pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Właśnie sama nigdy nie wierzyłam w przeznaczenie, wierzyłam, że na każdego czeka miłość, ale teraz wiem, że to wcale nie jest prawda. Mam niby tylko 22 lata, niby "całe życie przede mną", ale nigdy nie byłam w poważnym związku i na razie nic takiego się nie zapowiada (serio, na razie skupiam się na nauce)
Także wierzę, że nie na każdego przyjdzie czas i są ludzie skazani na samotność
Ale z drugiej strony miałam kilku adoratorów, tylko nie chciałam z nimi być, więc no można być normalnym, a być samemu, z wyboru
Tylko co trzeba mieć w przypadku kobiet?
Jeden znajomy z pracy (dojrzały facet po 40stce) sam opowiadał mi, że jego koleżanka mu się żali, że ma pracę, mieszkanie, samochód i nie może mimo tego znaleźć faceta, a on ją wyśmiał, ponieważ na to patrzą kobiety, a faceci patrzą na wygląd. Z drugiej strony sama jak się wystroję i wyglądam na prawdę dobrze to owszem przyciągam facetów, ale nie tych, co chcę, tylko jakiś a la sebki, a nie nikogo porządnego (nie ubieram się wyzywająco)
Chyba że mam po prostu pecha do facetów...

Tzn ja bym chciała faceta, który jednak będzie umiał podjąć jakąś swoją decyzję itp.
Ja się podobam takim trochę ciapom, za których trzeba nawet podjąć decyzję, jaką pizzę zamówić, bo ten się nie może zdecydować. Wszytko trzeba tłumaczyć, pokazywać, bo sam się nie domyśli. Ja lubię konkretnych facetów, a nie ciepłe kluchy, a na takich trafiam jeden w jeden.
Jak trafiam na jakiś właśnie fajnych facetów, to przeważnie zajęci
Spodobał mi się jeden chłopak, był zajęty. No trudno. Drugi to samo. W trzecim się zakochałam, tak na prawdę zakochałam, był wolny, próbowałam go jakoś subtelnie poderwać, ale to nic nie dało. Chyba się domyślił, bo sam kilka razy pisał, że nie dojrzał do związku, że nie wierzy w miłość. Zrozumiałam te aluzje i szanuję, że powiedział to w kulturalny sposób. Jednak bardzo za nim tęsknię, jak go nie widzę. Płakałam przez niego kilka razy mimo tego, że nie robił mi złudnych nadziei. Jednak jak ktoś tylko się spodoba, to jakoś to mnie nie bolało, szczególnie jak ten ktoś był zajęty. Wcale nie bolało. Mówiłam "trudno nie ten to inny". O tego chłopaka się wiele razy martwiłam jak miał problemy, chciałabym, żeby był szczęśliwy. Nie mogę ot tak zapomnieć. Co najlepsze on nie wygląda jak bóg, nie jest bogaty. Zakochałam się w jego osobowości, co boli jeszcze bardziej, bo z wyglądu ktoś w środku może okazać się "pusty" (w sensie nieciekawy) a jak zakochałam się w charakterze tego chłopaka to nie jest tak łatwo zapomnieć. Próbuję sobie nawet wykalkulować, co mu się we mnie nie podobało, co może być ze mną nie tak, ale no nie byłam bierna i nie czekałam aż on sam zagada, kolega, któremu to opowiedziałam powiedział, że na prawdę dużo zrobiłam i to bardzo dobrze, że nie czekałam tylko działałam, ale z opisu wywnioskował, że ten chłopak kiedyś był skrzywdzony przez jakąś dziewczynę i boi się zaangażować- tak wywnioskował z dokładnego opisu sytuacji. Tylko szkoda, że to odbija się to na mnie, bo jestem bardzo smutna przez niego

Pisanie rzeczy typu: ,,mam 22 lata i jeszcze nigdy nie byłam w związku, całe życie przegrałam" brzmi tak samo irracjonalnie jak 18 latek narzekający na swoje życie, że nie zrobił jeszcze prawa jazdy.

Ja rozumiem jak ktoś ma 40 lat i się żali, że jest singlem od urodzenia.

Kurde co dalej? czekam na posty typu ,,mam 18 lat i nigdy nie miałam chłopaka, czy przegrałam życie?"

Przecież wiek 18-22 to dopiero wchodzenie pomału w dorosłe życie a tutaj już ludzie płaczą, że nie mają 15 letniego związku, no ludzie.

Oj się przyczepiłeś tej pizzy
To był tylko jeden z przykładów
A w przypadku tego chłopaka tak jest ze wszystkim. Jakbyśmy się zgubili w dużym mieście to wszystko by był na mojej głowie
Podałam to za przykład, że to nie jest tak, że wymyślam, tylko dla mnie na prawdę jest to problem. Trafi się w otoczeniu jakiś chłopak, spodoba mi się, ja mu nie, natomiast ja spodobam się innemu, który nie podoba się mi. I tak od jakiś 6 lat

Efira Chodziło mi raczej o rangę problemu. Przykład z pizzą czy zgubieniem się w mieście to dla mnie powiedzmy taki poziom, z którym powinno sobie radzić 15 letnie dziecko, więc nie wiem, na jakich Ty facetów trafiasz. Albo raczej jakich cech oczekujesz? Ale przypuszczam, że chodzi o coś poważniejszego. A wiadomo, że im problem poważniejszy, tym trzeba się dłużej zastanowić czy mieć wątpliwości.

Myślę, że Rumuński ma rację w dużej mierze. Chcąc wysnuwać jakieś wnioski, musimy patrzeć na problem szerzej, nie tylko w swoim najbliższym otoczeniu. Zdecydowana większość ludzi( przynajmniej obecnie) w wieku 18-20 lat kończy szkołę, mają pewne plany, związane z zawodem, przyszłością. Najpierw próbują zdobyć wykształcenie, coś osiągnąć, nawiązując przy tym kontakty z rówieśnikami, cieszyć się życiem, bawiąc się - normalna rzecz. Czy to można uznać za niedojrzałe? Nie powiedziałbym. Nawet jeśli gorąco pragnąłbym z kimś się związać, mieć szczęsliwą rodzinę z dziećmi, to nie wyobrażam sobie wchodzić od razu w ten etap po szkole. Myślę, że czasy studenckie i znajomości jakie człowiek wtedy nawiązuje, stają się najcudowniejszym okresem w życiu. Owszem w podanym wieku ludzie ze sobą wchodza w związki, ale raczej( z podkreśleniem na raczej) przed ukończeniem studiów czy przynajmniej szkoły, ludzie na dzieci się nie decydują. OBIEKTYWNIE wiek taki jest odbierany jako młody, nie to co powyżej np 35 lat, nie mówiąc o 40 czy więcej.
Także zastanawiam się zawsze, co może oznaczać, kiedy ktoś twierdzi, że odstaje mentalnie od swoich rówieśników(bez jakichkolwiek przytyków do Twojej osoby!). Choćby właśnie w wieku tych 20 kilku lat, kiedy to NIKT z mojego otoczenia raczej nie prowadził trybu życia, który można by uznać za dziecinne, leserskie czy totalnie imprezowe, bez żadnych planów, ambicji czy celów w życiu. Każdy coś tam robił, studiując czy pracując, spotykał się  z ludźmi, zajmował się sobą, realizował swoje pasje. Czego można wymagać od człowieka w tym wieku? Jeżeli to jest dla Ciebie za mało, to nie wiem czego Ty oczekujesz? Chyba, żę spotykasz na swoich drodze samych leserów, którzy tylko siedzą przed TV czy komputerem i chleją piwo...Albo uznamy, że przejawem niedojrzałości, jest każde działanie niezwiązane bezpośrednio z pracą czy rodziną. Pytam się spokojnie, bez żadnych wycieczek w Twoją stronę. Zdumiewa mnie po prostu, co można w tym wieku robić poza pracą lub/czy studiowaniem? Ludzie w tym wieku uczą sie przecież zaradności i samodzielności na wyższym poziomie, bo umówmy się że pewne podstawowe jej pokłady są już obecne. Zorganizowanie sobie w odpowiedni sposób czasu tak, aby pogodzić zajęcia, obowiązki i przyjemności - do tego nie trzeba geniuszu. No chyba, że dzisiejsi 20 latkowie pracuja na 2 etaty i studiują dziennie, znajdując jeszcze czas na 50 różnych innych rzeczy..
Są oczywiście ludzie, którzy stosunkowo wcześnie zaczynają życie rodzinne, ale raczej jest to rzadkie, przynajmniej w pewnych środowiskach.

Z całym szacunkiem, ale nie zgadzam się z tym co piszesz.
To, że miałaś Adoratorów i nie związałaś się z żadnym, nie oznacza, że chciałaś być sama z wyboru.
Samą z wyboru byłabyś wtedy, kiedy byłaby obupólna chęć bycia razem, a Ty zakomunikowałabyś, że pomimo uczucia chcesz być sama.

Przepraszam, że to napiszę, ale dla mnie takie myślenie jest płytkie. Nie można segregować problemy na ważne i mniej ważne i każdy psycholog ci o tym powie. Może być 50 letni prawiczek, dla którego to jest problemem a może być i 17 latek, którego dobija samotność
Moja mama też mi zawsze mówiła, jak byłam nastolatką "jakie ty możesz mieć problemy"
A prawda jest taka, że dla każdego jego problem jest największy. Taki 17latek też może powiedzieć, że on ma gorzej niż taki 57 latek i wynaleźć 1000 argumentów za to
I oba te problemy dla tych osób będą ciężkie
A wiesz, że są nastolatki, które popełniają samobójstwa przez brak znajomych, mobbing czy niespełnioną miłość? Owszem, można wyśmiać ten problem, ale dla mnie to nie jest powód do śmiechu. Staram się postawić na miejscu takiej osoby, poczuć, co ona czuje i pomóc
Była taka sytuacja, że ja miałam jakiś problem i koleżanka miała problem. Ona sama wprost powiedziała mi, że mój problem uważa za błahy, a ja jej problem uważałam za śmieszny
Nie można tak segregować problemów

Tak serio trafiam na takich chłopaków, którym wszystko trzeba mówić, sami inicjatywy nie przejmą, trzeba ich prawie że za rączkę prowadzić
Tak, ja bardzo mentalnie odstaję od rówieśników, przynajmniej tych w moim otoczeniu
To co piszesz to właśnie to. Bardzo cenię ludzi ambitnych, z pasją. Studiuję analitykę medyczną na uczelni medycznej. Ludzie tutaj bardzo dużo się uczą i nie mogę temu zaprzeczyć, ale poza nauką to ich jedyną pasją jest netflix i seriale. Ja nie oglądam tego, więc nie mam nawet  czym gadać z nimi. Jak mówię, że moją pasją jest siatkówka, to chyba nikt mnie nie zapytał o nic z nią związaną, tylko było "aha". Żadnego pytania o osiągnięcia, plany z tym związane. Nic. Bo oni sami nie mają zainteresowań, więc nie wiedzą, jak to jest. Do klubów owszem wyciągają mnie, ale ja już z tego wyrosłam, nie sprawia mi to przyjemności, wolę iść do muzeum, do kina, do teatru, ale nie mam z kim, bo nikt nie chce.
Zanim poszłam na studia chodziłam do szkoły policealnej na technika (nie ważne czego). Miałam 19 lat i już wtedy najlepiej dogadywałam się z ludźmi, którzy mieli powyżej lat 25. Najlepsza koleżanka była jakieś 15 lat starsza, z nią nawet umówiłam się kilka razy na kawę
Samą nauką i netflixem ciężko żyć
Raz w pociągu spotkałam moją koleżankę i kolegę z liceum. Oboje studiują na politechnice i zaczęli opisywać, na jakie koła naukowe chodzą, zapisali się na kurs rysunku (tak dla siebie, dla hobby), chodzą na zajęcia sportowe, basen. Z przyzwyczajenia zaczęłam opowiadać o zajęciach, a oni "okej, dobrze, ale jakie masz zainteresowania, prócz zajęć na uczelni?"- byłam tym bardzo pozytywnie zaskoczona, że jest ktoś, kto nie patrzy na mnie dziwnie jak opowiadam o swojej pasji, bo mimo że ich siatkówka nie interesuje to wypytywali z gdzie trenuję, ile, jak. Interesowało ich to i to było super
A jak o tym opowiadam na uczelni to słyszę tylko "aha", "masz na to czas?", "mi by się nie chciało" i tak w kółko

O tak, tak, tak!
I nie, nie myli się.
Po prostu takie narzekanie w wieku 22 lat jest śmieszne. Ja też mając 22 lata nigdy nie byłam w związku, ba, mając 22 lata faceci mi nie byli do niczego potrzebni. W pierwszy związek weszłam mając 24 lata. Jak się chce być w związku, to się szuka aż się znajduje. Samo nie przyjdzie.
A Efira wszyscy tutaj wiedzą, gdzie leży źródło Twoich problemów.

Niby możesz powiedzieć, że dla każdego jego problem jest najważniejszy, ale po to masz tutaj innych ludzi, żeby Ci powiedzieli, że tak wcale nie jest.

Efira, Twój problem jest taki, że marnujesz czas na ludzi, których normalnie nie chciałabyś mieć w swoim życiu, ale nie ma innych więc bierzesz co jest. Z takim podejściem wylądujesz z jakimś facetem z desperacji i będziesz jeszcze bardziej nieszczęśliwa niż jesteś teraz. Poukładaj najpierw swoje życie, swoje relacje ze znajomymi, z rodzicami, a potem dopiero szukaj facetów.

Tak jak Ci napisałam w Twoim temacie, Ty tak naprawdę wymagasz od tych ludzi dookoła Ciebie czegoś całkowicie nierealnego i niedefiniowalnego. Nie potrafisz sama z ludźmi tworzyć relacji nawet koleżeńskich i potem się dziwisz, że oni Cię mają gdzieś. Ja mam znajomych i przyjaciół, z którymi się całkowicie rozjeżdżamy w kwestii zainteresowań, zajęć, pracy i umiemy rozmawiać. Ty po prostu nie umiesz rozmawiać z ludźmi. Pogardzasz, bo oni mają Netflixa, a Ty się nie zniżasz do tego poziomu. Może Ty ich zapytaj jaki serial oglądają, o czym jest itd, a nie wymagaj od nich, żeby się pytali o siatkówkę

Ja w sumie nigdy nie oczekiwałam i nigdy nie oczekuję, żeby ktoś się interesował tym, czym ja się interesuję po pracy czasami powiem informacyjnie przy jakiejś okazji, ale bez szału. No bo co mam mówić? Że hobbystycznie uczę się historii, bo czuję, że mam braki ze szkoły i chcę to ponadrabiać? i jakie tu pytania ktoś może mi zadać?

A jak chcę iść do kina to pytam albo idę sama. Lubię chodzić do kina sama.

Efira, masz naprawdę nierealne oczekiwania i robisz sobie najgorszą rzecz, jaką można zrobić na forum, rozwalasz swoje problemy w kilku różnych tematach, przez co ludzie nie mogą Ci obiektywnie doradzić, a Ty zamiast przeczytać rady i coś ze sobą zrobić to lecisz do kolejnego tematu i zaczynasz kolejną rozkminę o tym, jak to Ci źle w życiu, bo wszyscy są przeciw Tobie i Ty nie masz znajomych.
Wstrzymaj się, wróć do swojego tematu, zbieraj rady, zmieniaj życie, znajduj znajomych. Widzisz, różnica jest taka, że można marudzić a można żyć i brać z życia to, co akurat najlepszego Ci oferuje. Ale Ty wolisz marudzić.
Ty odrzucasz facetów ,bo są gapami. Oni mogą odrzucać Ciebie, bo nie da się z Tobą wytrzymać.

Rumuński, za bardzo wartościujesz te pasje pasja to pasja. Jednemu pasuje siatkówka innemu filmy i tyle z tego filozofii. Nic nie jest obiektywnie lepsze lub gorsze.
Subiektywnie tak, ale po co oceniać to, co lubi druga osoba? Ty twierdzisz, że nie oceniasz, po czym pokazujesz pogardę wszystkiemu, co nie jest naukowe
A nawet oglądanie seriali może być pasją jeżeli ktoś bierze potem udział w dyskusjach po konkretnych odcinkach. Czytanie może być pasją, można brać udział w kółkach dyskusyjnych. Siatkówka też może być pasją. To, że my tego nie rozumiemy, nie oznacza, że to jest złe.

Przepraszam, ale nie mogłem się powstrzymać Kombajnem się nie orze
A tak wracając do tematu to jak najbardziej się zgadzam. Wg mnie nieporównywalne jest zestawienie ze sobą samotnego 17 latka i 50 latka. Mimo, ze dla obydwu ich samotność będzie wydawała się największą tragedią na świecie. To jednak obiektywnie patrząc taki 17 latek ma o wiele więcej możliwości i prawdopodobieństwa zmiany tej sytuacji niż 50 latek.

Sam się dziś też zastanawiam czy ze mną wszystko w porządku. Spotkałem się wczoraj z dziewczyną po raz pierwszy od dawna, tzn taka znajoma znajomych. I mimo, ze spotkanie całkiem udane było miło, dziewczyna fajna i normalna to jakoś tego nie widze. Z jednej strony boję się samotności, z drugiej związku z byle kim. Sam już nie wiem jak to powinno wyglądać, czy czekać na to uderzenie piorunem czy po prostu to przyjdzie z czasem. Byłem w długim związku i tak się wczoraj zastanawiałem wracając z tego spotkania, jak to było wtedy z nami na poczatku, o czym gadaliśmy i jak to przeszło w związek, skoro teraz wszystko wydaje mi się takie trudne i bezcelowe. Nie wiem, może to za wczesnie po rozstaniu na wiązanie się z kimkolwiek i dlatego takie odczucia, a może wręcz przeciwnie zdążyłem się juz przyzwyczaić do samotności i też mi przez to cieżko się ogarnąc w takiej sytuacji.

Loka, ja rozumiem, co chcesz przekazać i też się zgadzam. Zgadzam się, że zadaję się z ludźmi, z którymi normalnie nie miałabym do czynienia, ale z raku laku zadaję się z nimi, ponieważ nie miałabym już żadnego innego życia niż uczelnia-nauka. Nie zgodzę się jednak, że z desperacji wyląduję z pierwszym lepszym facetem. Gdyby tak było to już bym była w toksycznym związku, a tak nie jest, bo dla mnie fundamentem związku jest uczucie, wierność, zaufanie i przyjaźń
Relacje koleżeńskie potrafię zawierać. Mam dużo koleżanek, na uczelni przed zajęciami nigdy nie siedzę sama, ludzie mi nawet mówili, że jestem taką towarzyską duszą. Jednak prawdą jest, że nie potrafię wejść w relacje przyjacielskie. Pogadać przed zajęciami jest okej, ale żeby coś bliżej to już nie. Fajnie by było, gdybym znała przyczynę tego, bo coś muszę robić źle: jestem za miła? Za chamska? Zbyt uległa? Za mało przebojowa? Nie wiem
Kto powiedział, że to ja gardzę ludźmi oglądającymi netflixa? Właśnie napisałam, że jest zupełnie na odwrót- ja staram się wypytywać, jakimi serialami się interesują, co robią, jakie mają zainteresowania. nie o to nikt nie pyta. Ostatnio byłam odwiedzić ciocię w stolicy. Zrobiłam śmieszne selfie, a jako że gadaliśmy niedawno o Warszawie wrzuciłam to zdjęcie na konwersację, na której mam 3 innych znajomych: 2 koleżanki i kolegę. Nikt nie zapytał nawet, co ja tam robię, mimo że nie mówiłam o tym wyjeździe (bo dowiedzialam się z dnia na dzień o nim). Nie byli ani trochę zainteresowani
I szczerze mówiąc mnie wkurza już to, że to ja wiecznie dbam o to, aby druga osoba czuła się komfortowo w rozmowie, żeby o sobie opowiadała. Też bym czasem chciała z kimś pogadać, a nie tylko słuchać

Dobrze rozumiem już nie będę się tu udzielać
Miałam potrzebę wygadania się i pomogliście mi w sumie, za co jestem wdzięczna

Nie zaufam żadnemu piorunowi, nie cenię ich. Nie wątpię, że może i od pioruna się zacząć ale są mocno przereklamowane.

Śmieszy mnie nazywanie pasją np. kolekcjonowania rachunkowych druków (czytała kiedyś o kobiece, która na takowy pomysł wpadła), ale śmieszy też szukanie pasji na siłę, by zaimponować, zrobić wrażenie, zyskać czyjeś zainteresowanie, śmieszy licytowanie się i szpanowanie, która pasja lepsza.
Prawdziwa pasja wynika z autentycznych potrzeb i zamiłowań, nie ogląda się na cudzy poklask.

Pomimo wszystko jestem zdania, że pasja nie musi być bardzo wyszukana. Jak najbardziej można z pasją czytać książki czy śledzić kinowe nowości.
Czy mam pasję? Kiedyś była nią literatura, ale od kilku lat jakoś marnie z moim czytelnictwem (co nie znaczy, że niczego nie czytam). Mam swoje zainteresowania, ale pasja to duże słowo.

Komentarze w sieci, szczególnie te złośliwe rządzą się swoimi prawami, jak zresztą cała sieć. Anonimowość daje ludziom przyzwolenie na pisanie farmazonów, więc to ostatnia rzecz, jaką bym sie przejmował. Także głowa do góry!
Widząc tak wiele przeróżnych pasji czy ludzkich zainteresowań staram się nikogo nie oceniać. Wiadomo, że jedne sa powszechne, czy częściej spotykane, inne rzadziej, wymagające chociażby większych nakładów finansowych. Obiektywnie można sądzić, że wizyta w muzeum czy w teatrzse jest lepsza niż oglądanie na netflixie seriali, któe niczego nie wnoszą. Tylko skoro ludzie to lubią. Też mam parę takich kategorii, które mogłyby dla mnie nie istnieć, jak choćby moda, kosmetyka, ploteczki na temat VIP-ów, czy właśnie gry komputerowe-tego nigdy nie czaiłem i nigdy nie rozumie ludzi, którzy siedzą i grają na konsoli całymi dniami
Ale niech grają, skoro ich to kręci Jak chodzi o sport, to akurat cenię ludzi, którzy dbają o rozwój fizyczny, bo mam wrażenie, że rośnie teraz pokolenie inwalidów, dlatego każdy ruch jest wskazany. Nie cieszy mnie specjalnie rywalizacja i jakies pięcie się po sukces, ale sama zaleta uprawiania sportu dla zdrowia.
Warto szukać ludzi o bardzo podobnych zainteresowaniach, które potrafią naprawdę mocno i trwale łączyć ludzi. Mówię to, jako jeden z takich "świrusów" spędzających pod namiotem kilka miesięcy w roku, żeby trochę pobyć na łonie przyrody. Grupa skupia ludzi, w wieku nieraz od kilkunastu do ponad 60 lat. Wszyscy są zgrani, traktują się jak rodzina, do tego mocno zakręceni Jak zaczynamy gadać na temat, to można nieźle popłynąć, w moim przypadku wiąże się to częściowo też z pracą( przynajmniej do tej pory), więc tym bardziej sprawia to przyjemność.

Takiego, który sztywno zakłada, że jeśli ktoś jest zadowolony z zycia jako singiel, nie ma prawa chcieć czegoś innego. Ja bardzo chętnie zakosztuję związku (niestety, w tym moim wkrada mi się sporo wątpliwości, ale jeszcze się waham), ale wcale nie uważam życia w pojedynkę za horror czy czas stracony. Jedno i drugie ma swoje uroki, tudzież nieuroki
Niezaprzeczalnym plusem singielstwa jest brak pewnych rozterek.

Nieraz podkreślasz, że musisz sama zadbać o swoje finanse, ponieważ nie masz na kogo liczyć. Mnie nigdy nie przyszło do głowy myśleć w takich kategoriach. Po prostu pracuję i zarabiam na siebie i moje dziecko.

Rossanko nie wiem skad ta wiedza ze sie pracuje i zarabia tylko jak sie jest samemu. Ja wyobraz sobie mam meza i to pracujacego a i tak nie wyobrazam sobie zeby siedziec i pachniec. Pracuje bo chce, bo lubie swiadomosc ze jestem wydolna finansowo, ze sie dokladam do budzetu domowego. Nawet majac meza zarabiajacego super dobrze pracowalabym bo nigdy wie wiadomo co los przyniesie. A noz zachoruje, umrze a ja sie okaze kaleka zyciowa bez zawodu i srodkow do zycia. Kazdy, tak jak  pisze Piegowata powinien byc samodzielny na miare mozliwosci zeby wspolne zycie nie bylo scalone tylko tym ze maz czy zona mnie utrzymuje wiec siedze w tym ukladzie nawet jesli jest niekorzystny tylko prawdziwa wola bycia z kims.
Co do bycia samotnym a w zwiazku to faktycznie jakbys nie rozumiala podstawowych rzeczy. To ze ktos akceptuje samotnosc i jej nie demonizuje nie oznacza ze nie ma prawa miec ochoty na zwiazek. Ja np nie moge miec dzieci i zaakceptowalam ten stan rzeczy, nie uwazam ze moje zycie jest bez sensu, nie szukam na sile zajecia zeby o tym nie myslec baa widze nawet plusy tego stanu(wieksza niezaleznosc, nie trzeba wstawac w nocy, martwic sie o choroby, szkole itp). Gdyby mi jednak bylo dane zajsc w ciaze to w zyciu bym jej nie usunela  tylko cieszyla sie z tego faktu. Wedle Twojego postrzegania swiata powinnam albo cale zycie miauczec ze jestem bezplodna i olaboga albo zostac zatwardziala przeciwniczka dzieci. Serio nie widzisz ze to nie niedorzeczne? Mozna czerpac radosc z obydwu sytuacji, naprawde.

Rossanko, ja już przeszłam etap, w którym jesteś. Uwierz mi, po pięćdziesiątce, kiedy robisz się przezroczysta dla mężczyzn, łatwiej się pogodzić z samotnością.
A tak na serio, rozumiem Cię. Samotność jest paskudna i nie jest to stan normalny dla człowieka. Ludzie nie są stworzeni do życia w samotności.
OK, samotność jako stan przejściowy da się przeżyć, jako stan permanentny to niestety klęska. Oczywiście rozumiem, że są ludzie, którzy lepiej znoszą samotność, ale są i tacy, którzy znoszą ją gorzej. W takiej sytuacji rzeczywiście trudno uwierzyć np. w entuzjastycznie  podejście do samotności jakie prezentuje Piegowata.
Ja też cieszę się z małych rzeczy, ale samotność mi ciąży.

Oj Ela, czytanie ze zrozumieniem się kłania.
Ja NIGDZIE nie napisałam, że JA się czuję nieatrakcyjna. Napisałam, że po pięćdziesiątce stajemy się przezroczyste dla mężczyzn..
A w ogóle to był SARKAZM. Jakoś jednak ludzie nie umieją już czytać bez emotikonów.

Ok na temat braku zwiazku moze niewiele wiem ale nie o to mi chodzilo a raczej o sam schemat myslenia w sytuacji gdy zycie nam czegos odmawia. Mnie rowniez odmowilo ale nie uczynilam z tego tematu przewodniego mojego zycia tak jak Ty. A pogodzic sie musze tak jak Ty rowniez z innymi rzeczami. Tez sie zmagam z nerwica i bardzo uprzykrzajacymi zycie schorzeniami neurologicznymi ktore mnie raczej nie opuszcza. Kazdy niesie jakies brzemie i tak naprawde nie ma znaczenia jakie to brzemie, istotne jest co z tym robimy. Ty to brzemie pielegnujesz i podlewasz codziennie zeby czasem nie zmalalo, jakbys miala w tym jakas chora przyjemnosc. Nikt Ci nie kaze nie pragnac zwiazku, nikt nie mowi ze takie pragnienie jest zle ale jesli go poki co nie ma to zyj Dziewczyno, poprostu zyj i ciesz sie tym co masz nie zakladajac nic na przod. Z obecnym swoim podejsciem albo nie zauwazysz nawet szansy na fajna relacje albo uderzysz w tak desperacka nute ze odstraszysz potencjalnego kandydata.
Zarzucasz Piegowatej jakies zaklamanie, ze tu niby jest pogodna bez zwiazku ale jak sie trafila okazja to jednak w niego weszla. Ona nigdzie nie napisala ze jej jest zaje... scie bez partnera i gardzi zwiazkami. Wiele razy podkreslala ze nie obrazi sie jesli jej zycie da dobry zwiazek ale poki go nie ma to tez ma po co zyc i z czego czerpac radosc. Jestes inteligentna osoba a tego zrozumiec nie potrafisz.. Ze da sie zyc baaa nawet calkiem fajnie a co bedzie to czas pokaze.

Chyba załoźę temat o tym tytule. Ale ja tej przezroczystości nie wymyśliłam sama.
Poczytaj sobie artykuły w internecie np."Kobieta po 50 staje się niewidzialna" WP Kobieta.

JA się czuję dobrze w swoim ciele. Natomiast mężczyzni wolą 30-tki. I to jest fakt powszechnie znany. O podrywaniu 20-tek nie wspomnę .
Nie rozwijam tematu, bo Rossanka się zdołuje już całkiem.

Mam entuzjastyczne podejście do życia po prostu. W samotności bywa fajnie i bywa do d...y - tak samo jak w związku. Jak w życiu.

Rossanko, czasami wolę być sama, uwierz. A czasami wolę być z kimś.
W ogólnym bilansie owszem, związek wygrywa, ale nie za wszelką cenę, bo gdybym miała być w tak wysysającym energię układzie jak w moim małżeństwie, to sto razy wolę żyć w pojedynkę. Po rozstaniu z mężem wszyscy mi mówili, że zupełnie inaczej wyglądam, rozmawiam, nawet chodzę, że po prostu odżyłam. Nie więdłam z samotności, wręcz przeciwnie, właśnie wtedy poszerzyłam krąg znajomych, uczestniczyłam w dostępnych rozrywkach nie oglądając się na niczyje fochy i łaskawe "przyzwolenie".
Trochę mnie zniecierpliwiło to Twoje: "mogłaś powiedzieć P., że cię to nie interesuje...". Tłumaczę Ci, i inne osoby tłumaczą, o co w tym chodzi, a Ty dalej swoje. Litości!

Skarżysz się, że samotnych wysyła się na terapię, zaleca różne środki zaradcze. No, przecież to naturalne, skoro przedstawiasz samotność jako problem. Szuka się rozwiązania. Zatem chodzi Ci o znalezienie rozwiązania czy poklasku dla swoich wynurzeń?
Zaznaczam, że nie potępiam ani nie lekceważę smutku, pewnej żałoby, ale skoro chcesz poczuć się lepiej, to musisz jakoś to przepracować. Inaczej do końca życia będziesz zgorzkniała i nieszczęśliwa. Twój wybór.

P.S. W razie nieszczęścia jest jeszcze Opieka Społeczna.

O, rany...
Dzięki, ale powiem skromnie, że mam swoje słabości i niedoskonałości i wcale taka wiecznie "happy" nie chodzę. Ale w sumie... tak, lubię swoje życie i siebie trochę też W ogóle lubię żyć, mam z tego dużo frajdy.

Dzisiaj P.P. przyniósł mi do pracy "wypasione" drugie śniadanie, a z koleżankami organizujemy w przyszłym tygodniu andrzejki w moim mieszkaniu. A. obiecała upiec tiramisu, D. przygotuje sałatkę, a ja mam zatroszczyć się o pieczywo, wędliny i napoje. P.P. zdeklarował, że zadba o trunki
No, jak tu się nie cieszyć? Nawet bez P.P. taka imprezka to fajna perspektywa.

A ja czekam i czekam
Jeżeli nieuaktualniane to spokojnie .

Powiem tak: zastanawiałam się czemu tak jest, czemu tak bardzo zawsze pagnelam sobie kogoś znaleźć,  byłamz tym nawet kiedyś u psychologa i efekt taki, że wszystko ze mną w porządku,  bo to normalna ludzka potrzeba, 99 procent chce być z kimś,  tylko, że nie wszyscy o tym głośno mówią.

Bycie sama mam opanowane w dużym stopniu. Byłam sama jako nastolatka, potem jako studentka. Potem do 30 ki,  kiedy to pomału zaczynały się śluby,dzieci,  ale cierpliwie starałam się "czekac"na swoją kolej, w mysl, że niemożliwe abym była sama już zawsze, bo i w środku lasu nie mieszkam, nie mam 90 lat, ani nie zamykam się w domu.
Zaraz po 30 w końcu się "udalo" kogoś poznać.  Pamiętam,  myślałam wtedy"co mi tam te wszystkie lata samotności,  warto było czekać na Tą osobę,  w końcu jest tak jak ma byc". Niestety chwilę potem byłam znowu sama, a potem byłam już tu, na forum. Cała historia.

W międzyczasie,  tzn jak byłam sama (czyli w zasadzie prawie całe zycie), zajmowałam się też innymi sprawami. Jakoś tak zawsze interesowało mnie wiele rzeczy,  miałam wiele aktywności,  mam do dziś.  W zasadzie nie zdarzały się lata, abym nic poza pracą nie robiła.  W sumie mogłabym obdarować tym kilka osób.  Ale nie pisze tu nigdy o tym, bo to jest wątek jedynie o mojej samotności,  oraz nieudanych relacjach. Nie będzie i nie było tu nic o mojej pracy, zainteresowaniach, aktywnościach,  przyjazniach  czy wyjazdach.

Miewałam okresy, z których naprawdę mi było dobrze, dobrze się czułam i nie myślałam tak maniakalnie  o zwiazku. Jakby to był film, to właśnie w tej chwili powinnam właśnie kogoś spotkać l tak niespodziewanie. W sumie często czytałam na forach i słyszałam od znajomych, że jak już się pogodzili z tym, źe będą sami, zaraz kogoś poznawali.
Miewałam takie okresy , ale ja nikogo nie poznałam w tamtym czasie. AlBo poznałam,  ale oni mieli żony,  albo nie byli zainteresowani, więc się nie liczy. Zastanawiam się,  czy jakby te osoby które poznały kogoś w czasie gdy im było dobrze, czy jakby w tym czasie jednak nikogo nie poznały, to czy potem znowu nie wpadliby w dołek?  A że poznali, to sprawa się rozwiązała.

Kiedyś dużo pisałem w tym wątku, ale ostatnio jestem o wiele mniej aktywny na forum bo za dużo obowiązków mnie dopadło. Nie obraź się proszę, bo może sama masz te pozytywne cechy o których napiszę poniżej. Jeżeli tak, to wystarczy tylko mieć kontakt z ludźmi i nie chować się w domu. W końcu szczęście się do Ciebie uśmiechnie.

Wiesz dlatego ci którzy się pogodzą z tym że są sami w końcu kogoś znajdują? Bo ich już ten problem nie zasmuca, nie są smętni na co dzień, nie są już obrażeni na cały świat, są bardziej komunikatywni, no i przede wszystkim maja uśmiech na twarzy w każdej sytuacji. Jak facet spotyka taką pozytywnie nastawioną i uśmiechniętą kobietę to aż się chce z nią rozmawiać, z nią przebywać, czy nawet wspólnie pracować nad jakimś projektem. Rzeczywistość nabiera zupełnie innych barw, innego wymiaru. Poznałem trochę takich osób w życiu i wierz mi, o nich się nie zapomina.

Powiem szczerze Piegowata, że gdyby większość ludzi podzielała Twoje podejście, to na takich forach jak ten byłoby zdecydowanie mniej tematów, szczególnie w dziale "Rozstania" czy Trudne miłości" :-)
Poprzez sam fakt, że człowiek cieszy się tym co ma, NIE NARZEKA i NIE BIADOLI przez cały czas, traktuje zdecydowaną większość spraw swoim życiu na luzie, bez specjalnej spiny. Przecież to, że człowiek się czuje dobrze będąc singlem, nie oznacza, że odrzuci uczucie, jak musię takowe trafi! To kwestia jaki priorytet dla związku stawia człowiek w życiu. Jeżeli poza związkiem samym w sobie, człowiek nie widzi żadnego powodu do czerpania radości z życia, nie sprawaia mu satysfakcji cokolwiek innego, to wiecznie będzie ciągle narzekał, że nie ma partnera.

Jestem sam ...z wyboru Nawet nikt by nie przypuszczał( i ja sam), że jest mi z tym tak dobrze. Dużo możnaby wymieniać ,ale powiedzmy, że w ogólnym zestawieniu zdecydowanie i bezapelacyjnie przeważając plusy bycia singlem( i te minusy przyt okazji) niż plusy i MINUSY PRZEDE WSZYSTKIM bycia w związku. Powiedzmy, że połowa z tych minusów to dzieci. A reszta?  Może to zabrzmi prozaicznie, ale choćby niezależność, więcej swobody i czasu dla siebie, więcej czasu na rozwój zawodowy i pasje, brak konieczności tłumaczenia sie ze wszystkiego, więcej czasu dla znajomych i przyjaciół. Słowem: cieszę się z tego, żę żyję dla siebie
Z drugiej strony uważany jestem podobno za sympatycznego i wesołego osobnika. Ale nie mi to oceniać..

Wiesz co, niestety, coś w tym jest, co również zaobserwowałam. Jak w w/wym sytuacji byłam obojętna, albo nawet nieco olewająca, kontakt był wyrażnie podtrzymywany, byłam zaczepiana, zagadywana.
Jak sama wykazałam zainteresowanie (myślałam, raz kozie śmierć, zaryzykuję) - momentalnie nastąpiło zdystansowanie.

To właśnie polegałoby na odgrywaniu ról, jak jesteś lodową księżniczką, mężczyźni (wbrew temu co mówią, że nie lubią księżniczek i podoba im się gdy kobieta też wykazuje inicjatywę), wtedy za Tobą biegają.
Jak tylko pokazujesz, że ci zależy, zaraz tracą zainteresowanie. Sprawdzone również przez moje koleżanki.