pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Uroki utworów w innym języku  są takie, że ciężko je dosłownie przetłumaczyć
Jak to się mówi - tłumaczenie może być wierne albo piękne.

Dlatego często produkcje, które cechuje ludowy charakter ciężko przełożyć na język inny niż rdzenny, żeby smaczki językowe pozostały.

PS. Wybacz Piegowata, ale dopiero teraz zauważyłem, że ten wątek poszedł dalej i prosiłaś o przetłumaczenie.

Mieszkam w Polsce, lecz zawodowo używam głównie języka angielskiego (w mojej branży język polski jest całkowicie bezużyteczny na rynku międzynarodowym)
Gdybym się urodził w Niemczech i nauczyłbym się języka angielskiego to posiadałbym 2 bardzo cenne języki międzynarodowe (niemiecki w stopniu ojczystym + angielski)

Ale jeżeli ktoś się urodzi w Polsce, na Słowacji czy w Czechach i nauczy się angielskiego to będzie znał tylko 1 cenny język międzynarodowy, tak to działa (A podobno wszyscy rodzą się z równym startem haha)

Mimo tego bardzo często moje myśli kształtują się w języku angielskim. Myślenie w tym języku jest o wiele prostsze niż w języku polskim (tak mi się wydaje).

Trochę tak jest, bo przez lata myslałam, ze mając nerwicę jestem niejako "skażona" i to mnie bardzo hamowało w kontaktach. W zasadzie nigdy nie pokazywałam zupełnie siebie ale bardzo się pilnowałam i kontrolowałam w znajomościach, czy to byli podobający mi się koledzy ze szkoły., potem ze studiów, spotkań szkoleniowych, kursów i innych miejsc typowych dla dorosłego zawodowego życia.

No, cóż, na nerwicach nie znam się zbytnio.
Rozumowo argumentując, każdego z nas może spotkać choroba i przecież nie ona decyduje o uczuciu ani o wartości danej osoby.
Nie mieści mi się w głowie, jak mogłabym rozpatrywać bliską osobę w kategoriach "obciążenia". Bliskość to również odpowiedzialność za to, co się oswoiło. Wielkie i patetyczne słowa, ale pełne słuszności.
Nieobce mi są myśli o chorobie jako obciążeniu, bo i ja mam swoje problemy. Raczej specjalnie już miłości nie szukam, ale wiem, że jeśli mnie ktoś zaakceptuje, to taką, jaka jestem. PP mój Sjogren ani niezbyt idealny wygląd, ani huśtawki nastrojów nie przeszkadzały. Czasem najwyżej na mnie fuknął, gdy za dużo zaczynałam marudzić.

Psychotropy bierze się nawet czasem przy "zwykłej" depresji. Moja koleżanka, z inną wprawdzie chorobą somatyczną, też co jakiś czas chodzi do psychiatry żeby nie oszaleć ze stresu.
Na pewno chorym jest trudniej niż zdrowym, ale to nie znaczy, że przez to są zupełnie pozbawieni szans. Często właśnie sami je sobie odbierają z obawy i lęku.

Otóż to, Niepodobna!

Cha, cha, Rossanko!
Złapałam kiedyś doła pt. "Jestem stara, chora i brzydka". Z przekąsem zapytałam PP, po co mu taka stara i brzydka, a on mi na to, że lubi brzydkie, a brzydszej ode mnie już nie znajdzie
Ubawił mnie po pachy!

Ale widzisz, nie dał się spławić.
Coraz bardziej jestem przekonana, że jeśli coś ma być nasze, to będzie.
A jeśli nie, to kto wie, czy nie dzieje się najlepiej jak powinno.

Pożaliła się wczoraj na grupie "sjogrenów" (jest taka na Facebooku, zamknięta dla postronnych) kobieta, mężatka z dziećmi. Co z tego, że jest ten chłop, skoro ona nie ma w nim za grosz oparcia i zrozumienia?
Choroba to niezły test.

Swoją drogą, Rossanko, moja choroba i psychicznie daje popalić, bo zmęczenie bywa niewysłowione, występują też nieraz u chorych komplikacje neurologiczne. Mam lepsze i gorsze dni.
Nieobce mi są Twoje rozterki, ale mam już do tego dystans. Doszłam do tego fajnego dla mnie poczucia, że mojego szczęścia nie warunkuje bycie lub niebycie w związku.
Szczęście czerpię z wielu źródeł, czasem zupełnie małych, ale niezliczonych.

Ale co tu zasłaniać? Chciałabyś być z człowiekiem, który Cię nie akceptuje i nie rozumie? Po co? Albo niby akceptuje, ale subtelnie daje do zrozumienia, że jesteś taka trochę gorsza i powinnaś się cieszyć, że on Cię chciał, taką zaburzoną? Albo próbuje jakoś tak sobie obrobić twój wizerunek, żeby nie przyjąć tego, co sama o sobie przekazujesz (urojone problemy, przyczyna "tak naprawdę" gdzie indziej i takie tam...). Jest mała liczba opcji. Więzi i poczucia bezpieczeństwa nie zbuduje się z człowiekiem, dla którego jesteśmy ułomni albo nie wiemy, co mówimy, bo tak naprawdę...
Szkoda nerwów.

Rossanko wydaje mi się, ze Ty sama dla siebie jestes najsurowszym sedzią a ludzie wcale nie postrzegaliby Ciebie jako wariatke. Ja tez mam nerwice lekowa, wyhodowalam sobie to dziadostwo mimo zycia w szczesliwym zwiazku. Inne problemy i stresy mnie niestety na tyle dopadly ze w spadku po sobie zostawily nerwice. Fakt ze moja jest na tyle ujarzmiona, ze schodze z lekow i nie przytrafiaja mi sie te okropne epizody. Mimo to, nawet w okresie kiedy bylam chora mocno objawowo nie wstydzilam sie tej choroby, nie ukrywalam i wiesz co? Wszyscy traktowali mnie i traktuja jak normalna osobę. Pewnie kilka osob uznalo ze to jakies wydziwianie, jake stane lekowe itp? Ale mam gleboko w nozdrzach co sobie mysla. Nikt tak naprawde wazny w moim zyciu nie odsunal sie ani nie okazal nawet minimalnie ze uwaza mnie za wariatke. Nie rozluznily sie zadne znajomosci a wrecz doszly nowe. Moj prywatny maz tez nie wyglada na udreczonego byciem mezem wariatki. Nawet kiedys sobie zazartowalam ze ma psychiczna zone bo wkoncu lecze sie u psychiatry a nie u dermatologa a on na to: Ty nigdy nie bylas psychiczna. Poprostu za duzo roznych rzeczych sie poskladalo i troche Cie wyczerpalo psychicznie ale zawsze myslalas i mowilas trzezwo i absolutnie nigdy nie pomyslalem o Tobie jako o psychicznie chorej. Sama zreszta lekarka podkresla ze nerwica to nie choroba psychiczna tylko zaburzenie. I w sumie zwal jak zwal ale sama wiesz ze nie jestes jakas odklejona od rzeczywistosci osoba tylko kims kto ma poprostu pewne ograniczenia zdrowotne, jak w sumie kazdy z nas. Nie stygmatyzuj sie wiec prosze i badz dla siebie lagodniejsza.

Rossanko, podczytuję ten wątek, choć na pewno nie wszystkie wiadomości. Wiele z tego co piszesz, jest mi bliskie, choć mam męża i dzieci, mam nadzieję, że nie sprawię Ci przykrości pisząc tu. Ale całe lata miałam taki sposób myślenia jak Ty. Samoocena blisko dna, i wcale posiadanie rodziny jej na stałe nie podniosło, tzn na chwilę tak, ale potem znów spadła. Zawsze znajdą się lepsi ode mnie, lepsze matki, lepiej wychowujące dzieci, lepiej urządzające dom, lepiej wyglądające itp itd.

Kiedy byłam sama, miałam straszne kompleksy nt. swojej wagi i braku doświadczeń z mężczyznami. Większość informacji zwrotnych była negatywna, od facetów z netu czy ostrożnie sondowanych znajomych. Jak to, dziewica w takim wieku? bez szans już na faceta. Jak to, taka waga, przy takim wzroście? Dużo za dużo...itp. A jednak znalazłam człowieka, któremu nie przeszkadza to wszystko. Nie można sobie dobierać tylko negatywnych informacji do głowy, to jest taki filtr, który dopiero sama poznaje i w wieku 40 paru lat zdaję sobie sprawę, że siebie nie znam. Zwłaszcza jeśli chodzi o wybór zawodu.

Co do nerwicy, to bardzo demonizujesz, tu właśnie dobrze widać, jak sama,  z wyprzedzeniem tworzysz czarne scenariusze. Parę dni temu koleżanka w pracy a propos czegoś, powiedziała -  a bo wiesz, ja mam tę nerwicę, to nie lubię ...(czegoś tam). Bardzo mnie pozytywnie zdziwiła, bo wcześniej o tym nie mówiła, choć można się było domyślić po zachowaniu a tu w zwykłej rozmowie, przyznała się, i to jest ok. To bardzo popularne zaburzenie z którym też się zmagam, moja przyjaciółka również, rozmawiamy o tym, ja chyba też wspomniałam kiedyś o tym w pracy, bo się spóźniłam - miałam atak w nocy, to oczywiście nie był zawał tylko nerwica.

Feniks bardzo dobrze napisała.

EDIT Co Ci chciałam napisać, to  - nie poddawaj się. Drąż swój charakter i nie ustawaj w wysiłkach żeby się zrozumieć.

Czy życie to znaczy być w drodze, czy też osiągnąć swój cel? Co jest istotą?
Ktoś ma jakieś przemyślenia?

nie. Ale spokoju też szukam.

Posłuchajcie piosenki "Pastorałka bezdrożna" Starego Dobrego Małżeństwa.
Na telefonie nie wkleję, niestety.

Też lubię SDM Przy czym nie o każdej porze dnia i nocy, tylko muszę mieć odpowiedni nastrój
Nawet na ich koncercie byłam

Aj, próbowałam opisać tą rozmowę, ale wyszedłby esej, żeby to miało taki sens, jak w tym filmie ;p Generalnie jednak to droga daje szczęście, nie sam cel.

A tak prywatnie od siebie mogę napisać, że uważam, że życie polega na tym, że uczymy się kochać (nie mam na myśli miłości tylko romantycznej, a nawet przede wszystkim tą nieromantyczną). I to jest jego sensem. Ale to już takie moje własne przemyślenia

ASMR poogladaj Na mnie dziala.

O nie, we mnie wywołuje taka agresję, że nie mogę tego słuchac, te dzwięki są za głośnie i za głębokie, nie mogę tego ścierpieć, to jak kara.

A ja lubię muzykę.
Albo te kanały, gdzie jest szum deszczu, albo morza.

Ps Wiecie, ze zaczęła się jesień, ale ten czas leci, u Was też tak ciepło? I grzybów pełno.

Ja nie cierpię, jak ktoś słucha muzyki jadąc na rowerze - młodzież tak jeżdzi, muzyka w uszach, rower i niemal rozjedzie Cię na chodniku. A jak krzykniesz, to nawet nie usłyszy.
Też lubię rower, jezdże od paru ;lat, raz nawet poznałam jednego faceta na rowerze, nawet się chciał ze mną umówić i umówiliśmy się, chociaż nie bardzo mi się podobał, pomyślałam jednak, a co mi tam nie będę wybrzydzać. na domiar złego był za młody.
Stare dzieje.

Mam nadzieję, że to nie w złym tonie opowiadać po dwóch tygodniach (chyba)

W drodze, w drodze, w drodze, absolutnie.
Panta rhei, to jest tak bardzo kluczowe.
Ja osobiście może i ubolewam nad tym, że wiele z moich celów, które były istotne, które wręcz wydawały się nadawać wartość mojemu istnieniu w jakimś tam momencie, pozostało niezrealizowanych, ale okoliczności zmieniają się tak szybko, że wydaje mi się, że nie sposób tkwić przy z góry ustalonych celach a potem czerpać satysfakcję z tego, że udało nam się trzy, cztery, siedem punktów w życiu odhaczyć... Ale może to od charakteru zależy. Nie wiem.
Czasem chciałabym wrócić do tego, że przecież to chciałam zrobić, tamto, a potem zdaję sobie sprawę, że dziś jestem już zupełnie innym człowiekiem, zupełnie co innego ma znaczenie.. Co innego się liczy, co innego  jest ważne. A przecież... to było nie do przewidzenia 10, 15, 20 lat wstecz. Dlatego wydaje mi się, że zakładanie celów a priori i przytwierdzanie się do nich jest kompletnie niemożliwe. Ale może to kwestia charakteru, jak pisałam wyżej
A mogę spytać, Rossanko, co skłoniło Cię do takich przemyśleń?

P. S. Dziewczyny, bardzo miło mi widzieć, że tu zadeklarowane miłośniczki  SDMu muzyka mojej (odległej) młodości dziś już nie sięgam, nawet z sentymentu, ale bogactwo przeżyć jakie czerpałam z ich dorobku jest przeogromne.
Myślę, że choć ich muzyki dziś już nie słucham, wrażenia pozostały. Mądrość z niej płynąca, w sensie - z tekstów, też.

A mnie dziwi, jak można zestawić wartość człowieka z wykształceniem. Tak jak czasem stawia się pojęcie szczęśliwego życia z pieniędzmi. Co ma piernik do wiatraka? Na tej samej zasadzie można uzależnia wartość człowieka od koloru włosów, albo jego szczescie od pietwszejblitery nazwiska. To są kompletnie rozne rzeczy.

Studia zawsze jak byś jeszcze chciała możesz zrobić. Teraz to nawet zdalnie. Oczywiście zakezy od kierunku. Można też zrobić licencjat, to tylko 3 lata.
Ja mam studia, haha ale i tak pierwsze pytania jak kogoś z dawnych lat spotykam to pytanie, jak Ci się życie ułożyło, czy masz męża, dzieci. Nikt nie pyta czy skonczylam studia. Nawet moja mama jak spotka kogoś dawno nie widzianego i ktoś mnie zna z dzieciństwa nie pyta: czy Rossanka skończyła studia, gdzie pracuje, czy praca sprawia jej radość? Zamiast tego pytają: Bogusiu, co u córki, wyszła za mąż, ma dzieci ?

Przecież nie mówię, że teraz masz iść na te studia . W przyszłośći, jakbyś odlozyla i jak byś chciała oczywiście . Bo nic na siłę. A syn sie bedzie kształcić swoją drogą, oczywiście też jak będzie chciał.

Tak.
Do tych przemyśleń skłoniła mnie myśl, że załżmy jest już na przykład za jakiś czas. Niech to będą dwa lata. Załóżmy, że jakimś cudem mam za dwa lata dziecko, n owy dom i mężal. Czyli rodzinę.
Złapałam się na tym, ze pomyślałam wtedy "jak to i to wszystko? I co dalej?". Rozumiesz, jakąś częścią bym się cieszyła, to na pewno, ale już bym to osiągnęła, więc co dalej robić?
Oczywiście nie jest to zbyt optymistyczne myślenie, bo wynika z niego, że posiadanie rodziny, dzieci, męża mnie napędza, a tak chyba nie powinno być w życiu, prawda?
Tak więc cały czas jestem w drodze, ale też w jakimś stopniu trwam w tym co chciałam i chcę - mam bardzo udane życie i wiele szczęśliwych chwil, chociaż sama.
Jest to dla mnie paradoks, a może nie.
Sama nie wiem, czy ma to jakiś sens co piszę.

Chyba rozumiem Chyba. Nie wiem właściwie czy nie powinno być tak, że posiadanie dziecka i rodziny napędza, na ogół  myślałam w ten sposób, że kluczem jest  znaleźć to coś wewnątrz siebie co sprawi, że będziemy chcieli iść naprzód, nie ważne co to będzie. Jeżeli jest to poświęcenie się rodzinie to ok, jeśli rozwijanie w samotności swoich indywidualnych potrzeb to też ok.

Nie wiem czy dobrze oceniam tzw. ogół, ale mam takie wyobrażenie, że dla większości właśnie osiągnięcie tych kilku punktów jak jakaś szkoła, jakaś praca, potem małżeństwo i potomstwo, no może potem budowa domu, to jest właściwie gwóźdź programu i wystarczy do poczucia spelnienia. I to chyba jest całkiem w porządku.
Inna kwestia, że znam ogrom jednostek bardzo prężnych i kreatywnych, które przy ogromnym zaangażowaniu w życie rodzinne i wychowywanie dzieci mają liczne osiągnięcia w innych sferach, na przykład intelektualnych, swojego życia. Więc tu jakby te dwie koncepcje się łączą ze sobą  - z jednej strony osiągnięcie celu jakim jest rodzina i to na pewno jest wysoko w hierarchii ważności ale poza tym życie w ciągłej drodze w poszukiwaniu nowych wyzwań. To chyba nawet oczywiste w zasadzie o ile ktoś jest osobą twórczą i dynamiczną.

Może Rossanko Twoje myślenie wzięło się z tego, że tak jesteś przyzywczajona do czekania na zrealizowanie tego celu p.t. Rodzina, że zadajesz sobie pytanie - a co będzie jak to się w końcu zrealizuje Ale może błędnie zgaduję.

Hehehhe też to zauważyłam. Ot (nieliczne) zalety starzenia się

Ależ mam koleżanki singielki, z nimi też się już nie gada tyle o facetach. A kiedyś przy każdym spotkaniu trzeba było obgadać kto z kim chodzi Kto kogo zostawił z kim się było na randce. i wcale to nie znaczy że nie chciałoby się być w związku.

To żaden wstyd, sam sobie stwarzasz problem.
Na związkach świat się nie kończy. jest jeszcze praca, jakieś zainteresowania jacyś znajomi, rodzina.
To że ktoś chciałby związku nie znaczy że nie potrafi bez niego żyć.

Dla mnie to jest cud - nie mylić z ideałem. Zresztą dużo bardziej wolałbym kobietę rzeczywistą ze swoimi wadami, niż chodzący ideał. Nawet z wyglądu bardziej podobają mi się zwykłe dziewczyny niż modelki czy miss.
Dołujące jest też to, że większość tego czasu zmarnowałem nawet nie próbując jakąś zdobyć, tylko myśląc o sobie jako o kimś kogo nikt nie chce.
Żeby się to samo działo, to niestety atrakcyjność fizyczna gwałtownie zwiększa na to szanse. Zwłaszcza bycie przeciwnością tej atrakcyjności jak niski wzrost u faceta, gwałtownie takie szansy eliminuje

Wręcz przeciwnie, jestem zainteresowany rozwiązaniem, po prostu przedstawiłem co myślę/czuję na dane tematy i jakie mają dla mnie znaczenie. Chyba nie oczekujesz, że ktoś nagle zmieni priorytety, bo ktoś inny uważa np. pracę samą w sobie za coś co do szczęścia się przyczynia. Jestem jak najbardziej otwarty na propozycje zmiany. Przy czym zmiana której chcę dotyczy znalezienia kobiety. Więc jeśli masz na myśli, że nie chcę zastąpić kobiety innymi sprawami, to Ci rację przyznaję. Nie odrzucam innych spraw jako zupełnie nie istotne, tylko są zdecydowanie nie wystarczające.
Nie mam rodzeństwa, a z mamą się nie dogaduję i z nią nie mieszkam - jesteśmy totalnie różnymi osobami.

Uważam, że najlepiej, gdy gdy wszystko wyjdzie naturalnie. Nie urządzałabym wykładów, poważnych rozmów, tylko gdy padnie jakieś pytanie, zajdzie potrzeba wyjaśnienia czegoś, powiedzieć jasko i prosto, co jest grane. Poradziła mi kiedyś koleżanka: "jak idziesz do lekarza, to nie mów mu, że do kosmetyczki".
Jak może być odebrany? Tak jak Ty to "nadasz". Nie wyolbrzymiaj, opowiedz jak o... zapaleniu ślepej kiszki Sprawa może i nie błaha, ale żyjesz z tym i dajesz radę, to nie czarna ospa.
Pozdrawiam ciepło w ten nieciepły dzień

P.S. Ja mam jeszcze jeden sposób obłaskawiania takich problemów:mówię otwarcie, że mi z tym trochę trudno i obawiam się reakcji. Zazwyczaj odpowiedź brzmi: no, coś ty!
A jeśli ktoś nie zaakceptuje, to wiem, że nie zdał "egzaminu". Nie warto żałować.

Moim zdaniem niedobry pomysł. Od początku kogoś oszukiwać?
Dziwię się, że udało ci się ukrywać przed rodzicami. No, ale ja też ukryłam przewlekłe zapalenie ucha, bo bałam się, że będą krzyczeć. Wydało się, ale "trochę" za późno. Przez to dziś mam spory niedosłuch.

Notabene, bardzo się tego niedosłuchu wstydziłam na randkach, ale w końcu nauczyłam się ze śmiechem mówić: "Usiądź po mojej prawej stronie, bo na lewe ucho słoń mi nadepnął" 

Normalnie, niczego nie zauważyli, po latach się przyznałam, jak już miałam te 20pare lat i dopiero objawy mnie uderzyly, że nie dało już tego ukrywać.
Tak, też mi się wydaje, że w związkach jakie by nie były potrzeba szczerości. Inaczej jest to takie niepełne. Też bym chciała, aby druga strona mówiła mi o swoich problemach, może mogłabym pomóc?

Nerwica natręctw? A co na to tata? Jak się zachował?
Ja mam nerwice lękową Ale inną osobę mogę też wesprzeć, niszczyć mnie nie trzeba, z resztą nie chciałabym.