pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

To ja bym tak mogła bardzo długo... Oczywiście nie z każdym (wbrew pozorom jestem strrrasznie niedotykalska), tylko z kimś, w kim jestem zakochana. Przez krótką chwilę miałam okazję tego doświadczyć i było to bardzo piękne... Tęsknię za tym A gdyby to było odwzajemnione zakochanie, to aż sobie nie umiem wyobrazić, jak by było nieziemsko

No tak, nie mówię, że wokół mnie nie ma facetów, tylko jest ich mało. A jak są to nie podobają mi się. Lubię wysokich, dobrze zbudowanych facetów. Jestem wysportowana, nie jestem zbyt wysoka ani duża (170cm, około 52 kg obecnie), a i tak mam problem ze znalezieniem kogoś większej postury. I ja nie mówię, że ma to być ktoś z siłowni z kupą mięśni. Może być nawet facet, który ma oponkę na brzuchu, ale jest wysoki, ma szerokie ramiona- to mi się podoba. Wokół mnie same chłopaki, którzy są po prostu malutcy: niscy (ale na wzrost nie ma wpływu, to wiem), wąskie ramionka, nóżki jak zapałki, na których bezwładnie wiszą spodnie, drobna budowa ciała. Podobałam się wielu takim chłopakom, próbowałam się do nich przekonać, ale nic z tego. Po prostu tacy nie podobają mi się. W rodzinie praktycznie wszyscy faceci: tata, bracia taty, dziadkowie, kuzyni, wszyscy są dobrze zbudowani, dlatego ja nie jestem nawet przyzwyczajona do tego typu facetów. Nie podobają mi się po prostu. Nie mówię tego głośno, bo boję się hejtu, ale no tak uważam. Czy jest sens wiązać się z kimś, kto nam się nie podoba?

Dokładnie. W takich przypadkach łatwo o friendzone

Dokładnie. Plus tylko zajmuje się miejsce komuś, kto być może chciał to studiować. No ale koleżance się udało, ma faceta. Chociaż słyszałam od znajomej o podobnym przypadku, że laska poszła na 1 rok studiów na politechnikę, żeby znaleźć chłopaka, znalazła. Studia potem rzuciła, on też i na końcu się rozstali, więc nie ma tutaj żadnej gwarancji

Ale to jest złe? Mnie właśnie fascynują takie pierwsze miłości. Przeważnie to dotyczy ludzi w wieku szkolnym- licealistów. Nie widzą świata poza sobą, są jeszcze młodzi, więc nie patrzą na świat tak jak dorośli, cieszą się chwilą, beztroską. Najważniejsza jest druga osoba....wiadomo, to pierwsza, szczenięca miłość, ale weddług mnie to piękne
Może tak uważam dlatego, że ja zawsze o takiej marzyłam, a nie miałam tego szczęścia, by doświadczyć? Nie wiem, ale zawsze mi się wydawało, że pierwsza miłość w tym wieku jest jak najbardziej wskazana.

A to prawda. Jest wiele takich twardych ludzi, indywidualistów, a tu nagle trafi się im miłość ich życia i natychmiast się żenią/wychodzą za mąż.

Haha mam to samo. Bardzo nie lubię się przytulać, nawet na powitanie czy pożegnanie, ale jak mi się ktoś spodoba, albo jak się zakocham to aż mnie ciągnie do tej osoby. Ja niestety chłopaka nie miałam tego, którego bym chciała. Wielu, którym ja się podobałam dawałam szansę, ale przytulanie z nimi wręcz mnie brzydziło, więc urywałam kontakt. Ale jak się zakochałam, to popłynęłam. Była sytuacja, że przyszedł mi sms z pozytywną dla mnie wiadomością (mój dziadek przeżył trudną operację) i wręcz rzuciłam się na chłopaka, który mi się podobał i przytuliłam go, bo stał akurat z boku i nawet pytał, co u dziadka słychać. Czułam się wspaniale. Dopiero potem do mnie dotarło, co zrobiłam, bo było to przed wykładem i stało wokół nas z kilkanaście osób. Chociaż zdrowie dziadka było najważniejsze, więc nie przejęłam się zdaniem innych. No niestety z chłopakiem nie wyszło, no trudno, ale fakt, że nawet krótkie przytulanie było bardzo przyjemne

Wiesz, tu chyba nie chodzi nawet o zmienianie kogoś na siłę. Podejrzewam, że dziewczynom chodziło też o to, że nie spotkałeś właściwej osoby. Bo faktycznie, lepiej żyć samemu, niż z kimś na siłę i popieram taką postawę
Tylko nie zarzekaj się, że nigdy nie będziesz nikogo miał. Być może trafi się kiedyś TA wyjątkowa kobieta, tylko jeszcze o niej nie wiesz
Bycie w związku czy nie nie jest złe, tylko trzeba być szczęśliwym. I nikt Ci tu nie każe na siłę zmieniać stanu cywilnego
To tylko była sugestia, że w związku też można być szczęśliwym, że związek to nie więzienie ani ograniczenia. No chyba, że to toksyczny związek, ale mowa tu o zdrowej miłości

Przypadkiem nie zazdrościsz młodym? W końcu Ty nie masz, i nie będziesz miał, takich doświadczeń?

Hihi, zabrzmiało to, jakbyś był sędziwym staruszkiem

Staruszkiem się nie czuję, ale będąc w wieku 33 lat, ludzie w wieku poniżej 20 lat są dla mnie dziećmi, tego ukryć się nie da Poza tym wartości czy priorytety się zmieniają między wiekiem nastoletnim a dorosłością, więc ciężko patrzeć w tym wieku na to, co jest ciekawe w wieku lat kilkunastu..
EDIT: Znerx Ja byłem akurat z kuzynką, bo studniówka naprawdę nie była moim priorytetem A do tego dochodziła konieczność zachowania trzeźwości i stabilności, bo na drugi dzień rano musiałem się stawić w WKU

Wiesz, ja w swojej wypowiedzi zaznaczyłam, że na wzrost nie mamy wpływu, więc nie mogę się o to czepiać, wysoki jest spoko, ale sama osobiście się zakochałam w chłopaku, który miał taki sam wzrost co ja- 169 cm, więc nie ma reguły (przynajmniej u mnie), ale nie był chudy, był bardzo proporcjonalny. Nie bałam się, że jak wyjdzie w wietrzny dzień to go zdmuchnie haha
A 173 cm to wcale nie jest mało. Średnio wzrostu u kobiet to 162 cm (jeśli dobrze pamiętam), więc nie masz na co narzekać
Byle tylko być zadbanym, nie mieć nóg z galarety (żeby nie było- u dziewczyn też tego nie lubię) i będzie super

Nie no rozumiem i w sumie to się zgodzę. Nie można nazwać tego wielką miłością, ale to pierwsza miłość, której się nigdy nie zapomni, pierwszy pocałunek, pierwszy seks...co innego, gdy przeżywasz to mając 17-19 lat, a inaczej to przeżywasz mając lat 25. Ja mam lat ile mam i wolałabym patrzeć z zaślepieniem w tą pierwszą miłość w wieku lat nastu niż teraz uczyć się wszystkiego od początku

Wiem, że nie do mnie pytanie, ale bardzo mnie kusi. Ja np. zazdroszczę. Całe liceum to była dla mnie nauka i nauka. Nie było żadnej pierwszej miłości i bardzo zazdroszczę licealistom, że coś takiego przeżyli. To jest jakieś doświadczenie w życiu, potem inaczej wchodzisz w świat dorosły. Uczysz się relacji jako młodsza osoba, uczysz się okazywać uczucia. To jest na prawdę cenne doświadczenie. Ja w wieku lat 17-18 byłam gotowa na pierwszy poważniejszy związek, ale nie miałam szczęścia w miłości. Teraz mam 23 lata i jestem już bardziej zamknięta na te sprawy. Nawet nie bardzo lubię, gdy mnie ktoś dotyka. Nie umiem flirtować, nie całowałam się nigdy, o seksie nie wspomnę (chociaż wielu kolesi chciało mnie przelecieć, ale nie byłam zainteresowana nigdy jednorazowymi numerkami). Jestem przez to bardziej zamknięta na ludzi. Niestety tak jest, że im jesteśmy młodsi tym lepiej nam do głowy wchodzą pewne rzeczy- tak mówił mój profesor od fizjologii na uczelni. I to prawda. Jak zaczniesz się uczyć angielskiego w szkole to pójdzie łatwiej, jak masz 40 lat to zdecydowanie gorzej. Co prawda ja nadal jestem młoda i niby mam czas, ale czas leci prędko, a ja od tylu lat liczę, że w końcu kogoś znajdę i z roku na rok jest coraz gorzej. Ja nie mówię, że chcę mieć męża i dzieci od razu. Nie. Chcę mieć tylko chłopka, nawet, gdybym miała się z nim potem rozstać. To też doświadczenie, przeżycie, wspomnienia

Dokładnie. To już podchodzi nawet pod desperację. Poza tym nawet gdy kogoś kochamy istnieje jakaś szansa, że ktoś inny wpadnie nam w oko, a jak ktoś nam się zupełnie nie podoba, a my się z tą osobą zwiążemy to tak na prawdę jest nawet brak szacunku do tej osoby

Ja wyznaję zasadę, że ktoś ma być nie niższy ode mnie i już będzie dobrze, chociaż fakt, że najbardziej komfortowo się czuję przy wyższych chłopakach, ale jak to mówią miłość jest ślepa, rok temu dałabym się pokroić za chłopaka mojego, niezbyt wysokiego wzrostu, a na chłopaku bardzo mi zależało, także to, co dziewczyny mówią, że lubią, a to, w kim się zakochają to też co innego.
I to prawda. Nie ma aż tylu bardzo wysokich kobiet
Gdzieś czytałam, że średni wzrost wśród kobiet to 162 cm. Ja mam 169 i dla mnie chłopak 170 jest przeciętny, ale mam sporo koleżanek 155 cm, więc dla nich taki 170 będzie ideałem, więc pojęcie "zbyt niski" czy "zbyt wysoki" to tylko kwestia perspektywy. Ja najbardziej komfortowo się czuję przy facetach około 182-185 cm, ale to nie znaczy, że takich mających 5cm mniej skreślam. A przy takich powyżej 190 czuję się już dziwnie, ale to też nie znaczy, że ich skreślam. Jak na kimś nam zależy to wzrost nie jest najważniejszy, przynajmniej dla mnie, bo do budowy ciała nie mogę się przyzwyczaić, bo ja jako dziewczyna jestem szczupła, ale mam kobiece kształty i średnio mi się podobają faceci, którzy wyglądają jak patyczaki, ale to tylko mój gust. Wiele koleżanek ma takich chłopaków i nie narzekają

To się nazywa ektomorficzna budowa ciała. Ektomorficy mogą dużo jeść, dużo ćwiczyć, a i tak będą jak patyki. Mezomorficy mają rozbudowaną tkankę mięśniową. Endomorficy mają więcej tłuszczyku. Jednak to nie jest powiedziane, że się nie da. Trzeba włożyć więcej wysiłku, ale no to trzeba chcieć. Ja jestem endomorfikiem, ale całe życie byłam aktywna fizycznie, więc udało mi się zbudować mięśnie, dlatego jestem trochę krytyczna na tym punkcie, bo wiem, że jest to możliwe, tylko trzeba chcieć

No tak, tacy ludzie też są. Co prawda nie znam zbyt wielu takich facetów, ale mam wiele bardzo ładnych koleżanek, które nie wierzą w to, że są ładne, mimo że są piękniejsze niż niektóre miss świata. A one w to nie wierzą.

No i właśnie o tym pisałam wyżej- że miłość np. w liceum jest ciekawa, bo człowiek nie jest już ani małym dzieckiem, więc na coś więcej może sobie pozwolić, ale nie jest też dorosłym, który się musi martwić o obowiązki. Dlatego wydaje mi się, że miłość w tym okresie jest inna, specyficzna. Ludzie nie muszą się martwić, czy zaliczą sesję, czy nie zawalą pracy (kartkówki i sprawdziany to jednak nie to samo), są wakacje i beztroski czas tylko dla siebie tak na prawdę, gdy jeszcze nie znamy życia dorosłego. Byłam młodsza- tak w podstawówce, potem w gimnazjum i liczyłam, że w liceum kogoś sobie znajdę i marzyłam właśnie o tej pierwszej miłości. Nawet pisałam o niej w pamiętnikach. Bardzo mnie bolało, gdy liceum przeminęło, ja tylko z nosem w książkach i nic więcej. Potem, miałam 20 lat to poszłam na studia, na 1 roku poznałam wielu chłopaków, ale to nie to samo, z żadnym nie wyszło. Potem znowu długo nic. Teraz mam lat ile mam i czuję lekką blokadę, jeśli chodzi o relacje z ludźmi.
To prawda, mówienie, że za rok może będzie lepiej nie jest super rozwiązaniem, chociaż mnie osobiście pomaga przetrwać trudny czas. Powtarzam sobie, że gdzieś tam może jest ta osoba, ale biorę pod uwagę też to, że mogę być sama. Dzięki temu jeszcze nie oszalałam albo nie jestem zdesperowana jak niektórzy ludzie w moim otoczeniu

Bardzo mi przykro
Też miałam zawsze tak, że ja się komuś podobałam, to ktoś nie podobał się mi, albo mi się ktoś spodobał, ale albo zajęty albo niezainteresowany. Dlatego zastanawiam się czasem jak to jest, że ludzie z taką łatwością wskakują w związki. Jeden skończyli i już są w następnym. Dla mnie to takie dziwne i niecodzienne, bo ja nawet w jeden nie mogę wejść. A powiedzenie "Nie ten to inny" aż mnie zadziwia, bo ja wiem, że jak nie ten to innego może przez długi czas nie być

Optimal96 Co do wzrostu to ciężko dyskutować, bo to naprawdę chyba indywidualna sprawa, poza tendencją, gdzie kobiety wolą jednak facetów wyższych lub w ostateczności równych wzrostem Chociaż pamiętam chyba jaką parę aktorów, gdzie facet był niższy od partnerki prawie o głowę
Mam dobrego znajomego o typie budowy ektomorficznej i sam się dziwię, że gość ma taką sylwetkę, jaką ma. Je dość dużo, ale nawet specjalnie nie ćwiczy i do tego pracuje siedząco a nie tyje Może się to wiązać z predyspozycjami genetycznymi i/lub wysokim poziomem przemiany materii, chociaż czasami świadczyć to też może o niektórych chorobach.
Co do uczuć to się w pełni z Tobą zgadzam: żeby się zaangażować to raczej potrzebowałbym więcej czasu. Aby powstało jakieś głębsze uczucie i więź emocjonalna, trzeba kogoś dobrze poznać a na to trzeba czasu. Dlatego tak wiele tutaj można znaleźć wątków Pań, które narzekają, że ich "partnerzy" nie spełniają ich oczekiwań lub dziwią się, że facet im nie okazuje zainteresowania. Tymczasem po tak krótkim czasie zwykle ciężko mówić o jakimś głębszym uczuciu i kiedy facet szczerze wyznaje, że nawet nie zdążył pomyśleć o związku, kobieta już się zdążyła zaangażować. Dlatego kalkulacja, odpowiedzialność i przemyślenia właśnie są
dla mnie sygnałem dorosłości, a kierowanie się spontanicznością raczej nie powinno być normą. Ja zresztą nigdy, nawet w młodości, nie byłem nigdy tak spontaniczny, jak wiele osób w tym samym wieku. Nigdy nie lubiłem podejmować nagłych decyzji, takich na pstryknięcie palcem, z reguły o tym, co zrobię w ciągu najbliższych 24-48 godzin wiedziałem wcześniej. Nie potrafiłem nigdy nagle, powiedzmy spakować plecak i ruszyć na drugi koniec Polski. Bardzo często, jak ma sporo do zrobienia, to sobie to rozplanuje na kilka dni i raczej trzymam się planu. Ktoś mógłby powiedzieć, że prowadzę zbyt uporządkowane i nudne życie? Ok, jak ktoś tak twierdzi - jego prawo, ale nie mogę podzielać tego zdania, skoro mi jest dobrze i wygodnie, prowadząc właśnie takie życie

Zacytowany przez Ciebie fragment dotyczył wypowiedzi, w której nie miałem w żadnym wypadku wznosić do kobiet pretensji, po prostu stwierdziłem fakt i tyle. Nie mam absolutnie do Pań żalu o ich wybory Przyjmuję to ze spokojem, bo już parę razy było tutaj paru takich co chyba wyrywało sobie włosy z głowy nad tym, że taka kolej losu..
Sam zresztą przyznaję, że widok faceta niższego od kobiety o więcej niż pół głowy, wygląda dość specyficznie i jest raczej rzadko spotykany. Owszem, miałem te przedmioty na studiach, więc wiem z czym się to wiąże. Poza tym, to jeszcze za bardzo tłukli nam do głów różne elementy biologii ewolucyjnej, gdzie dobitnie widać znaczenie doboru płciowego w dobieraniu się partnerów wśród zwierząt Myślę, że im bardziej się rozumie biologiczne podstawy naszych zachowań, tym lepiej się z niektórymi pogodzić.
Bezpośrednio z prof. Głąbem nie, ale z kilkoma innymi pracownikami Zakładu Antropologii i śp. prof Kaczanowskim tak

Nie mów, że Ty jesteś po biologii na UJ?

To dla mnie ciekawe, że tak wielu panów chciałoby mieć wyższą od siebie kobietę. Zawsze myślałam, że wolą niższe.

No skoro tak wielu panów na problem z tym, że kobiety wolą wyższych, to innego powodu nie widzę.

Nie można wymagać, żeby każdy czy prawie każdy zwracał na nas uwagę, czy to na ulicy czy w innych sytuacjach. Jeśli zatem przyjdzie na kobiece forum jakiś facet średniego wzrostu i zacznie narzekać, że WSZYSTKIE kobiety wolą wysokich, to można się zastanawiać dlaczego mu tak zależy na opiniach WSZYSTKICH kobiet? Szczególnie tych wyraźnie od niego wyższych czy niemal równych wzrostem, ale lubiących paradować w szpilkach? Niech on zacznie zwracać uwagę na niższe kobiety Wszystko się chyba sprowadza do ZAAKCEPTOWANIA SIEBIE i swoich cech, by potem nie emanować na zewnątrz tymi kompleksami. Nie może być tak, że facet wstydzi się wyjść na ulicę bo jest za niski i żadna kobieta na niego nie spojrzy.A co to ja jestem, obraz w muzeum, żeby mnie oglądać? Idę sobie przez ulicę a jak jakąś będzie chciała, to się popatrzy..Zresztą, ile razy się mżę zdarzyć, że akurat dziewczyna równa mi wzrostem zaakceptuje mój wygląd a ta niższa o 10 cm stwierdzi, że mi wypadałoby mieć te z 10 więcej? Ale co się będę przejmował? Nie każda kobieta musi za mną odwracać wzrok na ulicy, żebym się dobrze poczuł To akurat właśnie wielu Paniom brakuje, kiedy faceci się za nimi NIE oglądają, niezależenie czy mają partnera czy nie..

Jeśli mówisz o czymś POZA wzrostem, to chyba zbyt ogólnie zabrzmiało

Nigdy nie słyszałaś, że mężczyzna zaczyna się od 185 cm? Przecież to chodzi już nawet jak mem i to od lat.

Spytaj koleżanek, przy okazji jakichś rozmów:
- jacy faceci wam się podobają?

Jeżeli 90% nie powie, że "wysocy" to zjem swój beret
Cholera, nawet znajomi o orientacji LGBT uważają, że facet to musi być wysoki.

Wprawdzie wolę Panie o ciemnych włosach, ale akurat obfite kształty u kobiet (byle tylko naturalne!) są akurat DOKŁADNIE tak samo warunkowane atawistycznie, jak wysoki wzrost u faceta

No nie, muszę się wtrącić.
Ja wolę brunetki o normalnych kształtach.

Znam małżeństwo: ona 165cm, ona 175cm+przeważnie nosiła szpilki. Wyglądało to trochę zabawnie, ale no całkiem zgrane małżeństwo. Znam sporo niskich facetów, którzy mają fajne kobiety, także jeśli chodzi o wzrost nie ma reguły. Ja mam szczęście, że nie jestem aż tak wysoka, więc w najgorszym razie spotykam facetów równego wzrostu (i to dosyć często).

Dokładnie. Pewność siebie jest bardzo sexy (nie mylić z arogancją). Znałam kiedyś chłopaków, którzy nie byli super urodziwi (nie mówię o wzroście, ale ogólnie), ale tak pewni siebie, z ogromnym poczuciem humoru, pozytywnym nastawieniem do życia, że nie mogli się opędzić od dziewczyn

Z tym zdaniem " To nie jest takie łatwe zgrubnąć. Tak samo nigdy nie będziesz taka szczupła ( pamiętam jak pisałaś, że się głodziłaś w liceum), bo nie masz takiej budowy ciała i zawsze będziesz miała jak to nazwałaś "kobiece kształy"." to troszkę nie w temacie, bo pomyliłaś mnie z kimś innym z forum. Owszem, przez epizod depresyjny miałam pierwsze objawy anoreksji, nie miałam apetytu, ale nigdy się nie głodziłam specjalnie. Przez to, że nadal ćwiczyłam to proporcje miałam zachowane. Gdybym nie ćwiczyła, wyglądałabym jak wieszak.

Możliwe, że ja patrzę bardzo krytycznie na ludzi, bo sama ciężko pracowałam, żeby wyglądać w miarę dobrze (a do perfekcji i tak brakuje). Też kiedyś byłam totalnym patykiem (mały biust, mały tyłek, drobna, filigranowa sylwetka) i nie podobałam się sobie. Od zawsze dużo jadłam i nie tyłam. Do tego okresie dojrzewania przez hormony wszystko odkładało mi się na brzuchu, więc byłam na całym ciele patykiem z brzuchem większym niż biust. Wyglądało to strasznie. Tylko wzięłam się w garść, ograniczyłam słodycze, regularnie ćwiczyłam pływanie (dorzuciłam jeszcze własne treningi w domu) i po kilkunastu miesiącach wyglądałam już w miarę dobrze. Byłam szczupła, ale miałam mięśnie, zamiast wystającego brzucha miałam (i mam do teraz) delikatny "kaloryfer". Nogi i tyłek to samo- wytrenowane mięśnie wyglądają świetnie. Dodają takiej "ponętności" sylwetce (oczywiście nie mówię o kulturystach, tylko normalnej, wyćwiczonej masie mięśniowej). Biustu zbyt dużego nie mam, ale dzięki ćwiczeniom optycznie wydaje się on większy, bo jest jędrny. Do teraz zdrowo się odżywiam, staram się choć odrobinę ruszać i taka sylwetka mi została. Jednak do tego trzeba cierpliwości.
Dużo osób mi mówi, jak to fajnie, że mam takie geny, bo jem ile chcę a wyglądam świetnie. Aż mnie szlag trafia, bo to nie żadne geny tylko moja wieloletnia ciężka praca. Owszem osoba z mezomorficzną budową ciała będzie miała łatwiej niż ektomorfik (czyli ja), pisałam wszystko wyżej.
Tak, są uwarunkowania genetyczne, ale zawsze można choć częściowo temu zaradzić

Tak więc może przez to jestem teraz bardziej krytyczna w stosunku do innych ludzi, no ale  sama wiem po sobie, że da się choć trochę zmodyfikować sylwetkę przez ćwiczenia, dlatego o ile ktoś nie jest chory, przez co nie może schudnąć/przybrać na wadze to nie robi to na mnie wrażenia.
I no taki mam gust- podobają mi się więksi faceci. I o tym pisałam, że pociągają mnie dobrze zbudowanie chłopaki, a nie mam zbyt wielu takich w okolicy. I to opisywałam jako problem, a nie fakt, że potępiam wszystkich, którzy tych norm nie spełniają. Mało tego, czasami może nam się spodobać zupełne przeciwieństwo tego, co teoretycznie nam się podoba (ja się zakochałam w niskim i chudym chłopaku), więc no tyle jeśli chodzi o logikę, haha. Niech każdy żyje jak chce. Jeśli to według Ciebie źle, że ktoś ma swój gust, tylko ma brać co jest, nie narzekać, nawet jeśli ktoś nam się nie podoba, to nie mamy o czym mówić

Laska zazdroszcze samooceny, bo na siebie patrzysz widzę z takim uwielbieniem że aż normalnie podziwiam
Widzisz tak pracowałaś nad wyglądem aż do perfekcji a nic ci to nie dało jeśli chodzi o życie uczuciowe. A dużo dziewczyn grubych, bardzo szczupłych mają facetów i to niektóre nawet przystojnych. Myślę, że problem może leżeć w twoim nastawieniu może za duże wymagania co do płci przeciwnej, nie znam cię prywatnie więc nie wiem jaki może być powód takiego stanu rzeczy, ale poprzez ostatnie wypowiedzi wydajesz się zarozumiała.

Fajnie, że pracujesz nad własnym ciałem to się ceni, ale określenie "patyk czy "wieszak" jest bardzo obraźliwe. Możesz mieć swój własny gust, ale nie obrażaj osób bardzo szczupłych, bo widzę w twoich wypowiedziach jak ktoś w twoim miemaniu jest bardzo szczupły to musi sie brać za siebie aby zgrubnąć bo inaczej to jest patyk i wieszak. Kurczę odwróć sobie sytuacja jakbyś tak pisała o osobach grubych i pisała ciężką pracą można schudnąć i nie być grubą świnią.

Każdy ma swój gust, ty dążysz do kobiecych kształtów to sobie dąż, ale może ci faceci którzy ci się podobali lubią właśnie drobne, niskie dziewczyny bo taki mają gust.

Mi chodzi tylko o określenie "patyk" na osoby bardzo szczupłe to jest tak samo obraźliwe jakbyś napisała na osobe grubą "świnia". No ale zauważyłam, że osoby bardzo szczupłe można wyzywać, że wieszak, patyk. A jak osoba gruba zostanie nazwa świnią to wielkie oburzenie.

Przypomniało mi się teraz jak kiedyś z nudów zrobiłam eksperyment i przypadkowych kolesi z neta pytałam się którą sylwetkę wolą i wysyłałam dwa zdjęcia. Pierwsze zdjęcie to sylwetka kreowana bardzo przez media czyli talia osoy, duża jędrna dupa a drugie zdjęcie sylwetki to dziewczyny właśnie drobnej szczuplutkiej. W 90% wybierali sylwetkę tej drobnej, pisali że im się taka podoba najbardziej. Myślę, że media kreują sylwetkę typu kim kardashian i dziewczyny myślą że jak beda miec super miesnie to są mega atrakcyjne.

Pewnie Panowie wrzucili szukaj w google i pomyśleli że ta druga to Ty:)

No nie wiem, ale znając  mężczyzn to nie sądzę  by na tak zadane przez kobietę  pytanie odpowiedzieli bez analizy  co opłacalne.:)
Kumplowi powiedzieliby szczerze.
Ale nawet jak by bardziej się im podobała ta pierwsza, to co z z tego? Ostatecznie decydują  inne rzeczy, jeśli chodzi o stałą  partnerkę.
Natomiast ludzie płci obojga, przywiązani do jakiegoś  ideału  urody mają pod górkę  i sami ograniczają  sobie wybór.

Serio? Inny typ na stała partnerkę a inny ma przelotna znajomość? Eeee...wątpię, panowie raczej maja stały typ urody i nie ma takiego rozróżnienia ale przyznaję, ze panowie chyba wola takie drobne kobiety, a umięśnione nie maja tylu adoratorów, tylko drobna nie znaczy zaraz bez kształtów, może być drobna kobieta z talia osy i ładnym tyłeczkiem, niekoniecznie zaraz w stylu Kim nie popadajmy w skrajności

Haha nie no na portalu randkowym nie napisałabym czegoś takiego
Głupio mi było to nawet tu pisać. Na początku umieściłam takie zdanie, że nie chcę się przechwalać, ale opisać muszę, bo Monika po prostu nie zrozumiała o co mi chodziło. Słowo "patyk" może być obraźliwe, jeśli mówimy to do kogoś wprost (np ja to słyszałam wiele razy od "znajomych" z klasy), ale użyłam tego określenia bardzo ogólnie, nikomu tego nie powiedziałam, chciałam tylko pokazać Monice, że da się wszystko i nie ma co się usprawiedliwiać. Jest tylko ciężka praca i geny mogą pomóc, ale nie mogą być jedyną wymówką.
Ja nie chcę nikogo obrażać, niech każdy wygląda jak chce, tylko napisałam i podkreśliłam to, że mi się tacy podobają. Oczywiście wszystko może się zmienić, bo miłość jest ślepa, ale uważam, że wyrażenie własnego zdania nie powinno być piętnowane. Mojej koleżance podobają się faceci z kręconymi włosami, a na tych z prostą grzywką mówi, że nie podobają jej się wiszące druty. Nie uważam, żeby to była obraza dla kogoś, ale no to zależy, jak bardzo jesteśmy wrażliwi

Z tymi dziedzinami życia to prawda. Chciałabym mieć tyle zapału do nauki na uczelnię co do sportu haha. No a jest jak jest

Nie popadajmy ze skrajności w skrajność: ani same mięśnie, ani same kości nie są super atrakcyjne. Nie można tego wypośrodkować? Ktoś może mieć mięśnie, jędrne ciało, ale zdrowe ciało. Tak też się da, a niekoniecznie albo drobinka albo Kim. Ty chyba jednak zrozumiałaś to nieco inaczej. Można ćwiczyć i mieć super figurę, bez przerostu mięśni (żeby mieć tak rozrośnięte mięśnie jak kulturyści też trzeba się postarać). Patrz na taką Chodakowską, Sharapovą, Pellegrini- wszystkie z nich to sportowcy, nie mają przerośniętych mięśni, mają ładne, kobiece ciała, kobiece kształty i mięśnie, przy tym są drobnymi kobietami. Jak widać- da się
Kim Kardashian ma większość rzeczy sztuczne i na pewno nie chodzi tu o mięśnie, więc no to nie jest to zbyt dobry przykład, bo ja piszę o takich zdrowych i wysportowanych, ale kobiecych figurach. To samo tyczy mężczyzn. Przesada w żadną stronę nie jest dobra.

Może pytałaś młodych chłopców. Ja nie słyszałam nigdy czegoś takiego z ust chłopaków takich 20 i 30+. Nawet słyszałam, że zbyt chude dziewczyny, bez jakichkolwiek kształtów nie podobają się, a jak zaczęłam je bronić, że każdy może wyglądać jak chce, to dostałam reakcje "haha" na fejsie od jakiś facetów
Poza tym w zdrowym ciele zdrowy duch. Nawet łagodne ćwiczenia są zdrowe dla organizmu i dla naszego zdrowia w przyszłości powinniśmy cokolwiek ćwiczyć. I nie mówię o wielogodzinnych treningach na siłowni, tylko nawet zwykłym spacerze.

Nic dodać nic ująć. Niestety to musi być smutne, żeby nie można było z kimś normalnie porozmawiać. Ale to nie tylko taki obraz kobiety się pokazuje. Media pokazują też facetów jako tych, którzy mają kasę i kupę mięśni i nie muszą już niczego więcej sobą reprezentować. Co prawda nie zawsze i nie wszędzie, ale no w wielu filmach to zauważyłam, że bardzo pokazuje się, jak ważny jest wygląd, ale nie patrzy się już na zainteresowania, pasje, umiejętności, osiągnięcia tylko liczy się wygląd i kasa

Szczerze mówiąc chyba mało kto lubi kulturystów. Np spójrz sobie na zdjęcia w googlach Natalii Damek. Ładna dziewczyna, ale za dużo mięśni. Tylko to samo tyczy się facetów- mi się kulturyści nie podobają. Ale to kwestia gustu, bo zaś moja współlokatorka podziwia takie mięśnie. Nie ma reguły. I to samo u facetów- jeden woli wysportowane, inny nie lubi wysportowanych, jeden lubi taki kolor włosów, drugi taki.

Jak się cieszę, że wreszcie ktoś to zauważył. Jedna osoba zaczęła porównywać drobinkę do Kim a reszta podłapała, a to nie o to chodzi. Podałam wyżej 3 nazwiska sportsmenek. To są kobiety drobne, a zarazem umięśnione i z kształtami. Da się? Da. A Kim jest raczej poprawiana operacyjnie, więc nie porównujmy tego do mięśni. Jeśli już to podałam nazwisko zawodniczki bikini czegoś tam Natalę Damek i to faktycznie wygląda trochę dziwnie, ale to nie tylko u dziewczyn, ale też u facetów i to już kwestia gustu. Nie mam tylko pojęcia czemu jak ktoś mówi, że lubi się u kogoś mięśnie to od razu paker z siłki. Przecież można mieć mniejsze mięśnie (ale mieć), i nie wyglądać jak Pudzianowski. Nawet widziałam chłopaków, którzy mają fajne mięśnie na rękach, ale mają lekką oponkę na brzuchu. Nie jest to złe. Nie każdy musi mieć kaloryfer. Tylko żeby też nie wystawały komuś żebra. Właśnie o to mi chodziło

Rin Trine - Każdy ma inne obserwacje, bo różnymi osobami się otacza. Myślę, że gusta kobiecego ciała są różne. Jedni wolą te drobniejsze drudzy te z bardzo kobiecymi kształtami.

Fakt lepiej wygląda sylwetka umięśniona, ale też myślę, że taka bardzo umięśniona u kobiety nie wygląda dobrze. Najlepiej chyba mieć jędrną skóre lepiej to wygląda niż jakiś flak. Jednak też to jaką mamy figure nie da nam szczęścia w życiu uczuciowym więc czy jest sens wpędzać się w ten całą pogoń za pięknem wykreowanym przez media i katować się na siłowni. Kiedy to właśnie bardzo gruba dziewczyna ( powyżej 100 kg) jest w super szcześliwym związku i jej się powodzi na tym obszarze. Można ćwiczyć dla siebie, dla lepszego sampoczucia, ale bezsensu jest ta pogoń za tymi ideałami, bo to nam nic nie zapewni tak naprawde.

Winter Rozumiem i szanuje Twój punkt widzenia. Jeśli stykasz się z takimi ludźmi a im to przeszkadza i chcą to zmienić - w porządku! Nawet jeśli coś we mnie jest, ja tego NIE CZUJĘ i nie zamierzam tego rozkopywać. Nie udaję, że mnie to nie dotyczy, tylko nie czuję TU i TERAZ tej potrzeby. Poza tym moje myśli, troski, uczucia i plany krążą zupełnie wokół czegoś innego, zatem jeśli gdzieś tam ta potrzeba jest to jest bardzo, ale to baaardzo głęboko i na razie się raczej nie przebije. Nie zamierzam walczyć sam ze sobą, żeby sobie czy innym udowodnić, ze jednak postępuję błędnie.

Rin Oczywiście, że takich określeń nie używa się w bezpośredniej bliskości tych osób, jednak nawet, kiedy ich nie ma niektóre słowa czy określenia ciężko przechodzą przez gardło. Nawet w kontekście zwykłego opisu, zawsze wolę używać bardziej dyplomatycznych określeń. Przez media z kolei, to akurat powstaje sporo stereotypowych wyobrażeń na temat związków.

A niech sobie dziewczyna analizuje Skoro jej to ulgę przynosi to niech to z siebie wyrzuci, ja tam mogę wysłuchać, ale fakt - w końcu trzeba wziąć sprawy w swoje ręce, jeśli chce się przejść od analizowania do działania Ta granica, gdzie kończy się dbanie o siebie dla własnego dobrego samopoczucia a zaczyna się dbanie o siebie na pokaz można niestety łatwo przeoczyć. Grunt to być sobą i nie robić nic na siłę. Sam nie przepadam za basenem czy w ogóle pływaniem i pomimo niewątpliwych zalet takiej rozrywki, raczej nie piszę się na to. Wolę raczej ćwiczyć kondycję i wytrzymałość poprzez piesze wędrówki czy rower. Tak samo z siłownią - wolę sobie poćwiczyć w domu czy pobiegać po schodach

To chyba nawet jest udowodnione naukowo... ale w większości, tak pewnie z 80%, to i tak nie mają specjalnego wyboru.

Peter Dinklage też ma żonę ale to nie oznacza, że takie są dominujące preferencje co fizyczności partnera. Taka różnica wzrostu pewnie występuje u poniżej 1% małżeństw.

1. Goście z netu, na priv, z dziewczyną? Pewnie połowa już myślała, ze pkt 2. . 
2. Pewnie wiedzieli, że sama jesteś typ 2, więc inna odpowiedź przekreślałaby ich szanse.
3. Kwestia jakie zdjęcia. Talia osy była z sekcji premium a drobna "girl next door". Więc nawet jeżeli myśleli, że 1sza jest bardziej sexy to racjonalizowali sobie na 2gą, u której realnie mieliby jakieś szanse.

Ja bym powiedział, że to zależy od "brania" i "libido". W końcu, jak się tego brania nie ma/ma się duże libido to można zejść z wymagań.

Te wstydzenie sie wysokiej samooceny w Polsce, jest dziwne.
Nie wiem, jakies to jest takie dla mnie z lekka smutne.

Ja uwazam siebie za piekna. Mam wspaniale cialo i twarz. Uwielbiam na siebie patrzec i nie zmienilabym jednej rzeczy. Nie zamienilabym sie z nikim innym. To jest kwestia gustu, a ja jestem w moim guscie i tylko to sie liczy. Nie bardzo rozumiem po co udawac, ze 'hehe, niee ja? ja to nie jestem taka fajna' kiedy wygladam zajebiscie
Mam tez wysokie zdanie na temat swojego intelektu, ale to z kolei jest obiektywna prawda.

Nie bardzo lubie jakies takiej naciaganej skromnosci. Cieszmy sie soba, Jezu. Przeciez nie musimy byc jakimis wiecznie pokutujacymi i udajacymi, ze nie jestesmy wystarczajaco dobrzy. Jak widze kogos pieknego i utalentowanego kto sie tak nad soba 'zneca' to dla mnie to idiotyzm. Marnuje czas.

Nie wspominajac juz o tym, ile mi dalo znanie swojej wartosci. Dalo mi odwage i arogancje w pracy i innych miejscach by prosic o to czego chce.
Do tego tez trzeba bezczelnosci czasami.
Raz bylam spozniona na wazna rozmowe o prace i w dodatku padal deszcz. Przybieglam w rozwalonych wlosach, z tuszem splywajacym po policzkach i spozniona o prawie pol godziny mimo, ze bieglam zdyszana (rozmowa byla w innym miescie i zgubilam sie, a moj autobus byl tez spozniony). Wlazlam tam i mowilam o sobie i bylam tak arogancka jak gdybym miala zostac koronowana niedlugo.
W srodku, az sama sie smialam z tego w jaki sposob rozmawiam i nie moglam uwierzyc, ze jeszcze ta kobieta notuje co mowie i nie patrzy na mnie jak na wariatke.

Z tym emanowaniem swoją samooceną czy wyjątkowością nie ma co przesadzać. Czy naprawdę jak się idzie np. na basen, to głównym celem jest to, zęby inni podziwiali wspaniałości naszego ciała? Czy może raczej po to, żeby się odprężyć czy zwyczajnie zapewnić sobie zdrową dawkę pożytecznego wysiłku fizycznego? Mogę czuć się wyjątkowy czy po prostu doceniać sam siebie, ale nie muszę tym wszędzie emanować i podkreślać jaki nie jestem zaje**sty! Gdzieś przecież leży ta granica dobrego smaku i jeśli spotykam kogoś, kto na Instagramie chwali się 20 zdjęciami z jednym kostiumie każde zrobione z innego kąta, to juz zaczynam czuć niesmak. Dlatego właśnie sam wolę dbać o swoją kondycję w domowym zaciszu, gdzie spokojnie mogę się skupić na tym, a nie być ciągle rozpraszanym przez tłum ludzi. Gdyby człowiekowi zależało na opinii innych na temat swojej cielesności, to bym kilka razy w tygodniu chodził na siłkę czy basen, po to tylko, aby inni widzieli jaki jestem "wyjątkowy". Dlatego wolę raczej przejść 30 km piechotą czy przejechać 50 na rowerze, niż siedzieć na basenie lub siłce pół dnia. Nie lubię się afiszować ze sobą. Dbam o siebie i swoje zdrowie a nie po to, żeby inni widzieli, jaki jestem "doskonały". Dlaczego? Bo doskonały mogę się czuć TYLKO dla siebie a opinie innych na to NIE WPŁYWAJĄ. Każdy może o mnie mieć zdanie, jakie tylko chce i nie będę na siłę go przekonywał, że jest inaczej
Takie ogólne przesłanie

Mam podobnie, choć chyba nieco inaczej. Sama sobie się podobam, nawet bardzo, no i lubię siebie, ale nie zastanawiam się, jak odbierają mnie inni, nie ma to dla mnie znaczenia. Na wianuszku adoratorów nigdy mi nie zależało, od nastoletnich lat marzyłam raczej o tym jedynym Komplementy od innych nie robią na mnie wrażenia. Natomiast gdy chłopak, w którym się zakochałam, mówił mi, że jestem śliczna, to bardzo mnie to cieszyło, wywoływało to uśmiech na mojej buzi
A tak w ogóle, to fajnie, że jeszcze czasem się pojawiasz na forum i dzielisz się swoimi przemyśleniami!

Znerx, to, że według Ciebie i jakichś badań kobieta zaczyna się od konkretnego rozmiaru biustonosza, ani trochę nie sprawia, że czuję się mniej kobieco

Monica1008, Rin Trine ma nieco specyficzny sposób opisywania innych osób, więc nie bierz tego do siebie

bagienni_k, nie chcę opisywać tu szczegółów, w każdym razie z sympatią wspominam zarówno IZ, jak i wspomnianego pana. Swoją drogą, kto wie, może minęliśmy się gdzieś na korytarzu

Umajona, dzięki za ciepłe słowo. Też lubię Twoje posty, bo masz rozsądne wypowiedzi.
Ja kiedyś dużo pisałam, dziś uważam, że za dużo, dawałam się ponieść gadulstwu i emocjom. Jednak widzę, że coś w sobie układałam, porządkowałam i muszę przyznać, że forum okazało się pomocne. Aczkolwiek trochę żałuję paru zgrzytów z koleżankami.

Czy ja się sobie podobam? Często, ale nie zawsze. Ostatnio mam trochę problemów, kłopoty ze zdrowiem odbiły się na moim wyglądzie, a lęk przed specjalistą jest silny, więc odwlekam i chodzę taka średnio urodziwa. I nie jestem sobą zachwycona, ale też nie zaprząta mi to głowy dniem i nocą.  A nawet i w takim stanie przyciągnęłam faceta... Szkoda tylko, że okazał się nieodpowiedni. No, trudno.
...I choćby z tego ostatniego względu nie przeceniałabym roli wyglądu (choć nie twierdzę, że jest bez znaczenia), faktu podobania się, posiadania wianuszka adoratorów itd. Nie zawsze urodziwe kobiety są szczęśliwe, nie zawsze tzw. powodzenie gwarantuje udane życie osobiste. To złożona sprawa.

Winter, a moim zdaniem wyjątkowa jest każda osoba. Bo jedyna i niepowtarzalna

Ależ oczywiście, że każdy jest wyjątkowy Przynajmniej biologicznie, ale też charakterologicznie. Kiedyś dawno temu to usłyszałem, po czym stwierdziłem, że sobie będę zawsze to powtarzał,
jak złapie doła Kompleksów czy choćby wmawiania sobie, że jej mam, pozbyłem się w szkole średniej. Potem zwyczajnie spotkałem ludzi, dla których nie jest ważne to, jaki kto jest wysoki/chudy/umięśniony itp, tylko jakim jest człowiekiem, tam w środku. To końca życia chyba nie zrozumie ludzi, którzy wręcz potrzebują do życia czy połechtania własnego ego zachwytów i komplementów z czyjeś strony. To jest dla mnie sygnałem, że ktoś się samemu sobie nie podoba i potrzebuje, żeby inni mu to uświadamiali cały czas. Jeśli już, to rzeczywiście przyjemnie słyszeć takie słowa, ale od bardzo bliskiej osoby(osób) a nie
od przypadkowych ludzi.
umajona Ty już bywałaś w nowym budynku IZ? Ja to jeszcze z czasów, jak urzędowali na Ingardena

Ross, byłam już w toksycznym związku, który zabrał mi prawie 10 lat. Wiedziałam, że jeśli przyjdzie mi rozstać się z PP, zrobię to nawet za cenę pewnej bezwzględności.
Gdybym dziś miała powtórzyć sytuację z byłym mężem, który uniemożliwił mi rozstanie we względnej zgodzie (jeszcze przed ślubem), nie wahałabym się nawet wezwać policję. To straszne, ale lepsze niż późniejsze lata gehenny. Więc nie bałam się rozstania z PP, choć do łatwych nie należało.
Jasne, że trochę mi go brakuje. Dziś taki smętny dzień, że chętnie chwyciłabym za telefon, pogadałabym z nim, by poczuć się raźniej, ale nie zrobię tego, by mu nie robić zbędnej nadziei.
Co do usprawiedliwiania picia, mogę być wyrozumiała dla ludzkich słabości, ale nie kosztem własnym.
Trudno mi pojąć, dlaczego dziś, gdy świadomość i wiedza są tak dostępne, wciąż znajdują się ludzie dobrowolnie pakujący się w bagno. Cóż... każdemu wydaje się na początku, że to nic groźnego...