pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Mnie kiedyś powiedziała znajoma, starsza pani, żebym nie jeździła sama rowerem za miasto, bo ktoś mnie może napaść. Ano, teoretycznie może, ale czy z tego powodu mam bać się własnego cienia? Umarłabym ze strachu - a to stokroć gorsze - a nie z realnego niebezpieczeństwa.
A w domach też zdarzają się wypadki i nawet napady.

Na marginesie - właśnie sławetna pandemia dała mi poznać, że najgorszy dla mnie jest strach, nie samo zagrożenie. Strachu boję się o wiele bardziej, więc prowadzę maksymalnie normalny tryb życia, bo to lepsze niż trzęsienie się w domu z przerażenia. W miarę rozsądku oczywiście.

Towarzystwo lubię, ale nie za wszelką cenę. Jeśli mam iść do kina czy na szlak z przynudzającą marudą, to wolę sama. Jeśli mam rezygnować z fajnego wyjazdu tylko dlatego, że jadę sama, to wolę jechać w pojedynkę i na pewno do kogoś się w drodze zagada.

Pytałam o te kije, bo są właśnie kije do Nordica i kije trekkingowe. Są trochę inaczej zbudowane (rękawiczk-NW, paski-trekking,
gładka, drobna rękojeść-NW, gruby, profilowany „grzybek”-trekking.). Trekkingowe służą chodzenia po trudniejszych terenach np. po górach, te do NW do normalnych, płaskich terenów: chodnik, łąka
Naczytałam się ostatnio w internecie

Też muszę obczaić jakąś podobną grupę z miłośnikami kijów i się zapisać

Ciekawa jestem skąd stereotyp, że NW to sport dla seniorów, skoro kiedyś uprawiali go tylko wyczynowi narciarscy biegacze

Niby tak, ale jak ostatnio poszłam biegać po okolicznej łące (na ścieżce turystycznej) biegał jakiś pies. Kundelek. Niby nic, ale podobny "niewinny" kundelek ostatnio pogryzł 2 osoby w tym roku w moim miasteczku. Ja nie zabrałam żadnego kija, gdyby mnie napadł, byłam trochę zaniepokojona, bo się do mnie zbliżał, ale udało mi się go zgubić i wiem, że nie chciał mnie zaatakować, ale gdyby chciał to nie miałby żadnego problemu. A ja sama, bez kija, gazu, 3 km od domu, nrak drzew do ukrycia się. Tak więc jadę jutro do sklepu i kupuję gaz pieprzowy

Ja wiem, co miałeś na myśli i się zgadzam, strach jest przesadzony, bo równie dobrze może nas coś w mieście na pasach rozjechać, tylko no w mieście ktoś nam pomoże, my sami na szlaku...ale to już osobny temat
Tak tylko napisałam o przygodzie z psem, bo nie wiem, co zrobić w przypadku spotkania z groźnym psem. W szkole nas uczyli, żeby stać nieruchomo, ale już wiem, że to brednie. Tylko ucieczka, gorzej jak jesteśmy daleko od domu

Mało humanitarne, ale wiele psów umyka z podkulonym ogonem, gdy się tylko po kamień schylę. Dawniej wiejskie kundle często ganiały luzem, więc mam praktykę

Pałke i gaz pieprzowy to się trzyma na wypadek niektórych facetów a nie psow.

Gdzie Cię niby te kundle zaatakują? W środku miasta? Po borach się nie szwendam.
Jakoś pies mi krzywdy nie zrobił, mam nadzieję że nie zrobi, a facet to i owszem. Chociaż powinnam go wtedy potraktować gazem pieprzowym.

Tak przydaje. Skończyłabym w poprawczaku i tyle  by było z tej historii. Stare dzieje, ale teraz bym się umiała obronić.

Z psem idzie sobie bardziej poradzić niż s facetem, przeciętny facet, nawet mały i chudy jest silniejszy fizycznie od kobiety, nie masz z nim szans.

rossanka, teraz to się już nakręcasz i to ostro

Mowa jest o psach, a tu zaraz się pojawia temat złych facetów No ile można?
Widocznie co do facetów masz ponad przeciętnego pecha, natomiast zapewniam Cię, że masz szczęście, że nie zaatakowała Cię nigdy zgraja bezpańskich, na wpół zdziczałych psów. Zgraja nie jeden pies! W skali całego kraju, przypuszczam, że to chyba najbardziej niebezpieczne zwierzę, przynajmniej potencjalnie, chociaż warto sobie popatrzeć na statystyki odnośnie śmiertelnych przypadków pogryzień p[rzez psy w stosunku do innych dużych. Akurat sam miałem okazję spotykać w lesie dziki, żubry i wilki i żaden z nich nie jest tak nieprzewidywalny jak zdziczałe psy. Akurat na takie sfory najłatwiej się natkniesz nie w środku lasu, ale gdzieś na terenach wiejskich lub obrzeżach miast.
Poza tym to tak szczerze, nie doceniasz swojej płci a przeceniasz męską. Teraz dużo łatwiej spotkać można na ulicy faceta tak wątłego, że wystarczy silniejszy podmuch wiatru, żeby się przewrócił. Wiele Pań z kolei dba o swoją tężyznę fizyczną. Co nie zmienia faktu, że sfora zdziczałych psów jest dużo bardziej groźniejsza niż przeciętny facet..

Pogryzienia przez psa sa duzo mniej powszechne nizeli uszkodzenie ciala przez telewizor.
Myslenie, ze to cos super prawdopodobnego wynika z tzw availability heuristic.
Duzo wieksza ma szanse kobieta zostac napadnieta przez faceta niz psa.
Ogolnie to dla zwyklej osoby atakowanie psa kijem jest conajmniej glupie, podobnie jak atakowanie gwalciciela np nozem.
Sa dobrze znane i rozpowszechnione metody jak reagowac na potecjalnie agresywnego psa. Darcie japy czy tez rzucanie rzeczami to na wlasne ryzyko sie robi.

Z kolei na gwalciciela metod nie ma. Powolne wycofywanie sie i nie patrzenie w oczy nic nie da.
Gaz pieprzowy to jest dla tych co go umieja uzyc bo on sie roznosi wszedzie i samemu sobie mozna kuku zrobic.
Jesli chodzi o sytuacje z przestepstwami tego typu to czesto szybka i agresywna reakcja moze podzialac. 
Tego brakuje praktycznie zawsze jest to niezwykle smutne. Ofiara zastyga, czeka do ostatniego momentu.
Jedna z ofiar Teda Bundy, ktora mu uciekla byla gotowa zostac przez niego zastrzelona na miejscu i wolala to nizeli gdyby mial z nia gdzies dalej jechac lub gwalcic. Stawiajac na to, byla w stanie walczyc z nim bez strachu, ze ja zastrzeli. Tylko dlatego uciekla.

Co do tego, ze ludzie sie boja sami podrozowac po Polsce/Europie. Z mojej perspektywy jest to smieszne.

Zgadzam się w pełni!

Dlaczego na tym forum jest tak mało użytkowniczek o tak pozytywnym nastawieniu do życia, jak Ty ?

Więcej takich!

To znacyz jak podchodzic do życia?   
Poszłaś na policję ok. A jakby był świadek,  ale ten świadek poświadczyl by na korzyść napastnika, że wcale nie tak było jak Ty mówisz?  Nie pomyslalas o tym, bo są i takie przypadki? A jakbys miała 12 lat a facet 40 i niktby Ci nie uwierzył?
Są różne przypadki, jak mówisz,  Ty miałaś takie.  Ktoś może mieć inne.

To nie ja o tych psach zaczęłam.  A napisałam tylko, że różnie bywa, pies mnie jeszcze nie skrzywidzil,  a facet tak.
Przeszłości nie zmienisz. W przyszłości zamierzam mieć to, co najlepsze dla mnie.

Mam to samo, też się boję burzy,moto jest aż śmieszne.  Boje się nie tyle błysku a grzmotu.
Też sobie niedawno kupiłam parę nowych książek,  a się nie mogę doczekać aż je zacznę czytać,  już ręce zacieram.  A rower ostatnio stoi bo ciągle leje

Oczywiście! Takie zachowanie i podejście jak Twoje uważam właśnie za normalne i wyważone, z dystansem Bo, tak jak mówisz, jeśli się wszystkiego boimy i zaczynamy snuć czarne scenariusze, to się będziemy bali z domu wyjść. Trzeba mieć świadomość swoich lęków i próbować je zwalczyć. Ponadto, nie będę na podstawie pojedynczych przypadków, wnioskował o całości sprawy. Jeśli coś nas złego spotkało z konkretnej strony, nie oznacza, że to jedno z najbardziej śmiercionośnych zagrożeń, jakie istnieją.

Tak, ale z drugiej strony lekceważenie wszystkiego i zbyt luźne podejście do wszystkiego też nie jest dobre. Trzeba znaleźć złoty środek i wypośrodkować. Nie można bać się wszystkiego, ale nie można też mówić, że "mnie to nie spotkało, więc to na pewno nie istnieje", ja się nie spotkałam z żadnym morderstwem, wiec co? Też nie istnieje? No właśnie
Najlepiej mają ludzie, którzy mają zdrowe podejście do życia i nie idą w las, sami, bez niczego udając kozaków, nie Ci, co siedzą tylko w domu. Najlepszy ten, który weźmie odpowiedni sprzęt i zabezpieczenia idąc do lasu. To się nazywa odpowiedzialność. A nie, że ktoś pisze, że "nie uwierzę w łąkę bez kamieni". Ja w życiu wulkanu na oczy nie widziałam, ale nie twierdzę, że nie istnieją.
Trzeba po prostu myśleć i być przygotowanym na wszystko, nie siedzieć w domu, ani nie biadolić, że coś się potem stało, bo wyłączyliśmy myślenie.
To chyba właśnie przepis na sukces
Przykład? Można chodzić w zimę po górach, w dresach i adidaskach, bez czekana, bez sprzętu, a można mieć cały najważniejszy ekwipunek i zabezpieczenia, żeby nic się nikomu nie stało. To jest po prostu zdrowy rozsądek i tzw "olej" w głowie

Mam wrażenie, że właśnie młode pokolenie ( tak +/- 10 lat młodsze ode mnie) prezentuje ciekawy światopogląd. Ludzie młodzi nieraz uważają, że całe życie można przeżyć bez problemów, potknięć, porażek czy wątpliwości a przede wszystkim ryzyka. Ryzyka, jakie podejmujemy w życiu na różnych płaszczyznach. W życiu nie ma miejsca na chwilowe nawet załamanie, zawsze wszystko musi się odbywać wg tego, jak my sobie życzymy, czerpać należy pełnymi garściami a każda minuta bez zajęcia się czymś jest stracona. Występuje albo nieuzasadniony lęk przed czymś( nie mylić ze świadomością zagrożenia!) lub obawa, że się coś nie uda za pierwszym razem, bo jak coś się nie uda od razu, to jest płacz i lament.
Na pewno ciężko motywować niektóre decyzje niebezpieczeństwami, przed którymi możemy się dość łatwo uchronić. Wybierać odpowiednie miejsca, zaopatrzyć się w coś pomocnego, czy wybrać się np na bieganie we dwójkę. Sam pracując i chodząc również rekreacyjnie po dziczy/górach zawsze mam ze sobą mapę, czołówkę, coś do picia i kawałek czekolady ze sobą, mimo, że znam dość dobrze okoliczne tereny. Odrobina rozsądku jeszcze nikomu nie zaszkodziła, a szkoda rezygnować ze swoich pasji.

Ja mam wrazenie, ze to jest pokolenie nie tylko mlodsze, ale moich rowiesnikow i rowiesnikow mojego meza tez.
Chociaz moze takie wrazenie wynikac z tego, ze zwykle nie mam kontaktu z Polakami.

To jest takie pchanie pozytywnosci i produktywnosci. Jeden z wielu powodow dlaczego ludzie maja choroby psychiczne. Nie da sie tak zyc.
Co do tego, ze ludzie sie boja to zauwazam to w kazdym pokoleniu. Boja sie zyc inaczej, boja sie ryzyka, siedza w nieudanych malzenstwach, siedza w nudnej pracy, boja sie nawet ubrac jak chca.
Moja babcia ma z kolei taka paranoje na niebezpieczenstwo i to sprzedala moim ciotkom. Ciagle tylko morderstwa i gwalty wszedzie widzi.
Dwa lata temu bylam u niej i o godzinie 13 ona poszla do sklepu, a ja poszlam na hamak w ogrodzie podczas gdy moj maz byl w pokoju goscinnym u gory. Z hamaku widzialam wejscie do domu i drzwi jak zawsze byly otwarte. Jak babka wrocila to przezyla histerie bo morderca na 100% mogl wejsc. W tak malym miescie, w bialy dzien (kiedy drzwi do domu sa w strone ogordu, a nie ulicy) i w przeciagu kilku minut kiedy jej nie bylo akurat wejdzie morderca...
Nawet Ted Bundy chyba by nie wszedl, chociaz mordowal w bialy dzien.

Nie chciałem nikogo urazić, w żadnym wypadku, ale spotykając na swojej drodze młodszych Kolegów czy Koleżanki, widzę, jak bardzo stresują się i załamują wszelkimi niepowodzeniami. Szczególnie, jak im nie wychodzi za pierwszym razem, to często już się poddają i ogarnia ich zwątpienie.Zatem można mieć wrażenie, iż oczekują natychmiastowych i szybkich sukcesów, zaś nie przewidują możliwości, aby im się nie udało..
Z jednej strony charakter wskazuje na wielkie ambicje i zapał a z drugiej czasami brak pokory przed tym, że w życiu możemy dostać po d**ie..

A mnie, że zmarnowałam  młodość na naukę i bycia grzeczną. A było fikac  jak inne, dziś ten, jutro inny, przynajmniej teraz mialabym  co wspominać,  jakieś mlodziencze,  miłosne przygody.  Ale ja nie, byłam za spokojna. Natomiast teraz obrywam za to, że pewnie byłam za bardzo wymagającą,  albo jestem i byłam brzydka dlatego jestem sama -tak mi kiedyś napisali panowie w internecie,  jak jeszcze bawiłam się w szukanie przez internet.
A wystarczyło zajść w ciaze w wieku 20 lat, złapać chłopa,  on by utrzymywał rodzinę plus rodzice i teściowie, teraz miałabym odchowane,  dorosłe dzieci,  w międzyczasie jakąś pracę bym miała,  a teraz multum czasu dla siebie i swojego rozwoju plus rodzinę.  A tak to wszystko w młodości zrobiłam nie tak. Znajoma w moim wieku tak zrobiła i żyje jej się całkiem dobrze.

Rossanko, kochana, nie wiesz, jaki ciężary dźwigają ci, którym zazdrościsz.
Moja mama ma koleżankę, zawsze uśmiechniętą, serdeczną dla wszystkich panią Zosię, której dom, zawsze wesoły i gościnny lubilam odwiedzać (jedna z jej córek to moja koleżanka). Pani Zosia wyznała kiedyś mojej mamie, że cale życie trwała przy mężu ze względu na dzieci, a dziś, gdyby miała powtórzyć swoje życie, nie wahałaby się przed odejściem. Jej mąż pił, choć był to dramat za zamkniętymi drzwiami, choć w domu nie było spektakularnych awantur.
I co?
Nigdy nic nie wiadomo.
Ja też byłam wycofaną dziewczyną z nosem w książkach, też wiele spraw mnie ominęło, ale powtarzam sobie, że widocznie tak miało być, ze było to po coś. Może gdybym zyła jak tysiące innych nastolatek, nie przeczytała tylu książek, nie miałabym dzisiaj tego czegoś, co ludzie nazywają mądrością. Może moje doświadczenia są po prostu... moje, niepowtarzalne.
Mimo wszystko wierzę, że wszystko, co mnie w życiu spotkało, miało sens i budowało mnie.
Żal nie jest mi obcy, ale bardzo przemawia do mnie cytat z ulubionej Antoniny Krzysztoń: "I za dni co przesżly, za braki i pełnie (...) dziękuje Panie...". I jeszcze: "Potrafię Ci śpiewać, choć łzy sercem płyną". O miłości też jest w tej piosence, ale to miłość w bardzo szerokim pojęciu, nie tylko ta damsko-męska.

Pisałam nieraz - a propos - że nawet nie będąc w związku miłości mam od groma.

Ja wiem, że moje życie jest niepowtarzalne i jedyne w swoim rodzaju. Jest moje.
To wystarczy.
A żyć tak jak wszyscy nie muszę.
Za to, co dostałam, co przyszło łatwo, jestem wdzięczna i doceniam. Za to, w co musiałam włożyć wysiłek, mam szacunek do siebie i dumę. Na żale za tym, czego nie mam, nie chcę trwonić energii, bo życie krótkie i lepiej zauważać tę pełna połowę szklanki.
Wczoraj byłam za miastem w dawno nie odwiedzanej stronie. Jak było cudownie! Słońce, zieleń, kwiaty w ogrodach (lipiec w ogrodach jest najpięknieszy) i półdzikie nieużytki (strasznie lubię takie tereny, gdzie swobodnie rosną krzaki, pokrzywy i dzikie kwiaty )
Jestem cholernie szczęsliwa!
To nie znaczy, że nie miewam gorszych chwil, ale już się w nich nie taplam, nie nurzam w nieskończoność. Szukam pełnej połowy.

Jeśli człowiek ma dwie ręce, nogi i głowę na karku, to w życiu nie zginie. Jeśli nawet noga się powinie, ale człowiek chce żyć jak człowiek - da radę i nie zostanie bez pomocy.

Jak mi jakiś mąż pomoże w utrzymaniu i codziennych sprawach, to fajnie, ale nigdy jakoś nie zazdrościłam tego zamężnym koleżankom. Żyję w takich warunkach, w jakich żyję i dostosowuję się do wymogów sytuacji. I daję radę, nie chodzę w łachmanach, nie obgryzam tynku ze ścian. Nie mam też jakichś wielkich potrzeb, nie uważam za nieszczęście wakacji w rodzinnym mieście, czy kupowanie tańszej szynki (na miły Bóg, szynka wielu naszym dziadkom nie śniła się nawet na Wielkanoc, a nam się marzą cuda na kiju!), żeby jeszcze na kino starczyło. Niedawno kupiłam sobie zarąbiste buty za kilkanaście złotych

Ma racje bo bardzo trudno jest przejawiac taka postawe jak Ty. I to tez jest osiagniecie.

Zawsze cos nas omija w zyciu, bo nie da sie przezyc wszystkiego. Moja ciemna strona jest takim demonem, ktory by wszystko pozarl wokolo i ktory ubralby kazda skore i wszystko mial i wszystko robil i wszystko bral, bral, bral. Takie cos czasem trzymalo mnie w miejscu bo nie dalo sie wybrac jednej rzeczy. Ja zawsze bylam dobra w prawie wszystkim, wiec wybor tego co chce robic byl trudny jak sie chcialo wszystkiego na raz. Czasami mialam takie wrazenie, ze cos mnie omija. Bo ja jako 20 latka tulalam sie po swiecie, a inni byli w akademiku w Polsce. Ja wszedzie chcialam byc, w kazdym kraju i kazdym zyciu. Jednak podejscie Twoje jest najbardziej przydatne i pomocne: Zycie nasze jest jedno i wyjatkowe. Jest nasze i nie ma czego sie rozgladac za wszystkim co nas 'ominelo'.
Uswiadomienie sobie tego jest takie...przyjemne? Byl taki moment, kiedy uswiadomilam sobie, ze mialam najlepsze dorosle zycie i na nic bym go nie zmienila.

Oj, oczywiście, że jeśli mogę mieć lepiej, to korzystam z możliwości, ale nie bluźnijmy, że nam źle, jeśli żyjemy w miarę spokojnie i komfortowo. Miejmy szacunek do tego, co mamy.

Ross, tego o bluźnierstwach nie kierowałam konkretnie do Ciebie. Po prostu wiem, widzę, jak niektórym ludziom wciąż mało, jak szukają dziury w całym, jak nie potrafią normalnie, po ludzku cieszyć się i być w dobrym humorze. Jak się porównują np. do sąsiada, który dwa razy do roku wyjeżdża na urlop. A przecież im też można wielu rzeczy pozazdrościć.
W tym dążeniu do lepszego też można się zatracić.

Z tą biologią chodzi Ci o dzieci?

Ja mam biologicznie zdeterminowany stan zdrowia i też pewne rzeczy nie są dla mnie. Ale co sobie będę humor psuć. Naprawdę mogło być gorzej, ze śmiercią włącznie.

Myśl Aureliusza pewnie znasz: "...cierpliwość, bym zniósł to, czego zmienić nie mogę, odwagę, bym zmienił to, co zmienić mogę i mądrość, bym odróżnił jedno od drugiego".

Ale z dzieckiem jesteś "lepsza". Wiem co tu piszecie i w wątku opok, jasne, ale w którymś momencie i tak padną słową: nic nie wiesz, nie masz dzieci, masz więcej pieniędzy bo nie masz dzieci, zapisałAŚ SIĘ NA KURS KOMPUTEROWY (NIE, ZE CHCIAŁAŚ CZY COŚ)ale, że nie masz dzieci. Na portalach jeszcze jak byłam, to panowie szukali kobiety, która im jeszcze urodzi te dzieci. Dziwne jednak było to, że pisalo multum rozwodników z dziećmi, którzy kolejnych dzieci kategorycznie nie chcieli już mieć, ale też nie chcoeli kobiet z dziećmi, bo nie będą wychowywaćcudzych. Hipokryzxja to była.
To tak z tymi dziećmi, że jak masz 20, 23, 30 , nawet 35 i jeszcze mozesz urodzić, to już jest dobrze. Jak z powodu wieku już nie mozesz, to w sumie na smietnik masz iść czy coś, bo już się pod tym względem nie nadajesz do niczego. A jak urodzisz i dziecko będzie chore to sobie radz sama. U sąsiadów był taki przypadek, wszystko pięknie, piękny ślub, ale dziecko urodziło się chore, i już po miłości. Pan powiedział baj baj i za rok miał już sprawę rozwodową i mieszkał z inną panią. Tylko, ze akurat wiek nie był tam problemem ale choroba dziecka, bo obydwoje rodzice byli jeszcze przed 30.

Chyba sama tak o sobie sądzę i w tym problem.Ale tylko w temacie dzieci. Bo już praca, nauka, wygląd czy umiejętności - można mi wszystko powieddzieć (nie wiem, ze mam garbary nos, krzywe nogi i brzydkie uszy, albo, że skończyłam beznadziejną uczelnie, czy mam nieciekawą pracę albo kijowe zainteresowania lub gust czytelniczy - to mnie nic a nic nie obejdzie, co mnie to obchodzi co inni mówią. A wystarczy powiedzieć, że jestem jakaś nie tak a bo nie mam dzieci - i ja się już przejmuję.

Ale jak?
A może to nie jest nienormalne. Może wiele kobiet ma dzieci, więc tak nie myśli, ale jakby tych dzieci nie miało to myślałoby tak jak ja. Jednak większość ludzi mam wrażenie, ze ma dzieci, wśród koleżanek jest to miażdżaca większość, ze dwie czy trzy nie mają bo nie chciały, ale mają mężów, a dosłownie ze 3 nie mają, ale wiem, ze chciały. Reszta ma jedno , dwójke, lub troje. Zwykle dwójka przeważa, w różnym wieku. Najstarsze to są już studenci, najmłodsze chodzą do przedszkoli, albo jeszcze w domu, bo mają np dopiero 2 lata czy rok. O , koleżanki syn, przypomniałam sobie, ma skończony niedawno rok. No to ona jeszcze siedzi w domu.

Tak, lubie swoją pracę, podoba mi się to, ze jestem samowystarczalna, moje mieszkanie, cieszę sie, ze mam samochód i jestem niezależna ( w znaczeniu nie uwiązana do roskładu MZK), że stać mnie na rózne kursy (ktróre zawsze chciałam robić a kiedyś nie miałam pieniędzy), że mogą robić co chce jestem niezależna i nikt mnie nie kontroluje, lubie swoje hobby, nawet głupie czytanie ksiązek (właśniezakupiłam ostatnio jedną) jestem zadowolona z wyglądu, nie zapuściłam się, mam 163 cm i waże jakies 50-52 kg, więc uważam, że waga jak na mój wiek jest bardzo dobra,  Mam nerwicę i dużo już zrobiłam aby żyć jak żyję (niestety całkiem mi nie przeszła co mnie martwi), lubię swoje towarzystwo, lubię samotne wieczory i sama spędzać czas.
Ale nie mam w moim wieku jeszcze rodziny i to przekreśla wszystko. O.

Ale co ja osiągnęłam? Praca i takie tam to normalny dorosły robi, to nie jest nic wielkiego.

Na litość boską, dziecko też byle kto może urodzić.