pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

A mnie owszem razi. Szczególnie, kiedy pojawia się bardzo często. Odczytuje to następująco : „bede się z Tobą spotykać bo masz atrakcyjna prace i od czasu do czasu może jakaś wycieczka się trafi” - pragmatyzm i materializm w białych rękawiczkach.
Chodziło mino to, ze wspomniana psycholog z która się spotkałem, miała problem z prowadzeniem rozmowy i udawała głupsza niż jest. Jak sie okazało, nastawiła się w taki sposób bo faceci nie lubią kiedy kobieta przeważa ich wiedzą. Ja nie mam tego problemu - Ty możesz mieć wiedzę na dany temat a ja na inny. Normalna sprawa.

Może i była głupsza niż się jej wydawało
Nie bardzo wierzę w jej tłumaczenie

Tu raczej chodziło o to, że te kobiety stają się strasznie przymilne gdy wychodzi temat pracy. Wtedy mnie też by to odrzucalo.

Do głowy by mi nie przyszło, że "zabierzesz mnie?" od razu sugeruje łóżko. Wcale nie musi, choć może.
Pierwsze, co "słyszę" w takim pytaniu to: "Ale ci fajnie, że tak sobie możesz podróżować, też bym tak chciała!".

Ale że to drugie to cytat?

Myślę że jesteś trochę przerważliwiony... no i pierwsze słyszę aby zawód o którym wspomniałeś był kojarzony z jakąś wielką kasą. Już bardziej mój (zabezpieczam banki przed hackerami), ale jakoś nie zauważyłem aby jakakolwiek kobieta pakowała mi się do łóżka gdy o tym usłyszy a poznaję/poznałem ich sporo. Conajwyżej wspomni że ma problem z komputerem, albo z przerażeniem pyta czy potrafię się włamać na każde konto na FB.

Ja też. I to zarówno nie chciałabym, aby ktoś celowo umniejszał swoje wykształcenie, czy podawał fałszywy zawód celem sprawdzenia mojej reakcji na niego, jak również, aby ktoś kreował się na kogoś więcej niż jest w rzeczywistości. Nie wiem, co gorsze.

wystarczy powiedzieć  - "opowiem o tym później" albo "nic specjalnego, kiedyś Ci opowiem" albo "słodka tajemnica" i już

Zajęcie kolegi Szkota brzmi gorzej niż Urzędnik skarbowy. Nie chwalilabym się chyba

E tam od razu kłamstwo. Dla mnie nie ma znaczenia co dana Kobieta robi, to czemu ja mam odpowiadać?
I szczerze mówiąc w ogóle nie lubię rozmawiać o pracy.
Dotychczasowe przypadki nauczyły mnie, że lepiej nie wspominać o tego typu rzeczach bo zaraz trafi się oportunistka szukająca darmowego biletu .

Czasem lepiej być samemu, niż na siłę iść w związek, który nam nie odpowiada, byle tylko mieć kogoś obok siebie. Trzeba umieć żyć samemu, a nie stale szukać w kimś oparcia. Przynajmniej ja tak uważam, zobaczymy za 13 lat, jak będę na to patrzeć.

Zatajanie to by było, gdybyś był z kimś, i ona by miała przed Tobą takie tajemnice.

Tu była mowa o początku znajomości, no nie jest tak, że na etapie poznawania się druga osoba ma obowiązek odpowiadać na wszystkie pytania.  I to ona decyduje, co jest na ten moment informacją prywatną. Ludzie są różni.

Nie przyszłoby mi na myśl, żeby kogoś zmuszać do gadania i oskarżać o kłamstwo, gdy nie chce.

Myślę że każdy się otwiera w swoim własnym tempie, jeśli usłyszymy pytanie które jest dla nas niewygodne, mamy pełne prawo powiedzieć że póki co nie chcemy o tym rozmawiać. Ktoś na przykład nie chce być postrzegany przez pryzmat swojego zawodu, natomiast na późniejszym etapie taka informacja ma już nieco inny wydźwięk.

Okej, rozumiem... Chociaż dla mnie to jest posobna rzecz co kłamstwo, ale daje nam to poczucie komfortu, że niby jesteśmy szczerzy, ale zatajamy informacje które być może by nas skreślily. Coz, ja nie lubię tego i często się z tym spotykałem, a zatajona informacja było np posiadanie narzeczonego.

nie ma żadnego zawodu, który by skreślił u Ciebie kobietę? Ani jednego?

A co do pań chętnych na darmowy bilet, to w sumie lepiej je odsiać od razu ?

No skąd, gdyby chodziło mi o coś takiego jak 1 opisana sytuacja, to by było absurdalne. Za kogo mnie masz;)? Mowa o sytuacji, kiedy kobieta jest wybitnie zainteresowana, sama robi podchody, a prawdę wyjawia np dopiero gdy już się jakoś zblzymy do siebie.

Ale takich przykładów może być masa. Dlatego zatajanie to zło. Moim zdaniem rzecz jasna.

nie o to chodzi że nieciekawy, tylko daje mu przewagę nad kimś. Której może kobieta nie chce.

taką jak w Mr Robot, ale może przesadzam..

Dla mnie to dość dziwne.
Ja bardzo lubię rozmawiać o pracy. Praca to w zasadzie sens tego kim jestem, najwięcej o mnie mówi, bo to wybór jakiejś drogi życiowej. Z tych samych powodów ciekawi mnie też praca innych. I nie chodzi wcale o pieniądze, tylko o to czym chcą się zajmować w życiu, jak chcą poprawiać świat. Lubię gdy ludzie mówią mi o swojej pracy z pasją, jakakolwiek by nie była. Nie lubię, gdy się wykręcają, mówią "praca to praca", nie mają do niej szacunku. Myślę wtedy, że żyją pod przymusem, i sam do nich trochę tego szacunku tracę.

Moim zdaniem, każdy może porozmawiać z każdym o swojej pracy, pod warunkiem, że jeden chce mówić, a drugi słuchać.

No widzisz, a dla mnie jest dziwne aby po pracy rozmawiać o niej tym bardziej że dla 99.9% ludzi to co robię jest czystą abstrakcją, i mówię to z żalem bo nawet jak chcę to nie potrafię nikomu wyjaśnić czym tak naprawdę się zajmuję.

Właśnie, wydaje Ci się. Mi też się kiedyś wydawało ale po paru sekundach już wszyscy ziewali albo rozglądali się dookoła więc... dałem spokój Dla kogoś nie-z-branży to jest nudniejsze od formularzy w urzędzie skarbowym.

Prawdziwe życie to jest to wszystko, co wzbudza we mnie emocje, z czym jestem związana emocjonalnie.
Bo nawet, gdy piszę, że lubię swoją pracę, to nie różni się to wiele od stwierdzenia, że lubię pomidory :-D Praca mnie po prostu nie definiuje, bo nie towarzyszy temu żaden wyraźny afekt. W tej obecnej jest trochę inaczej, bo ważne są relacje a im zawsze towarzyszy ładunek emocjonalny, natomiast w poprzedniej ludzi wręcz unikałam, bo to było zupełnie nieodpowiadające mi środowisko i mam dosłownie kilka znajomości z tych lat, które podtrzymuję.
Zatem właśnie relacje są tym, co jest dla mnie prawdziwym życiem. Relacje z rodziną, przyjaciółmi, partnerem, ale też relacja z moimi zainteresowaniami, moim domem, otoczeniem, które wybrałam do życia.

Tycho, dzięki za ten post :-). Coś sobie uzmysłowiłam dzięki Tobie.

Może nie potrzebuję w pracy zaangażowania emocjonalnego, rozumianego jako motywacja wewnętrzna. Tutaj mam tylko potrzebę bycia profesjonalną, ale także bycia docenianą za swój wysiłek, ale mi to nie daje flow, o którym wczoraj w innym wątku pisała Monoceros. To znaczy, ze mnie to nie porywa. Kiedyś na początku to była przygoda, ale potem przeszła w rutynę, bez frajdy, spowszechniała.

Chyba nie chcę, żeby mnie definiowała, bo nie oddaje tego, kim jestem. Było jakby wręcz na odwrót, bo skupiała się na takiej warstwie mnie, przez którą często ludzie na mnie patrzą a to mało istotny aspekt mnie. Na pewno nie ten, który chciałabym podkreślać, więc może to stąd ta niechęć.

No to nie budzi to we mnie wiele więcej poza ciekawością i chęcią sprawdzenia siebie. To nie są emocje, które mnie budują

Bo to nie mój wybór, tylko splot okoliczności. Chociaż dzieje się tu tyle nowości, które zaczynają mnie inspirować, że może z tego przypadku urodzi się pasja :-)
Ale nie dzisiaj, bo wszyscy na urlopach i nudy straszne, stąd moja obecność tutaj teraz zresztą ;-D

PS
Napisałabyś, co Ty czerpiesz z pracy? Na czym polega Twoja satysfakcja, co Cię w pracy buduje i czy to nie jest w zastępstwie czegoś, bo mi tak chodzi po głowie. Jesteś w związku? Jeśli tak, to czy praca jest tylko mało znaczącym dodatkiem do związku, czy na odwrót, czy bardziej praca a potem cała reszta.

Pewnie nie wszystkich. Zwłaszcza bezrobotnych Jednak pomijając kwestie zajmowania się rodziną, praca to i tak najsensowniejsza rzecz, którą większość ludzi wykonuje w życiu, niezależnie od ich stosunku do niej. I co by sobie nie myśleli o swoim życiu poza pracą, jest ono warte cokolwiek wyłącznie dla nich, zwłaszcza, że w większości przypadków sprowadza się do tego samego: czytania książek, grania w gry, chodzenia na siłownię, czasem jakiegoś podróżowania.

Zarabiać pieniądze możemy na milion sposobów, ale wybraliśmy akurat ten. Zresztą czasem wcale nie musimy, wielu ludzi zgromadziło majątek pozwalający im żyć beztrosko do końca życia, a mimo to pracują. Dla mnie podejście które prezentujesz jest w sumie smutne. Robić coś bez przyjemności przez 8 godzin, czasem więcej, dojeżdżać, po ty by mieć potem te parę godzin wolności. Wykorzystanej na co? Pisanie na netkobietach? Pachnie mi to niewolnictwem, nawet gorzej, bo na własne życzenie. Przypomina mi to też inne, równie cyniczne, podejście do związków. "Chłop nie jest od dawania orgazmów, tylko żeby pieniądze przynosił". "Baba jest od uprania gaci i postawienia michy, a w bajki o motylki w brzuchu to nie wierzę".

Zdradzisz co?

Wiadomo, że tak się dzieje, ale to wciąż jest ok. Nie chodzi o to by myśleć tylko o pracy i nic poza nią nie widzieć, ale żeby w tych nielicznych momentach, gdy trafiasz na człowieka dla którego ten świat jest obcy mieć radość z oprowadzenia go po nim. To jak z oprowadzaniem gości po swoim domu: wszędzie jest jakaś cząstka Ciebie, jakiś Twój wybór, jakaś historia. Mamy przyjemność z dzielenia się z ludźmi opowieścią o nim, ale to nie znaczy, że mamy żyć tylko domem. Są też ludzie, którym jest to obce. Dom to dla nich tylko 4 sciany. Czasem go w ogole nie mają bo żyją w drodze.

Nie jestem w związku. Ale to nie jest tak, że pracą sobie ten brak rekompensuje, bo praca, w sensie uczenie się, było dla mnie ważne jeszcze w szkole. Na czym polega moja satysfakcja z pracy? Mógłbym powiedzieć, że robię super rzeczy, o robieniu których zawsze marzyłem. Ale chyba nie to jest istotne. 10 lat temu też chętnie rozmawiałem o swojej pracy, chociaż z dzisiejszej perspektywy robiłem wtedy rzeczy totalnie nudne, do tego stopnia, że nawet wstydzę się trochę tej ówczesnej ekscytacji . Może za 10 lat będę się wstydził ekscytacji tym co robię teraz? Nie wiem. W każdym razie cieszę się, że przykładam rękę do tego by coś poprawić na świecie.

Niczego sobie nie wbijam, odnoszę się wyłącznie do Twoich własnych stwierdzeń.

skoro najpierw piszesz, że "po pracy nie musisz robić tego co ci szef każe" to chyba z tą wolnością w pracy, a przynajmniej z jej subiektywnym poczuciem przez Ciebie jest nie tak

Jesteś informatykiem, więc chyba powinieneś rozumieć, że definicja jest precyzyjnym pojęciem. "Definiuje" oznacza "określa granice". Pokazuje innym czym ktoś/coś jest, a czym nie jest. Z naciskiem na słowo INNYM. Jeśli nie tworzysz muzyki, ona Cię nie definiuje, jedynie to czego słuchasz coś tam o Tobie mówi. Mnie też nie definiuje, mimo że spędziłem tysiące godzin grając na instrumentach. To jedynie dodatek do mojego życia, dla mnie bardzo istotny, ale dla innych bez większego znaczenia. Tym bardziej "piękno przyrody". Czy to, że jesteś wrażliwy na jej piękno czyni Cię w jakiś sposób bardziej unikalnym od reszty ludzi?

To co robisz zawodowo jest ciekawe i co ważniejsze, ma pewien wpływ na świat, a i o Tobie mówi dużo więcej. Brakuje Ci tylko chęci by się z tym podzielić z innymi, tak jak chciałbyś się dzielić np. zamiłowaniami muzycznymi czy czymkolwiek innym. Nie rozumiem tego trochę. Bo jeśli nie chodzi o wstyd z tego, że nie robi się tego o czym się marzyło, to czasem takie zblazowanie pokazuje coś przeciwnego - poczucie wyższości, w stylu: "rajcujecie się tym co dla mnie jest chlebem powszednim".

Copywriterką nie jestem, ale też nie dbam o zrównoważony rozwój świata :-D

Ja.

Hmm... nie będę pytał jak się z tym czujesz, bo na to już w sumie odpowiedziałaś.
Możesz pora by nie "maskować" a faktycznie próbować zmienić tę branżę od środka? A jeśli nie czujesz się na siłach - może po prostu zająć się czymś innym? W obu rzeczach mogę Cię psychicznie wesprzeć. A Burzowym się nie przejmuj!

Wow! Dzięki :-)
Przeceniasz mnie. Mogłabym co najwyżej stać się sygnalistą :-).
Chociaż świat już widzi konieczność zmian, tylko na naszym podwórku wciąż próbuje się czarować rzeczywistość. To samo w końcu pęknie, beze mnie, jak tylko społeczeństwo zacznie dostrzegać związki przyczynowo-skutkowe.

Znaczy udawać rybaka :-D
Co jest nudniejsze od wędkowania (doceniam wyciszenie itp. kwestie)?
Łowienie ryb w wirtualu :-D Mój tata ma taką gierkę na tel i czasami gra - myślałam, że padnę, jak to odkryłam :-D