pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Sigme kupiłam,  nie pamiętam modelu, pisali w necie że dobry
A koszyczka  nie mam. Błotniki za to musiałam kupic i światełka.
Co za czasy, takie "golasy"sprzedają.

mallwusia napisał/a:

no widzisz, a trzeba było poprowadzić ten peleton Gapa!

rossanka napisał/a:

Ja akurat jeżdżę sama, także tego...

W takim razie zapraszam do peletonu, którego jestem organizatorem, już mamy dwie uczestniczki

Rumunski_Zolnierz napisał/a:

mallwusia napisał/a:

no widzisz, a trzeba było poprowadzić ten peleton Gapa!

rossanka napisał/a:

Ja akurat jeżdżę sama, także tego...

W takim razie zapraszam do peletonu, którego jestem organizatorem, już mamy dwie uczestniczki

To gdzie i kiedy?

Rossanko są takie mocowania do koszyczka, m.in. w decathlonie ( zapięcie uniwersalne).

Teraz pogoda idealna na wycieczki rowerowe

No i dojazd do pracy od razu przyjemniejszy.

No ale tak czy siak rossanka widzę, że jednak jeszcze cały czas mielisz to w swojej głowie, że jesteś singielką, widać to po wypowiedziach.

Jest też pozytywną strona, ominie mnie rozwód,  zdrady, albo wdowieństwo, albo brak poszanowania czy agresja partnera.
Może to czarny humor, ale pocieszające w jakimś stopniu.

SonyXperia napisał/a:

A ja myślę że miłość z drugim człowiekiem jest właśnie czymś wielkim, ekscytującym

Tak, i inne sprawy, takie codzienne, zyskują przez to całkiem nowy wymiar, nowe tło, wszystko jest jakby jaśniejsze, nawet na trudności do pokonania w życiu patrzy się inaczej, problemy przestają być absolutne...
Miłość można porównać z wiarą. Nie da się kochać po coś, jak i wierzyć po coś, ale kiedy to jest, myślenie zmienia się samo.

rossanka napisał/a:

niepodobna napisał/a:

Tak, i inne sprawy, takie codzienne, zyskują przez to całkiem nowy wymiar, nowe tło, wszystko jest jakby jaśniejsze, nawet na trudności do pokonania w życiu patrzy się inaczej, problemy przestają być absolutne...
Miłość można porównać z wiarą. Nie da się kochać po coś, jak i wierzyć po coś, ale kiedy to jest, myślenie zmienia się samo.

Dlatego  nie krytykuje tych, którzy szukają sobie kogoś do życia i chcą być w związku.  To nic złego.
Rady zajmij się sobą,  żyj,  miej swoje życie  -co ma jedno do drugiego? Przecież każdy ma swoje życie.  Studia, prace, spotkania ze znajomymi, z rodzicami,  wyjazdy sluzbowe, chodzenie na pływalnie, albo na rolki, czy kursy zdobienia paznokci... Zwykle życie.  Typowe siedzenie 24/24 w domu - to już skrajności,  nie no takich osobach mówię.

Ja bym takie rady odbierała raczej tak, że przez skupienie myśli i emocji tylko na braku (tutaj związku) traci się dużo z tego, czym można się w życiu zająć, cieszyć, co osiągnąć poza tym.
Bo usilne chcenie też ma to do siebie, że wszystko przenika i pochłania 3/4 uwagi, nawet, gdy akurat robi się inne rzeczy.
Też należę do osób, które mają jeszcze nadzieję i chęć na zbudowanie czegoś od nowa, z tym właściwym człowiekiem, ale staram się nie czynić z tego przewodniej myśli i oddzielać próby poznawania od tak zwanej reszty życia, i tą resztą zajmować się bez szumu w tle. Nie jest to proste. Ale można nad tym popracować. Ja zresztą w ogóle muszę pracować nad koncentracją, nawet poza tym kontekstem.

niepodobna napisał/a:

rossanka napisał/a:

Dlatego  nie krytykuje tych, którzy szukają sobie kogoś do życia i chcą być w związku.  To nic złego.
Rady zajmij się sobą,  żyj,  miej swoje życie  -co ma jedno do drugiego? Przecież każdy ma swoje życie.  Studia, prace, spotkania ze znajomymi, z rodzicami,  wyjazdy sluzbowe, chodzenie na pływalnie, albo na rolki, czy kursy zdobienia paznokci... Zwykle życie.  Typowe siedzenie 24/24 w domu - to już skrajności,  nie no takich osobach mówię.

Ja bym takie rady odbierała raczej tak, że przez skupienie myśli i emocji tylko na braku (tutaj związku) traci się dużo z tego, czym można się w życiu zająć, cieszyć, co osiągnąć poza tym.
Bo usilne chcenie też ma to do siebie, że wszystko przenika i pochłania 3/4 uwagi, nawet, gdy akurat robi się inne rzeczy.
Też należę do osób, które mają jeszcze nadzieję i chęć na zbudowanie czegoś od nowa, z tym właściwym człowiekiem, ale staram się nie czynić z tego przewodniej myśli i oddzielać próby poznawania od tak zwanej reszty życia, i tą resztą zajmować się bez szumu w tle. Nie jest to proste. Ale można nad tym popracować. Ja zresztą w ogóle muszę pracować nad koncentracją, nawet poza tym kontekstem.

To akurat robie cały czas.  Jednak jak nachodzi mnie faza rozmyślań,  wtedy przelewam swoje spostrzeżenia na forum. A temat jest jaki jest, więc wychodzi na to, że myślę o tym cały czas. A nie opisuje tutaj nawet ułamka mojego życia.  Z resztą prywatnie chyba nie wyglądam na samotną, bo często zdarzają się pytania o męża,  dzieci, ludzie są bardzo zdziwieni jak mówię,  że nie ma ani jednego ani drugiego.
Wczoraj oglądałam jakiś program na TVN,  zwykły mężczyzna  (w znaczeniu, że nie celebryta) przyznał się, że chciałby jeszcze poznać kobietę i się z nią zestarzec  a sam boi się,  że będzie już zawsze sam, żadnej kobiety już nie pozna, jednym słowem boi się samotności.  Utkwilo mi to w pamięci,  jakoś tak mam przekonanie, że są to głównie lęki kobiet,mną samotność,  a mezczyznom  tak bardzo ona nie przeszkadza (-oprócz brak regularnego wspolzycia). Uswiadomiłam  sobie jednocześnie,  że chyba źle oceniam mimo wszystko mężczyzn.  Tzn uważam,  że nie mają oni jakiś większych uczuć  (z wyjatkami), że nie przejmują się tak bardzo kobietami, związkami,  czy będą sami czy nie. Jak nie jedna kobieta, to druga i kolejna. Podczas, gdy kobieta przeżywa,  martwi się,  stara -facet ma na wszystko wywalone.
Tym cenniejsza jest dla mnie lektura forum, gdzie mamy paru  panów,  po których widać,  że uczucia jednak mają,  są wrażliwi,  kochający i  są wartościowymi ludźmi. Niby to wszystko wiedziałam,  ale jak tak patrzę w otoczeniu,  to trudno te cechy zauważyć.  Faceci wydają się całkiem pozbawieni uczuć i nastawieni na luźne znajomości.  A szkoda.

rossanka napisał/a:

niepodobna napisał/a:

Ja bym takie rady odbierała raczej tak, że przez skupienie myśli i emocji tylko na braku (tutaj związku) traci się dużo z tego, czym można się w życiu zająć, cieszyć, co osiągnąć poza tym.
Bo usilne chcenie też ma to do siebie, że wszystko przenika i pochłania 3/4 uwagi, nawet, gdy akurat robi się inne rzeczy.
Też należę do osób, które mają jeszcze nadzieję i chęć na zbudowanie czegoś od nowa, z tym właściwym człowiekiem, ale staram się nie czynić z tego przewodniej myśli i oddzielać próby poznawania od tak zwanej reszty życia, i tą resztą zajmować się bez szumu w tle. Nie jest to proste. Ale można nad tym popracować. Ja zresztą w ogóle muszę pracować nad koncentracją, nawet poza tym kontekstem.

To akurat robie cały czas.  Jednak jak nachodzi mnie faza rozmyślań,  wtedy przelewam swoje spostrzeżenia na forum. A temat jest jaki jest, więc wychodzi na to, że myślę o tym cały czas. A nie opisuje tutaj nawet ułamka mojego życia.  Z resztą prywatnie chyba nie wyglądam na samotną, bo często zdarzają się pytania o męża,  dzieci, ludzie są bardzo zdziwieni jak mówię,  że nie ma ani jednego ani drugiego.
Wczoraj oglądałam jakiś program na TVN,  zwykły mężczyzna  (w znaczeniu, że nie celebryta) przyznał się, że chciałby jeszcze poznać kobietę i się z nią zestarzec  a sam boi się,  że będzie już zawsze sam, żadnej kobiety już nie pozna, jednym słowem boi się samotności.  Utkwilo mi to w pamięci,  jakoś tak mam przekonanie, że są to głównie lęki kobiet,mną samotność,  a mezczyznom  tak bardzo ona nie przeszkadza (-oprócz brak regularnego wspolzycia). Uswiadomiłam  sobie jednocześnie,  że chyba źle oceniam mimo wszystko mężczyzn.  Tzn uważam,  że nie mają oni jakiś większych uczuć  (z wyjatkami), że nie przejmują się tak bardzo kobietami, związkami,  czy będą sami czy nie. Jak nie jedna kobieta, to druga i kolejna. Podczas, gdy kobieta przeżywa,  martwi się,  stara -facet ma na wszystko wywalone.
Tym cenniejsza jest dla mnie lektura forum, gdzie mamy paru  panów,  po których widać,  że uczucia jednak mają,  są wrażliwi,  kochający i  są wartościowymi ludźmi. Niby to wszystko wiedziałam,  ale jak tak patrzę w otoczeniu,  to trudno te cechy zauważyć.  Faceci wydają się całkiem pozbawieni uczuć i nastawieni na luźne znajomości.  A szkoda.

Wiesz, ja mam wrażenie, że te potrzeby męskie mocno zmieniają się z wiekiem, im dalej, tym trudniej spotkać kogoś, kto ma tak zwane wyższe potrzeby w relacji z drugą osobą, wykraczające poza możliwość regularnego seksu i tego, że ktoś (kobieta) ogarnie im dom i obiadki.
Ale przede wszystkim seks. Dla wielu samotność to tylko brak seksu, chociaż w różne słowa to będzie ubierane.
Jeśli szuka się faceta, który w związku będzie przede wszystkim przyjacielem, to niestety szanse na to dramatycznie majeją z wiekiem. Ci młodsi częściej mają ten typ wrażliwości, o który nam chyba chodzi.
Kiedy poznaję równolatka, to najczęściej b. szybko pojawia się myśl: o matko i córko, znowu to samo...

rossanka napisał/a:

Piegowata'76 napisał/a:

Udało mi się jednak osiągnąć ten ogromnie dla mnie pozytywny stan i komfort psychiczny, że nie potrzeba mi związku, by czuć radość, spokój i zadowolenie, a nawet szczęście, gdy na przykład dzisiaj poderwało mnie bladym świtem i w otwartym szeroko oknie słuchałam pierwszych ptaków. Związek to będzie po prostu jescze jedna radość. Dobry związek oczywiście.
a.

To witaj w klubie. Bo tez związek,  facet, mężczyzna,  parter,  zwał jak zwał,  nie jest mi już od jakiegoś czasu potrzebny do wypełnienia pustki (której nie ma),  odczuwania zadowolenia z życia,  i dania szczescia. A mimo tego jeśli by sie ktoś sensowny znalazł,  plus efekt wow na poziomie fizycznym, nie powiem nie, a wręcz przeciwnie.
Sama mogę dużo oferować  (przynajmniej mam taką nadzieje).

Zawsze miałam duże wątpliwości na temat tego, co mogę zaoferować jako kobieta, ale podobno mogę, moja wiara w to wzrosła w ostatnich latach, bo otworzyłam się na pozytywne komunikaty od otoczenia i oczywiście panów. Podobam się niejednemu, jestem lubiana, mówią mi, że fajna. Szkopuł tylko w rozbieżności oczekiwań, jeszcze nie trafiłam na "swego".

W tym "zaoferowac" nie chodziło mi o oferte np urody,  pracowitosci czy prowadzenia domu, ale o to, że też mogę się kimś opiekować,  dbać o kogos, wspierać,  darzyc uczuciem, a nie tylko brać,  jak takie puste naczynie, które tylko czeka jak je ktoś napełni. Kiedyś tego nie rozumiałam,  co więcej czułam się jak (może bardziej obrazowo) jak pusta szklanka, która blaga aby ktoś nadal jej wody. Teraz moja szklanka, mam wrażenie, że jest pełna,  nawet się z niej wylewa, mogę się z kimś podzielić.
Zmieniła mi się perspektywa chęci bycia z kimś.

rossanka napisał/a:

Edit: tak, na forum są tacy wrażliwi, refleksyjni i uczuciowi panowie, wiedzący na czym polega więź z kobietą i w ogóle drugim człowiekiem. Ale jak ich spotkać w realnym świecie i w dodatku nie zajętych, to nie wiem.

Skoro są na forum, to są i w realnym życiu, przecież stamtąd tutaj przybyli
Jak ich spotkać? Rozmawiać Nie o d...e Marynie, ale o tym, co naprawdę nas obchodzi. I widzieć w sobie ludzi, a nie tylko płeć, czy rasę, czy zawód. Rozmawianie z facetami nie przychodzi mi z taką łatwością jak z momi żeńskimi pobratymczyniami, mam stare urazy, ale warto i jeszcze raz warto rozmawiać. Zawsze pod jakimś pretekstem można zejść na te wszystkie poruszające i ważne tematy. Wciąż się tego uczę.

Piegowata'76 napisał/a:

rossanka napisał/a:

Edit: tak, na forum są tacy wrażliwi, refleksyjni i uczuciowi panowie, wiedzący na czym polega więź z kobietą i w ogóle drugim człowiekiem. Ale jak ich spotkać w realnym świecie i w dodatku nie zajętych, to nie wiem.

Skoro są na forum, to są i w realnym życiu, przecież stamtąd tutaj przybyli
Jak ich spotkać? Rozmawiać Nie o d...e Marynie, ale o tym, co naprawdę nas obchodzi. I widzieć w sobie ludzi, a nie tylko płeć, czy rasę, czy zawód. Rozmawianie z facetami nie przychodzi mi z taką łatwością jak z momi żeńskimi pobratymczyniami, mam stare urazy, ale warto i jeszcze raz warto rozmawiać. Zawsze pod jakimś pretekstem można zejść na te wszystkie poruszające i ważne tematy. Wciąż się tego uczę.

To nie mój cytat.

Ja w lipcu będę miał 35

Przejmę temat

Wolę być sam niż z byle kim Chociaż tych byle kich już się kilka przerobiło

Kurczę, a czy to taka tragedia być singlem? Już dawno ustaliliśmy że większość ludzi by chciała, ale nadając tak ogromne znaczenie związkom, sami skazujemy się na cierpienie.

Kurczę, a czy to taka tragedia być singlem? Już dawno ustaliliśmy że większość ludzi by chciała, ale nadając tak ogromne znaczenie związkom, sami skazujemy się na cierpienie.

Piegowata'76 napisał/a:

Kurczę, a czy to taka tragedia być singlem? Już dawno ustaliliśmy że większość ludzi by chciała, ale nadając tak ogromne znaczenie związkom, sami skazujemy się na cierpienie.

Nie jest to tragedia. Ale potrzeba bycia dla kogoś ważnym, rozumianym, potrzeba afirmacji (akceptacja to za mało), uczuć, przyjaźni w związku, bliskości, dzielenia z drugim człowiekiem myśli, wrażeń, codziennego dnia, choć niekoniecznie musi to być 24 na dobę (to nawet niezdrowe) - jest takim aspektem naszej psychiki, którego nie da się wyprzeć. Nie da się tego zastąpić innymi elementami, czy aktywnościami, z których można być nawet jak najszczerzej zadowolonym... To inne poziomy. Jest jakaś grupa ludzi, którym naprawdę dobrze bez partnera, ale to mniejszość.
Nie sztuka jednak znaleźć 'kogoś', a tym bardziej seks, jeśli komuś zależy głównie na tym, bo chodzi o to, żeby wszystko co ważne, zagrało. Uważam, że osoby które mają kolejność ustawioną tak, że najpierw wszystko musi zagrać, a dopiero gdy gra, jest sens bliskości fizycznej - spotkanie partnera mają mocno utrudnione. Będę się powtarzać, ale to jest łatwe do zrealizowania tylko w młodym wieku. W trochę starszym, gdy się nie uznaje półśrodków, ani nie szuka przygód, szanse są niewielkie.

Krejzolka82 napisał/a:

Peter4x napisał/a:

Może należało by obniżyć trochę wymagania. Życie za szybko ucieka. Dzieci, jeżeli są to dorosną i odejdą na swoje. Rodzice też nie będą żyć wiecznie. Człowiek zostanie całkiem sam.

Kolego, a może należało najpierw przeczytać cały wątek, zanim udzieliłeś odpowiedzi?
Co to znaczy "obniżyć trochę wymagania"?

Jeżeli ktoś ma dane wymagania to niech ma i niech z nich nie rezygnuje, bo prędzej czy później pod wpływem frustracji czy czegoś innego będzie się wypominało partnerowi.
A poza tym śmieszą mnie te całe wymagania, bo uwierz, czasem zakochujemy się w człowieku, który nie spełnia tych wymagań.

Serio nie rozumiem po co ciągle gada/pisze się o wymaganiach.

Wątek za długi do przeczytania, ale kilka miesięcy temu przeczytałem dość dużą część.

Ok, może "wymagania" było zbyt ogólnym sformuowaniem. Nie chodziło o wymagania materialne, czy finansowe, typu zarobki partnera itp. Generalnie, osobom po 40-tce trundo zaakceptować niektóre rzeczy, które jeszcze 20 lat wcześniej nie stanowiły by problemu. Ktoś tu dobrze napisał że w tym wieku nie uznaje się półśrodków, raczej nie szuka przygód. Ja bym jeszcze dodał że jeżeli jesteśy przyzwyczjeni do pewnych standardów to trudbo nam z nich zrezygnować. Jeżeli dodamy do tego że jeszcze charaktery i zainteresowania muszą być kompatybilne to szanse są równe zero, o ile nie zrezygnujemy z czegoś np wspólnych zainteresowań.

Peter4x napisał/a:

Krejzolka82 napisał/a:

Kolego, a może należało najpierw przeczytać cały wątek, zanim udzieliłeś odpowiedzi?
Co to znaczy "obniżyć trochę wymagania"?

Jeżeli ktoś ma dane wymagania to niech ma i niech z nich nie rezygnuje, bo prędzej czy później pod wpływem frustracji czy czegoś innego będzie się wypominało partnerowi.
A poza tym śmieszą mnie te całe wymagania, bo uwierz, czasem zakochujemy się w człowieku, który nie spełnia tych wymagań.

Serio nie rozumiem po co ciągle gada/pisze się o wymaganiach.

Wątek za długi do przeczytania, ale kilka miesięcy temu przeczytałem dość dużą część.

Ok, może "wymagania" było zbyt ogólnym sformuowaniem. Nie chodziło o wymagania materialne, czy finansowe, typu zarobki partnera itp. Generalnie, osobom po 40-tce trundo zaakceptować niektóre rzeczy, które jeszcze 20 lat wcześniej nie stanowiły by problemu. Ktoś tu dobrze napisał że w tym wieku nie uznaje się półśrodków, raczej nie szuka przygód. Ja bym jeszcze dodał że jeżeli jesteśy przyzwyczjeni do pewnych standardów to trudbo nam z nich zrezygnować. Jeżeli dodamy do tego że jeszcze charaktery i zainteresowania muszą być kompatybilne to szanse są równe zero, o ile nie zrezygnujemy z czegoś np wspólnych zainteresowań.

No to dlaczego napisałeś, że Ross powinna obniżyć wymagania?

Wydaje mi się że źle nie napisałem. Jednak mogłem sprecyzować o jakie wymagania chodzi. W poprzednim poście podałem jako przykład zainteresowania. Ale równie dobrze może chodzić o wygląd fizyczny, typ charakteru, itp.

Dodatkowo uważam że trzeba się w pewnym stopniu poświęcić aby zdobyć szczerą sympatię drugiej osoby. Np. nienawidzę teatru czy opery, ale gdyby mi na kimś zależało kto to lubi to bym się raz na jakiś czas poświęcił i przecierpiał.

Wymagania powinny być adekwatne do tego co samemu można zaoferować.

rossanka napisał/a:

Rumunski_Zolnierz napisał/a:

Wymagania powinny być adekwatne do tego co samemu można zaoferować.

A więc właśnie.  Czyli nie muszę ich obniżać.

Mogę się z tym zgodzić.

Tak działa społeczeństwo, że ludzie dobierają się w pary będąc na podobnym poziomie.
Jak ktoś jest np. bogaczem to nie ma powodu aby obniżał wymagania do tego stopnia by wiązać się z bezdomnym.
Jak np. dziewczyna jest szczupła i wysportowana to nie ma obowiązku aby zmniejszyła wymagania do zaniedbanych alkoholików z brzuchem.

To jest normalne moim zdaniem.

Tylko najważniejsze pytanie - czy jesteśmy w stanie realnie oszacować co możemy zaoferować drugiej osobie?
Bo czasami człowiek ma zbyt wysokie mniemanie o sobie i szuka gwiazdki z nieba podczas gdy rzeczywistość jest inna.