pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Tak! To tez jest dobre.
Nie wiedzialam, ze juz nawet nie mozna powiedziec 'wies' Tak ogolnie to 'na wsi' mi sie bardzo dobrze kojarzy, pozytywnie raczej.
Z kolei mnie zabilo jak moj znajomy zostal mianowany 'menadzer goracych powierzchni' czyli po ludzku 'ten co podgrzewa i czysci toster w kawiarni'

Duzo jest na instagramie takich osob. Jest taka dziewczyna Kenna, ona kompletnie edytuje twarz i upiera sie, ze naprawde tak wyglada i jej wlosy nie sa spalone rozjasniaczem i sa magicznie zdrowsze PO rozjasnianiu niz przed
Tam jest filter ostry, a szkoda bo jest ladna dziewczyna i nie potrzeba jej dziwacznych jakis zmian.

To to niefajnie, to z naczy u mnie. Bo też miała i terapie i czytałam mądre ksiązki, ćwiczyłam jogę, okresowo brałam leki, zmieniałam myślenie, dużo rzeczy zrozumiałam, a to dziadostwo nie minęło. ALbo terapia była za słaba, albo niewłaściwa, albo to ja się za mało starałam. Co stres, to zaraz mi niedobrze, wymioty, ucisk w klatce piersiowej albo ogromna kula w gardle i trudności w nabierania tchu. Plus jednak taki, ze już nie panikuję tak bardzo jak to mam (tzn te objawy), bo wiem, że to tylko objawy i nic mi nie będzie. Psychiatra wytumaczył mi co i jak, skąd to się bierze pod względem fizycznym. Ale i tak, co większy stres, to jak na rollercoasterze wszystko wraca. Terapię zaczęłam dopiero po 30, do 30 nie wiedziałam za bardzo o co w tym wszystkim chodzi. Miałam poznawczobehawioralną. Objawy miała i jako 10 latka i nawet chyba 3 latka , 20 latka i po 30 i teraz po 40stce.Myślę, że to też zależy od przypadku, ja jestem pod tym względem "stracona", tzn TO mi nie przejdzie nigdy. Bo nie pamiętam czasu, abym tego nie miała, nie zależnie od wieku.  Co mnie wkurza, nie powiem, bo nikomu nic nie zrobiłam, byłam grzeczna a tu takie coś jak za karę. Leki mogę brać, ale to wszystko wraca po ich odstawieniu, więc nie tędy droga.

To po co ją obserwujesz?
Btw. jakie trzeba mieć kompleksy, żeby obcemu człowiekowi w internecie wmawiać, że się lepiej wie, jaki rozmiar ubrań nosi xD

Ja nie mam na mysli mechanizmow radzenia sobie, ani uspokajania sie. Ani rozmyslania.
Terapia jaka ja przeszlam to droga do intergracji z soba. W skrocie terapie opisalabym tak:
Najpierw wyjecie gory lodowej z wody i zobaczenie, ze siedze na tronie zrobionym z klamstw.
Pozniej rozpad WSZYSTKIEGO wszystkich ambicji, marzen, wiezi rodzinnych, wszystkich fundamentalnych wierzen.
Pozniej kompletna obojetnosc na wszystko.
Pozniej rosnaca rozpacz. Najgorsza jaka kiedykolwiek czulam w zyciu.
Pozniej wyjecie z siebie najbrzydszej, najbardziej niechcianej, najbardziej znienawidzonej, najbardziej ukrytej brudnej czesci i wziecie sie z nia za leb.
Ciagle skakanie miedzy starym zyciem i nowymi ruinami.
Ogolnie uczucie jakby sie bylo opetanym przez szatana i rzygalo sie smola przez rok conajmniej.

Nie terapia na zasadzie: Jak sobie poradzic zeby sie nie czuc tak?
Raczej: Wyjme wszystkie ukryte koszmary, pozbede sie wlasnej wartosci i zrealizuje wszystkie leki i zobaczymy co zostanie?

Zaczela sie terapia od interpretacji snow, rozpoznania moich symboli, a pozniej doslownie zaczelo sie to toczyc jak kula sniegowa wszystko.
Rozpoznalam wlasne tabu i inne rzeczy, ktore kryja sie w codziennych sprawach.
Jedna z wielkich pomocy w mojej wlasnej terapii byla Annalise Michel. Nie tylko zainspirowala moje wlasne wyleczenie. Jednak to co mowisz o sobie jest prawda, jezeli mowisz, ze jest za pozno to jest. Nie wiem czy wiesz, ale paru pionierow psychiatrii i psychoanalizy zaczelo jako totalnie 'psychiczni', tak z halucynacjami, powyginani w opetanych pozycjach albo wymiotujacych przy kazdym slowie?
Prawda jest taka, ze czlowiek moze miec epizod nawet bardzo ciezki i nadal pozniej moze wyzdrowiec. Moze nawet slyszec glosy i miec przerozne dziwne jazdy.

Po tym co mowisz nie dziwi mnie, ze nie mozesz sie wyleczyc. I nie ma to zwiazku wielkiego z metoda,a juz predzej z Twoim podejsciem. Brzmisz jak gdybys nie chciala tej choroby swiadomie, ale chciala ja podswiadomie.
Moze dlatego, ze nie chcesz sie rozczarowac. Z drugiej strony skoro masz takie cisnienie na wyleczenie to ciezko to ogarnac.
Ja nie mialam cisnienia na wyleczenie, ja mialam ciekawosc. Ciekawosc to jest sposob na wyleczenie.

Tak swoja droga to znam te objawy i wiem, ze sa meczace. Sama stracilam chwilowo wzrok ze stresu.

Ja zgadzam sie z ta definicja nerwicy:
Jung’s view was that an outbreak of neurosis is purposeful, an opportunity to become conscious of who we are as opposed to who we think we are. By working through the symptoms that invariably accompany neurosis – anxiety, fear, depression, guilt and particularly conflict – we become aware of our limitations and discover our true strengths.
In many cases we have to say, “Thank heaven he could make up his mind to be neurotic.” Neurosis is really an attempt at self-cure. … It is an attempt of the self-regulating psychic system to restore the balance, in no way different from the function of dreams – only rather more forceful and drastic.
I myself have known more than one person who owed his entire usefulness and reason for existence to a neurosis, which prevented all the worst follies in his life and forced him to a mode of living that developed his valuable potentialities. These might have been stifled had not the neurosis, with iron grip, held him to the place where he belonged.
Neuroses, like all illnesses, are symptoms of maladjustment. Because of some obstacle – a constitutional weakness or defect, wrong education, bad experiences, an unsuitable attitude, etc. – one shrinks from the difficulties which life brings and thus finds oneself back in the world of the infant. The unconscious compensates this regression by producing symbols which, when understood objectively, that is, by means of comparative research, reactivate general ideas that underlie all such natural systems of thought.

Dlatego wlasnie ja widzialam nerwice jako szanse, objaw raczej niz chorobe. I u mnie te powody byly dokladnie takie. Nerwica byla jak noz wbity w serce. Zatrzymywala serce, ale z drugiej strony to utrzymywala mnie przy zyciu bo nie czulam, ze sie wykrwawiam. Taka bylam ani to zywa, ani to martwa.
Jednak ja zawsze bylam na drodze ku wyleczeniu, nawet jako dziecko dlatego, ze ja mam bardzo specyficzne zainteresowania, obsesje i sny. Mozna powiedziec, ze klucz mialam w reku.

Misinx  To juz nawet nie LGBT jest, a juz bardziej tzw 'sjws' Bo przeciez teraz lesbijki tez dostaja po dupie i nazywaja je fetyszystkami genitaliow. Dlaczego? Bo jezeli sie nie godza na seks z transkobieta (jesli ma penisa) to znaczy, ze sa zle. Tez teraz non binary rzadza.
Gejom tez sie dostaje. Ogolnie to ja mam znajomych trans, gejow i lesbijki.
Powiem Ci, ze wiele osob trans martwi sie, ze tamci aktywisci zwroca ludzi przeciwko nim  bo robia z nich dziwadla.
Taka jest prawda, juz kazdego to meczy ta cenzura i zakazy i nawet wizyty policji bo sie powiedzialo 'on', a nie  'ona'. Prace mozna stracic. Nawet przez to co tutaj napisalam ktos inny moglby stracic prace.

Zeby troche rozjasnic te ciemne chmury tematu nerwicy to musze powiedziec, ze dzis sie tak usmialam.
Ojczym mojego meza jest takim... No, powiedzialabym wrecz idiota.
On mysli, ze bedzie wynalazca i miliony zarobi. I ma wspanialy pomysl na to 'silnik, ktory bedzie chodzil na wode'
Oczywiscie to mnie smieszy bo wiem, ze sposob w jaki on chce zeby w silniku z wody oddziel sie hydrogen jest wbrew prawom termodynamiki.
I samochod zaden nie pojedzie bo to tak nie dziala.
Z kolei nie to mnie tak rozsmieszylo, ale jego inny genialny wynalazek stulecia. Szampon przeciw wypadaniu wlosow.
Zrobil szampon, sam w domu z keczupu, jajek chyba i jakis tam innych takich wlasnie rzeczy. Cuchnacy i po prostu obrzydliwy i to probowal sprzedac salonom fryzjerskim.
Moja tesciowa powiedziala, ze u siebie w aptece tego nie sprzeda i on stwierdzil, ze jest zazdrosna zwyczajnie.
Ten szampon to kolejny wynalazek po WIELU. Od wykopywania skarbu zakopanego w czasie rewolucji po maszynke rozmiaru dlugopisu co wykrywa z krwi wszystkiego choroby.

Kochani. Milego dnia dla was i szczesliwego dnia dziecka!
Ja dzis bede swietowac pluskajac sie w balii w ogrodzie, piekac pizze i ogladajac 'The Great'.

Ale nasmęciłam wczoraj ;p
Zmieniając więc temat - są tu fanki "Ani z Zielonego Wzgorza"? Od kilku dni czytam "Maryle z Zielonego Wzgórza " Wypatrzyłam ją na wystawie w księgarni i musiałam mieć

Winter czy ja dobrze pamiętam, że Ty pracujesz w Meksyku ? Meksyk mi się jawił jednak jako bardzo katolicki i przez to bardziej tradycjonalny, ale ja może mam całkowicie mylne pojęcie. Ludzie, którzy robią takie zadymy jak piszesz, to tak naprawdę robią sami przeciwko sobie. Stara zasada mówi, że im "wahadło" odchyla się za bardzo w jedną stronę, to potem wraca też mocno w drugą stronę.

Mi osobiście bardzo się ten pomysł spodobał, żeby napisać książkę o młodości Maryli. Jak by nie było, to przecież singielka ;p Choć miała swoją młodzieńczą, odwzajemnioną miłość Jestem dopiero w połowie, więc jeszcze nie wiem, o co się poprztykali z Jankiem i dlaczego im nie wyszło, ale faktem jest, że Maryla nigdy nie wyszła za mąż. W sumie rzadko to się zdarza w książkach/filmach. Zwykle wybiera się inne zakończenia.

A ja Ci powiem, że dobrze zrobiłaś. i serio mówię. Przynajmniej będziesz miała co wspominać na starość. o, potraktuj to jako przygodę, z drewna nie jesteś. A  jego zdaniem to się nie przejmuj, on chciał tylko przyjem,ności i też miał do tego prawo, co nie znaczy z automatu, że jesteś do niczego, fatalna i bez wartości jako partnerka. Zapomnij o nim i tyle.
Ale podobał Ci się przynajmniej i na siłę niczego nie zrobiłaś, w znaczeniu, ze nie był jakimś ropuchem czy coś. Bardzo dobrze zrobiłaś. Najlepiej jak jest miłośc i porządanie w pakiecie, ale jak jest samo pożądanie, to też można skorzystać tylko trzeba uważać, aby się nie zakochać od razu, no i z dala od żonatych, pamiętaj, żonaty jest niewidzialny.

Winter - tak coś w tym stylu czuję, że jak wyjmę nóż z serca (który co prawda utrudnia mi życie), to się rozpadnę, więc paradoksalnie on musi tam tkwić. Nie wiem, jak jest żyć bez tego, nie mam porównania więc chyba dlatego ciężko mi się tego pozbyć.  Mam znajomego, który ourodzenia nie chodzi. Dla niego to normalne. Jakby teraz medycyna była na takim poziomie, że mógłby chodzić, to chyba szczęście przesłoniłoby przerażenie, bo on nigdy tego nie robił, nie wie jak to jest chodzić. Ja nie wiem, jak to jest nie mieć nerwicy. Ciężko to wytłumaczyć.

Piegowata, mam nadzieję, ze kiedyś będziesz z kimś, szczęśliwa, tak  "na długo", wiem wiem, dobrze Ci samej i nie szukasz, ale pewnego dnia kto wie?

Rossanko, o zgrozo na wspomnienie miłych chwil się do siebie uśmiecham Pewnie potraktowałabym to jako fajną przygodę, wspomnienia, gdyby nie to, że potem odstawił takie akcje, o których nawet anonimowo nie chcę pisać...
Bagiennik, tu nie chodzi o to, że odrzucił mnie jako dziewczynę, w której można się zakochać. Tym bym się aż tak nie przejmowała, bo tak po prostu bywa. Pewnie jako facet tego nie zrozumiesz, ale dla mnie, jako kobiety, jest to bardzo upokarzające dowiedzieć się, że najchętniej widziałby mnie w roli panienki na telefon... Zresztą to i tak nie wszystko.

To ja nie mogłam przebrnąć przez pilota Pirxa i przez hobbita ;p
Natomiast poza lekturami zaczytywałam się w książkach Edmunda Niziurskiego i, dla odmiany, Krystyny Siesickiej A później przyszła pora na Jeżycjadę

Ja nie pracuje w miejscu konkretnym. Znaczy, nie pracuje w Meksyku i tak w rzeczywistosci mam zero wspolnego z Meksykiem na zasadzie takiej, ze teraz cale moje zycie to pisanie i online zajmowanie sie. Jestem fizycznie tutaj, ale moje zycie i tak toczy sie gdzie indziej.
Zreszta ja nie stracilabym pracy bo jestem wolnym strzelcem. Z kolei inni na moim miejscu tak.
W przyszlosci mysle o wykladaniu na uni, ale wtedy to juz moze sie skonczyc ta poprawnosc.

Wiesz Umajona, tutaj chodzi trochę o zmianę myślenia, żeby nie stwierdzać, że singielstwo to koniec świata i żeby z tego powodu nie siedzieć w domu i nie ryczeć w poduszkę całymi dniami tylko realizować się inaczej.
Ja mam trochę koleżanek, które są blisko 30tki i nigdy nie miały nikogo, bo nie mają takiej potrzeby. Spełniają się zawidowo, mają ogromne grono znajomych, zawsze znajdzie się ktoś do pojechania na wczasy czy do pójścia na spacer.

Czasy się zmieniają i brak faceta nie jest ujmą na honorze. W związki wchodzą ludzie i po 40 albo po 50tce i też są szczęśliwi. Tylko oni najczęściej zaliczyli ten zwrot myślenia, który sprawił, że przestali być związkowymi desperatami, a skupili się na swoim życiu. Nie mówię, że każda singielka po 50tce znajdzie faceta, bo tak też nie jest, ale z drugiej strony uważam, że jak się aktywnie szuka i jest się przygotowanym.na serię niepowodzeń, dziwnych ludzi, propozycji seksu i odsiewania tych, którzy się nie nadają, to w końcu się znajdzie kogoś, kto do nas pasuje.

Znajomy szukał na tinderze aktywnie 2 lata zanim znalazł

Loka, Piegowata I to właśnie mi się podoba, takie podejście jest chyba najzdrowsze. Zbyt dużo ludzi odczuwa swego rodzaju barki czy kalectwo, będąc singlami, przez co wszystkie pozostałe aspekty życia przestają mieć sens. Osobiście mam bardzo podobne odczucia, jak znajome Loki, nie widzę żadnego/żadnych braków w swoim życiu, które by mi przeszkadzały czy przez które moje życie miałoby być mniej wartościowe. A racji tego, że tychże braków nie odczuwam nie widzę powodu, żeby robić wszystko, aby je uzupełniać. Czasami na spokojnie, jak się zastanowię, to stwierdzam, że poza sukcesem zawodowym i ciekawym życiem, nie potrzebuje nic więcej. Przy znajomych czy nawet na ulicy, ludzie trzymający się za ręce czy okazujący sobie uczucia nie robią na mnie wrażenia. Ludzie zbyt często ulegają też presji otoczenia i czasami wpadają w pułapkę, że koniecznie trzeba mieć przy sobie kogoś, żeby czuć się szczęśliwym. Również, jeśli człowiek nie zakłada od razu, że mu się uda, jest świadomy, że można się pomylić, co do drugiej osoby, to inaczej się patrzy na kwestię związków.

Ty tak masz  a ktoś może mieć inaczej. Ktos może się dziwić, że druga osoba jest zrozpaczona, bo nie została aktorem, bo aktorstwo to jest coś, co kocha, podczas gdy dla pierwszej osoby, to nie będzie ważne. Ten kto nigdy nie chciał mieć dzieci nie zrozumie gdy rozpacza osoba, która chciała je mieć, a okazała się bezpłodna.  Obydwie strony mają swoje racje i obydwie nie powinny się do nich nawzajem przekonywać, bo to bez sensu.

Dokładnie o to chodzi, chyba rozumiemy się bez słów...

Bagiennik, super, że Tobie jest fajnie i nie potrzebujesz nic więcej. Ja jednak bym chciała spotkać miłość. I nie wstydzę się tego, choć trzeba pokazywać światu, jaką to się jest och i ach szczęśliwą bez mężczyzny. I na pewno nie dlatego marzę o miłości, że jest presja ze strony otoczenia ;p Tylko dlatego, że chcę.

Loka, pogodzić się z tym, co od nas nie zależy, to jedno. Ale wmawianie komuś, że jego marzenia o miłości są bez sensu i świadczą o jakichś brakach, to drugie. Nikt nie powie kobiecie, która nie może mieć dziecka, że po co jej dziecko.

To całkiem inna rzecz. Gdy dajmy na to ktoś  (już drastycznie niech bedzie), ma usunięte jajniki.  Wiadomo, że nie będzie mieć dzieci.  Logiczne. Naturalnie, że będzie rozpaczal,  ale fizycznie nie będzie możliwe macierzyństwo,  więc ludzki umysł powoli, ale to sobie przyswoi. A np Umajona, tak naprawdę nie wie, czy będzie w związku.  Może tak, może nie.  Drogi ma dwie, więc po co ma się pogodzić z tym, że nigdy nie będzie w związku,  jak może będzie?
W pierwszym przypadku  gdy z powodow fizycznych posiadanie dzieci jest nie możliwe,  korzystne jest pogodzenie się z tym. Ale w przypadku jak nie wiadomo?To tak, jakby całkiem zdrowa 30 letnia kobieta,miała się pogodzić,  że nigdy nie będzie miała dzieci, bez sensu, bo to nie wiadomo.

Ale to nie jest ważne Ważne jest to, że każdą wolną chwilę, czy powszechnie zwane siły, środki i energię życiową mogę włożyć  w SIEBIE i w SWÓJ samorozwój, nie oglądać się na nikogo i na nic,
czerpać z życia ile się da. Wszystko, co ludzie będący w związkach poświęcają drugiej osobie, mogę dać sobie. Zatem pytanie nie co, ale ile mogę zachować dla siebie. Zamiast jeździć na tym rowerze
powiedzmy te kilka godzin dziennie, mogę zawsze pojeździć dłużej, bo nikt mi nie będzie suszyć głowy i czekać z pretensjami w domu, że nie poświęcam mu wystarczająco dużo czasu.
Może trochę zniekształcony przykład, ale dość mocno obrazuje to, o co mi chodzi.

U mnie to jest dokładnie tak. Mam 28 lat i nie wiadomi czy będę mogła mieć dzieci. Mam duże wahania hormonów i ciężko jest je ustabilizować. Jest taka możliwość, że zbyt długi czas z wysokimi poziomami sprawił, że nie zajdę w ciążę. Sprawa jest nie do sprawdzenia tak naprawdę. Przynajmniej dopóki nie zacznę się starać o dziecko. Niemniej byłam w sytuacji, w której lekarz powiedział, ze prawdopodobnie to się nie uda.
Więc można powiedzieć, że jednak jest to analogiczna sytuacja do osoby, która jakieś szanse na związek ciągle ma, ale do tej pory się nie udawało.

Ja poświęciłam czas na przemyślenie mojej postawy na wypadek obu scenariuszy. Jednego, w którym się uda i jednego, w którym się nie uda. Pomyślałam, co będę robić w życiu w kazdym z nich i jakie rzeczy będą dla mnie priorytetami.

Zadziwiająco dla mnie, ten scenariusz z brakiem dzieci jest dla mnie nawet bardziej atrakcyjny, chociaż po ślubie przestaniemy się zabezpieczać i zobaczymy jak będzie.

No właśnie ;p
Bagiennik, żadna z nas nie marzy o niewolnictwie, tylko o normalnej zdrowej relacji z drugą osobą. A podobno takie istnieją i są możliwe...

Loka, nie powiem Ci, że znam ileś dziewczyn, które są szczęśliwe bez macierzyństwa. Co więcej, sama póki co nie mam jeszcze instynktu macierzyńskiego, a mimo to nie powiem Ci, że po co Ci dziecko i że Twoje marzenia to przesada. Nie powiem Ci, że bez dziecka możesz się rozwijać, realizować, masz więcej czasu dla siebie, mniej problemów i obowiązków, no i nikt Ci nie płacze po nocach. Nie powiem Ci, że zdrowe emocjonalnie osoby są tak szczęśliwe same ze sobą, że nawet przez myśl im nie przechodzi, że fajnie byłoby być mamą, mieć dziecko...
Mam nadzieję i życzę Ci, że Twoje marzenie się spełni A jeśli nie, to że mimo to będziesz umiała być szczęśliwa.

Moim zdaniem nic nie można zrobić,  bo w życiu są różne jakby obszary. No obszar pracy, obszar macierzyństwa,  obszar zwiazkowy, obszar pieniężny,  obszar koleżeński. Żaden z nich nie zastąpi innego. Masz kiepska pracę to nA nią nie wpłynie fakt, że masz super koleżanki.  Nie masz dzieci,  obszar pieniężny nie zastąpi ci ich. Jesteś w super związku,  ale mało zarabiasz-związek nie ma na to wpływu.  Jedynie co można zrobić,  to przyjąć,  że jest jak jest, że np nie ma się tych dzieci . A co przyszłość pokaże to już jedną wielką niewiadoma, korony  też nikt nie przewidział.

Zawsze  tak miałeś,  czy się sparzyles  w przeszłości na relacji?

Niekoniecznie. Bo jeden obszar może być większy od innego. To jest kwestia pracowania nad swoimi przekonaniami.

Poza tym to my kreujemy nasze życie. Jak nie podoba mi się coś to to coś zmieniam. Większość rzeczy jesteśmy w stanie zmienić.

Jak się człowiek parę razy sparzy, to się trochę zahartuje.  Trochę głupio rezygnować po jednym razie.
Loka- na pracę,  czy swój wygląd,  czy hobby masz wpływ ale na relacje nie zawsze.  Np mój ex zwiazek,  mogłam na rzęsach stawać,  a uslyszalam  sajonara,  więc tak zupełnie wszystko od nas nie zależy.

Hmm, ciężko się jednak dogadać w tych kwestiach osobom mającym tak odmienne podejście W takim razie spróbuję po raz ostatni: to nie kwestia odporności na ciosy, spowodowane niepowodzeniami w związkach czy odpuszczania lub nadziei na zmianę. To kwestia świadomego wyboru i rezygnacji, odstawienia czegoś na bok , przedłożenia jednych spraw nad inne. Dochodzisz do wniosku, że nie będziesz przez coś przechodzić i się pakować w relację, nie dlatego, że boisz się odrzucenia czy bliskości, tylko NIE ODCZUWASZ potrzeb, jakie zazwyczaj ludziom daje związek. Ktoś może powiedzieć, że to lęk, ale wolałbym określenie "niechęć" czy "zdegustowanie" do pewnych kwestii związanych z bliskimi relacjami. To coś na zasadzie unikania nieprzyjemnych rzeczy: jeśli za czymś nie przepadasz, starasz się trzymać od tego z daleka. Pewnie gdybym odczuwał takie potrzeby, jak wiele osób tutaj, to pisałbym podobnie i szukałbym rozwiązania.

Tylko to też zależy od ludzi. Nawet desperat może wybrzydzać wbrew pozorom. Jeden będzie chciał być tak bardzo w związku, że weźmie rudego średniego i będzie miał gdzieś, że nic nie czuje, bo będzie liczył się związek, ale są też tacy, którzy poniżej wymarzonego wysokiego blondyna nie zejdą i będą woleli być sami niz z kimś, kto im się nie podoba, ale dalej będą zdesperowani

Dokładnie. Nie ma dobrego wyjścia z sytuacji.
W pierwszym przypadku osoba, na której nam nie zależy będzie nas tylko wkurzać, więc już pomijam, że ranimy i oszukujemy tą osobę, to wykańczamy siebie samego przy okazji.
A drugi będzie chodził sfrustrowany. Będzie obniżał powoli próg, ale mam teorię, że jak ktoś ma mieć pecha w miłości to będzie miał i choćby się bardzo starał to raczej nie wyjdzie

A to ja od zawsze wolałam być sama, niż z kimś, na kim mi nie zależy.
Zresztą moim marzeniem nie jest status związku czy druga osoba obok do pary, tylko odwzajemnione zakochanie A potem może coś więcej... Narazie o tym "więcej" nie myślę.

Dokładnie. Niektórzy (znam takich osobiście) wiążą się z kimś, tylko dla "szpanu" posiadania statusu w związku, albo po prostu nie potrafią żyć samemu.
A przecież męczymy tylko siebie i ranimy i oszukujemy drugą osobę.
Odwzajemniona miłość natomiast na pewno jest niesamowita

Romans? Byłam przeciwniczką, ale dziś chyba już tak radykalna nie jestem.
Na pewno jednak jestem za obopólną uczciwością i niekrzywdzeniem innych.
Może wdałabym się w romans (może!), ale bez zwodzenia, że to wielka miłość i bez żadnych stałych partnerów w tle.
Ponieważ jednak marzy mi się coś na dłuższy dystans, romansu z premedytacją wolę unikać.

Przyznam szczerze, że nie mam pojęcia, jak można tego nie rozróżnić, ale fakt, to chyba trzeba się wiele razy zauroczyć albo zakochać, chociaż wydaje mi się, że nie jest to trudne do rozróżnienia

Kiedyś usłyszałam zdanie że miłość to akt woli, pewna decyzja. Same uczucia są zmienne, więc nie wystarczą.