pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Powiedział, że nie chce byc teraz w związku, chce się bawić . Oddaliłam się w znaczeniu, że nie flirtowałam,  bo kontakt był cały czas.  Aż w pewnym momencie nagle się uciął. Spytałam, czemu ostatnio kontaktu brak, powiedział, że ma dużo pracy. I to dużo pracy trwało miesiąc czy dwa, po czym znalazł z inną, ze mną zero kontaktu.

Rossanko, na miłość bezwarunkową nie można liczyć, chyba, że masz psa, to jest jedyna szansa, żeby pewne braki z dzieciństwa nadrobić. A czy to, czego oczekujesz od innych, jesteś w stanie dać ze swojej strony? Czy to coś złego, że miłość stawia warunki? Ty też stawiasz, pisząc, że facet musi Ci się podobać, więc nie różnisz się tym od innych ludzi. Możesz albo to zaakceptować i mimo wszystko spróbować kogoś znaleźć, albo żyć w pojedynkę, o ile naprawdę jesteś na to gotowa, a chyba jednak nie jesteś.

O ile nie masz 3 nóg i nie jesteś cyklopem, to właśnie w Twoim zachowaniu musi być coś, co sprawia, że w tej sferze Ci nie idzie. A czy przed potencjalnym facetem odkrywasz się trochę bardziej niż przed użytkownikami tego forum? Jesteś całkiem zadowolona z tego, że tak mało o Tobie wiemy, mam nadzieję, że w realnym świecie masz inne podejście wobec potencjalnych kandydatów.

Jak długo trwała Twoja druga terapia? Ta pierwsza, jeśli dobrze zrozumiałam, trwała rok. Przez taki okres czasu można co najwyżej rozejrzeć się pobieżnie, mieć jakieś pojęcie, co z naszej przeszłości ma na nas wpływ. Niczego nie zmienisz w parę lat, co było kształtowane przez lat 30 lub więcej.

Czarno-białe widzenie świata (wszystko albo nic, związek może być tylko idealny lub nie może go być wcale) kształtuje się w dzieciństwie i wynika z relacji z rodzicami, z tego, jak ich postrzegamy mimo tego, jak nas traktują. Nie ma znaczenia, czy się będziesz do kogoś dostosowywać, czy nie. Osoby, których rozwój emocjonalny nie mógł przebiegać w bezpiecznych, przyjaznych warunkach, nie będą potrafiły widzieć w drugim człowieku dobrych i złych cech, zawsze będą je oddzielały. Z jednej strony będą idealizować, z drugiej, za każde drobne przewinienie, będą odsuwać się od niej.

Jeśli facet będzie chciał odejść, to zrobi to bez względu na to, jak bardzo będziesz starała się mu przypodobać lub jak bardzo nie będziesz się z nim zgadzać. Nie trzeba do tego żadnego powodu, po prostu się znudzi lub poczuje powiew świeżości ze strony kogoś innego. Nie zatrzymasz nikogo przy sobie nadmierną uległością.

Syl-mowilam o partnerze, a nie o obcym facecie, który mi się nie podoba. Tobie też nie każdy się podoba i nie do każdego coś czujesz prawda?

Terapia moja z przerwami trwała 6 lat ( dwóch terapeutow). Oboje stwierdzili, że jak najbardziej nadaje się do związków. Muszę tylko popracować nad poczuciem własnej wartości.
Ćwiczenia (tu odpowiadam też Eli) polegały na : omówieniu przeszłości I wyciągnięcie wniosków. Potem działałam w teraźniejszości, zmieniałam stare zachowania na nowe, rozwiązywałam też bierzace problemy.
Co po niej zmieniłam na plus: stałam się bardziej otwarta, nauczyłam się mówić o swoich problemach innym ( kiedyś nie do ponuslenua było mówienie o problemie na forum, czy komuś z rodziny czy koleżance,  teraz to potrafię oczywiście z rozsądkiem, nie latam i nie gadam kazdemu), nie boję się już tak bardzo mężczyzn, kiedyś na ulicy czy w sklepie, jak jakiś mnie zagadał, to że strachu nic nie mogłam wydusić. Teraz nie mam z tym problemu, zagadam i porozmawiam z każdym obcym na ulicy czy w autobusie. Rozmawiam z sąsiadami (taki small talk) bo kiedyś było to niemożliwe, z nieśmiałości było tylko dzień dobry.
Potrafię odmawiać, nie hodze się na coś czego nie chce: Nie pozwalam się obmacywac temu komu nie chce, w pracy potrafię powiedzieć nie,  to samo w relacjach z innymi. Nie godzę się na wszystko. Stałam się ogólnie śmielsze i bardziej otwarta w relacjach. Potrafię sobie robić orzyjemnosci ,bez wyrzutów sumienia, że na nie nie zasługuje.  Z ex to był mój pierwszy partner, również jeśli chodzi o intymność  bez terapii, chociaż z nim chciałam bardzo być i pójść o krok dalej, ale ze strachu o mało nie uciekłam, terapia pozwoliła mi się przełamać. Cosobie chwalę.
Okazuje się więc, że trochę tego było. Ja tam sobie chwake te zmiany.

No to świetnie- widzę że bardzo dużo wykonałaś pracy nas sobą. Czemu nie pójść dalej z tego poziomu i ćwiczyć odblokowywanie się na relacje i akceptację że ludzie mogą Cię zranić niecelowo często, że sama mozesz sioę zranić, ale można też bardziej się zblizyć i coś z tego mieć.

nikt z nas nie ma gwarancji: sama pisałaś że związki znajomych rozpadły się- a jednak ludzie ryzykują.

całe szczęście masz pracę i pieniądze na terapię, nie każdy ma ten komfort.
samemu to naprawdę mało kto może sobie pomóc, trzeba mieć wiedzę, warsztat, obserwację- a i to nie zawsze wystarczy.

nie stawaj w połowie drogi bo 44 to nie starość.

dzieci- bedziesz mieć czy nie- naprawdę nie rodzimy ich dla siebie - wyfruwaja z gniazda.
bliska osoba to inna kategoria.

Nie  terapeuta powiedziała, że teraz mam narzędzia i nie na czego dalej już przerabiać z przeszłości, bo mam wszystko przerobione teraz mam sama dawać sobie radę.
Po paru latach grzebania w przeszłości sama miałam dość i powiedziała jej, że mam już dosyć grzebania się w przeszłości bo to mi nic nie daje. To było może po 2 latach. 2 lata babrania się co było, jak było. Równie dobrze mogę omawiać to 10 kolejnych lat, a głaskania po głowie już dawno mi nie trzeba . Kiedyś myślałam jak Ty, że terapia, dla mnie powinna trwać latami, ale nie teraz. Tera, myślę, że czasem dobra jest Pomo doraźna, w niektórych przypadkach parę miesięcy. A reszta teraz pomału odchodzi się od wieloletnich analiz, bo okazało się, że w dużej części terapię te okazały się nie skuteczne.
Wszystko już opowiedziałam, nie mam już żadnych tajemnic z przeszłości  . Bezxsensu jest więc terapia, w której będę opowiadac o pogodzie i plotkach, bo tak by to teraz wyglądało. Nue czuje potrzeby terapii.
U mnie głównym zapalnikiem jest stres, który powoduje te objawy. A mam go na prawdę wiele w niektórych sytuacjach. Umiem go na tyle pokonać, że nie usuwa mnie on z życia, jak kiedyś, mogę pracować itd.  Mimo tego nadal jest silny i to jest taka moja konstrukcja osobnicza. Mam teraz naprawdę super życie jeśli porównać mnie teraz a np 10 lat temu.
Nie wiem co bym miała dalej przerabiać na terapii.
Co do zasługiwania na uczucie to na forum czytam dokładnie to samo co na terapii. Terapeuta nie powie mi niczego nowego tyle to wiem. Ani mi nie przestawiła w głowie. To muszę już zrobić sama, tylko idzie mi po grudzie. Ale czasem miewam lepsze dni i wtedy trochę to czuje.

Nie chce terapii, ja już wszystko opowiedziałam, musiałabym wymyślać na sesjach jakieś problemy. Ja już nie mam co omawiać. Rozumiem te wszystkie mechanizmy i z czego wynika co wynika. Teraz muszę sama pracować, z resztą to Ci powie na etapie jakim jestem każdy terapeuta. Na pytanie:Co mam zrobić odpowie: nue może nic narzucać, sama ma pani podejmować decyzje. Tak miałam pod koniec każdej terapii.

wymyślać problemy? no jak wymyslać?:) a nie jest problemem dla Ciebie że nie masz bliskiej osoby?

kto mówi o przeszłości?
idz do któregoś z tych samych terapeutów to przeszłość bedzie tylko czasem odwołaniem, nie besziesz tego na nowo mielić.

Rossanko- a jak bardzo zaawansowany był ten związek że musisz go sobie wybijać z głowy?
kobiety miały mężów z dziećmi i nie pławimy się w tym bólu, bo byśmy zwariowały. A ten Pan, czy byłaś z nim aż tak blisko serio? Bo mam wrażenie że to była bardziej szansa na coś- a nie płomienny romans z wyznaniami miłości i obietnicą wspólnego szczęścia, chyba że czegoś nam nie piszesz.
zawiedzione nadzieje to nic do wybijania sobie z głowy. po prostu szybka akceptacja, nie było korzeni by wyrywanie bolało.

Miałam raczej wrażenie że rozmawialiście o intymnych rzeczach a ten Pan był zainteresowany Tobą jako kobietą, ale nie szukał związku.
więc dlaczego zakładasz pomyłkę już na etapie tego że go interesowałaś, zamiast zakładać że zonk nastapił na etapie planów co do formy relacji.
nie każdy facet widząc zaangażowanie kobiety będzie udawał że chce tego co ona by ja tytlko zaliczyć- tak zrobi desperat myśląc że to jego jedyna szansa, widocznie tego Pana było stać na powiedzenie prawdy.
I wyobraż sobie że netkobiety raczej się nie zmuszaja do seksu z męzczyznami którzy ich nie kręcą, więc żaden z Ciebie wyjątek.

A Tobie powiedział: Tylko seks- na mieście nie chcę by mnie z Tobą widzieli? Może sie zakochał a moze tamta nie postawiła żadnych warunków.
Ciebie nigdzie nie zaprosił ani Ty jego?

No to jak tak, to nie ma czego żałować. A jak się nie ma czasu a czegoś chce to się wskazuje inny termin konkretny- od razu. aż się uda umówić. tłumaczyć dlaczego się nie moze nie trzeba.

Zagrywki typu: Ty nie chciałeś, to ja teraz nie będę chciała są bez sensu.

Oczywiście, ze zdarzyło mi się, ze ktos mi się podobał bez wzajemności. I nie bardzo widziałem potrzebę by sobie X lat taka osobę wybijać z głowy, bo przecież nic dla mnie nie znaczyła, nie stworzyliśmy żadnej relacji głębszej. Wybijać to sobie można kogoś po X letnim związku. Widzicie jak ona szuka powodu by NIC nie zrobić?

Nie mogłam sobie wybijać kogoś po x letnim związku bo do tych zawiązków po prostu nie dochodzi już na początku, o tym pisze. Mi chodzi o sam początek.
Związek miałam jeden, który też bardzo przeżyłam.

Piegowata PP się żeni?

A pieron go wie, może to jeden z jego stu pomysłów na minutę. Albo gadanie tylko.
Niech się żeni, sama przyjdę im pogratulować, a jemu powiem: nie spieprz tego.

Ale trochę ukłuło i czasem jeszcze kłuje, że nie ze mną te wszystkie zmiany na lepsze.

Tak, wiem, że zmiany mogą być złudne. Tak, wiem, że w gruncie rzeczy on sam ich musiał zechcieć i wiem, że być może pomogłam mu w tym kończąc związek.
Poniekąd nawet jestem dumna że swojej siły. Nie zmienia t(eg)o fakt(u), że chwilami przykro i automatycznie wredny wewnętrzny krytyk zaczyna szukać dziury w całym, porównywać się itd.
Ale radzę sobie, radzę. Coraz mniej mnie to rusza i rzadziej.

Myślisz ? Jakoś nie mogłam rozgryźć takiego postępowania.

No wiesz, wyrwało mu się. Pewno chłop nie widzi problemu w tym, ze ktos ma żonę/męża itd. To dość popularna postawa na tym forum. Pamiętajcie, byle były cycki, kasa itd. O to w życiu chodzi.

No i Piegowata pewnie nie kasowała każdego wolnego faceta i nie wzdychała za kimś kogo nie zna, nie siedziała na tyłku i nawet - cóż za nonszalancja - pewnie analizowała swoją sytuację i wyciągała wnioski.

Gryzie Cię to, co by było gdyby?
Co do ślubu, to aż tak daleko nie wybiegam w mojej sytuacji
Z resztą ceremonię nigdy mnie nie interesowały. Nie lubię pompy i zamieszania. Najlepiej skromnie i prosto. Jedynie co to z sukni ślubnej bym nie zrezygnowała. Ale też by była prosta, żadne tam bezy czy sukienki księżniczki.

Ja w fantazjach widzę się gdzieś na łące lub leśnej polanie, na bosaka, w białym gieźle i w jakimś zwariowanym wieńcu na głowie.
W rzeczywistości żadne oficjalne potwierdzenia nie są mi potrzebne. A jeśli już, to uroczyście, ale skromnie, bez pokazówy i cudów na kiju. Samo sedno i esencja

Gryzie mnie, że nie ja i że może bycie ze mną to była jakaś wielka ściema, że może byłam jedynie z braku laku. Ot pierwsza lepsza, która zaakceptowała, przy której liczył na wygodne popijanie i obijanie się plus dodatkowe atrakcje.
Ale mam też kontrargumenty i przywołuję je na pomoc.
Powtórzę: daję radę, choć nie udaję, że tych podgryzających moli nie ma.
Są, ale w końcu zdechną, już pomału zdychają i nie czuję potrzeby, by to przyspieszać.
Jest jak jest.

Widmo

mamy te same obserwacje!
Odkąd tu jestem na forum, to Rossanka nie robi NIC, aby kogoś poznać, bo właśnie wybija sobie kogoś z głowy.

Tak jest teraz, tak było rok temu, gdy tu próbowałam coś doradzić i tak było wcześniej ( przeczytałam kiedyś wątek od początku).
Cały czas ta sama wymówka i powtarzający się schemat.

Powiem szczerze, ja gdybym był z 10 lat starszy to bym się z nią umówił z czystej ciekawości by zobaczyć co jest nie tak, ale gdyby mi tak gadać zaczęła to bym chyba ją bil. Oczywiście kwiatkiem, ale jednak. Wydaje się być sympatyczna i raczej dobra osoba, brzydka wyczuwam też nie jest. Niech ktoś coś z nią zrobi w końcu. Halo forumowicze Koło 40tki...

Ross, a może zwyczajnie czasem dłużej trzeba poczekać, aż puzzle zaskoczą A w międzyczasie robić swoje i żyć najlepiej, jak się da.
Często odnoszę wrażenie, że zagadka i filozofia życia sprowadza się do maksymy: tylko spokój może nas uratować.
Wiadomo, jak o niego czasem trudno

Dość niedawno spotkałam faceta, który mi zaimponował i budził moją sympatię. Nieoczekiwanie zauważyłam, że i z wyglądu jeszcze calkiem-calkiem. Ale był dużo starszym panem (stąd moje zaskoczenie, że jednak zauważyłam w nim to "całkiem-całkiem" i w ogóle faceta), najprawdopodobniej niezainteresowanym mną, na innym etapie życia i z daleka. Przyjęłam fakty do wiadomości i tyle. Miło mi, że miałam dowody zwykłej, ludzkiej sympatii.
W tym sensie, między innymi, interpretuję przyslowie "kwiatu pół światu".
Jest wielu fajnych ludzi, facetów, a że nie wszyscy są dla nas... życie. Normalka.
Wariant, że nie trafię, też moim zdaniem trzeba zaakceptować i nie pozwolę, by on przesądził o jakości mojego życia.
A wariant to nie pewnik.

Widmo, Rossanka jest o.k. tylko dała sobie wmówić, że jest inaczej.
Znam to z autopsji, ale nie wyrażam na ten stan zgody.

Rossanko - zacytuję Elę, bo ona już tu wcześniej idealnie podsumowała Twoje "wybijanie sobie z głowy".

Masz nad czym popracować, ale Ty wcale tego nie chcesz.

Bardzo dużo coś tych przykładów typu żonaty = good, wolny któremu nic nie brakuje = z jakiegoś powodu friendzone.

No, tak, racja.
To w sumie to samo, co napisałam, że czasami trzeba odwołać się do rozumu.

Każdy ma jakieś wymagania. Nie zawsze jest to adekwatne do tego co sami oferujemy- brzydkie- handlowe słowo- co nie zmienia faktu że ciężko to przeskoczyć.
więc 9 błogosławieństwo: błogosławieni Ci, którzy potrafią zachwycać się bliżnimi- albowiem nigdy samotni czuć się nie będą. 

no jak ktoś wybredny to musi więcej osób poznawać po prostu i więcej pracy przed nim.
siła statystyki zadziała w końcu. No i wyeliminować wszystkie autobojkoty.

Piegowata, a jakaż to dla mnie czy dla Pasławka satysfakcja z Pepkowego wesela ma być? Zaproszeni jesteśmy czy jak?
że wesele będzie to wynikało wprost z zaręczyn o których pisałaś, więc ani to szybko, ani zaskakująco.
gdyby do mnie tak były ze wszystkim przybiegał oznajmniejąc, to bym raczej zapytała wprost po co to robi i czy jego obecna kobieta wie o tym że tak tu biega.
I czy w ogóle wie że byliście razem, bo ta informacja narzeczonej należy się jak psu buda- a nie tylko info o znajomej której pomaga.
Żadnej też satysfakcji z Twojej przykrości w związku z tym nie mam, ani zaskoczenia, bo to Ty nie ja czy parę innych osób zaprzeczałaś, że Cię to nie obeszło, że zwykły znajomy jak chce przychodzić to przychodzi a Ciebie to nie obchodzi.
że wiesz lepiej co czujesz.
dla mnie akurat to było hardkorowe i raczej na faceta wywaliłabym złość za takie łażenie, choćby miał pomyśleć że mio zależy- niech pomyśli, to nie ujma.

Może i nie ujma, ale źle bym się z tym czuła. Upokorzona.
A co do satysfakcji, to może nie do końca trafne słowo, chodziło mi o to, że nie chcę już się tłumaczyć z tego, co czuję, nawet jeśli czuję i robię głupio. Próbowałam tłumaczyć, ale może nie umiem, bo zupełnie nie czułam się zrozumiana. Za to pouczana jak ostatnia kretynka, co było dla mnie bardzo przykre.

Wolałabym już do tego nie wracać.

To nie była miłość, wiec dziury w sercu nie ma. To bylo bardzo silne zauroczenie, a potem rozczarowanie.

To, że zazwyczaj jak ktoś mi wpadał w oko, był zajęty albo i żonaty, to mnie nie dziwi. Po prostu To byli fajni faceci i po prostu zostali upolowani. Z czasem takich coraz mniej jest.
Ci wolni - tu było tak, że tych było mniej, ale się zdarzali, niestety długo wolni nie pozostawali. Zwykle okazywało się, że sprawa nie idzie do przodu, bo ze mną tylko rozmawiali a działali na innym polu, czego wcześniej nie wiedziałam, dopóki nie okazywało, że zaczęli się z kimś spotykać.

Do mnie z kolei bywali, że lgneli Ci, którzy nigdy mnie nie interesowali, ani na początku, ani w trakcie znajomości, ani po latach nie żałuję, że nie wyszło z nimi. Z resztą wielu ułożyło sobie szybko życie, mają żony,dzieci, wiec spokojnie.

Tych pierwszych, zajętych lub jak się okazało niezainteresowanych- ich nie zdarzyłam bardziej poznać, bo do niczego nie dochodziło.

Wiem. Muszę podwyższyć swoje wymagania i przestać zadawać się z facetami, którzy charakterowo  i fizycznie zupełnie mi nie pasują, ale umawiam się tylko dlatego, że są wolni i chcą się spotykać .

Kontynuowałam myśl. Już się tak od dawna nie spotykam.
Wstyd mi trochę za ten wątek.

Skoro to są dawne doświadczenia, to czemu o nich kolejny raz piszesz w czasie teraźniejszym, a nawet jako coś co dopiero musisz zmienić? Powiedz sobie "Tak robiłam, ale to był błąd, z którego wyciągnęłam wnioski. Teraz już tak nie robię"

Apropos wstydu, to ostatnio trochę o nim myślę, uświadamiam sobie to uczucie. Ostatnie moje myśli, to że jest on u podstaw moich problemów, a może nawet jedną z głównych przyczyn czemu w mojej rodzinie (pochodzenia) działo i dzieje się źle.
Moje uczucia, które sobie pokolei uświadamiałam to smutek (na wierzchu, emocja, która była akceptowana u mnie przez rodziców) -> złość -> lęk -> wstyd. I ostatnio pojawiła mi się taka myśl, nadzieja, że może gdzieś tam na końcu znajdę radość. Mam taką nadzieję, to byłaby miła niespodzianka.

To logiczne, ale ja na przykład doszłam do wniosku, że większe straty emocjonalne i energetyczne ponoszę spotykając się częściej i częściej doznając porażek i przykrości. Nie szukam już, choć nie zarzekam się, że nigdy więcej.

Mało już istotne, ale to nie tak, jak piszesz. Po prostu mam zmienne odczucia i nastroje. Jednego dnia nie ruszy mnie i dwudziestu Pepków siedzących mi na nosie, a kiedy indziej byle "gie" wytrąci mnie z równowagi. W moim przekonaniu i odczuciu to zupełnie normalne, a potraktowano mnie jak niespełna rozumu, głupiutkie dziecko.
W takich słabszych momentach przede wszystkim chciałabym usłyszeć słowa wsparcia i zrozumienia, trochę serdeczności - nic więcej. Jasne, że nikt w moich myślach nie czyta i nie można mieć o to pretensji. Niemniej było mi po tamtej pamiętnej wymianie zdań bardzo źle i mam lekcję, że czasem jednak lepiej pogryźć się w samotności, bo ludzie nie zrozumieją, a mnie przejdzie w końcu jak zwykle.

Swoją drogą, Elu, przytoczone przez Ciebie pytania zadałam mu, owszem.
Zwalczać go już mi się nie chce, skoro mi nie robi krzywdy ani szkód (a tego się bałam wtedy, jesienią), a nawet czasami pomaga. Pomimo wszystko zostało mi do niego sporo sympatii i dobrze jest czuć, że to obustronne (choć miewam wątpliwości, jak to ludzie, którzy nie zawsze wierzą w siebie), że jednak jakoś się liczę. A jak mam do wyboru stać w domu nad garami czy dać się porwać na przejażdżkę za miasto, czy pić kawę sama czy w towarzystwie, to chyba jasne, co wolę.
A więcej nic nie będzie, tego jestem pewna. Nie zmienia tego fakt, że sobie czasem nostalgicznie powzdycham.
Ja się już określiłam, jestem uczciwa i mało mnie obchodzi, jak tę kwestię rozwiązał w swoim związku.