pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

przyczajony Nie wiem, co Ci się przydarzyło w życiu. Może rzeczywiście świat Ci się przewartościował i potrzebujesz usilnie prawie na każdym kroku kogoś, kto pomoże Ci się zmierzyć z własnymi słabościami, czy zwyczajnie nada życiu sens. Chociaż powinienem powiedzieć, że nadawanie sensu mojemu życiu przez kogoś innego jest zjawiskiem niepokojącym czy wręcz niebezpiecznym. Jak wspomniałeś, jesteś nastawiony niejako na dawanie, ofiarowywanie komuś swojego czasu, towarzystwa, spełnianiu czyichś  oczekiwań i przyjemności: tylko co mas za to w zamian? Jeśli potrzeba Ci do szczęścia tylko tej ofiarności czy może raczej potrzebie uszczęśliwiania kogoś na siłę, bardzo łatwo możesz wpaść na kogoś, kto będzie w stanie perfidnie to wykorzystać, żerując na Twojej naiwności. Ktoś taki będzie wiedział, że nie trzeba się starać ani robić nic, żeby zjednać sobie Twoją uwagę. Przykładowo, będziesz na czyjeś każde zawołanie, za każdym razem się z tą osobą zgadzając, pokażesz jej, że jesteś słaby i łatwo Tobą manipulować. Nie będziesz szanowany, jako partner, który ma swoje zdanie, ale jako potulny chłopiec na posyłki, który będzie potrafił się poniżyć, byle tylko zatrzymać przy sobie kogoś.
Wygląda to niestety tak, jakbyś koniecznie potrzebował drugiej osoby, jako tego kopa czy bodźca, wyzwalającego u Ciebie chęć do życia czy ochotę do podejmowania wszelkiej aktywności i realizacji celów. Szkopuł właśnie w tym, że nikt nie powinien Ciebie do niczego motywować, tylko powinieneś robić to sam dla siebie, bo sam masz swoje życie w garści i sam nim kierujesz. Nie możesz stwarzać wrażenia, że bez partnera zaczynasz umierać, bo każdy będzie od takiej osoby uciekał. Jeśli już się kogoś rzeczywiście ma, z kim się jest, to wtedy sytuacja może się zmieniać, ale tez nie możesz nikogo zadusić swoją troską, uwagą czy zaangażowaniem. Podobnie jest z potrzebą kontaktu: nie każdy chce czy lubi cały czas się wymieniać wiadomościami a bywa tak, że jeśli partnerzy razem mieszkają czy mają bliski kontakt, to widzą się jedynie wtedy kiedy mogą, niekoniecznie wisząc bez przerwy na telefonie. Ciężko powiedzieć, ile razy dziennie osoby powinny się ze sobą kontaktować, ja na pewno nie należę do takich, którzy muszą, żeby się dobrze poczuć..

"Nie znam osobiście nikogo, kto zaczyna rozmowę, czy to w trakcie spotkania czy telefonicznie od czystego narzekania czy użalania się, jakie to wszystko jest do kitu. "- a ja znam. To są właśnie moi znajomi. Oni mi piszą, że mają dosyć życia (ale do psychologa nie chcą iść), piszą że nie chce im się już tyle uczyć, że mają dosyć. To ja ich pocieszam, wspieram. Wśród nich to ja jestem ta dobra dusza, która wszystkich ciągnie do góry.
Loka ma rację. Nikt nie lubi zrzędzących osób. Tylko co ja mam zrobić, jeśli wśród mnie są sami tacy? To ja jestem ta wesoła, uśmiechnięta, która odpowiada za poprawianie nastroju i atmosfery. Dla nich jestem idealną koleżanką. Tylko że ja też potrzebuję kogoś, kto by miał pasje, zainteresowania, lubił żartować. Mnie by nikt nie podejrzewał, że np. mam depresję, a jednak. No wzięłam dziekankę, nie widziałam ludzi z uczelni 2 miesiące i moja mama nawet powiedziała "dziewczyno, ty inaczej wyglądasz. Nie chcę ci tego mówić, ale twoi znajomi ci cały czas trują, jesteś ich lokomotywą, ale oni ciągną cię w dół. Może warto ograniczyć z nimi kontakt?"
"Jeśli cały czas spotyka się na swojej drodze ludzi, po czym z nikim tak naprawdę nie da się wytworzyć żadnej relacji czy więzi, może właśnie problemu należy szukać w sobie a nie w otoczeniu"- to prawda. Mam pecha do ludzi i o tym wiem. Tylko co z tym zrobić? Na obozach i koloniach trafiałam na takich samych ludzi jak ja, którzy z chęcią żartowali, opowiadali o swoich zainteresowaniach. Tak jak ja. Ja bardzo cenię ludzi z zainteresowaniami. Na koloniach nawet jak ktoś miał problem to trzymaliśmy się razem. Bardzo mi tego brakuje. Na studiach wyścig szczurów, nikt nie ma żadnych zainteresowań, nie ma o czym z ludźmi gadać. Moje koleżanki tylko mi trują, jak to im źle w życiu. Mama kilka razy słyszała, jak rozmawiam z nimi w domu przez telefon, dlatego powiedziała to, co zacytowałam wyżej. Tylko czy to moja wina, że staram się być pozytywną osobą, a inni to wykorzystują? No moja mama powiedziała, że oni ewidentnie ciągną mnie w dół, narzekają, że im źle, po czym ja ich pocieszam, im jest lepiej a ja się czuję gorzej.
Dlatego ja nie szukam już problemu w otoczeniu tylko w sobie. Nikt nie lubi narzekających ludzi, a wokół mnie to 90% takich. Ja im starałam się pomóc, jako dobra koleżanka, ale sama mam już dosyć. I to nie jest problem środowiska, tylko mój. To mój problem, że zamiast znaleźć fajnych, przebojowych znajomych to otaczam się właśnie kimś takim.
Tylko nie mam pojęcia, co z tym zrobić. Nie rzucę studiów tylko dlatego, żeby mieć znajomych. Już zaczęłam nawet działać i znalazłam sobie znajomych z sąsiednich uczelni. Są to zupełnie inni ludzie: pozytywni, uśmiechnięci (moi znajomi z pracy) i miło mi się z nimi pracuje. Niestety zmiany mamy tak, że co chwilę z kimś innym, więc ciężko o bliższe relacje, ale sama praca jest super. Tak więc coś ze mną jest ewidentnie nie tak, że nie mogę się odciąć od tych marudnych i zrzędzących znajomych

Rin, nie żyjesz w pustce, masz kontakt z drugim człowiekiem, masz znajomych. Nie przesadzaj.
Ty po prostu nie rozumiesz tego cytatu o byciu samym po to, żeby umieć być z kimś.
Bo tu nie chodzi o to, żeby teraz rzucić wszystko co masz i przez miesiąc nie kontaktować się ze znajomymi, bo teraz jesteś sama i się siebie uczysz. Chodzi o to, że dopóki będziesz szukać swojego celu życiowego i szczęścia w drugim człowieku, to go nigdy nie znajdziesz, bo drugi człowiek nie jest odpowiedzialny za nasze szczęście. Możesz mieć milion znajomych i być nieszczęśliwa. Możesz mieć super partnera i być nieszczęśliwa, bo Twoje szczęście powinno wynikać z samej Ciebie, a nie z tego, ilu ludzi Cię otacza.
Bo jeżeli Twoje szczęście wypływa z Ciebie, to nie ruszają Cię aż tak bardzo rzeczy, które się dzieją dookoła, bo to Ty jesteś źródłem swojego szczęścia i swojego życia. To Ty jesteś odpowiedzialna za to, jak Twoje życie wygląda.

Twierdzisz, że ten, kto nie był samotny nie wie, jak to jest. A skąd wiesz, że my tutaj też nie byliśmy samotni wcześniej? Skąd wiesz, że pomimo tego, że teraz jestem w związku, nie byłam kiedyś w takiej sytuacji, w jakiej Ty teraz jesteś? Nie masz o tym pojęcia. Serio myślisz, że udzielałabym Ci tu rad sloganami? Nie wzięłabym odpowiedzialności za doradzanie Tobie, gdybym nie miała zielonego pojęcia o tym, jak to jest.
I z tego, że to pojęcie mam, tym bardziej uważam, że najpierw należy zająć się sobą. Inaczej będziesz miała ogromne tendencje do tego,żeby zawłaszczać partnerowi i przyjaciołom każdą wolną chwilę i żeby zrzucić na nich odpowiedzialność za swoje szczęście, a takiej odpowiedzialności nikt na siebie nie weźmie, bo to za dużo dla człowieka.

Z przyjaźniami też jest tak, że musi coś po prostu pstryknąć między ludźmi. Jak nie pstryknie to nie zbudujesz, choćbyś się nie wiem jak starała. Loteria.

Czasami kop w tyłek daje więcej niż głaskanie po głowie. Nawet jeżeli teraz tego nie widzisz.
Ja czasami żałuję, że zmarnowałam masę czasu taplając się w moim własnym poczuciu samotności smęcąc, że nikt mnie nigdy nie pokocha, nikt mnie nie chce, nikt mnie nie zechce, jestem beznadziejna, smutna i ogólnie wszystko co najgorsze. Uważa, że to był ciężki czas, ale potem u mnie w rodzinie nadszedł jeszcze cięższy czas i moje własne problemy zeszły na drugi plan. Z perspektywy czasu widzę, ile rzeczy mogłabym zrobić dla siebie zamiast marudzić i płakać w poduszkę. I żałuję, że nie było nikogo, kto nawet wirtualnie sprzedałby mi takiego kopa, żebym się ogarnęła i po prostu zaczęła coś robić. Już nie mówiąc o tym, że gdybym się nie taplała w takim stanie, to w życiu nie weszłabym w związek, który mnie rozwalił psychicznie.
Więc doskonale sobie zdaję sprawę z tego, gdzie może zaprowadzić człowieka użeranie się nad sobą.

"Rin, nie żyjesz w pustce, masz kontakt z drugim człowiekiem, masz znajomych. Nie przesadzaj."- to prawda, ale to tylko znajomi. Jak coś się dzieje to nie mam u nich wsparcia. Jak oni mają problem to piszą do mnie. Więc to taka znajomość w jedną stronę
"dopóki będziesz szukać swojego celu życiowego i szczęścia w drugim człowieku, to go nigdy nie znajdziesz, bo drugi człowiek nie jest odpowiedzialny za nasze szczęście."- to jest jak najbardziej prawda, ale możesz szukać siebie mając kogoś bliskiego. Nie mówię, że trzeba na kimś wisieć, codziennie rozmawiać. Tylko żeby mieć poczucie, że jeśli będziemy się chcieli czymś pochwalić, pożalić to ktoś nas wysłucha, a nie tylko dzwonienie, kiedy ktoś ma problem, a ja jak mam problem to pretensje, jak to czasem bywa.
"Z przyjaźniami też jest tak, że musi coś po prostu pstryknąć między ludźmi. Jak nie pstryknie to nie zbudujesz, choćbyś się nie wiem jak starała. Loteria. "- oj tak to prawda. Czasem są osoby bardzo miłe, zaprzyjaźnione ze sobą. Czasem dwie wredne osoby, ale łączy je to, że rozumieją się bez słów. Zawsze chciałam kogoś takiego. Myślałam, że kimś takim będzie wcześniej opisana Daria, ale no ona od wielu miesięcy zachowuje się wobec mnie tak, że po spotkaniach z nią czy rozmowach na telefonie wracam wkurzona, bo coś mi zawsze wytknie nieprzyjemnego
"Czasami kop w tyłek daje więcej niż głaskanie po głowie. Nawet jeżeli teraz tego nie widzisz."- też prawda. Niestety ja patrzę ze swojej perspektywy, bo na mnie nie działa metoda kija tylko marchewki. Do mnie właśnie trzeba delikatnie, więc ja też tak podchodzę do ludzi, a wiem, że to przecież sprawa indywidualna
"Twierdzisz, że ten, kto nie był samotny nie wie, jak to jest. A skąd wiesz, że my tutaj też nie byliśmy samotni wcześniej? Skąd wiesz, że pomimo tego, że teraz jestem w związku, nie byłam kiedyś w takiej sytuacji, w jakiej Ty teraz jesteś? Nie masz o tym pojęcia. Serio myślisz, że udzielałabym Ci tu rad sloganami? Nie wzięłabym odpowiedzialności za doradzanie Tobie, gdybym nie miała zielonego pojęcia o tym, jak to jest.
I z tego, że to pojęcie mam, tym bardziej uważam, że najpierw należy zająć się sobą. Inaczej będziesz miała ogromne tendencje do tego,żeby zawłaszczać partnerowi i przyjaciołom każdą wolną chwilę i żeby zrzucić na nich odpowiedzialność za swoje szczęście, a takiej odpowiedzialności nikt na siebie nie weźmie, bo to za dużo dla człowieka."- nie twierdzę tego, bo nie znam życia innych. Po prostu ja w życiu tyle razy czułam się samotna, że właśnie płakałam po nocach. Wykańczało mnie to, że jak np. jakiś nauczyciel w szkole/na uczelni był dla mnie nieprzyjemny to wracałam do domu, zamykałam się i sama musiałam siedzieć z tym problemem. Na studiach trochę lepiej, bo z takich spraw jak prowadzący można wygadać się np. współlokatorkom z mieszkania, które też studiują i często ich znają, ale no są sprawy czasem takie, że tylko bliskie osoby powinny o nich wiedzieć, a nie przypadkowe. Potrafiłam nie przesypiać nocy, przepłakiwać nawet. Na studiach sytuacja się polepszyła, bo no co prawda nie mam bliskich przyjaciół, ale zawsze mam jakiś znajomych choćby moje współlokatorki, z którymi można pogadać, ludzi z grupy, więc trochę lepiej sypiam. Po prostu wiem, że ten cytat się nie sprawdza w życiu. Mnie samotność prawie wykończyła. Uratował mnie wyjazd do ludzi. Już się czuję lepiej. Wiem, że gdybym miała choćby jedną przyjaciółkę i chłopaka to już w ogóle byłoby super. Wiem to, bo znam siebie. I to nie znaczy, że nie umiem żyć sama. Bardzo dobrze radzę sobie sama, bo większość życia jestem samotna. Tylko można żyć i być smutnym oraz żyć i być szczęśliwym. Dążę to tego drugiego. Każdy ma inne priorytety. Dla jednego to będzie dziecko. Dla innego kariera. Dla jeszcze innego przyjaźń. Ciężko jest być szczęśliwym, gdy się nie ma tego, czego się najbardziej pragnie, potrzebuje. Ja mam znajomych, ale no to są właśnie takie marudy. Ja przy nich to nic. Tą Darię tyle razy próbowałam rozweselić, że nie zliczę tego nawet. W każdym razie jak miała jakiś problem to natychmiast telefon do mnie. A ja doradzam np. psychologa, ale nic z tym nie robią. Po czym jak słyszę od większości jakieś czarne scenariusze to na mnie przechodzi ten zły humor, bo ile można słuchać o tym, że życie nie ma sensu.
"Ja czasami żałuję, że zmarnowałam masę czasu taplając się w moim własnym poczuciu samotności smęcąc, że nikt mnie nigdy nie pokocha, nikt mnie nie chce, nikt mnie nie zechce, jestem beznadziejna, smutna i ogólnie wszystko co najgorsze. Uważa, że to był ciężki czas, ale potem u mnie w rodzinie nadszedł jeszcze cięższy czas i moje własne problemy zeszły na drugi plan"- bardzo mi przykro z tego powodu Smutna historia. Musiało Ci być bardzo ciężko
"Z perspektywy czasu widzę, ile rzeczy mogłabym zrobić dla siebie zamiast marudzić i płakać w poduszkę. I żałuję, że nie było nikogo, kto nawet wirtualnie sprzedałby mi takiego kopa, żebym się ogarnęła i po prostu zaczęła coś robić."- tak, czasem jest to potrzebne. Ja dzięki temu zrozumiałam, dzięki Wam, że psychoterapeuta to nic złego
Ja piszę po prostu ze swojej perspektywy. Bo jak to określiła mama- ja jestem lokomotywą dla innych, pomagam, oni czują się potem lepiej a ja gorzej. Czytałam w jednej książce psychologicznej, że tacy ludzie mają nawet nazwę- wampiry energetyczne. Po spotkaniu z nimi czujemy się gorzej niż przed. Wiem, muszę się odciąć od zdania rodziców, to prawda, ale akurat w tej kwestii moja mama miała rację, bo sama to odczułam tylko bałam się powiedzieć to na głos.
I przykro mi, że Ty też musiałaś przez to przechodzić
Bardzo dobrze Cię rozumiem

Ciekawi mnie w kontekście samotności i budowania sobie pełnego, satysfakcjonującego życia taka sprawa: wiele razy na tym forum radzono cierpiącym z powodu samotności, żeby znaleźli sobie hobby, czymś się zajęli, że inaczej zamęczą potencjalnego partnera emocjonalnym uwieszaniem się na nim.
No, dobrze.
Ale czy hobby bądź pasja mogą zniwelować potrzebę kontaktu z drugim człowiekiem? Nie chodzi mi już nawet o potrzebę bliskości, ale takie zwykłe "chce się do człowieka" - jak tutaj ktoś to wcześniej ujął?
Załóżmy, że ktoś lubi malowanie, rękodzieło, astronomię, cokolwiek, co właściwie nie wymaga opuszczania swoich czterech ścian? Co wtedy?

Też jest istotne to że jak ma sie swoje zainterosownaia to człowiek się na nich skupia a nie zadręcza drugiej osoby bo ta pierwsza nie ma co ze sobą robić.

może to jest tak jak z układem słonecznym w którym jesteśmy słońcem i inne planety mają swoje ustalone oddalenie. Ktoś może być bardzo blisko i może go brakować na co dzień- tu raczej damsko- męskie kontakty  czy przyjażnie w młodości, z innymi spotykasz się raz na czas i w niczym to nie osłabia serdecznego kontaktu. Jakoś się to samo układa. Nie żyjemy w próżni i ciągle jakiś ludzi spotykamy w życiu, raczej trudno zaprzyjażnić się na siłę, bo tak sobie postanowimy- po prostu coś ludzi połączy i dobrze się czują w swoim towarzystwie, więc to kontynuują.  Nie mam przyjaciółek  z którymi muszę koniecznie mieć codzienny kontakt. tu mam podobnie jak Bagiennik czy Lady Loka.
Wydaje mi się też, że jak się chce zdobyć nowych przyjaciół czy nawiązać znajomości, to trzeba zastosować metodę otwartych drzwi- czyli możesz wejść, ale Cię nie nagabuję byś wszedł, nie obrażam, że nie wchodzisz.
Inna sprawa to czas, styl życia w którym coś się dzieje i własna inicjatywa: czyli sama też mopgę kogoś zaprosić do swojego świata, czy coś zorganizować. Jak chcę.

O to, to dokładnie! Złoto i platyna w jednym
Chyba, że znajdujemy partnera akurat w trakcie realizowania tej pasji czy też nawiązujemy przyjaźnie, jako efekt uboczny a nie z góry zamierzony..

Manzanito, a czy posiadanie pasji jest obowiązkowe? Nie widzę nic złego w tym, o czym napisalaś w ostatnim zdaniu. Drazni mnie snobizm nakazujacy koniecznie miec pasję. Zwykle zainteresowania są spoko

Piegowata mam podobnie jak Ty. Dla mnie okazja do spotkania, poznania kogos jest kwestia otwartosci na to a nie jakis specjalnych okolicznosci, szukania na sile. Rowniez nie uwazam, ze pasja i to z gory okreslona to jakis obowiazek. Ja sama nie mam w sumie zadnej. Praca, dom, czasem poczytam, czasem poslucham muzyki albo poogladam jakies filmiki na tematy urodowe, troche pogrzebie w moim miniogrodku. I tyle...Nic z tego nie mogę nazwac pasją i zadna z tych czynnosci nie odbywa się przy akompaniamiencie osob trzecich. Mimo to nie mam problemu z poznawaniem ludzi. Poznaje ich wszedzie nawet lezac w szpitalu, gdzie raczej nie idzie się z nastawieniem na ubogacanie kontaktow towarzyskich. A mimo to nawiazuja sie i czesc z nich przetrwala latami. Czyli mozna, tylko ze jak ktos nie ma w sobie nawet iskry pozytywnego nastawienia tylko wiecznie malkontenctwo to się potknie o przyjazn/fajną znajomosc a jej nie zauwazy albo i faktycznie nie znajdzie zyczliwej duszy bo nikt raczej nie szuka znajomych po to zeby ich wieczniw terapeutyzowac. No chyba ze ma misje bycia samarytaninem.
EDIT: Jedna z osob, ktore sie w tym watku wypowiadaly kiedys dawno temu korespondowala ze mna prywatnie na mailu. Wymienialysmy sie wiadomosciami przez jakis moment dosc regularnie i.... Nagle cisza. No i tak sobie myslę, ze gdybym to ja byla w sytuacji ze potrzebuję kogos zyczliwego do pogadania, nawet wirtualnie, to bym taka szanse wykorzystala. No co mi szkodzi, zawsze to cos. Nie twierdze ze jestem taka zaje... sta, ze kontakty ze mna to "must have", mam tez swoje grono znajomych i nie narzekam na niedobor. Chodzi jednak o to, ze odnoszę wrazenie ze niektore osoby czekaja nie wiem na co. Chyba ze ktos je wezmie za reke i powie Ty bedziesz moja kolezanka, znajoma, przyjaciolka (co jest malo realne) a jak zycie im daje okazje nawet na cien znajomosci (ktora przeciez nie wiadomo jak sie rozwinie) to machaja reka i mowia łeeee to i tak się nie uda i idą dalej marudzic ze nie maja jak i gdzie kogos poznac I na bank to samo tyczy sie relacji romantycznych tych osob.

Otóż to! Jeśli ktoś na siłę szuka znajomych a tym bardziej partnera w trakcie takich zajęć, to aż nadto wieje desperacją..A desperację widać u drugiej osoby od razu i jest to jedna z niewielu cech, które powodują błyskawiczny odwrót już na starcie.

Tak się zapytam z ciekawości, gdzie jest ta granica między okazywaniem zainteresowania a desperacją?

Po kilku tygodniach znajomości  wiele  osób jest  w związku  i nie widzę  w tym nic  dziwnego.
Jaką różnica między  okazaniem zainteresowania  a desperacją? W słuchaniu  albo nie słuchaniu  sygnałów  drugiej  strony  Po prostu.  Czyli jak kobieta reaguje  odpowiednio możesz  po miesiącu  wyznać  uczucia i żadna  to desperacja

Dobrze że jednak nie jestem desperatem bo jednak mam swoją godność i się nie narzucam dziewczynie gdy straciła mną zainteresowanie. Może czasem mam problem ze zwierzaniem się i bycie zbyt szczerym, co może je okropnie odpychać. Trudno taki już najwidoczniej jestem, i nie potrafię udawać kogoś innego.

Możecie nazywać mnie też desperatem ponieważ nie potrafię cieszyć się życiem bez kontaktu z drugim człowiekiem - proszę bardzo, przyznaję się, na razie nie znalazłem sposobu żeby to zmienić.
Ale kiedy posądzacie mnie (bagienni_k) że koncentruję i opieram swoje życie całkowicie wokół innej osoby, że jakakolwiek osoba jest mi potrzebna aby wypełniać cały mój świat itp. - z tym się absolutnie nie zgodzę, próbowałem to wyjaśnić ale chyba nie zrobiłem tego wystarczająco jasno.

Zapytam Was zatem, piszecie szanowni forumowicze i forumowiczki jak to wspaniali jesteście, że potraficie żyć bez partnera czy partnerki i że nie potrzebujecie drugiej osoby, a jednocześnie jesteście mężami, żonami, macie dzieci, przyjaciół, rodzinę, sąsiadów, znajomych z pracy... - i jeszcze długo wymieniać -  z którymi utrzymujecie kontakt. Ile tygodni i miesięcy potrafilibyście wytrzymać bez takiego kontaktu? czy nadal uważalibyście wtedy że jesteście niezależni i żyjecie tylko dla siebie, a każdy kto potrzebuje kontaktu z drugim człowiekiem to jakiś desperat? Sądzę że najedzony głodnego nie zrozumie.

Żal mi tej osoby, bo to niekoniecznie musi być jej własna wina. Uważam że Twojej koleżance przydałby się facet, który odpowiedzialnie nauczy ją i dowartościuje wystarczająco aby zasklepić wszystkie jej "dziury", które też nie wzięły się z nikąd. Tego się nie da powiedzieć tak z mostu, "weź ogarnij się", "masz sam/sama wszystko czego potrzebujesz", to nie zadziała. Dopiero kiedy jest się wystarczająco blisko z taką osobą, można po pierwsze zrozumieć jej uwarunkowania (błędne schematy myślenia/działania), po drugie można dotrzeć do niej od serca i w odpowiedni sposób rozbroić te miny. Mówię z własnego doświadczenia, byłem w relacji z taką osobą i myślę że dużo się nauczyła.

To prawda. Dziewczyna jest po prostu ze wsi, i to takiej serio małej wsi, kilkaset mieszkańców, tam poglądy są staroświeckie, ona według niektórych starszych babć czy dziadków to już starą panną jest. Ona sama na początku roku akademickiego mi powiedziała "No wiesz Kasia, nieważne jakby dziewczyna wykształcona nie była, czego nie osiągnęła, bo wszyscy ją oceniają przez pryzmat wyjścia za mąż  i urodzenia dzieci". Wiem, że w małych miejscowościach, nie tylko na wsiach, w małych miasteczkach też. Dopiero w większych miastach ludzie są trochę bardziej ogarnięci. Dlatego nie dziwię się, że ma coś takiego wpojone.
Widać to, że ona nie jest szczęśliwa. Ona ma koleżanki, ja też ją lubię, ale no od kilku lat jej głównym tematem są faceci. Ma już wymarzony pierścionek zaręczynowy, suknię ślubną, nawet piosenkę na pierwszy taniec wybraną.  Widać to, że ona sama jest po prostu nieszczęśliwa.
W sumie to trochę jej się nie dziwię, przy czym ja nie chcę mieć nigdy dzieci, facet nigdy nie był najważniejszym osiągnięciem w moim życiu, a mimo to czasem patrzę z zazdrością na zakochane pary, a ona jest starsza o 2,5 roku ode mnie, chciałaby mieć 2-3 dzieci i rodzinę, bo to jej marzenie, więc ja wyobrażam sobie, jak to musi ją boleć. Ona po prostu nie będzie szczęśliwa, dopóki kogoś nie znajdzie i tyle. No niestety dziewczyna ma bardzo dużego pecha. Jest na dobrych studiach, jest na prawdę bardzo ładna, zabawna. Nie wiem, czemu ma takiego pecha do facetów, bo to super dziewczyna. I tak jak pisałam- będzie szczęśliwa dopiero wtedy, gdy kogoś sobie znajdzie

Suknia czy pierscionek i dokladne wyobrazenie to sa rzeczy normalne. To sa marzenia, tak samo jak sobie czlowiek dom swoj wymarzony wyobraza.
Suknie jaka chce to wiedzialam zanim meza poznalam i to jakis czas.

Co do desperacji to ludzie maja alergie na to czesto. Sama mialam stalkera, ktorego zachowanie wynikalo miedzy innymi z desperacji. Jak ja nim gardzilam, malo kim tak gardze. Dla mnie to byl jakis robal na ziemi, karaluch. To jest tak zalosne, ze odczuwam silny cring na mysl o nim. Nie wiem jak on mogl myslec, ze ja bede nim serio zainteresowana.

I powagę sytuacji, w jakiej taka osoba się znajduje nie zrozumie nikt oprócz niej samej. Racze spotykam na swojej drodze ludzi, którzy potrafią gadać w kółko o tym samym( sam do nich należę ), ale raczej nie jest nigdy związane ze zmianą stanu cywilnego - ot, po prostu pasja czy zainteresowanie, niezależnie od płci wieku, czy statusu związku.
Poza tym takie planowanie trąci nieco dziecinadą, takie bujanie w obłokach 2 km nad ziemią, nie widząc, że można się tą ziemią twardo zderzyć.

Ten facet czytal kazdy gest jako zainteresowanie w jego strone. I to nie tylko gest, ale wszystko ogolnie co robilam poza moja znajomoscia z nim. Jak przytulilam przyjaciela, to dlatego zeby w nim zazdrosc wzbudzic, jak wstawilam zdjecie z kims to zeby go prowokowac i tak dalej.

Dokładnie o to mi chodziło! Jeśli tylko ktoś rozprawia o swoich pasjach czy "słabościach", jeśli tylko robi to niezależnie od swojego stanu związkowego, wyznania, koloru skóry itp To wręcz dowód na to, że widzisz coś pozytywnego w życiu, czerpiąc z tego radość lub/i dzieląc się tą radością z innymi. Samemu cieszy mnie widok czy obcowanie z ludźmi, którzy akurat okazują satysfakcję z zajmowania się czymś w życiu, kiedy nie czerpią z tego żadnych, materialnych choćby, korzyści. Natomiast takie zachowanie, jak u jednego czy drugiego opisanego "wielbiciela/lki" to ni innego, jak czysta obsesja. Obsesja, która po pewnym czasie niszczy i unicestwia wręcz zarówno obiekt westchnień, jak i samego adoratora. Przypadek z tymi biletami i wyjazdem na wakacje jest chyba rzeczywiście autentyczny, bo nawet podawał go kiedyś pewien coach, piszący właśnie o obsesyjnym zakochaniu. Zastanawia mnie jak tacy ludzie radzą sobie ze sprawami zawodowymi czy zwykłymi przyziemnymi rzeczami, kiedy jedyne, co widza i o czym myślą, to to, jak znaleźć i za wszelką cenę zatrzymać przy sobie partnera.

Dokładnie. Uwielbiam, gdy ktoś z wielkim zaangażowaniem opowiada o tym, czym się interesuje. Pasja to nie musi być od razu sport czy podróże. Jeśli np. jest dziewczyna, która kocha stylizację paznokci, zna się na tym, jest w tym dobra to co za problem? Albo facet, który świetnie zna się na motoryzacji... to wszystko to są zainteresowania i to się ceni.
U mnie ludzie tylko narzekają, a ja chcąc nie chcąc muszę tego słuchać. I wieczne jęczenie. Nie ma wokół mnie zbyt dużo entuzjastycznych osób, którzy mają ambicje i pozytywne nastawienie.

Z tymi biletami to często podawany przykład. No jak na siłę ktoś się chce przypodobać. Z jednej strony trochę to żałosne zachowanie, ale z drugiej to bardzo przykre, że ta dziewczyna się tak zakochała bez wzajemności i ciągle za nim latała.
Jak radzą sobie tacy ludzie w sprawach zawodowych? Ta moja koleżanka opisana wyżej właśnie średnio sobie radzi. U nas na studiach od połowy 3 roku można iść do pracy, bo już jest więcej wolnego czasu, nie ma codziennie wejściówek i kolokwiów. Jest dużo ofert pracy dla studentów z małą liczbą godzin, ale nie. Ona jest już na 5 roku, od 2 lat mogła pracować jako kelnerka czy sprzedawca, ale nie. Ona codziennie ogląda seriale i filmy. Przegląda fejsa ludzi z uczelni śledząc, co oni robią, spekulując, obgadując. Nie wiem co to jej daje, ale serio tak jest. Zamiast się zająć czymś pożytecznym to ona jest na utrzymaniu rodziców i zajmuje się tym co opisałam linijkę wyżej. A jak sobie będzie potem radzić jako stomatolog? Nie mam pojęcia, ale średnio to widzę. Chociaż z drugiej strony bardzo mi jej szkoda, bo ona jest na prawdę ładną dziewczyną. Powiedziałabym, że ponad przeciętnie ładna, jest jej czego zazdrościć w wyglądzie, a nie miała nigdy faceta i kompletnie tego nie rozumiem. Po prostu jeśli chodzi o sprawy sercowe i znajomych to chyba trzeba mieć po prostu szczęście i tyle

Może to samo jej to daje, co Tobie, Rin Trine? Też niemal w każdym poście kogoś obgadujesz, oceniasz, krytykujesz...
Bardzo łatwo jest kogoś oceniać. A przecież nie wiesz nic o tej dziewczynie, co ona tam w środku przeżywa. Może ogląda te seriale, żeby zapomnieć, nie myśleć o swoich smutkach czy rozczarowaniach sercowych? Każdy sobie radzi inaczej. Może ona akurat w ten sposób? Nie wiesz tego. Nie wszyscy są tak silni emocjonalnie, jak Ty.
A tak przy okazji - ja osobiście seriali nie lubię. Ale dlaczego inni nie mogą lubić? Dlaczego na tej podstawie mam kogoś oceniać, że jest gorszy, a ja lepsza? Nie rozumiem.
A filmy? W czym jest lepsze zainteresowanie pływaniem od zainteresowania kinem światowym? Za filmy dostaje się Oscary przyznawane przez Amerykańską Akademię Sztuki i Wiedzy Filmowej. I wiele innych nagród.
Edit: Netflixa nie mam, więc nie wiem, co tam grają ;p

Hej, mam nadzieje ze odnalazłaś swoją drugą połówkę?
Pozdrawiam

Nie zarzucam Ci, że wszystkich obgadujesz. Jak słusznie zauważyłaś, nie znam Cię.
Zwróciłam tylko uwagę, że prawie w każdym poście pisanym na tym forum kogoś oceniasz i krytykujesz.
I nie porównuję zdobywania medali w jakiejkolwiek dziedzinie do oglądania Netflixa.

Nie obgadujesz, ale jednak obgadujesz nie potrafisz przyjąć do wiadomości, że inni mają inaczej? Wszyscy muszą funkcjonować w świecie tak jak Ty? Bo jak nie pracują na studiach to są źli?

Ja na licencjacie nie pracowałam, a na magisterce miałam 1/10 etatu koło domu, bo była potrzeba w gabinecie. Moi rodzice nie widzieli potrzeby, żebym pracowała na etat czy na pół etatu i jakoś dałam radę wyjść na ludzi. Studia skończyłam, dobrą pracę dostałam od razu po studiach. Pierwszy awans w pracy pół roku później i potem już tylko lepiej. Da się.

Wiesz, że są ludzie, którzy zarabiają recenzując seriale? Cały dzień siedzą przed netflixem i mają z tego kasę.

Rin, jesteś roszczeniowa i oceniająca względem innych. Masz gdzieś opibie tych ludzi, nie wgłębiasz się w to, jakie mają zainteresowania, styl i tryb życia, w jakiej sferze chcą się rozwijać. Porównujesz ich do siebie i obgadujesz tutaj na całego, bo Ci coą w nich nie pasuje. Ale nie bierzesz pod uwagę tego, że każdy jest inny. Mogłabyś mieć siostrę bliźniaczkę jednojajową, a też nie musiałybyście mieć tych samych zainteresowań.

Jestem przekonana, że nikt by na to uwagi nie zwrócił i nikt by nic nie powiedział, gdyby Rin sama nie powiedziała, że jej koleżanki są takie be, bo obgadują inne
a sama to robi tutaj. Hipokryzja i tyle.

Bagienniku, ja myślę, że to takie właśnie myślenie "starszych", że ta praca na studiach to muszą być ulotki albo kawiarnie, bary itd. Tymczasem ja w mojej pierwszej pracy mialam bardzo dużo studentów dziennych. A pracowałam w korpo. Więc to też zależy. U nas akurat było bardzo prostudenckie podejście i wszyscy mogli sobie dowolnie żonglować godzinami, byle w tygodniu się zmieścić z taką ilością, jaką mieli w kontrakcie i nie wpaść w pracę w godzinach nocnych. Gdybym wcześniej wiedziała, że taka możliwość jest, to jak najbardziej bym z niej skorzystała.
Ja na ostatnich latach miałam zajęcia codziennie, ale w takich głupich godzinach jak 13/14, więc byłam przekonana, że niczego nie dorzucę do takich godzin, bo jak pracować, kiedy zahacza się o właściwie wszystko, co mogłoby być. Bo to ani ranna zmiana, ani popołudniowa, a nocne nigdy mnie nie kręciły.

Tak jak teraz patrzę w przeszłość to gdybym pracowała na studiach, miałabym dużo więcej kasy odłożonej na własne mieszkanie. Nie jestem nic w plecy, ale miałabym więcej. Może pojechałabym na wypaśniejsze wakacje.
Ale to jest zawsze coś za coś. Ja na studiach miałam czas dla siebie, czas na rozwój, brałam udział w gościnnych wykładach, wydarzeniach studenckich i innych tego typu rzeczach. Gdybym pracowała, pewnie byłabym zbyt zmęczona na dodatkowe angażowanie się.
No i ja nie musiałam pracować w trakcie. Moja siostra jest teraz na 4 roku swoich studiów i też jedyne co robi to wakacyjne praktyki. Moi rodzice nie mają z tym problemu. A ja osobiście nie uważam, żeby któraś z nas była gorsza przez to, że zamiast zapierniczać po zajęciach do pracy, wolałyśmy odpocząć i poczytać książkę albo pooglądać netflixa.

Po prostu nie przeczytali do końca lub ze zrozumieniem tego, co napisałam. Przeczytali pojedyncze linijki i wypowiadają się na cały temat, a on jest bardzo obszerny.
Napisałam tylko, że jestem osobą, która ma wiele zainteresowań i cenię ludzi, którzy również mają zainteresowania i to nieważne jakie- mogą to być nawet motory, chętnie o tym posłucham
LadyLoka zasugerowała, że każdy ma mieć- rzekomo według mnie- takie same jak ja, nawet siostra biźniaczka- nie mam pojęcia, skąd ona to wzięła, bo ja absolutnie tego nigdzie nie pisałam- wręcz przeciwnie: pisałam, że nawet stylizacja paznokci czy motoryzacja może być pasją, jeśli ktoś to lubi i się tym interesuje.
I to całe "obgadywanie" przeze mnie zaczęło się tak, że ktoś (chyba też Lady Loka) napisała, że ja ciągle tylko marudzę i ona nie wytrzymałaby z taką osobą, więc dla jasności wytłumaczyłam, że moje narzekanie wynika stąd, że to ja zawsze pełnię funkcję osoby wysłuchującej i pomagającej, a moi znajomi tylko narzekają, jak im źle w życiu. To ta zaś naskoczyła na mnie, że ja obgaduję ludzi. To jest bez sensu, bo to wygląda tak, jakby sugerowała, że jestem całym złem z tego świata

"obgadywać- mówić o kimś za czyimiś plecami, z reguły fałszywie i pogardliwie; oczerniać, szkalować"
Wklejam definicję, żeby wszystko było jasne. Podam jeszcze na przykładzie.
Nie napisałam:"Jan Kowalski jest gruby i cały czas je czekoladę, Kasia Mucha nie goli nóg i ma włosy długości metra, Bartek Nowak jest głupi, bo nie zna tabliczki mnożenia, więc chodźcie się z nich pośmiać" (nazwiska i zdarzenia wymyślone). Napisałam za to:"Mam koleżki, które oczekują ode mnie cały czas pomocy, cały czas narzekają i mam przez to gorszy humor, bo ile można słuchać narzekania" (z resztą napisałam to, bo zarzuciłaś mi marudzenie, więc dla jasności dodałam, że są lepsze przypadki ode mnie). Rozumiesz teraz?
A wiesz, co jest najlepsze? Wśród tych moich narzekających koleżanek są właśnie te, które obgadują wszystkich jak leci dokładnie tak, jak opisałam to wyżej. Ja słucham i zmieniam temat, bo np. obgadują osobę, z którą wiedzą, że ja trzymam. Potrafią tą osobę żywcem hejtować. A ja nie chcę tego słuchać. I to już jest bardzo słabe, ale muszę je jednak lubić, skoro coś mnie przy nich trzyma (albo fakt, że nie mam nikogo innego). Do mnie zawsze docierają jakieś plotki, o których się dowiaduję jako jedna z ostatnich, bo ludzie wiedzą, że ja tego nie cierpię, więc nawet już nie próbują
Także no nie wstrzeliłaś się z tym obgadywaniem nie powiem

Czemu jak ktoś nie pracuje na studiach, to od razu zły? Sama przez ostatnie 2 lata nie pracowałam, bo nie było nawet czasu. Ale jak ktoś ma za dużo wolnego czasu to w czym problem? Szczególnie, że ta osoba narzeka cały czas na to samo.

A co mnie to obchodzi, że ktoś recenzuje seriale? Ja mówię o konkrecie, a nie o całym świecie. Ankiety też można wypełniać za pieniądze, jeśli już wchodzimy w to tak głęboko. Możemy też być blogerami i vlogerami. Jak się na tym zarabia to super. Jak się nie zarabia też super, bo TV to super rozrywka, tylko trochę słabo, jeśli to jedyna rozrywka (wiem, bo dla mnie też to była kiedyś jedyna rozrywka)

Ja> piszę o tym, że cenię ludzi z zainteresowaniami, pasjami i chętnie o tym z nimi rozmawiam
Lady Loca> "Masz gdzieś opibie tych ludzi, nie wgłębiasz się w to, jakie mają zainteresowania, styl i tryb życia, w jakiej sferze chcą się rozwijać. "
No przyznam, że brzmi to trochę śmiesznie, bo jest dokładnie na odwrót: kocham gadać z ludźmi o ich zainteresowaniach, tylko trzeba najpierw takie mieć

Piszesz, że to ja jestem roszczeniowa- okej, szanuję zdanie, ale wieje mi tu hipokryzją

No dokładnie o to mi chodziło. Wszyscy myślą, że studia dzienne to coś super ciężkiego. U nas na stomatologii owszem, przez pierwsze 3 lata to jest horror. Psychicznie niszczą ludzi, w wakacje praktyki lub odpoczynek od nauki i to jest norma, ale na późniejszych latach już jest w miarę dużo wolnego czasu.
Rok temu miałam współlokatorkę na 4 roku stomatologii. Zajęć miała mniej niż wcześniej (tylko kilka kolokwiów na semestr, mało wejściówek). Zapisała się dodatkowo na zaoczne studia: lingwistyka angielsko-niemiecka, bo chce w przyszłości wyjechać za granicę. Zapisała się na zumbę, żeby mieć trochę ruchu. Jednak dalej jej było mało, to za moją namową poszła do pracy do cinema city, zmiany miała raz w tygodniu, więc idealnie, a z 500 zł jej wpadało. W tej pracy poznała nawet swojego obecnego chłopaka.
Nikt nie karze od razu iść na etat do pracy, ale no jak się nie ma nic pożytecznego do zrobienia to też szkoda tego czasu, bo można w jakiś sposób sobie dorobić.
Wiem z doświadczenia, że jak się ma za dużo wolnego czasu, to się właśnie zaczyna myśleć za dużo. I ona to właśnie ma. Ja też, dlatego ja staram się zapełnić czas jak się da.

Cenisz ludzi z zainteresowaniami, ale te zainteresowania muszą być z listy rzeczy, które Ty traktujesz jako zainteresowania wtedy tych ludzi cenisz. Jeżeli zainteresowania nie są z Twojej listy bo są "za proste" (np. seriale), to już tych ludzi nie cenisz.
Mówisz, że nie każdy musi pracować na studiach, a potem mówisz, że jak ktoś ma dużo czasu to przecież powinien pracować, bo inaczej ma za dużo czasu i za dużo myśli. Ale nie każdy ma takie podejście i ja o tym pisałam.

Ja rozumiem, że patrzysz teraz na moje posty przez pryzmat tego, że na pewno się ze mną nie zgodzisz, bo to ja ale przemyśl sobie po prostu jakimi mechanizmami się w życiu kierujesz. Bo ja z moimi przyjaciółkami jestem w stanie porozmawiać i o simsach i o serialach na netflixie i o polityce i o ekonomii światowej. Człowiek potrzebuje czasami pierdoły na odstresowanie się po długim dniu, a do tego dobre są simsy albo seriale. Ty tak naprawdę nie wiesz, jak świat odbiera ta Twoja koleżanka, o której mówisz, że ma za dużo czasu i mogłaby iść do pracy, a nie ciągnąć od rodziców i oglądać netflixa codziennie. Ale może akurat ona tego potrzebuje? Może ma gorszy czas? Może coś przeżywa? Może to jest jej sposób na odcięcie się od rzeczywistości, bo ma gorszy nastrój? Może ma depresję? Może, może, może. Nie oceniaj innych ludzi Rin.
Ja też miałam w życiu taki czas, kiedy seriale miałam odpalone cały czas jak tylko byłam w domu, bo nie byłam w stanie znieść ciszy. A zainteresowania są różne. Jeden może się interesować kolorowankami dla dorosłych, a inny łucznictwem sportowym, ktoś będzie uczył się robić super makijaże i wzorki na paznokciach, a jeszcze inny może znać wszystkie możliwe rodzaje dinozaurów i czytać o nich w każdej wolnej chwili. Zainteresowania to coś dla nas. To nie przymus, to coś, co ma nas cieszyć, sprawiać nam radość i pozwalać nam mieć coś od życia. Więc jeżeli ktoś stwierdza, że na ten moment chce oglądnąć wszystkie seriale, na które wcześniej nie miał czasu, to dlaczego my to mamy oceniać? Uwielbiam układać puzzle, a zawsze mam wyrzuty sumienia, kiedy to robię, bo dla mojej mamy jest to marnowanie czasu. Ocenami można kogoś bardzo skrzywdzić. Nawet nieświadomie.

Twierdzisz, że nikogo nie obgadujesz?
Obgadywanie to mówienie o kimś za jego plecami. Proszę bardzo, masz tu przykłady takiego obgadywania, oceniania, krytykowania i marudzenia, o którym tutaj piszemy:

Nie wiem jak Ty uważasz, ale dla mnie to są idealne przykłady obgadywania i krytykowania. Wiadomo, że w internecie to inaczej wygląda, bo jak powiesz, że Aśka jest głupia, to nikt z nas nie będzie wiedział, kim jest Aśka. Ale dosyć wprost wyrażasz się na temat tego, jak bardzo beznadziejnych w Twojej opinii masz ludzi dookoła Ciebie.
Myślałaś kiedyś o tym, że oni wyczuwają to, jaką masz o nich opinię i dlatego nikt z nich nie chce mieć z Tobą bliższej relacji? Wykorzystują Cię żeby sobie ponarzekać i się wygadać do Ciebie, bo im na to pozwalasz, ale żadne z nich nie chce niczego głębszego z Tobą, bo Ty po prostu nimi gardzisz.

Dokładnie.
Poza tym jak człowiek słyszy o zainteresowaniach to wydaje mu się, że powinien nagle mieć jakieś wielkie pasje typu "po pracy chowam się w piwnicy, gdzie w tajnym laboratorium szukam leki na raka" albo coś w tym stylu.
A zainteresowania i pasje mogą być naprawdę bardzo proste i trywialne, że aż jak się ktoś nas pyta o nasze zainteresowania, to nawet nam to do głowy by nie przyszło dlatego dopiero jak się człowieka lepiej poznaje, to widać dokładniej to, jaki jest i to, czym się interesuje.

Myślę, że normalni ludzie to się nad takimi rzeczami nie zastanawiają. Czy moje "chodzenie na siłownie" jest dostatecznie hobbystycznie czy może nie? Czy mogę mówić, że interesuję się "komiksami", bo mam 2 numery Kaczora Donalda?
To chyba jednak domena ludzi trochę zbyt wrażliwych/przewrażliwionych/o niskim poczuciu własnej wartości (niepotrzebne skreślić).