pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Rossanko, ależ oczywiście, że odrzuciłam niejedną szansę na związek. Nie wszyscy spotkani mężczyźni mi się podobali. A już szczególnie odrzucało mnie od tych, którzy chcieli mnie mieć już, teraz, natychmiast. Ja stanowczo potrzebuję rozwijać znajomość i wchodzić w nią stopniowo. Po kilku eksperymentach z ustępstwami na rzecz drugiej osoby jestem tego pewna. Albo będzie tak jak potrzebuję, albo będę sobie sama.
Co do tej "lodowej księżniczki" - zdumiewa mnie, jak bardzo ludzie nie rozumieją, że nici z pewnych postaw, jeżeli nie są autentyczne, a stanowią jedynie strategię obliczoną na efekt.
I nie o księżniczkowanie tu chodzi, a o pewną niezależnośc. Wcale nie o to, by za wszelką cenę nie pokazać, że mi na kimś zależy. Sęk w tym, by autentycznie być sobą (wcale to nie łatwe, wiem). Żeby nie bać się pokazać: owszem, zależy mi na tobie, jesteś dla mnie ważny, nawet bardzo ważny, ale na tobie się mój świat nie kończy.

P.S. Stopniowo będę dopisywać ten swój post, bo nie chcę tworzyć niezgodnego z regulaminem wpisu pod wpisem.

Zatem: Rossanko, moje obserwacje, być może mało obiektywne, wskazują, że mało który związek narodził się wyłącznie z gorącego uczucia. Przeważnie stoją za tym różne potrzeby: choćby potrzeba doznawania wsparcia w codziennym życiu, względy ekonomiczne, presja środowiska (bo jakże to być samą gdy "wszyscy" w parach) i tak dalej, i tak dalej. Nie ma sensu tego potępiać, ale świadomość pomaga spojrzeć na sprawę szerzej.

Dalej: Rozumiem doskonale, że bywa w życiu źle i że forum to czasami sposób odreagowania. Ale inaczej odebrałabym wpis typu: "kurde, jak mi dzisiaj źle, jaka się czuję samotna i jak mi beznadziejnie" niż ten ogólny negatywny wydźwięk wątku. Pierwsza poleciałabym przytulać
Oczywiście nie neguję świętego prawa Rossanki do pisania o czym jej się podoba, ale skoro jest wydźwięk - to jest także odźwięk.
Ludzie próbują Ci pokazać, Ross, że nie jest tak źle, że nie jesteś skazana na dożywotnią samotność ani na dożywotni smutek.

P.S. 2 Niepodobna, masz genialną sygnaturkę! Bardzo często ogarnia mnie refleksja, że życie w gruncie rzeczy jest proste.

Fakt - jak zacznę sobie tak wewnętrznie jędolić - "olaboga, jestem taka samotna", to jak sobie pomyślę, że ludzie mają niekiedy tak przewalone (sami chorują, dzieci są ciężko chore,nie mają kasy, mieszkania itd), zaczyna mi być wstyd, że się poerdołą taką przejmuję. Ostatecznie - mam 2 ręce, 2 nogi, zdrowi wszyscy jesteśmy, na brak kasy (odpukać, tfu, w niemalowane) nie narzekam... w domu mam spokój. Nie ma tej nerwowej ciszy. Nikt mnie nie wk.rwia. Robię co chcę - palę wieczorami teelighty (wcześniej nie mogłam), jem w łóżku i przed TV (wcześniej był foch), jak mi się po 22 godz zachce jogurtu - jem jogurt i nikt nie robi złośliwych uwag, że jem.
Mam psa!!! Ex się nie zgadzał na psa... śmierdzi podobno. Mnie nie śmierdzi i jest kochany.
Serio - bycie samej nie jest takie złe. Gorsza jest samotność w związku.
Nareszcie w swoim domu (mieszkanie po moich dziadkach) czuję się jak u siebie w domu, a nie wiecznie na cenzurowanym.

A to z seksem do slubu chcialas czekac? Znajdziesz takich, ale to mniejszosc.

Krejzi, a jednak znam osoby - choć niewiele, to fakt - które stwierdziły, że nie chcą być w związku. Aczkolwiek nie zarzekają się, że już nigdy z nikim...
Myślę też, że jeśli jesteśmy niegotowi na związek, to raczej także nieskorzy do zakochania.

Wyżej dopisałam, że jeśli nie jestem gotowa na związek, nie chcę go, to się nie zakocham.
Jak się zakocham - to zmienia postać rzeczy.
Ale opowiadała mi koleżanka, jak weszła w związek z tzw. rozsądku, bo nie chciała być sama, i okazało się to niewypałem. Potem doszła do wniosku, że właśnie nie chce być w związku, po prostu nie czuje teraz tego.

Dalej piszesz o czym innym.
Nie chce być w związku, ponieważ nie trafiła na osobę idealną dla Niej, ot cała filozofia.

Czyli rozumiem, że poznałeś osobę, która dla Ciebie była idealna (pod jakimś względem) i coś do niej czułeś z wzajemnością, ale wybrałeś samotność?

To po c,o co jakiś czas, piszesz o tym, jaki fajny jesteś? 

Czekaj, czekaj, czyli Ty nigdy nie byłeś w związku?
No to ja już nie mam nic do dodania w takim razie.

Na koniec, dalej pozostanę przy swoim zdaniu i zgadzam się z Piegowatą, że niestety, ale słowa są źródłem nieporozumień, przede wszystkim słowo pisane, niepowiedziane prosto w oczy.

Może biura matrymonialne już lepsze niż portale randkowe.

A wydawalo mi sie kiedys ze tylko ja sie tak męczę a tu proszę- nawet nie jestem wyjątkowy w swym cierpieniu ;-)

Widzisz Loka mam cały czas nieodparte wrażęnie, żę jeśli mówisz teraz poważnie, to jesteś  wyjątkiem. Wydaje mi się, że większość niewiast potrzebuje tych wymienionych ceh czy aktywności do życia w równym stopniu co tlenu lub pożywienia. A ja, nie tyle nie mogę, co nie mam ochoty spełniać tych potrzeb, chociażby z tego względu, że nie odczuwam przyjemności z ich okazywania.

Właśnie, gdbym chciał..nie tyle, czym jestem w stanie, ale czy chcę..I tu jest pies pogrzebany..

Staranie się, troska, bliskość to przecież nie tylko czułe słówka, kwiatki, przytulaski i obchodzenie rocznic. Też nie przypisuję temu dużego znaczenia.
Ale już bardzo ważne jest faktyczne, głębsze zainteresowanie moim światem. Więc to, że ktoś pyta jak się czuję, a nie tylko co słychać w pracy. Interesuje go co myślę i stara się to zrozumieć. Nie unika komunikacji, ale też wie, kiedy zostawić mnie w spokoju, bo akurat nie nadaję się do kontaktu. Plus te codzienne gesty, o których pisze Loka. Drobne wyrazy, że się o kimś myśli, chce mu ułatwić życie.
Myślę, że ile osób, tyle różnych potrzeb.

Ja bardziej mam tak, że to druga osoba chce się tulić, a ja chciałabym być zostawiona w spokoju, zwłaszcza, kiedy coś się dzieje i potrzebuję to przetrawić.
Ale ogólnie jak potrzebujesz to mów, alo po prostu sama się przytul

Piegowata, ja na Twoim miejscu bym mu normalnie o tym powiedziała. W sensie o tych Twoich obawach. Dobrze, że Ty jesteś świadoma źródła Twoich reakcji, to jest zawsze ogromny plus dla Ciebie. Spróbuj zamknąć obawy w szafie i z nim porozmawiać.

Random, rozumiem, o czym piszesz.
Bardziej cenię zwykłą, prostą bliskość na co dzień niż szumne gesty od wielkiego dzwonu. Bardziej cenię buziaka w czoło niż seks, olewam seks, jeśli nie towarzyszy mu ciepło, bliskość i czułość.
To, że widzi się plusy w samotności (napisałaś o nich), nie znaczy, że nie przeżywa się chwil gorszych: smutku, tęsknoty, bezsensu... Trzeba to w sobie pomieścić, zaakceptować, przeżyć, dać sobie prawo do tych emocji.
Poszukaj sobie zajęcia, najlepiej przyjemnego, zapal świeczkę, napij się gorącej czekolady, włącz ulubioną muzykę czy film. Może pomoże? A jak nie pomoże, to sobie pobądź smutna, w końcu przejdzie. Nie uciekaj od siebie, nie bój się.

Ucieszyłabym się, że jestem potrzebna

A może się zniecierpliwi? A może pomyśli jakoś źle? A może weźmie za idiotkę? Mam w sobie sporo takiego strachu i sama siebie nakręcam. Ukrywam te swoje gorsze momenty i męczę się czasami.

Zgadzam się z tym całkowicie, ale mam trudności. Jakoś sobie poradzę, najwyżej wina łyknę na odwagę (tylko pytanie kiedy, bo z powodów zdrowotnych zrezygnowałam całkowicie z alkoholu )
Ja lubię dotyk, choćby tylko położenie dłoni na ramieniu, gdy przechodzę obok. Lubię okazać, że kogoś zauważam, lubię być też zauważana.
W małżeństwie mąż nawet "cześć" mi nie mówił, gdy wracałam do domu albo budziłam się rano
Potrzeby w tym zakresie mam spore i boję się, że wymagam za wiele, że to może być męczące dla drugiego człowieka - PP w tym wypadku.

No, ale dosyć już o tym, bo off-top zrobiłam.

P.S. Żeby nie było.... Dostaję te miłe gesty od PP, kilka razy mu powiedziałam, co lubię, ale są sytuacje, gdy akurat w danym momencie czegoś pragnę, a nie dostaję. Mam wtedy ochotę o to poprosić albo pierwsza mu to dać - i boję się, czuję lęk (chyba podświadomy, że warknie: "Odejdź!" jak mój były) i duszę frustrację w sobie.
Właśnie dzisiaj poczułam się bardzo źle, bo poszła w mojej głowie lawina, że beznadziejna jestem, nie nadaję się do związków itd.
Tak wyłażą ze mnie stare demony, niestety.
Czasami ogarnia ochota uciec i jednak być samą, nie przeżywać "demonów".

OK, może tutaj na forum ciężko ocenić, jakie znaczenie dla przeciętnej kobiety ma uczuciowość, bliskość, czułość wyrażane poprzez słowa i gesty. W każdym razie w realnym świecie wygląda to zupełnie inaczej.
Akurat mam takie podejście, że samemu nie potrzebuje tego do prawidłowego funkcjonowania ani podniesienia samopoczucia czy własnej wartości. Dlatego też, chcąc to okazywać, zmuszałbym sie do czegoś, wbrew własnej woli. A to nie jest zdrowe.
Rozumiem, że dla Was ważne jest zupełnei co innego. Choćby owo okazywania zainteresowania, uwagi, pytanie o samopoczucie czy troska, poprzez drobne gesty, czynności świadczące o tym, jak ważny jest dla mnie partner. O ile nie jest to zupełnie neutralne( okazywane rodzinie, znajomym, potrzebującym), to staje się dla mnie sztuczne, pokazowe i czuje się z tym niezręcznie. Poza tym, to wszystko, co można poświęcać partnerowi, drugiej osobie, wolę poświęcić dla siebie. Mówiąc inaczej, jestem w stanie przejawy takiego zachowania i poświęcenia okazywać, ale w znacznie ograniczonym stopniu, nie AŻ TAK często, jak wymaga tego związek. Dodatkowo właśnie te wszystkie ciągłe dylematy, zamartwianie się, obawy, targające nami sprzeczne emocje, rozkminy itp - wystarczy mi w zuepłności, kiedy dotyczą samej mojej osoby. Sam staram się je rozwiazywać, ale jest zdecydowanie łatwiej, bo rzecież łatwiej zaglądnąć wewnątrz siebie niż odczytywać sygnały u drugiego człowieka. Nie jestem za bardzo wylewny, mówię w zasadzie wszystko wprost, oficjalnym tonem. Potrafię się niesamowicie rozgadać, śmiać się żartować, ale raczej w towarzystwie bliskich znajomych, widywanych raz na jakiś czas. niż gdybym miał tym wszystkim się dzielić z kimś.

Po prostu patrząć na to, jak wygląda życie singla i co musiałbym zmienić w swoich przyzwyczajeniach i stylu życia, chcąc wejść z kimś w relację, to wolę i chcę pozostać na obecnym etapie. Jest mi zwyczajnie dobrze i wygodnie. Wiem, może brzmi przykro i egoistycznie, ale póki z nikim nie jestem, to nikomu krzywda się nie dzieje.
Także, kluczem nie jest tutaj świadomość, że każdy związek czy każda kobieta ma nieco inne spojrzenie na swoje szczęście lub że można się odpowiednio dobrać ze sobą, wcześniej szukając swojego "ideału". Kluczem jest to, czy chce się zapraszać drugiego człowieka do swojego życia czy tez nie, czy chce się przed kimś otworzyć i poświęcić część siebie dla budowania wspólnej relacji.

P.S. Nie pisałęm tego postu w gorączce, naćpany ani pod wpływem %, lecz trzeźwy i w pełni świadomy.

Mam teraz podwójną perspektywę, bo jestem w relacji, a do niedawna "przerabiałam" długodystansową "samotność" (cudzysłów zamierzony, bo samotna nigdy nie byłam, mam przyjaciół, krewnych, Boga i siebie).
Stwierdzam, że częściej dokonujemy wyborów niż nam się wydaje (ba, wciąż ich dokonujemy), ale nurtuje mnie pytanie: na ile te wybory naprawdę są nasze. Bywa, że np. wspominaną samotność dyktuje nam obawa przed otwarciem się na drugiego człowieka, przed obnażeniem swojego "ja", przed rezygnacją z wygody. Tak samo w drugą stronę: bywa, że związek jest ucieczką od siebie i problemów dnia codziennego.
Kluczem do wolności wyboru moim zdaniem jest świadomość. Mam wrażenie, że ktoś już o tym pisał tutaj.

Mogę się założyć o co tylko chcesz, że jakbyś się zakochał z wzajemnością inaczej byś pisał.
Uwierz mi na słowo pisane.

Człowiek nigdy nie może być pewny na 100% czegoś tam, ponieważ życie w pewnym momencie to weryfikuje.
Nie masz pojęcia co będziesz czuł, myślał, jak się szczerze i ze wzajemnością zakochasz, uwierz.

Odbieram Cię negatywnie w tym co piszesz, ponieważ moim zdaniem piszesz tak, gdyż jesteś całe życie sam i moim zdaniem wmawiasz sobie i przy okazji nam, że nie potrzebujesz związku bo związek jest be (poświęcenia, czułości itd.)
Ale Ty nie wiesz, jak wygląda prawdziwy związek, Ty nie wiesz, jak Ty byś się zachowywał w tym związku.

Rozumiałaby to co piszesz, jakbyś kiedyś był w związku i związek by nie wyszedł, ale Ty gdybasz tylko.

Kogoś tutaj mocno zabolało.

Aaaaaa i jeszcze jedno to nie jest atak na Twoją Osobę, po prostu chcę, abyś zrozumiał, że gdybanie to jest tylko gdybanie i że może warto zastanowić się jak dana rzecz wygląda z innej perspektywy?
Może warto czasem nie mieć, aż tak kategorycznej pewności w czymś?
Bo uwierz, życie w pewnym momencie wszystko weryfikuje.

Tak myślałem...

W sieci zawsze można pisać co się chce, ale inni koniecznie wiedzą, widzą i czują lepiej niż ja sam, na mój temat.. Zatem pozwalam sobie nie wierzyć na słowo pisane i powtórzyć raz jeszcze:

JESTEM SINGLEM Z WYBORU, W PEŁNI ŚWIADOMIE PODJĄŁEM TĄ DECYZJĘ I NIE ZAMIERZAM JEJ ZMIENIAĆ W DAJĄCEJ SIĘ PRZEWIDZIEĆ PRZYSZŁOŚCI. Jeśli coś koniecznie chce się osiągnąć, to się do tego dąży prawda? Natomiast, jeśli się chce czegoś uniknąć, to się unika..Proste jak budowa cepa.
W znacznej mierze się z Tobą zgadzam, co do braku pewności czegokolwiek w życiu, Ale dotyczy to u mnie wszystkich aspektów życia,poza związkami. Ja nie rozpatruje tak kwestii związkowych, bo nie siedzi mi tam gdzieś z tyłu głowy, że mi czegoś brakuje. Ianczej mówiąc związek jest na ostatnim miejscu na liście moich potrzeb, zatem wszedłbym w takowy, gdybym się miał poddać presji społeczenj, rodzinnej czy tak na pokaz, aby kogoś mieć. Innej potrzeby nie widzę. Nie będę się o nic zakładał, bo nie lubię hazardu i jak mam bezpośredni wpływ na coś, to potrafię to w miare dobrze kontrolować. Zakochanie? To tylko stan fizjologiczny, który może szybko minąć a znam dużo lepsze i ciekawsze posoby na wzbudzenie i podtrzymanie emocji, niż wzdychanie do drugiej osoby.
Wmawiać sobie ani innym nie potrzebuję, bo jak już zaznaczyłem, piszę szczerze i NIE MAM POWODU do tego, aby mówić ianczej. Nie muszę wchodzić w związek, bo widze wśród znajomych, jak te związki wyglądają, przynajmniej NIEKTÓRE ich aspekty i przejawy. Co więcej, jestem w stanie przewidzieć, jak bym się zachował, gdybym z jakiś niezrozumiałych dla mnie powodów wszedł w bliżsża relację z kobietą. Przypuszczam, że taki związek szybko by się rozwalił. Nie z powodu tego, że nie potrafię czegoś komuś dać( choć być może też), ale nie mam najmniejszej ochoty dzielić się z kimś swoim życiem!
Nie wiem, jak wygląda prawdziwy związek "od kuchni", ale wystarcza mi tyle, co widzę.

Jedni mogą ciągle twierdzić, że ktoś sobie coś wmawia i inni co najwyżęj wzruszą ramionami i zaakceptują to, żę zdarzają się na świecei takie dziwaki, jak ja. Nie dbam w żadnym stopniu, co ktoś sobie o mnie myśli, bo to tylko forum. Nie muszę nikogo przekonywać, że sam lepiej wiem co dla mnie jest dobre, niż mają wiedzieć ci, którzy mnie nie znają ani mnie nawet ani razu nie widzieli.

Random Akurat zewnętrzna presja, narzucana przez otoczenie, to jest coś, czym sie najmniej kieruję w życiu

Zgadzać się można co do poglądów, spojrzeń na dany problem, ale nie upierać się, że się sądzi lepiej od kogoś, co ten ktoś czuje.
Także, jeśli uznamy, że sukcesowi sprzyja zaprzeczenie, powiem: "Dziękuję!" zamiast  "Nie dziękuję!" A dlaczego? Choćby własnie dlatego, że poza szarymi stronami samego związku, to co jednemu może się wydawać takie wspaniałe, cudowne i uskrzydlające, dla innych z kolei krępujące, ograniczające, nudne i męczące. Zatem nie róbmy niczego wbrew sobie

A Ross szczęsliwego związku życzę, jeśli ona sama rzeczywiście go pragnie

Dobre porównanie
Wspinaczka na 8 tysięcznik tak samo wymaga samozaparcia, trudu i niezłomności. Fachowcy mówią, że najtrudniejszy jest atak szczytowy. Chociaż najtrudniej to pewne rzeczy utrzymać niż zdobywać:)
Mąż widocznei uznał, że nie musi i przestał się starać. Dlatego nie zajarzyłem w pierwszej chwili tego "samotne noce u boku człowieka(...) "..

Pozostaje życzyć szczerze powodzenia i spełnienia się tego szczęścia u boku odpowiedniej osoby

Piegowata, miło poczytać Życzę Ci szczęścia w tym budującym się związku.
A że PP nie jest idealny - cóż, a kto jest? Najważniejsze to czuć w tym sens, niektóre wady są do zaakceptowania, a komunikacja do wypracowania z czasem.
Co do przytulania, to pewnie się nauczy rozpoznawać, kiedy tego potrzebujesz
Ale trzeba obserwować swoje samopoczucie, czy przeważają pozytywy, czy negatywy; zgadzam się z Krejzolką.

Random, doskonale znam to uczucie odzyskanej wolności. Bezcenne! Upajałam się nim, pomimo że oczywiście nawiedzały mnie też gorsze chwile. Nad gorszymi chwilami da się jednak zapanować, zapewniam i potwierdzam własnym przykładem.
Co do PP i mojej potrzeby bliskości, wspomniałam o tym wczoraj tak zwyczajnie, bez piętrowych konstrukcji i kombinacji. Powiedziałam po prostu, że czasami boję się wyjść na tę "natrętną muchę", gdy mam ochotę się poprzytulać, pogłaskać, połaskotać. A on mi na to, że bardzo to lubi i wcale mu to nie przeszkadza.
Zgodnie z Waszą radą obserwuję swoje odczucia i emocje, sprawdzam, jak się przy nim czuję i wiecie... kurde... jest mi dobrze

Random, moim zdaniem warto celebrować życie czy w parze, czy bez. Jeśli jadę rowerem przez piękną okolicę, to czy ona traci cokolwiek na urodzie, bo jadę sama? Nie, to tylko od mojego spojrzenia zależy.
Tak sobie też myślę o wspinaczce na K2, o tym, że w pocie i znoju dąży się na szczyt, bo może za tą pobliską skałą będzie już lepiej i piękniej. A ja sądzę, że szkoda, gdy zapatrzeni w szczyt, tracimy wszystko, co po drodze, nie zauważamy krokusów przy ścieżce (o ile krokusy rosną w Himalajach ) ani nieba nad głową.

P.S. Aha! I jeszcze o tej zewnętrznej (tudzież wewnętrznej) presji...
Mam wrażenie, że to najbardziej ludzi uwiera. Właśnie to, że "wszyscy"... Wszyscy, tylko nie ja... Że coś może ze mną nie tak.... Że jestem gorsza bo inna...

Poczucie inności i gorszości dało mi sporo popalić w życiu, ale też nauczyło kroczyć swoją drogą i mieć w nosie "obowiązujące" standardy.
Też wyszłam za mąż z niewłaściwych pobudek. Chciałam mieć normalne życie, chciałam mieć to, co inni. Wyrządziłam krzywdę trzem osobom, w tym samej sobie. Do końca moich dni pozostanie mi żal do siebie, że ucierpiało za nie swoje winy moje dziecko.
Bądźmy sobą, róbmy swoje - to się naprawdę opłaca. Żyjmy!
A co ma być to będzie - vide: historia z PP.

Powiedzmy sobie otwarcie.ze aby przemoc swoją niechęć do zmian musi się pojawić jakaś wyższa energia między dwójką ludzi. bo bez tego by się nam nie chciało.
Całkiem rozumowo to się wybrać kogoś nie da.
Bagiennik z tego co pisał raz tylko takiego zawirowania doznał i się trochę sparzyl. więc nie powtarza. Musi cos tam mu się wydarzyć i wtedy jego założenia się zweryfikują.
Ma chyba szczęście.ze nie ma bzika na punkcie kobiet w takim erotycznym sensie bo by musiał aktywniej za nimi biegać. Albo znaleźć jakiś sposób by wpadały w sidła na bagnach.
Raczej któraś zagnie na niego"parol" i wykaże inicjatywę niż on to zrobi.
Może to jakiś sposób. Bo jak kobieta się nad czymś napracuje to się do tego przywiązuje.:)
Jednym słowem gra niezdobytego.:)

Przewrotny pytanie, jakbyście wiedzieli, że będziecie sami do końca życia,  to jak by wyglądało to życie? Zmienilibyscie coś? Jakieś duże zmiany, czy przeciwnie, małe? Czy nic byście nie zmienili?
Ps, dzięki za dobre słowa,  wpisów powyżej,  teraz nieczęsto tu zaglądam,  bo dołuje  mnie ten wątek.  A teraz przeżywam coroczny dół, od 7 lat, czyli święta,  mam nadzieję,  że szybko miną.
Poza tym skupiam się na rzeczywistości i chwili obecnej.
Trochę żałuję też,  że te ileś lat temu zaczęłam tu pisać,  trochę fajnych rzeczy z tego wynikło, a trochę mniej fajnych, bo zaczęłam sie w pewnym momencie zamykać na znajomości. Miało to związek z nerwica, wiele osób pisało,  że nie chciałoby w związku z takimi osobami. Albo, że najpierw powinno się zająć sobą,  wyleczyć to a dopiero potem się wziąć za związek.  Niestety, tego całkowicie nie wylecze, co się okazalo.
Ale niejako sama sobie byłam winna, że tak sobie wzięłam do serca te zdania z forum,  co było całkiem bez sensu.Niepotrzebnie wtedy na parę lat izolowalam  się podświadomie od relacji.także forum forumem,  ale trzeba uważać.
Co by nie powiedzieć,  "zwiazkowo" poszło wszystko w całkiem innym kierunku,  niż sobie wymarzylam.
Miłego dnia wszystkim. Dobrze, że przynajmniej zima łagodna,  to napawa optymizmem.
Acha. Zauważyłam,  że im bardziej się czegoś chce, tym bardziej się tego nie ma.

Witaj, Rossanko

Odpowiedź na Twoje pytanie gotową mam od lat: żyłabym jak żyję i nie pozwoliłabym odebrać sobie radości życia z tego tylko powodu, że jestem singlem. Niczego specjalnie nie zmieniłabym. Wiadomo, że każda sytuacja generuje nieco inny tryb życia, nieco inne problemy, tudzież korzyści, ale generalnie prowadziłabym najnormalniejsze w świecie życie, zupełnie jak teraz.

Nie żałuj pisania na forum, bo nie tylko negatywy z tego wynikły, jak sama zauważasz.

A co do opinii innych, miej swoje zdanie i rób swoje.
Mnie też różne rzeczy pisano i mówiono (w realu). Brałam pod uwagę cudze opinie, bo miałam mnóstwo rozterek, ale w pewnym momencie zaczęło mnie to wszystko męczyć, irytować i stwierdziłam, że nikt za mnie życia nie przeżyje, że pewne decyzje chcę podjąć na własne ryzyko i odpowiedzialność. To było tak silne odczucie, że wysmażyłam na FB "list otwarty" do moich znajomych, by przestali wreszcie dyktować mi, jak mam wychowywać swoje dziecko i układać swoje życie osobiste. Że doceniam szczerze troskę o mnie i nie mam za złe różnych opinii, ale swoje życie biorę w swoje ręce.
Wiesz, po tym manifeście poczułam się lepiej. Postąpiłam, jak mi dyktowała intuicja - i nie żałuję. Nawet jeśli to pomyłka, żałować nie będę.

Radzono mi też na forum, by nie opowiadać o swoich ciężkich przejściach zdrowotnych, by nie przestraszyć potencjalnego partnera.
Jestem teraz z kimś, kto wie o tym wszystkim i jakoś go to nie zraziło.
Nie żebym chwaliła się na dzień dobry, ale potraktowałam sprawę naturalnie, jako jeszcze jeden temat do rozmów. Nie ukrywałam, nie udawałam, gdy pojawiało się jakieś pytanie (np. o bliznę pooperacyjną), odpowiadałam szczerze. I tę postawę osobiście uważam za jedynie słuszną.
Gdyby moja choroba miała być powodem braku akceptacji - to, przepraszam, ale chyba nie warto żałować.
Tak, wiem, że to się ogromnie łatwo mówi. Też musiałam popracować (mocno!) nad sobą i tą odwagą.
Do takiego myślenia potrzebne jest - myślę - wyzbycie się lęku przed samotnością właśnie, przed odrzuceniem.
Z tego strachu powiedziałam kiedyś PP: "Weź, ty się wreszcie wk...w i mnie zostaw".
Nie zostawił

P.S. A mnie się marzy zima jak z dawnych lat, choć może niekoniecznie z trzydziestoma poniżej zera. Ale niechby skrzył się śnieg w słońcu, niechby sypał grubymi płatami, wirował w światłach lamp ulicznych i skrzypiał pod butami. Jak w baśniach Andersena

Rossanko, słabo się na nerwicach znam, ale zdaje mi się, że głównym rysem tej choroby jest urastanie jakiegoś aspektu do gigantycznych rozmiarów.
Może zbyt dużą wagę przywiązałaś do swojej choroby? Możę warto powiedzieć sobie i innym: "No, mam nerwicę. No i co z tego?" i po prostu "wziąć ją pod rękę". Może taka oswojona i niedemonizowana da się łatwiej obłaskawić?
Jakoś sobie nie wyobrażam, że mądry facet odrzuci fajną i mądrą (chyba taka jesteś) dziewczynę tylko z powodu nerwicy. Może to ona sama siebie odrzuca?

Rossanko ja wprawdzie swoja nerwice zdiagnozowalam stosunkowo niedawno ale mysle, ze towarzyszyla mi ona juz od dawna w roznym stopniu. Mimo to mam meza, jego milosc i wsparcie i nie uwazam zeby akurat ta choroba polozyla sie cieniem na naszym zwiazku. Tak jak napisala wyzej Piegowata, w nerwicy chodzi w duzej mierze o wsluchiwanie sie w sposob przesadzony w swoje problemy fizyczne i emocjonalne i nadawanie im sztucznie nadmuchanych rozmiarow. Dlatego ja swoja nerwice staram sie traktowac jako chorobe jak kazda inna, nie epatowac nia ani w stosunku do bliskich ani dalszych znajomych i "nie karmic" tej choroby wlasnym nakrecaniem sie jak to ona moze mi zniszczyc zycie. Naprawde ludzie z gorszymi schorzeniami znajduja szczescie w milosci. Mysle, ze chodzi raczej o to zeby w byciu w zwiazku nie upatrywac lekarstwa na ta przypadlosc. Partner nie ma byc naszym terapeuta, mamy oczywiscie prawo do gorszych momentow ale zwiazek swoja droga a leczenie i praca nad choroba swoja droga.

Pomyślałam, że właśnie nie robiłam pewnych rzeczy bo "czekałam"na związek co było głupie. Albo robiam pewne rzeczy zachowywałam się tak i tak, aby być w związku, co też było głupie. Najlepsze lata zeszły mi na bezproduktywnych czynnościach, które miały doprowadzić mnie do związku.

Miałam coś podobnego, słyszałam głosy, że co innego gdy obecny partner nagle zachoruje na nerwice, a co innego, jak to jest nowo poznana osoba- wtedy znakomita większość powiedziała, że  nie weszłaby w taki związek. Głupio sobie to wbiłam do głowy, że mają rację, a może jak to wyleczę, to dopiero zabiorę się za relacje.
Nie wyleczyłam.
Chyba trzeba znależć kogoś kto by to zaakceptował, avczkolwiek jest to krępujące.
PS. Ten PP to jakiś cierpliwy jest ( bardzo dobra cecha).