poznaje kobietę, robi dziecko, bierze ślub itd - jest zajęty. Jeśli z jakiegoś powodu się rozstanie ze swoją kobietą to bardzo szybko z puli wolnych facetów sprzątnie go jakaś kobieta. Takich facetów wolnych prawie nie ma.
Także 20% to są faceci warci zainteresowania. Do tego jest z 60% facetów jako takich. To są takie typowe leszcze, głupki, nic ciekawego z nimi się nie porobi, ale chociaż pracują, jakoś tam wyglądają, nie capi od nich hehe. Oni też w większości wypadków są zajęci. Kobieta zdesperowana bierze po prostu to co jest. Kolejne 20% to są faceci, których większość kobiet nie chce - alkoholicy, kryminaliści, osoby o bardzo niskim intelekcie, faceci z cechami typowo kobiecymi itd.

Gdy kobieta ma 30 lat + to najczęściej trafia na facetów z tej trzeciej puli 20% największych poj***w.

Moim zdaniem mężczyzna ma dużo łatwiej bo większość kobiet jest w miarę normalna - nie chlają, nie ćpają, nie mordują - no można z nimi stworzyć relacje.

Te procenty, które tu podaje oczywiście traktuj z przymrużeniem oka.

97% osadzonych to są mężczyźni a tylko 3% kobiety - źródło https://www.foxtrade.eu/artykuly/osadzeni-kobiety/

Ja uważam, że wśród tych 3% większość popełniła przestępstwo za namową mężczyzny.

Gdy jadę autem i idzie ktoś wężykiem to zawsze jest to mężczyzna. Jeszcze nie widziałem pianej kobiety aby szła sobie chodnikiem i się zataczała. Zawsze jest to facet.

Gdy czytam jakieś doniesienia prasowe to w znakomitej większości przypadków:

- piany MĘŻCZYZNA stracił panowanie nad pojazdem i śmiertelnie potrącił 3 osoby,
- MĘŻCZYZNA zgwałcił kobietę,
- MĘŻCZYZNA zabił kobietę,
- MĘŻCZYZNA dokonał ataku terrorystycznego,
- MĘŻCZYZNA napadł na bank,

itd. itp.

Jak często coś złego robi kobieta? Po prostu część mężczyzn to są mega idioci (łącznie akurat ze mną  - ja np. lubię ryzykowną jazdę na ścigaczu).
Natomiast większość kobiet jest w porządku. Mnie kobiety zawsze dobrze traktowały i to ja byłem ten zły, który powodował, że ona przeze mnie płakały

Także tak to już jest, że jak facet poznaje kobietę to jest bardzo duża szansa, że dobrze trafi, natomiast wśród wolnych facetów moim zdaniem jest mnóstwo łagodnie to nazywając ludzi z problemami.

Tak to wygląda ,stygmatyzowanie kobiet alkoholiczek czy narkomanek przynajmniej u nas jest na  znacznie większą skalę.

A wpuszczają gimnazjalistów do sklepu monopolowego?

Ewidentnie nigdy w Anglii nie byłeś - tutaj to w każdy weekend można napotkać tak naprute ze leżą na ulicach i zygaja a w poniedziałek nakładają garsonki i zasuwają do swojej pracy w biurze.
Poza tym nawet jak kobieta kupuje alkohol to nie zawraca się na to uwagi bo zazwyczaj robi to z jakimiś jedzeniowymi zakupami albo jest zrobiona jakby szła na imprezę i ten alkohol miała wypić z koleżankami. Może wrócić do domu i pic go sama. Zreszta znam wiele dziewczyn które bez problemu potrafią przepić facetów co nie świadczy o tym ze od razu miałby być uzależnione.

A co Ci to daje, że mnie obrażasz? To właśnie Ty takimi pustymi wpisami zachowujesz się jak osoba niedojrzała.

Czy mógłbyś przytoczyć te statystyki? Naprawdę nie chce mi się w to wierzyć. Natomiast oczywiście jak podasz statystyki to nie pozostanie mi nic innego tylko zaakceptować to, że nie miałem racji.

Szczecin. Naprawdę nie widziałem. Jako kierowca gdy zachowuje szczególną ostrożność widząc taką osobę i jestem w stanie ocenić płeć - zawsze to jest mężczyzna.

Miałem kiedyś kobietę, która studiowała prawo. Laska z tzw. dobrego domu, chata po prostu mega. Ona rzadko piła alkohol, ale jak ją wziąłem na hotel (w wiadomym celu) to kupiłem pół litra wódki. Piliśmy po równo, no i ja czułem się już nieźle wstawiony a po niej nic nie było widać. Potem poszliśmy na balety, jeszcze jej jakieś drinki zamawiałem a ona nic. Być może niektórzy ludzie mają bardzo mocną głowę do alkoholu.

Odnośnie kobiet, które mają problem alkoholowy - na pewno takie są, jest ich wiele, natomiast moim zdaniem jest ich dużo mniej niż mężczyzn. Natomiast czekam na statystyki, o których pisał paslawek i jeśli ma on racje to wszystko odszczekam.

to tak pierwsze lepsze z brzegu na szybko ,prawdę mówiąc to mi się nie chce nikogo przekonywać

https://leczeniealkoholizmu.com/czyteln … ody-picia/

mnie nie zależy jak chcesz się dowiedzieć więcej ,to sobie poszukaj gdzieś pewnie na stronie agencji do spraw rozwiązywanie problemów alkoholowych na pewno znajdziesz bardziej szczegółowe dane statystyki ,a w linku są statystyki nie podawaj nieprawdy jest jak wygląda kwestia spożycia wśród kobiet np do 25 roku życia ,czytałeś w ogóle .
Są też inne statystyki .
a z podawaniem linków na forum to jest jak jest obowiązuje regulamin ,z resztą to zaczyna się offtop.

Nałóg to nie tylko alkohol. Dopóki coś dprawia przyjemność, to nie nałóg. Jak trzeba coś ciągle robić, bo czuje się przymus, niepokój, to już jest nałóg.
I kwestia na ile on szkodzi ( także innym). Może być też całkiem niegroźny, wtedy to dziwactwo.

To znam ten cytat akurat i dotyczy leczenia się z uzależnienia jak to wygląda u mężczyzn i kobiet procentowo to co wcześniej jest istotne do czego się odnosi ,a duże ilości pitego alkoholu wcale nie gwarantują uzależnienia wbrew pozorom choć mogą mieć znaczenie.
Po drugie czy rozmawiamy o alkoholizmie czy tylko o spożyciu .
Tylko 20% wszystkich alkoholików jest zdiagnozowana tak na marginesie a z tego nie wszyscy się leczą .

No i mam szukać ?- nie chce mi się

Post napisany bez przemyślenia, kompletny off-top

Pasławku, znalazłam :

"Szacuje się, że 20 proc. osób, które piją alkohol w sposób szkodliwy lub są od niego uzależnione, to kobiety."

Uzależnieni od hazardu - prawie wyłącznie mężczyźni. Innych nie sprawdzałam.

Oj Rossanko to, co mówisz trochę mija się z prawdą. Jak jesteś w nałogu to też sprawia Ci przyjemność ta czynność nałogowa. Gdyby tak nie było, ludzie o wiele szybciej budziliby się i szli się leczyć. Przymus, niepokój są przy próbach odstawienia. Ale jak masz ciąg to nie ma niepokoju, a nałog dalej jest.

A kolejna sprawa jest taka, że nie ma nałogu, który by na dłuższą metę w jakiś sposób człowiekowi nie szkodził. Czy to uzależnionemu czy innym dookoła.
Nie porównywałabym tego z dziwactwem, to zupełnie inny kaliber rzeczy.

Pasławku
napisałeś, że statystyki są " fifty fifty", natomiast dane mówią co innego i potwierdzają to, co napisał Zeus:

"Alicja Lehmann: Co statystyki mówią o uzależnieniu kobiet od alkoholu?
Katarzyna Łukowska: Szacuje się, że 20 proc. osób, które piją alkohol w sposób szkodliwy lub są od niego uzależnione, to kobiety. To około 600 tys. kobiet. "
- artykuł z 2018 r.

paslawek: nikt tu nie neguje tego, że kobiety piją alkohol. Istnieją kobiety alkoholiczki, też istnieją kobiety, które idąc chodnikiem się zataczają. Chodzi tylko o skalę zjawiska.

Ja mam na myśli to, że to głównie faceci robią coś "złego", to oni zazwyczaj nadużywają alkoholu, handlują narkotykami i się od nich uzależniają, najczęściej dokonują aktów wandalizmu, przemocy w rodzinie, przestępstw, gwałtów itd. Czasami jak idę spacerem ze swoją kobietą i widzę, np. rozbitą szybę na przystanku albo narysowanego gdzieś penisa z jajkami to się śmieje - o pewnie jakaś kobieta to zrobiła. No nie oszukujmy się, ale w znakomitej większości przypadków takie rzeczy robią mężczyźni.

Ponieważ kobiet jest więcej niż mężczyzn (bo żyją dłużej) a część mężczyzn jest jaka jest (prawdopodobnie z uwagi na testosteron oraz większą szansę na niskie IQ) to kobiecie trudno jest znaleźć fajnego faceta.
Ja miałem w związku kilkanaście kobiet (moje związki trwały od 3 mc do max 6 lat) i te wszystkie kobiety były naprawdę bardzo dobre dla mnie. Ja kiedyś byłem bardzo niedobry - np. potrafiłem iść ze swoją kobietą, przeszła koło nas jakaś laska w mini, ja się za nią odwróciłem popatrzeć, moja kobieta na to spojrzała na mnie z oburzeniem a ja głupi jej jeszcze potrafiłem powiedzieć, że bym tamtą zaliczył, tylko oczywiście użyłem wulgaryzmu.
Kobiety nigdy mi nic złego nie zrobiły, zawsze to ja coś zrobiłem głupiego. Kiedyś też mi jakoś na kobietach nie zależało bo uważałem, że jak będzie coś nie tak to zmienię na kolejną i każda jedna będzie dla mnie dobra.
Dopiero przed 30-stką dotarło do mnie, że nie mogę być taki.
Także facet moim zdaniem ma mega szczęście, że jest facetem.

Nie o tym do końca pisałam, ale ok.

Co do IQ to można mieć i 160 ale kompletnie nie nadawać się do związku. Albo nie być kompatybilnym w stosunku do określonej osoby. I tyle z tego IQ.

Źle te relacje prowadziłam. Gdy nic nie szło do przodu, zamiast dać sobie spokój z tamtymi znajomościami, to miałam ciągle nadzieję, ze ruszy do przodu. Z kolei wchodziłam w zupełnie bezsensowne w nadziei, ze zaskoczy. Nigdy nie zaskoczyło. A na samo wzięcie za rękę reagowałam wzdraganiem się. Z boegoem czasu było coraz gorzej bo dochodziła irytacja.
Z kolei Co , którzy mnie odrzucili, albo może nie byli zainteresowani (bo odrzucić mnie nie mieli kiedy, bo z nimi w związkach nie byłam), - powinnam wcześniej się zorientować, że nic z tego nie będzie i dać sobie spokój. A tak to ciągnęło się miesiącami. Albo latami.
Po 30stce byłam już o tyle mądrzejsza, że nie zdarzyło mi się zauroczyć kimś zajętym, po ślubie, bo dosyć wcześniej orientowałam się czy to żonaty, czy nie, aby znowu nie było wtopy.
Kwestia związków jest dla mnie bardzo ważna, zawsze była odkąd pamiętam. A na drugim miejscu miałam bzika na punkcie zdrowia.

Może spróbuj tak. Zastanów się, kto by cię zainteresował i gdzie mogłabyś go znaleźć.Pewnie robiłaś tak nie raz. Spróbuj kogoś poznać ot tak, bez specjalnych oczekiwań. Pisałaś, że masz kolegów,niech ci powiedzą, co sobie w kobietach cenią i co ich zraża.

Ja też przejdę tutaj, żeby innego wątku nie zaśmiecać.

Rossanko, a jakie jest Twoje ogólne postrzeganie ludzi? Lubisz z nimi rozmawiać czy ich unikasz?
Myślisz, że istnieje szansa, że jakieś nieświadome zachowania nerwicowe sabotażują szansę na związek?
Czy widzisz różnicę w swoim zachowaniu i podejściu do facetów w okresie nerwicowym i nienerwicowym?

Są w necie testy, które mogą w pewnym stopniu sugerować, że jest możliwy asperger, albo jakieś zaburzenie autystyczne. Zrób sobie. Mnie znajomi nie dawno robili na imprezie i nic mi nie wyszło. Jestem w normie. Ale znajomej np. coś wyszło, a ona zawsze mówiła, że ma problem z empatią.

Moje obserwacje mówią, że najczęściej przychodzi samo. Ale trochę dopomóc szczęściu nie zawadzi. Czyli wystawiać nos ze swojej zacisznej norki - dosłownie i w przenośni.

Dlaczego Rossanka ma bana tak apropo?

A czy nie szkoda czasu na zabawę w rynek matrymonialny?

Cóż niby nie szkoda, ale próba realizacji boli, jak i ich nie realizowanie.