pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

O, ile nowych wypowiedzi.

Powiem tak,  w zasadzie nic nowego i odkrywczego nie mam do dodania. Teraz to albo pech, albo jest jakiś  feler we mnie, innego wytłumaczenia nie ma.
Co do tego czy smęce, to w tym konkretnie temacie na forum tak. Prywatnie doszły mnie słuchy,  że znajomi uważają mnie za wybredną, doskonale sobie radzą i zaradne źyciowo kobietę. A może każdy widzi to, co chce zobaczyć,  tego nie wiem. Nie smęcę , nie narzekam ludziom dookoła. ,czasem tylko z bliższe koleżanka przyznam się,  że kurcze, jest ciężko,  tyle lat minęło i nic, i nie wiem, gdzie tkwi błąd.
Ktoś gdzieś napisał,  o przeprowadzce. Nie mieszkam  w małej dziurze.
Ktoś gdzieś też napisał,  że mało jest sensownych wolnych facetów- może jest niewiele,  ale się zdarzają.  Tylko jest z nimi jeden problem,  nie zmusze na siłę zadnego, aby zechciał ze mną być.  Przecież go nie kupię
Gdzieś ktoś napisał,  że pewnie dostaje mnóstwo maili z forum,  bo faceci piszą do każdej.  Otóż,  nie, nie dostaje mnóstwa maili, prawdę mówiąc zwykle moja skrzynka milczy.,Jedynie parę fajnych koleżanek poznałam,  to wymieniłyśmy  parę myśli ze sobą.
Ktoś gdzieś pisał o jakiś ksiezniczkach na iarnku grochu,  albo jakiś rozczeniowych królewnach,  które oczekiwaly spełniania ich zachcianek-to nie wiem o kim było,  bo to na pewno nie ja. Przypomniało mi się,  jak byłam z ex, kupowalam mu prezenty z roznych okazji, on mi nie, ale to nawet dobrze, bo potem nie miałam żadnych pamiątek.
Uprzrdzając,  tak, zmieniłam siebie,  zarówno wygląd,  styl, jak i pewne cechy wewnetrzne,  podejście do niektórych spraw, zachowanie, myślałam,  że tu jest problem, że nie potrafię zainteresować kogoś  wzajemnością.  Niestety, kompletnie nic to nie dało,  jeśli chodzi o zwiazki. Nadal jestem sama. Jeśli już kogoś poznaje, to albo jest od dawna zajęty,  a ten ułamek wolnych nie jest zupełnie zainteresowany.
Albo odwrotnie, interesuje się mną facet, który mnie zupełnie nie interesuje. Tak jak ten ostatnio.
Głupia nie jestem (chyba) i widzę,  co się dzieje. Od początku od tego 2013 jestem tu na forum z jednym "problemem" , który trwa i trwa i na zmiany się nie zanosi. Sama więc jestem świadoma,  że coś jest nie tak.
A najgorsze, że już tak dlugo jestem sama, że łapie sie na tym, że nie wiem, czy umiała bym być z kimś na codzien. To mi się wydaje abstrakcyjne abstrakcją. To się innym zdarza, nie mnie. Inni kogoś poznają w banalnych sytuacjach, nie ja. Inni są w relacjach z wzajemnością,  nie ja.

U mnie też bez presji, że muszę,  tylko ja sama bym chciała. Jakoś nigdy nie wyobrażałam sobie samotnego życia.  Ale przyznaje, zawsze się tego bałam, bo  nie  widzialam sie sama. Po 4 latach samotności jeszcze jakoś było.  Kurcze, miewałam dobre okresy, nawet długo trwały, że xobrze mi było samej. Teraz coś się zmieniło,  jest jakiś kryzys.
To już dzieci moich znajomych właśnie niektóre biorą ślub,  albo rodzą im się dzieci. Głupie uczucie, widziałaś kogoś w kołysce  albo jak chodził do przedszkola, a on już po ślubie,  a Ty ciągle szukasz.

Podobnie, niedawno ożenił się 26 letni syn znajomej,  a pamiętam jak go urodziła.  Z kolei dalsza kuzynka, pamiętam jak szła do 1wszej klasy podstawówki. ,a ja zaczynałam studia.  Ona już jest mężatka i ma 3 letnie dziecko. Rozumiem Twoje odczucia.

Jak sobie przypominam siebie w wieku 25 lat, to wyglądało podobnie. Przeżywałam wtedy wielkie zauroczenie kolegą, niestety jednostronne , ale to nic, bo już za 3 lata spotkało mnie wilelkie BUM, poznałam pewnego mężczyznę, w sytuacji, gdy sie tego nie spodziewałam (bo inne rzeczy zaprzątały mi głowę, a nie szukanie faceta) w miejscu, w którym do głowy nie przyszło, że mogę kogoś poznać, a jednak los bywa przewrotny. Pasowało mi w nim wszystko (w sumie na takiego Kogoś - myślałam wtedy czekałam tyle czasu), ale jak się okazało, jego zainteresowanie było zwykłą uprzejmością i swoje uczucia skierował od dawna do innej kobiety, co się później okazało Sytuacja ta pokazała mi, ze nie odrózniam zainteresowania od uprzejmości

Wielu z nas nie odróżnia. I żywi złudną nadzieję. Jednak nie wszyscy robią z tego życiową tragedię. Takie są związki międzyludzkie. Nikt niczego nie ma wypisane na czole żeby od razu wszystko było z góry wiadomo. To są smaczki (czasem gorzkie) życia uczuciowego.

Rossanko, ta na ziarnku grochu to ja
Może rzeczywiście tak jest, że łatwo mnie zrazić, bo podświadomie tak kombinuję, żeby jednak w związek nie wchodzić. Ale milionowy raz powtórzę: nie ma we mnie przekonania, że związek to taka znowu supersprawa. Choć nie powiem, bywa miło, dobrze, ciepło... i brakuje tego zwłaszcza, gdy zaistnieje i nagle (lub nienagle) się kończy. Ale ciemne strony bycia w związku poznałam aż nadto, a swoją (nad)wrażliwość znam, nie mam ochoty na huśtawki i uzależnianie swoich nastrojów od drugiej osoby. Teraz moje nastawienie do życia zależy głównie ode mnie samej.
Ojjj, rozgaduję się... Skracaj się Piegowata!

Rossanko, a może po prostu taka jesteś: niezależna, mająca swoje zdanie, swoje potrzeby, nieskora do związku za wszelką cenę. Może nie warto z tym walczyć, tylko zaakceptować siebie?
Gmatwam troche i nie wiem, czy dobrze zostanę zrozumiana, ale odkąd pojęłam, że w dużej mierze sama tak,a nie inaczej kieruję swoim życiem, wpływam na bieg wydarzeń, wybieram - to nie ma sensu się tym dołować.
No, bo po co w gruncie rzeczy miałabym być w związku? Dlatego, że tak żyją "wszyscy"?

Kiedyś myślałam, że coś ze mną nie tak, że nikt mnie nie chce, że jakiś autosabotaż uprawiam. Ale dotarło do mnie, że ja naprawdę nie muszę być w związku. Chociaż spróbuję, jeśli okoliczności będą sprzyjać. I będę ćwiczyć komunikację, bo zdałam sobie sprawę, że mocno mi szwankowała.

Aczkolwiek... to też powtórzyłam sto razy: po cholerę mam komunikować sprawy, które uważam za oczywiste i elementarne???????

Dlatego ja się nie zachłystuję. Faceci to nie bogowie, tylko ludzie tacy jak my (no, prawie )
Zawsze mówię: pożyjemy, zobaczymy i że Pana Boga za nogi nie złapałam tylko dlatego, że ktoś się mną zainteresował.
A panowie dzisiaj nie są cierpliwi, o nie. Wszystko chcą mieć od razu. I jak im się mówi nie, to robią w tył zwrot (zapewne nie wszyscy, ale takich spotykałam). Nie pojmują, że "nie" jest na tu i teraz i nie oznacza, że będzie obowiązywać wiecznie. To zawsze wydawało mi się takie normalne i oczywiste, a tu mi na forum mówią, że trzeba im to łopatą kłaść do głowy
Wrrrrrrr!!!!!!!
Pewnie przez to swoje podejście tracę, ale bywało, że dziękowałam sama sobie za trzeźwość.

Nie o to pytałam, tylko czy masz infomacje, jak Ty jesteś odbierana? W sensie zainteresowana jako mężczyzną, czy po prostu uprzejma babka..

Na lachonów? Myślałam, że lachony to kobiety. Zdecydowanie wolę chłopców

I tu jest pies pogrzebany. Bo sęk w tym, że to nie są tragedie ludzkie! Ale jeśli temu, czego tak bardzo w życiu pragniemy a czego od życia nie dostajemy, nie mając na to wpływu, nadajemy wymiar tragedii to pogrążamy się w czymś z czego bardzo ciężko się dźwignąć, bo wpadamy w pułapkę zastawioną na samych siebie przez samych siebie. Oczywiście można powiedzieć sobie że na wielkości biustu kończy się życie, i jeśli nie jest wymarzonego rozmiaru to nasze zycie nie ma sensu, podobnie jak na czymkolwiek innym. Tylko co to daje?

Boo  komuś powiedzą? tak jak masz info od znajomych co wyżej napisałaś jak Cię spostrzegają.

Myślisz, ze tego nie wiem? Ile razy sobie mówiłam, ze to bez sensu tak się katować taką jedną rzeczą, ale te myśli wciąż wracaja. Pewnie powiecie = znajdz sobie hobby - znalazłam. Albo - pracuj więcej, zajmij się czymś aby o tym nie myśleć - to robiłam, ale myśli i tak powracają. Głupia nie jestem widzę, jak to brzmi : baba od 6 lat jęczy, ze jest sama, niech się zajmie życiem, a facet jakk się znajdzie to się znajdzie - sama bym komuś tak poradziła. Ale radzić  a samemu to zastosować to zupełnie coś innego. Obsesja niemal jakaś ostatnio, a wiem, że to jest bez sensu takie myślenie. Pewnie to wszystko przez kolejną nieudaną znajomość ostatnio, to mnie trochę wyprowadziło z równowagi, bo ile można przeżywać to samo.

Komu mieliby coś powiedzieć? A jeśli powiedzą to swoim znajomym, to co mi to da, jak ja nie znam ich znajomych?

Moja rada. Przestań oglądać się wstecz. Nie myśl o tym, co było, a dokładnie, co miało być, a patrz w przyszłość. Nie rób analiz przeszłości, a skup się na teraźniejszości i przyszłości. Nie mówię żebyś uciekała od tego, co może być w Tobie, co powoduje Twoje takie a nie inne relacje z mężczyznami, lecz o tym żebyś przez ten pryzmat nie roztrząsała minionego w życiu czasu.
Jeśli chcesz coś poprawić w sobie, to zrób to najpierw dla siebie, a nie dlatego, że być może pomoże Ci to osiągnąć jakiś cel. Nie zakładaj zbyt wiele.

Też tak uważam i tak żyję. W sumie do tego sprowadzają się te wszystkie moje tyrady.

Sęk w tym Piegowata, że mi jest bardzo dobrze samej. Ale nie wyklucza to tego, że chciałabym być z kimś. Paradoks. A jak się pojawił ktoś, kim się zainteresowałam, to on standardowo nie jest zainteresowany. Drugim zainteresowanym z kolei ja nie jestem zainteresowana.

Przechodząc obok - raczej nie, każdej znajomości dawałam szansę, nawet jak mi się facet zupełnie nie podobał ani to jak wyglądał, ani to , co mówił (chociaz z tym było gorzej). chyba, ze mówimy o przysłowiowym tłumie, gdzie widział mnie ktoś na ulicy, a ja jego nie, bo akurat spojrzałam w inną stronę - ale to już bardziej filozobiczne rozmyślania.

Nie do końca. Rozumiem, że i bywa bez wzajemności. To nawet normalne, że ileś tam osób nie będzię odwzajemniało mojego zainteresowania (i odwrotnie). Nawet niespotykane by było, jakby każdy mężczyzna, który mi się podoba - abym,  ja się podobała jemu. Sęk w tym, że od ponad 20 lat mam same takie przypadki, gdy ja jestem zainteresowana, a druga osoba, okazuje się, ze wcale nie. A to co brałam za cień zainteresowania okazało się tylko dobrym wychowaniem. I tak za każdym razem, 100% przyoadków. A to już ciężko nazwać, ze to był przypadek. Rozumiem, raz, dwa, trzy, w przeciągu 2 lat albo 5 ciu, ale za kazdym razem ponad 20 lat? To już jest dziwne.

edit:

Ale ja się podobam, ale takim, którzy mi się nie podobają (co prawda rzadko, ale się zdarzało).
Nie wiem jak to ludzie robią, ze podobają się sobie ze wzajemnością. Jak to jest?

Raczej sobie nie przypominam, musiałby być to naprawdę cichy wielbiciel, jak to się mówi.

Święte słowa, pozbyć się chęci bycia w związku, a związek się sam zdarzy - zabawne, 20 lat temu doszłam do tego wniosku, ale do dziś nie zdołałam osiągnąć tego stanu. Owszem, czasem mam okresy, że nie mam tej chcęci, wtedy nic się nie dzieje, albo, kogoś poznaję ot tak - a dale finał już znany - brak zainteresowania z jego strony.
Może smęcę, ale ja tu naprawdę próbuję dociec, co jest nie tak, bo tyle lat i same niepowodzenia, to jest zastanawiające. Albo po prostu taki pech. Ale czy może być aż taki pech?
Wiem, że powinnam odpuścić, ale 6 lat sama, wcześniej przed ex też byłam ponad dekadę sama, to się można zdenerwować.

Wiem, ze nie mam obowiązku, ale chciałabym. Obecnie staram się przyzwyczaić do już stałego życia w pojedynkę, powtarzam sobie, ze przecież są rózne sytuacje, nie każdy będzie z kimś, czasem zależy to od człowieka, a czasem jest to zupełny przypadek. Wmawiam sobie to i wmawiam, czasem działa, ale chyba nie do końca, bo chęć zawsze powraca i co z tym fantem zrobić ?
Nie udało się jako 20 latka, nie udało się jako 30 latka i teraz po 40 nic się nie zmieniło. Już w Lotto prędzej wygram.

Nie żebym namawiał do hazardu, ale może powinnaś spróbować raz na tydzień. Mówią że kto nie ma szczęścia w miłości ten...

Ciekawie jest złapać się czasem za słowo. To prawda, że nasz język wiele o nas mówi, o tym, co w nas ukryte...
Rossanko, to jeszcze się nie przyzwyczaiłaś? To jak żyłaś przez tyle lat? A jednak żyłaś i to przecież nieźle.
Jakie "już"? Jakie "stałego"?

Po co te założenia? Będzie, co ma być, ale po co samej sobie jakieś cezury i granice stawiać? Po prostu co ma być...
I moim zdaniem najlepiej jest żyć tym, co jest tu i teraz. Po prostu żyć.
To tylko moje zdanie oczywiście i jeśli poczułaś się atakowana to sorry (a piszę o tym, bo nieraz mi się obrywało za moje żywiołowe komentarze).

Ale po prostu nie mogę spokojnie słuchać takich rzeczy...

Moim zdaniem nie chodzi o zachwalanie samotności, ale o dostrzeżenie, że jest wiele opcji w życiu, docenienie tych mniej "popularnych". O odczarowanie i odmitologizowanie tej "strasznej samotności".
Ja też mam różne momenty, choć na forum to może wyglądać na wieczną pochwałę singielskiego życia. Jak każdy człowiek mam swoje wzloty i upadki. Aczkolwiek przyznaję, że coraz lepiej jestem w tym swoim singielstwie osadzona, bardzo się wyćwiczyłam (od dziecka, tak mnie wychowano) w cieszeniu się zwykłymi rzeczami. To nawet złe słowo - "wyćwiczyłam", po prostu mam to wpojone chyba od zawsze, wyposażył mnie w tę umiejętność dom, szkoła, literatura... I to po prostu w życiu wybieram, na tym skupiam "środek ciężkości", choć kto mnie zna dłużej, choćby nawet z forum, wie, jakie potrafię mieć huśtawki emocjonalne (paradoksalnie zniżki uczą mnie strategii radzenia sobie z nimi ).

Bardzo istotnym aspektem jest dla mnie w samotności spokój, który coraz częściej i na coraz dłuższe chwile gości w moim sercu. Wiem, że gdy kogoś poznam, odżyją różne niepokoje, a jeszcze nie daj boże w razie rozczarowań i nieporozumień...

Doceniam proste rzeczy i cieszę się drobiazgami.  Samej jest mi dobrze.
Mimo tego  nadal "chce "mi się być z kimś.  Pytanie, jak się pozbyć tej potrzeby?

Okazałam  jakiś czas temu swoje względy  (bo znajomość o dziwo, wg mnie zaczęła się rozwijać i widziałam zainteresowanie). Efekt taki, że zaczął mnie unikać,  i tyle z tego mam.

Raczej nie pozbędziesz się tej potrzeby. Niestety wydaje mi się że musisz naprawdę trafić na bratnią duszę, dopasowaną charakterem i na dodatek z przeszłością którą można zaakceptować. Pozostaje wierzyć w "dobry los" i być otwartym na dobrze zapowiadające się znajomości które trwają już jakiś czas. Za którymś razem w końcu trafia się w 10-tke.

No, cóż... nie wszystko od nas zależy.
Tak się po prostu układa, już wyżej ktoś pisał. Suma naszych wyborów, nie zawsze świadomych, nie zawsze celowych, oraz przypadków.

Żyjmy po prostu.
W mojej pracy jest teraz stażystka, ładna, fajna kobieta. Jako prawie dorosła (a więc świadoma, co traci) dziewczyna straciła władzę w nogach. I też musi (a przede wszystkim chce) żyć bez czegoś bardzo ważnego, bardzo potrzebnego. I to żyć nie w żalu, nie z płaczem. I udaje jej się.

Niektórzy zaraz odkrzyknęliby mi, że to nie to samo.  I tak, i nie.

Idę brownie piec

Rozumowo się z tym dawno pogpdzilam,  ale emocjonalnie nie i to raczej nie nastąpi. Sama się zloszcze na siebie o to.
Nie wiem, jak to jest, że ludzie się sobie wzajemnie podobają i chcąa ze sobą być.  Musi to być mile uczucie.

Nagle się skończyło? Bez wyjaśnienia?

Mam bardzo podobne odczucia i podejście do singielstwa W sumie nie mam co napisać, bo rozumiemy się bez słów
Powiem tylko, że chyba najważniejsze jest zaakceptowanie tego, co jest. Akceptacja... I pozwolenie sobie na to, że czasem przychodzą tęsknoty, nie obwinianie się za nie. Ja po takim dopuszczeniu do siebie tych chwil smutku, w pewnym momencie się otrzepuję i mówię sobie zawadiacko - "No co zrobię, nic nie zrobię" ;p W tym sensie, że jest jak jest i nic na to nie poradzę, użalanie się niczego nie zmieni. I idę w życie dalej, cieszę się nim, doceniam je
Jak tak patrzę na siebie z perspektywy lat i na to, jak się przez te lata zmieniłam, to myślę sobie, że bardzo dobrze się stało, że w tamtym czasie nie byłam w związku, bo skończyłoby się to jedną wielką katastrofą... Sporo się przez te lata nauczyłam, zrozumiałam, zmieniłam swoje podejście do pewnych spraw, dojrzałam. I pewnie jeszcze sporo mam w sobie do przepracowania, co być może zauważę znów z pewnej perspektywy za jakiś czas, że nie byłam gotowa do związku i dobrze się stało. W sumie już to widzę Czasem nie rozumiemy tego, co się aktualnie dzieje i dlaczego, dopiero po jakimś czasie. Bardzo dobrze to widzę na przykładzie swojej ścieżki zawodowej (i w innych sferach życia też), która była bardzo kręta, momentami do bólu trudna, nieraz zaskakująca, niespodziewana. Może z miłością jest tak samo? Może to, co się dzieje, ma jakiś sens?

I skoro mi jest trudno, Tobie na pewno jest jeszcze trudniej...

Kiedyś taki młody chłopak, który był chory i przeżył tylko około 20 lat powiedział, że nie chce się zastanawiać, dlaczego tak wiele w życiu zostało mu zabrane, ale chce cieszyć się tym, co zostało mu dane. Myślę, że coś w tym jest...

To prawie tak jak ja.