pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Wydaje mi się, że ZAWSZE, w mniejszym lub większym stopniu, KAŻDY związek oznacza pewne ograniczenie każdej ze stron. Wszystko dotyczy zapewne koniecznych zmian w życiu osoby samej, jakie z czasem musi podjąć, aby się przystosować do życia we dwójkę, wspólnie z drugą osobą. Każdy posiada inny poziom tolerancji na zmiany i ograniczenia, to nie ulega wątpliwości. Widzimy tutaj, jak często wybuchają na tym tle konflikty, że czasmi się okazuje, iż jedna osoba nie jest w stanie dojrzeć do partnerstwa. Dlatego osoby cechująće się zbyt wielką indywidualnością i niezależnością może się czuć źle w przeciętnie wyglądającym związku.

Zdaniem mego meza, to tylko osoba, ktora jest bardzo podzielona konfliktem wewnetrznym moze byc caloscia.
Oczywiscie czesc jego fascynacji mna wynikalo z jego fascynacja moim stanem.
Moim umyslem ogolnie. Wraz z nerwica.
Nigdy nie pomagal mi w uspokajaniu moich objawow. Raczej wrecz przeciwnie.
Dla niego nic nie jest dziwne, nic nie jest bez sensu.

Ogolnie wielu ludzi ma ataki paniki i inne problemy. Nie tylko kobiety, sa tacy faceci co by znali dobrze Twoje objawy u siebie.
Nie znam facetow, ktorzy by uciekali. Znam wielu co by sie cieszylo, ze moze pocieszyc czy pomoc. W sensie, ze czuja sie rycerscy.

W moim wieku zaryzykuje ze z polowa spoleczenstwa jest juz chetna do zapoznania sie z kims tylko brakuje odwagi sprobowania. Jak zagaję kogos to zwykle chetnie nawiazuje sie rozmowa.  Mozliwe ze w mlodszym wieku jest jak mowisz.

Piegowata Masz oczywiście absolutną rację. Wszędzie w życiu trzeba często iść na kompromis, zgadzać się na pewne ograniczenia. Problem w tym, że ja zwyczajnie nie potrafię wyobrazić sobie owych, drobnych nawet, poświęceń, dla kogoś, kto miałby ze mną dzielić życie. Nie wydaje mi się to na tyle atrakcyjne( nie w tym rzecz, że niemożliwe!), że pomimo wszystkich tych cudownych zalet związku, te właśnie przeszkody dla mojej indywidualności i niezależności okazują się decydujące. Inaczej tego nie potrafię wytłumaczyć Chociaż prościej mówiąc, to takie rzeczy, jak zasoby, czas, energia, kasa pewnie też - to wszystko trzeba brać pod uwagę do podziału, żyjąc razem z kimś.

Ale dlaczego tak te ustępstwa negujecie? Do pewnego stopnia jest to zupełnie naturalne, że czasem z czegoś się rezygnuje, czasem w czymś ustąpi. Byle w granicach rozsądku i zdrowia.
Co innego gdy zamiast partnerstwa ma się w związku kontrolę, zawłaszczanie i walkę o władzę. Oooo, co to, to nie!
W życie bez ustępstw nie wierzę.
Zgadzam się, że i pod tym względem po prostu trzeba się dopasować.
Są pary niemal ze sobą zrośnięte, są takie, które dają sobie dużo przestrzeni. Co kto lubi.

Winter, o to samo miałam zapytać Ciebie
Domyślam się, że nie chodzi Ci o błahostki.
Są sprawy nie do przeskoczenia, ale wtedy jasne jest, że nie po drodze nam ze sobą. Jednak większość kompromisów można osiągnąć nie rezygnując z siebie, a jednocześnie nie krzywdząc drugiego człowieka. I na tym, jak sądzę, kompromis polega.
Moim zdaniem przez całe życie ponosi się jakieś ustępstwa, coś się wybiera, coś traci, z czegoś rezygnuje.
Na przykład w moim stanie zdrowia nie mogłabym pracować jako przewodnik turystyczny, choć bardzo mi się taka praca podoba.
Na przykład jasne jest dla mnie, że gdy zachoruje moja samotna matka, zajmę się nią, rezygnując z części swoich planów.
I tak dalej. Dla mnie to są zwykłe, ludzkie sytuacje, normalne sprawy.
Ograniczenia mam, czy jestem w związku, czy też nie. Toteż odrobinę sprzeciwiam się tym, którzy twierdzą, że żyją bez ograniczeń, albo że ograniczeń nie chcą.

Jedyne ograniczenia jakie mialam to finansowe. W sensie, ze nie moglam czegos kupic.
Ogolnie jednak nie mialam takich problemow.
Jestem bezkompromisowa. Nie pojde do pracy, ktorej nie lubie. Nie musialam sie nigdy martwic tym czy musze wybrac inna szkole. Czy musze wybrac inny zawod czy innego faceta.
Jestem atrakcyjna, inteligentna, zdrowa,  zwykle mialam ponad przecietnie dobra pamiec. Moglam zawsze robic cokolwiek.
Jezeli chodzi o zwiazek to zwiazek nie moze byc w sprzecznosci z tym jak wyobrazam sobie zycie.
Jezeli chce sie przeprowadzic to musi byc to gdzie i kiedy ja chce.
Jezeli chce miec dom to musi to byc dom jaki ja chce. Bo wiem dokladnie w jakim domku chce zyc.
Jezeli kupuje samochod to musi byc jaki ja chce.
Jezeli sie przeprowadzam to sciany maluje tak jak ja chce.
Nie zjem nawet obiadu, ktorego w tym dniu nie lubie.
Jezeli chce gdzies pojechac sama to pojade i nie jest to kwestia dyskusji.
Caly dzien, od rana do nocy robie to co chce.
W praktyce to oznacza, ze np teraz ja chce jechac do Hiszpanii na kilka miesiecy i wtedy do Irlandii na stale. I tak bedzie jak ja mowie.
Jezeli mi sie znudzi to przeprowadzka bedzie wtedy kiedy ja juz bede chciala wyjechac.
.
Nigdy w zyciu nie mialam z tym problemu w zwiazku.
Zawsze spotykam sie z ludzmi, ktorym obojetne jest to co dla mnie ma znaczenie. Mojemu mezowi jest obojetne gdzie mieszkamy, bylybym byla szczesliwa. Dla niego wszedzie jest super. To samo co do koloru scian, wyboru domu i takich innych.
Nie lubie bliskich relacji z rodzina partnera i nie poszlabym na zadne ustepstwo w tym temacie.
Meza mam, ktory nie lubi czasu spedzac ze swoja rodzina.
Mamy trzy koty i bedzie wiecej zwierzat, w tym temacie zero ustepstw tez. Moj maz uwielbia koty.
Tak jak mowie, dobrany partner.

Ja wiem jak moje zycie ma wygladac. Co do szczegolow jak mydelniczka. Wiem to od zawsze i to nie jest dyskusyjne. .
To sa marzenia, nie ma kompromisu w temacie marzen.

Jestem przyzwyczajona, ze mam wszystko czego naprawde chce. Prakycznie cale dorosle zycie robilam rzeczy, ktore chce. Wyjechalam z domu rodzinnego kiedy chcialam, podrozowalam kiedy chcialam, wykonywalam zawody jakie chcialam. Z latwoscia.
Jestem jedynaczka i nie wyobrazam sobie porzucac zycia by zajac sie rodzicami. Oplace pomoc.

Wydaje mi sie, ze wszystko zalezy w zyciu od priorytetow. Nie ma dla mnie nic wazniejszego, od tego by zycie przezyc wedle siebie. Nigdy nie musialam  nawet wybierac. Moje marzenia sa bardzo osiagalne w stosunku do tego kim jestem.

Nie bede. Nie jest to w mojej naturze.
Nie jest w mojej naturze chciec czegos co jest poza moim zasiegiem.
Dlatego inni sie mecza, a ja nie. Mam adekwatne zyczenia.
Nie mam tendencji to przezywania tragedii.

Myslisz dwa pojecia. Kiedy moja wielka milosc, facet, ktorego kochalam od 19 roku zycia zmarl.
Bylam z tym pogodzona prawie z miejsca.
Mylisz to o czym mowie : poswiecanie czegos, z utrata czegos.
Ze strata potrafie sie pogodzic od razu. Porazka to dla mnie szansa na probe lub dowod, ze to co robie nie jest dla mnie.
Wszystko co sie w zyciu ma jest tym co powinno byc.
Z kolei jak chce rozowe sciany to nie ma opcji, ze zrezygnuje bo maz chce zielone.
Jak chce mieszkac w Barcelonie to nie ma szans, ze nie bede bo maz nie chce.
Jak moge cos miec to z tego nie zrezygnuje.
Dlatego mam meza, ktorego nie obchodzi kolor scian i mieszkanie w konkretnym kraju.

Tu bliższe mi jest zdanie Lady Loki.
Życie już mi wielokrotnie pokazało, że ostatnie słowo ma ono, a nie ja. Uczy wciąż "skromnie przyjmować, spokojnie tracić" (Marek Aureliusz, mój ulubiony). Sztuką jest mimo strat, czasem bolesnych, nie obrażać się na życie.
Jasne, że do pewnego stopnia nim sterujemy, ale ostatnie słowo nie do nas należy... zaprawdę powiadam
Pracowała u nas osoba, która po banalnej - zdałoby się - infekcji nie wstała już na nogi, jeździ na wózku. Jej też powiesz, Winter, że może mieć wszytko? Na szczęście to mądra i dzielna dziewczyna, która bierze z puli ograniczonych możliwości, co się da i żyje pełniej niż niejeden zdrowy.
Pokora naprawdę nie jest wymysłem dewotek i wcale nie musi być cierpiętnictwem.

Za bardzo komplikujesz to swoim mysleniem. Kompromis musi sie oplacac.
Moj maz akurat wspominal o tym, ze chcialby jechac do Londynu. Kilka miesiecy temu. On mieszkal w Londynie przez chwile, a ja przez lata. On nadal jest pod wrazeniem.
Moja odpowiedz? 'No to jedz, pomoge ci zalatwic wize'. Jak bedzie chcial to pojedzie, pobawi sie, pospedza czas z bratem i przyjedzie. Jak narazie mu sie odwidzialo.

To o czym mowie jest bardzo, bardzo proste. Jestem w zwiazku poniewaz lubie towarzystwo mojego meza.
Tylko i wylaczenie dlatego. NAJWAZNIEJSZE w moim calym zyciu jest robienie co chce. Jest wazniejsze od mojej rodziny, od mojej kariery, od publicznej opinii, od moich przyjaciol, od mojego zdrowia.
To jest priorytet.
Nie odetne sobie reki po lokiec zeby kupic samochod. Dlaczego? Reka jest wazniejsza od samochodu.
Ja ide na kompromis, ale w odwrotna strone niz myslisz. Poswiece zwiazek dla stylu zycia o jakim zawsze marzylam.
Oczywiscie nie musze tego robic. Mam dobrany zwiazek. Zwiazek to zwiazek. Ze soba bede cale zycie, a zycie mam jedno.
Co sie stanie jak nie bede chodzic na ustepstwa w zwiazku? No nic. Najwyzej zostane sama. Czyli stanie sie cos co lubie. Tragedia, naprawde.
Mam prawo miec wlasny uklad rzeczy wazniejszych i najwazniejszych w zyciu. Jestem soba, a nie wszystkimi innymi.

Mowa byla o ustepstwach, ze trzeba chodzic. Jak widac nie trzeba. Zona jestem i nie chodzilam ani razu w tym zwiazku, ani w poprzednim powaznym zakonczonym smiercia. Mam ciastko i jem ciastko. Widocznie sie da.
Nie mowie o rzeczach, jak zmiana roweru na pierogi. To tak jak wybieranie miedzy sushi, a spacerem. Obie rzeczy lubie i to zadne ustepstwo.

Co do kolezanki na wozku. To zalezy co ona chce robic. Stephen Hawking pracowal sparalizowany, jest glucha piosenkarka i kompozytorka, ludzie biegaja bez nog.
Jezeli naprawde bardzo chca.

Dobra, ale sie rozpisalam. Jak na przemowie jakies nudnej.
Ksiazke mam pisac, a nie takie wywody. Malo kiedy jednak rozmawiam lub pisze po polsku i tak mnie to rozczula. Mam nadzieje, ze wybaczycie takie dlugie wypociny.

WinterKween, mi się wydaje, że bierzesz pod uwagę sytuaję idealne, kiedy oboje mają możliwość robić dokładnie to co chcą, bez ograniczeń.
W bardziej przecietnej sytuacji byłoby np. tak, że np. spotykasz kogoś, kto mieszka w innym mieście, każdy z Was wolałby zostać u siebie, bo każdy ma tu ma pracę i względnie poukładane życie. No ale chgcecie też być razem. Przy tym jedno z Was ma zawód, w którym znajdzie zaczepi się wszędzie i na tak samo dobrych warunkach, a drugie robi coś mniej poszukiwanego, w czym trudniej znaleźć nowe miejsce pracy, ma więc mniejsze możliwości i jeśli zrezygnuje z obecnego zajęcia i się przeprowadzi, to może długo nie znaleźć nic w swoim zawodzie albo w ogóle nie znaleźć i być zmuszonym iść do jakiejkolwiek pracy np. za najniższą krajową. Wiadomo, że bardziej rozsądne będzie, jeśli dopasuje się ten, kto ma większe pole manewru. Ale mógłby się uprzeć, że nie, bo jemu dobrze w mieście X, tu ma fajną pracę i tu ma kumpli/przyjaciółki/mamusię. Czasem trzeba też włączyć racjonalną analizę.

Ale tu nawet nie chodzi o to przywiązanie, tylko o przyziemny czynnik utrzymania. Jednemu jest łatwiej zmienić miejsce pracy niż drugiemu z przyczyn czysto obiektywnych i mierzalnych. Co wtedy?

Przywiązanie dodałam jako możliwe wytlumaczenia tego, że ktoś nie ma ochoty się przeprowadzać.

W moim wypadku, wtedy jest koniec relacji.
Jednak tak jak mowilam. Nigdy nie umawialam sie z kims kto ma stala prace. Raczej z kims kto albo jest freelancerem, albo jest w stanie rzucic wszystko i zaczac od zera.
Koniec koncow poznalam mojego meza w squacie w Londynie, a on jest z Meksyku.

Zawsze wybiera sie to co jest wazniejsze. Jezeli dla kogos zwiazek wazniejszy jest od miasta to sie przeprowadzi. Kiedy poznalam meza to nie chcialam byc juz w Londynie wiec przyjazd do Meksyku na jakis czas to nie byl dla mnie problem.

Piegowata'76, moja kolezanka ma to samo. Siedzi sama w domu gdzies poza miastem i tyle. On za granica pracuje i nie chce by ona do niego przyjechala.
Naobiecywal jej wiele, ale skonczylo sie inaczej.

Łoo, powiem szczerze Winter, żę nie spodziewałem się takiego podejścia Oczywiście je szanuję i rozumię, chociaż nawet jako zadeklarowany singiel nie mam aż tak sztywnego spojrzenia na życie

Akurat wystarczyło jedno wydarzenie w moim życiu tzn ciężka choroba, żeby wiedzieć, że człowiek NIE MOŻE i NIE DA RADY wszystkiego kontrolować i mieć na wszystko wpływ. Cóż miałem zrobić w trakcie choroby, jeśli wcześniej zaplanowałbym sobie coś, co koniecznie muszę zrobić po moj myśli. Skoro napotkałem jakąś przeszkodę, to muszę ją pokonać. w TAKI CZY INNY SPOSÓB. To fakt, człowiek może naprawdę sporo i to od jego woli zależy, czy będzie to realizował. Mając takie a nie inne priorytety dokonujemy wyborów, z czegoś rezygnujemy, czy tez idziemy na kompromisy. Ni emusżę w ogóle wchodzić w związek, żeby być zmuszonym do pójścia na kompromis. Może to wynikać z mojego charakteru i elastyczności, bo jednak w sporej większości przypadków dopuszczam zaistnienie zmiany(możę bardziej zamiany) jednej wersji postępowania na inną. Zamiany jednej rzeczy na drugą. Nie widzę w tym żadnego problemu. Do pewnego stopnia oczywiście staram się postępować według swojego upodobania  i własnych zamierzeń. Nie uważam też, żeby człowiek miał być uznany za egoistę, pełnego pychy czy patrzącego tylko na siebie, skoro jest singlem, bo z takimi opiniami się spotkałem. Dopóki nikogo nie krzywdzę, nie oszukuję i nie zwodzę, to nie ma mowy o żadnym egoiźmie. Szacunek i otwartość na innych ludzi, troska o znajomych i rodzinę, współczucie dla potrzebujących, empatia nie jest zarezerwowana dla osób zajętych.
Będąc singlem ma się nieporównywalnie większe możliwości użytkowania czasu, elastyczności, swobody, natomiast, myślę, że mało osób by się znalazło, chętnych do bycia w związku, mających takie podejście jak Ty Winteer. Jednak prędzej czy później w związku trzeba iść na kompromis i ustępstwa, choćby nie wiem, co do tego gdzie spędzić wakacje. Uważam, że mało osób, chociażby tutaj, uznałoby taki model za przeciętnie pasujący do związku dwojga ludzi, jeśli zawsze jedna strona jest górą.. Tak naprawdę dopiero sytuacje życiowe weryfikują niektóre nasze poglądy. W p[ewnych kwestiach zgadzam się z Winter, choćby w tym, że NIE MA POWODU, aby rezygnować z samego siebie, oczywiśći ew rozsądnych granicach. Nie wyobrażam sobie ZA NIC rezygnacji ze swojej ciekawej, pasjonujaćej pracy, przyjemnego otoczenia dla potencjalnego partnera, przynajmniej na samym początku

W takim razie ciężko chyba takiego faceta znaleźć, czy w ogóle człowieka. Ale jeśli on jest Latynosem, to mnie w sumie niespecjalnie dziwi Mają chyba ta  radośc z życia w sobie.
Jak to śpiewał jeden pan: "Hay que gozar la vida! "
Osobiście sam uważam, że styl życia polegający na zmianie miejsca zamieszkania, pracy nie tyle stałej czy okresowej, ale "ruchomej"( chodzenie, jeżdzenie, bieganie itp) jest chyba najlepsza opcją, jaką człowiek możę sobie zafundowąć Lubię się przemieszczać, choć z podróżowaniem do tej pory jest kiepsko, bo wiadomo finase nie pozwalają. Do niedawna moja praca opierała się na 3 filarach: na powietrzu, w pozycji stojącej, przemieszczając się - i TO jest właśnie mój ideał Na chwilę trzeba bedzie niestety zmienić, ale do tego poprzedniego dążę cały czas i tak. Grunt, żeby praca choć w części była zbliżona do wyuczonego zawodu i/lub zamiłowania a już jest połowa sukcesu
Jedno wiem, czego nie chcę i póki co wręcz mnie to odpycha: praca jakaś tam, byle gdzie, może i za dobrą kasę, ale zupełnie nie odpowiadająca moim oczekiwaniom, wielki dom z ogródkiem, "szczęsliwa" rodzinka żonką, dzieciaczkami i pieskiem" A do tego raz na rok wakacje w Chorwacji czy Egipcie w hotelu "All inclusive", samochód, mieszkanie na kredyt itp*. Taka właśnie proza życia, o ktorej marzy 99,9 % tego społeczeństwa Najgorsze co jestem w stanie sobie wyobraźić to uwiązanie się właśnie do jednego miejsca, choćby poprzez dom, czy niedaj Boże mieszkanie z kredytem i dzieci,  co mnie skutecznie zatrzyma na całe życie w jednym miejscu i zahamuje dalszy rozwój iu porzeszanie horyzontów.
Nie mam najmniejszego zamiaru poświęcać swojego życia ani inwestować czasu, sił, środków i energii na coś, czego nie uważam kompletnie za atrakcyjne, tylko dlatego, że tak mi mówi społeczeństwo.

* trochę uprościłem oczywiście

No i super! Ze masz taka prace, mam dokladnie to samo. Lubie roznorodnosc, zmiany, nie chce sie ustatkowac w takim typowym sensie. Chce kupic sobie RV (czy to poprawna nazwa?) zebysmy mogli sobie jezdzic na wycieczki z kotami.
Zycie jest super, moim zdaniem. Zobacz, mozemy zyc tak jak my chcemy, kazdy moze robic cos innego. Najwazniejsze to sie nie przejmowac co inni robia. Wiele osob po prostu stara sie byc akceptowalnym przez spoleczenstwo.
Moze cos w tym jest, ze maz jest wlasnie z innego narodu to i ma troche inne podejscie. Mimo wielu rzeczy, ktore sie staly w jego rodzinie to nadal jego rodzina ma weselsze i luzniejsze podejscie do zycia, w porownaniu do mojej.

Dokladnie o to mi chodzi. Swietnie napisane, duzo lepiej niz ja to opisalam.
Takie podejscie sprawia, ze czlowiek sie nie umecza. Czesto ludzie ciagle sie domagaja kompromisow i ciagle sie robi cos wbrew sobie. Zeby nie bylo przykro innym, zeby nie bylo sie samemu.
Wiem, ze wiele osob by zaprzeczylo, ale tak naprawde mozna sie dopasowac naprawde dobrze.
Lubie zjesc sama cale opakowanie lodow Ben and Jerrys Cookie Dough. Moj maz nie lubi tych lodow, mowi ze sa dla babci. Haha.
Nawet w tym sie dogadujemy.

Oczywiscie nie jest tak, ze calkiem sie dogadujemy bo klocimy sie ciagle. Na tematy psychologiczne. To wynika czesciowo z metody jaka ja rozmawiam. Caly czas podwazam to co on mowi. Nie dlatego, ze sie nie zgadzam z nim, tylko dlatego, ze chce zobaczyc czy jego arumenty stoja nadal poddane probie.
W sensie, czy jego teoria ma sens. Jako dziecko chcialam byc prawnikiem, wiec taki juz mam styl gadania wkurzajacy. 
Jednak te klotnie to jeden z glownych powodow dla ktorych jestem w tym zwiazku. Starcie intelektualne bardzo mi pomaga w pracy i we wlasnym rozwoju.

Tak, to jest bardzo wazne. Wiedzieli, ze moga umrzec, ale zmarli w wybrany sposob. Walczac o cos w co wierzyli. To nie jest taka marnacja zycia, moim zdaniem.

Pomyłka? W jakim sensie?

Najlepszego

Oby Nowy Rok nie był gorszy od poprzedniego

Też życzę Tobie i wszystkim innym którzy tu zaglądają wszystkiego najlepszego w 2020 i spełnienia marzeń. Chociaż ostatnio piszę bardzo mało, to ten wątek jak i inne części forum nadal przeglądam.

Dołączam się do życzeń noworocznych. Wszelkiej pomyślności, spokoju i równowagi, zdrowia i miłości, wartościowych przyjaźni

Warto Tu nie chodzi tylko o film, to taka deklaracja: interesuje mnie twój świat, chcę z tobą w nim być. Nawet w drobnej sprawie to może być znaczące.
W związku WinterKween mąż raczej jest stroną, dla której pewne rzeczy nie mają znaczenia i dostosowuje się w nich, inaczej to by nie mogło działać. Tak się dobrali. Takie mam wrażenie.

Im to odpowiada, mnie jest obce i cokolwiek okrutne.
Trzymając się nadal przykładu z filmem  - pomimo że nie pójdę z PP na "Gwiezdne wojny", bo usnęłabym w kinie z nudów, chętnie wysłucham jego wrażeń po powrocie i będę się cieszyć jego radością. Nawet mu bilet w prezencie mogę kupić.

Kiedyś prawie usnęłam oglądając z byłym film, który mnie średnio interesował. Był fanem mocno niszowego kina. Nie mówię, że ja takiego nie lubię, ale nie przyswajałam wszystkiego, co jemu się podobało. Za to on oglądał ze mną SF i fantastykę, bo w naszym duecie to ja te klimaty lubiłam (Choć akurat nie "Gwiezdne wojny").

W ogóle uwielbiałam, kiedy mi opowiadał o filmach, albo rozmawialiśmy o tych wspólnie obejrzanych, bo dużo jednak odbieraliśmy podobnie. A nawet, kiedy sam film mnie nie zachwycał, to jego sposób odbioru i mówienia o tym był bardzo interesujący.Zauważał niesamowicie dużo detali obrazu i niuansów emocjonalnych, psychologicznych.

Ale to tak trochę obok, bo chodziło o to, czy warto robić coś z partnerem tylko dlatego, że on lubi. Czasem warto. To jest wyraz zainteresowania czyimis odczuciami i chęci towarzyszenia mu w tym co go fascynuje. Też nie do końca rozumiem taki ścisły podział na moje i twoje.

Z moim mezem to obejrzalam caly serial anime, ktory on chcial mi pokazac. Nie lubie wcale anime, szybko sie nudze i lubie robic kilka rzeczy na raz. On z kolei bardzo chcial bym czytala kazde slowo w napisach.

Moj maz:
1 Jest z calkiem innej kultury niz kultura polska i z raczej nie standardowej rodziny.
2 Dla niego tylko kilka rzeczy jest waznych: zeby on dobrze znal siebie, zeby zawsze mowic prawde, zeby byc z kims kto zawsze mowi prawde, zebym ja byla szczesliwa, zeby mial stymulacje intelektualna i ksiazki. 
To znaczy, ze nie liczy sie dla niego: gdzie pracuje, ile zarabia, czy jest bogaty czy biedny,  w jakim kraju mieszka, jak wyglada jego dom, czy mieszka w domu czy samochodzie. I to nie sa zarty. Moj maz jest tak samo zadowolony jak ma zero kasy i jak ma mase kasy. Jest tak samo zadowolony mieszkajac w camper vanie i w pieknym budynku wartym miliony, jedzac sushi w restauracji i jedzac ze skippingu (branie jedzenia marnowanego przez supermarkety)
3  Jedyna rzecz, w ktorej nie lubi na serio to glosna muzyka nie w jego guscie. Nawet w tym jestesmy dobrani poniewaz ja takich piosenek slucham na sluchawkach bo tak lubie.
4 Wcale nie jest czlowiekiem z duma. Nie obchodzi go co kto mysli na jego temat (tak nawet ja), nie musi nikomu nic udowadniac. Nie przeszkadzalo mu jak go utrzywalam, nie przeszkadzalo mu ubrac moj rozowy sweter na ulicy.
5 Byl zazdrosny o mnie strasznie na poczatku zwiazku i dalam mu szanse to zmienic. Dlaczego? Bo to nie kolidowalo z moim zyciowym celem.  To jest ustepstwo na jakie moge isc.
6 Jest czlonkiem MENSY,w szkole przeskakiwal lata, nauczyl sie czytac jako 3 latek. Jest swietnym i humanista i artysta i umyslem scislym.  Nigdy nigdzie nie pasowal, podobnie jak ja. Dla niego znalezc kogos kto dosciga go intelektem, rozmawia ciekawie i jest jego idealem z wygladu to cos nie latwego. Dlatego co mu tam to, ze moim glownym priorytetem nie jest zwiazek?
7 Najszybszy sposob by wkurzyc mojego meza to odmowic sobie czegos. Jak chce rozowe sciany, albo kupuje sobie cos tanszego od tego co chce, jezeli odmowie sobie ciasta czekoladowego bo nie starczy kasy i to nie praktyczne... To jest powod wiekszosci klotni miedzy nami. Wedle niego odmawianie sobie czegokolwiek jest chore. Szczegolnie jezeli czlowiek moze to miec, dla niego bycie 'rozsadnym' to glupota. Takze tak. Za ostatnie pieniadze kupie sobie lalke Meride the Brave i maz bedzie to pochwalal. Poswiecajacy sie typ osoby to nie jest dla niego. Wkurza go tez jezeli maluje, a pozniej niszcze swoja prace bo mam siebie szanowac i siebie mam wspierac we wszystkim. Jezeli mam jakies marzenie to mam je spelniac, niezaleznie od tego czy to by mialo nas rozdzielic - taka jest jego postawa i to co mi zawsze mowi. Dla niego najwyzsza wartoscia w zyciu jest by on i ludzie, ktorych kocha zyli w zgodzie ze soba.

Ja tez bardzo nie lubie jak ktos sie do czegos zmusza.
Mnie praktycznie nie da sie oklamac, bardzo dobrze wiem kiedy ktos klamie i jakie ma emocje. Jak ktos jest niezadowolony to psuje mi to cala radosc. Wiec z nim ogladam tylko to co on wiem, ze bedzie lubic. W ten sposob on odkryl swoj ulubiony serial i pare filmow

Dzieki za szanse zebym sie tak rozgadala! Bo teraz wlasnie sie przeprowadzam i nienawidze tego. Stresuje sie, ze cos zle pojdzie Pakowac sie tez nie lubie, strasznie mi sie nie chce.  Bardzo lubie sie przeprowadzac, ale procesu to nie. Spac nie moge w nocy.
Bede mieszkac w San Jose del Cabo przez ostatnie miesiace tutaj. Moja tesciowa sie cieszy bo ona tez tam mieszka.
Wyglada na zdjeciach, ze tam ladnie. Ja bardzo lubie morze.

EDIT: sto razy edytowane bo wychodze z problemow zdrowotnych i nadal mam problem lekki z pisaniem i pamiecia.

Mysle, ze bys go polubila jako przyjaciel jest naprawde spoko. Mojej babci sie podobal, ze sie duzo usmiecha

I tez tego Ci zycze zeby tak bylo jak chcesz! I pewnie, ze bedzie jeszcze wiele, wiele lat.
Ja ogolnie lubie nowe miejsca, zmieniac kraje. Jednak to pakowanie sie, latanie to jest meczace troche.
Szczegolnie teraz, ze moje zdrowie takie sobie bylo ostatnio bo mialam niedobory duze i nawet mdlenie bylo i utrata wzroku i problemy ze wzrokiem i z pamiecia.
Jeszcze trzy koty przewiezc samolotem to nie lada wyzwanie pomiedzy tylko dwiema osobami. Stresujace jak na ten moment. Mam nadzieje, ze pojdzie wszystko ok i na koniec bede na plazy w stroju kapielowym i wszystko bedzie OK.

O tu jest ten rozowy sweter Kot mi dziur w nim pozniej narobil wielkich A tak lubilam go.

Winter.Kween napisalas ze dla Twojego meza najwazniejsze jest to zeby ludzie ktorych kocha zyli w zgodzie ze soba i do niczego sie nie zmuszali. Dlaczego w takim razie poniekad wymuszal na Tobie ogladanie anime? Jezeli nie mam racji, to z gory przepraszam.

Co tam slychac u wszystkich?
Ciekawa jestem jak czuje sie Ross i reszta stalych bywalcow oczywiscie.

U mnie z kolei oczywiscie przekladanie na pozniej
W przyszly poniedzialek mam lot do nowego miejsca. Musimy wszystkie koty wziac do weterynarza, pakujemy sie strasznie powolnie, a musimy wyslac kartony z rzeczami. Zamiast sie pakowac to ogladamy filmy i seriale
Pisze ksiazke (tez powolnie) nie moge spac po nocach i koty w tym nie pomagaja bo wszystkie trzy spia ze mna na mojej stronie lozka, pofarbowalam sobie wlosy na czarno i na razie nie wiem czy korzystnie. Moze pozniej pokaze to ktos mi powie obiektywnie.
Straszne zamieszanie, czasem nie pamietam nawet zeby cos zjesc.
Juz bym chciala byc na miejscu i plywac w oceanie i ogladac wieloryby.
Jak wszystko pojdzie dobrze to wlasnie tak bedzie za tydzien.

Winter ----- a dziękuję, żyję sobie. O nowa podróż? Przeprowadzka?
Piegowata ------ o popatrz, jednak życie jest zaskakujące, ale to dobrze, jeśli Tobie jest dobrze.

Na forum już nie bywam, jedynie ten wątek miałam w subskrypcji.

Moderacjo, usuńcie mi to konto, bo jak sądzę wątku nie można.

Dziękuję za miłe słowa.
Nie uzurpuję sobie prawa do bycia wzorem, ale grunt, że służy mi własne podejście do życia i jest mi z nim dobrze. Dzielę się więc doświadczeniem i przemyśleniami.

Robią sobie dużą krzywdę, dobrowolnie skazując się na cierpienie.
Rossanko, skoro taką decyzję podjęłaś, życzę Ci szerokiej drogi i spełnienia marzeń.
Mnie też coraz mniej na forum, ale od czasu do czasu z przyjemnością wpadłabym tu jak do kafejki. To też forma obcowania z ludźmi.