pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Ale mi to przeszkadza.

Chyba źle napisałem. Chodziło mi o to że jesteś w stanie z tym funkcjonować w codziennym życiu, tzn chodzić do pracy, wyjść do sklepu, itp. Bo są ludzie z nerwicą lękową którzy boją się wyjść z domu.

A o to chodzi, to tak. Tylko mam te lęki i napady z ciała. Tzn jak mam stres.

Ale wstyd. Np z nerwów masz nudności, a tu masz iść na randkę. Facet stawia kolację a Ty nie możesz nic przełknąć i wychodzisz na dziwaka. Albo idziesz do teściowej i nie możesz nic przełknąć z emocji a ona myśli, ze Ci nie smakuje.
Pamiętam swoją studniówkę, nic prawie nie mogłam z wrażenia przełknąć, aż mnie jedna matka, która była w obsłudze operdzieliła, że możebym coś zjadła bo wydziwiam. Nie wiem co ja jej zrobiłam, co ją obchodziło, czy zjadłam ten obiad czy nie.

Znowu się mam tłumaczyć?:(
Myślisz, że że mną już tak źle bo powiedziałeś, że u Ciebie aż tak źle nie było?

Tak robię ćwiczenia oddechowe. Cukierki też mam zwykle w kieszeni. Ja to mam niemal od 40 lat, już mnie nic nie zdziwi.

Hmm, muszę się pilnować ze słowami.

Pisząc to miałem na myśli że z tego powodu nie miałem kłopotów z jedzeniem. Wcale nie myślę że z Tobą tak źle skoro możesz pomimo wszystko funkcjonować tak jak normalni ludzie i nikt obcy się nawet nie domyśli. To znaczy że dolegliwość nie jest poważna.

No i widzisz, z tymi cukierkami mamy podobnie.

Tak też robię. Czasem mówi sobie, że najwyżej umre. Nic więc gorszego mnie nie spotka. Jak sobie to wyobrażam, że nie żyje to mnie to uspokaja. Paradoksalnie, bo ja się jednak panicznie boje śmierci.

Nie wiem czy mój tata wiedział. Bo przed obcymi moja mama się ukrywa swoje nerwice, także na randkach też tak pewnie mogła. Ogólnie to jak dla mnie to bardzo dobrze ze sobą żyją, no wiadomo czasem kłótnię i awantury są na tyle małe, że niebieskie radiowozy nie przyjeżdżają, ale chyba tak jest wszędzie?

A co do opisanych przez Ciebie objawów to wychodzi, że ja mam/miałem chyba nerwicę, bo zawsze jak mnie stres łapał to nie mogłem nic jeść, wymiotowałem, albo brzuch mnie strasznie bolał i do toalety chodziłem, cały się trzęsłem i w ogóle pot po mnie spływał litrami... Teraz już mam lepiej boli mnie tylko brzuch i ewentualnie niedobrze mi... Także rozumiem wszystkie Twoje obawy oto, że nie możesz jeść na randkach ze stresu i ogólnie jak kiedyś byłem w liceum u kolegi w domu to też się tak stresowałem, że jak mi dali obiad to nic nie zjadłem, bo nie byłem w stanie i głodowałem do wieczora...

Myślę, że dla normalnego mężczyzny wszystko to co piszesz jest jak najbardziej do zaakceptowania, szczerze ja też się bardzo martwiłem tym jak ja będę w związku z takimi dolegliwościami, bo do tej pory mi się zdarzają takie ataki paniki, ale jest dobrze powiedziałem o wszystkim od razu swojej narzeczonej i nie ma i nie było żadnych problemów, chociaż wiem, że przez to życie nie jest do końca takie jak bym chciał i czasami jest dziwnie.

Zmieniłem pracę 2 lata temu i cóż nie była to dobra zmiana do końca. Byłem młody, głupi i ambitny, a trzeba było siedzieć tam gdzie byłem teraz mam dużo bardziej stresującą pracę i niby robię coś bardziej w zawodzie, ale wcześniej miałem lepiej, mogłem w pracy sobie dużo rzeczy załatwić, bo było mało roboty, a teraz muszę często zostawać po godzinach,a w pracy to czasem nie ma nawet kiedy iść do toalety... Dużo się wprawdzie nauczyłem, ale to wszystko wydaje mi się za dużym kosztem, wcześniejsza praca miał idealny wskaźnik nakładu pracy do otrzymywanego wynagrodzenia. Dzisiaj na forum sprowadził mnie głównie covidowy temat i protesty antycovidowców. No i teraz mam narzeczoną to jeszcze trzeba dla niej czas znaleźć, a tu jeszcze proza i obowiązki życia codziennego i człowiekowi brakuje dnia.

Kompletnie mi nie przeszkadza jak kobieta ma nerwicę, hipochondrię, jakieś drgawki czy inne choroby.
A nawet w jakiś dziwny sposób mi się to podoba, bo lubię po prostu opiekować się ludźmi.

Zauważyłem taki trend wśród znajomych.
Im facet większy babiarz tym bardziej idealnej, bez wad kobiety szuka.
Takim ludziom nawet mała wada już przeszkadza i kobieta odpada w przedbiegach.

Więc tak jak ze wszystkim. Zależy na jakiego człowieka trafiasz

No i dlaczego mi nie odpisałaś? chciałem cie poznać bo mam podobnie w życiu jak ty ale ok, nie to nie tylko potem nie narzekajcie ze jesteście same.

Ale, żegnasz się czy "żegnasz"?

Ostatnio miałam takie przemyślenia na temat "żegnania się z forum".

Wolę to teraz napisać, żeby znowu nie było niepotrzebnej gównoburzy.
To są tylko moje spostrzeżenia, moje wyobrażenia i nie muszą pokrywać się z prawdziwymi intencjami Ludzi z forum.
Ale do rzeczy.

Są tutaj Ludzie, którzy piszą, że żegnają bądź muszą odpocząć od forum, ale w rzeczywistości tego nie robią.
A jak już to parę dni i wracają.
I Ci ludzie kojarzą mi się z ludźmi, którzy tylko mówią o samobójstwie.

I są tutaj Ludzie, którzy naprawdę odchodą z forum.
I dosłownie kasują swoje jestestwo na forum i po Nich zostaje tylko "Gość Netkobiet"
Czasem  lakonicznie się pożegnają a czasem i nie.
I Oni kojarzą mi się z samobójcami.

Jak dla mnie ta pierwsza grupa, pisząca o odejściu, tak naprawdę sprawdza na ile jest ważna tutaj na forum.
I tak samo moim zdaniem jest u ludzi, którzy piszą o samobójstwie.
Oni tak naprawdę sprawdzają, jak ważni są dla innych. Pisanie o samobójstwie to tak naprawdę jest krzyk rozpaczy i błaganie o pomoc.

Druga grupa, nie chce informować dosadnie o swoim odejściu, ponieważ jest zdecydowana zrobić ten krok.
Możliwe, że boi się, że jakby o tym ciągle pisała ludzie by ją zniechęcili do odejścia.
Albo jej słowa by nikogo nie zainteresowały.
Albo po prostu są zdecydowani na ten krok i tyle.

I człowiek, który zdecydował się naprawdę pozbawić życia, nie mówi o tym głośno, tylko niestety to robi.

Na tym zakończę moje przemyślenia dziwnej treści.
Normalnie byłyby tylko moimi przemyśleniami z którymi podzieliłam się z Naprędce, ale, że na forum powstał post z "żegnamiem" postanowiłam swoimi przemyśleniami Was pomęczyć.

A co do Autorki tego długiego wątku, zrób to co dla Ciebie najważniejsze.
Patrz na siebie, na swoje odczucia.

I tak na koniec: spójrz czasami na siebie łaskawym okiem i szczerym uśmiechem.

Rossanko mam nadzieję, że nie żegnasz się na zawsze?  Pamiętaj, że zawsze możesz wrócić tu i wyrzucić z siebie rzeczy, które nie dają Ci spokoju.

I tak jak napisała Krejzi nie bądź taka surowa dla siebie i nie trać nadziei. Nie musisz być zawsze idealna (a takie wnioski często mam po czytaniu Twoich niektórych  wypowiedzi), jeżeli będziesz odważna to kwestia znalezienia kogoś pozostaje dla Ciebie caly czas otwarta. Bycie w związku i poznanie drugiej połowy to   funkcja szczęścia od czasu, póki żyjesz, masz czas.

wróci, wróci. Dopóki nie usunie całkiem konta to wróci. Już było kilka pożegnań i nagłych powrotów w tym wątku, bo np.przyszedł mail z subskrypcji wątku czy coś innego:) ot, sposób na zwrócenie uwagi.

Szczerze to też tego nie rozumiem. No chyba ze za tym banem idzie likwidacja wszystkich postów na forum i znika slad po danej osobie? (bo ktoś może chcieć zniknąć wraz ze swoją historia). Ale to chyba nie ten rodzaj bana.
Co do Rossanki to tez kojarzę ze to kolejne pożegnanie. Mysle ze podobnie jak w sprawach związkowych tak i w innych ona lubi życie na skrajnościach: czarne- biale, tęsknię za związkiem  - absolutnie go nie chce, udzielam się na forum- żegnam się by juz nie pisać wogole. Tylko ze te skrajności nie są tak naprawdę autentyczne i wynikające z woli samej Rossanki, sa tylko jakas forma radzenia sobie z rozgoryczeniem, rozczarowaniem, stagnacją. Po części sa również nadzieją na zmianę sytuacji poprzez gwałtowny obrot o 180 stopni. Tylko ze to tak nie działa.
Życzę Ci Rossanko bys jesli to przeczytasz (a sądzę że przeczytasz) odnalazla siebie i zrozumiała ze klucz do wszystkiego lezy w Tobie samej i zmianie która będzie w Tobie autentyczna i zgodna z Toba.Bo póki co to jest takie miotanie się między skrajnościami, które nie płynie z prawdziwego przekonania ze podejmujesz dobre decyzje. Postaraj się poprostu zyc, nie zakładając niczego z góry. Będziesz gotowa na związek to pomyślisz o tym, nie to nie, będziesz czuła potrzebe napisania na forum to napiszesz ponownie a jeśli nie to się nie będziesz logować  przez ten czas. Nie szafuj pochopnie decyzjami, co do ktorych wcale nie masz przekonania bo sobie robisz krzywdę a przy tym pewne gesty gdy sa nadużywane to zwyczajnie tracą swoją moc.

Przynajmniej miałyście jakieś związki, dziewczyny. A ja co? 34 lata i nigdy nie byłam nawet na randce, a co tu dopiero mówić o czymś poważniejszym.

Hej.
Nie wiem jak u innych, ale u mnie jest tak dlatego, że mam nerwice lęków o depresyjną,  od 15 lat, albo więcej leczę się u psychiatry, przez co całkiem normalna nie jestem i po co komu taka kulą u nogi. Poza tym mam beznadziejny wygląd ( znajomi mnie często wysmiewają-tzn juz byli znajomi) I koepski charakter. A najważniejsze, że nie zasługuje na uczucie. Mnie nie dziwi zupełnie, dlaczego do tej pory mi się nie udało stworzyć związku, rodziny.
Ale inni mają pewnie inne powody.

Hmm.  Jeśli w dzieciństwie nie zasługiwałam na uczucie rodziców, tzn zasługiwałam jak się postarałam byłam grzeczna posłuszna i takie tam, to jak w dorosłości mogę dostać uczucie id dorosłego bez starania się? Nie ma nic za darmo.

No wiesz, raczej psychiatra to temat wstydliwy mimo postępu. Ja nie vhwale się tym na lewo i prawo.

Wygląd? Inni komentuja: weź coś zjedz, jesz coś wogole, ile ważysz, nie przesadzaj z tym odchudzaniem .
Raz, na takie słowa koleżanki, która po raz kolejny stwierdziła, że jestem coraz chudsza ( mówiłam jej wielokrotnie, że to wynik stresu, tłumaczyłam, że się nie odchudzam), odpowiedziałam, że ale ty za to jesteś coraz grubsza .
Oczywiście nie jest już mija koleżanka.

Kiedyś sie złościłam na dzieciństwo, teraz przyjmuję to na spokojnie, było to było. Chcę pójść dalej.
Co do komentarzy, to ludzi bywają różni.  Moje koleżanki najczęściej się podśmiewują - to jest byłe koleżanki, albo sa to tylko zwykłe znajome.
Co ciekawe, podejdz do kogoś i wypal" aleś przytyła, ty chyba tylko jesz i jesz, grubasko jedna" - zaraz będzie obraza. W drugą strionę mogą po Tobie jechać z "troski".

Cóż, pozbyłam się w ostatnich latach takich chwastowatych znajomości (doszły jeszcze inne rzeczy). Od razu lepiej.

Co do mężczyzn - to też gusta są różne. Jeden będzie gustował w biuściastych i biodrzastych a drugi w szczupłych i płaskich jak deska , (jak ja haha). Każdy znajdzie coś dla siebie.
Tylko charakter mam nie za ciekawy, pracuje nad nim od  czasów nastolatki i już się zmęczyłam.

Myślę, że jestem nudna, dziwna i nieinteresujące.  Do tego okropnie sztywna. Nie lubię śmiać się sama z siebie i podchodzę serio do życia.

To jest tak jak pisałaś, ktoś ci w dzieciństwie mówił, że jesteś mniej ważna, gorsza i nie możesz w życiu liczyć na wiele. Nadal widać to w twoich postach, kiedy po raz kolejny pytasz "w czym jestem gorsza?", "czemu nie zasługuję na ..?". Jest coś w tym, że sięgamy i dostajemy zwykle to na co uważamy, że zasługujemy. To przeświadczenie, że jestem gorsza, dziwna manifestuje się na różne sposoby, niekoniecznie świadomie.

"Chyba czas sobie powiedzieć "należy mi się" i być o tym przekonaną."

Ta rada wyżej jest dobra :-)

Niepodobna-kiedys Ci maila odesłałam jakby co.
Może coś w tym jest, że to przypadek.

A pracować nad sobą można i będąc w związku. Można wtedy też pozytywnie myśleć i mieć właściwe nastawienie.

Błędem jest dążenie do tego by nauczyć się żyć samemu ( chyba ,że ktoś nigdy nie pracował, nie zarabia na siebie, ma 20 lat i zawsze mieszkał z rodzicami a teraz szuka drugiego rofzica czyli męża dla niego. W taki o to sposób życie pieknie mija, człowiek uczy się latami być sam. Mija 10 lat i jak był sam tak jest sam, nic się nie zmienia

Zadziwiające reż, że nawet tu na forum pełno przypadków, gdy kobiety zarzekaly się, że im dobrze samym, nie szukają nikogo  ale jak tylko pojawił się kandydat, w podskokach wchodziły w związki.
Albo odwrotnie, mężatki, które tak twierdziły, że trzeba umieć żyć samemu, że facet jest niepotrzebny do szczęścia, że bez związku też by były szczesliwe-jak się nagle związek skończył, to okazelywalo się, że zamiast być szczęśliwe to ledwo funkcjonują.
Mądrości na girumnjedno, ale życie pokazuje co innego.
Niepodobna-pozdrowienia, coś tak podobnie myślę

Szukanie atencji. Przy kazdym pozegnaniu z gory wiadomo, ze Rossanka i tak pod jakims pozorem wroci. Nie Rossanko, to nie jest tak, ze ktos Cie stad wygania, nie odbieraj tak tego.
Ale chyba lubisz, kiedy ludzie sie na Tobie skupiaja, probuja Ci pomoc, a Ty mozesz sie plawic w tym, jaka jestes biedna i jak to nikt Cie nie kocha.

Idealnie dobralyscie sie z CC, bo obie macie dokladnie te sama potrzebe bycia w centrum zainteresowania.

Nie. Forum to dla mnie wentyl bezpieczeństwa.
Znajomym się nie skarżę.
A i tak mało która koleżanka wie o mojej nerwicy, w pracy nikt, a z rodziny tylko najbliższa   bo już np rodzeństwo cioteczne już nie.
Czasem muszę sobie wywalić myśli i pada na forum.

Na terapii wszystko przepracowałam, możliwe jednak, że u mnie ona nie zadziałała. Tak jak z anginą, na jednego dobrze podxiala lek, a inny wybierze opakowanie i jeszcze jest chory. To nie jego wina.
Wiem ile przepracowałam, aż nie wyzdrowialam-to nie wina, że za mało się starałam, czasem tak jest. To tak jak mieć pretensje do kogoś że się nie wyleczył vhoc się leczył.
Feniks-no to super, że Ci się układa.
Tylko, że ja mam inaczej. W zasadzie mnie nie znasz,  to co ja piszę na forum to jest tylko wycinek. Pojęcia o mnie nie masz, ale już założyłaś to i owo, ale nie vhce się tłumaczyć.
Zawsze można skontaktować się e-mailowo.

Poza tym dla mnie to jyz dużo, dużo pracy mnie kosztowało, aby w ogóle żyć, wstać z łóżka  czy wyjsc do sklepu, nie uciec do domu w napadzie paniki, żyć.
Teraz na nikim nie wiszę  mam pracę, nie mam długów, a przy moich lękach ja się i tak sama podziwiam, że żyje na takim poziomie i w taki sposób jak obecnie. To dla mnie duży sukces.

Ja tak nie uważam że Rossanko szukasz atencji.
Szkoda tylko że kręcisz się w kółko..
Czasami trafiamy na złych lekarzy  i złych terapeutów. Może też warto poszerzyć krąg znajomych i przebywać  tylko z ludźmi z którymi dobrze się czujesz.
Ale warto też pamiętać  że ludziom warto coś z siebie dawać  A nie tylko traktować  ich jak wentyl..wbrew pozorom dając coś poczujesz się lepiej. Powodzenia...

No i się mylisz, przecież mnie nie znasz.
Ela- odwrotnie, zawsze dawałam i dawałam innym, aż na terapii wyszło,że zapominałam o sobie. Nie wiem może to depresja, może mam gorszy okres, może coś że mną nie tak. Może ten wątek kogoś denerwuje, ale nie dbam o to, nie musi czytać.
Powinnam się cieszyć z tego co mam, ale czasem nie umiem. A czasem się cieszę. Najbardziej lubię spać, bo wtedy nie istnieje, mam spokój, a rano musze zaczynać od nowa i od nowa.
A jak słyszę, że widać za mało się starałam na terapii to mi ręce opadają. 
Dla mnie to już dużo, jak pisałam, że jeszcze żyje, wstaje z łóżka,  jem, pracuje. Nawet nowe hobby sobie znalazłam.
Po czym wchodzę na forum i czytam, że szukam atencji, marudzę, nie dziwne ,e nie mogę sobie nikogo znaleźć. To ręce opadają znowu. Ale w sumie nie powinna rac tego do siebie.
A co do związków to fakt feniks dobrze napisała, też bym nie chciała być z takim czymś jak ja w związku, bo to sam kłopot tylko i zmarnowanie życia.

To dziwne, że można tak to widzieć.

Nie doczytałeś.
Jak pchali ręce gdzie nie trzeba, obrzydzalo mnie to a nie kręciło.
Jak był ktoś z kim dobrze mi się rozmawiało, zawsze dawałam szansę znajomości, ale jak mijał miesiąc dwa, pół roku i ta osoba nie kręciła mnie fizycznie, to nic z tego nie było.
Jak Ci się z kobietą  dobrze rozmawia,ale traktujesz ją jak siostrę bo nie pociąga Cię fizycznie to będziesz z nią jako z partnerką na życie?

Jestes atencjuszką i paskudnie manipulujesz. Znajdź mi proszę gdzie napisałam o związku z takims czymś i że to może być tylko problem. Jeśli nie znajdziesz to proszę to odwołać bo sobie nie zycze pomówień. Chcesz się umartwiac to proszę bardzo ale nie slowami inny które przekręcasz.

Byłaś kiedyś na terapii grupowej Rossanko?

Jeżeli te słowa:

"Wiesz ja się nie dziwię ze jestes sama. Z takim myślenie o sobie to musiałby być cud zeby ktoś z Tobą był"
naprawdę równają się dla Ciebie tym słowom:

"A co do związków to fakt feniks dobrze napisała, też bym nie chciała być z takim czymś jak ja w związku, bo to sam kłopot tylko i zmarnowanie życia"

to nie będę tego nawet komentować.
Ostatni raz udzielam się w Twoim wątku bo nie zamierzam być jednym z narzedzi, przy pomocy których robisz z siebie  ofiarę.

Nie złość się,  nie było moją intencją Cię urazić.
Nie mogę jakoś wyjsc z tego stanu. Najchętniej bym zniknęła, al jakiś rozumowo wiem, że to bez sensu.
Nie mogę się pozbierać.
Jeszcze raz-nie miałam intencji Cię urazic.