pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

sorry, pomyłka

Wiesz co, bo to zależy, co studiujesz. Ja przez 1 semestr studiowałam taki jeden kierunek, na którym było mnóstwo wolnego czasu. Ja niestety dojeżdżałam wtedy pociągiem do domu rodzinnego (miałam tylko 40 minut bezpośrednio pociągiem), więc nie było czasu na integrację, ale nie musiałam się codziennie uczyć, sporo osób imprezowało.
Teraz, na stomatologii codziennie jakieś zaliczenia, w najlepszym wypadku jedno, więc nie ma nawet kiedy wychodzić w tygodniu. Też słyszałam o super imprezach na studiach. Nie powiem, u mnie też są, tak z 2 razy na semestr na jakiejś domówce się pojawię, ale to tyle. Ludzie albo wyjeżdżają co tydzień (do rodziców, do chłopaka/dziewczyny) albo po prostu odpoczywają po męczącym tygodniu. Ja też miewałam momenty, że w piątek wieczorem po powrocie z zajęć marzyłam tylko o łóżku i kładłam się spać o 22, a nie żadne imprezy.
Jeśli ktoś pracuje, wróci z pracy np.o 16, 17 czy 18 i nie ma dodatkowych obowiązków w domu (nauka do północy) to nie ma problemu ze spotkaniem się. Ta dziewczyna, którą opisałam ma jeszcze gorzej, bo ona nie ma pracy, tylko studiuje bardzo ciężki kierunek, a do tego ma dziecko, więc ja ją bardzo podziwiam, bo nie mam pojęcia, jak ona na to wszystko znajduje czas.

I to jest dobre podejście.
Najgorsza jest chyba tylko presja otoczenia, szczególnie wszystkich wujków i ciotek, którzy zawsze muszą wszystko wiedzieć

No dokładnie. Przy czym ta dziewczyna ma jakieś poprawki, ale radzi sobie całkiem dobrze.
Po prostu trzeba sobie umieć wygospodarować trochę czasu. Jak ktoś ma chłopaka/dziewczynę to też rozumiem, że jeśli nie mieszkają razem to mimo wszystko chcą spędzać jak najwięcej czasu razem-w weekendy, ale no i tak uważam, że to dziwne, bo prócz tych narzeczonych nie mają żadnych większych zainteresowań

Chyba się nie dogadamy. Rozumiem to wszystko co piszecie i wiem, że nie można się całe życie zamartwiać, że nie jest się w związku. Jednak rozsądek mówi swoje, a uczucia i emocje swoje. Mieszkam na wsi, nie mam tu żadnych znajomych. Pozostali znajomi, nawet jak wyjde z propozycją spotkania to piszą, że tak, chętnie musimy się umówić, ale jak przechodzę do konkretów to nigdy im nie pasuje. Mam dwie pary takich dobrych znajomych z którymi udaje mi się spotkać raz na miesiąc, czasem rzadziej. Mają swoje rodziny, dzieci więc nie chce im też co chwilę pisać czy się spotkamy. W pracy mimo dobrej atmosfery, jakieś wyjścia integracjne udają się moze raz na pół roku, każdy się po prostu zajmuje swoim życiem. Najgorsze jest to, że mnie związek w zasadzie nie ograniczał czasowo w niczym. Czy to w związku czy bez mogłem robić to na co miałem ochotę. Lubię podróże, w związku też podróżowaliśmy, teraz mógłbym jeździć więcej. Ale przez tą całą sytuacje zostałem ograniczony. Nie narzekam, w Polsce też jest sporo fajnych miejsc, które można odwiedzić, ale przez wirusa strasznie posypały mi się zarobki także średnio mam teraz opcję wydawać kasę na wyjazdy. Wiem, ze pewnie ciężko się czyta takie marudzenie, ale tak się właśnie czuję. Nie mam siły ani ochoty aby to zmienić. Najgorsze jest to, że widzę jak się zmieniłem po tym rozstaniu i boje się, że tak już zostanie. Nawet te spotkania ze znajomymi, które już się udaje zorganizować nie cieszą mnie tak jak kiedyś, tak jak powinny. Boje się, że jestem jakiś skrzywiony przez to rozstanie i nie wiem jak to naprostować na właściwe tory.

O, a ja mam akurat odwrotnie
wiosna i lato to czas, kiedy chce mi się najbardziej spędzać czas samej ze sobą, jeździć, podróżować, oglądać nowe rzeczy, spacerować itd.

Nie rozumiem co ma odczuwanie takiego tiku samotności w lecie do przeróżnych aktywności, ale dobra...

Dokładnie.
Jest ciepło to nawet jak mam ciężką sesję to i tak nie przechodzę tego w połowie tak źle, jak w zimę. Pocieszam się, że w piątek wieczorem pojeżdżę sobie rowerem, albo pójdę na długi spacer po okolicy, kiedy będzie ciepło. Jestem osobą bardzo ciepłolubną. Dla mnie 30 stopni to temperatura odpowiednia, świetnie się wtedy czuję. Mam energię do życia (może nie jakoś bardzo, bo mam problemy z depresją, ale w porównaniu do zimy), chętnie wychodzę z domu.
W zimę mam ochotę zapaść w długi sen zimowy i obudzić się na wiosnę. Dni są krótkie: wychodzę na uczelnię i jest ciemno, wracam i też jest ciemno. Jest zimno i nie mam ochoty wychodzić nigdzie. I nie mam ochoty nic robić. Jedyne co w zimę jest fajne to zjeżdżanie na stokach. Jestem wielkim miłośnikiem snowboardu, ale powiedzmy sobie szczerze- jeżdżą ci, którzy mieszkają w górach (a Polskie góry nie są zbyt ciekawe do zjazdów, są krótkie i źle przygotowane, to nie Alpy). Ja w tym roku byłam w styczniu i deska mi się przylepiała do sztucznego śniegu. Sztucznego, bo nie napadał. Było zimno i bez śniegu. Masakra

Moim marzeniem jest wyprowadzić się do ciepłych krajów, bo powiedzmy sobie szczerze- jeśli ktoś przez pół roku czuje wzmożoną depresję i nie chce mu się żyć, bo jest tak zła pogoda, to jaki to sens? To pół życia praktycznie wyjęte z życiorysu. Wątpię, czy mi się uda, ale to takie moje marzenie

w sensie?
u mnie wiosna i lato są takim czasem, kiedy uciekłabym ze związku, żeby robić swoje rzeczy. Zresztą jeden mój związek rozpadł się w marcu, a drugi w czerwcu. Wiosna to czas "nowych narodzin" w przyrodzie i człowiekowi aż się chce zrobić sobie też nowy start.
Więc ja właśnie zamiast tiku samotności mam tik "samotność byłaby super".

Wszystko jest kwestią nastawienia. Jak sobie wbiję do głowy, że bez faceta wszystko jest be, to tak będzie.
Ja tam sobie zawsze coś znajdę. Rower, basen, spacery, ulubione czytanie, dałam się też porwać nowej pasji - ogrodnictwu. Uwielbiam gotować. Co do spacerów to nieraz świadomie sama siebie wyciągam na przechadzkę w ponury dzień, bo wiem, że to mi dobrze zrobi - dotlenię się, a ruch na pewno poprawi mi nastrój, bo ja tak już mam. I zawsze coś ciekawego zobaczę, zachwycę się ptakiem, motylem, spotkam może kogoś znajomego na ulicy.
Ludzie, sprawdzajcie, co dobrze na Was działa - może głupi koktajl z truskawek? Może wyprawa za miasto z aparatem fotograficznym i podglądanie biedronek? Zauważajcie, czego Wam trzeba.
Czasami się doła ma, bo po prostu człowiek zmęczony, albo ciśnienie atmosferyczne spadło - a my szukamy wielkich egzystencjalnych powodów. Zwróćcie i na to uwagę.
Wczoraj byłam na drugim już grupowym treningu nordic-walking. Fajnie było
Kurde, życie ma tyle do zaoferowania, że i trzy razy żyć to mało. Nie szkoda go na jęki i wzdychania?

Najgorsze jest to, że u pewnych ludzi, którzy wprawdzie już byli w związku, ale nagle znaleźli się sami, występują zachowania takie, jakby ktoś ich odłączył od prądu. Z partnerem mogliby na Księżyc lecieć a sami to tylko skuleni na łóżku wpatrzeni w okno. Częściowo to może i piękne poczucie, że kogoś się kocha tak, że jest dla niego niemal powietrzem do oddychania. Z drugiej strony świadomość, że jednak nic ni jest nam dane na zawsze i każdy człowiek może odejść, może nieco ułatwiać postrzeganie potencjalnie samotnego trybu życia Ponadto, ciężko uwierzyć, żeby człowiek nie miał w życiu żadnych przyjemności, oprócz pragnienia przebywania wśród ludzi czy z drugim człowiekiem obok siebie. Jeśli kogoś nie cieszy w życiu nic, poza partnerem, to chyba ma to podłożę w jakiś przykrych doświadczeniach z przeszłości..?
edit: Z tą pogodą czy porą roku to raczej taka dygresja, że przy ponurym i krótkim dniu po prostu nie chce się czasem człowiekowi wyjść z domu, choćby się okazało, że po wyjściu z domu, za rogiem gdzieś czeka druga połówka Ja jakoś chętniej wstaję z łóżka w czerwcu niż z końcem listopada
Życie i świat ma tyle do zaoferowania, że trzeba by było się z 10 razy urodzić, żeby tego wszystkiego doświadczyć

Najlepszy "nordic walking" (cudzysłów zamierzony) jest zimą po śniegu... Ech, aż się rozmarzyłam Rin, Ty nie mogłaś tej zimy pojeździć na desce, a mi żal, że nie mogłam zbyt wiele pochodzić z kijkami po ośnieżonych drogach i górach... Cudo

Jeśli marzą Ci się takie rzeczy i masz możliwości je realizować tzn czas i pieniądze, to nie powstrzymuj się tylko dlatego, że nie masz towarzystwa. Jeśli cieszą Cię podróże, to nawet te samotne mogą być fajne. Ja w tamtym roku pojeździłem trochę i ciesze się, że mogłem zobaczyć tyle miejsc. Fakt przyjemniej byłoby być z kimś i dzielić z kimś tą radość, jednak samo odkrywanie nowych miejsc też w jakiś sposób cieszy.  A jak się boisz jechać sama ze względów bezpieczeństwa, to daj znać, chętnie potowarzyszę Konto na portalu randkowym już mam od dłuższego czasu, ale od dawna tam nie zaglądam, bo uznałem, że to bez sensu, nie znalazłem tam żadnej sensownej relacji, nawet rozmowy. Skoro jesteś studentką, to teoretycznie faktycznie powinnaś mieć mnóstwo możliwości na nowe znajomości i jakieś wyjścia ze znajomymi. Jednak rozumiem jak to wygląda,  jak piszesz, że każdy zajmuje się swoimi sprawami. Niestety nie pocieszę Cię, ja mam własnie 30 lat i własnie wygląda to dokładnie tak jak piszesz. Większość znajomych pożeniona, są dzieci każdy się zajmuje swoimi sprawami. Spotkamy się może raz na pół roku i tyle. Nowych znajomych nie ma gdzie poznać, bo każdy jest zamknięty w swoim gronie.
Piegowata rozumiem Twoje podejście, jednak ja tak nie potrafię. Chciałbym próbować czegoś nowego co by mnie mogło wciągnąć, zainspirować i cieszyć, jednak zwyczajnie mi się nie chce. I nawet nie mam pomysłów co mogłoby mi się podobać. Im dłużej się tak czuję, tym bardziej mam wrażenie, że jednak coś jest ze mną nie tak.
Bagienni_k nie obraź się, jeśli jestem w błędzie to przepraszam, ale z tego co kojarzę to Ty nie miałeś okazji być w związku? Jeśli tak jest to możesz się wypowiedzieć tylko teoretycznie, ale wcale się nie dziwię, ze nie rozumiesz ludzi dla których ta druga osoba jest wszystkim. Nie mozesz rozumieć skoro sam tego nie doświadczyłeś. I żeby nie było, w związku nigdy się nie ograniczałem tylko do drugiej osoby. Wręcz przeciwnie to ja byłem tym, który chciał się spotykać ze znajomymi więc też nie rozumiem kompletnego odcięcia od świata kiedy jest się w związku, jednak zwyczajnie brakuje mi tej drugiej osoby. Nie umiem zająć się swoim życiem i zapomnieć o tym co było.

No ta zima to była jakaś katastrofa
O, też uprawiasz Nordic Walking? Opowiesz trochę o tym? Polecasz jakieś fajne poradniki dla początkujących?
Bo zastanawiam się, jakie kupić kije (jakiej długości), jak powinny wyglądać itp.

A to ja się kiedyś z takim spotykałam. Nie wprost, ale mi wypominał, że za rzadko i za krótko się widujemy. Wytrzymałam 2 miesiące

To są ludzie, którzy niby są razem od wielu lat (bo jednak związek np.5-6 letni to długi związek biorąc pod uwagę, że ktoś ma 22-24 lata), czyli jak oni zaczęli razem się spotykać od liceum, to widywali się raz na czas. Na studiach też co weekend. Tylko no kiedyś razem zamieszkają i co wtedy, kiedy już nie będzie tej tęsknoty, tej odległości? Nawet najbliższe osoby w nadmiarze potrafią nas czasem denerwować, a jeśli nie będzie żadnej odskoczni tylko cały czas praca-dom-praca-dom...no może komuś to odpowiada, ale ja bym się udusiła w takim związku

Bagiennik się odnosiłł chyba do mojej wypowiedzi odnośnie tego, że moi znajomi wracają co chwila do domów- do drugich połówek albo nie mają czasu dla znajomych i cały czas tylko chłopak i dziewczyna. To wcale nie jest łatwa kwestia. Mam na roku takie 2 koleżanki. Trzymały się we dwie, więcej osób nie było im potrzebnych do towarzystwa. Jedna z nich znalazła chłopaka. Jak w pewnym momencie gadałam z tą drugą to powiedziała tylko "No wiesz, jak to jest, koleżanka znajduje sobie chłopaka to koleżanki już nie ma" i chyba sporo w tym racji. Oczywiście doceniam ludzi, którzy mimo związku znajdą czas na pasje, na znajomych, nie są "uwiązani" przy drugiej osobie- bo znam takie pary, co wszędzie chodzą razem, nie da się pojedynczo kogoś wyciągnąć, bo "Nie ma ja, nie ma ona, jesteśmy MY" i kiedyś mnie to śmieszyło, ale teraz uważam, że to jest dziwne. Ja jestem takim wolnym duchem i mnie by się nawet nie dało tak "zakneblować"

"Większość znajomych pożeniona, są dzieci każdy się zajmuje swoimi sprawami."- no ja to tak odczuwam właśnie teraz XD

Wiem wiem, realizuję się nawet bez towarzystwa. Tylko no z tymi wyjazdami i podróżowaniem to nie są żarty. Niech Cię żmija ukąsi na szlaku, skręć kostkę daleko od drogi itp. Tak się tylko mówi, a zdarzyć się może. Samemu ciężko, a druga osoba zawsze choć trochę pomoże.
Nigdy nie wyjeżdżam sama dalej niż do najbliższego większego miasta (lub na studia), bo po prostu trochę się boję. Poza tym we dwójkę zawsze raźniej

No i właśnie o to się rozchodzi ;p Ty nie masz potrzeby bliskości, więc jest Ci super tak, jak jest. A ktoś inny taką potrzebę przytulania i pocałunków ma No chyba że te wszystkie Twoje wpisy są po prostu opowiedzeniem o tym, jak to wygląda u Ciebie, a nie próbą przekonania tych, którzy tęsknią za bliskością, że ta bliskość jest do niczego nie potrzebna, no to spoko I nie, nie wegetuję w czterech ścianach z rozpaczy ;p Normalnie sobie żyję życiem...

Nie, ja chodzę po swojemu No i z kijkami, które akurat mam, i które chyba nawet nie są do NW, tylko do gór ;p Może Piegowata coś podpowie

Słyszałam właśnie, że szlaki górskie są niesamowite
Planuję kiedyś jechać w góry, żeby tam połazić

O to też super
I widzisz jakieś efekty? Bo podobno NW angażuje podobno sporo mięśni, nie tylko nogi i brzuch, ale też ramiona, a mi zależy na tym, żeby mieć właśnie ciało wytrenowane (całe), dlatego pytam
A te kije o czym mówisz to są chyba trekkingowe i one są super w góry, ale do zwykłego chodzenia jeden gość polecał takie zwykłe. Nie mam pojęcia, jaka to jest różnica

Nie chodzę regularnie, tylko jak jestem w domu. No i to nie jest typowy NW, bo moje trasy to polne drogi, lasy i góry Czyli bardziej jest to "chodzenie sobie z kijkami" niż NW A moje różne aktywności nie są dla "zrobienia mięśni", tylko dla frajdy, kondycji, sprawności i zdrowia Więc niestety Ci nie odpowiem na Twoje pytania, bo jak widać, żaden profesjonalizm ;p Ale może popytaj w forum tematycznym? Chyba są tu takie działy? Albo zagadaj, jak spotkasz kogoś z kijkami? Ja kiedyś na przykład zagadałam do pewnej osoby robiącej piruety na rolkach i sobie porozmawialiśmy

Bagiennik, mi się raz w życiu zdarzyło jechać "stopem" i było to właśnie w górach. Zobaczyłam, że jedzie dżip i stwierdziłam, że chciałabym się tak przejechać, no to dałam im znak, żeby się zatrzymali i czy mnie podwiozą na szczyt. Podwieźli

Warto pomachać blachami, żeby całe ciało popracowało
NW mimo wszystko nie aktywuje odpowiednio wszystkich części ciała, dlatego warto to połączyć, żeby zachować proporcje
A jak to połączyć? Po prostu jednego dnia taka aktywność, a drugiego taka.
Ew. obydwie tego samego dnia.

Blachy to takie określenie na ciężarki

Z blachami to mam zgoła inne skojarzenie, ale zupełnie niezwiązane z tematem, choć w sumie na takich "imprezach" to też kondycji można nabrać

Ja mam jakąś niechęć do wody, więc polegam na lądowych rozrywkach, ale nigdy nie myślałem o NW, już prędzej o wspinaczce, choć zostałem ostatecznie przy typowych pieszych wycieczkach. Kiedyś jeszcze dochodziły sztuki walki, ale to już przeszłość I oczywiście rower

No niestety ludzie żyją własnym życiem i dlaczego mieliby czekać i oglądać się na nas ? Jest to przykre (potwierdzają to moje wątki na forum), gdy tracimy jakieś relacje. Wierzmy, że o jest dane na zawsze często. No, ale często jesteśmy tylko przystankiem w życiach innych i na odwrót.

Warto jednak poznawać nowe rzeczy i próbować swoich sił. Tak czasami jesteśmy określeni przez kontekst, ja na przykład teraz cierpię przez kontekst, no ale zawsze znajdą się rzeczy i sytuacje, które nadają życiu sens.

Sport pod tym względem jest super, bo nie dość, że endorfinki, to jeszcze to też może być okazja do poznania ludzi. Ja mieszkam w 3mieście, więc są grupy, które inicjują wspólne wyjścia w teren, bieganie, cokolwiek. Pewnie w mniejszych miejscowościach może być z tym gorzej.

Ja na szczęście też nie mam tak, że ta druga połówka miałaby robić ze mną wszystko i miałaby zapełniać grafik, ale przyznaję, że bycie singlem może być trudne i mam porównanie. Jednak trzeba znaleźć kogoś odpowiedniego. Miałam kilka związków, ale tak naprawdę nikt nie kochał mnie taką jaką jestem i szczerze na odwrót chyba też.

PS. A co do Beskidów i, to ja nawet sama, chyba zamierzam tu przybyć jak zahaczę o Kino na hranicy

Zapewne bardzo fałszywie, ale do tej pory sądziłem, że NW to raczej rozrywka typowa dla seniorów, chociaż może przez to, że tylko takowych spotykałem, uprawiających tą dyscyplinę.
Młodzi zazwyczaj sięgali po coś, co było poza zasięgiem seniorów. Mnie w każdym razie razie denerwuje za bardzo chodzenie po płaskim terenie , czuje się znacznie lepiej, kiedy droga pnie się raz w górę a raz schodzi w dół. Trenowałem aikido przez kilka lat, ale jeszcze w podstawówce Kombinacja ataków, uników, upadków i rozciągania połączona z celebrowaniem tradycji samej sztuki( ukłon w stronę portretu Mistrza, senseia Ueshiby). Takie tam młodzieńcze wspomnienia

EDIT: Uważam, że właśnie świadomość, iż w pewnym momencie każdy musi niejako zajmować się swoimi sprawami powoduje, że często wcześniejsze znajomości przestają mieć znaczenie. Nie ma co mieć do nikogo o to pretensji, bo to naturalna kolej rzeczy. Warto chociaż czuć satysfakcję, kiedy raz na jakiś czas, ktoś znajdzie dla nas chwilę, poza tym, fajnie jest sobie życie tak układać, żeby móc w co ręce włożyć i ni erozpaczać z powodu ewentualnych strat, oczywiście w sensie przenośnym

Sądeczyzna pozdrawia

No proszę, jak po sąsiedzku.

Prawie po sąsiedzku

A Wyspa Sobieszewska jest cudowna, zgadzam się szczególnie u ujścia Wisły Śmiałej i samego Przekopu

Kupujesz bilet, ogarniasz boooking i jedziesz ?
Tak też jest fajnie, ale wszystko się przejada. Single chcą part, osoba w parze marzy o singlowanie. Ludzie są często nienasyceni. Stąd to forum

Na temat NW wiem tyle, że są chyba różne poziomy trudności, dostosowane do kondycji piechura, zatem można wybierać W górach, jak chodzi o studenckie wypady, to często spotyka się specjalne miejscówki, gdzie przyjeżdża młodzież szkolna i studenci, zwane zwyczajowo chatkami studenckimi Ceny są zwykle niższe niż w schroniskach a same chatki rozsiane są po całych Karpatach.
Z rodzicami jeździłem swego czasu, ale to tak do 16 -17. roku życia maksymalnie. Potem zaczęły się zacieśniać znajomości szkolne a na samych studiach to już się odciąłem całkowicie od towarzystwa rodziny na wakacjach, chyba, że trzeba akurat coś na działce zrobić, to wtedy bierze się łopatę czy widły i do roboty Zawsze przy tym jakiegoś grilla można zrobić, choć mało mięsa teraz jadam i okazji jeszcze mniej..

Now widzisz, znalazłaś ciekawą opcję na wyjazd, to może warto poszperać i nawiązać kontakty Nic trudnego

Czemu od razu zakładasz, że coś nie wypali i się nie wkręcisz do grupy? Więcej pozytywnego myślenia, bo to raczej tylko wyjazd grupy rówieśników i perspektywa na miłe spędzenie czasu Zapytaj, dogadaj się, jak nie z ludźmi z roku, to może z innymi studentami, albo zabierz Koleżankę Martę z tego forum
Akurat w tych górskich chatkach studenckich panuje świetny klimat, a to ktoś z gitarą przyjedzie a to w planszówki się pogra czy wieczorem ognisko rozpali. Opcji jest sporo
Głowa do góry i więcej optymizmu

Rin, tylko jest jednak różnica między ludźmi z gimnazjum a studentami Chociażby różnica w mentalności i dojrzałości pozwala jednak przewidzieć, że ludzie będący w wieku studenckim są trochę bardziej ogarnięci i wyrozumiali. Poza tym, szkolne wycieczki często są traktowane, jako przymusowe zsyłki, mimo, że niby dzieciaki uciekają od tego, czego nie lubią najbardziej: lekcji Natomiast studenci, już bardziej potrafią się dogadać, coś ich tam łączy wspólnego - słowem są to już dorośli ludzie, a nie za przeproszeniem smarkacze z gimbazy Wątpię, czy ktoś w wieku studenckim zadałby równie debilne pytanie, jak to, czemu jedziesz nie znając ludzi Poza tym, trzeba czasami wyczuć, czy ludzie Ciebie dla żartu nie podpuszczają
Dlatego, jak nie pozbędziesz się tych irracjonalnych lęków, to będziesz dalej skazana na podróżowanie z rodzicami a chyba cały czas mówisz , jakie to jest nudne..? To dlaczego nie spróbować? Mówisz, że znalazłaś fajną ofertę, dlaczego więc nie można zaryzykować, mając świadomość, ze może być naprawdę fajnie?

No, już lepiej to brzmi Może moje wypociny( i pozostałych użytkowników) coś zdziałają W każdym razie postęp jest a to już pierwszy krok do przodu
Tak, zwykle wyjazdy polegają na tym, że jednak coś się wspólnie robi, w ciągu dnia np wycieczki w terenie i poznawanie okolicy a wieczorem integracja Teraz jest najlepszy moment, żeby coś takiego chwytać! Jak Ci dają Bieszczady to jedź, możesz obczaić wcześniej jakieś info na temat tych okolic, Youtube jest dość bogaty w takie atrakcje:)

Otóż to Bywałaś na wielu takich wycieczkach i nie masz na co narzekać, wręcz przeciwnie, tak? To, jak nazwać tę jedną, która się nie udała? - wypadkiem przy pracy

To już masz wybór, skoro oferta jest większa, zawsze coś się znajdzie odpowiedniego.

Pytanie, na które mogłabym odpowiadać godzinami Ale postaram się tak w skrócie - jeśli jest to kilkudniowy wyjazd, to ogarniam nocleg i dojazd. A na miejscu to już różnie bywa, ale raczej nie robię szczegółowego planu, tylko mniej więcej się orientuję, co bym chciała robić/zobaczyć, a potem to już spontan Swoją drogą, telefon z internetem i z GPSem mam dopiero od 1,5 roku, więc wcześniej jeździłam na orientację. Albo z jakimiś mapkami, albo ludzi się pytałam o drogę (zawsze chętnie odpowiadali) itp. Nawet zdarzyła mi się taka sytuacja, że stałam z rozłożoną mapą i podszedł do mnie jakiś pan z pytaniem, czy może mi pomóc Generalnie mam podejście typu "jakoś sobie poradzę" ;p A jak jeżdżę autem, to "jakoś trafię" ;p Czyli na luzie, bez spiny. Nie wiem, czy to dobre, ale tak już mam ;p
A więc znów się wychyla mój brak profesjonalizmu w temacie, więc w sumie za bardzo Ci nie doradzę, co i jak. Ale powiem Ci, że jak nie chcesz sama wyjeżdżać, to nie namawiam na siłę. To trzeba lubić i chcieć Wycieczki w towarzystwie czy grupowe też są super Wszystkie mają swój urok i zalety

Pozdrawiam ziomków

Możesz liczyć co najwyżej na wirtualnego kopa, ale skoro tylko wirtualny to może być dość mocny? Myślę, że się przyda

Powodzenia!

Też mam takie podejscie. No jakoś to się ogarnie
Ogólnie teraz można uberem obie podjechać jak już naprawdę nie ogarniamy (o ile nie podróżujmy bez samochodu), więc te podróże w pojedynkę to już nie takie wyzwanie.