pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Przeczytałam wszystkie Twoje wypowiedzi i sądzę, że Twoim problemem jest to, że masz wyjątkowo sztywne podejście do tego czym może być związek kobiety i mężczyzny.
Ograniczasz się zarówno swoimi mało elastycznymi wyobrażeniami na ten temat, jak i bardzo wąskim, ukierunkowanym podejściem do życia w tej kwestii. Robisz podsumowania swoich założeń, rozliczasz się z tego, co przyniosło, a właściwie z tego, czego nie przyniosło Ci życie. Wyczuwa się w Tobie presję, brak radości i swobody życia. Mężczyźni pewnie też to wyczuwają. A nikt nie chce być jedynie realizacją czyjegoś założenia.
Musisz zmienić swoje podejście do tego czym może być związek. Przestać zakładać jaki ma być.
Odnoszę wrażenie, że jesteś osobą, która nie potrafi się cieszyć z tego, co ma.

Nie wiem, moze. Z boku widać różne rzeczy, których nie widać ze środka.
Ten wątek jest (glownie)o braku związku,  dlatego nie ma w nim (nie pisze )o reszcie swojego prywatnego życia,  bo nie o nim on traktuje. Może dlatego z boku to tak wygląda, jak my nic nie robiła,  tylko czekała na zwiazek.
Co do mężczyzn,  nie wiem, czego oczekują,  wraz z upływem czasu odchodzę do wniosku, że to się nie uda.  Nigdy nikogo na poważnie nie poznam. To pech, albo że mną musi być coś nie tak, albo kombinacja jednego i drugiego, zakładam również taki scenariusz.

Nie wiem.

Za długo jestem sama. Entuzjazm mi wyparował.

Do zwiazkowego  zagadnienia.

Nie tyle szukam drugiego dna, co jestem mocno wyczulona na język, i chociaż sama nie mam jakichś powalających umiejętności werbalnych, a często wręcz problem ze słowami, to dużo z języka mogę wyczytać i wiem, że pewne 'kody' zazwyczaj znaczą to samo...
Szufladkowania, jeśli się obawiam, to w kontekście, o którym pisałam, bycia wyborem negatywnym. Samo to, czy ktoś mnie uznaje za gorszą z powodów materialnych, jest mi doskonale obojętne, albo inaczej: ludzie tak myślący nie mają dla mnie znaczenia, nie aspiruję do takiego towarzystwa i niczego nie mam ochoty udowadniać.

Tak, czuje się wraz z rozwojem znajomości, ale bywa, że nie trzeba na to czekać, bo już na początku można wnosić z tego co i jak ktoś mówi, mimo, że pokazuje zainteresowanie. Podejrzenia nie biorą się nigdy z powietrza, można się mylić, pewnie - ALE, dla kontrastu, świetnie widoczne są sytuacje, gdy naprawdę nie ma żadnych powodów, takiej klarowności nie da się podrobić.
No i wydaje mi się, że spośród takich 'przejrzystych' osób biorą się te, o których potem długo się nie da zapomnieć. Błędy popełnione w trakcie to inna sprawa.
A Ty jesteś podejrzliwy nawiązując kontakty, czy raczej nie?

Tak podczytuję, te wszystkie analizy, wiadomo, każdy ma swoje doświadczenie, sposób bycia. Ale tu, w związkach sprawa jest prosta. Albo chcesz z kimś być, albo nie chcesz. Albo kogoś poznasz, albo nie poznasz. Nie da się "lubić" kogoś bardziej lub mniej, być z kimś na pół gwizdka. Albo jesteś w związku, albo to tylko chory układ, albo singlostwo.
I trzeba przyjąc do wiadomośći, ze nie wszyscy będą z kimś, część, jak ja, nigdy w związku nie będzie, od tak, bez przyczyny. Albo pech, albo coś z osobowością nie tak, jakiś feler, błąd w produkcji. I nie pomągą terapie, psychologowie, godziny spędzane na forum i analizowanie każdego szczegółu.
Jednocześnie uważam, ze nie ma co tez potępiać takich ludzi, mówić, że druga osoba nie uczyni Cię szczęśliwym ani nie rozwiąze Twoich problemów. Swoją drogą ciekawe dlaczego ludziom będącym w związkach nikt nie mói: odejdz z tego związku, druga osoba nie jest po to aby rozwiązywać twoje problemy, ani uczynić Cię szczęśliwym. Bo wiadomo jak singiel to szuka kogos jedynie po to, aby ten rozwiązywał jego kłopoty i koniecznie chce mu się uwiesić na szyi. Bez sensu taka logika.

Ale jak się ma ta rzeczywistość, która jest snem wariata, do tematu?
Co znaczy 'woleć żyć iluzją' w kontekście problemu Rossanki ze znalezieniem partnera?
To ma iść w tym kierunku, że "świat" jest winny niepowodzeniom konkretnej osoby? Świat to właściwie kto?
Czasem nikt nie jest winny.

Nawet jeśli jest w sytuacji nasz udział (a zazwyczaj, nawet chyba zawsze jest), to nie ma sensu rozpatrywać tego w kategorii winy.

PRZERWA NA REKLAMĘ :)

To naukowo stwierdzony fakt, że Rossanka czasem okrutnie smęci (z drugiej strony, ktoż nie?), ale nieraz zwróciła moją uwagę niekonwencjonalną, oryginalną myslą tu, na forum.
Miałem okazję z nią rozmawiać, również na żywo i stwierdzam co następuje: Wystrzałowa babka z klasą. To nie ona ma problem, że jest sama- to Wy macie problem, to wręcz wstyd dla rodzaju męskiego, że jest sama!

Ale po co się przeprowadzać? Mało to sposobów ma? Nawet starać się nie musi, tylko pokazać. Co Wy byście jako faceci ze sobą poczęły jestem ciekaw ;p.

Nie no, nie dość, że jesteś wredna, wyciągając z mojej wypowiedzi drugorzędny akcent uwiarygadniający (a więc wzmacniający) zasadniczą treść mojej wypowiedzi, to jeszcze trzeba Ci reklamy tłumaczyć ;))
Każdy CZASEM smęci, a skoro każdy to można to uprościć, sprowadzić do wspólnego mianownika, i w efekcie pominąć. Zresztą jak trafi na właściwego faceta, to odżyje i przestanie smęcić.

Generalnie się zgadzam, ale być kobietą i być samemu to JEDNAK trzeba się naprawdę postarać... No kurde naprawdę różne te baby znam, ale samotna nie jest żadna... Ale ross marudzi strasznie to fakt. I nie dociera do niej wiele rzeczy, bo by musiała przestać marudzić. Na pewno sporo to jej odejmuje mimo wszystko. Faceci w jej wieku to zawsze powtarzają by nie wchodzić w stałe związki, bo kobieta i tak pójdzie do innego, a bo będzie marudzić ciągle, a to nie będę mógł robić tego co chcę... marudzenie przewija się często. To może być problem.

Oj, foggy Ja decyzje podejmuję naprawdę szybko, a gdybym przy tym oczekiwała, że facet będzie ogarniał moje zachcianki, to stosując twoją metodę mógłby pójść z torbami

No no są takie nawet potrafią zepsuć baterię wannową żeby podjąć błyskawiczną decyzję o kupnie nowej wtedy już wiedzą wszystko nawet gdzie kupić na której półce za ile - sabotaż normalnie

Elektronikę ? Może czasem ale raczej spontanicznie bo cierpią po zniszczeniu wygląda że autentycznie.

W wynajętym się nie liczy

Na pewno wielu do niej pisało, bo piszą do każdej. Tylko nie za bardzo chciała coś z tym robić. Bo jak to tak przez mail. Mam rację?

Wszak Burzowy to wyrocznia...
Sorry, nie mogłam się powstrzymać od tego sarkazmu.

Wcale się mocno nie staram, Burzowy, by być singlem już od sześciu lat. To łatwe.

P.S. Aczkolwiek czasem rzeczywiście niby chce się tego związku, a piętrzy się różne prawdziwe i rzekome argumenty przeciw.
Kiedyś mi przemknęła przez głowę taka myśl, że może ja podświadomie związku nie chcę. Trochę mnie to przygnębiło, ale przeniosłam to i owo na poziom świadomości.
Skoro więc nie chcę, to dlaczego miałabym płakać, że jestem sama?
Jest sporo rzeczy, których ŚWIADOMIE w relacji nie chcę.

Owszem i ja pisałem i do mnie pisaly. W różnym celu.

Tycho, chyba nie liczysz na odpowiedź?

A, to tak, cisza bywa nieraz bardziej wymowna niż słowa

Obstawię, że większość pisała bo:
- chciały go ratować po jego poprzednich doświadczeniach ze złymi kobietami,
- ona jest inna niż wszystkie i mu pokaże.

A jakie mogą być cele? Znerx po części trafił, ale raczej ratować nikogo nie chciały poza sobą. Jedne chciały mnie poznać, inne pisaly do mnie bo chciały porozmawiać na jakiś konkretny temat. I ja pisałem również by podyskutować i w jednym przypadku dorzucić do tego może coś ekstra.

PS Nie powinienem odpowiadać, bo widzę Tycho i niepodobna zupełnie nie potrzebują mojego udziału w tej rozmowie .

Nie wykluczam takiej ewentualności. Choć nie jestem pewna.

Wydaje mi się, że nie jestem jakaś kosmicznie wymagająca, ale są sprawy, na których mi zależy. Są też takie zachowania, które mnie drażnią, jak na przykład faceci z portalu bądź czatu, dla których szczytem elokwencji i elegancji jest rozpoczynanie znajomości od: "Cześć może kawa?" - wrrrr!

Hmm... sorry, że się rozgaduję, ale dałaś mi, Niepodobna, do myślenia.
Wiem, że nie warto udawać, że wszystko w porządku, gdy tak się wcale nie czuję i wolę w związek nie wchodzić niż ignorować to, byle tylko wreszcie z kimś się "sparować".
Był kiedyś taki Wąsaty, wspomniałam o nich w "Mojej najgorszej randce". Nawet sympatyczny (bardzo dobrze się rozmawiało, a to dla mnie ważne), więc byłam skłonna dać mu szansę, co nie znaczyło, że jakoś zwariowałam na jego punkcie (ja zresztą na zwariowania niepodatna ). On potem robił jeszcze podchody, bo przypadkiem kilka razy los nas zetknął. Umawiał się, odwoływał w ostatniej chwili, albo w ostatniej chwili dzwonił, że jest w moim mieście i pytał, czy przyjdę (taaaak, już lecę! nieważne, czy gotuję obiad, czy leżę chora na grypę, czy cokolwiek robię innego). Pomijam już to słynne "Chciałbym się z tobą kochać" palnięte po pierwszej randce. Kilka razy dałam mu do zrozumienia, że nie mam ochoty na jakieś spacery po parkach z obcym facetem ani na przejażdżki samochodem po okolicy (no, nie z gościem, który już chciałby się ze mną kochać!), wolę bezpieczny, neutralny grunt, a ten jakby zupełnie o tym nie pamiętał. Czułam się lekceważona.
A w nosie mam! W końcu jakoś samo się urwało, chyba się zniechęcił - ja zresztą też.

Spotkałam też faceta całkiem w porządku jeśli chodzi o kulturę, wygląd, inteligencję, ale odechciało mi się dalszej znajomości po sms-owym pytaniu: "To jak? Kujemy żelazo?". Nie chciał źle, ale poczułam się przyparta do muru. Nie chcę niczego kuć, chcę się spokojnie poznawać. A jak jeszcze dodał (bo tak jakoś rozmowa zeszła na ogólne żarciki z aluzją, z tym że ja potraktowałam je jako coś bardzo ogólnego), że "piersi widziałem, wydają się obiecujące" - to odechciało mi się zupełnie. Mogę opowiadać nawet ostre dowcipy, ale mnie osobiście proszę nie tykać na tym etapie znajomości (po pierwszym spotkaniu).

No, cóż... Może jestem tą przysłowiową księżniczką na ziarnku grochu? Ale po co mam znosić nieprzyjemności? Żeby samą nie być? Nie umiera się od bycia samą.

W przypadku spotkań "w ciemno" sporo jest takich historii. Znaleźć w ten sposób kogoś, to naprawdę harówka. Nie chce mi się już, coraz rzadziej próbuję. To nie jest jakiś żal czy smutek, po prostu mnie to już nudzi. Lepiej poczytać sobie książkę przed moją chałupką (w tym celu zakupiłam dziś na odpuście dwa składane drewniane superkrzesełka )

...I jak tak czytam wypowiedzi osób żalących się na wieloletnią (podkreślam: wieloletnią) samotność, to wybaczcie, ale dziwię się, że się chce jeszcze dziewczynom (i chłopakom) zawracać sobie tym głowę. Wcale nie w negatywnym jakimś sensie, ale po prostu jest to fundowanie sobie na własne życzenie złego samopoczucia.

Nie, nie pomogłeś. Pomógłbyś gdybyś wyjaśnił co miałeś konkretnie na myśli. Przypomnę co napisałeś:

Na pewno wielu do niej pisało, bo piszą do każdej. Tylko nie za bardzo chciała coś z tym robić. Bo jak to tak przez mail. Mam rację?

To co chciała czy nie chciała zrobić rossanka to tylko Twoje domysły. Domysły, które sugerują jej niechęć do poznawania ludzi, prowadzenia rozmów itp. Jak już zajmujesz jakieś stanowisko, jeśli coś komuś zarzucasz, to rób to wprost, i się tego trzymaj, albo wycofaj. Bo jak na razie to tak się zachowujesz jakbyś chciał komuś dać prztyczka w nos, ale jak Cię złapać za rękę to mówisz, że chciałeś tylko komara ubić

Ale to nie był foch, po prostu odechciało mi się, straciłam zainteresowanie, on jakoś tak... za bardzo mnie chciał, a ja chcę mieć przestrzeń i czas.
Między intymnością nóg a biustu też jest zasadnicza róznica. Dowcipne to nie było, za to ciut za bardzo bezpośrednie. I nie o to chodzi, żeby o biustach nie rozmawiać, ale trzeba trochę wyczucia.
Mój mąż też lubił gadać o moich balonach i tak dalej, ale na pewno nie na pierwszej i nie po pierwszej randce, ojciec śpiewał mi złośliwe przyśpiewki o Małgorzacie, co wybiła Wickowi zęby cyckiem, ale to byli swoi ludzie, a nie prawie z ulicy.
Zauważ też, że na samotność się nie żalę, choć przyznaję, że takowy etap przeszłam. Nie jest dla mnie dobrem nadrzędnym złapać faceta.
A to, że ktoś do mnie wyciągnął rękę, do niczego mnie nie zobowiązuje, mam prawo do odmowy. Przecież mnie też nie każdy chce i ma do tego prawo.

Skoro jestem księżniczką na ziarnku grochu, to ja jednak tego "grochu" nie chcę. A po co mają mnie wszystkie gnaty boleć?

Nie kazdy facet jest mistrzem dowcipu. Moze bal sie ze jestes "niedotykalska" i on 6 miesiecy z kwiatkami bedzie latac i cycka nie zobaczy. Komunikacja - to podstawa, słuchac co kto ma do powiedzenia a nie interpretowac jego słowa.

Ach o takie przygnębienie i przeniesienie chodzi. Ok.

Związek to nie tylko "ciepłe nogi" (to spontanicznie wymyślona "maksyma" przez Krejzi)- szczęście, spełnienie, wspaniałe chwile, ale też NIEUCHRONNE problemy, niezrozumienie, czasem ból itp. 
A kto zdrowy na umyśle chciałby tych negatywów doświadczać? Doświadczać ZNOWU- znając je przecież z poprzedniego związku.  Taka decyzja wymaga odwagi:)
Dlatego nieco mnie zdziwił Twój sposób rozumowania, którego fragment zacytowałem. Sądzę, że większość ludzi (w tym ja kiedyś) "nie chcą" nie tyle związku (czy tez się wahają/rozważają wszystkie za i przeciw itp.), co właśnie jedynie tego co się z nim wiąże niekorzystnego.
 
Można to oczywiście bagatelizować i twierdzić, że tak naprawdę te dwa podejścia sprowadzają się do tego samego, ale ja uważam że słowa/refleksje mają moc oddziaływania na nas i kształtowania w jakiś sposób naszej teraźniejszości i w efekcie przyszłości. No, w każdym razie na mnie mają wpływ.
Zdanie: "Może niekoniecznie chcę być w związku, przeciez i tak jest fajnie", nie równa się z mojej perspektywy zdaniu: "Chcę związku, boję się tego co się z nim wiąże, ale mimo to na pewno zaryzykuję, kiedy będzie trzeba". Dla mnie to pierwsze zdanie to jakby jeden krok w tył.

EDIT.

Piszę to nie analizując Twoich ostatnich relacji.