pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Zautoczyc mozna sie w piosenkarce, modelce, piłkarzu. To jest nierealne. Zakochanie jest realne- w sąsiadce lub kolezance z pracy.

Milosc to dla kazdego cos z lekka innego.
Dla mnie pojecie pracy, nudy lub bycia w czyms z powodu decyzji tylko to nie przyciaga mnie za bardzo.
Nie tylko jesli chodzi o zwiazek.
Wiem, ze cos kocham jezeli jestem ciagle w tym zakochana. W sensie, jezeli nigdy mi nie powszednieje.
Stad wiem, ze bardzo kocham mojego najlepszego przyjaciela, nadal kocham mojego bylego,kocham mojego meza i kocham moje koty i moje zainteresowania. Poniewaz zawsze, niezaleznie od tego ile lat mija to te rzeczy sa jak nowe.
Moj przyjaciel jest dzis tak samo ekscytujacy i tak samo serce mi bije i sie usmiecham kiedy go widze i moge z nim gadac 24/7 jak moglam kiedy pierwszy raz go poznalam nascie lat temu.
Nie ma takiej opcji zeby calkowicie poznac siebie samego, a co dopiero inna osobe.
Moze moje odczucia wynikaja juz z samej struktury mojego zycia. Moje zycie wyglada bardziej jak wiele pomieszanych przygod i wyzwan nizeli taka normalna codziennosc.

Krótko mówiąc potrzeba dopasowania psychicznego i fizycznego  , czyli czucia się dobrze przy kimś na poziomie umysłowym plus pociag fizyczny( i wspólne cele typu czy chcemy mieszkać razem, czy na wsi czy w mieście, czy w Polsce czy za granicą, czy chcemy dzieci czy nie chcemy itd).

Zakochanie wg WHO jest chorobą psychiczną, więc okres zdrowienia to 2 lata

Rossanko, mam po zakończeniu historii z PP refleksję i pewne doświadczenie. Tak sobie pomyślałam, że podzielę się z Tobą.
Jak wiesz, nie wyszło, pan jednak niewart jest szansy, okazał się mocno nie w porządku. Dałam sobie spokój, ale wiesz...
Coś mi to dało, jakąś dziurę w sobie chyba załatałam, choć nie pochwala się używania innych ludzi do swoich celów. Nie było to jednak planowane, po prostu gość mi się spodobał i okazał mi zainteresowanie.
Jakoś tak... poczułam, jak to jest być w dobrej relacji, cieszyć się ciepłem i bliskością.
Teraz mam poczucie, że nikt mi tego nie zabierze, że jeśli nawet zostanę nieparzysta (a kto wie, co będzie w przyszłości?), to zawsze już to "mam", przeżyłam, nadrobiłam tę lukę - przyznam uczciwie, że doskwierającą gdzieś na dnie duszy, choć nie odbierającą radości życia.
Nie czuję żalu, że się skończyło i mogę teraz już być sama bez poczucia, że ominęło mnie w życiu coś ważnego. Mam też nadzieję, że jeśli stanę kiedyś przed wyborem - wybiorę związek wartościowszy, jeszcze lepszy. Czuję spokój i jakiś rodzaj spełnienia. I czując to, nie potrzebuję już szukać nikogo - choć jeśli spotkam, to świetnie.

Ja ostatnio wpadam w taki stan, jaki miała Rossanka przy założeniu tego wątku. 30 się zbliża, nic się nie zmienia, a co ma doskwierać to doskwiera mimo przeróżnych prób, co pisałem tu i ówdzie na forum.
Błędne koło i ślepa uliczka, tak mogę skomentować swoje życie. Za dużo zła w sobie trzymam. Uciekać w zajęcia mogę, ale i tak mogę robić, ile razy mam odwracać zwrok?

Nie wiem, czy się wstrzelę w temat, ale moim zdaniem skoro mamy całą gamę uczuć i emocji, to po coś one są i nie warto ich tłumić tylko dlatego, że świat każe być cały czas radosnym i uśmiechniętym. Ważne jest, żeby stanąć przed sobą w prawdzie, być wobec siebie szczerym. Jest mi smutno? Nie będę udawać, że nie jest. Wtedy nie trzeba będzie uciekać w różne zajęcia, bo one same w sobie już ucieczką nie będą. Swoją drogą, to jest takie uwalniające - hej, ma prawo być mi w danym momencie smutno. Albo - mam prawo tęsknić za miłością, to normalne. Nietłumione będzie mijać, słabnąć. A jeśli się z czymś walczy, to siłą rzeczy się na tym skupia.

Rozumiem i fajnie, że mimo tego całą tą sytuacją Cię nie załamala  a wręcz jak to mówisz,  zalatala  coś i dzięki temu czujesz się lepiej. Mam nadzieję,  że kiedys będziesz z kimś z kim będziecie oboje szczęśliwi,  zadowoleni i ogólnie to już będzie To. Samotne życie zostaw zakonnicom  i naprawdę okropnie już starym wdowom po 80. Za młoda jesteś,  aby  być sama do końca życia.

Umajona, świetnie to powiedziałaś i bardzo mądrze: najfajniej, gdy zajęcia są po prostu zajęciami, a nie formą ucieczki przed sobą. Znam to uczucie, gdy nie pomaga ani ulubiony zwykle rower, ani zabawa z ukochanymi dziećmi z rodziny (ech, jak gryzłam wargi na boisku, by przy nich nie wyć w głos!). Z autopsji i świadomego przetestowania wiem, jestem pewna: nie ma innej drogi przez cierpienie, jak po prostu... przez cierpienie. Usiąść w kącie i wyć, cały dzień "gnić" w pościeli i nie myć garów, aż zabraknie talerzy... tak robiłam w te najgorsze dni. I w końcu przeszło... Bardzo pięknym moim wspomieniem jest, jak wyszłam w deszczowy dzień po cebulę do obiadu i przyłapałam się na tym, że uśmiecham się do ekspedientki, żartuję z dziećmi z sąsiedztwa i odkrzykuję im radośnie, że ja też kocham deszcz.
Dzisiaj nie boję się, że sobie czasem popłaczę. Wiem, że przejdzie.
Wczoraj taki gorszy dzień miałam - i też przeszło.
Z zupełnie banalnych sposobów, na doły pomaga mi zwykły odpoczynek, lenistwo. Wczoraj po pracy oznajmiłam dzieciom (upewniwszy się, że nie są głodne), że obiad będzie później. Kropnęłam się na kanapę pod kocyk, zdrzemnęłam się, a potem zrobiłam szybki obiad, wyplewiłam chwasty na działce, przerwałam buraki, rozsadziłam pomidory, wyskoczyłam rowerem na biedronkowe zakupy. I wieczorem znowu życie było piękne, choć problemy życiowe typu kasa, chory kot, makabryczny rachunek za prąd (chyba jakieś wyrównanie) i syn ze złamaną ręką - te same.

Rossanko, ani na samotność, ani na dobre towarzystwo nie jesteśmy nigdy za starzy
Nie wartościuję już tych stanów. Każdy z nich ma "zady i walety", a im więcej zbieram obserwacji, doświadczeń i przemyśleń, tym bardziej utwierdzam się w poglądzie, że życie to nasze odczucia i interpretacje.
Jak powyżej: w różne dni mogę mieć identyczne problemy, a zupełnie inne do nich nastawienie. Nauczyłam się z jednej strony nie uciekać przed gorszymi emocjami, a z drugiej - nie wyolbrzymiać ich (właśnie rozpaczliwe zaprzeczanie wyolbrzymia), dbać o siebie i swój dobry nastrój.

O rany, ale się rozgadałam. Ględoła jedna...

Bagiennik, to wszystko, co rządzi naszymi emocjami, jest bardzo złożone. Jeśli ktoś ma z tym kłopoty (a ja mam), to powinien uważnie poobserwować, w jakich okolicznościach spada mu forma. To pozwala znaleźć sposób, by sobie pomóc.
Ja już wiem, że jestem wybitnie wrażliwa na wpływ pogody (wczoraj była fatalna), że mam dwie przewlekłe choroby i to one prawdopodobnie są przyczyną tej podatności. Wiem, że mój układ nerwowy jest słabszy niż u "normalnych" ludzi, zatem łatwiej o - jak to określam - przegrzanie baterii. Wiem, że łatwiej w moim przypadku o zmęczenie i rozdrażnienie, więc muszę siebie chronić, a przy okazji i innych przed gorszą wersją Piegowatej
Kiedyś bardzo źle znosiłam te swoje słabości, obwiniałam się i czułam, się gorsza, ułomna, było mi przykro, złościłam się na siebie i wstydziłam się przed ludźmi. Z czasem, pod wpływem różnych mądrych lektur (tak, wzięłam się za siebie po rozstaniu z mężem i uważam, że ten czas singielstwa był bardzo owocny), zrozumiałam, że zamiast się biczować, powinnam się o siebie zatroszczyć.
Podobnie jak z emocjami, tak i z energią : gdy się udaje, że wszystko z nią w porządku, ona ucieka. Dziś wiem, że jeśli pozwolę sobie zwolnić obroty, odzyskam ją w dwójnasób. Czasami ktoś mi mówi, że tyle jej mam, a nie widzi, kiedy leżę jak zmięta ścierka... o nie! jak zmięta ścierka już nie - ja leżę sobie jak księżniczka i czekam, aż mi się zechce A zechce się, wiem o tym.
Każdy ma swoje sposoby na odzyskanie formy. Kontakt z przyrodą, ruch, też mi dobrze robią, uwielbiam to, ale nie wtedy, gdy mam siłę tylko leżeć.

No i podsumowując, żeby nie było tak egocentrycznie: wgląd w to wszystko, dobre traktowanie siebie bardzo pomaga w radzeniu sobie również z samotnością.

Piegowata Oczywiście się z Tobą zgadzam To wielotorowe podejście trzeba mieć na uwadze, kiedy czynniki fizyczne związane ze zdrowiem wpływają bezpośrednio na nasze samopoczucie,
trzeba się pilnować. Wiedząc co sprawia, że jesteśmy przybici, jednocześnie warto odkryć co nam może pomóc w krytycznych sytuacjach. Ja sam odpoczynek bierny stosuję w sytuacjach ekstremalnych,
kiedy opadam z sił w całkowitym znaczeniu tego słowa, jak w ostatnią sobotę po 12 godzinnej wyciecze po górach i nieprzespanej nocy

Ostatnio zauważyłem że mam podobnie. Wszystkiego mi się odechciewa i zastanawiam się po co w ogóle się jeszcze tak starać, dokształcać, szukać lepiej płatnej pracy. Ciężko oderwać myśli od wspomnień, od czasów które już nigdy nie wrócą. Też nie potrafię się zresetować tak jak kiedyś. Może to uświadamianie sobie że życie przemija i już najlepsze co mogło być za mną.

Ja sobie w takich momentach mówię, że to chwilowe i minie Przypominam sobie, że już nieraz miałam doła i to w końcu mijało, więc tym razem też tak będzie Taki chwilowy spadek formy/nastroju. Nawet jeśli ta "chwila" trwa trochę dłużej.

Nic dodać nic ująć. Sama prawda.

Taż tak potrafiłem gdy miałem 30-35 lat . Niestety jak się ma z 10 więcej to już nie jest takie proste. Ale dzięki za pocieszenie.

To nie miało być pocieszenie, tylko przebiegła taktyka ;p

Swoją drogą, czyżby więc sensem życia była miłość? Niekoniecznie między mężczyzną a kobietą. Po prostu miłość i realizowanie się w miłości? Tyle się mówi teraz o samorozwoju, pasjach, czerpaniu przyjemności z życia. A tym prawdziwym sensem jest kochać.

Jakbym się bał, że mnie ciężarówka rozjedzie, to bym z domu nie wychodził A odrobinę szaleństwa każdy w sobie ma, ja w każdym razie cieszę się ze swojego szaleństwa - jak najbardziej pozytywnego
Skoro znam swoją definicję to pół biedy

Czy próbowałem wiele razy czegoś a mimo wszystko się nie udawało? Pewnie kilka razy tak, choćby ostatnio, kiedy pandemia pokrzyżowała mi plany, ale szykuje się kolejne podejście

Co robię, by mi się chciało? Nic, po prostu wiem, że w końcu mi się zechce i przekonałam się, że jeśli sobie odpuszczę, to powrót do formy następuje szybciej niż się spodziewała. I na pewno szybciej, niż gdy się "karałam" za to swoje rozmemłanie. Niewyobrażalnie wiele energii pochłania takie samobiczowanie, które doskonale znam z autopsji. Czasem wystarczy z godzinkę się powylegiwać i ochota do życia wraca. Ja po prostu czasami potrzebuję odpocząć i tyle.
Czasem jednak okazuje się, że dzieci są głodne, działka zarosła chwastami i trzeba, mimo niechęci, ruszyć się do roboty. Wtedy - to też nauka ostatnich czasów - zabieram się z niechęcią i jakoś, wiecie, po pierwszym kwadransie wraca energia.
Po prostu kiedy mogę sobie pozwolić na uleganie swoim fanaberiom, to pozwalam, a kiedy nie - to nie.
Co do sensu życia i różnych poczynań, to niejednokrotnie powtórzyłam na forum: uważam, że to zadanie dla nas. Każdy szuka swojego miejsca i sensu w życiu. Jak sobie pościele, tak się wyśpi.
Choć nie czuję się specjalnie religijna, to zdecydowanie jestem "duchowa", wierzę, że ten świat ma sens, że ktoś lub coś mądrze nim zarządza i wie, co czyni.
Jeśli mnie spotyka coś, czego nie rozumiem, z czym trudno mi się pogodzić, wierzę, że po coś to jest, że jeśli nie teraz, to z czasem  się okaże ten sens. Chociaż katolik ze mnie żaden, to podpiszę się pod Kochanowskim: "mam obrońcę Boga, nie przyjdzie na mnie żadna straszna trwoga".
Wybaczcie patos, ale z wiekiem czuję to coraz mocniej. Starożytni to stoicyzmem nazywali, inni powiadają, że tylko spokój może nas uratować. Na jedno wychodzi, ale popatrzcie, jak stare i wciąż aktualne są te wszystkie mądrości. Niczego nowego dziś nie odkrywamy.

Mam bardzo podobnie jak Piegowata Traktuję wiele rzeczy w życiu jako coś, co się po prostu kocha i nadaje mu sens. Gdyby tak nie było, to chodziłby człowiek wiecznie załamany i przybity, gdzie żadna z czynności nie sprawia w ogóle radości

Wydaje mi się, że coś w tym jest. Mówi się o tych wszystkich rzeczach, o świetności bycia singlem, jednak moim zdaniem to wszystko na nic kiedy nie można się podzielić tym z kimś bliskim. Wiem, możecie powiedzieć, że jest rodzina, znajomi, jednak to trochę coś innego. Po prostu ciężko żyć samemu, z myślą, że wracając do domu nie ma tam nikogo, kogo byśmy interesowali. Rozwijam swoje umiejętności, staram się poprawić to co mogę w wyglądzie, sytuacji zawodowej. Jednak w perspektywie czasu nie widzę, aby to wszystko miało dać mi jakąś radość z siebie czy życia. Mógłbym się chyba zgodzić z tym stwierdzeniem, że prawdziwym sensem jest kochać. Wtedy nawet błahostki i głupoty wydają się sensowne.

No, tak, dobry związek to bliskość jedyna w swoim rodzaju. Nigdy jednak nie powiem, że poza związkiem nie  interesuję już nikogo. Nawet przed chwilą sąsiadka zapytała mnie o naszego chorego kota, z którym wczoraj byłam u weterynarza. Ot, przykład pierwszy z brzegu.

W takim razie jak wygląda Twoje życie po tej miłości? Z tego co się orientuję czytając forum, masz męża, czyli jednak da się odnaleźć podobne uczucie ponownie? Wiem, ze każda osoba jest inna i uczucia są inne, ale w takim razie jak Ci się udało pogodzić z tym, że ta poprzednia idealna miłość jest stracona?
Piegowata Wiem, że są ludzie których interesuję w jakimś stopniu, tak jak wspomniałem rodzina czy znajomi. Jednak chodzi mi o inny rodzaj zainteresowania i bliskości, a nie tego, że ktoś z grzeczności zapyta co u mnie słychać.

Nie jestem obecnie w związku i sporo czasu w życiu spędziłem jako singiel, ale jakoś nigdy nie miałam poczucia że nie jestem dla nikogo ważna. Może poza pewnym dojmującym epizodem samotności. Ale nawet wtedy miałam rodziców, więc mocno kogoś odchodziłam. Prędzej czy później zawsze spotykałam jakąś przyjaciółkę, której mogłam powierzyć bardzo osobiste myśli.

Bagiennik, trudno mi to oddać słowami, ale ja chyba po prostu wystarczam sama sobie. Bardzo lubię ludzi, chętnie się z nimi spotykam, nawet dzisiaj z rana wpadła do mnie koleżanka w drodze do pracy. Nie mam jednak poczucia bycia nieważną, nie czuję braku bycia w czyimś centrum, choć jasne, że w związku jesteśmy dla siebie na pierwszym (ale nie jedynym przecież) miejscu.
Nigdy się nie zastanawiałam nad tą kwestią, dopóki ktoś nie wspomniał o tym w jednej z naszych forumowych dyskusji.
Może mam potrzebę bycia ważną po prostu zaspokojoną? Może fakt, że w rodzinnym domu nigdy nie byłam sama (mam troje rodzeństwa, bez którego życia nie pamiętam, bo rodziliśmy się co roku), sprawia, że niebycie "pępkiem świata" jest dla mnie czymś naturalnym? Tak czy siak - chociaż swego czasu dotkliwie odczuwałam brak życia towarzyskiego, nigdy nie czułam, że jestem nieważna. W ogóle ta kwestia mnie nie zaprzątała.

Też mi się wydaje, że dużo w tym prawdy. Bycie singlem jest super, pod warunkiem, że mamy bliższych znajomych, którym możemy opowiedzieć, jak nam minął dzień, wysłuchać, jak przyjacielowi minął dzień. Nie jest to miłość, ale mamy bliski kontakt z drugim człowiekiem, więc też to można zaliczyć pod bliższą relację, bo przecież bez faceta/kobiety też da się żyć. Jednak jak ktoś jest w 100% sam, może z raz na czas widzi znajomych to wtedy niezbyt dobrze może się odbić na psychice. Czytałam kiedyś wypowiedź kobiety, która nie ma męża ani partnera, mieszka sama, koleżanki powychodził za mąż i miały inne problemy. Opisywała, jak wraca do pustego domu i gada sama ze sobą. Opowiada, jak jej minął dzień, co porabiała i o różnych tego typu rzeczach. Według mnie to bardzo smutne, ale z drugiej strony normalne, bo człowiek nie jest gatunkiem samotnika (nawet największy introwertyk potrzebuje znajomych). Miłość do rodziców, do zwierzęcia, do partnera. Wszystko to jest miłość, ale każda innego typu, co też jest ciekawe. Jednak jak mamy powyżej tych 20 lat to raczej nie zwierzamy się z problemów rodzicom tylko znajomym czy partnerowi. Dlatego powiedzenie "Nie masz znajomych, partnera, ale masz rodzinę" nie jest do końca trafne. W pewnym momencie trzeba odciąć pępowinę od rodziców. Miłość do rodziców, zwierzaka też jest piękna, ale to nie to samo, co miłość do partnera.

I co chcą się spotkać? Bo z moich (mężatych i dzieciatych) chętna jest jedna (2 razy do roku), z resztą kontakt zerowy, od lat. Stało się tak, że postanowiłam poczekać, nie inicjiwać kontaktu (bo zwykle ja dzwoniłam, pytałam co słychach, proponowałam spotkania). W rezultacie, od tamtego czasu telefon milczy jak zaklęty, żadna nie zadzwoniła ( za wyjątkiem 2, które " przypomniały spbie", ze mogę w czymś pomóc, ale zgoda, pomyślałam, dobre i to , może po tej pomocy kontakt się wznowi - nie wznowił się. I teraz wnosek, że albo mam okropny charakter, żadna nie chce ze mną już trzymać, albo rodzina tak pochłania, że od dekady nie mają czasy nawet smsa wysłać, albo miałam ch... we (za przeproszeniem przyjaźnie. Mam wrażenie, że prawdziwa przyjaźń to może być z partnerem, mężem. Reszta osob ma swoje życie. A sąsiadki - to jest rzadno zainteresowanie, to jest po prostu uprzejmość, wiem , bo mam multum sąsiadek.

Bo tego Ci nic nie zastąpi. Ale robienie czegoś co lubisz, rozwijanie umiejętności też jest dobre, bo własnie rozwijasz swoje umiejętności i uczysz się czegoś nowego. W tym wychodzisz na plus.
W temacie braku partnerki może pomóc tylko nowa partnerka, innej drogi nie ma.
A rozwijać się dalej i uczyć można też będąc w związku, to nic nie przeszkadza. Mądrali będących w udanych związkach nie słuchaj, bo jakoś oni nie palą się do rozwodów i życia w pojedynkę.
Żyj, szukaj, a może nie, nie szukaj, bo jak się szuka na siłe, to tym bardziej się nie znajduje. Jesteś młody, jak jeszcze dbasz o ciało (zw znaczeniu higiena, ubiór, wygląd), a w głowie masz poukładane to predzej czy później na jakąś trafisz, oby to było prędzej, bo szkoda Twojego czasu na lata zamartwiania.

Widzisz, u mnie wszystko się sprowadza do tego, że za nic nie mogę jakoś sobie wyobrazić, żeby brak partnera powodował u mnie poczucie, że czuję się gorszy, niepotrzebny czy wzgardzony. Tym bardziej poczucie wartości czy samoocena nie zależą od umiejętności tworzenia czy utrzymywania kontaktów towarzyskich. Zatem to stwierdzenie o "wystarczaniu samemu sobie" wydaje się być wyjaśnieniem. Gdy przytłaczająca większość ludzi czuje się znacznie lepiej z partnerem u boku, który to partner jest traktowany jako żywy i najważniejszy dowód na to, że ktoś jest wartościowym człowiekiem, ja to raczej przyjmuję, jako stan wyjściowy i nikt nie musi mi codziennie pokazywać, jak wiele dla niego znaczę czy jak bardzo jestem "cudowny". A już na pewno zbędne będzie mi udowadnianie tego w postaci różnych sposobów okazywania czułości, oddania i adoracji. Tak samo nie odczuwam potrzeby bycia w czyimś centrum uwagi ani uczucia, że jestem dla kogoś najważniejszy, nie żyje dla kogoś, tylko dla siebie. I z tego czerpię najwięcej radości. Jeśli kiedykolwiek w swoim życiu byłem przybity, zdołowany i przygnębiony to na pewno nie z powodu braku partnera. Czasami spotykam się z trochę chyba wyświechtanym i górnolotnym stwierdzeniem: " Nieważne co, gdzie i jak, ważne z kim". Otóż prezentuję dokładnie odwrotne podejście: " Nieważne z kim, ważne gdzie, co i jak Nie będę się zmuszał na siłę, że by zrobić komuś przyjemność i nie pójdę w miejsce czy nie wezmę się za coś, czego nie lubię. Jeśli mam szukać sensu życia, to na pewno nie będzie to dozgonna miłość do drugiego człowieka, bo sam jestem odrębną, samowystarczalną istotą, która może sobie sprawić sama, że życie będzie wyglądać cudownie a rachunek zysków i strat będzie cały czas przeważał po stronie zysków.

To raczej nie jest wina tego, że żadna koleżanka nie chce, tzn. może tak być, ale nie we wszystkich przypadkach. Większość jest pewnie pochłonięta rodziną: przywieźć dzieci, odwieźć, zrobić obiad, posprzątać itp. Mam jedną bliższą znajomą, która ma dziecko (wpadka, jest w moim wieku i studiuje ze mną na roku). Lubimy się, ale widzę ją na kawie nie częściej niż raz na pół roku. Z ostatniej po 3h spotkania musiała uciec, bo trzeba było dziecko odebrać z przedszkola (mąż w pracy). Sama powtarza "Musimy się spotkać", ale no ciężko się umówić. Inne koleżanki to samo- większość ma chłopaków i z nimi spędza czas, nie z koleżankami. Koleżanki dla nich to tylko dodatek. Więc to nie do końca jest nasza wina, że ktoś nie ma czasu. Niektórzy bardzo wcześnie zaczynają wchodzić w dorosłość i na studiach zamiast poznawać ludzi, spełniać marzenia, realizować pasje to już mieszkają z chłopakami/dziewczynami i reszta świata dla nich nie istnieje. Na wakacje wyjeżdżają też tylko z partnerami. A ja mam dopiero trochę ponad 20 lat i już teraz nie ma wielu znajomych, z którymi można by fajnie spędzić czas. Nie chcę nawet myśleć o tym, co będzie się działo koło 30stki. Chyba powinnam przerzucić się na facetów, bo oni może tak nie znikają z powierzchni ziemi jak tylko wejdą w związek

Dokładnie! Rossanka dobrze mówi. Przecież będąc w związku też się można realizować. Można być szczęśliwym singlem, który marzy kiedyś o związku. Jedno drugiego nie wyklucza.
I fakt, osoby w szczęśliwych związkach mogą nieświadomie mówić rzeczy, które nie do końca są prawdą, ale oni patrzą przez pryzmat związków, więc to troszkę co innego. Najważniejsze to żyć w zgodzie ze sobą. Jeśli ktoś się czuje dobrze w związku to ma prawo chcieć być w związku i gadanie o nauczeniu się życia samemu nie ma tu nic do rzeczy. Jak ktoś coś lubi lub nie to nie da się tej osoby ot tak zmienić

zależy od czasu - ja właśnie wpadłem w cykl 65 godzin pracy w tygodniu
Prawdopodobnie do połowy lipca tak będę miał. Powód niezależny ode mnie, ale robić trzeba. Czas na siebie -brak.
Nawet piwa się wolę w domu napic.

Ja nie muszę myśleć. Mózg sam to robi.
Biologii się nie oszuka. Naturalne potrzeby są.
Wręcz takie sytuacje je wzmacniają.

No, to nie wiem już... Widocznie po prostu każdy ma inaczej.
Naturalne potrzeby snu z powiek mi nie spędzają.
Psychiczne jestem w stanie sama ze sobą przepracować, a na zaspokajanie fizycznych mam niepopularny w społeczeństwie pogląd.

Może jak ktoś pracuje od godziny do godziny to faktycznie łatwiej się spotkać. Na studiach odpada środek tygodnia, bo po powrocie z uczelni trzeba się uczyć na następny dzień. Do spotkań zostają tylko weekendy, a w weekendy albo część studentów wraca do rodzin, albo właśnie do swoich drugich połówek, więc ciężko jest się tak na dobrą sprawę umówić. Raz się chciałam spotkać z 2 koleżankami z uczelni. W jeden piątek ja nie mogłam, bo miałam lekarza, w inny ona była chora, w kolejny trzeciej coś wypadło. Oczywiście wchodził w grę tylko piątek i to zaraz po zajęciach, bo potem pociąg do domu (to one wracały do domów lub do chłopaków, ja byłam gotowa spotkać się nawet w niedzielę rano). I tak co tydzień. Umawiałyśmy się w końcu chyba miesiąc. Więc nie wiem, czy dobre chęci coś tutaj pomogą.