pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Chyba nie do końca zakumałem.

Po prostu z pozycji faceta, który ma 100x ciężej niż jakakolwiek kobieta w kwestiach związkowych taki problem jak rossanki nie stanowi dla mnie wielkiego wyzwania. I jako osoba mierząca się z trudniejszymi sprawami byłem w stanie jej pomóc. No i tyle.

W sumie, to nie chcę być ani singlem, ani niesinglem. Chcę być szczęśliwą i sensownie żyjącą Piegowatą w takich okolicznościach, jakie będą mi dane.

No, pewnie że myśli się powtarzają, w każdej życiowej sprawie, nie tylko odnośnie związków.
Może ja rzeczywiście za bardzo patrzę na te wszystkie posty singielek przez pewien pryzmat.
Mnie długo doskwierało w życiu, że jestem "inna" i że omija mnie jakaś fajna normalność. Teraz wciąż szukam argumentów i potwierdzenia, że można żyć normalnie pomimo braku pewnych doświadczeń.
Kiedyś też bardzo chciałam przeżyć miłość, relację... Przeżyłam fatalną pomyłkę, ale trwała długo, zdążyłam się przyzwyczaić do obecności drugiego człowieka, a tu trrrach! - i trzeba było nauczyć się żyć od nowa, przejść przez ból i stratę.
Może i mam obsesję gadania w kółko o tym samym.
W każdym razie cieszę się, że doszłam do etapu, kiedy nieźle sobie żyję w pojedynkę. A jak się trafi fajny facet, to nie powiem nie
Tylko nie jestem już skora do zachłystywania się pierwszą lepszą nową znajomością. Zawsze mówię: pożyjemy, zobaczymy... No i jak do tej pory jakoś się "nie złożyło"
Jestem sama już 6 lat i 2 miesiące Zaakceptowałam i polubiłam to swoje singielskie życie, w czym na pewno pomógł mi "trening", bo przed małżeństwem też bardzo długo byłam sama oraz dość niezależny charakter.

Nie ma co się droczyć, trochę to forum już czytam i jestem pewny że rossanka nie jest zdolna do takich rzeczy

Niestety prawda jest taka, że w tym wieku znalezienie odpowiedniego partnera do czegoś więcej niż żeby tylko był nie jest łatwe.

Ale da się, ja mam takiego kolegę w Twoim wieku niepodobna. Z racji zawodu oblapiany non stop przez panie, coś tam się umawia ale żaden babiarz, dzieci mieć nie chce ślubu nie miał. Pogodny, wysportowany i niezależny finansowo . W sumie to jedna z trzech osób, które znam która dosłownie nigdy nikomu źle nie zyczyla, totalnie pozytywne grono. Dodam, że pozostałe dwie to również faceci i totalnie bez powodzenia u kobiet co ciekawe. Coz...

Hm Rossanko.... 20 i więcej lat temu, to ja miałam taki problem, że interesowali się mną najczęściej dużo starsi faceci, a ja takich nie chciałam, więc pierwszy prawdziwy związek, który nie był tylko jakimś tam randkowaniem i poznawaniem się, miałam dosyć późno, bo wolałam kogoś w moim wieku. Oczywiście wiek jeszcze nie wystarczał, więc trzeba było poczekać, aż oprócz tego wszystko będzie grało. Teraz dla odmiany spotykam się z zainteresowaniem sporo młodszych, często zbyt dużo. I bądź tu człowieku mądry i pisz wiersze...

Ja też nie piszę o tabunach wielbicieli. Ale zawsze byli tacy, którym się podobałam, tyle, że często nie ci sami, którzy mi się podobali.
Też myślę, że z tym 'dawaniem szansy' nie można przesadzać, bo traci się czas. To znaczy można dać szansę, kiedy ktoś na początku specjalnie na nas nie działa (bo to się może zmienić w miarę poznawania), ale jest OK, jednak NIE wtedy, gdy zdecydowanie się nie podoba, albo ma jakąś cechę, wobec której czujemy opór (a tym może być nawet sama różnica wieku czy cokokwiek). To nie zaskoczy.
Tak sobie myślę, czy może ta twoja obawa, że zostaniesz sama, nie była widoczna i jakoś nie odbijała się w czujnikach tych gości, którzy Cię omijali, bo faceci mają zakodowane zainteresowanie tylko takimi kobietami, które czują się swojej kobiecości pewne i potrafią mieć 'wywalone' na niektóre rzeczy, a jeszcze lepiej, gdy widać wokół nich innych gości, potencjalną konkurencję. Wtedy z automatu wartość kobiety rośnie, bo staje się w ich oczach kimś, o kogo trzeba się starać.
U siebie nie mogę samotności zrzucić na strach, bo takowego nigdy nie czułam. Nie wypieram się tego, że samotność to sprawa trudna, a życie bez faceta jest gorsze, ale jednocześnie zawsze byłam przygotowana na taką możliwość i ta perspektywa mnie nie paraliżowała. Za to jestem osobą, po której mało odczuć widać i mój sposób bycia niewielu ludzi 'czyta' właściwie, więc mogę się zdawać obojętna czy zamknięta, a to też nie pomaga, bo mężczyzna też chce jednak widzieć, że jesteśmy zainteresowane... No ale w tym wieku swojego 'stylu istnienia' nie zmienię

Skąd ja to znam

Dokładnie. Szkoda że człowiek nie jest taki mądry jak ma te 20 lat. Przynajmniej ja nie byłem.

Wiesz co, myślę,  że faceci wtedy, jak mieliśmy po te 20 lat, wcale  nie wyczuwali obawy, że będę sama, bo ja i  nie pokazywałem żadnych emocji.  Z resztą potem też miałam z tym problem, bylam bardzo powsciagliwa. Teraz to trochę zmieniłam. Człowiek w końcu jest inny  iż te 15 czy 20 lat temu.
Wywalone na związki zwłaszcza w tamtym okresie  nie miałam.  Panicznie bałam się,  że zostanę starą panną i to już np w wieku 21 lat. Myślę,  że brało się to z domu, u mnie stare panny były wysmiewane, a zostanie samą to było kompletne dziwactwo, znaczyło,  że albo panna była bardzo wybredna,  albo jest z nią coś nie tak, albo nadaje się do hodowania kotów jedynie, ,słowem niebyt miła perspektywa. Na stare panny patrzylo sie z politowaniem i lekka wyższością.
Pamiętam jak miałam 14 lat, już bałam się,  że będę sama i uważałam to za coś gorszego. Co było niemądre,  bo jak 14 latka może mieć takie myslenie?
Ale też nigdy nie widzialam się sama, miałam w głowie obraz: ja , mąż i 2 dzieci, jakoś tak to sobie wyobrażałam. 
No a wyszło jak wyszło

Ale jakich?

Jak miałam 20 parę lat?
Już pislam,  myślałam,  że jestem brzydka, gruba, nieciekawa i nudna, więc jest niemożliwe,  aby mną się taki fajny chłop zainteresowal. A poza tym w 90 procentach oni mieli dziewczyny, co wychodziło w trakcie.

To właśnie byli zwykli, skromni, mądrzy  faceci.
Odrzucało mnie od bajerantow,  podrywaczy  i lowelasow.

Bo tak powinno być.  Bez sensu jest tkwienie  w relacji na siłę,  "bo inny mnie nie chce,  a może nikt mnie więcej nie zechce".

Burzowy, nie zaczynaj swoich prowokacji. Zły adres..

Na forum odpisuję na tyle normalnie, na ile da się normalnie reagować na twoje posty. Na prowokacje jednak nie będę odpowiadać, więc nie "poznacie części problemu".

Edit: ten "problem" zresztą chyba tylko Ciebie nurtuje.

Lol, usunięto mój normalny post. Nurtuje mnie wiele rzeczy, bo jestem osobą poszukującą odpowiedzi. A rozpad relacji, gdzie dwie osoby się sobie podobają i lubią się wzajemnie raczej normalny nie jest. Bo samo się nie rozpada.

Co ciekawe... moi rodzice, moi wujkowie z obu stron i tak samo dziadkowie właśnie tak mieli... tylko zaczęli PRZED 20tką. Mija kilkanaście lat i nagle... dupa.

Duzo moze zalezec od otoczenia. Jakos nie widze siebie z wieloma kandydatami i adoratorami w moim rodzinnym miasteczku w Polsce.
Bylabym zapewne sama gdybym tam nadal mieszkala.

Znowu napiszę o tym samym, ale zapewne te w dużych miastach od lat same to kobiety sukcesu, dobrze zarabiające, znające swoją wartość, itp itd...

Nie żebym to piętnował, ale może facetów którzy byliby w stanie im dorównać po prostu brakuje

Pisząc o kobietach sukcesu bardziej chodziło mi o to że mogą sobie pozwolić na wszystko czego zapragną, drogi urlop gdzieś w krajach egzotycznych, super ciuchy, jakąś ładną biżuterię, itp. Po prostu nie wiedzą na co wydawać pieniądze. To akurat przykład z życia wzięty.

Zgadzam się, wydaje mi się że to oczywiste. Jednak dość często czytam w różnych artykułach a nawet widzę w realnych życiu to co napisałem powyżej. Może powinienem spróbować poznawać innych ludzi spoza określonych kręgów społecznych.

EDIT :

W takich przypadkach facet zazwyczaj myśli : "Nawet nie będę no niej startował bo to nie moja liga".

A moze te "samotne, stare panny" są w sporym % przedstawicielkami mniejszości seksualnej? W Polsce łatwiej jest przyznac sie do bycia starą panną niż do bycia lesbijką. Mam w pracy 2 takie osoby w wieku 35-40 lat, panny ale nie frustratki, choć zegar biologiczny im tyka to o  dzieciach i mężach nawet e żartach nie wspominają. Ogólnie kazde komentarze z podtekstem erotycznym powodują dziwną relacje. Tak, oczyeiscie, nie jest to przypadek rossanki ktora ewidentnie jest hetero, ale moze sporo "starych panien" to są "zamaskowane" lesbijki.

Peter4x, ta korposingielka - kobieta sukcesu to twór medialny. Ludzie są różni, wszędzie. A poza tym dużo znasz tych osób, które nie mają co robić z kasą i mogą sobie pozwolić na wszystko, czego zapragną? Ja jakoś tak niespecjalnie. Większość moich znajomych funkcjonuje na przeciętnym poziomie. Z tym, że pieniądze potrafią przewrócić w głowie, całkowicie się zgadzam, ale ten problem nie ma płci. Wielu takim ludziom się zdaje, że wszystko im się należy - osobiście unikam jak ognia i to, że ktoś jest bogaty, powoduje u mnie raczej zamigotanie diody alarmowej niż pragnienie bliższej znajomości, bo na pewne postawy jestem uczulona, a te są częstsze u osób z dużą kasą. Ludzie z pieniędzmi, których znam w miarę blisko, jakoś mnie jednak nie deprecjonują za to, że ja mam mniej, może umiem wybierać towarzystwo. To raczej po mojej stronie ten dystans jest większy, bo jestem podejrzliwa.
Może, jeśli napotykasz te postawy, to faktycznie czas się rozejrzeć poza, hermetycznym pewnie, środowiskiem. Znowu z drugiej strony, jeśli miałbyś wybrać osobę, która Ci się średnio podoba, tylko dlatego, że uważasz, że to "twoja liga", to jest to nieuczciwe, bo nikt nie chce być wyborem negatywnym, kimś drugiej kategorii. Może po prostu próbuj tam, gdzie Cię ciągnie, a jaki będzie skutek, to się zobaczy, po prostu poszerz tylko swoją przestrzeń również o ludzi spoza tego bogatego środowiska.
I wiesz, ta kobieta, którą przypisałeś do "swojej ligi" też wcale nie musi być zainteresowana. Osobiście widzę w takich podziałach na kategorie i założeniu, że jak ktoś "jest w tej samej", to musi chcieć - coś toksycznego. U mężczyzn to jednak częste myślenie.
A ktoś, kto dużo gada o tym, jak to nie ma szans u "kobiet sukcesu" odpadłby u mnie w przedbiegach, bo w takim razie dlaczego się mną interesuje, bo jestem gorsza? Podziękuję.

Podczytuję sobie tu od czasu do czasu i może parę groszy wtrącę.

Z tą ligą jest trochę inaczej, niż to opisujesz. Nikt nie zakłada, że osoba z tej samej musi chcieć, tylko jest przeświadczenie graniczące z pewnością, że osoba z poza ligi praktycznie na 100% nie będzie zainteresowana/lub nawet jeśli, to zaraz dana relacja się rozpadnie. Ligi były, są i będą, tylko różnymi nazwami są określane (sfery, środowiska i takie tam).

Prawie każdy źle się czuję przy dużej dysproporcji między sobą a partnerem - dysproporcji czegokolwiek.

Zgadzam się, że najlepiej, kiedy jest porównywalnie, też jestem fanką równowagi, ale... NIE dlatego, że coś innego uważamy za niedostępne, więc wybieramy z niższej półki i gorszy produkt niech się cieszy, że ktoś po niego sięgnął

A co do zarobków, to guzik mnie obchodzi, ile partner zarabia. Póki żyję, zawsze sobie poradzę, choćbym miała mieszkać u Brata Alberta (w razie np. utraty zdrowia i pracy, który to scenariusz biorę pod uwagę jako osoba chorująca). Jasne, że we dwoje "dmuchamy w jedną trąbę", nie dzielimy finansów na moje i twoje, ale nie finanse są dla mnie kryterium doboru partnera - wyżej stawiam uczciwość,  przyzwoitość i wrażliwość na drugiego człowieka.
Te zarobki to też jakiś relikt epoki.

Mamy tych reliktów sporo.

Niepodobna, wybacz mocne słowo, ale mam to w dupie

Słusznie, ale zobacz, jak to utrudnia nawet zwykłe rozmowy na forum.

A z takich rozmów ta grupa o przekonaniach nie do ruszenia, zaimpregnowanych 10 razy, mogłaby się czegoś dowiedzieć i może czasem znaleźć właściwy trop i rozwiązanie swoich problemów; zamiast tego skupiają się na tłumaczeniu nam, jakie jesteśmy. To, że się nie połapią, czemu mają problem, to ich sprawa, ale mnie irytuje natarczywość, a czasem chamstwo tego imputowania mi różnych rzeczy, czy wprost, czy "jako kobiecie", poza tym to rozwala wątki, bo coraz mniej w nich miejsca na refleksję i normalne wypowiedzi normalnie nastawionych ludzi, otwarte na innego człowieka i jego sposób myślenia.

No nie, tu nie chodzi o to, żeby dać się doić. Ale dwie pracujące osoby na pewno ogarną wspólne życie, nawet, jeśli żadna z nich dużo nie zarabia. Ja nie patrzyłam nigdy i nie patrzę na to, ile facet zarabia, ważne, że pracuje i kontroluje własne życie, bo mojego nie musi, a o wspólne zadbamy razem.
To, co by mi przeszkadzało, to właśnie próba wygodnego urządzenia własnego życia w moim, wszystko na mojej głowie, a on coś czasem dorzuci, jak mu zbędzie... nastawienie: Ty się martw.  Jeżeli mieszka się razem, to nie da się tak funkcjonować.
Ale ja też należę do takich dziwnych jednostek, które nie muszą koniecznie z kimś mieszkać. Moglibyśmy nadal mieszkać każdy w swoim, a spotykać się, kiedy chcemy, na ile chcemy, raz tu, raz tam.

"Na odległość" w znaczeniu - w różnych miastach, gdzieś daleko - na stałe raczej nie, to jest rozwiązanie na jakiś czas. Potem by trzeba było pomyśleć o tym, żeby jednak mieć siebie blisko. Ale bycie blisko to niekoniecznie musi być przebywanie z sobą w jednym lokum przez cały czas wolny od pracy.

Miałam na myśli to, że niekoniecznie poznając kogoś muszę zmieniać mieszkanie, albo on. Wspólne zamieszkanie nie jest warunkiem tego, żeby znajomość mogła mieć status związku.

Rossanko, ale tu moim zdaniem nie o pieniądze same w sobie chodzi, ale o to, by facet nie był nygusem, leserem i pasożytem.  I tego samego powinnyśmy wymagać od siebie, bo dlaczego tylko jedna strona ma z siebie dawać.
Mój mąż nie pracował, miał poważne przeciwwskazania, ale za do zdejmował ze mnie wiele domowych obowiązków. Materialnie natomiast nigdy nie oczekiwałam luksusów, wystarcza mi to, co mam, choć oczywiście od przybytku głowa nie boli.

Tak właśnie. Fajnie, jak jest więcej, ale to co jest, też starczy. Na to 'więcej' jednak wolę popracować sama. Nikt nie jest zobowiązany robić na to, żebym ja miała więcej.