pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Czytając niektóre wątki, ma się wrażenie, że nieraz ktoś pragnie wypróbować swoje umiejętności interpersonalne na innej osobie, żeby potem spróbować swoich szans z kimś innym.

Ja trochę nie rozumiem o co Ci chodzi tutaj. W sensie jak wypróbować? Chodzi Ci o to co mówiłam w kontekście nauczania się innych ludzi?

Ja np. nauczyłam się w poprzednich relacjach tego, co jest dla mnie ważne i z czego nigdy nie zrezygnuję.

Dokładnie to samo miałam na myśli.
Potem człowiek jest z drugim człowiekiem i myśli, że taka toksyczna relacja jest okej, bo nie był w żadnym związku wcześniej i teraz jest jak jest

Odniosłem się do tego, o czym wspomniała niepodobna: jakoby jedna relacja miałaby być jedynie "treningiem" przed wejściem w kolejną czy raczej konkretną relacją z konkretną osobą, na której może nam zależeć. Może coś źle zrozumiałem. Nie spotkałem się z czymś takim, ale nie zdziwiłoby mnie to..

RinTrine - Skoro tak często wysłuchujesz zwierzeń ludzi, to może zaczęli Ciebie traktować bardziej jak psychoanalityka a nie przyjaciółkę. Przypuśćmy, że ktoś do Ciebie przychodzi, to co nie daje Ci dojść w ogóle do słowa? Nie masz w ogóle możliwości zwierzenia się jej/jemu z własnych problemów? Jak zaczynasz sama mówić, to od razu ktoś wychodzi? Nie mam zamiaru Cię oceniać, jedynie próbuję sobie wyobrazić taką sytuację. Kogoś, kto w wieku 23 lat narzeka, że niczego nie osiągnął i z pewnością nie osiągnie, zarówno w sferze zawodowej, jak i prywatnej. Nie zastanawiałaś się nigdy, gdzie leży przyczyna tego, ze ludzie nie chcą mieć z Tobą kontaktu? Nie myślałaś, że jest coś, co zniechęca do Ciebie ludzi? Samotność, podkreślaną w tak wielu badaniach, zapewne każdy będzie pojmował inaczej, jedni przez pryzmat braku znajomych inni poprzez brak partnera. Zgodzę się, że nie można się nauczyć relacji bez kontaktów. Póki ktoś siedzi w domu zamknięty i kontaktu nie ma - problem jest ewidentnie po jego stronie, bo nie próbuje tego kontaktu nawiązać. Jeśli zaś próbuje a mu to nie wychodzi, to warto się zastanowić w czym jest problem.

Właśnie też się zastanawiam, czy to troll, czy „głąb” ;-)

Wydaje mi się niepojętym, że po tylu tłumaczeniach Loki, czym jest nauka drugiej osoby, nadal nie rozróżniać tego od nauki NA drugiej osobie. Ale tak jakoś mi się klarują dzięki temu pewne koleje rzeczy.

Ja akurat nie o Rin.
Rin młoda jest, otrzymała dużo rad i jeśli tylko zacznie je czytać i wdrażać w życie, to dobrze jej pójdzie. Na razie jest na etapie frustrowania siebie, poszukiwania „winnych” i argumenty odbijają się od niej jak od ściany. Będzie gotowa, to ruszy do przodu.
Nie widzę większego sensu pisania jej po raz enty tego, co napisało już wielu wcześniej.

Czepiacie się tego słowa ćwiczyć jak pijany płotu.
Trzeba ćwiczyć... tylko, że normalni (przeciętni statystycznie, bo ktoś się zaraz przyczepi do słowa "normalny") ludzie nie muszą tego robić, bo im samo wychodzi. Jakieś "pierwsze miłości nastolatków" - jak to durnie brzmi, ale tak właśnie się ludzie uczą. Taka naturalna socjalizacja. Jak w którymś miejscu z tego wylecisz, to potem jest problem, bo nie masz wspólnych "podstaw" z płcią przeciwną.

Dokładnie.
A jak sobie przypomnisz jakieś akcje z przeszłości to w ogóle się człowiek zaczyna zastanawiać jak można było być aż tak tępym.

Ela210- to prawda, czuję się trochę niepewnie w relacjach, niestety wiele razy w młodości słyszałam niemiłe rzeczy, na prawdę niemiłe (od rówieśników jak i od dorosłych), przez co moja pewność siebie do dzisiaj kuleje. Zamierzam to poprawić u psychoterapeuty

MagdaLena1111- jestem bardzo wdzięczna za rady
Tak, biorę sobie je wszystkie do serca i będę nad sobą pracować

bagienni_k- tak wiem, że to było do kometnarza niepodobna.
No tak, też mam wrażenie, że mnie traktują jak darmowego psychologa. Przykładowo wiele miesięcy temu koleżance (taka jedna Daria) nie poszedł egzamin. Mało co nie zdała. Dzień przed moi bardzo ważnym egzaminem, dzwoniła do mnie, że rzuca studia, że jest beznadziejna, ma dosyć życia. To było popołudnie, ona wiedziała, że na następny dzień mam ostatni termin mojego bardzo ważnego egzaminu, mimo to chciałam jej pomóc, rozmawiałam, pocieszałam, radziłam, co ma zrobić. Gadałam tak z nią długo, bo ze 2 godziny, zamiast się uczyć do egzaminu. Jakiś miesiąc później była sytuacja, że moja grupa kończyła zajęcia. Na korytarzu mijaliśmy grupę, która miała ten sam przedmiot po nas. Widziałam właśnie Darię, która szła w kierunku sali. Uśmiechnęłam się, powiedziałam "cześć" (kiwnęłam głową, bo była za daleko, żeby usłyszeć), ona spojrzała na mnie, po czym skręciła do koleżanek z mojej grupy, które szły tuż koło mnie, przytuliła je, gadała z nimi. Ja poszłam dalej, ale było mi przykro. Innym razem podobna sytuacja na innych zajęciach: nasze grupy miały łączone ćwiczenia. Ona po zakończonych zajęciach wyszła z inną koleżanką, nawet na mnie nie zaczekała (mieszkamy niedaleko siebie i często wychodzimy razem). Potem bardzo źle się czuła. Kazałam jej jechać do lekarza. Poprosiła, żebym pojechała z nią. Chciałam jej pomóc, czekałam tam z nią, potem zrobiłam jej jedzenie (była w złym stanie, nie miała siły na nic). Nie pamiętam nawet, czy mi podziękowała, na pewno nie dostałam nic w ramach podziękowań (kiedyś innym koleżankom kupowała po bombonierce za zrobienie zakupów, gdy była chora, mnie za pomoc nie odpaliła nic). Często przy ludziach potrafi mnie skrytykować i to w niekulturalny sposób. Jak ja się z kimś nie zgadzam, to mówię "Wiesz co, nie do końca się zgodzę, bo ....", a ona to mówi "Co ty za bzdury gadasz! Weź się ogarnij! Wcale tak nie było!"- i to takim tonem jest wypowiedziane, aż mi się głupio robi przy innych i boję się coś powiedzieć. Jak ją kilka razy wyciągnęłam na kawę, do kina czy na spacer, to usłyszałam "No nie chciało mi się iść, ale ty chciałaś, a ja już obiecałam to trudno"- jakby łaskę mi robiła tym spotkaniem
Znowu jakieś 1,5 miesiąca po tym zdarzeniu była nieprzyjemna sytuacja (tuż przed wzięciem dziekanki). Miałam pisać kolokwium z jednego przedmiotu. Obudziłam się rano, bardzo źle się czułam. Na prawdę źle. Plus miałam jeszcze strasznego doła psychicznego. Napisałam do niej, że źle się czuję, że nie poszłam na kolokwium, że mam dosyć tych studiów. Bardzo potrzebowałam wtedy z kimś porozmawiać i liczyłam, że jak tyle razy ja ją wspierałam to też wsparcie dostanę. I co? Odpisała mi, że pewnie się nie uczyłam, dlatego coś odwalam, że jak ja mogłam na kolokwium nie pójść, bo ona taka dzielna nawet jak miała jelitówkę to zawsze na kolokwia chodziła, że za dużo sobie zajęć dodatkowych wzięłam i to przez to (zapisałam się na basen, na 1 godzinę w tygodniu), zaczęła wypytywać, że "skoro się niby uczyłaś to ile?". I to mówiła bardzo twardym tonem, wręcz pretensjonalnym. Jakbym coś strasznego zrobiła. Bardzo się na niej zawiodłam i zrozumiałam, że nie mogę na nią liczyć.
To jest co prawda najbardziej dramatyczny przypadek, ale to była "najbliższa" mi osoba na tych studiach, w sensie największy kontakt z nią miałam i przez to to najbardziej bolało
Z innymi tak bliskiego kontaktu nie miałam, ale bardzo często słyszę narzekania tych ludzi. Oni się żalą, że mają dosyć tych studiów, myślą o zmianie kierunku, mają dosyć tego stresu. Ja potwierdzam i mówię to samo, ale brakuje mi odskoczni. Z tymi ludźmi można pogadać tylko o uczelni, bo nie mają prócz tego żadnego życia. Jak zapytam o zainteresowania to słyszę "Netflix i simsy" w 90%. Nie ma nikogo, kto by powiedział, że kocha żyć, ma pasje, marzenia. Wszyscy tylko narzekają i to mnie wykańcza. Niby mogę się odizolować od nich, choćby poza uczelnią, ale wtedy jestem sama jak palec
"Nie myślałaś, że jest coś, co zniechęca do Ciebie ludzi?"- tak myślałam i domyślam się nawet co. Ja zawsze stawiałam naukę i rozwój na pierwszym miejscu. W szkole musiałam się dobrze uczyć, jestem na ciężkich studiach, więc zawsze powadziłam bardzo stresujący tryb życia. I to nie żaden mój wymysł: w szkole bło gorzej, bo potrafiłam się budzić kilka razy w nocy ze stresu lub wcale nie spać, rano przed szkołą budziłam się z takim okropnym stanem lękowym "o matko znowu szkoła"- czułam wtedy taki niepokój, lęk. Na studiach to się poprawiło, chociaż tylko trochę. Potrafiłam tracić na wadze tak, że bez problemu liczyłam sobie wystające żebra, wypadały mi włosy, dostawałam ogromnego trądziku. Teraz na studiach jest trochę lepiej fizycznie, ale nie psychicznie. Przez ten stres zawsze byłam ponura, cicha, spokojna, nie wystawałam poza szereg, nie chodziłam w liceum na imprezy (nawet na 18stki), rzadko spotykałam się ze znajomymi. Jednak w okresie letnim to wszystko zmieniało się w wakacje. Co roku jeździłam na obozy sportowe, przeważnie pływackie, bo trenowałam pływanie, byłam w tym dobra, ludzie mnie podziwiali, chwalili, czułam się jak ryba w wodzie (dosłownie). Wszyscy mnie lubili, świetnie się z nimi czułam i bawiłam. Nagle rzucałam żartami na prawo i lewo, sarkazm (taki pozytywny) to było moje drugie imię; tryskałam pozytywną energią, miałam szalone pomysły. Nawet mi ludzie mówili:"Wow, Kasia (moje imię), ciebie tu wszyscy lubią!". Byłam zupełnie innym człowiekiem. Ale takie kolonie/obozy to 2 tygodnie, potem znowu szara rzeczywistość. Nie dało się w 2 tygodnie stworzyć super trwałych relacji, bo ludzie rozjeżdżali się w różne strony kraju. Z jedną koleżanką, która mieszkała blisko zaprzyjaźniłam się bliżej, bo mieszkałyśmy niedaleko siebie, ale wyjechała na studia, poznała innych ludzi i urwała kontakt. Niestety nie była z tych, którzy mówią coś wprost, ale podejrzewam, że jak zobaczyła tą moją drugą twarz, tą smutną, z codziennymi problemami to odeszła, wolała kogoś bez przejść.
Wiele razy zastanawiałam się nad rzuceniem studiów, skoro tak jest ciężko i pójście na coś dużo łatwiejszego np. kosmetologię. Jednak stwierdziłam, że nie ma co rzucać studiów, najpierw trzeba odpocząć, żeby podjąć decyzję, więc wzięłam urlop dziekański. Zaczęłam szukać pracy. Porozsyłałam kilkadziesiąt CV. Najpierw składałam głównie w branże, w których się znałam, tzn składałam do sklepów z kosmetykami i drogerii (tych bardziej lub mniej popularnych), bo studiuję zaocznie kosmetologię jako 2 kierunek (pisałam już o tym). Składałam też do sklepów sportowych, bo mam legitymację instruktora sportu, byłam zawodniczką, brałam udział w zawodach pływackich. Myślałam, że pracodawcy jak zobaczą, że jak jestem na studiach na kierunku kosmetologia, albo jestem sportowcem to to docenią w tylu "O, ona musi znać się na rzeczy". Ja bym na pewno wzięła to pod uwagę wybierając kandydatów. A tymczasem z kilkunastu aplikacji w tych branżach nie dostałam nawet telefonu z zaproszeniem na rozmowę. Nie dostałam nawet szansy. Owszem, nie mam super doświadczenia w handlu i obsłudze klienta, bo studiuję, więc nie mogę jeszcze pracować nie wiadomo ile, ale przez rok po maturze pracowałam jako pomoc w sklepie u rodziców koleżanki: sprzątałam, rozkładałam towar, brałam udział w remanentach i zwrotach. Wpisałam to też w CV. Tak samo jak wolontariat w znanej fundacji Pamiętam, że byłam załamana. Zaczęłam składać CV już byle gdzie. Wysłałam kilkadziesiąt aplikacji. Dostałam 4 telefony z odpowiedzią. 2 jako kelnerka (czego bardzo nie chciałam), 2 gdzieś indziej. Na pierwszą rozmowę, na jaką poszłam- pracę dostałam. Było to najmniejsze zło z tego wszystkiego, ale na pewno nie moje marzenie, bo to coś, na czym się w ogóle nie znałam i nie było związane z moimi kwalifikacjami i umiejętnościami, więc czułam się niepewnie. Dzięki temu zrozumiałam, że nie mogę rzucić tych studiów, bo teraz mam ciężko, dużo stresu, ale kiedyś to się skończy, jako stomatolog będę miała pewny zawód, nie będę się nikogo prosić łaskawie o zatrudnienie za najniższą krajową, czy to w Polsce czy za granicą praca dla mnie będzie. Podpytałam starsze roczniki, powiedzieli, że jeszcze 3 rok jest bardzo trudny. Ja jestem po 2, bo mam dziekankę, więc został mi jeszcze rok ciężkiej pracy, od 4 roku podobno można już sobie dorabiać w pracy (co na wcześniejszych latach nie jest możliwe). A szukanie tej pracy uświadomiło mnie, że nieważne czy znam się świetnie na kosmetykach, pielęgnacji i studiuję na tym kierunku, bo i tak do takiego Rossmanna wezmą panią, która sprzedawała na kasie w supermarkecie. Tak, do Rossmanna mnie nie wzięli, a nie jestem w żaden sposób gorsza od pracujących tam dziewczyn, wręcz przeciwnie- tyle tam chamstwa wśród personelu, że nie wiem, kto ich zatrudnia, ale do mnie nawet nie zadzwonili. Dlatego wiem, że jak teraz nie zacisnę zębów i nie skończę studiów, to potem będę się martwić o pracę jak nie w tej to innej branży. A gadałam ostatnio z dziewczyną po kosmetologii, jest bardzo niezadowolona, że wzięła ten kierunek. Dlatego nie mam innego wyjścia ani nawet pomysłu na siebie.
Przepraszam za ten wywód, ale nie umiem tego skrócić

Tu chyba chodziło nawet nie o dzieci, a o śluby. Z dzieckiem można zaczekać, ale np. sporo moich znajomych jest już w poważniejszych związkach, niektórzy nawet zaręczeni, ale do dzieci im się nie spieszy

Bo to są takie same skrajne przypadki? Tylko, że oczywiście w drugą stronę.

No tak, takie osoby też są, ale to w jaki sposób w takim razie nauczyć się współpracy z ludźmi?

Mogę podpowiedzieć, co mnie pomaga:
Obserwacja osób, które mają zdrowe relacje i życie. Pytam często siebie, jakby na moim miejscu postąpiła osoba, którą stawiam sobie za wzór. Takim wzorem jest dla mnie młodsza siostra, asertywna i bardzo zdrowa emocjonalnie osoba (może czasem tylko zbyt "nieomylna", ale nie we wszystkim muszę ją naśladować). Mam też koleżankę w pracy - osobę z klasą i charakterem.
Po drugie: lektury, choćby i forum, ale także artykuły psychologiczne, od których roi się w internecie. Przy odrobinie rozsądku można wybrać wartościowe i służące naszemu rozwojowi.
Po trzecie: po prostu trening, ale z dozą rozsądku.
Terapia u psychologa też jest nie od rzeczy.

Z satysfakcją stwierdzam, że moje relacje ze sobą i otoczeniem wyglądają coraz lepiej. Zdrowieję po prostu, bo i ja wyniosłam "w posagu" sporo deficytów.

Każdy spotkany człowiek może nas czegoś nauczyć, ale to nie jest powód, by go traktować instrumentalnie.

Moje tłumaczenia mają jeszcze jeden aspekt
każdy człowiek jest inny. Każdego trzeba się nauczyć. Każda relacja czegoś uczy. Jeżeli mój pierwszy partner lubił kawę z mlekiem to nie znaczy, że każdy kolejny będzie lubił taką samą.

Jak nie byłam w związku mając 20 lat to nic nie straciłam. Tak samo muszę się nauczyć bycia z nowym partnerem jak osoba, która przed 20tką była już w 5 różnych związkach. Przecież gdyby ta nauka się kiedyś kończyła to ludzie byliby szczęśliwi w kolejnych związkach, nie byłoby rozwodów itd.
Tymczasem każda relacja uczy jakiegoś aspektu, ale uczy nas wiedzy o sobie. Bo drugi człowiek się zmienia, drugi człowiek może polubić różne rzeczy. Jeden partner woli sypiać z brzegu łóżka, inny od ściany. Relacje uczą nas naszych własnych reakcji w momencie, kiedy napotykamy na jakąś nieznaną nam wcześniej sytuację. I co to ma wtedy do rzeczy czy napotykamy ją mając lat 30 czy lat 50? Tak czy inaczej, w ten lub w inny sposób musimy znaleźć i wypracować rozwiązanie.

Dokładnie. Od zawsze miałam takie przekonanie. Dlatego nie rozumiem komentarza [niepodobnej]. Faceci, którzy mają takie obawy względem mnie, mogą przestać się obawiać, bo nie jestem nimi zainteresowana ;p

„Głąb” bezpośrednio kojarzy mi się z nauką. To szkolne określenie kogoś, kto ma na bakier z nauką.
Koleje rzeczy to chyba jasne, przecież nic się nie dzieje przypadkowo ;-)

Przypomniała mi się scena z filmu, gdzie ojciec radził nastoletniemu synowi, żeby znalazł sobie jakąś miłą dziewczynę w sąsiedztwie i ćwiczył, bo doświadczenie przyda mu się, jak już w jego życiu pojawi się ta właściwa.
Masakra!
Z tym mi się kojarzy nauka „na kimś”.
Jednak, czy jest możliwa taka sytuacja w realnym życiu? Co trzeba mieć w głowie i sercu oraz gdzie trzeba mieć sumienie, żeby tak cynicznie podchodzić do drugiego człowieka? Nie mam na myśli wszelkiej maści układów.

A nauka drugiego człowieka to nic więcej, jak nauka nawiązywania i utrzymywania relacji z drugim człowiekiem. Przeciwieństwo filmowej sceny przedstawionej powyżej, gdzie nastawionym jest się na branie. Bo w nauce drugiego istotne jest otwarcie się na tę drugą osobę i dawanie od siebie, oprócz brania, rzecz jasna. Po prostu wymiana, kompromisy, konsensusy. Stąd moje wcześniejsze pytanie w tym wątku do kogoś, co ma do zaoferowania. Relacja się sama nie stworzy, a później sama się nie utrzyma.
Nic się nie dzieje przypadkowo ;-)

"Pytam często siebie, jakby na moim miejscu postąpiła osoba, którą stawiam sobie za wzór."- to jest bardzo dobre!
Kiedyś też tak robiłam (za wzór miałam postać z bajki Disney), ale jak potem kilka razy w tyłek dostałam od mojej uczelni to podłamałam się i przestałam (ale myślę o tym często).
Idąc tą drogą to jestem tak samotna, tak chciałabym kogoś mieć, że czasami, jak spodoba mi się postać mężczyzny z jakiegoś filmu/serialu, to w myślach tworzę własny świat, w którym jestem w związku z tym facetem. I nie mówię tu o aktorach (bo aktor tylko odgrywa rolę, charakteryzacja itp), tylko o tej konkretnej postaci, jeśli np. aktor jest przystojny (da mnie, uroda dla każdego znaczy co innego) plus gra postać, która charakterem bardzo wpasowuje się w mój gust.
To już chyba wyższy szczyt samotności, ale właśnie gdy czasem przechodziłam jakieś załamanie, było mi smutno, to wyobrażałam sobie, że ta postać, która jest "moim chłopakiem" w moim wymyślonym świecie mnie pociesza i wspiera. I bardzo mi się wtedy poprawiało. W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że oszukuję sama siebie i to się nigdy nie zdarzy, ale jak przestałam to zaraz miałam jakiegoś doła, że jestem sama, a tak to trochę oszukiwałam swój mózg, że jednak jest ktoś prócz mnie samej. Ja wiem, że to idiotyczne i dziecinne, ale zawsze pomagało. Jak pójdę do psychoterapeuty to zapytam, czy to jest w ogóle normalne, bo boję się, że pewnego dnia, przez samotność zatrą mi się granice między rzeczywistością a fikcją

niepodobna, czy Ty i Peter4x to jedna osoba?
Bo wbrew temu, co twierdzisz, to ja to napisałam swojego posta odnosząc się do jego posta, nie Twojego. Wystarczy przescrollować wyżej.

Jak dla mnie to dorabiasz tutaj niepotrzebną ideologię do prostej sprawy.
Peter4x napisał, że jak znajdzie się ktoś właściwy, to nie zwróci uwagi, czy były jakieś związki wcześniej u danej osoby, czy nie. Uważam tak samo. Przecież gdybym się zakochała w facecie, który nie był wcześniej w związku, to miałabym to gdzieś, bo chciałabym go takiego, jakim jest, a wszelkie zaległości można szybko nadrobić.
Ludzie sami sobie stwarzają niepotrzebne bariery, szukają na siłę (raczej nieświadomie) problemów, żeby albo nie wejść w związek, albo oddalić wizję porażki, którą przeczuwają i której chcą uniknąć. Takie tutaj gadanie, że to problem, iż ktoś nie był wcześniej w związku jest dla mnie tylko wymówką, żeby się nie angażować.

Nie, nie ta sama, ale to ja pisałam o nauce na kimś, a nie Peter4x.

Rin, takie wizualizacje, jak robisz, są całkowicie normalne, a nawet potrzebne.
A że mają postać znanego aktora, to nie dziwne, od tego te ikony popkultury są I wiek nie ma tui nic do rzeczy.
No chyba że stoisz pod czyimś domem, jako nawiedzona fanka.

Nie czujesz się w ogóle spełniony czy szczęśliwy, mogąc przede wszystkim robić to samo, tyle ,że dla siebie, w sowim życiu? Wygląda na to, jakbyś koniecznie tego kogoś potrzebował do szczęścia, w przeciwnym wypadku cała energia i siła do życia ulatnia się z Ciebie, po czym dochodzisz do wniosku, że nagle wszystko staje się takie szare, bure i ponure. W przypadku, kiedy nastawiasz się tylko i wyłącznie na dawanie, czerpiąc radość tego, że ofiarujesz coś komuś, będziesz prawdopodobnie stopniowo się wypalał, bo poczujesz solidne braki w tym, co powinieneś dostawać od tej drugiej osoby. Jeśli nie znajdziesz w tym równowagi, staniesz się niewolnikiem drugiego człowieka, będąc od niego zależnym. Ktoś taki będzie Cię zwyczajnie wykorzystywał, będąc świadomym, że on właściwie nic nie musi robić, żeby dostać to, co chce. Jemu wystarczy, że ktoś jest obok i tyle, Ty zaś musisz harować w pocie czoła na każdy możliwy gest wdzięczności z jego strony. Zresztą ta wdzięczność będzie pewnie i tak sztuczna, bo druga strona nie nauczy się, że trzeba coś włożyć od siebie a nie tylko leżeć i pachnieć...

Mi właśnie o to chodził. O ten całkowicie zamierzony proces "ćwiczenia" w tworzeniu relacji czy tez komunikowaniu się z drugim człowiekiem. O ile każdego zwykle uczymy się z osobna, to czasami można mieć wrażenie, że pewne związki są i tak tworzone tylko po to, żeby się wypróbować w kontaktach z płcią przeciwną. O ile w niewinnym flircie czy pisaniu nie ma nic złego, o tyle już angażowanie się w coś, co z góry jest skazane na porażkę bywa zastanawiające. Możliwe, że niektórzy robią tak, bo jednak dla nich ważne, żeby był ktokolwiek, byle nie były tylko samotne..

Nie widzisz sensu w swoim życiu? Nie dostrzegasz żadnych zalet czy korzyści płynących z tego, że jesteś wyjątkową jednostką ,odrębną i osobną, która siła rzeczy powinna sobie radzić w życiu sama? Nic nie sprawia Ci radości czy satysfakcji w życiu, oprócz kontaktu z drugim człowiekiem?
Jeśli samemu nie będziesz szczęśliwy, licząc na to, że ktoś inny koniecznie Cię musi uszczęśliwić, nie będziesz w stanie i tak stworzy c zdrowej relacji. Zwykle wtedy jest tak, że jedna osoba się uzależnia od drugiej i ta druga czuje się cały czas osaczona, dostając zbyt dużo uwagi i atencji. Dlatego też druga osoba powinna być niejako dodatkiem do naszego życia, uzupełnieniem, nie zaś podstawą, na której mamy opierać swoje życie.
Przynajmniej ja sobie tak to wyobrażam.

Próbowałam zacytować ten post z wypowiedziami moimi, umajonej, Petera4x i Twoją odpowiedzią na to, ale mój post w tym znika, widocznie za dużo poziomów cytatu.

To kto z nas trojga był trollem albo głąbem, który nic nie zrozumiał z tłumaczeń Lady Loki i uparcie nie rozróżnia uczenia się kogoś i na kimś? No ktoś był. Dosyć trudno to przykleić do któregoś z nich, skoro umajona napisała tylko "przykre to" pod moim postem, a Peter4x pod jej dwoma słowami, że nie warto się przejmować gadaniem, że trzeba się ćwiczyć w relacjach, bo bez tego nie ma szans na związek, ponieważ właściwy partner po prostu zaakceptuje.

Zresztą, kogo by nie dotyczyły te określenia, to niewiele zmienia ; )

Co do istoty tematu, tak, kto chce, szuka możliwości, a kto nie chce, szuka wymówki. Najcięższe "przypadki" to ci, co chcą i nie chcą jednocześnie i przy swojej całkowitej bierności zatruwają otoczenie opowieściami o tym, że okrutny świat nie daje im żadnych szans, czekają na próby przekonywania ich, że nie jest tak źle, by w końcu i tak stwierdzić, że to wszystko bez sensu i zostaje tylko się powiesić.
Nie zbawi się męczennika na własną prośbę..

Całe mnóstwo relacji jest tylko po to, by nie być samym.
Sama mam kilku takich znajomych. M.in. parę, która ma siebie szczerze dość, jeden nadaje na drugiego i każdy się dyskretnie rozgląda na boki, ale że nic sensownego się nie trafia, to nadal razem mieszkają i ciągle kłócą. Ponadto ona chce mieć dzieci, a on nie, co już samo podważa sens tego związku. Niedługo na te dzieci będzie za późno, ale kobieta nie może się zdobyć na puszczenie gałęzi. On też nie, bo lepszy wróbel w garści niż gołąb na dachu i jakaś stabilizacja oraz  brudna robota w domu odwalona, nie musi się o to martwić. A jak się co trafi, to się trafi.
Inna koleżanka, trochę młodsza ode mnie ale po rozwodzie, wyhaczyła jakiegoś faceta na Badoo i postanowiła z nim być, bo "nie jest taki zły" i w sumie spokojny, nie pije ani nic. Widać gołym okiem, że to desperacja. Ona nic do niego nie czuje.
Kumpel z pracy, singiel, też się udziela na portalach randkowych, i gdy kiedyś rozmowa zeszła na osobiste tematy, oznajmił, że on specjalnie pisze do takich przeciętnych myszek, bo pewnie nie ma wielkiej konkurencji i taka laska nie będzie miała za dużo możliwości, by go zostawić.
Kilka innych osób też tkwi w kiepskich układach albo szuka w sposób, który do niczego dobrego nie prowadzi.
Co prawda w moim wieku nie mam już w swoim otoczeniu ludzi z problemem "uczenia się", bo każdy ma za sobą jakieś związki, ale wywodów na ten temat czytam za to pełno w necie i czasem trudno uwierzyć, jak prymitywne podejście można do tego mieć, i jeszcze szukać winy na zewnątrz. Osoba bez doświadczenia związkowego ma szansę na partnera, jeśli jest emocjonalnie wystarczająco rozwinięta, gorzej z tymi... innymi.

To wszystko są oczywistości, ale co lepiej robić, skoro już jest się samotnym?
Całą uwagę pompować w ten stan samotności i jak jest z tym źle, czy jednak wykorzystywać dobrze swój czas, robić rzeczy dobre, rzeczy sensowne, rzeczy, które sprawiają radość, odkrywać kolejne, a może przy okazji też ludzie się znajdą? Oni się zazwyczaj nie znajdują "z powietrza" tylko przy okazji różnych aktywności i neutralnych z początku interakcji.

Ciebie w jakimś stopniu rozumiem, bo w młodym wieku też miałam okres takiego totalnego poczucia osamotnienia i był to wiek, w którym zazwyczaj ma się bogate życie towarzyskie. Ja się źle wtedy czułam z sobą, więc nie potrafiłam dobrze się czuć z innymi, ani szukać sobie nowego towarzystwa. Byłam zamknięta i zablokowana.

Tu trudno powiedzieć, od czego trzeba zacząć, czy od pracy nad sobą, by się lepiej poczuć, czy jednak od wyjścia do ludzi mimo wszystko i z wszelkimi oporami, pewnie dla każdej osoby będzie inne rozwiązanie.
Ale na pewno NIE jest wyjściem zafiksowanie się na tym, jaaak jest źle i beznadziejnie... i zakończenie sprawy na myśleniu...

Wydaje mi się, że za bardzo odniosłaś to do siebie.

Troll to ktoś, kto sobie jaja robi, udaje, że nie rozumie, albo zniekształca sens wypowiedzi i ma z tego fun.
Głąb to ktoś, kto uczyć się nie chce, a przypominam, że wątek dotyczył nauki właśnie, stąd cudzysłów i ;-)
A koleje rzeczy wskazują na to, że przypadkiem nic się nie dzieje i rzeczywiście w istocie chodzi o to, że ktoś sam sabotuje możliwość relacji, unika okazji, pławi się we własnej bierności i wszędzie widzi potwierdzenie tego, że wszystko jest bez sensu, bo zewsząd tylko fałsz i oszustwa.

Sęk w tym że nikt nie napisał, że trzeba się ćwiczyć w relacjach. To zniekształcenie, będące albo wynikiem trolla, albo „głąba”.
Jest chyba właśnie typowe dla tych, którzy z czasem lubią sobie piętrzyć problemy. Ot, mowa o tym, że z każdego związku wynosi się jakąś naukę, a ktoś to zniekształca, że ktoś się na kimś uczy. I w ten oto sposób nowe przeszkody uzupełniają wcześniejsze blokady. I tak z czasem rośnie mur ze śmieci, które samemu ktoś sobie usypuje.

Masz prawo nie rozumieć :-). Tym bardziej, że zaraz potem było stwierdzenie, że to prowokacyjne pytanie, które ma skłonić do przemyśleń. Zresztą, jak ktoś po tak postawionym pytaniu idzie w tony „ideałów”, „chodzących po ziemi cudów”, to mniej więcej widać w czym jest rzecz, jak krążą myśli, gdzie się upatruje przyczyn.
Hm...„rozmowa kwalifikacyjna” już lepiej. Wiem, co sobą reprezentuję i jaki „pracodawca” mnie zainteresuje a i ja będę mogła coś zaoferować.
Jestem tu, czekam tu, stop....nie wystarczy.

Bardzo mi sie nie podobają wypowiedzi MagdaLena1111. Dlatego z tego właśnie powodu nie wypowiadam sie aby nie oberwać hejtem

MagdaLena, no tak, tylko się zastanawiasz, "czy to troll, czy 'głąb'". Zostawię Cię z tą niepewnością

Twój wybór, ale poproszę, abyś sprobowała nie zniekształcać i nie wypaczać sensu wypowiedzi.
Ostatecznie, to można sobie wybrać dowolny fragment dowolnej wypowiedzi i zamiast odniesienia do istotnych treci, koncentrować się na wyrwanych z kontekstu fragmentach, bez podjęcia wysiłku zrozumienia partnera w dyskusji. Robisz to notorycznie.

Przykład:
Wymieniamy z Loką posty o nauce w związku, co jest wg nas istotne, jak to przebiega, jaką wnosi to wartość w życie i kolejne związki, komu jest w tym łatwiej i od czego to może zależeć i Twój komentarz do tej wymiany: „ Wchodzenia w relacje po to, żeby się czegoś uczyć na tej drugiej osobie, nie popieram”. No ręce opadają. Może warto dopytać, jeśli czegoś nie zrozumiałaś? Brzydka sugestia poza tym w tym była, nie sądzisz?

No dokładnie i właśnie o tym mówiłam
Ty nie jesteś samotny. Masz kilku znajomych, którym możesz powiedzieć, więc nie jesteś samotny. Mnie by wystarczyła nawet jedna lub dwie takie bliższe osoby. Nie potrzebuję być gwiazdą szkoły/uczelni. Po prostu chciałam kogoś, z kim można pogadać.
Wbrew pozorom bardzo łatwo jest mieć 30 lat i nie mieć nikogo bliskiego. Np. w gimnazjum mówisz sobie, że w liceum będą fajni ludzie. W liceum klapa, więc liczysz, że odbijesz sobie na studiach. Na studiach sporo stresu, nauki, więc nie ma czasu ani ochoty np. chodzić do klubów czy w inne miejsca (ja nawet nie mam ochoty założyć tindera). Potem idziesz do pracy, gdzie są ludzie w różnym wieku, często z rodzinami, mają swoje sprawy i problemy. I tak to się właśnie kończy.
Nie trzeba mieć super faceta modela czy kobiety modelki oraz sławy i tłumu wielbicieli, żeby nie być samotnym. Wystarczy nawet 1 osoba i już jest raźniej.
Pisałam wiele razy, że są ludzie, którzy nie są w związku od dawna lub nie były nigdy, ale mają znajomych (mam koleżankę, która potrafiła kilka razy w ciągu wakacji gdzieś wyjeżdżać, co chwila z inną ekipą) i to jest super. Są tacy, którzy w 100% poświęcają się związkowi, robią wszystko razem, bliższych znajomych nie mają, ale mają siebie na wzajem- też super opcja. Jak ktoś ma i jedno i drugie to już w ogóle super. Jednak jak ktoś nie ma nic....no nie znam osoby takiej super samotnej, która by była szczęśliwa, entuzjastyczna itp. I jak czytam na forach o samotności to tylko utwierdzam się w przekonaniu, że mam rację. Takie bardzo samotne osoby mają mniejsze lub większe stany depresyjne. No bo jaka to jest przyjemność być cały czas samemu? Mieć tylko same obowiązki, bez żadnej odskoczni?
Widzisz, Ty bagienniku nie masz dziewczyny, ale masz znajomych, którym możesz powiedzieć wszystko. Ja bardzo zazdroszczę. Też mogę faceta nie mieć, ale chciałabym takich bliskich ludzi.
"U Ciebie problemem może być kwestia, że jesteś uzależniona od rodziców, dlatego ciężko Ci jest może znaleźć i przyzwyczaić się do tego, że miałabyś się zwierzać komuś innemu, niż właśnie rodzicom. Być może inne osoby w niewytłumaczalny sposób, nie widza w Tobie atrakcyjnego partnera do rozmowy a jedynie kogoś, z kim można utrzymywać jedynie oficjalne kontakty."- no tak. Niestety jestem uzależniona od rodziców, szczególnie, że oni mieli zawsze konserwatywne poglądy i dużo rzeczy głośno wygłaszając i negując lub wyśmiewając moje przekonania, więc dzięki nim oduczyłam się mówić to, co myślę, ale no już nie wnikam w to. Są ludzie, którzy chcą wnikać ze mną w te głębsze relacje. Np. ta Daria, którą opisałam wcześniej. Wiele rzeczy mówiła tylko mi, innym nie. Tylko że- nawet nieświadomie- potrafi powiedzieć coś niemiłego. Od roku, co się z nią spotykam to potrafię wrócić np. ze spaceru/kina/kawiarni w dużo gorszym nastroju niż przed wyjściem. Raz mnie przepraszała za swoje zachowanie, ale minęły 2 miesiące i znowu to samo. Po prostu przyciągam takich ludzi

Loka Lepiej bym tego nie ujął

Jeśli cały czas spotyka się na swojej drodze ludzi, po czym z nikim tak naprawdę nie da się wytworzyć żadnej relacji czy więzi, może właśnie problemu należy szukać w sobie a nie w otoczeniu. Tutaj najprędzej może pomóc specjalista, aby wskazać jakiś kierunek czy przyczynę, dla którego dana osoba trzyma innych na dystans, często nieświadomie. Gdybyś Rin każde spotkanie z nową osobą zaczynała od tego typu wynurzeń, które tutaj prezentujesz, to się nie dziwię, że ciężko Ci znaleźć bratnią duszę. Nie znam osobiście nikogo, kto zaczyna rozmowę, czy to w trakcie spotkania czy telefonicznie od czystego narzekania czy użalania się, jakie to wszystko jest do kitu. Rozmawiając z ludźmi, staramy się skupić przede wszystkim na tych pozytywnych aspektach życia, ciekawych wiadomościach itp.

Człowiek jest niby istotą stadną, ale przecież każdy z osobna musi sobie umieć radzić samemu. Nie da się wypełnić żadnej pustki ani uzupełnić braków w życiu drugim człowiekiem, bo wtedy, często zupełnie nieświadomie, krzywdzimy tą osobę. Choćby osaczając ją czy w jakikolwiek sposób narzucają jej swój styl bycia. Widać często, że osoby mające podobne problemy takie , jak Ty, potrzebują wręcz koniecznie obecności innych osób w sytuacjach życiowych, w jakich pozostali świetnie sobie dają radę sami. Takie odnoszę wrażenie, nie tylko zresztą po Twojej historii, ale także po paru innych. W niektórych przypadkach ekstremalnych dochodzi do tego, że jeśli nie będzie obok żadnej osoby( bardziej w kontekście partnera a nie przyjaciela/znajomego) ani też ktoś nie usłyszy przez dłuższy czas żadnego miłego słowa, to jego poczucie wartości od razu spada do zera. To jest najbardziej niepojęte dla mnie: jak akceptacja siebie czy poczucie wartości ma zależeć od kogoś innego a nie ode mnie.