pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Leko mogę brać, nie będę wtedy miała objawów i tak czarnych myśli, tylko czuje ze nie będę wtedy sobą.

Moja teściowa brała leki i to nie na nerwicę ale schizofrenię przez całe życie gdy ją znałam i funkcjonowała normalnie jako pogodna osoba. Miałyśmy swoje nieporozumienia ale to nie miało związku z jej lekami na pewno.

W nerwicy właśnie całe problemy biorą się ze zbytniej koncentracji na sobie, a to dbanie niby o innych to tak naprawdę wcale nie troska o nich, tylko troska o swój ( sorry Rossanko) pieprzony wizerunek w oczach innych, co nadal jest egocentryczne. Jakby inni ludzie nie ciekawili Ciebie jako oni, a tylko to, jak Ty będziesz się przy nich czuła, jakby byli lustrem tylko.

masz do popracowania, myśle że moze otrzaskanie się w grupowej terapii dobrze by Ci zrobiło.
I jak najbardziej warto się wspomóc lekami jak masz stany depresyjne.

Jezus powiedziałby: rozdaj swój majątek i pójdz za mną... moze powinnaś zrobić coś jednak dla innych- coś z siebie dać a nie tak tkwić.
a moze powinnaś pracę zmienic na taką która da Ci więcej życiowej satysfakcji po prostu.
leki to są różne, trzeba chyba włąsciwe dobrać?

Witki mi opadły, chcesz byc nieszczęsliwa, bo to wtedy prawdziwa Ty? Skoro sobie życzysz, ja nie umiem Ci pomoc i żaden terapeuta Ci nie pomoże. W życiu niestety trochę trzeba się przestać wysoko przejmować innymi, ja jak się przejmowałam, to inni mieli pretensje do mnie, dlaczego to roibię, a na koniec wylądowałam w stanie wegetatywnym w wariatkowie, więc wybór należy do Ciebie.

Tak czuje, że właśnie nieszczęśliwa to prawdziwa ja a taka radosna po lekach to nie.

Wiem ,że mi nic nie da i nie dala. Nawet Krejzolka kiedyś napisała tu coś podobnego. Myślałam, że ulozylam sobie wiele rzeczy, ale widać nic mi to całe terapeutyzownie nie dało.
Loka-ja chce być wreszcie sobą, bo przez lata słyszałam bądź taka albo taka. A n?moze prawdziwa ja to właśnie taka niezbyt wesoła i z nerwicą? Jak słyszę, że nie chce niczego zmieniać to dla mnie to brzmi jak- zmień się, bo takiej Cię nie akceptujemy.
Pod exa musiałam w pewnym momencie grać, robic i być taka jak on chce, inaczej mógłby mnie zostawić.  Z rodzicami to samo-musialas się zachowywać jak chcieli i być taka, zmieniać się jak oni chcieli inaczej zabierali ci miłość.
W końcu chce być sobą, a jak jestem sobą to słyszę, idź na terapię i bierz leki:(
Z resztą póki co nikogo nie krzywdzę, nie mam dzieci, męża, nie mieszkam z rodzicami.

Czyli wygląda na to, że mam rację, muszę się zmienić aby dana osoba mnie zaakceptowała. Jak w domu. Czemu nie mogę być sobą , mieć swoje wady i zalety, aby być zaakceptowana przez konkretną osobę?
A z rodzicami przepracowałam, tylko jestem zła . Złość przejść mi nie chce, choć bywają momenty, że już nie ma to dla mnie znaczenia ta przeszłość. Tylko gdzieś z tyłu głowy mam myśl, że w związku jest tak samo, że musisz sobie zasłużyć  Terapeuta mówiła, że to błędne myślenie, które przenoszę na relacje z facetami.  Rozumowo się z nią zgadzam, ale tego nie czuje i jak kogoś poznaje i ten ktoś mi się podoba, to z automatu, zanim się zorientuje chce się mu przypodobać i potakiwać. ( chociaż akurat w ostatniej relacji to miałam swoje zdanie, o dziwo, ale koniec końców i tak nie wyszło.
Rozumowo rozumiem wielexrzeczy i mechanizmów, ale ich nie czuje. To mnie trapi.

Tutaj tak to odebrałam.

Tak wiem że to bez sarkazmu i

Pamiętam ten wpis, choć całości Twojej historii nie czytałam ale to o ex mężu mi utkwiło, bo pisałaś o jego terapii i jakiś sprawach z przeszłości i coś, że on w końcu chciał być sobą, dobrze to pamiętam, utkwiło mi i wiesz cosobie pomyślałam, że to moja męska wersja , rozumiałam o co mu chodziło.( tzn chodzi mi tylko o ten aspekt, że chce być sobą, bo nie znam Go nie wiem jak się zachowywał na innych płaszczyznach zycua).  Zainteresował mnie tam problem terapii itd.
Trochę to było straszne, bo z tego co piszesz, to zachowywał się jak ja, jak pisze w tym aspekcie jakby to była moja męska wersja.

Pisałaś, jak się mogłaś z nim porozumieć, nie mogłaś tego zrobić. Na tamtą chwilę.

rzecz w tym, że widocznie miał taką potrzebę by narzekać, a ja w sumie jestem na przeciwnym biegunie i u mnie szklanka najczęściej jest do połowy pełna.
a jednocześnie zależało mu na mojej akceptacji więc wiele z tych pragnień narzekania pewnie wytłumiał.
więc sie jakby nie harmonizowaliśmy

weż Rossanka przejdż w myślach róznych znajomych Panów i zobacz czy nie ma takich bardziej pesymistycznych.
Moze wbrew pozorom taka para wcale nie ciągnie się na dno, tylko jak sobie ponarzekają razem w atmosferze marudzenia to im ulży a nikt się krzywo nie patrzy?
A jak ciagnie Cie do ludzi z przeciwnego bieguna, to moze należy popracować nad tym, by zasuważyć tę ich "akceptację bez entuzjazmu" na to marudzenie i nie szukać dziury w całym?
bo ja to seriop zaakceptowałam i na to nie marudziłam, a i tak to było za mało by maż poczuł się dobrze.

takie 2 ścieżki widzę.

Ross, czy jak pisałaś tutaj jakieś 4.5 - 5 lat temu to brałaś w tym czasie antydepresanty?

A nie możesz sobie powiedzieć, że te nieszczęśliwe Dziecko, które siebie tak bardzo nie lubiało to nie byłaś/jesteś prawdziwa Rossanka?
Musisz zrozumieć, że to Dziecko było chore i po prostu musi się wyleczyć.
I jak się wyleczy to wtedy będzie prawdziwa Ross.

Lekarstwa wynaleziono, żeby leczyły( nie skupiajmy się na negatywnych skutkach) i jeżeli na swoim przykładzie widzisz, że antydepresanty Ci pomagały to czemu zamiast się z tego cieszyć wmawiasz sobie, że po lekach nie jesteś sobą?

Zrozum, gdybyś nie była chora to to Dziecko nie ciągnęło by siebie za policzek i nie mówiło takich rzeczy do siebie.
Zdrowe Dziecko może i pociągnęło by się za policzek, ale tylko i wyłącznie, żeby sprawdzić czy to boli i jak śmiesznie wygląda.

Masz przykład Symbi, jak zachorowała to zrozumiała to i po prostu zaczęła się leczyć i tyle.
Brała i w dalszym ciągu bierze antydepresanty.
I pomimo, że nie przepadamy za sobą to jednak muszę przyznać, że wykonała kawał świetnej roboty i zawalczyła o siebie czego niestety nie mogę napisać o Tobie.
Pomimo, że nie znam historii Symbi to w kilku wątkach coś tam pisała o sobie i jestem pod wielkim wrażeniem tego co osiągnęła.

Dam takie porównanie, możliwe, że nietrafione:
Symbi nie użala się na forum, ale realnie sobie pomaga.

Ty niestety ciągle się tutaj użalasz, ale moim zdaniem nie pomagasz sobie.
Wydaję mi się, że Ty wręcz uwielbiasz "taplać" się w swoim nieszczęściu.

Sama siebie niszczysz.
Jeszcze bym może zrozumiała niechęci do antydepresantów, gdyby Cię otępiały, ale sama piszesz, że One Ci pomagały.

I jeszcze jedno: jakbyś naprawdę akceptowała siebie taką jaką wydaje Ci się, że jesteś, to nie byłabyś tyle lat na tym tym forum i nie pisała ciągle tego samego.

Sorki za ciągłą edycję: ale siła wyższa.
Pewnie to nic nie będzie dla Ciebie znaczyło, ale tak  sobie teraz Ciebie czytam i kurczę nie mogę uwierzyć, że to jest ta sama Rossanka z którą pięć lat temu tak zajebiście się pisało.
No ja się pytam, gdzie jest tamta Ross?
A także, która Rossanka to ta prawdziwa Rossanka?

Kreojzolka, ja nie biorę antydepresantów. Na coś innego choruję.

Ale te leki ogłupiają i tłumią emocje. Będzie bardziej byle jaka po tym... Szczególnie, że tak naprawdę jedynym problemem jest tu brak księcia, który ma wszystko i jest mistrzem podrywu, ale sam nie wymaga niczego. Po lekturze X stron tego tematu to widać... Tu nie ma nawet próby poznania kogoś normalnego i zagłębienia się w relacje.

Strasznie się, Rossanko przywiązałaś do tej swojej "gorszości".
Nieobce jest mi to uczucie, ale jednak przeciwstawiam mu się i szukam argumentów na rzecz swojej wartości.

Aniuu- nie mogę napisać o pracy, bo chce zostać anonimową, to nie jest zbyt popularne zajecie;)

Piegowata-tak ta "gorszosc" w sumie nie mam powodu by się tak czuć może to stare schematy myślowe. Obiektywnie to nic mi nie brakuje.

Ela- nie to też nie chodzi o narzekanie, musiałabyś mnie poznać prywatnie  , tu jest za dużo pisania, w życiu to ja tak nie narzekam( a przynajmniej mam taką nadzieje).

Symbi- mam podobnie jak Symbi z tymi osiągnięciami, też wykonałam kawal dobrej roboty. Ale przecież nie będę wszystkiego pisać na forum.

Zwiazki i mój stan- póki co to nie tobie nikomu krzywdy, ani dzieciom, ani partnerowi, więc jestem czysta, nie wiem skąd ten bulwers u niektórych. Robię ile w mojej mocy.
Psychiatra i terapeuta twierdzą, że te moje stany to część jest predysponowana genetycznie, na to nie mam wpływu. Część wynika z dziecinstwa-na to też już nie mam wpływu.
Na chwilę obecną mam umieć walczyć że stresem, źle na mnie działa kumulacja, nie wychodzi to od razu, ale się kumuluje i wybucha. Muszę też zmienić podejście do niektórych spraw i sposob ich widzenia.

Ktoś pisał u lekach, każde dają skutki uboczne tylko trzeba je dobrać takie, że by te skutki były jak najmniejsze. Byli psychiatrzy czy psychologowie , wszystko opierało się na tym, że dla mnie leki są tylko doraźne, problem muszę sama sobie z nim poradzić.  Leki mi nie pomogą, bo wraz z ich odstawieniem wszystko wróci.
Nie tłumaczę się tym postem jedynie co to zbieram myśli.

Na czym ona polega?
Kręcę się w kółko, bo na mojej terapii właściwie zaczekam dochodzić do sedna, a potem przydział godzin mi się skończył.
Ja bym popracowała, tylko chce iść dalej. Jakoś uważam z doświadczenia, że grzebanie w dzieciństwie mi nie służy. Mogę 5 lat w nim grzebać i nic to nie da prócz tego że czuję się gorzej. Może to nie dla mnie system terapii, a może po prostu powinnam zostawić przeszłość i skupić się na tym co jest teraz.
Myślę, że może tu trzeba innej metody. Na mnie np zupełnie nie działały wizualizacje, afirmacje, stanie przed lustrem czy pracę z wewnętrznym dzieckiem. Pomagało mi natomiast pracowanie nad bierzacymi sprawami oraz zmiana schematu myślenia, nie wybieganie myślami w przyszłość i nie zakładanie czarnych scenariuszy,  do czego mam sklonnosc-tu widziałam znaczną poprawę. Podobnie jak w odpuszczaniu sobie, robieniu błędów. A także w sytuacji, gdy "pomartwie się jak będzie potrzeba, teraz nic się nie dzieje, więc nie ma co gdybac" -w tym ostatnim przypadku odczuwałam chyba największą ulgę i praktycznie zero objawów nerwicowych.

To by mogło być to . O to mi chodzi.

Przez takie osoby jak Ty ludzie wstydzą się mówić ze sa chorzy ,że chodzą na terapię ze biorą leki. Zaciskają zęby a potem kończą w szpitalu w ciężkim stanie ale kończą zycie, tacy są "wygodni". Przeżyłeś  to Widmo? Miales zaburzenia psychicznej albo wręcz chorobę psychiczna? Nie ? To najpierw załóż cudze buty a dopiero potem wypowiadaj się jak się w nich chodzi.
Ja jestem po terapii i przyjmuje leki. Wypraszam sobie ogłupienie itp. Nie jestem też an leniwa ani użalająca się. Poprostu nerwica tak bardzo dala mi w kosc ze przestałam spać, miałam ataki paniki , kołatanie serca i inne fizyczne objawy które czyniły życie koszamrnie trudnym. Terapia pomogła mi na psyche a leki na ciało. Skończyła się bezsennosc, panika  kołatania serca i dziwne bole. Okresowe napiecie i różne stresy wciąż są obecne ale dzięki terapii i lekom nie paraliżują mojego funkcjonowania. Jestem w pełni swiadoma tego co czuję i co myślę, żaden przyćpany, nieświadomy cyborg. Jeśli ktoś się tak czuje po lekach to znaczy ze mial/ ma je zle dobrane. Ja mam akurat dobrze. Pracuje, staram się o adopcje i jestem sobą, tylko nie rozdygotana i polprzytomną. Taki "efekt uboczny" bardzo mi pasuje. Co do postawy Rossanki to szkoda słów.Ona widocznie musi czuć bol i doła zeby być sobą. Tylko skoro jest sobą to po co ten wątek. Ktoś kto żyje w zgodzie ze sobą powinien być szczęśliwy a jeśli nie jest to chyba nie jest jednak do końca sobą. Ale widocznie "werteryzm" jest dla niektórych stylem życia.

sama napisałaś, że nie możesz być sobą, i udajesz kogoś wesołego czy coś w tym stylu- a to musi być męczące. Uwierz że wielu mężczyzn nie jest optymistami. Dlaczego nie tam szukać zrozumienia?

Są różne osoby. Dużo zdrowych nie rozumie zaburzeń psychicznych. Moja ( byla) koleżanka na przykład bardz o lekceważąco mówiła i chorych psychicznie . Dla niej chory na raka, czy na woreczek żółciowy to był faktycznie chory Deoresja, nerwica-to dla niej nie były choroby. Bałam się jej przyznać, że też to mam w obawie, że mnie wyśmieje.
Ogólnie mam problem z tym, że nie mam dystansu do siebie i nie przepadam za tym gdy ludzie się ze mnie śmieją. Jestem przewrażliwiona na punkcie swojego wyglądu. Jednak nikogo tym nie krzywdzę.

Możesz, podesłać linka? Może już to widziałam?
Ja sobie chyba dam na jakiś czas spokój że związkami.  Ostatnia relacja, choć skończyła się zanim zaczęła, nadszarpnęła mi nerwy. Starałam się nie mieć oczekiwań i miałam nadzieję, że wszystko idzie w dobrym kierunku, bo rozgrywało się powoli  jak to w starszym wieku powinno być, a koniec końców chyba popełniłam ten błąd, że zwykła uprzejmość wzięłam za zainteresowanie. Alextez nie potrafilam podejść do tej znajomości na luzie i seks potraktować sportowo, bez uczuć. Trochę się już zdążyłam zaangażować a dla tej osoby uczucia dla seksu nie były konieczne. Sugerował, bym też wyłączyła uczucie,  ale tak nie potrafiłam.
Na razie więc chce odpocząć.
I na drugi raz będę uważać. A na jakieś spotkania na siłę, albo znowu do zmuszania się do kontaktów z mężczyznami, z którymi nie chce mieć nic wspólnego, albo z takimi, to których czuje jedynie koleżeństwo - nie mam zamiaru się do tego zmuszać. Nie macie pojęcia jak to jest trudno pozwalać ma dotyk osobie, której nie chcecie dotykać, ale musicie się zmuszać, bo przecież jest miły, grzeczny i nie wolno wybrzydzać, bo książęta nie istnieją.

Nie chciałam wyjść na niegrzeczna i niedotykalską. Stare czasy. Nie powinnam się z nimi wogole umawiać bo tak naprawdę umawiałam się z nimi aby nie wybrzydzać, w myśl, że " Ty rosssnka na księcia czekasz, nikt Ci się nie podoba". A ponieważ  dostawałam kosza od tych co mu się podobali, to myślałam, że powinnam umawiać się z tymi, którym ja się podobam. Innej opcji nie ma.

Mam w dużej mierze podobnie. Na ten moment nie mam ochoty dawać szansy żadnym internetowym znajomościom. Godzę się z tym, że może zawsze będę sama. Chcę przynajmniej mieć fajne życie jako singielka. Skończyłam niedawno 40 lat.
Toksyczny wstyd - nie mam jednago linku. Wpadlam na ten temat na kanale "Wilczycą być", ale przesłuchuję to co na ten temat jeszcze znajduję na youtube.

Nie oczekiwałam żadnej deklaracji, ale miałam nadzieję, że tym razem coś ruszy do przodu, to nie musi być zaraz narzeczeństwo czy małżeństwo przecież, chciałam poznać ta osobę bliżej, nawet jakby  się miało rozpaść za parę miesięcy, bo okazałoby się, że jednak do siebie nie pasujemy, czy mam o nim błędne wyobrażenie i wzajemnie. niestety skończyło się jak pisze zanim na dobre zaczęło.

Czy ma sens dawać się dotykac mężczyźnie, na którego dotyk ma się alergie-nie ma to żadnego sensu, ale-myslalam wtedy (i również na forach się czyta wypowiedzi mężczyzn, że kobiety czekają na ideały, nie zauważają i nie dają szansy tym normalnym i zwyczajnym) i i dawałam szanse nowym znajomościom, ale to był błąd ( w znaczeniu, że to było takie na sile).
A o obrazie nic nie pisałam, czemu wywnioskowałaś,  że jestem obrażona? Mam tylko i wyłącznie do siebie pretensje, on akurat nie zrobił nic złego, wprost się w końcu określił.
Umiem przyjmować kosze, co prawda przeżywam później, ale przecież nie mogę mieć pretensji do ludzi, którzy nie chcą mnie za partnerkę, widać szukają czegoś innego.
Aniuu-znam ten kanał, ale tak średnio go lubię . Bardziej do mnie przemawia Selfmastery. Jest też parę innych. Od pewnego czasu jednak staram się czasem tylko już oglądać coś o tematyce psychologicznej, bardziej żyć jak umiem, jakąś wiedzę przecież już mam. W pewnym momencie zauważyłam, że ta pogoń za samorozwojem  i rozwijaniem samego siebie poszła już za daleko, oglądałam i czytałam niemal wyłącznie rzeczy tego typu. A tak nie można na dłuższą metę.
Staram się osiągnąć jakiś balans, aby w końcu żyć a nie nieustannie się ulepszać. To chore.

Wracając do myśli przewodniej tego tematu, związków, nie myślałam, że to kiedykolwiek napisze, ale nie chce mi się już gonić za związkiem. Nie mówię, że kiedyś bym nie chciała, ale na chwile obecna nie gonię.

Czyli każdy znajduje coś dla siebie.
Dobrze to ujęłaś, że sobie dawkujesz, właśnie to samo miałam na myśli.
Lubię czasem oglądać głupoty, np poranki z USA jak znani sportowcy wcielają się w rolę zwykłych ludzi

Nie mam nic przeciwko

"Mozliwy" w znaczeniu czy
1  chętna
2 podoba się
3 mezatka/zajęta
?
Witaj Piotr I

A jakby Cię nie pociągała,  była jak siostra, kumpela, to  mógłbyś się zmusić jako mezczyzna? Mialaby dobry charakter, była miła, kulturalna, czy zaryzykowałby z nią relacje również na płaszczyźnie damski- męskiej?

dotknie czy zobaczy? bo to różnica jest.

ale po co związek bez seksu? by ktoś się do czynszu dorzucał? jeszcze jak ludzie mają wspólna rodzinę, sprawy, dzieci, to taki zwiazek się utrzyma na tej bazie, ale dwoje obcych ludzi? nie lepiej się kumplować po prostu?
wtedy idąc po deptaku można ogladać sie za innymi- każdy sobie A nawet doradzić

Czyli nie zmuszałby się na moim miejscu?
Pytam, no całe życie mam ten problem, że słyszę, że wydziwiam, fajny, normalny, spokojny, kulturalny facet, a mnie na samą myśl o jego dotyku aż mrozi z odrazy. Z resztą prawdę mówiąc bywało najczęściej, że z charakteru, jako osiba-tez było średnio, wystarczyło mi spotkanie raz na miesiąc albo rzadziej, nie chciałam się spotykać z nimi, ale albo koleżanki mnie namawialy( to jak byłam młodsza duzo) albo  jedyne kryterium, to byli " bo ktoś mnie chce " .
No i ćwierć wieku minęło.
Często czytam, że szukam księcia, to co mam się znowu zmuszać do spotkania z kimś na siłę, kogo nie chce znać, albo jest dla mnie tylko jak kolega?
I tak , księcia szukam, z kim będę miała ochotę przebywać  jako z osobą plus będzie do tego dochodziła fizyczność. Innej opcji nie ma to już wolę być sama .

Feromony. Kiedyś spotykałam się z facetem, który, że wystarczy, że mnie lekko dotknął a mało nie wymiotowałam z obrzydzenia
Ex natomiast ( wiem wiem że go często wspominam, ale jedyny byl) no więc ex, dla większości taki sobie, żaden tam model, ale wystarczył lekki dotyk, że kolana mi się uginaly. Co więcej, jak go pierwszy raz zobaczyłam, to wcale jakoś specjalnie zauroczona nie byłam. Dopiero w miarę 2czy 3 kolejnych spotkań nue mogłam się doczekać na kolejne, jak już z nim porozmawiałam.