pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Kurde, ale ja nie narzekam koleżankom czy znajomym, skąd ten pomysł? Większość z resztą ma mnie za super zorganizowaną i opanowaną babkę. Po co miałabym smęcić koleżnankom? A od ludzi, co to mnie ciągnęli wdół już się dawno odcięłam.

Swietnie napisane!

Ta swiadomosc, ze zycie jest bez sensu i smierc i tak nas zabierze i popadniemy w zapomnienie. To mi czasem poprawia nastroj.
Bo skoro tak, to ja bede robic co chce w tym momencie i tylko to na co mam ochote.

Przeczytałam kiedyś takie słowa: "Znaleźć coś, co nie pozwoli umrzeć nam tak bezsensownie" - i tak podchodzę do życia. To my mamy szukać sensu i nadawać go. Dostaliśmy różne możliwości, braki i pełnie, to od nas zależy, co z tym zrobimy. Chciałabym jak najlepiej wykorzystać swój "pakiet", nacieszyć się pięknem życia, nie przegapić go i przejść przez nie jako przyzwoity, dobry człowiek.
Czy mi się udaje? Cóż... różnie. Ale zależy mi na tym.

Jako dziecko myślałam o śmierci chyba częściej niż dziś. Bardzo się bałam. Dziś też się boję, ale jest we mnie więcej akceptacji. Przyjmuję do wiadomości, że tak po prostu jest, a skoro jest - ma  to jakiś sens, który niekoniecznie muszę pojmować. Wystarczy mi wiara.

I o tym mowie Piegowata. Ja nie jestem cyborgiem ktory nie uznaje ludzkich slabosci ani sam ich nie doswiadcza. Czym innym jest jednak dol ktory sie czasem zdarza a czym innym widzenie wszystkiego i zawsze w czarnych barwach albo teksty na zasadzie nie boisz sie ze Cie maz zostawi bo nie macie dzieci? Tyle malzenstw sie rozpada, a jeszcze jak nie ma dzieci to tymbardziej. I ta pogoda... Czemu latem musi byc goraco a zima zimno. Itp itd. To nie sa doly przyjaciolki tylko sciagajace w dol toksyczne zachowania, ewentualnie jak pisze Piegowata szukanie widza dla areny swych "dramatow". Od tego sie odsuwam i temu mowie nie, szczegolnie jesli dotyczy to osob ktore naprawde w zyciu po tylku nie dostaly a zachowuja sie jakby zyli za kare w piekle. Jesli mnie to czyni zlym czlowiekiem to trudno.
Co do myslenia o smierci to tez tego nie wypieram, wrecz przeciwnie jestem bardzo swiadoma kruchosci zycia. Zawszd gdy wyjezdzam w podroz albo ktos z moich bliskich to obok ekscytacji podroza odczuwam niepokoj i smutek czy na pewno wszystko bedzie ok i czy sie znowu zobaczymy bo nigdy nie wiadomo.
No i nikomu nie kaze "pukac" do lekarza bo mysli o smierci zamiast ja wypierac i udawac ze jest niesmiertelny. Nie jestem dzieckiem ani nie zyje w matrixie. Dla mnie niepokojace jest jednak to ze ta swiadomosc smierci (dobra i normalna) ma dzialac demotywujaco do zycia tu i teraz. W ten sposob fundujemy sobie stan bycia "martwym" jeszcze za zycia. Nie wiemy ile pożyjemy, moze jutro na cos zabije a moze za 60 lat. Czy fakt ze nie wiem kiedy to nastapi ma oznaczac ze juz teraz bede psychicznie i emocjonalnie wegetowac na zapas? Wrecz odwrotnie. To jest czas ktory mi dano i chce go wykorzystac najlepiej jak umiem nie wykluczajac zadnych mozliwosci ktoee zycie mi moze przyniesc.

Nie mam w najbliższym otoczeniu chyba nikogo, kto by wciąż narzekał na wszystko: na swoje życie, wygląd, pracę czy sytuację na świecie itp. Mówiąc szczerze, gdybym miał to nie wiem, czy długo bym z kimś takim wytrzymał. Wcale nie chodzi o to, że taki ktoś zaraziłby mnie tym swoim pesymizmem, tylko kiedy nie można od kogoś usłyszeć nic innego, jak tylko wieczne smęcenie i zamartwianie się nad sobą, przestaje ona być ciekawym kompanem.
Życie jest po to, żeby z niego korzystać, cieszyć się tym co mamy, starając się dążyć do celu. Jeśli coś nam w życiu nie pasuje, dlaczego nie możemy tego zmienić, kosztem innych aspektów życia, które z kolei są uznawane za kluczowe przez społeczeństwo. Nie wiem, może mam trochę bardziej skrzywione podejście do śmierci, jako przyrodnik, ale ciągłe zadręczanie się czy twierdzenie, że nic nie ma sensu bo i tak umrzemy zasługuje na podjęcie poważnej terapii. Jak pojawiają się takie rozkminy czy narzekania, to myślę sobie, że my  - pokolenie wychowane i żyjące w czasie pokoju, nie mamy pojęcia, czym jest tak naprawdę ów przywilej..

Tez tak sadze. I nie odbieram nikomu prawa do jego uczuc ale zwyczajnie uwazam ze moze warto czasem je zweryfikowac z czyjac pomoca, dla wlasnego dobra.

To jest prawda na pewno, że żyjemy (przynajmniej narazie) w wyjątkowo komfortowych pod tym względem czasach.
To co ważne na pewno należy doceniać. Jest natomiast pewien rodzaj presji na to, że przecież żyjemy w takich super czasach, że mamy się tak super super czuć i tacy być szczęśliwi, że odmawia się w ogóle prawa ludziom do rzeczy takich jak zaduma, przeżywanie żalu z jakiegoś powodu itd. I potem powstaje paradoks, bo w tych czasach w których mamy się jak  pączki w maśle odsetek zaburzeń psychicznych i przeżywania stanów obniżenia nastroju jest bezpredensowy. Dlatego, że - dajmy na to - ktoś kto stracił bliską osobę nie daje sobie czasu na przeżycie żałoby, na trudne uczucia, na przeżywanie straty, bo pędzi przed siebie w tym super życiu i ma tyleee spraw do załatwienia, a potem ni stąd ni zowąd pojawiają się np. objawy niepokoju i lęków. (Odwołuje się tu akurat do konkretnego, przypadku. Mężczyzna po przeżyciu żałoby wrócil do formy i ustąpiły paniczne lęki ). A takich mechanizmów jest zapewne wiele.

Przeżywanie utraty bliskiej osoby to ta najbardziej skrajna forma straty. A tak naprawdę całe życie jest w jakimś stopniu procesem godzenia się że stratą, na różnych poziomach. Nie znaczy to, że  mamy zatem powód być w permanentym dole, bo to wskazuje na zaburzenie. Wydaje mi się tylko, że miejsce na słabości, smutek, żal z jakiegoś powodu jest dziś przydzielane bardzo niechętnie. Dlatego zawsze budzi we mnie zastanowienie wypowiadanie czegoś w rodzaju "każdy czasem ma dola, ale...". Nikogo w tym momencie nie krytykuję i odnoszę to pytanie także do siebie - zastanawiam się jaka jest ta granica doła. Raz w miesiącu, raz na dwa? A może to nie jest kwestia "doła", tylko niektóre rzeczy naprawdę są trudne i zasługują na współczucie? A jeżeli ktoś z jakiegoś powodu jest naprawdę nieszczęśliwy i akurat nie ma wpływu na źródło nieszczęścia a nie ma w sobie takich zasobów by to skompensować sobie w inny sposób?
Ludzie mają też bardzo bardzo różne konstrukcje wewnętrzne i np. coś co ja będę przeżywać tydzień ktoś będzie przeżywał dwa miesiące lub vice versa.
Nie chcę przez to powiedzieć, że należy koniecznie słuchać tych, co się na coś użalają, bo tak wypada. Kontakty towarzyskie są nieobowiązkowe i można je zerwać z dowolnych przyczyn (i nawet bez oskarżania drugiej strony). Wydaje mi się tylko, że jest coś w rodzaju przynajmniej lekkiej presji społecznej na "dobre samopoczucie", nieprzeżywanie załamań i słabości, wartościowanie, że ktoś się czuje nieadekwatnie do okoliczności - bo my byśmy się czuli inaczej.
W konsekwencji - wiele osób odmawia sobie prawa do przeżywania swych trudnych emocji otwarcie, bo boi się odrącenia.

Co nie zmienia faktu, że są ludzie którzy są toksyczni i nieznośni w swoim lamencie, przynajmniej dla niektórych - mam tu na myśli, że co denerwuje i odpycha mnie w jakimś czlowieku, nie musi tak działać na inną osobę.

trxAleż oczywiście, mamy zawsze prawo rozpaczać czy przepracowywać swoje negatywne emocje. Właśnie nagłe sytuacje, jak choćby śmierć czy tragedie swoich bliskich, jak najbardziej będą powodem do żałoby czy smutku. Jednak nie o to mi chodzi.
Raczej chciałem się skupić tutaj na takim zwykłym podejściu do życia. Zgodnie z tym, o czym wspomniałem wcześniej: życie jest cudne samo w sobie( wiem, przepraszam, znowu podejście zawodowe) i warto go doceniać, chociażby szanując właśnie zdrowie, dbając o nie i narzekając ciągle na lekarzy czy służbę zdrowia- od samego narzekania NIC się nie zmieni. Ludzie również czasami nie potrafią zwyczajnie docenić czy pozytywnie odebrać tego, co mają. Może to po postu jest związane z faktem, że zawsze można więcej mieć czy wyżej zajść. Widzimy naokoło siebie tą pogoń za sukcesem, karierą, wiecznym ulepszaniem się. Dlatego ta często się ludzie się nie dobierają, gdyż mają zupełnie inne spojrzenia na sprawę. Grunt, żeby każdy postępował zgodnie ze swoim sumieniem i aspiracjami. Jeśli ktoś mi mówi, że niczego nie warto w życiu robić i do niczego nie dążyć, bo i tak umrzemy, to się zastanawiam skąd tylu ludzi wokół mnie, którzy się cieszą swoim szczęściem( czego by nie dotyczyło), rozwijają się, dążą do wyznaczonego celu. Zamiast smęcić, pokonują wszelkie trudności, jakie stają im na drodze. Powiem, jak ja do tego podchodzę: człowiek ma nieco ponad 30 lat i już miałby się załamywać, bo nie doświadczył czegoś pięknego w życiu? Ok, dla każdego te rozmaite "piękne rzeczy" mogą oznaczać coś innego. tylko nie będę czekał aż same mi wpadną w ręce! Sam muszę o coś zawalczyć i wiem, że tym większą radość mi to sprawi, jeśli nie przyjdzie łatwo.
Jeśli jednak miałbym już teraz zrobić rachunek tego, co mnie w życiu spotkało, to uczciwie się przyznam, że nie żałuje Pokonałem ciężką chorobę, zdobyłem wykształcenie, pracowałem przez dobrych parę lat w swoim zawodzie, do którego mam zamiar wrócić, poznałem naprawę zaje***tych ludzi, z którymi samo przebywanie to wielka przyjemność i cóż dalej nie mam zamiaru spocząć na laurach tylko iść dalej. A jakbym miał wiecznie myśleć, że nic nie ma sensu, patrząc na świat tylko smętnie potrząsać głową - to bym szybko wylądował na oddziale zamkniętym

Jak przeżywałam gorszy czas w swoim życiu i przez dłuższy czas pozwalałam sobie na przeżywanie różnych stanów, aż sama zaczęłam czuć się z tym nie w porządku i powiedziałam do mojej przyjaciółki, że jak długo można się tak użalać nad sobą, to ona wtedy odpowiedziała, że tak długo jak potrzebuję. Pamiętam to poczucie ulgi i wdzięczności dla niej, że mi na to pozwala. I tak naprawdę sama świadomość, że mam na to przestrzeń pomogła mi szybciej uporać się z tymi stanami niż miałabym je wypierać lub unieważniać.

Myślę, że masz dużo racji trx pisząc, że straty nie obejmują tylko odejścia i rozłąki z tymi, których kochamy, lecz także stratą jest utrata marzeń i niemożliwych do spełnienia oczekiwań, utrata złudzeń dotyczących siebie, własnej iluzji np. bezpieczeństwa lub kontroli, ale też utrata własnego, dawniejszego ja, bo przecież się zmieniamy po stratach. Uświadomienie sobie tego i zaakceptowanie nie jest jednak takie proste i zajmuje dużo więcej czasu, niż można by sądzić. Bo to nie tylko proces czysto intelektualny, który można sobie odnieść do innych zdarzeń i sytuacji, ale jest to także proces nabrzmiały silnymi emocjami. I po prostu trudno przejść po ważnej stracie do kolejnego rozdziału swojego życia, gdy nie potrafimy się w nim ani odnaleźć, ani tym bardziej zakotwiczyć. Bo co z tego, że w realnej rzeczywistości niewiele się zmieniło, jak wewnątrz jest burza emocji. Albo cóż z tego, że coś przeminęło, skoro emocje i uczucia tkwią nadal w przeszłości. Trudno także szybko odciąć się od dotychczasowych prawd oraz przypisanych im repertuarów zachowań. Trzeba to wszystko pożegnać, pozwolić odejść.

Cześć mam 31 lat byłam samotna mama i też myślałam że już będę sama na stałe. Część chłopaków nie toleruje dziecka, do tego przeprowadziłam się za pracą do miasta gdzie nikogo nie znałam i utkwilam w układzie praca dom praca dom. Jakieś oferty matrymonialne przeważnie miałam już od facetów po różnych przejściach, jakoś nigdzie nic nie wyszło. Bardzo mi się spodobał jeden chłopak myślałam że to ten ale z jakiś nieznanych mi powodów zakończył znajomość mimo że wszystko się dobrze układało, był to dla mnie duży szok i rozczarowanie... Po pewnym czasie zaczęłam szukać przez internet, trzeba uzbroic się w cierpliwość, 90 procent osób na portalach randkowych szuka skoku w bok, kłamie lub ma jakieś nierealne wymagania co do drugiej osoby, ale jest 10 procent fajnych chłopaków którzy no utkliwi w układzie praca - dom lub są nieśmiali... Nie warto skreślać tej formy poznania kogoś.... Mam kilka koleżanek przed 40 rż które dopiero teraz zakładają rodziny. Będzie dobrze. Powodzenia

Rin Trine, o takich  jak Ty ( i ja) faceci mówią z odcieniem pogardy w głosie" to ty feministka jesteś" .

NO sorry, faceta takiego mi nie potrzeba. Nie potrzeba mi kogoś, kto traktuje mnie protekcjonalnie, pogardliwie, i dla którego muszę być taka to a taka, żeby "on mnie chciał" .
Sorry, dla paru smętnych ruchów w lóżku, i dni zmarnowanych na ułaskawianiu złych humorow'' pana i władcy", to nie chce mi się starać. 
Starać to się mogę dla kogoś, komu chce się starać dla mnie. Coż, jak to mawiają faceci - nie muszą kupić krowy, by się napic mleka - bardzo słuszna zasada, ktorą bardzo dużo kobiet, zwlaszcza tych nieszczęsliwych, w swoich przemocowych związkach, powinno sobie przyswoić.

Nic dodać nic ująć, ja bym nigdy takiego czegoś nie zrobiła, bo jestem na to zbyt leniwa (gotuję tylko to co lubię, a nie co lubi pan i władca) i zbyt skąpa (bieliznę ładną można kupić nawet w pepco, nie w intimissimi czy innej calzedonii), ale ta koleżanka ma inną mentalność. Nigdy nie była z związku, wydaje jej się, że związek da człowiekowi największe szczęście, że życie jest usłane różami. Trochę jej się nie dziwię, bo też nie byłam w takim prawdziwym związku i kilka osób tutaj mi pisało, że mam mylne wyobrażenie na temat związku, co jest prawdą, bo nigdy w związku nie byłam, miłość znam tylko z telewizji i książek, które często odstają od rzeczywistości. Jednak nie jestem desperatką, mogę się starać dla faceta, zrobić mu dobrą kolację, ale taką, która będzie dla nas oboje, nie specjalnie dla niego. I taka jest między nami różnica

Dziwne podejście mają niektóre osoby, chociaż osobiście żadnej takiej jeszcze nie poznałem, w żadnej z płci..Nie wspominając o tym, że wiara w siebie zmienia się u kogoś ,jak tylko usłyszy kilka słów konstruktywnej krytyki. Nie przeczę, że kobieta wygląda atrakcyjnie w szpilkach( oby nie wysokich) i ładnej sukience, ale to chyba nie najlepszy strój do pichcenia w kuchni..Już legginsy bardziej się do tego nadają

"Większość" wyrabia normę za "innych"

Bo te kilkanaście związków to nie miłość tylko chęć umilenia sobie życia. Jedni czekają na prawdziwą miłość i nie chcą wchodzić w związek dopóki jej nie doświadczą a innym wystarczy to że ktoś im się podoba, można się z nim dogadać i jakoś spędzić czas żeby nie być samotnym.

Taa, krzywa Gaussa rządzi światem

Atrakcyjność...?

Nie ma czegoś takiego jak jedyna i prawdziwa miłość. Żeby znaleźć kogoś, z kim można się wiązać na życie trzeba po prostu szukać i sprawdzać.
Tak, są związki, w których zaczyna się od porywu serca, ale są też takie, gdzie przez 10 lat była przyjaźń dopóki nie pojawiła się chęć spróbowania stworzenia czegoś więcej.
Ani jeden ani drugi scenariusz nie jest gorszy.

Jeszcze jedna rzecz mi przyszła do głowy.
Bycie w związku to jest umiejętność.Tworzenie relacji z drugim człowiekiem to jest umiejętność. I jak z każdą inną umiejętnością jest, tak i tutaj trzeba się tego nauczyć. Każdy z nas ma trochę zrytą psychikę, każdy z nas ma swoje problemy. Związki, nawet te bez wielkich porywów uczuć, uczą nas, jak żyć z drugim człowiekiem, jak stawiać własne granice, kiedy się nie zgadzać na rzeczy, które nam nie pasują, kiedy nagiąć siebie do drugiego człowieka, jak rozmawiać o rzeczach ważnych, jak planować razem, jak żyć ze sobą na co dzień, jak sobie radzić z zazdrością, jak żyć razem, kiedy są problemy itd.
To nie są proste rzeczy, a właśnie związek nas ich uczy. Jasne, można wejść w pierwszą relację i wszystkiego uczyć się razem, ale czasami przez brak umiejętności można coś popisowo zepsuć tak, że druga osoba już nie chce tego naprawiać. Więc jak najbardziej warto się uczyć, żeby tych błędów potem kolejny raz już nie popełniać w kolejnych relacjach.

O tak zgadzam się jak najbardziej

To może inaczej - jak to się dzieje, że większość osób tak łatwo znajduje parę dla siebie i potrafią wiele takich odwzajemnionych relacji stworzyć, a innym się to nie udaje? Albo z jednej strony brak wzajemności, albo z drugiej.

Wchodzenia w relacje po to, żeby się czegoś uczyć na tej drugiej osobie, nie popieram.

A powiedz tak szczerze umajona co masz do zaoferowania w związku?
Piszesz, że chciałabyś być w związku, ale nikt Tobie nie pasuje, ale może to w Tobie nie ma nic przyciągającego?
To prowokacyjne pytanie, ale może skłoni Ciebie do przyjęcia nieco innej perspektywy.

A uczyć na drugiej osobie co to znaczy? Nikt tu nic takiego nie sugerował nawet i wydaje mi się to nad wyraz ohydnym działaniem, jeśli jest celowe.

O tak! Bardzo dobrze powiedziane,  o tym bardzo mało się mówi, a to bardzo ważna kwestia. Często na różnych forach czytam, jak ktoś pisze, że ma ponad 20 lat, nigdy nie był w związku, a wszyscy na pocieszenie piszą, że spokojnie, że ma czas itp. Natomiast mało kto bierze pod uwagę fakt, że im dana osoba jest starsza tym trudniej jest się przełamać. Jak ktoś jest w liceum, wchodzi w pierwsze związki, potem pierwszy seks to potem już jakieś doświadczenie ma, a jak ktoś jest przez dłuższy czas sam to ciężko potem zmienić ten stan rzeczy. Mało tego, jak dorosły człowiek ma już jakieś swoje przyzwyczajenia to jeszcze trudniej wpuścić drugą osobę do swojego życia.

Mogę śmiało to powiedzieć na swoim przykładzie: mam 23 lata. Nigdy nie miałam chłopaka tak na poważnie, nie miałam bliskiej paczki przyjaciół, co najwyżej znajomych, których widywałam raz na czas. Samotność odczuwam od jakiś 10 lat, czyli praktycznie od początku gimnazjum, kiedy człowiek już mentalnie nie był małym dzieckiem i nie liczyły się już zabawki tylko relacje z ludźmi.
Efekt? Teraz jestem nieufna wobec ludzi, nie dowierzam ludziom, na każdego patrzę z dystansem. Mam na tyle niskie poczucie własnej wartości, że mam wrażenie, że nie ma sensu próbować kogoś podrywać, z kimś się zaprzyjaźniać, bo to i tak nie wypali (niestety na niespełnionych przyjaźniach i miłościach bardzo się kiedyś sparzyłam). To znaczy próbuję szukać nowych znajomości, ale patrzę na to z dystansem.

W byciu singlem nie ma nic złego. Znam wielu singli, którzy niby są sami, ale nie są samotni. Mają mnóstwo przyjaciół albo chociaż znajomych, wspólnie razem wyjeżdżają, spędzają razem czas, podróżują. Znam też ludzi w związkach, dla których związek to spełnienie w 100% i nie mają przyjaciół, znajomych ograniczają, ale cieszą się sobą i spędzają razem czas. Natomiast nie słyszałam o zbyt wielu permanentnych samotnikach zadowolonych ze swojego życia. Nawet psychologowie twierdzą, że największy introwertyk potrzebuje uwagi drugiej osoby choćby w małym stopniu. Ja też uwielbiam spędzać czas sama ze sobą, z dobrym filmem czy książką, muzyką, ale jeśli to jest monotonia to jest po prostu nudne.

Ja po sobie widzę, że przez wiele lat samotności nie do końca umiem z ludźmi współpracować. W szkole i na studiach chcą nauczyć ludzi współpracy poprzez zadawanie prac grupowych/projektów, a tak na prawdę tylko relacje z innymi ludźmi mogą nas nauczyć współpracy.
U mnie doszło to do takiego etapu, że rok temu pożyczyłam jednemu koledze notatki z wykładów z jednego przedmiotu. W ramach podziękowania przyniósł mi czekoladę. Moja reakcja go zaskoczyła, zapytał "Dlaczego jesteś zdziwiona, że ktoś jest dla ciebie miły?". Także no to chyba mówi samo za siebie, co leży w mojej psychice

Zamierzam iść z tym do psychoterapeuty, ale no on pomoże mi tylko podnieść samoocenę, nie nauczy mnie współpracy z ludźmi.
Kiedyś spotkałam się ze stwierdzeniem "zachowania staropanieńskie/starokawalerskie". Nie wiedziałam, o co chodzi i sądziłam, że to obrażanie singli. Teraz po sobie widzę, że ja mimo młodego wieku tak właśnie się zachowuję

Także to co pisze Lady Loka- podpisuję się pod tym obiema rękami. Związki, przyjaźnie, nawet te nieudane uczą nas wielu rzeczy. Natomiast jeśli coś nie wychodzi po raz kolejny w tych 2 strefach odbiera nam tylko pewności siebie i ochoty.
Każdy ma swoje priorytety, moim są przyjaciele. Dużo bym za nich dała. Chłopaka też by fajnie było mieć.
Najbardziej boję się, że kiedyś, jak znajdę jakąś bliższą znajomą, chłopaka to będę wszystko robić, tak jak oni chcą, żeby tylko ich nie stracić (mam do tego tendencje, bo rok temu tak robiłam przy chłopaku, w którym się zakochałam)
Także to prawda, doświadczenie w relacjach z ludźmi jest bardzo ważne

Pytanie podstawowe powinno brzmieć, czy koniecznie każdy, kto nie wchodzi w związek ma się czuć źle:)
Być ciągle zdołowanym i przygnębionym, bo taką tendencję tutaj nieraz widzę.. Jeśli już miałbym narzekać na samotność, to po 30-stce rzeczywiście można czuć się lekko wyobcowanym, natomiast ta wszechobecna presja powoduje, że ludzie w wieku poniżej 24-25 roku narzekając na samotność stawiają się w jakimś krzywym zwierciadle. Może to wynika z zupełnie nowego podejścia do życia: jak najwięcej, jak najszybciej małym kosztem.
Tak sobie myślę: Koleżanka RinTrine rocznikowo ode mnie młodsza chyba o 10 lat, jeśli się nie mylę, narzeka na swoje życie, kiedy to życie dopiero co się przed nią otwiera - naprawdę tak wiele młodych ludzi przez to przechodzi, mając wszystkiego dość? Dlaczego Wy tak szybko i od razu chcecie wszystko osiągnąć? Mamy XXI wiek, gdzie średnia długość życia to prawie 80 lat dla kobiet Może to trochę kuriozalne porównanie, ale przeraża mnie ilość młodych ludzi myślących w ten sposób.

Bagienniku. Standardy kulturowe społeczeństwa się zmieniają, ale biologia się nie zmienia.
Zakładanie rodziny w wieku 40 lat, kiedy mowa o rówieśnikach to mrzonka.
Dlatego okres 20-30 lat jest najlepszy. Z resztą widać inną kwestię, która się pojawia, czyli widoczne przekreślanie osób z opóźnionym zapłonem związkowym, bo to "dziwne/nie będę uczyć/itd.". Ja to zawsze będę mówił. Takie fora to najlepszy przykład, żeby zniechęcić się do relacji.

Lady Loka- wiem, że nie napisałaś o tej blokadzie w pewnym wieku. Ja o tym wspomniałam, bo wiele osób tak ma, w tym ja. To dosyć powszechna opinia.
"Ja w pierwszy związek weszłam mając lat 24 i uważam, że to był bardzo dobry moment."- jeśli dla Ciebie ten moment był odpowiedni to idealnie
Ja bardziej wypowiadałam się tu na swój temat. Ja na pierwszego chłopaka jestem gotowa od jakiś 6 lat i czuję, że już dawno powinnam mieć to za sobą. W moim przypadku nie chodzi o presję. Nikt na mnie nie naciska, że mam mieć już męża. a po prostu sama czuję się z tym źle, bo jestem gotowa od dłuższego czasu, a wiele razy nic nie wyszło. To tak jakbyś miała jakieś marzenie, próbowała robić co w Twojej mocy, żeby się spełniło, ale nie z Twojej (przynajmniej nie do końca) winy to nie wychodzi. Powstaje wtedy frustracja. Ludzie tak mają nie tylko pod względem miłosnym, ale też np. w pracy.
Zgadzam się z Twoją wypowiedzią, że jak się raz weszło w związek, to potem jest jakoś łatwiej. Ja niestety z roku na rok czuję coraz większą blokadę. W liceum byłam na to wszystko otwarta, na początku studiów trochę mniej, ale nadal. Teraz widzę, że zamykam się powoli w swojej strefie komfortu. Niestety czytałam w wielu wypowiedziach ludzi samotnych to samo, czyli blokada. I tu nie chodzi o wiek. Może być 25 latka niegotowa na związek, a może być 19latek z poczuciem blokady. To zależy od człowieka i jego psychiki

bagienni_k- wiesz, niestety jestem realistką, dlatego tak myślę. To co napisałam wyżej- od dosyć dawna jestem gotowa np. na pierwszego chłopaka. Samotna jestem od 10 lat. Ja nie czuję się jak młoda osoba, przed którą stoi cały świat, tylko jak ktoś, kto przeżył już swoje.
To się tak niby tylko mówi, że na wszystko przyjdzie czas, ale to nie do końca prawda. Nie znalazłam żadnych bliskich przyjaciół do teraz, więc jakie są szanse, że jeszcze ich kiedyś znajdę? Tzn są, ale to już nie będzie to samo. Ludzie w moim wieku powoli się zaręczają, myślą poważnie o związkach. Już mam na uczelni kilka koleżanek, które mają mężów i dzieci. Spotykam się z nimi raz na pół roku, bo nie ma inaczej czasu. Potem będzie już tylko gorzej, bo im później tym więcej małżeństw i pieluch i w ogóle nie będą mieli czasu dla znajomych. Ja wiem, zainteresowania, zajęcia dodatkowe, ale no dotychczas mając bardzo dużo zajęć dodatkowych nie udało się. I to próbuję powiedzieć- gdybym miała przyjaciół, jakiegoś byłego chłopaka to ja bym się o nic nie martwiła i miała większe poczucie własnej wartości. A tak to nawet jak mam jakiś znajomych to zawsze się boję, że kogoś stracę, ktoś się obrazi, będę zbyt nudna i komuś się to nie spodoba. To samo z facetami. Tyle razy nie wychodziło, że miałam już dosyć

umajona- tak jak napisałam wcześniej- mnie też to bardzo ciekawi, co już opisałam, dlaczego. Ja się nad tym zastanawiam już bardzo długo. Po prostu trafiłaś na mój temat, bardzo mi się spodobało to pytanie. Trafiłaś w mój temat. I czemu biadolenie? To jest zupełnie co innego

Lucyfer666- dokładnie to chciałam napisać. Jednak najwięcej ludzi się poznaje w okresie szkolno-studenckim. Najwięcej imprez, najwięcej mamy siły i energii, także plany marzenia i ambicje. Już teraz mam kilku znajomych, którzy rzez obowiązki rodzinne nie mają czasu się spotykać. Dlatego wiem, że koło 30stki, przy masie ślubów czy ciąż będzie jeszcze gorzej. Ludzie będą mieli swoje życie, mąż/żona dzieci będą przed znajomymi.
"Z resztą widać inną kwestię, która się pojawia, czyli widoczne przekreślanie osób z opóźnionym zapłonem związkowym, bo to "dziwne/nie będę uczyć/itd.""- no ja zaobserwowałam, że no ludzie może nie traktują mnie gorzej przez to, że nie jestem w związku, ale wielu podkreśla z wyższością, że oni są szczęśliwi, im się udało. Może nawet nieświadomie to robią, po prostu są szczęśliwi, ale ja często słyszę, że "Mój Karol jest taki słodki", "Mój Robert jest taki kochany", "Mój Marcin jest taki męski". Oni są szczęśliwi i chcą to podkreślić, nie mam im tego za złe, dobrze, że są szczęśliwi, ale po prostu mi jest smutno

Odnośnie pierwszego. Super ujęcie Loka w kilku słowach tego, co jest istotą bycia w relacji. Relacja się nie tworzy SAMA i nie żyje później SAMA, bo to nie jest odrębny i tajemniczy byt, pojawiający się znikąd, ale jest ciągłą nauką, budowaniem i rozwijaniem siebie nawzajem. Z tym, że każde wchodzi do tej relacji ze swoimi oczekiwaniami i potrzebami, dlatego w każdej relacji uczymy się siebie i partnera, dotykamy takich rzeczy, których czasami sami wcześniej nie znaliśmy, albo nie byliśmy ich świadomi. Odchylamy maski, dowiadujemy się więcej, zaglądamy głębiej, rezygnujemy z wyobrażeń na rzecz realiów.
Ale oprócz powyższego też bywa to nauka zwykłych ról społecznych, kulturowych, czy środowiskowych. To tutaj łączą ludzi potrzeby i oczekiwania, podobieństwa, codzienność, rytm zajęć, poglądy, systemy wartości, upodobania.

Rin, musisz to przepracować sama w sobie, bo widać w Tobie tendencję to nadrabiania swoich braków drugą osobą.
Żeby stworzyć dobry związek musisz sama być pełną osobą. A Ty z jednej strony twierdzisz, że Ci dobrze, ale z drugiej obie wiemy, że wcale tak nie jest. A z tego prosta droga do rekompensowania sobie swoich braków drugą osobą.

Btw. na wakacje, narty itd lepiej się z koleżankami jeździ niż z partnerem

RinTine Dziewczyno, ale Ty masz DOPIERO 23 lata!  Obudź się! Ile naprawdę mogłaś w życiu przeżyć czy doświadczyć? Jestem starszy od Ciebie o 10 lat i mogę powiedzieć, że NIC nie widziałem. To może powiedzieć dopiero może 50 letnia osoba a najpewniej to jeszcze starsza, jak choćby moja babcia kończąca w tym roku 91 lat a nie osoba 23 letnia.. Nie wiem, w czym widzisz problem..Twierdzisz, że masz 23 lata a jesteś sama od 10? To w jakim wieku wg Ciebie "powinno się" wchodzić w związek, 14 -15 lat? Oczywiście mówimy tutaj o tej różnej presji czy poczuciu, ze jak nikogo nie mam to jest coś ze mną nie tak, bo dzieciaki w gimnazjalnym wieku, które mają jeszcze mleko pod nosem już chcą wchodzić w dorosłe życie z szybkością światła...CO z tego że się ludzie zaręczają i mają dzieci? Czy naprawdę trzeba patrzeć ciągle na innych, żeby wiedzieć, jak sterować swoim życiem? Mam wrażenie, graniczące z pewnością, że ta niepewność i rozchwianie wynikają w większości z tego, że ciągle się na innych oglądasz i próbujesz na siłę żyć tak, jak inni uważają, że się powinno. Przydusiłaś w sobie swoje własne "ja" i to nie pozwala Ci normalnie funkcjonować.Podobnie z przyjaciółmi. I powiem Ci szczerze, że w momencie, kiedy osoba poniżej 25 roku życia twierdzi, że nie da rady już w ogóle znaleźć nikogo bliskiego, to mi się lampka zapala. Nie dlatego, że możesz być w rzeczywistości super osobą, tylko właśnie ze względu na zupełnie nieuzasadnione niczym obawy i lęki. To jest takie kręcenie się w kółko: jestem smutna, bo nikt mnie nie chce, nikt mnie nie chce bo jestem smutna. Jeśli z góry zakładasz, żę nikogo nie poznasz, to chyba naprawdę potrzebny Ci jest terapeuta, bo takie podejście może Cię jedynie wykończyć.
Lucek W kwestii biologicznej masz absolutną rację Jednak od pewnego czasu w naszym społeczeństwie już pewne potrzeby powiedzmy natury pozabiologicznej zaczęły się wysforowywać naprzód. W tym momencie zderzają się czasami jeszcze z nieco starszymi ideałami, nakazującymi powrót do wcześniejszych wzorów. Widzę to po swojej rodzinie i znajomych. Ludzie z najbliższej rodziny przez długi czas zawracali mi gitarę o to, że nikogo nie mam a raczej to, że JUŻ( czyli powiedzmy koło 25 lat) nie żenię się i staram o dziecko. Osoby z mojego pokolenia raczej z takimi tekstami nie wyskakują, no może z paroma wyjątkami.

umajona Łatwość nawiązywania relacji z ludźmi to już kwestia charakteru i podejścia do drugiego człowieka. Ja zauważyłem, że ogromną przysługę dały mi tutaj studia i wspólne przebywanie z ludźmi o podobnych horyzontach. Coś nas wszystkich połączyło i to już było takim spoidłem, podtrzymującym relacje między nami, z czego zrodziło się potem kilka związków Sam osobiście, gdybym tylko chciał, najpewniej mógłbym z kimś takim wejść w bliższe relacje. W każdym razie jest pewna podstawa, płaszczyzna porozumienia, o którą warto się oprzeć. Z drugiej strony łatwość w nawiązywaniu kontaktów może też być utrudnieniem, kiedy ktoś szybko się "nudzi" drugim człowiekiem, szukając czegoś zupełnie innego, niż do tej pory.
Swoją drogą, odnośnie tego, co zauważyła Magda: relacja międzyludzka( czy to związek czy przyjaźń) to właśnie nieustanne budowanie i rozwój, gdzie ludzie znajdują wspólną płaszczyznę porozumienia. Postrzeganie ich jako pewnego metafizycznego, odrębnego bytu powinno kończyć się zwykle u ludzi pod koniec nastoletniości, kiedy osoba uświadamia sobie, że to, co buduje więź międzyludzką to wspólne pokonywanie trudności i wzajemne wsparcie a nie unoszenie się metr nad ziemią w otoczeniu motylków..Dlatego zawsze mnie zastanawiają historie ludzi, którzy powiedzmy bliżej 30 roku życia liczą w związku przede wszystkim na owe motylki.

EDIT: nie rozumiem, dlaczego pewne rzeczy czy aktywności są postrzegane, jako wymagające obecności pary, już nawet niekoniecznie osoby pojedynczej ale choćby grupki znajomych. Sugeruje to, jakby wszędzie, gdzie się człowiek udaje i cokolwiek robi, musi to robić z partnerem. Dlatego podoba mi się podejście Loki, bo zbyt często widzę, że ludzie daliby się pokroić, byle być gdzieś czy robić coś, co nie sprawia przyjemności, ale ważne, że musi ta ukochana osoba być obok. Czyli wyjście na spacer, do kina, na basen, do muzeum, zoo, wyjazd na narty - nigdzie nie można wyjść, bo zawsze "wypada" chodzić w parach...

Strach pomyśleć, że niedługo przy wejściu do kina będzie wisiała tabliczka: " Osobom bez pary wstęp wzbroniony!"

Źle mnie zrozumiałeś. Napisałam, że mam 23 lata, od 10 czuję się samotna, ale nawet nie z powodu braku faceta tylko przyjaciół. Nie biadoliłabym tak, gdybym miała zaufaną paczkę przyjaciół. A ja po prostu od zawsze czułam się samotna. Było mi źle? Nie mam do kogo zadzwonić. Odniosłam sukces? To samo. Kilka osób tutaj mi pisało, że jestem zbyt uzależniona emocjonalnie od rodziców. To jest prawda i to jest efekt tej monotonnej samotności. Bo nie miałam ani przyjaciół, ani chłopaka, z którymi weszłabym w jakieś głębsze relacje.
Wiem, że mam tylko 23 lata, a czuję się jakbym miała 2 razy tyle i sądzisz, że ja tego chcę?
"ta niepewność i rozchwianie wynikają w większości z tego, że ciągle się na innych oglądasz i próbujesz na siłę żyć tak, jak inni uważają, że się powinno."- a to akurat nieprawda. Nie idę za tłumem. Nie lubię dzieci, nie chcę ich mieć i mówię o tym głośno, mimo że ludzie są w szoku przeważnie
Ale tak, jak się tylko skończą te wirusy to pójdę do terapeuty, on mi na pewno pozwoli odbudować pewność siebie, ale raczej nie zastąpi mi przyjaciół, więc pewnie uczucie samotności zmaleje, ale nie zniknie, bo lubię towarzystwo innych ludzi.
Zauważyłam, że im bardziej przyzwyczajam się do samotności, tym większą mam blokadę do poznawania nowych ludzi. I tak w kółko

No właśnie. Sporo moich dotychczasowych przekonań i dziewczęcych wyobrażeń runęło. Na przykład to, że mężczyzna byłby ucieszony faktem, że jest dla kobiety tym pierwszym. Okazuje się, że brak doświadczenia to raczej problem i coś, co kobietę przekreśla i kwalifikuje ją do kategorii "coś z nią nie teges", albo "szkoda na nią czasu". Trochę niefajnie się to wszystko czyta... No nic, będę sobie "nie teges", dobrze mi z tym